Sunday, November 30, 2008

ပုဂၢလပညတ္ အေျခခံဓာတ္က်မ္း

အရင္တစ္ပတ္က ႏႈတ္တက္အာဂံုေဆာင္သည့္ ဂါထာမွ ဗ်ည္းႏွင့္သရ အဓိပၸါယ္မ်ားကို အက်ယ္ျပန္ရွင္းျပပါမည္။ ဤေနရာမွာ ဓာတ္က်မ္းစာအုပ္ပါအတိုင္း တစ္လံုးမက်န္ေရးကူး ေတာ့မွာမဟုတ္ဘဲ ကၽြန္မ နားလည္သလို ခ်ဳံ႕ေရးသြားပါ့မယ္။ ကၽြန္မသည္ ပညာရွင္တဦးမဟုတ္သလို၊ က်မ္းျပဳသူလည္းမဟုတ္ပါ။ ကၽြန္မသိထားသည့္ အနည္းငယ္ကို မွ်ေဝလိုျခင္း၊ ပညာရွင္မ်ားႏွင့္ ေတြ႔သိေဆြးေႏြးလိုျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ အေျခခံကိုသိထားၿပီး ဉာဏ္ကြန္႔ျမဴးလွ်င္ ကြန္႔ျမဴးသလို စဥ္းစားေတြးေခၚကုသႏိုင္သည့္ ပညာျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ပါရမီရွိိၿပီးသူမ်ားေလ့လာလွ်င္ ထူးျခားစြာကုသႏိုင္ၿပီး ၊ အႀကံဉာဏ္ ေကာင္းမ်ားျဖင့္ ေဝဒနာ သည္မ်ားကို သက္သာေပ်ာက္ကင္းေစႏိုင္သလို၊ စာဖတ္သူမ်ား အစားအစာမ်ားကို ဆင္ျခင္ စားေသာက္ျခင္းျဖင့္ က်န္းမာၾကလွ်င္ ဤပိုစ့္မ်ားကို ေရးကူးတင္ျပရ က်ဳိးနပ္သည္ဟု ခံယူပါ သည္။

၁။ က၊ ခ၊ ဂ၊ ဃ၊ င မွာ စႁႏၵာ၊ ေသလာေျမဓာတ္ဖို၊ ရွင္းအငန္ဟုဆို။
၂။ စ၊ ည၊ ေဘာမ၊ ပညာသ၊ ေလျပင္းဓာတ္ဖိုရ၊ တလိုင္းအခါးပ။
၃။ သန္လွ်င္းခ်ိတ္၊ နငယ္ပိတ္၊ တစ္က်ိပ္ေသာရီပ၊ မီးေတာက္ဓာတ္မ၊ ကုလားအခ်ဥ္ရ။
၄။ ပ၊ ဖ၊ ဗ၊ ဘ၊ မ ငါးခု၊ ၿဂိဳလ္ဂု႐ု၊ ပံသုေျမဓာတ္မ၊ ျမန္မာအဆိမ့္က်။
၅။ ယ၊ ရ ႏွစ္ခု ရာဟုေလမႈန္တိုင္း၊ အ႐ိုင္းဓာတ္မ၊ တ႐ုတ္တရက္က်၊ ယိုးဒယား အဖန္ရ။
၆။ လ၊ ဝ ႏွစ္ဦး၊ ဗုဒၶဟူး ဓာတ္ဖို၊ ေရသီတာဟုဆို၊ မ်ဳိးကိုကတူး၊ ေရာေႏွာပူး ဆန္းထူးခါးခ်ဥ္မွ်။
၇။ သံုးဦး သ၊ ဟ၊ ဠ ေသာၾကာေရငန္ပ၊ ဓာတ္မသက္၊ ကသည္းႀကိဳက္ေလ၊ အခ်ဳိသာ။
၈။ အ၊ အာ သရ၊ ရစ္ဌာန၊ သူရဇၨေန႔စြဲ၊ မီးခဲဓာတ္ဖို၊ ဂၽြမ္းအစပ္ဟုဆို။ မွာ

အကၡရာ အ၊ အာ၊ ဣ၊ ဤ၊ ဥ၊ ဦ၊ ဧ၊ ၾသ ၏ ေန႔မွာ တနဂၤေႏြ၊ နာမ္မွာ ဂဠဳန္၊ ၿဂိဳဟ္သက္ (၆) ႏွစ္၊ ၿဂိဳဟ္မွာ ပါပၿဂိဳဟ္၊ ပညတ္မွာ မီးခဲေတေဇာ ဓာတ္ဖို၊ သခ်ၤာမွာ (၁)၊ အရသာမွာ အစပ္၊ အရပ္ေဒသမွာ အေရွ႕ေျမာက္၊ အေရာင္မွာ အနီ၊ ဓာတ္မွာ မီးခဲ၊ ပိဋကတ္မွာ ေတေဇာ ျဖစ္သည္။

အကၡရာ ဋ၊ ဌ၊ ဍ၊ ဎ၊ ဏ၊ တ၊ ထ၊ ဒ၊ ဓ၊ န ၏ ေန႔မွာ စေန၊ နာမ္မွာ ေႁမြ (သို႔) နဂါး၊ ၿဂိဳဟ္သက္ (၁၀) ႏွစ္၊ ၿဂိဳဟ္မွာ ပါပၿဂိဳဟ္၊ ပညတ္မွာ မီးေတာက္ ေတေဇာဓာတ္မ၊ သခ်ၤာမွာ ၇ (သို႔) ၀၊ အရသာမွာ အခ်ဥ္၊ အရပ္ေဒသမွာ အေနာက္ေတာင္၊ အေရာင္မွာ အမည္း- အနက္၊ ဓာတ္မွာ မီးေတာက္၊ ပိဋကတ္မွာ ေတေဇာ ျဖစ္သည္။

အကၡရာ စ၊ ဆ၊ ဇ၊ စ်၊ ည ၏ ေန႔မွာ အဂၤါ၊ နာမ္မွာ ျခေသၤ့၊ ၿဂိဳဟ္သက္ (၈) ႏွစ္၊ ၿဂိဳဟ္မွာ ပါပၿဂိဳဟ္၊ ပညတ္မွာ ေလညင္းဝါေယာ ဓာတ္ဖို၊ သခ်ၤာမွာ (၃)၊ အရသာမွာ အခါး၊ အရပ္ေဒသ မွာ အေရွ႕ေတာင္၊ အေရာင္မွာ နီျဖဴ၊ ဓာတ္မွာ ေလ၊ ပိဋကတ္မွာ ဝါေယာ ျဖစ္သည္။

အကၡရာ ယ၊ ရ ၏ ေန႔မွာ ဗုဒၶဟူး (မြန္းလြဲပိုင္း)၊ နာမ္မွာ ဟိုင္းဆင္၊ ၿဂိဳဟ္သက္ (၁၂) ႏွစ္၊ ၿဂိဳဟ္မွာ ပါပၿဂိဳဟ္၊ ပညတ္မွာ မႈန္တိုင္းဝါေယာ ဓာတ္မ၊ သခ်ၤာမွာ (၈)၊ အရသာမွာ အဖန္၊ အရပ္ေဒသမွာ အေနာက္ေျမာက္၊ အေရာင္မွာ နီေျပာက္က်ား၊ ဓာတ္မွာ ေလ၊ ပိဋကတ္မွာ ဝါေယာ ျဖစ္သည္။

အကၡရာ က၊ ခ၊ ဂ၊ ဃ၊ င ၏ ေန႔မွာ တနလၤာ၊ နာမ္မွာ က်ား၊ ၿဂိဳဟ္သက္ (၁၅) ႏွစ္၊ ၿဂိဳဟ္မွာ ေသာမၿဂိဳဟ္၊ ပညတ္္မွာ ေသလာပထဝီ ဓာတ္ဖို၊ သခ်ၤာမွာ (၂)၊ အရသာ မွာ အငန္၊ အရပ္ေဒသမွာ အရွ႕အရပ္၊ အေရာင္မွာ အျဖဴ၊ ဓာတ္မွာ ေျမဓာတ္၊ ပိဋကတ္မွာ ပထဝီ ျဖစ္သည္။

အကၡရာ ပ၊ ဖ၊ ဗ၊ ဘ၊ မ ၏ ေန႔မွာ ၾကာသပေတး၊ နာမ္မွာ ႂကြက္၊ ၿဂိဳဟ္သက္ (၁၉) ႏွစ္၊ ၿဂိဳဟ္မွာ ေသာမၿဂိဳဟ္၊ ပညတ္မွာ ပံသုပထဝီ ေျမဓာတ္မ၊ သခ်ၤာမွာ (၅)၊ အရသာမွာ အဆိမ့္၊ အရပ္ေဒသမွာ အေနာက္၊ အေရာင္မွာ အဝါ၊ ဓာတ္မွာ ေျမ၊ ပိဋကတ္မွာ ပထဝီီ ျဖစ္သည္။


အကၡရာ လ၊ ဝ ၏ ေန႔မွာ ဗုဒၶဟူး၊ နာမ္မွာ ဆင္၊ ၿဂိဳဟ္သက္ (၁၇) ႏွစ္၊ ၿဂိဳဟ္မွာ ေသာမၿဂိဳဟ္၊ ပညတ္မွာ ေရၾကည္အာေပါ ဓာတ္ဖို၊ သခ်ၤာမွာ (၄)၊ အရသာမွာ အခ်ဳိ၊ အရပ္ေဒသမွာ ေတာင္အရပ္၊ အေရာင္မွာ အစိမ္း၊ ဓာတ္မွာ ေရ၊ ပိဋကတ္မွာ အာေပါ ျဖစ္သည္။

အကၡရာ သ၊ ဟ၊ ဠ ၏ ေန႔မွာ ေသာၾကာ၊ နာမ္မွာ ပူး၊ ၿဂိဳဟ္သက္ (၂၁) ႏွစ္၊ ၿဂိဳဟ္မွာ ေသာမၿဂိဳဟ္၊ ပညတ္မွာ ေရေနာက္- ေရငန္- ေရပုပ္- အာေပါဓာတ္မ၊ သခ်ၤာမွာ (၆)၊ အရသာမွာ အခ်ဳိ၊ အရပ္ေဒသမွာ ေျမာက္အရပ္၊ အေရာင္မွာ အျဖဴ၊ ဓာတ္မွာ ေရ၊ ပိဋကတ္မွာ အာေပါ ျဖစ္သည္။


ဒီေနရာမွာ ေျမ၊ ေရ၊ ေလ၊ မီး ဓာတ္ႀကီးေလးပါးသာရွိၿပီး ဓာတ္ဖို ဓာတ္မ၊ ပါပ ေသာမ တို႔ကိို တြဲၿပီး ဂါထာလုပ္လိုက္ေတာ့ အေႏၱာ စေရ၊ ဂေဗၻ ဝံေသ အျဖစ္ရပါတယ္။ အန္ ဆိုတာ တနဂၤေႏြ၊ ေတာ ဆုိတာ စေန၊ ဆုိတာ အဂၤါ၊ ေရ ဆိုတာ ရာဟု (ဗုဒၶဟူးေန႔ မြန္းလြဲပိုင္း)၊ ဂဗ္ ဆိုတာ တနလၤာ၊ ေဘ ဆိုတာ ၾကာသပေတး၊ ဝံ ဆိုတာ ဗုဒၶဟူး၊ ေသ ဆိုတာ ေသာၾကာ ျဖစ္ပါတယ္။

(ဆရာႀကီး ဦးသာတင့္၏ ပုဂၢလပညတ္ အေျခခံဓာတ္က်မ္းမွ ေကာက္ႏႈတ္တင္ျပပါသည္။)
ဆက္ပါဦးမည္။

သတိရမိတဲ့ .... ငယ္ဘဝေတြ...(၄)

အေမ့ရြာနဲ႔ ေနာ္ေအာင္းခုဖန္သာ
အေမ့ရြာကို ပထမဆံုးေရာက္ဖူးတာ အသက္ ငါးႏွစ္ေက်ာ္ ေျခာက္ႏွစ္ ေလာက္ပဲရွိေသးတယ္။ အဲ့ဒီ ကာလက အေမက ရြာကိုမၾကာခဏျပန္ရတယ္။ အိမ္မွာအေမမရွိရင္ ေနရတာဟာလာ ဟင္းလင္းနဲ႔ ဝမ္းနည္းေနရတယ္။ ၿခံထဲမွာက အလုပ္သမားလူငွားရယ္၊ အမ ကေက်ာင္း တက္ရေတာ့ ကေလးငယ္နဲ႔ အေမက ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ရေအာင္ ရြာကတူမေလး ကိုလည္း ေခၚထားေသးတယ္။ အေမရြာသြားရင္ အေမ့အေမ အဖြားျဖစ္ျဖစ္၊ အေမ့အမ ႀကီးေမျဖစ္ျဖစ္ အိမ္မွာလာေန ေပးေတာ့ အိမ္မွာလူေလွ်ာ့ေနတာမ်ဳိးလဲ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေမမရွိေတာ့ တခုတခု လိုေနသလိုျဖစ္ၿပီး ဝမ္းနည္းေနတတ္တယ္။ ကိုယ့္ေအာက္မွာ ညီမအငယ္ေလး ရွိေနေတာ့ အေမမရွိရင္ ကိုယ့္ကိုဘယ္သူမွ ဂရုမစိုက္ၾကဘူးလို႔ထင္ၿပီး အားငယ္တာ လည္းပါတယ္။ တပတ္ေလာက္ အေမခရီးသြားလိုက္တာနဲ႔ ေတာ္ေတာ္အားငယ္သြားၿပီး အေမျပန္လာေတာ့ အေမ့ကို မ်က္ေစ့ေအာက္က အေပ်ာက္မခံေတာ့ဘူး။ ေနာက္တစ္ေခါက္ အေမရြာသြားဖို႔ျပင္ေတာ့ အလိုလိုသိေနၿပီ။ သိတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ အသံကုန္မနားတမ္း ေအာ္ငိုလိုက္တာ အိမ္ကလူေတြ စိတ္ညစ္ကုန္ၿပီး က်မကို အေမနဲ႔အတူေခၚသြားဖို႔ေျပာသလို၊ အေမကလည္း မထားခဲ့ရက္ေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ က်မလည္း အေမ့ရြာကိုအလည္ ေရာက္ျဖစ္ သြားတယ္။ က်မက ၆ႏွစ္ေက်ာ္မွ ေက်ာင္းစတက္ရတာ။ ဒါေၾကာင့္ အေမ့ရြာကို အလည္သြားတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းေတာင္မတက္ရေသးဘူး။

က်မမွတ္မိေနေသးတာက ရြာကိုသြားဖို႔ကားစီးေတာ့ ကားေပၚမွာ သီလရွင္ေလးေတြလည္းပါ တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ က်မကို အေဖက ေခါင္းတံုးတံုးထားေပးတယ္။ ခရီးသြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ဝတ္သြားတာက ပန္းေရာင္အကၤ်ီနဲ႔ဆိုေတာ့ သီလရွင္ေလးေတြနဲ႔ အေရာင္တူ၊ အဆင္းတူ ျဖစ္ေနတယ္။ ဆရာေလးေတြက က်မကို သူတို႔နဲ႔သီလရွင္ေက်ာင္းကိုလိုက္ဖို႔ေခၚတယ္။ က်မ ကလည္း လိုက္မယ္လို႔ေခါင္းညိတ္တာပဲ။ မျငင္းဘူးတဲ့။
အေမ့ရြာက ကရင္ျပည္နယ္က ရေသ့ျပန္ဆိုတဲ့ရြာကေလး။ ရြာကိုသြားရတာ ကားတတန္၊ သေဘၤာတတန္နဲ႔သြားရတာ။ တခါတေလ ကားကအေရာက္ေနာက္က်ၿပီး သေဘၤာထြက္သြား ရင္ ၿမိဳင္ကေလးကေန ရြာကိုလမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက ကားေနာက္က်လို႔ က်မတို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရတယ္။ က်မကလမ္းေလွ်ာက္ေႏွးေတာ့ ခရီးမတြင္ဘူး။ လမ္းတေလွ်ာက္ကရြာ ေတြကိုျဖတ္သြားတုန္း အိမ္ေရွ႕ေတြမွာ ထမင္းစားေနၾကတာနဲ႔ဆံုရင္ ထမင္းစားဖို႔ ေခၚၾက တယ္။ သူတို႔က ကရင္လိုလွမ္းေခၚတာ။ ကရင္စကားမတတ္တဲ့က်မက အေမ့ကို ဘာေျပာ တာလဲလု႔ိေမးေတာ့ အေမကထမင္းစားဖို႔ေခၚတာလို႔ေျပာတယ္။ အေမနဲ႔သိလို႔လား ဆိုေတာ့.. မသိဘူးတဲ့… သူတို႔ဆီမွာက ဧည့္သည္ေတြ႔ရင္ အဲ့ဒီိလိုပဲေခၚတယ္တဲ့.. ဗိုက္ဆာလို႔ စားခ်င္ရင္ ဝင္စားလို႔ရတယ္တဲ့… ။
ရြာကိုေရာက္ေတာ့လည္း တရြာလံုးလိုလိုက ကရင္လိုပဲေျပာၾကတယ္။ လူႀကီးေတြကေတာ့ ဗမာစကားတတ္ေပမဲ့၊ က်မနဲ႔ရြယ္တူကေလးေတြက ဗမာလိုမေျပာတတ္ဘူး။
အမ်ဳိးေတြေပမဲ့ သူတို႕စကားမတတ္ေတာ့ သိပ္မခင္ၾကဘူးလိုပဲ။ အေမကေတာ့ သူ႔ရြာဆုိေတာ့ တစ္အိမ္ၿပီးတစ္အိမ္ေလွ်ာက္လည္ၿပီး သမီးကိုလိုက္မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ဘယ္မွတ္မိမွာလဲ.. အမ်ဳိးေတြက ဒီေလာက္မ်ားတာ။ က်မမွတ္မိတာကေတာ့ စားစရာေတြ ေပါမွေပါဆိုတာပဲ။ အမ်ဳိးထဲက မုန္႔သည္ေတြကလည္း သူတို႔မုန္႔သြားေရာင္းေတာ့မယ္ဆိုရင္ က်မတို႔ကို အရင္ဝင္ပို႔သြားတယ္။ တျခားမုန္႔သည္ေတြလာရင္လဲ တအိမ္အိမ္ကဝယ္ေကၽြး ေသးတယ္။ ထန္းေတာထဲသြားလည္ရင္လဲ ထန္းလွ်က္ပူပူေလးေတြကို စားရတယ္။ အုန္းထန္း လွ်က္ပူပူေလးက တအားစားေကာင္းတယ္။ ထန္းလွ်က္လုပ္ရတာ အရမ္းပူေလာင္တယ္။ မီးဖိုအႀကီးႀကီးေပၚမွာ မုိးၿဗဲဒယ္ႀကီးနဲ႔ ထန္းရည္ခ်ဳိေတြကို ျပစ္လာေအာင္ႀကိဳရတယ္။ ထန္းလွ်က္ခဲလုပ္လို႔ရတဲ့ အေနေတာ္ျဖစ္ၿပီဆို မိုးၿဗဲဒယ္ႀကီးကုိ ဖိုေပၚကခ်ၿပီး ထန္းလက္ဖ်ာ ေတြေပၚကို အေနေတာ္အခဲေလးေတြျဖစ္ေအာင္ ခ်ရတယ္။ အဲဒီလိုလုပ္ဖို႔ သစ္သားျပားေလး ကို ကိုင္လို႔ေကာင္းတဲ့ပံုစံျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး အဲဒီေပၚကို ထန္းလွ်က္အိုးထဲက ႀကိဳထားတဲ့ ထန္းလွ်က္ရည္ျပစ္ျပစ္ခဲခဲကိုတင္ၿပီး ဝါးနဲ႔လုပ္ထားတဲ့ ျခစ္ခ်တဲ့ပစၥည္းေလးနဲ႔ အရွည္လိုက္ေလး ေတြျခစ္ခ် ၿပီးေလသလပ္ခံလိုက္ရင္ မန္က်ည္းေတာင့္ဆိုတဲ့ ထန္းလွ်က္ခဲေလးေတြျဖစ္ လာတယ္။ ခ်ဳိၿပီးေမႊးေနလို႔ အရမ္းစားေကာင္းတယ္။
ေနာက္တခုမွတ္မိေသးတာက ပြဲသြားၾကည့္ရတာကိုပါ။ မနက္ကတည္းက အမတစ္ေယာက္က ညေနၾကရင္ပြဲသြားၾကည့္မယ္တဲ့။ ဟုတ္လား.. တကယ္ သြားၾကည့္ရမလားလို႔ ေသခ်ာေအာင္ အေမ့ကိုေမးေတာ့ အေမကလည္းေခါင္းညိတ္တယ္။ ဒါဆိုေသခ်ာၿပီဆိုၿပီး ပြဲႀကဳိက္တဲ့က်မ ကရင္ထန္းလွ်က္အိုးေတြ႔သြားတာေပါ့။ ညေနပိုင္းေရာက္ေတာ့ အေမ့ကိုျမန္ျမန္သြားခ်င္လို႔ ေလာေနရတယ္။ အေမကေတာ့ ခပ္ေအးေအးပဲ စကားေဖာင္ဖြဲ႔ေနေလရဲ႕။ လမ္းမွာလည္း စကားေတြမျပတ္ေျပာေနလိုက္ၾကတာ က်မသည္းမခံႏိုင္ဘူးျဖစ္လာတယ္။ အေမ့လက္ကို အတင္းဆြဲၿပီး ပြဲခင္းရွိတဲ့ေနရာကုိသြားမယ္ဆိုေတာ့ ပြဲခင္းထဲေရာက္ေနၿပီတဲ့..။ က်မ ေတာ္ေတာ္စိတ္ပ်က္သြားတယ္။ အေမတို႔ေျပာတဲ့ပြဲခင္းကိုလည္းၾကည့္ဦးေလ..။ ဘာမွမရွိတဲ့ လယ္ကြင္းႀကီးထဲမွာ။ ေစ်းသည္ေလးဟိုတစ္ေယာက္၊ သည္တစ္ေယာက္နဲ႔။ က်မတို႔ဆီက ပြဲခင္းေတြဆို ဇာတ္စင္ကအႀကီးႀကီးနဲ႔ ေစ်းတန္းဆိုတာကလည္း ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနတာ..၊ ပြဲသြားရင္ လူမေပ်ာက္ေအာင္ လက္ေတြကိုအတင္းဆြဲထားရတာ။ ျခားရဟတ္ေတြနဲ႔၊ ေရာင္စံုမီးေတြနဲ႔ စည္ကားလွတဲ့ ပြဲခင္းမွတ္ေနတဲ့က်မ အထင္နဲ႔အျမင္မကုိက္ေတာ့ စိိတ္ပ်က္ ၿပီးအေမ့ကိုရစ္ပါေတာ့တယ္။ ဘယ္မွာလဲ ပြဲကဖု႔ိစင္၊ ဘယ္မွာလဲဆိုင္းဝိုင္း၊ ဘယ္မွာလဲ အသံခ်ဲ႕စက္ေတြ ဘာသံမွလည္းမၾကားရဘူး….. စသည္ျဖင့္အေမ့ကုိေမးေနေတာ့တာ..။ အေမကလည္း လယ္ကြက္ႀကီးတခုကိုလက္ၫႈိးထိုျပၿပီး အဲ့ဒီမွာကမွာတဲ့..၊ လူေလးငါးေယာက္ က ဝါးလံုးတိုေလးေတြ၊ သစ္တံုးေလးေတြနဲ႔ ကန္သင္း႐ိုးေပၚမွာထိုင္ေနတာကို တီးဝိုင္းတဲ့…။ က်မငိုခ်င္လိုက္တာ…၊ တေန႔လံုးေမွ်ာ္လင့္ထားတဲ့ ပြဲခင္းက ဒါမ်ဳိးဆိုေတာ့ မေက်မနပ္လည္း ျဖစ္မိတယ္။

တကယ္တန္းပြဲစေတာ့ လူေလးငါးေယာက္ကတီးလိုက္တဲ့အသံက ၿမိဳင္ဆိုင္လွသလို ဘယ္ကဘယ္လို ထြက္လာၾကမွန္းမသိတဲ့ ေယာက်္ား၊ မိန္းမ ယိမ္းအဖြဲ႔ေတြက ေကာက္႐ိုးခင္း ထားတဲ့လယ္ကြင္းႀကီးထဲမွာ ျမဴးႂကြေနလိုက္တာ ကိုယ္ပါ ကခ်င္လာတဲ့အထိ ျဖစ္မိတယ္။ ေသြးကစကားေျပာတယ္ထင္ပါရဲ႕..။ အဲ့ဒါ ပထမဆံုး ဒံုးယိမ္းၾကည့္ျဖစ္တာပဲ။ ကတာ ျမန္ဆန္သြက္လက္သလို ပံုစံေဖာ္ၿပီးကသြားတာကို အေမကရွင္းျပတယ္။ အဲ့ဒီကတည္းက က်မႀကိဳက္တဲ့အကထဲမွာ ဒံုးယိမ္းအကက ေရွ႕ဆံုးကျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ ေငြကုန္ေက်းက် ဘာမွမမ်ားတဲ့ ႐ိုးရာအကတခု..၊ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီလိုကႏိုင္ဖို႔က်ေတာ့ အေတာ့္ကိုခက္ခဲတာ။
တေန႔ အေမေခၚသြားလို႔ ယိမ္းတိုက္ေနတဲ့ေနရာကို ေရာက္သြားေသးတယ္။ အဲ့ဒီမွာ ယိမ္း ဆရာႀကီးက ဝါးလက္ခုပ္ႀကီးကိုင္ၿပီး ကေနတဲ့လူေတြၾကားထဲမွာ မွားသြားတဲ့လူေတြကို ဝါးလက္ခုပ္ႀကီးနဲ႔ တခြမ္းခြမ္းရိုက္ေနလိုက္တာ၊ က ခ်င္လို႔ မ႐ိုးမရြျဖစ္ေနတဲ့က်မ တခါတည္း ပိုးေသသြားပါေတာ့တယ္။ ကေနတဲ့လူေတြကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေခၽြးၿပိဳက္ၿပိဳက္နဲ႔ ေမာေန လိုက္ၾကတာ။ အေမက က်မကိုေမးတယ္.. ကခ်င္ေသးလားတဲ့၊ က်မေခါင္းျမန္ျမန္ခါလိုက္ တာကုိ ေဘးကလူေတြက သေဘာက်ၿပီး ရယ္ေနၾကတယ္။
တကယ့္ကို ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ အေမ့ရဲ႕ရြာေလးပါ။ အျပန္မွာေတာ့ လမ္းမေလွ်ာက္ရေတာ့ပါ ဘူး။ ရြာကလူေတြက သံလြင္ျမစ္႐ိုးတေလွ်ာက္မွာ ေျပးဆြဲေနတဲ့ သေဘၤာႀကီးအမီ က်မတို႔ကို လိုက္ပို႔တယ္ေလ.. ။ ထန္းရည္ကုိ ရြာေရာက္ကတည္းက ေတာင္းေသာက္တဲ့က်မကို ရြာမွာတုန္းကေတာ့ မတိုက္ၾကဘဲ သေဘၤာဆိပ္ေရာက္မွ ဝယ္တိုက္ၾကလို႔ လမ္းခရီးအလွ အပေတြကို ဘာမွမသိေတာ့ပဲ အိမ္ကိုထန္းရည္မူးမူးနဲ႔ ျပန္ခဲ့ရပါတယ္။ ခရီိးသြားရတာကို တခ်က္ေလးမွ မညည္းညဴတဲ့ က်မကို အိမ္ေရာက္ေတာ့ အေမက နာမည္အသစ္တခု ေပးပါတယ္။ ေနာ္ေအာင္းခုဖန္သာ တဲ့… ။

Saturday, November 29, 2008

ပုဂၢလပညတ္ အေျခခံဓာတ္က်မ္း နိဒါန္း... ဆရာႀကီးဦးသာတင့္၂

ပုဂၢလပညတ္ဓာတ္ပညာသည္ ခက္ခဲနက္နဲ၏။ ခရီးသြားဟန္လႊဲ သင္ယူ၍ ရစေကာင္းေသာ ပညာရပ္မ်ဳိးမဟုတ္ေခ်။ ႏႈိက္ေလ နက္ေလ၊ လိုက္ေလ ေဝးေလဆိုေသာပညာရပ္မ်ဳိးျဖစ္၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အေျခခံကို ေကာင္းစြာတတ္ေျမာက္ရန္လိုသည္။ အေျခခံကို ေကာင္းစြာတတ္ ေျမာက္ထားသူကိုပင္လွ်င္ အယူအဆမ်ားမွန္ကန္ေစရန္ အာေပါက္ေလာက္ေအာင္ ရွင္းျပႏိုင္မွ တန္ကာက်သည္။ သို႔ရွိရာတြင္လည္း စာေတြခ်ည္းသက္သက္ျဖင့္ သင္ၾကားေနျခင္းအားျဖင့္ ျပည့္စံုတတ္ေျမာက္ၿပီိဟု မဆိုသာ။ လက္ေတြ႔ပါ သင္ၾကားေပးမွျပည့္စံုႏိုင္သည္။ စာေရးသူ သည္ ၁၂၉၁ ခုႏွစ္ႏွစ္တြင္ အိုင္ကေလာင္ဓာတ္ဆရာႀကီး ဆရာလႈိင္၏တျပည့္ႀကီးျဖစ္သည့္ ေတာ္ခရမ္းရြာ ဆရာက်န္ထံမွ ပုဂၢလပညတ္ဓာတ္ကို အေျခခံမွစၿပီး ပညာရင္ႏို႔ေသာက္စို႔ခြင့္ ႀကံဳခဲ့ရသည္။ ၁၂၉၂ ခုႏွစ္ ဝါေခါင္လျပည့္ေက်ာ္ ၈ ရက္ေန႔တြင္ ပုဂၢလပညတ္ဓာတ္က်မ္း စာအုပ္မွ က်မ္းရင္းလကၤာ ၂၉ ပုဒ္ကို ဆရာက်န္၏ခြင့္ျပဳခ်က္အရ ေရးကူးခြင့္ရၿပီး ႏႈတ္တက္ အာဂံု ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ပါသည္။ ၁၂၉၈ ခုႏွစ္တြင္ ပုဂၢလပညတ္ဓာတ္က်မ္းပါ အခ်က္အလက္ မ်ားႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အုိင္ကေလာင္ဓာတ္ဆရာႀကီး ဆရာလႈိင္ကိုယ္တိုင္ စာေရးသူအား စစ္ေဆး ေမးျမန္းပါသည္။ အစစ္အေဆးခံေျဖဆိုခ်က္မ်ားကို ဆရာႀကီးကိုယ္တိုင္ ေက်နပ္ ႏွစ္သက္ အားရ လက္ခံၿပီိးမွသာလွ်င္ တပည့္အျဖစ္အသိအမွတ္ျပဳၿပီး စာေရးသူအား ကန္႔ကူလက္လွည့္ သင္ၾကားေပးေတာ့သည္။ ဆရာႀကီးထံတြင္ ၅ ႏွစ္ၾကာမွ် ေလ့လာဆည္းပူး လက္ထပ္ သင္ယူ ခြင့္ ရခဲ့သည္။
စာေရးသူသည္ ဟသၤတခရိုင္ အေဖ်ာက္ၿမိဳ႕ဇာတိျဖစ္သည္။ ငယ္စဥ္က ေလာကဓာတ္ေက်ာင္း ( ယခုအေခၚ သပၸံပညာသင္ေက်ာင္း) ပညာသင္ၾကားခဲ့သည္။ သို႔ျဖစ္လင့္ကစား ျမန္မာ့႐ုိးရာ ပညာရပ္မ်ားကို ခံုမင္မိသည့္အေလွ်ာက္ ေဗဒင္လက္႐ိုး၊ အဘိဓမၼာသံခိပ္၊ အာဒိကပၸက်မ္း၊ နကၡတ္ပညာ၊ အဘိဓမၼာေတာင္သာဓာတ္က်မ္း၊ ဒြာဒသိမ္က်မ္း ႏွင့္ ေဆးက်မ္းေပါင္းမ်ားစြာကို ရွာေဖြစုေဆာင္း ေလ့လာမွတ္သားျခင္းမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့သည္။

ဤက်မ္းကို ပုဂၢလပညတ္ အေျခခံဓာတ္က်မ္းဟူ၍ အမည္မွည့္ရေသာ္လည္း စာေရးသူသည္ က်မ္းျပဳသူမဟုတ္ပါ။ ေရွးကပညာရွိႀကီးမ်ား ျပဳစုခဲ့ေသာ က်မ္းတစ္ေစာင္ကို သုေတသီ ပုဂၢိဳလ္မ်ားေလ့လာၾကရာတြင္ လြယ္ကူေစရန္အတြက္ ဆရာႀကီးသင္ျပထားခဲ့သည္မ်ားႏွင့္ စာေရးသူ၏ အေတြ႔အႀကံဳမ်ားကို ေပါင္းစပ္ေရာေမႊကာ တစ္ဆင့္ျပန္လည္ ေရးသားထား ျခင္းသာျဖစ္ပါသည္။ ပုဂၢလပညတ္ဓာတ္က်မ္း အေျခခံကိုေရးသားျခင္းအားျဖင့္ ေက်းဇူးရွင္ အုိင္ကေလာင္ဓာတ္ဆရာႀကီး ဆရာလႈိင္ႏွင့္ ဆရာက်န္တို႔အား လည္းေကာင္း၊ ငယ္စဥ္ကစၿပီး နကၡတ္ပညာ၊ ေဗဒင္ပညာ၊ ေဆးပညာမ်ားကိုသင္ၾကားေပးခဲ့သည့္ ရဟန္းပုဂၢိဳလ္၊ လူပုဂၢိဳလ္ အေပါင္းတို႔အား လည္းေကာင္း စာေရးသူအေနျဖင့္ ေက်းဇူးဆပ္သည္ မည္ပါေစသတည္း။

ပုဂၢလပညတ္
ကႀကီးအစ၊ အ အဆံုး (၃၃)လံုးေသာ အကၡရာ၊ ရွစ္လံုးေသာသရ ေပါင္း (၄၁)လံုးေသာဝဏၰတို႔ သည္ ပါ႒ိကိုျပဳျပင္ျခင္း၊ အဓိပၸါယ္ကိုျပဳျပင္ျခင္း၊ နည္းအသြယ္သြယ္တို႔ျဖင့္ ဆန္းက်ယ္လွစြာ ေသာ ေလာကီ၊ ေလာကုတၱရာ အျဖာျဖာတို႔ကို ျပဳျပင္စီရင္တတ္ေသာေၾကာင့္ နိယာမပညတ္ မည္၏။ ေရွးေခတ္က ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းမ်ားတြင္ စာေပသင္ၾကားပို႔ခ်ပံုကို အက်ဥ္းမွ် ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ ျမန္မာ့ေဆးပညာမ်ား ရွင္သန္ႀကီးထြားလာေအာင္ မည္သို႔ဖန္တီးထား သည္ကို အတန္အသင့္ ရိပ္စားမိႏိုင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သင္ၾကားပံုစနစ္ကို အနည္းငယ္မွ် ေဖာ္ျပလိုပါသည္။
၁။ က၊ ခ၊ ဂ၊ ဃ၊ င မွာ စႁႏၵာ၊ ေသလာေျမဓာတ္ဖို၊ ရွင္းအငန္ဟုဆို။
၂။ စ၊ ည၊ ေဘာမ၊ ပညာသ၊ ေလျပင္းဓာတ္ဖိုရ၊ တလိုင္းအခါးပ။
၃။ ဋသန္လွ်င္းခ်ိတ္၊ နငယ္ပိတ္၊ တစ္က်ိပ္ေသာရီပ၊ မီးေတာက္ဓာတ္မ၊ ကုလားအခ်ဥ္ရ။
၄။ ပ၊ ဖ၊ ဗ၊ ဘ၊ မ ငါးခု၊ ၿဂိဳလ္ဂု႐ု၊ ပံသုေျမဓာတ္မ၊ ျမန္မာအဆိမ့္က်။
၅။ ယ၊ ရ ႏွစ္ခု ရာဟုေလမႈန္တိုင္း၊ အ႐ိုင္းဓာတ္မ၊ တ႐ုတ္တရက္က်၊ ယိုးဒယား အဖန္ရ။
၆။ လ၊ ဝ ႏွစ္ဦး၊ ဗုဒၶဟူး ဓာတ္ဖို၊ ေရသီတာဟုဆို၊ မ်ဳိးကိုကတူး၊ ေရာေႏွာပူး ဆန္းထူးခါးခ်ဥ္မွ်။
၇။ သံုးဦး သ၊ ဟ၊ ဠ ေသာၾကာေရငန္ပ၊ ဓာတ္မသက္၊ ကသည္းႀကိဳက္ေလ၊ အခ်ဳိသာ။
၈။ အ၊ အာ သရ၊ ရစ္ဌာန၊ သူရဇၨေန႔စြဲ၊ မီးခဲဓာတ္ဖို၊ ဂၽြမ္းအစပ္ဟုဆို။
အထက္ပါအတိုင္း ဗ်ည္းႏွင့္သရမ်ားကို ေက်ာင္းသားမ်ားအား သင္ၾကားပို႔ခ်ၿပီး ႏႈတ္တက္ အာဂံုေဆာင္ခိုင္းသည္။ ယင္းတို႔ကို ေကာင္းစြာရရွိထားလွ်င္ ပုဂၢလပညတ္ဓာတ္က်မ္းအတြက္ မ်ားစြာအေထာက္အကူရၿပီး အေျခခံျဖစ္လာႏိုင္သည္။ ထိုလကၤာသည္ ပုဂၢလပညတ္အတြက္ မည္မွ်အေရးႀကီးသည္ကို ပံုစံခ်ၿပီး ရွင္းျပပါဦးမည္။

ဆက္ပါဦးမည္။

Friday, November 28, 2008

ေက်းဇူးေတာ္ေန႔ ၾကက္ဆင္ကင္...

ဟန္လင္းထြန္း, November 27, 2008 8:25 PM

စားခ်င္တယ္။ စားခ်င္တယ္ ။ စကားမစပ္ က်ေနာ့္တုိ႔ ေဂၚလီမက အရမ္းလွေနတယ္ေနာ္။ ေပါ့အုိင္းက လူႀကီးဆန္လာၿပီ။ ကေလးေတြကုိ အရမ္းသတိရတယ္။ လာလည္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားရအုန္းမယ္

masumon, November 27, 2008 9:45 PM

လာစားသြားတယ္ အစ္မေရ
ကေလးေတြက လိမ္မာလိုက္တာေနာ္. အခုကတည္းက ေမေမကို ကူညီခ်င္စိတ္ရွိတယ္ ေတာ္လိုက္တာ
စားခ်င္လိုက္တာေနာ္ တကယ္ေျပာတာ...

ေဆာင္း, November 28, 2008 1:57 AM

သမီးေလးေတြက တုတ္တုတ္ေလးေတြ ခ်စ္စရာေလးေတြ

Would you like to try my post!
http://saundoo.co.cc/2008/10/how-to-remove-word-verification.html

ဒူကဘာ, November 28, 2008 5:02 AM

ေက်းဇူးေတာ္ေန႔ဆိုတာ အမွန္ေတာ႔ မိတ္ေဆြေတြ မိသားစုင္ေတြ ျပန္ဆံုၾကတဲ႔ ေႏြးေထြးတဲ႔ ေန႔တေန႔ပါ...ပံုေတြ လာျမည္းသြားတယ္။

ကမာနီလာ, November 28, 2008 6:38 AM

ေက်းဇူးေတာ္ေန႔မွာ မိတ္ေဆြေတြကုိဖိတ္ကာ ေကၽႊးတဲ႔ ၾကက္ဆင္ကင္အ၀စားသြားတယ္၊
poppi ညီအမေရ ၾကက္ကင္က ေကာင္းမွေကာင္းေဟ႔၊

Wednesday, November 26, 2008

သတိရမိတဲ့ .... ငယ္ဘဝေတြ...(၃)

ႀကံဳခဲ့ရဘူးတယ္
ပုဂၢလပညတ္က်မ္းႏွင့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ ေဆးပညာဂ်ာနယ္ကို ဖတ္ရႈၿပီး ကၽြန္မ ငယ္စဥ္ကအေၾကာင္းတစ္ခုကို အမွတ္မထင္ သတိရမိသြားပါတယ္။ ပုဂၢလပညတ္ က်မ္းႏွင့္ေတာ့ မဆိုင္လွပါ။ ဆရာႀကီးဦးသာတင့္၏ ပုဂၢလပညတ္ အေျခခံဓာတ္က်မ္း နိဒါန္းတြင္ပါဝင္ေသာ အခ်က္မ်ားထဲမွ ပေယာဂနည္းျဖင့္္ ေဆးကုသျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ႏိုင္ တယ္လို႔ေတာ့ထင္ပါတယ္။ ငယ္စဥ္က ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရဘူးသည့္ ကိုယ္ေတြ႔အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို သတိရမိ၍ စာဖတ္သူ မ်ားကို မွ်ေဝလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္္။

ကၽြန္မငယ္စဥ္ ကတည္းက မိဘမ်ားက ၿခံဝယ္ၿပီး စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို စတင္ လုပ္ကိုင္ေနၾကပါၿပီ။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကေတာ့ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ပဲ မိဘမ်ားျပန္ေျပာျပ ျခင္းေၾကာင့္ မွတ္မိေနရပါတယ္။ ၿခံထဲမွာ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားက အုပ္ဆိုင္းလွၿပီး ဒညင္းပင္၊ သရက္ပင္၊ ပိႏၷဲပင္ႏွင့္ ဝါးရံုႀကီးမ်ားဟာလည္း ႀကီးမားလွပါတယ္္။ အပင္မ်ားဟာ ေနထုိင္ရာ တဲအိမ္ႏွင့္ပင္ ေတာ္ေတာ္နီးၿပီး သစ္ပင္ႀကီး မ်ားေပၚမွာ ကရင္နီေကာင္၊ ခါခ်ဥ္ေကာင္ မ်ား ကလည္း အေတာ္ေပါမ်ားလွတယ္။ တေန႔ညေန မုိးခ်ဳပ္ခါစအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကို ကရင္နီေကာင္ တစ္ေကာင္ကိုက္လိုက္လို႔ အဆိပ္တက္ၿပီး ကၽြက္ကၽြက္ဆူေအာင္ငိုေနတာ ဘာမွလုပ္ေပးလို႔ မရပါဘူး။ အေဖ့ရဲ႕အေဖ အဖိုးက ကၽြန္မတို႔နဲ႔အတူရွိေပမဲ့ သူလည္းဘာမွ မလုပ္ေပးတတ္ တာေၾကာင့္ ၿမိဳထဲကေဆးခန္းကိုသြားဖို႔ေျပာလို႔ မိုးေတာ္ေတာ္ခ်ဳပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အေဖက ကၽြန္မကိုေက်ာပိုးၿပီး အေမကေနာက္ကေနလိုက္လာကာ ႏွစ္ရြာသံုးရြာေလာက္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ သြားရတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ေမြးရပ္ေျမၿမိဳ႕ေလးကို ထြက္လာခဲ့ၾကရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ၿခံေလးဟာ သံုးအိမ္စုရြာရဲ႕ အျပင္ဘက္က်တဲ့ေနရာမွာရွိတာပါ။ ရြာထဲကအိမ္ေတြကေတာ့ တစ္အိမ္နဲ႔တစ္ အိမ္ ေတာ္ေတာ္ေလးနီးၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရြာျပင္ကေတာ့ ၿခံေတြဟာ ၃-၄ ဧက က်ယ္ၾကၿပီး သစ္ပင္ႀကီးေတြအုပ္ဆိုင္းေနတာေၾကာင့္ ေဘးၿခံေတြနဲ႔လည္း အလွမ္းေဝး ပါတယ္။

ၿခံထဲကထြက္ၿပီး ၿမိဳ႕ကိုသြားဖို႔အတြက္ သံုးအိမ္စုရြာ၊ ေတာင္တစ္လံုး၊ ေတာင္တစ္ျခမ္း၊ မီးရထားဘူတာရံုတို႔ကို ျဖတ္သြားၿပီးမွ ကၽြန္မတို႔ေနတဲ့ၿမိဳ႕ကအိမ္ေလးကိုေရာက္မွာပါ။ ၿခံထဲက ထြက္ၿပီး သံုးအိမ္စုရြာထဲကိုဝင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ဘဲ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ အငိုရပ္ၿပီး ေကာင္းကင္ေပၚက လကိုလက္ၫိႈးထိုးၿပီး အေဖ့ေက်ာပိုးေပၚကေန စကားတတြတ္တြတ္ ေျပာေနပါေတာ့တယ္။ အေဖနဲ႔အေမလည္း ကေလးဘာမွမျဖစ္ေတာ့ေပမဲ့ ထြက္လာၿပီးမွွ အိမ္မွာေနတဲ့ အဖြားဆီကိုေရာက္ေအာင္သြားၿပီး အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပမယ္ဆိုၿပီး အိမ္ေရာက္ေအာင္သြားလိုက္ၾကပါတယ္။ အိ္မ္ေရာက္ေတာ့မွ အဖြားက “ဒါဟာသူတို႔ စားေသာက္ခ်င္လို႔ ကေလးငုိေအာင္လုပ္ၿပီး ေတာင္းစားတာ.. အဖိုးတစ္ေယာက္လံုးရွိေနတာ ဒီေလာက္အထိလာရသလား” ဆိုၿပီး အဖိုးကိုအပစ္တင္ေနပါေတာ့တယ္။ အိမ္ျပန္သြားၿပီး ထမင္းနဲ႔ အလြယ္တကူရႏိုင္တဲ့ ငါးပိရိုးကိုေရာနယ္ၿပီး စေလာင္းဖံုးထဲထည့္ၿပီး ေနာက္ျပန္ခ် ေပးလိုက္ရင္ ကိစၥၿပီးသြားၿပီတဲ့၊ ပါးစပ္ကလည္း “ေရာ့ဒီမွာစားၾက” လို႔ေျပာလိုက္လို႔ အဖြားကမွာပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မထက္ငယ္တဲ့ ညီမေလးလည္း ၿခံထဲမွာရွိေနပါတယ္။ သူ႔က်ေတာ့ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ေလာေလာဆယ္မွာ ကၽြန္မက ကရင္နီေကာင္ ကိုက္ထားတဲ့ အနာေၾကာင့္ ငိုေနတာကို အေၾကာင္းရၿပီး အငိုမတိတ္ေအာင္ လုပ္ထားတာလို႔ အဖြားက ေျပာတယ္ဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းကၽြန္မႀကီးလာေတာ့ ျပန္ေျပာျပတာေတြက သိခဲ့ရပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ေနထိုင္ရာပတ္ဝန္းက်င္ေတြမွာ အစြဲအလန္းေတြနဲ႔ ေသသြားၾကၿပီး မကၽြတ္မလြတ္တဲ့ နာနာဘာဝေတြရွိေနၾကတယ္ဆိုတာ မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး အရွင္ဇနကာဘိဝံသ၏ ပဌာန္းေဒသနာေတာ္ အက်ယ္ဖြင့္ေဟာထားေသာတရား (သို႔မဟုတ္) စာအုပ္ကို ဖတ္ရႈ နာၾကားဖူးသူတိုင္း သိထားၾကၿပီးထင္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ေဟာၾကားတဲ့အထဲမွာေတာ့ ေသကာနီးအခ်ိန္မွာ သူတိို႔စြဲလန္းတဲ့အပၚမူတည္ၿပီး ျဖစ္သြားၾကတာျဖစ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ဒုကၡ ေရာက္ၾကတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ေနစရာမရွိလို႔ လမ္းေပၚမွာပဲေနရၿပီး တခ်ဳိိ႕ဆို ကေလး ေတြက အခ်င္းခ်င္း ဒုတ္ေတြ၊ ခဲေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္ကစားၾကရင္ သူတို႔ကိုထိတတ္လို႔ မနဲလြတ္ေအာင္ ေရွာင္ရတယ္လို႔ ျပန္ေျပာျပတာေတြကေန သိရတယ္လို႔ သာဓကေတြနဲ႔ ေဟာျပခဲ့ပါတယ္။ အခ်ဳိ႕ ဒါန၊ သီလ ကုသိုလ္ေတြလုပ္ထားေပမဲ့ ေသကာနီးစိတ္စြဲလန္းမႈေၾကာင့္ သားသမီးေတြ၊ ပစၥည္းဥစၥာေတြ၊ မိမိစြဲလန္းတဲ့ ေနရပ္ေတြမွာ ေနစရာ၊ စားစရာမရဘဲ ေနၾကရၿပီး ကုသိုလ္အမွ်ေဝၾကမွ သာဓုေခၚၿပီး ေကာင္းရာအရပ္ေရာက္ၾကရတယ္လို႔ ေဟာၾကားထားတာ နာခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ဘေလာ့ဆိုက္ဘားမွ နိဗၺာနဓမၼဝပ္ဆိုက္ကိိုဖြင့္ၿပီး အရွင္ဇနကာဘိဝံသ ေဟာေသာ ပဌာန္းေဒသနာေတာ္ အခန္း ၁၇ ကို နာၾကားၾကလ်င္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သေဘာေပါက္သြားၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း ဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔ သမီးႀကီးကိုေမြးၿပီးခ်ိန္မွာ ႀကံဳေတြခဲ့ရဖူးပါေသးတယ္။

ကၽြန္မသမီးႀကီးကိုေမြးၿပီး ရက္ (၂၀) ေလာက္မွာပါ။ ေဆးရံုႀကီးမွာဗိုက္ခြဲေမြးၿပီး ေဆးပညာ ေတြကိုဘာမွနားမလည္သလို ကေလးကိုဘယ္လိုျပဳစုရမယ္၊ မိမိဘယ္လိုေနထိိုင္ရမယ္ ဆိုတာကို ေျပာဆိုေပးႏိုင္မဲ့ တတ္သိတဲ့သူလည္း တစ္ေယာက္မွမရွိပါဘူး။ အဲ့ဒီေန႔က ေယာက္်ားလုပ္သူက စတိတ္ရိႈးတခုမွာ သီခ်င္းသြားဆိုမယ္ဆုိတာနဲ႔ အရက္၂၀သားေလးကို နားထဲဂြမ္းဆို႔ေပးကာ အႏွီးႏွစ္ထပ္ထုပ္ၿပီး သီခ်င္းနားေထာင္ခ်င္လို႔ လိုက္သြားခဲ့ပါတယ္။ အစစအဆင္ေျပေျပပါပဲ။ ကေလးကလည္း တီးဝိုင္းကဆူညံတဲ့အသံေတြကို ဘာမွမၾကားသလို အအိပ္ေတာင္မပ်က္ပါဘူး။ စတိတ္႐ိႈးၿပီးသြားၿပီး အိမ္ျပန္လမ္းမွာလည္း ေအးေအးေဆးေဆး ပါပဲ။ ျပႆနာက အိမ္ျပန္ေရာက္မွစတာ။ ကၽြန္မတို႔ေနတဲ့အိမ္နဲ႔ လမ္းတေလ်ာက္ကလည္း သစ္ပင္ႀကီးေတြ အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းပါပဲ။ ဒီလမ္းအတိုင္းျပန္လာၿပီး ကေလးကုိလည္း ဒီအတိုင္း ခ်ီလာခဲ့တာ ၿခံထဲဝင္ကာမွ သမီးကႏိုးပါေတာ့တယ္။ သမီးႀကီးဟာ ေမြးစဥ္က ကိုယ္ဝန္ဆိပ္ တက္ျခင္းေၾကာင့္ လမေစ့ပဲ ေမြးခဲ့ရပါတယ္။ ငိုလ်င္အသံဟာေသးေသးေလးနဲ႔ ေတာ္တန္ရံုနဲ႔ လည္းမငိုတတ္ပါဘူး။
အဲ့ဒီညက အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ငိုလိုက္တဲ့သမီးဟာ ဘယ္လိုမွ မရပ္ေတာ့ပါဘူး။ ခ်ီထားလို႔လဲမရ၊ ခ်ထားလို႔လဲမရ၊ ႏို႔တိုက္လို႔လဲမရတဲ့သမီးကို လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ဘာမလည္းမလုပ္တတ္ပါဘူး။ ဗိုက္မ်ားနာသလား ဆိုၿပီး ဗိုုက္ကိုမံုၫွင္းဆီ လိမ္းေပးလည္း အငိုမရပ္ပါဘူး။ မ်က္ႏွွာေတြပ်က္ေနၾကၿပီး ကေလးငယ္ငယ္နဲ႔ လမ္းသလား ခ်င္မိတဲ့ကိုယ့္ကို ေယာက္်ားအပစ္တင္မွာလည္း စိုးရိမ္ရပါေသးတယ္။ သူကေတာ့ သူ႔ကိုအားသြားေပးတဲ့ ပရိတ္သတ္ကို ေလးစားတဲ့အေနနဲ႔ ဘာမွမေျပာခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ္ကေတာ့ ကေလးငိုတာက တဖက္၊ အဆူခံရမွာစိုးတာကတဖက္နဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲဆုိတာကို ေခါင္းပူေအာင္ စဥ္းစားရပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ငယ္စဥ္ကမိမိအျဖစ္ကို မိဘေတြ ျပန္ေျပာျပထားတာကို အမွတ္ရမိၿပီး အခန္းထဲမွာ အဆင္သင့္ရွိေနတဲ့ စားမကုန္ပဲက်န္ေနတဲ့ ထမင္းပန္းကန္ကို ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး ကေလးကို သူ႔အေဖနဲ႔ထားခဲ့လိုက္ပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕ ဝရန္တာကိုထြက္ၿပီး ၿခံထဲကို ပန္းကန္ထဲမွာက်န္ေနတဲ့ ထမင္းေတြကို ေနာက္ျပန္ပစ္လိုက္ၿပီး ပါးစပ္ကလည္း အဲ့ဒီမွာစားၾကလို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ လုပ္သာလုပ္ရတာ ကိုယ္ကလဲ သိပ္ေၾကာက္တတ္တာ။ ဘုရားစာလည္းတဖက္ကရြတ္ရေသးတယ္။ အဲ့ဒီလိုပစ္ေကၽြးလိုက္ၿပီး ကုိယ္လဲေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ အိမ္ထဲကိုျပန္ဝင္လာလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေတာ့မွ သမီးလည္း အငိုတိတ္ၿပီး ႏို႔စို႔ပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မလည္း ကိုယ္အယူအဆမွန္သြားေပမဲ့ ေယာက်္ား ကိုေတာ့မေျပာရဲပါဘူး။ သူကဒါေတြကို သိပ္အယံုအၾကည္မရွိဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ သမီးေလးဘာ ေၾကာင့္ငိုတယ္ ဘာ့ေၾကာင့္အငိုတိတ္သြားတယ္ ဆိုတာကိုသူမသိေပမဲ့ အံ့ၾသေနတာေတာ့ ရွိပါတယ္။
အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကဒါေတြကို သိပ္ၿပီးယံုၾကည္ခဲ့လွတာမဟုတ္ပါဘူး။ တစိတ္တပိုင္းသာ သိထားတာႏွင့္ စမ္းသပ္ၾကည့္လိုက္တာသာျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအျဖစ္ၿပီးမွ ဒါေတြဟာ ပစ္ပယ္ထားလို႔မရပဲ သိထားသင့္တယ္လို႔ယူဆကာ ဆရာေတာ္တရားနာၿပီးမွ အျပည့္အဝ ယံုၾကည္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ စြန္႔ပစ္စာေတြစားတတ္တဲ့ နာနာဘာဝ (သရဲတေစၦ ပိတၱာ)ေတြကိို ေၾကာက္စရာမလိုဘဲ ေမတၱာပို႔အမွ်အတန္း ေပးေဝ ႏိုင္ရင္ သူတို႔တေတြအတြက္လည္း အက်ဳိးရွိၿပီး ရႊင္လန္းဝမ္းေျမာက္ၾကမွာပါ။ မိမိတို႔လည္း အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းစြာ ေနႏိုင္ၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးသူတို႔က သီလသမာဓိရွိတဲ့သူနဲ႔ မရွိတဲ့သူေတြကိုလည္း ခြဲျခားႏိုင္တယ္လို႔ ၾကားဖူးခဲ့ပါတယ္။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...

Saturday, November 22, 2008

ပုဂၢလပညတ္ အေျခခံဓာတ္က်မ္း နိဒါန္း... ဆရာႀကီးဦးသာတင့္


ုဂၢလပညတ္ဓာတ္က်မ္းႏွင့္ပါတ္သက္၍ ဆရာႀကီးဦးသာတင့္ေရးသားေသာ ပုဂၢလပညတ္ အေျခခံဓာတ္က်မ္း၏ နိဒါန္းတြင္ေရးသားထားေသာအခ်က္မ်ားထဲမွ အခ်ဳိ႕ကို ေကာက္ႏႈတ္ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။

ျမန္မာ့ရိုရာပုဂၢလပညတ္ဓာတ္ပညာကို လ်ဳိ႕ဝွက္သည္ဟု အမ်ားက အသိအမွတ္ျပဳၾကသည္။ အမ်ားအသိအမွတ္ျပဳၾကသကဲ့သို႔ လ်ဳိ႕ဝွက္ျခင္းလည္းရွိပါ၏။ နက္နဲျခင္းလည္းရွိပါ၏။ ယင္းသို႔ ျဖစ္ရသည္မွာ ေႏွာင္းလူမ်ား မတတ္ေျမာက္ေစလိုေသာ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ အျမင္ျဖင့္ လ်ဳိ႕ဝွက္ထားခဲ့ျခင္း မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။ သီလ၊ သမာဓိမရွိဘဲ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ အလိုရမၼက္ ႀကီးမား သူမ်ား ဤပညာကိုတတ္ေျမာက္သြားပါက အလြန္တရာေဘးဥပဒ္အႏၱရာယ္ မ်ားႏိုင္သည္။ ဤပညာတတ္ေျမာက္သူမွာ ရန္ဓာတ္၊ မိတ္ဓာတ္တို႔ကို သိရွိနားလည့္အေလွ်ာက္ အျခားသူ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို နာေစ၊ ဖ်ားေစ၊ ပ်က္စီးေစ၊ ေကာင္းစားေစႏိုင္သည္။ သို႔ကလို ေဘးအႏၱရာယ္မ်ားျပားလွသည့္ ပညာရပ္ျဖစ္သျဖင့္ သီလ၊ သမာဓိျပည့္စံုသူ ပညာရွိမ်ား သာလွ်င္ ေတြးေတာ၊ ႀကံဆ ေလ့လာႏိုင္ရန္အတြက္ လွ်ဳိ႕ဝွက္စြာထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္တန္ရာသည္။

ဤသို႔ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခဲသည့္ ပညာရပ္ကို တိမ္ေကာမသြားေစေရးအတြက္ တတ္စြမ္းသမွ် ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္ရန္ စာေရးသူတြင္ဆႏၵရွိပါသည္။ အလားတူပင္ လက္လွမ္းမီိသူမ်ား၊ အေျခခံမွစ၍ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္တက္လွမ္းကာ သိသင့္သိထိုက္သည္မ်ား၊ တတ္သင့္တတ္ထိုက္သည္ မ်ားကို တတ္သိကၽြမ္းက်င္ရန္လည္း ဆႏၵရွိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤပညာကို တတ္ကၽြမ္းသမွ် ေဖာ္ထုတ္ေရးသားရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ လူသားတိုင္းသည္ က်န္းမာေရးႏွင့္ ျပည့္စံုလိုၾက၏။ ျပည့္လည္းျပည့္စံုသင့္ေပသည္။ မိမိတို႔ေန႔စဥ္မွီဝဲစားေသာက္ေနၾကေသာ အစာအာဟာရ မ်ားကို သင့္မသင့္ ေလွ်ာ္မေလွ်ာ္ ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီးမွန္မွန္ကန္ကန္ မွီဝဲစားေသာက္တတ္ၾကျခင္း အားျဖင့္ အသက္ရွည္ရာ အနာမဲ့ေၾကာင္း နည္းလမ္းေကာင္းမ်ားကို လုိက္နာက်င့္ႀကံေနျခင္း လည္းမည္ပါသည္။

စာေရးသူမွာ အသက္ (၇၆) ႏွစ္ရွိၿပီိ။ မတိမ္ေကာမပေပ်ာက္သင့္သည့္ ပညာရပ္မ်ား တိမ္ေကာ ပေပ်ာက္သြားမည္ကို စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ ထိမ္းသိမ္းသည့္အေနျဖင့္ ဇရာကိုအန္တုၿပီး ေရးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ပညာရွင္တို႔သည္ မိမိတတ္ကၽြမ္းသည့္ပညာကို တဆင့္ျပန္လည္ ျဖန္႔ေဝရာတြင္ ဆရာစားခ်န္တတ္ၾက၏။ ထိုအေလ့အထသည္ ျမန္မာပညာရွင္ မ်ားထဲတြင္ အေတာ္အသင့္လည္း အျမစ္တြယ္ႀကီိးထြားခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မတိမ္ေကာမပေပ်ာက္ သင့္သည့္ အတတ္ပညာအေျမာက္အမ်ားတို႔ တိမ္ေကာေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရၿပီကို ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ ေတြ႕ရေပသည္။ တပည့္ကို ဆရာကပညာသင္ၾကားေပးရာတြင္ တတ္သိသမွ် အတတ္ပညာ တို႔ကို အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ သင္ၾကားျပသေပးရန္လိုသည္။ တပည့္ကလည္း ဆရာ သင္ၾကားေပးသည့္ အဆင့္မွာပင္ တင္းတိိမ္ေရာင့္ရဲျခင္း ျဖစ္မေနဘဲ ဆရာထက္အစြမ္းထက္ ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားရမည္။ သို႔မွသာ အတတ္ပညာမ်ား တစ္စထက္တစ္စ တိုးတက္ရင့္သန္ကာ လူ႔ေလာကႀကီးကလည္း တိုးတက္မည္။ ယင္းသို႔မဟုတ္မူဘဲ ဆရာကလည္းဆရာစားခ်န္၊ တပည့္ကလည္း ဆရာသင္သမွ်ႏွင့္ ေရာင့္ရဲေနပါက အတတ္ပညာ၊ အသိပညာတို႔၏ အသီးအပြင့္အခက္အလက္တို႔သည္ တစ္ေခတ္ထက္တစ္ေခတ္ အညြန္႔တံုးကာ လံုးဝ ေပ်ာက္ ကြယ္သြားေပမည္။

ျမန္မာေဆးသမိုင္း
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ပုဂံေခတ္အေနာ္ရထာမင္းေစာလက္ထက္မွစၿပိး ရတနာပံုၿမိဳ႕တည္ နန္းတည္ မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္တိုင္ေအာင္ ျမန္မာေဆးပညာမ်ားကုိ ဂါမဝါသီေခၚ ရြာဦးထိပ္၌ ကိုးကြယ္ထားခဲ့ၾကေသာ ဆရာဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားက ရွာေဖြဆည္းပူး ေလ့လာခဲ့ၾကသည္။ တိုးတက္မႈကိို ရွာႀကံခဲ့ၾကသည္။ အလြန္တရာလည္း တိုးတက္ခဲ့သည္။ ထိုေခတ္အခါက ျမန္မာတို႔၏ ကုထံုးနည္းမ်ားမွာ …
၁။ ဗိေႏၶာနည္း
၂။ ဓာတ္နည္း
၃။ နကၡတ္နည္း
၄။ ဗရင္ဂ်ီနည္း
၅။ ပေယာဂနည္း ဟူ၍ရွိခဲ့သည္။

၁။ ဗိေႏၶာနည္း ဟူရာ၌ ေဆးျမစ္ေဆးဥတို႔ကို စုေဆာင္းေထာင္းထု အမႈန္႔ျပဳ၍ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ အရည္ အခိုး သင့္ေလွ်ာ္ရာျပဳလုပ္စီရင္၍ေသာ္လည္းေကာင္း လူနာႏွင့္ လိုက္ဖက္ညီေထြရွိေစရန္ ေရလဲအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ကုေသာနည္းျဖစ္သည္။

၂။ ဓာတ္နည္းဟူရာ၌ အစားအေသာက္တို႔ကိုသင့္ေလ်ာ္ေအာင္ ေရြးခ်ယ္ၿပီး ေဝဒနာ အေလ်ာက္ စားေသာက္ေစျခင္း၊ လိမ္းေစ လူးေစျခင္းစေသာနည္းျဖစ္သည္။

၃။ နကၡတ္နည္းဟူရာ၌ ဓာတ္နည္းကဲ့သို႔ပင္ နကၡတ္ရာသီကိုခ်င့္ခ်ိန္၍ အစာႏွင့္ေဆးကိုျဖစ္ေစ၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးကိုျဖစ္ေစ ေပး၍ကုေသာနည္းျဖစ္သည္။

၄။ ဗရင္ဂ်ီနည္းမွာမူျမန္မာနည္းမဟုတ္ေခ်။ သကၠရာဇ္ (၉၇၄) ခုႏွစ္တြင္ အေနာက္ဘက္လြန္ မင္းတရားႀကီးသည္ ငစင္ကာအမည္ရွိ ေပၚတူဂီလူမ်ဳိး သန္လ်င္ၿမိဳ႕စားကို တိုက္ခိုက္ ေအာင္ျမင္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ယင္းသို႔ေအာင္ျမင္ရာတြင္ ကုလားျဖဴ (၈၀၀)ႏွင့္ ကုလားနက္ (၂၀၀၀) တို႔ကို ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္ခဲ့ၿပီး ေနေျမ၊ စားေျမတို႔ကိုေပးသနားေတာ္မူကာ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း၌ ေနထိုင္ခြင့္ျပဳခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစၿပီး ဗရင္ဂ်ီကုထံုးနည္းမ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း၌ ျပန္႔ပြားလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုနည္းသည္ ရုတ္တရက္ ထိခိုက္နာက်င္ ျခင္း၊ ေသြးထြက္သံယိုျဖစ္ျခင္း၊ အနာေပါက္ျခင္း၊ အေၾကာဆြဲျခင္း၊ အဆစ္အရိုးမ်ား ႀကဳိးျခင္းတို႔ကို လ်င္ျမန္စြာေပ်ာက္ကင္းေစသည္။

၅။ ပေယာဂနည္းမွာ စုန္းပူး၊ နတ္တုိက္၊ ေဆးမိ၊ အင္းျမွဳပ္၊ သူတစ္ပါးျပဳလုပ္ျပဳစားေသာ ေဝဒနာမ်ားကို အင္းအိုင္လက္ဖြဲ႔၊ ဂါထာမႏၱရား၊ သီလသမာဓိ စသည္တို႔ျဖင့္ ကုသျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုနည္းမွာလည္း အလြန္တရာအံ့ၾသေလာက္ေအာင္ ကုသႏိုင္ေၾကာင္း က်မ္းေဟာင္းမ်ား၌ ေရးသားေဖာ္ျပထားသည္မ်ားကို ျမင္ေတြ႔ရသည္။ ယခုမူ ယံုၾကည္သူ နည္းပါးလာၾကေလကုန္ၿပီ။ ဤသိို႔ ယံုၾကည္သူနည္းပါးလာရသည္မွာ ထိုပညာကို တိုးတက္ ေအာင္ လံု႔လဝါယမ စိုက္ထုတ္ႀကိဳးပမ္းျခင္း မျပဳခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ ပညာအေနျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ယုတ္လာျခင္းျဖစ္သည္။

ဆက္ရန္…

အမ်ဳိးသားေဆးပညာ... ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး










ဓာတ္ပညာမွာ
အစစ္ေဆးခံေသာ
ပညာတစ္ရပ္လည္းျဖစ္သည္။


ေဒၚမမေလးရွင့္
စာတစ္ေစာင္ရာက္လာ၍ ပို႔လိုက္ပါသည္။ ကၽြန္မအနာမ်ားလည္း ေဒၚမမေလးေဆးႏွင့္မွပဲ လက္စသတ္ေပ်ာက္ကုန္ပါေတာ့သည္။ နဂိုက ျမန္မာေဆးလက္လႊတ္သူမဟုတ္ေသာ္လည္း ေဒၚမမေလးေဆာင္းပါးဖတ္ၿပီးမွ ပိုမိုေလးစားမိပါသည္။ စာဖတ္ပရိတ္သတ္မ်ား ျမန္မာ့ေဆးကို ဂရုစိုက္ ေလးစားလာေစေသာ ေဆာင္းပါး ထပ္မံေရးသားေပးပါရန္ ေတာင္းပန္ပါသည္။
ေက်းဇူးတင္ေလးစားစြာျဖင့္
ခင္လတ္

ေသြးေသာက္မဂၢဇင္းတိုက္ရွင္ ေဒၚခင္လတ္၏စာႏွင့္ တကၠသိုလ္နယ္မွ ေပးပို႔လိုက္ေသာ စာတေစာင္ကို ေဖာက္၍ဖတ္ၾကည့္ရာ မႏၱေလးၿမိဳ႕ စိန္သန္းပိုးထည္တိုက္မွ ေရာဂါသည္ တဦး၏ ေဆးကုသေပးရန္ ေတာင္းပန္စာတေစာင္ျဖစ္ေနေလသည္။ ဇန္နဝါရီလထုတ္ ေသြးေသာက္တြင္ “တီဘီလား” ဟူေသာေဆာင္းပါးကိုေရးရင္း အေၾကာင္းသင့္သျဖင့္ အမ်ဳိးသား ေဆးပညာကၽြန္မလိုက္စားခဲ့ပံုအေၾကာင္းမ်ား ထည့္သြင္းေရးသားခဲ့သည္။ ေသြးေသာက္မဂၢဇင္းထြက္ၿပီးေနာက္ အရပ္ရပ္အနယ္နယ္မွ ေဝဒနာသည္တို႔၏ စာမ်ား ေန႔စဥ္လိုလိုအလွ်ဳိအလွ်ဳိေရာက္လာေနသည့္အျပင္ ကၽြန္မထံသို႔ေဝဒနာသည္မ်ား ကိုယ္တိုင္ လိုက္လာၾကကာ စြဲကပ္ေနသည့္ ေဝဒနာေတြကို ျမန္မာ့နည္းျဖင့္ ကုသေပးရန္ ဝိုင္းေတာင္းပန္ၾကေလသည္။ ကၽြန္မမွာ စာေရးဆရာအျဖစ္မွ အရပ္ကသတ္မွတ္၍ ေဆးဆရာ ျဖစ္ရေတာ့မလို ျဖစ္ေနေပသည္။ အမ်ဳိးသားေဆးပညာကို သင္ၾကားစဥ္က မိမိအဖို႔တြင္ မဟုတ္ဘဲ အျခားသူမ်ား၏ က်န္းမာေရး၊ ခ်မ္းသာေရးကို အကူအညီေပးႏိုင္သည့္အျဖစ္ ေရာက္ပါေစဟူေသာေစတနာျဖင့္ သင္ၾကားျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေစတနာအတိုင္း ရင္းႏွီးေသာ ေရာဂါသည္လူမမာမ်ား၏ က်န္းမာေရးကို အေထာက္အကူေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ ဤပညာျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳရန္ စိတ္ကူးထဲပင္ မထည့္ခဲ့ေပ။ ေဝဒနာခံစားေနသူတဦး ကုသ၍ ေပ်ာက္ကင္းခ်မ္းသာရာရလွ်င္ ေက်နပ္၍မဆံုးႏိုင္သည့္ ပီတိသည္ ပညာသင္ရႀကိဳးနပ္ျခင္း ေပတည္း။

ေဆးပညာတတ္စကဆိုလွ်င္ ေဝဒနာသည္ေတြ႕လွ်င္ ေပ်ာက္ေစခ်င္စိတ္ျဖင့္ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ သြားေရာက္ကုသေပးတတ္သည္။ ေဆးဆရာအမည္ခံ၍ေတာ့ တခါမွ်ေဆးမကုခဲ့ဖူးေခ်။ ေဆးကုသခံေသာ သူတိုင္းကလည္း ကၽြန္မအား ဆရာလိုမဆက္ဆံေခ်။ နားလည္ တတ္သိသည့္ သူတဦးအျဖစ္ႏွင့္သာ ယံုၾကည္အားကိုးၾကသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေဆးဆရာ မသမုတ္ဘဲႏွွင့္ ေဆးကုေပးခ်င္၍ မရေၾကာင္း သာဓကတခုကိုမူ ေရးသားေဖာ္ျပလိုေပသည္။ စာေရးဆရာ ေဇာ္ဂ်ီ၏ မ်က္ႏွာတြင္ မ်က္ခံုးႏွစ္ဘက္ၾကား ႏွာေယာင္၌ ကြမ္းသီးလံုးခန္႔ ျမင္းဖု ႀကီိးကိုေတြ႕ရသည္။ “ဆရာ … ဒီိျမင္းဖုႀကီိးကိုမကုဘူးလား” ဟု ကၽြန္မကေမးသည္။ “ကုတာပဲကြယ့္…. ေဆးရံုတက္ ေမ့ေဆးေပးၿပီီးခြဲကုတယ္၊ ခြဲၿပီးေနာက္လဲ ျပန္ေဖာင္းဖု ႀကီးလာတာပဲ..၊ သူတို႔အဆိုက သိပ္မႀကီိးခင္ခြဲလို႔ ျပန္ေဖာင္းလာတာလို႔ ေျပာတယ္။ ဒီတခါ သိပ္ႀကီးလာမွ သြားခြဲမလို႔ပဲ..”
ရန္ကုန္သတင္းစာတိုက္ေပၚတြင္ စာေရးဆရာကိစၥႏွင့္ ေတြ႕ၾကစဥ္ ကၽြန္မေမးျမန္းလိုက္ေသာ ေမးခြန္းကို ဆရာက ႐ိုး႐ိုးအနာသတင္းေမးသလိုသာ ေအာက္ေမ့ထင္မွတ္ပံုရွိသည္။ “ျမန္မာနည္းနဲ႔မ်ား တခါတည္း အျမစ္ပါျပတ္ၿပီးေပ်ာက္သြားေအာင္ မကုခ်င္ဘူးလား ဆရာရယ္” ဟု ကၽြန္မကဆက္ေမးသည္။ “ေအး.. ကုေတာ့ကုခ်င္သားပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာေဆးကကြယ္ စားေဆးေတြတင္ၿပီး အနာႀကီးျဖစ္လာမွာ ဆရာေၾကာက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မကုတာ”
“ မခြဲစိတ္ရဘဲ၊ အနာမျဖစ္ရဘဲ ညင္ညင္သာသာကေလးနဲ႔ ေပ်ာက္မသြား ခ်င္ဘူးလားဆရာ” ကၽြန္မကထပ္ရွည္လိုက္၍ …
“ေနစမ္းပါဦးဟ၊ မမေလးက ေဆးဆရာမ်ားျဖစ္ေနသလား” ဟုေျပာကာ ရယ္ေနေလသည္။ ကၽြန္မအေျပာမရပ္။ ဆရာ့ေဝဒနာေပ်ာက္ေစခ်င္၍ ဆရာသိေအာင္ ဖြင့္ေျပာရေလသည္။ “ေဆးဆရာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ဆရာရယ္၊ ဒါေပမယ့္ အနာေရာဂါေဝဒနာကိုေတာ့ ေပ်ာက္ေအာင္ ကုေပးႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာ ဒီျမင္းဖု ေပ်ာက္ခ်င္ရင္ ကၽြန္မကုေပးမယ္ေလ” ဆရာကလည္း ရယ္ေနရာမွ ကၽြန္မကိုခပ္တည္တည္ျပန္ၾကည့္ကာ … “မမေလးနည္းက ဘာနည္းလဲကြယ့္၊ ကန္ေတာ့ပြဲေပးၿပီး ဥံဳတို႔- ဖြတို႔၊ ေပ်ာက္ေစတို႔နဲ႔ ဂါထာ မန္းမႈတ္ကုမွာလား” ဟုေျပာလ်က္ ၿပံဳးေနေလသည္။ နတ္လိုလို၊ ေမွာ္လိုလို၊ အထက္ဂိုဏ္းလိုလို၊ဟိုဂိုဏ္းဝင္၊ သည္ဂိုဏ္းဝင္ စသည္ျဖင့္လိုက္စားၾကသည့္အထဲတြင္ အမ်ားအားျဖင့္ မိန္းမမ်ားက ယံုလြယ္ကာ သဲသဲမဲမဲစြဲလန္းယံုၾကည္ လိုက္စားတတ္ၾကေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မအား ထိုကဲ့သို႔မွတ္၍ ေမးလိုက္ေလသလားဟု နားထဲတြင္ ေထာက္သြားမိသည္။ ကၽြန္မအား အမ်ဳိးသားေဆးပညာကို ယံုၾကည္အားထားေနသည္ဟု ဆရာဘယ္နည္းႏွင့္မွ် ထင္ေပလိမ့္ မည္ မဟုတ္ေခ်။ အမ်ားနည္းတူတခုခုျဖစ္လွ်င္ အဂၤလိပ္ေဆးသာယံုၾကည္သံုးစြဲရမည္ျဖစ္၍ ဒီနည္းမဟုတ္ရင္ ဟိုနည္းမ်ားလားဟု ေအာက္ေမ့စရာျဖစ္ေနသည္။
“ ဒီနည္းမ်ဳိးေတြႏွင့္ ကုေပးမွာမဟုတ္ပါဘူးဆရာ၊ ဒီဟာေတြလဲ ကၽြန္မမလိုက္စားတတ္ပါဘူး၊ ဆရာ့ကို ကၽြန္မ ကုေပးမယ္နည္းက ဟိုႏွစ္ေပါင္းတစ္ေထာင္ေလာက္က ထြန္းကားခဲ့တဲ့ ျမန္မာနည္း၊ ဆရာဇီဝက နည္းပါ”
ကၽြန္မအေျဖကိ္ု အနားတြင္ဝိုင္းထိုင္ေနၾကေသာ ၿမိဳ႕မဆရာဟိန္တို႔ပါ ေသာေသာညံေအာင္ ရယ္ေမာလိုက္ၾကေလသည္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီကို က်မငယ္ငယ္ကတည္းက သိခဲ့သည္။ ကၽြန္မတို႔ ေနရပ္ဇာတိ တစ္ၿမိဳ႕တည္းလည္းျဖစ္ၾကသည္။ စာေပလိုက္စားစဥ္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္က ဆရာေရးေသာ ကဗ်ာ၊ ဝတၳဳ၊ ေဆာင္းပါး၊ ျပဇာတ္မ်ားကို ႏွစ္ၿခိဳက္သေဘာက်ကာ တရိုတေသ သိမ္းဆည္း စုေဆာင္းရေလသည္။ ကၽြန္မကို စာေပနယ္နမိတ္ထဲသိို႔ေရာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ ႏိုင္သူမ်ားတြင္ ဆရာလည္းပါေလသည္။ စာေပေရးသားနည္းအတတ္ပညာ၊ စာေရးဆရာ တဦး၏ ရင့္သန္ၿပီး အႏုပညာေျမာက္ေနသည့္ လက္ရာဟန္တို႔ကို ေလ့လာဆည္းပူးသည့္အခါ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ ဝတၳဳတို၊ ျပဇာတ္ႏွင့္ ကဗ်ာမ်ားမွာလည္း ရင့္သန္ေသာအသိဉာဏ္ တိုးေစ ခဲ့သည္။ ဆရာ၏က်ဴပင္ကဗ်ာ၊ သားေခ်ာ့ေတးကဗ်ာမ်ားတြင္ ေတးဂီတဟန္ႏွင့္ ဆိုရသည့္ အသံမွာ ႒ာန္ေပၚေနကာ၊ အဓိပၸါယ္အနက္ေဖာ္ျပပံု သရုပ္ပါလွေပသည္။ ကဗ်ာတြင္မဟုတ္၊ ဝတၳဳတို- ျပဇာတ္တို႔၏အဖြဲ႔အႏြဲ႔တြင္ ထူျခားစြာေပၚေနသည့္အေရာင္အေသြး၊ ဆရာ့ဟန္ ဆရာ့မူကို စြဲစြဲလန္းလန္းမွတ္သားမိေနသည္။ စာေပေရွ႕ေဆာင္ပုဂၢိဳလ္တဦးအေနျဖင့္ ဆရာ့ကို ၾကည္ညိုခဲ့သည္။ ေလးစားခဲ့သည္။

ထိုကဲ့သို႔ ကၽြန္မၾကည္ၫိုေလးစားေသာ ဆရာတဦိး၌ အနာေရာဂါရေနျခင္းကို ေပ်ာက္ကင္း ခ်မ္းသာေစခ်င္ေသာ ေစတနာမွာ ျပင္းျပေနမိရေခ်သည္။ ဆရာေဆးရံုမတက္ေစရ၊ ေမ့ေဆး ေပးၿပီးမခြဲေစရ၊ ျမန္မာနည္းႏွင့္ ညင္ညင္သာသာ အျမစ္ပါျပတ္၍ ခ်မ္းသာေပ်ာက္ကင္းရန္ မကု ကုေအာင္တိုက္တြန္းမည္။ မရ ရေအာင္ကုမည္။ ထိုေန႔၊ ထိုေနရာ၌ သည္အတိုင္း စိတ္ထဲတြင္ျဖစ္မိသည္။ မ်ားမၾကာမီ ဆရာႏွင့္ေတြ႔ၾကျပန္သည္။ “ ကုပါဆရာရယ္၊ စားေဆးလဲ မတင္ပါဘူး၊ ဆရာ့ျမင္းဖုဟာ သက္သက္သာသာနဲ႔ ေပ်ာက္ရပါေစမယ္၊ ကၽြန္မ အာမခံပါ တယ္” ။ ကၽြန္မကဆရာ့ကို တစာစာတိုက္တြန္းေျပာဆိုေနေလသည္။ တပူပူတဆာဆာ ေျပာလြန္း၍လားမသိ၊ “ေအးကြယ္၊ ကုတာေပါ့” ဟု ေနာက္ဆံုး၌ အားနာပါးနာ ျပန္ေျပာ ေလသည္။ ဆရာ၏ အားနာပါးနာေျပာေနပံုကို အားမရ၍ ကၽြန္မကိုယံုၾကည္ႏိုင္ပါေစေတာ့ ဟု ရည္စူးကာ အမ်ဳိးသားေဆးပညာသေဘာကို အရိပ္အေငြ႔ ေျပာ၍ျပသည္။ “ေလာကႀကီးကို အုပ္စိုးေနတာ အပူနဲ႔အေအး တရားႏွစ္ပါးပဲဆရာ၊ တစ္မိုးေအာက္မွာ သက္ရွိသက္မဲ့ေတြကို ၾကည့္ပါဆရာ၊ ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စား ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ ဥပမာ ကၽြဲလည္းရွိိတယ္၊ ႏြားလည္းရွိတယ္၊ အုန္းသီးရွိသလို၊ သခြားသီးလည္း ရွိလာပါတယ္။ အပူစာ၊ အေအးစာရွိသလို လူေတြမွာလည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ပါပဲ၊ ႏွစ္မ်ဳိးကြဲျပားပါတယ္။ အပူစာ၊ အေအးစာ ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စား ရွိပါတယ္…။ အစာ အာဟာရတိုင္း လူတိုင္းလူတိုင္းနဲ႔ မတည့္ပါဘူး၊ သည္အစာပဲ တည့္တဲ့သူနဲ႔ တည့္တယ္၊ သည္အစာပဲ မတည့္တဲ့လူနဲ႔ မတည့္ပါဘူး…။ ဘာ့ေၾကာင့္ သူနဲ႔ၾကေတာ့တည့္တယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္ သူနဲ႔ၾကေတာ့ မတည့္ဘူးဆိုတာ စဥ္းစားစရာ အင္မတန္ေကာင္းပါတယ္။ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးသေဘာကိုသိၿပီး ဓာတ္ဖိုဓာတ္မ၊ အပူအေအးခြဲျခားသိျမင္ႏိုင္ရင္ က်န္းမာေရး ဘက္မွာ ဖူလံုႏိုင္တာပါပဲ”
ကၽြန္မလည္း ဟိုေျပာသည္ေျပာႏွင့္ ပညာ၏အစအန အစိတ္အပိုင္းကို ေလွ်ာက္ေျပာေနမိိ သည္။ ဆရာသည္ ၿငိမ္သက္စြာနားေထာင္လ်က္ ေနေလသည္။ ကၽြန္မေျပာေနသည့္ အခ်က္ မ်ားကို စိတ္ဝင္စား၍တည္ၿငိမ္စြာ နားေထာင္ေနျခင္းဟု မထင္မိေပ။ ဆရာနဂိုကိုယ္၌ ကိုက တည္ၿငိမ္ေသာအသြင္ရွိေလသည္။ ဆရာ့အဖို႔တြင္ အနာကိုကုဖို႔ရန္ ကၽြန္မမွာေဆးဆရာလည္း မဟုတ္၍ ယံုၾကည္ဖို႔ရန္ စဥ္းစားေနသလားလည္းမသိေပ။ မေလာက္ေလးမေလာက္စား ျဖစ္ေနေလသလားမသိေပ။ “ကုမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့ကုမွာလဲ ဆရာရယ္ ျမန္ျမန္ကုလိုက္ပါ” ဆရာ့ကိုအပူတျပင္းေလာေနမိသည္။ ဆရာလည္းၿငိမ္ေနရာမွ ၿပံဳးသြားကာ“ကုတာေပါ့ကြယ္” ဟုေျပာသြား၍ ကၽြန္မတြင္ မတင္မက်ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ တေန႔တြင္ ဆရာႏွင့္ဆံုၾကျပန္သည္။ “ဘယ့္ႏွယ္လဲဆရာရယ္ ဘယ္ေတာ့ကုမွာလဲ၊ ျမန္ျမန္ေပ်ာက္သြားေအာင္ ကုလိုက္ပါေတာ့ ဆရာရယ္” ဆရာ့မ်က္ႏွာျမင္တာႏွင့္ ဆီးေျပာ၍ဆရာလည္းၿပံဳးျပန္ကာ ေျပာေနက်အတိုင္း စိုစိစိေျပာေလသည္။ “ေအးကြယ္ ကုတာေပါ့…”
ထိုေန႔က အိမ္သို႔ျပန္ရာလမ္းတြင္ ဆရာအေၾကာင္းႏွင့္ ဆရာ့အနာသာေတြးမိလ်က္ ဘယ္လို မ်ား အကုခံေအာင္ လုပ္ရပါ့မလဲသာ စိတ္ကူးလာေလသည္။ ဆရာမွာေအးစက္စက္ႏွင့္မို႔ အားမလိုအားမရျဖစ္မိသည္။ ေဆးရံုတက္ကာေမ့ေဆးေပးၿပီး ခြဲစိတ္ကု၍ ေပ်ာက္သည္ဆိုလွ်င္ လည္းဟုတ္ေသးသည္။ ခြဲစိတ္ကုၿပီး တဖန္ျပန္ေဖာင္းဖုႀကီးလာသည္ကို ဆရာလည္းအသိ ျဖစ္သည္။ အနာလံုးမႀကီိးခင္ခြဲလိုက္၍ ျပန္ေဖာင္းဖုႀကီးလာသည္ဆိုေသာ ဆရာဝန္၏ အေၾကာင္းျပခ်က္မွာ မခိုင္လံုလွေပ။ ခြဲစဥ္ကအလံုးေသးေသးခြဲလွ်င္ ျပန္ႀကီးလာလိမ့္မည္ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏို္င္ ပညာျဖင့္ အတတ္သိပါကေမ့ေဆးေပးၿပီးခြဲကိုမခြဲေစရ၊ ႀကီးေအာင္သာ ေစာင့္ခိုင္းေစရမည္။ အခုေတာ့ အနာခြဲၿပီးျပန္ေဖာင္းဖုႀကီးလာမွ ေစာေစာက သိပ္မႀကီးခင္ခြဲ လိုက္လို႔ပါဟုဆိုျခင္းမွာ ႏွစ္ခါနာေအာင္ လက္တည့္စမ္းကုသေနေသာ သဘာမ်ားလားဟုပင္ တြက္စရာျဖစ္ေနေပသည္။ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မဖုႏိုင္သည့္အဖုမ်ဳိးကို ဆရာကိိုယ္တိုင္က လိုလို ခ်င္ခ်င္ႏွင့္ကုခ်င္ေအာင္ ဘယ္လိုမ်ားလုပ္ရပါ့မလဲဟု အႀကံရၾကပ္လာသည္။ ကၽြန္မဆိုလွ်င္ ေဆးဆရာအမည္မခံသျဖင့္ မေလာက္ေလးမေလာက္စား ျဖစ္ေန၍ ဆရာ စဥ္းစားေနဟန္ ရွိသည္။ ေက်းဇူးရွင္္ဆရာႀကီးက ကုေပးမည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္မထက္ေတာ့ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ကုခ်င္လိမ့္မည္ဟု အႀကံရမိသည္။ ဤသို႔ေတြးကာ အိမ္သို႔တန္းမျပန္ႏိုင္ပဲ ဆရာႀကီးအိမ္သို႔ ျပန္လွည့္ေကြ႔သြားေလသည္။
သာယာေသာ ညေနေစာင္းျဖစ္ေလသည္။ ဆရာႀကီးထံသို႔မေရာက္သည္မွာ ၾကာျမင့္ေန ေလၿပီ။ ဆရာႀကီးႏွင့္ေတြ႔ရလွ်င္ ပညာစကားကိုၾကားရတတ္၍ သင္ယူမွတ္သားႏိုင္ေလသည္။ ဆရာႀကီးစကားေျပာေသာအခါ ယခုေခတ္ႏွင့္နားေထာင္လွ်င္ ရုတ္တရက္ နားလည္ႏိုင္ဖို႔ ခက္သည္။ ေရွးသံုးျမန္မာစကားကို တိတိက်က် တည့္တည့္မတ္မတ္ေျပာတတ္သည္။ ပညာစကားကို သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ သိပ္သိပ္သည္းသည္းေျပာဆိုသည္။ ဆရာႀကီးစကားကို နားေထာင္တတ္မွလည္း ပညာတိုးႏိုင္စရာရွိိသည္။ ဆရာႀကီးထံတြင္ သင္ယူဆည္းပူးခဲ့ေသာ အမ်ဳိးသား ေဆးပညာမွာ ပညာ၏လမ္းစဥ္အတိုင္း မေကြ႔မေကာက္ မေဖာက္မျပန္ မမွားမယြင္းေအာင္ တစ္ေျဖာင့္တည္းလိုက္နာ က်င့္သံုးႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ ေဝဒနာဆို၍ ေခါင္းကိုက္ေဝဒနာေလာက္ပင္ ခံစားရမည္မဟုတ္ေခ်။ “ဆရာ့ရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ဆရာႀကီးဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္သလဲဆိုရင္ကြယ္ သူတို႔မွာ အကၤ်ီမဝတ္ရရင္ ေနပါေစ၊ မပူဘူး။ မက်န္းမာမွာေတာ့ အလြန္ပူတယ္၊ ေခါင္းကိုက္ ႏွာေစး ေဝဒနာေလးေတာင္ အျဖစ္မခံၾကဘူး….
မတည့္တာစားရမွာ၊ မတည့္တာျဖစ္ရမွာ၊ မွားရမွာအလြန္ေၾကာက္တယ္။ သူမ်ားအိမ္ကို ဧည့္သည္လုပ္ရင္ မတည့္တာနဲ႔ေတြ႔မွာစိုးလို႔ သူတို႔နဲ႔တည့္တဲ့အစာကို သြားေလရာ ပခံုးနဲ႔ လြယ္ယူသြားၾကတယ္..” သည္စကားကို ဆရာႀကီးႏႈတ္ဖ်ားတြင္ မၾကာခဏ ေျပာဆိုသည္။ ဆရာႀကီးကိုယ္၌ကားက်န္းမာေရးႏွင့္ အဖက္ဖက္ကျပည့္စံုလွလ်က္ တျခားဘယ္အေရးမွ မစဥ္းစားပဲ က်န္းမာေရးသာ စဥ္းစားေလသည္။ တခါတရံ မလြဲမေရွာင္သာ၍ မတည့္သည့္ ဓာတ္ႏွွင့္ေတြ႔ထိရသျဖင့္ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္လွ်င္ ဆရာႀကီးကိုအသိမေပးရဲေပ။ သည္ပညာ ကိုကပင္ တခုခုမွားမိလွ်င္ မွား၍ျဖစ္ေၾကာင္းကို ဖံုးကြယ္ထား၍မရေသာ ပညာႀကီးျဖစ္သည္။ ပညာမွာ အစစ္ေဆးခံေသာ ပညာတရပ္လည္းျဖစ္သည္။ မဟုတ္တာေျပာ၍ မမွန္တာကို ဖံုးဖိ၍လည္းမရ၊ မွားတာလုပ္မိလွ်င္ အမွားေပၚရသည္။ မွန္တာလုပ္လွ်င္ အမွန္ျဖစ္ေနသည္။ ကိုယ္ႏွွင့္တည့္တာစားလွ်င္ ဧကန္ဒိ႒ ေနထိုင္ေကာင္းေနသည္။ တည့္တာ မတည့္တာ သိမႈမွာလည္း သူမ်ားေျပာ၍ ဆရာေျပာ၍ ကုိယ္ႏွင့္တည့္တာ မတည့္တာသိရပံုမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ကုယ္တိုင္သိ (ဝါ) မိမိ၏အေတြ႔အႀကံဳျဖင့္ သိႏိုင္ရမည္ျဖစ္ေသာ ပညာတရပ္လည္း ျဖစ္ေပသည္။ “လူေတြဟာ မ်က္စိလည္လိုက္ၾကတာကြယ္၊ မမာမွ တည့္တာစားရတာ မဟုတ္ဘူးကြယ့္၊ မာတုန္းကတည္းက တည့္တာစားရတယ္” တည့္တာ၊ မတည့္တာ သို႔မဟုတ္၊ ကိုယ္ႏွင့္အပ္တာ၊ မအပ္တာကို ဆင္ျခင္ဉာဏ္ရွိေစရန္ ရည္သန္လ်က္ “အပ္ေပ်ာက္ရင္ ဆင္နဲ႔ရွာ၊ ဆင္ေပ်ာက္ရင္ ဆန္ေကာနဲ႔ရွာ” ဟု ပညာစကားျဖင့္မိန္႔ႁမြက္တတ္ ေလရာ ပညာစကားေျပာလွ်င္ကား သာမန္အားျဖင့္နားလည္ဖို႔ခက္ခဲသည္။ ဆရာ့ ေဆးခန္းႀကီးထဲတြင္ လူရွင္းေန၍ ေအးေအးေဆးေဆး ဆရာႀကီးႏွင့္စကားေျပာခြင့္ရမည္ကို ဝမ္းသာသြားမိသည္။ ကၽြန္မ ခရီးေရာက္မဆိုက္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ႕အနာအေၾကာင္းကို မေျပာရေသးေပ။ ဟိုစကားသည္စကားေျပာရင္းပင္ သတိရ၍ “တံုးတိုေရနစ္ေတာ့ ေသာင္စပ္လူလူးတာ၊ နာမ္နဲ႔ရုပ္ပဲမဟုတ္လားဆရာ” ဟုေကာက္ေမးလိုက္သည္။ သူ၏ စူးရွထက္ျမက္လွသည့္ မ်က္စိကို အထက္သု႔ိပင့္၍ တခ်က္ၾကည့္ၿပီးမွ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ “စာေျခာက္တန္းကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ခ်ဳံ႕ၾကည္လိုက္စမ္းကြယ္၊ က်ဥ္းလိုက္ရင္ သီတ-ဥဏွ ထြက္မလာဘူးလား၊ တည့္တာ မတည့္တာ ထြက္လာရင္ ရုပ္နာမ္မေပၚဘူးလား၊ ရုပ္နာမ္ေပၚလာရင္ တနဂၤေႏြ မသိႏိုင္ဘူးလား”
အခန္းထဲသို႔ လူနာတေယာက္ဝင္လာ၍ ဆရာႀကီးစကားျပတ္သြားစဥ္ ကၽြန္မလည္း စာေျခာက္ တန္းကိုေတြးကာ ဓာတ္သေဘာကို စိတ္ဝင္စားေနေလသည္။ ျမန္မာ့ဓာတ္ပညာသေဘာကား နက္နဲမွန္ကန္လွေပ၏။ ေလာကဓာတ္ပညာ ဓာတုေဗဒႏွင့္ ခက္ခက္ခဲခဲစမ္းသပ္ရမည့္ အခ်က္မ်ားကို ျမန္မာ့ဓာတ္ပညာျဖင့္ အလြယ္တကူသိျမင္ႏိုင္သည္။ အိမ္ရွိငါးပိအိုးတြင္ ဒီေရတက္လာခ်ိန္၌ ငါးပိအိုးအလိုလို ငန္ျပာရည္လွ်ံလာကာ ဒီေရက်သြားလွ်င္ ငါးပိအိုးတြင္ ေရမ်ားက်သြားသည္ကို ျမန္မာတိုင္းလိုလိုသိၾကသည္။ ဘူးစင္တြင္ႏြားရိုးဆြဲေပးလွ်င္ ဘူးသီးမ်ားသီးသည္ကို ျမန္မာတိုင္းလိုလိုသိၾက၏။ ေနာက္ေနာက္က ငါးပိရည္လွ်ံတာ၊ ႏြားရိုးဆြဲ၍ ဘူးသီးသီးတာသာသိခဲ့သည္။ ဘာျဖစ္လို႔မွန္း မသိိခဲ့။ ေရတက္လွ်င္ဘာ့ေၾကာင့္ ငါးပိအိုးေရတက္လာသည္၊ ေရက်လွ်င္ ဘာေၾကာင့္ ငါးပိအိုးေရျပန္က်သြားသည္ကို မည္သည့္ဓာတုေဗဒႏွင့္ စမ္းသပ္ၾကည့္မည္နည္း။ ႏြားရိုးဆြဲလွ်င္ ဘူးသီးမ်ားမ်ား သီးေစသည္ကို မည္သည့္ဓာတုေဗဒႏွင့္ စမ္းသပ္မည္နည္း။ ေရတက္သည္ႏွင့္ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ ငါးပိအိုးေရလွ်ံလာသည္၊ ႏြားရိုးဆြဲသည္ႏွင့္ ဘယ္လိုအေၾကာင္း ေၾကာင့္ ဘူးသီးမ်ားသီးသည္ကို ျမန္မာ့ဓာတ္ပညာ ဓာတုေဗဒျဖင့္ အေၾကာင္းရင္း ဇစ္ျမစ္ အေျဖကို သိျမင္ႏိုင္သည္။ အမ်ဳိးသားေဆးပညာတြင္ ဓာတ္သေဘာမွာ အဓိကအခ်က္အျခာ ျဖစ္၍ ပညာကိုဆည္းပူးစဥ္အခါက ဓာတ္ေတြကို ကိုယ္တိုင္စမ္းသပ္ခဲ့ရေလသည္။ မိမိ ေလ့လာသည့္ပညာကို စမ္းသပ္လို၍ ေရွာက္ပင္တပင္ကို ေသသြားရန္ ဝါးေထာက္ေပးလိုက္ သည္။ ဝါးေထာက္ထားသည္ႏွင့္ ေရွာက္ပင္မွာ ၫႈိးက်၍ မၾကာခင္ေသသြားေတာ့သည္။ ေရွာက္ပင္ႏွင့္ ဝါးသေဘာ၊ ဘူးပင္ႏွင့္ႏြားရိုးသေဘာ၊ ဘာ့ေၾကာင့္ေသသည္၊ ဘာ့ေၾကာင့္ သီးသည္ကို ပညာျဖင့္လက္ေတြ႔အေျဖကိုရွာယူရင္း တစ္စတစ္စ ပညာဉာဏ္မ်က္စိ ပြင့္လင္း လာရသည္။ “ငွက္ေပ်ာပင္ကို ေသေအာင္သတ္လိုက္စမ္းကြယ္” ဟုဆရာႀကီးကခိုင္းလွ်င္ မတည့္သည္ဓာတ္ကို ေဆးပညာျဖင့္ေတြးဆကာ လက္ေတြ႔သတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ အပင္ဝါ၍ ၫွဳိးစျပဳလွ်င္ ဆရာႀကီီးက ငွက္ေပ်ာပင္ကို ကိုယ္တိုင္လာၾကည့္ကာ ေက်နပ္သည့္ မ်က္ႏွာ ထားျဖင့္ “ကိုင္း… ရွင္ေအာင္ျပန္လုပ္စမ္း” ဟုခိုင္းျပန္သည္။ ကၽြန္မလည္း ငွက္ေပ်ာပင္ ျပန္ရွင္ေအာင္ ပညာျဖင့္လက္ေတြ႔ ငွက္ေပ်ာပင္ႏွင့္တည့္သည့္ ဓာတ္တခုကို ေရြးကာ ရွင္လန္းလာေအာင္ လုပ္ျပရသည္။ ဤသို႔လွ်င္ တစ္မ်ဳိးၿပီးတစ္မ်ဳိး အခြင့္သင့္တိုင္း အလ်ဥ္းသင့္တိုင္း ဓာတ္ေတြကို ကိုယ္တိုင္လက္ေတြ႔ စမ္းသပ္ကာ မိမိစမ္းသပ္ေအာင္ျမင္သမွ် ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းထဲတြင္ ေရးမွတ္ထားခဲ့ရာ စာဖတ္သူတို႔အား အနည္းငယ္ေကာက္ႏႈတ္ ျပလိုက္ေပသည္။
ဘဲတစ္အုပ္ႀကီးဆူညံစြာေအာ္ေန၍ အသံတိတ္သြားေအာင္ ျပာပက္လိုက္သည္။
ေႄကြအရည္ေပ်ာ္ေအာင္ သံပုရာႏွင့္စိမ္ၾကည့္သည္။ အံုးပင္ေသေအာင္ ထံုးသုတ္သည္။ ေဝေဝဆာဆာပြင့္ဖူးေနေသာစံပယ္ခင္းကို ေသကုန္ေအာင္ ဝါးညွပ္၊ ဝါးေထာက္၊ ဝါးကပ္ ေပးလိုက္သည္။ ေႄကြပန္းကန္မ်ား အလိုလိုအက္ကြဲေအာင္ ေျမႀကီးထဲထည့္ကာ ေျမျပန္ဖု႔ိထားသည္။ အသီးမ်ားစြာသီးေသာ မာလကာပင္ကိုေရြးမွတ္၍ မသီးေတာ့ေအာင္ လူတက္ခိုင္းသည္။ ခရမ္းပင္ေတြရွင္ေအာင္ ခဲပံုေပးသည္။ မိေခ်ာင္းသား နံႏြင္းႏွင့္ထိၾကည့္၍ အရည္ျဖစ္သည္။ ပိႏၷဲပင္တြင္ အသီးမ်ားႃပြတ္ခဲေနသည္ကို အင္သားေထာက္ေပး၍ အပင္မွအသီးေတြ ေႄကြက်လာကုန္သည္။ ဆီးခ်ဳိပင္ေတြ ဆီးသီးမ်ားခ်ဥ္ကုန္ေအာင္ သစ္ပင္ေအာက္၌ မီးထည့္လိုက္သည္။ ကၽြဲႏို႔ခ်က္ထဲတြင္ ကြမ္းသီီးစိတ္ကေလးထည့္၍ မခ်ဥ္ေအာင္ထားသည္။ အသားစိမ္းမ်ား မပုပ္ေအာင္ ယမ္းစိမ္းပက္သည္။ ဓာတ္ကို မည္သည့္ေနရာ မည္သည့္အခါတြင္ မည္သို႔မည္ပံု စမ္းသပ္ခဲ့ပံု စိတ္ဝင္စားစြာ အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံု အက်ယ္တဝင့္ႀကီး ေရးမွတ္ထားေလသည္။ ဓာတ္သေဘာေပါက္သြား၍ တည့္တာ၊ မတည့္ တာ သိလွ်င္ လူမမာကို တည့္သည့္ဓာတ္ျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းလူေကာင္းျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ဖို႔ရာ မခက္ေတာ့ေပ။ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ကို လူမမာျဖစ္သြားေအာင္ မတည့္တာႏွင့္ လုပ္ရန္ လည္းမခက္ေတာ့ေပ။ လူမမာကို ေရာဂါတိုးေအာင္၊ ေရာဂါက်ေအာင္၊ ေသေအာင္၊ ရွင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္သည့္ ထက္ျမက္ေသာအစြမ္းသတၱိ ႀကီးမားလွ၍ မသူေတာ္တို႔လက္ထဲတြင္ ဤပညာတတ္သိေခ်က လွည့္စားႏိုင္သည္။အေျမာ္အျမင္ႀကီးမား တတ္သိလိမၼာေသာ ေရွး ဆရာ့ ဆရာႀကီးမ်ားသည္ ပညာကိုအက်ဥ္းခ်ဳပ္၍ အတိုေကာက္ ရုပ္နာမ္ေဖ်ာက္ကာ တနဂၤေႏြ ျမွဳပ္၍ စာေျခာက္တန္းျဖင့္ ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ “အရိုင္းေခါင္ေသာက္၊ လူမိုက္စိိတ္တို သတဲ့ကြယ့္ စဥ္းစားေပေတာ့” ပညာသင္စဥ္က သည္လိုစကားမ်ဳိး နားမေထာင္တတ္။ ေဆးပညာသင္ေပးေနေသာ ဆရာ့စကားကို အဓိပၸါယ္နားမလည္ႏိုင္သျဖင့္ သည္လိုထက္ျမက္ လွသည့္ေဆးပညာရပ္ႀကီးကို သည္ေလာက္လွ်ဳိ႕ဝွက္ေနၾက၍သာ မထြန္းကားရ၊ မျပန္႔ပြားရ၊ တိမ္ျမဳပ္ရသည္ဟု စိတ္ထဲ အျပစ္ဖို႔မိသည္။ “ေရွးကဆရာေတြ၊ ပညာရွိေတြဟာ သူတို႔ပညာကို သိပ္လွ်ဳိ႕ဝွက္တာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ သည္ပညာႀကီး တိမ္ျမဳပ္ရတာ” ကၽြန္မ၏ႏႈတ္မွ ေရွးပညာရွိမ်ား ကိုအျပစ္တင္စကား ေျပာဆိုလိုက္ေသာအခါ၊ ဆရာႀကီးက ေလးေလးနက္နက္ၿပံဳး၍ ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ညိတ္လ်က္ “ပညာရွိေတြက လွ်ဳိ႕ဝွက္တာ မဟုတ္ဘူးကြယ့္၊ သြားအျပစ္မတင္နဲ႔၊ ကိုယ္က ပညာမမီတာ၊ ကိုယ္ကဉာဏ္မမီတိုင္း အျပစ္တင္ရင္ မွားမွာေပါ့။ သူ႔ေခတ္နဲ႔ သူ႔စကားအရ ကိုယ္ကသာနားမလည္ႏိုင္တာ၊ သူ႔ေခတ္နဲ႔သူတုန္းက နားလည္ၾကတယ္။ ဉာဏ္ နဲ႔ေတြးေခၚစဥ္းစားမွေပါ့” ဟု ဆိုဆံုးမေနေလသည္။ “ဥပမာကြယ္၊ အခုေခတ္မွာ ဖ-ဆ-ပ-လ လို႔ေခၚၾကတယ္မဟုတ္လား၊ အဓိပၸာယ္က ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး ျပည္သူ႔လြတ္လပ္ေရး မဟုတ္လား၊ ေနာက္အႏွစ္ တစ္ရာေလာက္က်ရင္ သည္ဖ-ဆ-ပ-လကို ဘာအဓိပၸာယ္ဆိုတာ လူတိိုင္းနားလည္ပါဦးမလား၊ ကိုယ္ဉာဏ္မမီတိုင္း အျပစ္မတင္နဲ႔၊ အရိုင္းေခါင္ေသာက္၊ လူမိုက္စိတ္တို ဒါကို အဓိပၸာယ္ေပၚေအာင္စဥ္းစား” စဥ္းစားေပေတာ့ဆို၍ ဘာအဓိပၸာယ္မွန္း အေျဖေပၚေအာင္ စဥ္းစားအားထုတ္ရသည္မွာ ႏွစ္ည၊ သံုးညပင္ဆက္၍ မိုးလင္းသြားေအာင္ အေျဖကိုရွာယူရသည္။ ဓာတ္သေဘာကို သိျမင္ကၽြမ္းက်င္ကာ တည့္တာ၊မတည့္တာ ပိုင္ပိုင္ ႏိုင္ႏိုင္နားလည္လာေတာ့မွပင္ က်န္းမာေရးကို ျပဳျပင္ႏိုင္စြမ္းရွိလာသည္။ ဓာတ္မ်ားကို စမ္းသပ္၍ ေအာင္ျမင္သည့္အခါ၌ ေက်းဇူးရွင္ဆရာႀကီး၏ ေက်းဇူးျဖင့္ ပညာ၏ အရင္းအျမစ္ ျဖစ္ေသာ ပုဂၢလပညတ္ဓာတ္က်မ္းကုိ ေလ့လာရသည္။ ကၽြန္မလည္း ဆရာႀကီးေရွ႕တြင္ ထိုင္ကာ စိန္- ကန္႔- ဟင္းရိုင္း- ျပဒါး စသည့္ဓာတ္မ်ား၏ အစြမ္းကုိ ေတြးေငးေနရင္း အခန္းထဲမွလူနာထြက္သြား၍ … “ျမန္မာ့ေဆးပညာက သညာမဟုတ္ဘူးဆရာ ပညာ” ဟုညည္းဆုိလိုက္သည္။“ပညာေပါ့ကြယ္၊ အနာတစ္ခုျဖစ္လာရင္ တျခားေဆးကုနည္းက ျဖစ္လာတဲ့အနာကို ခြဲလိုက္၊ စိတ္လိုက္တာပဲ၊ သည္အနာဘယ္လုိေၾကာင့္ ျဖစ္လာသလဲဆိုတဲ့ အနာရဲ႕ ဇစ္ျမစ္ကုိအတိအက်မလိုက္ႏိုင္ဘူး… ေရာဂါမွာလည္း ဒီလိုပဲ၊ မ်က္စိျဖစ္ မ်က္စိ ကုေပးလိုက္တာပဲ၊ နားျဖစ္ နားကုေပးလိုက္တာပဲ၊ သြားျဖစ္ သြားကုေပးလိုက္တာပဲ…” “ဆရာႀကီးဆီ ကၽြန္မဒီေန႔လာခဲ့တာ အနာတစ္နာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လာခဲ့တာပါဆရာ၊ ေကာလိပ္ေက်ာင္းက ဆရာႀကီးဦးသိန္ဟန္ရဲ႕ အနာပါ..၊ မ်က္ႏွာမွာ ျမင္းဖုႀကီးျဖစ္ေနပါတယ္၊ ဆရာႀကီးကုေပးမွ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္” “ဘာျဖစ္လို႔လဲကြယ့္…၊ မမေလး ကုေပးလိုက္ပါလား၊ ေပ်ာက္ပါ့မလားလို႔ လက္တည့္စမ္းကုရတာမဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ကုေပါ့” ဆရာႀကီိးက လည္း မမေလးကုဟုဆိုေနသည္။ ကုသေပးရမည့္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီကလည္း ကၽြန္မအား ဆရာဟုအသိအမွတ္မျပဳခ်င္၍ ခက္ေနေတာ့သည္။ “ ကၽြန္မကုလို႔ မျဖစ္ပါဘူး ဆရာႀကီးရယ္၊ ဆရာႀကီးကုေပးဖို႔ ကၽြန္မေတာင္းပန္ပါရေစ၊ ကၽြန္မဆိုေတာ့…” အခက္ရသလို ၿငိမ္ေနလိုက္စဥ္ ဆရာႀကီးက ေထာက္ေပးသည္။ “ ဆရာတပည့္လို ျဖစ္ေနတာေပါ့” ဟုဆက္ေျပာလိုက္ ရသည္။ “ သူက ျမန္မာ့ေဆးပညာကို ေလးေလးစားစားရွိသလား” “ ျမန္မာဆန္ပါတယ္၊ ေခတ္ပညာတတ္ေပမဲ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ အရပ္ရပ္ကို ေရွ႕ေဆာင္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္၊ ျမန္မာ့ပညာရပ္ေတြကို အထင္မေသးပါဘူး” မမေလး အကုရခက္လို႔ ရွိရင္လဲ ဆရာ့ဆီလႊတ္လိုက္ေလ” ဆရာႀကီးက ေရွာေရွာရွဴရွဴ လိုက္ေလွ်ာ၍ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာႏွင့္ အိမ္သို႔ျပန္သြားရေလသည္။

အလုပ္ကိစၥမ်ား မအားလပ္ႏိုင္၍ ဆရာေဇာ္ဂ်ီႏွင့္ အျမန္ဆံုးေတြ႔ရန္ ေႏွာက္ေႏွးေနသည္။ တစ္ေန႔တြင္ အခ်ိန္ရသျဖင့္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီအိမ္သို႔ ထြက္သြားေလသည္။ ဆရာ့အိမ္ထဲတြင္ ထိုင္ေနသည့္တခ်ိန္လံုး ဆရာႀကီးႏွင့္ကုသရန္ ဆရာ့ကိုအတင္းမရမက တိုက္တြန္းေနရသည္။ ေဆးပညာ ဆည္းပူးစအခါက ဆရာႀကီးဆံုးမဖူးေလသည္။ ဆရာမ်ားမပင့္ဘဲႏွင့္၊ လူနာ မအပ္ဘဲႏွင့္ ေဆးမကုရေၾကာင္း သြန္သင္ဆံုးမဖူးသည္။ ဆရာဇီဝက ကပင္ သူ႔ကိုမပင့္၍ ေဝဒနာကုိမကုႏိုင္ျဖစ္ကာ ေသဆံုးရပံု ထံုးမ်ားခဏခဏ အမိန္႔ရွိေလသည္။ ဆရာႀကီး၏ က်င့္ဝတ္ကို ရိုေသေလးစားဖို႔ရာထက္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီေဝဒနာ ခ်မ္းသာေရးကို ေဇာႀကီးေနေလ သည္။ “သြားပါဆရာရယ္၊ ဆရာႀကီိးဆီ ဆက္ဆက္သြားပါ၊ ဆရာႀကီးကို ကၽြန္မ ေျပာထားၿပီးပါၿပီ၊ ေပ်ာက္ပါေစ့မယ္ဆရာရယ္၊ သြားပါ” ဆရာ့အိမ္မွ ထ၍အျပန္ ကားေပၚ၌ တက္ထိုင္၍ ကားမထြက္ခင္အထိ တတြတ္တြတ္ မနားတမ္းနားပူေလာက္ေအာင္ ေတာင္းပန္ခဲ့ ရေလသည္။ မၾကာခင္ ဆရာႏွင့္ဆံုၾကျပန္သည္။ “ မသြားေသးဘူးလားဆရာရယ္” ဟု ျမင္ျမင္ခ်င္းဆီးေျပာလိုက္သည္။ “ေအးကြယ္.. ၊ ဆရာသြားမလို႔ပါပဲ၊ အလုပ္ေတြမအားတတ္ ေသးလို႔ပါ၊ သြားမယ္…သြားမယ္” ဟု အားနာပါးနာျပန္ေျပာေလသည္။ ယခုတခါမွ ကၽြန္မကို တကယ္အားနာသြားေလေတာ့သည္။ ဆရာႏွင့္ကၽြန္မမွာ ဆရာႀကီးေရွ႕ေမွာက္သို႔ ေရာက္ရွိေန ၾကေပၿပီ။ ဆရာႀကီးလည္း ဆရာ၏ျမင္းဖုကိုၾကည့္ကာ ေဆးရံုတြင္ခြဲစိတ္ကုသခဲ့ပံုမ်ားကို စစ္ေမးေနသည္။ “မ်က္စိနဲ႔ျမင္တဲ့ဖုကို ကုလို႔ေတာ့ ျပန္ေဖာင္းလာဦးမွာပဲ၊ သည္ဖုႀကီး ဘယ္ကလာတယ္ဆိုတာသိမွ ေပ်ာက္ေပေတာ့မေပါ့” ဆရာႀကီးသည္ မီးျခစ္ဆန္၏ အဖ်ားကေလးကိို ဓားႏွင့္ခၽြန္ေနရင္း ဆရာေဇာ္ဂ်ီအား လွမ္းေျပာေနသည္။ အဖ်ားခၽြန္ၿပီးေသာ မီးျခစ္ဆန္ႏွင့္ ပုလင္းငယ္ေလးထဲမွ ေဆးကိုတို႔လ်က္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီနားသို႔လာကာ ျမင္းဖုကို သံုးႀကိိမ္တို႔ေပးၿပီး ဂြမ္းကပ္ေပးလိုက္သည္။ “ ေနာက္သံုးေလးရက္ေလာက္ၾကာရင္ လာခဲ့ပါ၊ ဖုခ်င္လို႔ေတာင္ မဖုရေတာ့ဘူး၊ ေဟာဒီဓာတ္စာ စာရြက္ထဲမွာ ပါတဲ့အတိုင္းစားပါ” ဆရာႀကီးက ဦးသိန္းဟန္ႏွင့္တည့္ေသာ ဓာတ္စာကို ေရးေပးေလသည္။ “ဦးသိန္းဟန္၊ ျမင္းဖုပဲေပါက္သည္ ျဖစ္ေစ၊ ခါးပဲနာသည္ျဖစ္ေစ၊ ဖ်ားပဲဖ်ားသည္ျဖစ္ေစ၊ ဘာနာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေဝဒနာလို႔ ေခၚေပတယ္။ သည္ေဝဒနာဟာ ျမင္းၿခံ၊ ပခုကၠဴက ေလွငယ္တစ္စင္းနဲ႔လာၿပီး ဆရာႀကီးတို႔ အေဒၚႀကီးတို႔ ဖုထြက္လာရ ပါရေစ၊ ခါးနာပါရေစ၊ ေခ်ာင္းဆိုးပါရေစ၊ အဆုပ္ထဲေရဝင္ပါရေစလို႔ ေလွေပၚကဆင္းလာၿပီး လာတတ္တာမဟုတ္ပါဘူး၊ တိုတိုေျပာရရင္ ဗိုက္ထဲကလာတာ” ဟုေျပာေလသည္။ ဆရာႏွင့္ကၽြန္မမွာ ဆရာႀကီးေျပာေသာစကားမ်ားကို စိုက္၍နားေထာင္ေန ၾကသည္။ ေဝဒနာဆိုသည္မွာ သူ႔အလိုလိုျဖစ္ျခင္းမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ မတည့္တာကိုစားမိ၍ ျဖစ္ရ ေၾကာင္းကို အရိပ္အေငြ႔ ရွင္းေျပာေနေလသည္။ “ ခုလူေတြဟာ ေရွးကလူေတြလိုမဟုတ္ဘူး၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ မမာေတာ့မွ ဆရာရွာၾကတယ္၊ ဘယ္မွာရုတ္တရက္ ဆရာေကာင္းရမလဲ၊ က်န္းမာေနတဲ့အခါက မိမိအသက္ကိိုအပ္ဖို႔ ဆရာသမားရွာထားရတယ္၊ သည္ေတာ့မွ စိတ္တိုင္းက် ဆရာသမားေကာင္း ရေတာ့မွာေပါ့” ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ေခါင္းကိုညိတ္ကာ “မွန္ပါတယ္” ဟု ေျပာေလသည္။ “ ခြဲစိိတ္၊ အပ္နဲ႔ထိုးတာေတြ ေခတ္မီတယ္ထင္ေနၾကတယ္၊ ေရွးသမၼတမင္း လက္ထက္က သစၥာဆုိၿပီး ေပ်ာက္ေစသတည္းဆုိတာနဲ႔ အနာေရာဂါေပ်ာက္ တယ္၊ သတၱဝါေတြ စရိုက္ၾကမ္းလာတဲ့ ေခတ္ေရာက္ေတာ့ သစၥာဆုိလို႔မရဘူး၊ အနာေရာဂါျဖစ္ရင္ အမႈန္႔ေတြထုေထာင္း ေသာက္ၾကရ၊ စားၾကရတယ္၊ ေနာက္ ဘုရားမွန္း တရားမွန္းမသိ၊ မိဘ ဆရာေက်းဇူးရွင္မွန္းမသိ မုိက္မဲၾကမ္းစတမ္းလာျပန္ေတာ့ အပ္နဲ႔ထိုး၊ ဓားနဲ႔ခြဲရတယ္၊ ဒါကိုေခတ္မွီတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္”
ကၽြန္မတို႔ နားေထာင္ရင္း ၿပံဳးေနၾကသည္။ “ ေနာက္ဒီ့ထက္ စရိုက္ၾကမ္းလာရင္ ဓားနဲ႔ခြဲလို႔ မရဘဲ အေျမာက္နဲ႔ပစ္ ကုရလိမ့္မယ္ထင္တယ္” ကၽြန္မတို႔လည္း ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင့္ ဆရာႀကီးထံမွ ထျပန္ခဲ့ၾကသည္။ အလုပ္အားလပ္သည့္ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ သတင္း ေမးရန္ ဆရာႀကီးထံသု႔ိ ကၽြန္မေရာက္သြားေလသည္။ “ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ လာပါသလား” ဟု ကၽြန္မကေမးၾကည့္သည္။ “ ခ်ိန္းတဲ့ရက္မွာလာတယ္၊ သူတစ္ေယက္တည္းမဟုတ္ဘူး၊ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္လည္း လိုက္လာတယ္၊ ကပ္ထားတဲ့ဂြမ္းကိုခြာၿပီး ဖုကိုယူပစ္လိုက္ၿပီ” “ ခ်ပ္သြားၿပီလားဆရာ” ဟု ကၽြန္မက ဝမ္းသာအားရေမးလိုက္သည္။ “ ေခ်ာသြားၿပီ၊ အနာေပါက္ကေလးကို ဆရာဖြင့္ထားေပးလိုက္ေသးတယ္၊ မပိတ္ေသးဘူး၊ လာခဲ့ဦးလို႔ မွာလိုက္တယ္၊ ေနာက္တစ္ခါလာမွ ပိတ္ေပးလိုက္မယ္” “ဘာေျပာသြားေသးလဲ” “ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ေမးတယ္ကြယ့္၊ ျမန္မာေဆးဆရာေတြဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မတူဘူး၊ က်မ္းေတြကလည္း ကြဲျပားေနတာ ဘယ္လိုပါလဲတဲ့” ဆရာႀကီးက ၿငိမ္ေန၍ “ ဆရာက ဘယ္လိုေျဖလိုက္ပါသလဲ” ဟု ဆရာ၏အေျဖကို ၾကားခ်င္၍ ထပ္ေမးရေလသည္။ “ေဆးက်မ္းေတြဟာ ဘယ္က်မ္းၾကည့္ၾကည့္ ေတေဇာတစ္လံုးသာ အဓိကထားေရးေနတာပါ၊ သင္တဲ့ဆရာက ဆရာ့ထံမွ ေသေသခ်ာခ်ာနည္းခံမသင္ဘဲ၊ ဘုရားေစ်းကစာအုပ္ကို ဝယ္ၾကည့္ၿပီး သူမွီတာသူေျပာလို႔ ကြဲေနၾကတာေပါ့၊ ေတေဇာတစ္လံုးကို ေသေသခ်ာခ်ာသိရင္ ျငင္းစရာ၊ ခံုစရာရွိဦးမလား၊ အခ်င္းခ်င္းေျပာဆိုျငင္းခံုေနၾကတဲ့ တခ်ဳိ႕ဆရာေတြဟာ ေတေဇာမေျပာနဲ႔ ပူတာေတာင္ ဘယ္ကပူလာမွန္း သိမွာမဟုတ္ဘူး…၊ (အ) ရယ္၊ (၁) ရယ္၊ တနဂၤေႏြရယ္ တစ္မ်ဳိးစီထင္ေနၾကတယ္၊ အားလံုးေပါင္းလိုက္ရင္ တစ္မ်ဳိးထဲမဟုတ္လား၊ တစ္မ်ဳိးစီထင္ေနသမွ်ေတာ့ အိမ္တိုင္းလူမမာရွိၿပီး ေစာင္ၿခံဳကေလးေတြနဲ႔႔ အသက္တိုၾကမွာပဲ” “ ဆရာသမားဆီမွာမသင္ၾကားရဘဲ ဟိုနည္း သည္နည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္လိုက္ၿပီး လက္တည့္စမ္းေဆးေဖာ္ကုၾကတဲ့ ဆရာေယာင္၊ ဆရာတုေတြေၾကာင့္ ျမန္မာဆရာေတြ နာမည္ပ်က္ကုန္တာပါ၊ ျမန္မာ့ေဆးေက်ာင္းႀကီးဖြင့္ၿပီး ေဆးတကၠသိုလ္နဲ႔ တကယ္တတ္သိတဲ့ သမားေတာ္ႀကီးေတြနဲ႔ က်က်နနသင္ၾကားေပးရင္ ျမန္မာ့ေဆးပညာဟာ တစ္စနစ္တည္း၊ တစ္မူတည္း ေပၚလာရမွာဆရာ” ကၽြန္မမွာ ေဆးတကၠသိုလ္ႀကီး ရွိခ်င္ေဇာျဖင့္ အားတက္သေရာ ေျပာဆိုလိုက္သည္။ “ ဆရာ မၾကာေသးခင္က ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ သြားတယ္၊ ဆရာနဲ႔သိတဲ့လူေတြ၊ စကားလာေျပာၾကတဲ့အခါ ဆရာႏွစ္ေယာက္လည္းပါေတာ့ ဆရာက ေမးၾကည့္တယ္ကြယ့္၊ ဆရာတို႔ ဘာစာအုပ္၊ ဘယ္ေဆးက်မ္းမွာ အားထား ကုပါ သလဲေမးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ေတာင္သာကုေၾကာင္း ေျပာပါတယ္” “ေနရာက်လိုက္ တာ၊ ေတာင္သာဆိုတာ စာအုပ္နာမည္လား၊ ရြာနာမည္းလားလို႔ ဆရာေမးေတာ့၊ တစ္ေယာက္ဆရာက ေတာင္သာဆိုတာ ရြာနာမည္တဲ့၊ တစ္ေယာက္ဆရာက ဘယ္က ရြာနာမည္ဟုတ္ရမွာလဲ ေတာင္သာဆိုတာ စာအုပ္နာမည္ဗ် လို႔ေျပာေတာ့ ဆရာက ခင္ဗ်ားစာအုပ္နာမည္က အဓိပၸာယ္ ဘယ္လိုရွိပါသလဲ လို႔ေမးၾကည္ျပန္တယ္” “ေတာင္သာဆိုတာ အားလံုးဆရာေတြထက္ ေတာင္ႀကီးလိုျမင့္ေမာက္သာလြန္းလို႔ ေတာင္သာလို႔ မွည့္တာပါလို႔ ျပန္ေျဖတယ္” ကၽြန္မမွာရယ္ေနသည္။ “ကိုင္း.. ဆရာနဲ႔ မမေလး ေပါင္းၿပီး ေရး၊ ၿမိတ္၊ ထားဝယ္က ေတာင္ႀကီးလိုျမင့္ေအာင္ကုႏိုင္တဲ့ ဆရာႏွစ္ေယာက္ ေတာင္သာလို႔နာမည္ေပးရရင္ မေကာင္းဘူးလား” ကၽြန္မလည္း အေတာမသတ္ႏိုင္ေအာင္ ရယ္ကာေနေတာ့သည္။ “ဆရာလည္း ဦးသိန္းဟန္တို႔ကို အနည္းအပါး ရွင္းလင္းေတာ့ ေျပာလိုက္ပါရဲ႕၊ ေလာကုတၱရာမွာလည္း တစ္ခုတည္းေသာ တရားနဲ႔ကိစၥၿပီးႏိုင္ပါတယ္၊ ကိုယ္ကမမီလို႔ ေတာင္ေက်ာင္းသြား၊ ေျမာက္ေက်ာင္းသြားရတတာပါ၊ သရ ရွစ္လံုး၊ ဗ်ည္းသံုးဆယ့္သံုးလံုး ေပါင္း ဝဏၰေလးဆယ့္တစ္လံုးလို႔ေခၚတယ္၊ သည္ဝဏၰ ေလးဆယ့္တစ္ လံုးကလြတ္ၿပီီး မေရးႏုိင္ပါဘူး၊ ေလာကီက်မ္းေတြမွာလဲ သည္ဝဏၰ ေလးဆယ္တစ္လံုးက လြတ္ၿပီးမေရးႏိုင္ေပဘူး… ေဗဒင္ဆရာ၊ ပေရာဂဆရာ၊ ေဆးဆရာ၊ ဓာတ္ဆရာအသံေတြ မကြဲလြဲဘူးလား” ကၽြန္မက ကြဲလြဲေၾကာင္း “ဟုတ္ကဲ့” ဟု ဆိုလုိက္သည္။ “ဘယ္လို ကြဲလြဲေနေန ခုႏွစ္ေန႔ကလြဲၿပီး ဘယ္သူက ဘာလုပ္ႏိုင္မွာလဲ၊ ေန႔ခုႏွစ္ေန႔ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ လိုက္ရင္ ေအးတာ ပူတာပဲရွိတယ္၊ ေအးတာပူကို တစ္ခါထပ္အက်ဥ္းခ်ဳပ္ရင္ ေတေဇာတစ္လံုးဘဲ ရွိတယ္မဟုတ္လား” ကၽြန္မမွာ အမ်ဳိးသားေဆးပညာစခန္းကို ေလးေလးနက္နက္ ေတြးဆကာေငးေနမိသည္။ “မမေလးေကာ ဘယ္လိုတုန္း၊ ျမန္မာ ေဆးပညာျမွင့္တင္ခ်င္တယ္ ေျပာေျပာေနတယ္၊ အလုပ္နဲ႔ျပမွေပါ့၊ ခုပဲၾကည့္ပါဦး၊ ကိုယ္ေဆးကုေပးခ်င္တာ ကုႏိုင္ရက္သားနဲ႔ ကိုယ္တိုင္မကုႏိုင္ဘဲ ဆရာ့ဆီေခၚလာရတာ ဘယ္ေလာက္ ခရီးရွည္ေဝးသလဲ” ကၽြန္မလဲ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ ျမင္းဖုကို ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ လုပ္ရေသာ ကိုယ္တိုင္အခက္အခဲကို စဥ္းစာလ်က္ ဆရာႀကီးေရွ႕တြင္ ၿပံဳးေနရေလ ေတာ့သည္။

Monday, November 17, 2008

တီဘီလား... ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး



မသိသူေက်ာ္သြား သိသူေဖာ္စားဆိုတဲ့ စကားပံုေလးရွိပါတယ္။ က်မတို႕ျမန္မာ့ေဆးပညာတြင္ ေဝဒနာကို ေဆးမတိုက္ဘဲ မ်က္စိမွလည္းေကာင္း၊ နားမွလည္းေကာင္း၊ ႏွာေခါင္းမွ လည္း ေကာင္း၊ အထိအေတြ႕မွလည္းေကာင္း ဓာတ္ႀကီးေလးပါးကို အေျခခံ၍ ကုသႏိုင္ေသာနည္း လမ္းမ်ားရွိေလသည္။ က်န္းမာေရးအတြက္သာမကဘဲ စိုက္ပ်ဳိးေရး၊ ေန႔စဥ္ဘဝမွာ ဓာတ္သ ေဘာကိုနားလည္ၿပီး စားေသာက္ေနထိုင္လွ်င္ပင္ ေရာဂါဘယကင္းၿပီး အသက္ရွည္စြာ ေနထိုင္ႏိုင္ေၾကာင္းကို စာဖတ္သူမ်ားအတြက္ တစံုတရာအက်ဳိးေက်းဇူး ရေစျခင္းငွာ ဂ်ာနယ္ ေက်ာ္မမေလးရဲ႕ ျမန္မာ့ ေဆးပညာစာအုပ္ထဲမွ ဓာတ္ပညာျဖင့္ ေဆးကုသခဲ့ျခင္းမ်ားကို ျပန္လည္တင္ျပေပးလိုက္ပါသည္။

(၁)
“ ေဒၚမမေလးေခါင္းေလွ်ာ္ရန္အတြက္ ေအာက္ထပ္ကိုအခုဆင္းခဲ့ပါ၊ အားလံုးအဆင္သင့္ရွိ ေနပါၿပီ” ေမာ္စကိုၿမိဳ႕ ႏိုင္ငံျခားယဥ္ေက်းမႈဌာန ဆက္သြယ္ေရးအသင္းခ်ဳပ္ႀကီး၏ ဧည့္ခံအဖြဲ႕မွ မစၥတာဒရန္ေနာ့က ဟိုတယ္ေအာက္ထပ္မွ တယ္လီဖုန္းျဖင့္ အေၾကာင္းၾကား ေနသည္။ ထိုေန႔အဖို႔ နံနက္စာစားၿပီးသည္ႏွင့္ အျပင္ထြက္စရာအစီအစဥ္မ်ားရွိေန၏။ ေခါင္းေလွ်ာ္ေနလွ်င္ အခ်ိန္ၾကန္႔ၾကာဖြယ္ရာ ရွိမည္စိုးလွသျဖင့္ ကၽြန္မက ကၽြန္မေခါင္းေလွ်ာ္ ေနလွ်င္ အခ်ိန္ၾကန္႔ၾကာေနမည္ စိုးရိမ္ပါသည္၊ အခ်ိန္မရွိေတာ့ပါ၍ ယေန႔အဖို႔ ေခါင္းမေလွ်ာ္လိုေသးေၾကာင္း ျပန္ေျပာလိုက္ပါသည္။
“နာရီိဝက္အခ်ိန္ရွိပါတယ္၊ ေနာက္မက်ပါဘူး၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ရန္ေျပာထားၿပီးပါၿပီ၊ အခုဆင္းခဲ့ပါ”
နံနက္စာစားၿပီးလွ်င္ၿပီးျခင္း အျပင္ထြက္ၾကရန္ရွိသည့္အတြက္ ကၽြန္မတို႔အဆင္သင့္ အဝတ္ လဲထားၿပီးကုန္မွ ေခါင္းေလွ်ာ္ရန္ဝန္ေလးေနသည္။ သို႔ေသာ္ စီစဥ္ထားၿပီးပါၿပီိဟု ဧည့္ဝတ္ ေက်စြာဖိတ္ေခၚေနျခင္းကိုအားနာ၍ တကၠသိုလ္ေက်ာ့ရွင္းႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ေအာက္သို႔ဆင္း သြားၾကသည္။ ေမာ္စကိုၿမိဳ႕ က်မတို႔တည္းခိုေနေသာဟိုတယ္မွာ အမ်ဳိးသားဟိုတယ္ႀကီး ျဖစ္သည္။ ဟိုတယ္ေအာက္ဆံုးထပ္၌ ဆံပင္ညွပ္အခန္း၊ ဆံပင္အလွျပဳျပင္သည့္အခန္း၊ လက္သည္းလွီးျဖတ္ ေဆးဆိုးေပးသည့္ အခန္းမ်ားရွိသည္။

နံနက္ေစာေသး၍ အခန္းထဲတြင္လူရွင္းေနသည္။ ဝင္ဝင္ခ်င္း ေယာက်္ားမ်ားဆံပင္ညွပ္သည့္ ေနရာ၊ ေနာက္ဘက္အခန္း၌ မိန္းမမ်ားအတြက္ ေခါင္းေလွ်ာ္ရန္၊ ဆံပင္အလွျပင္ေကာက္တြန္႕ ရန္ ဓာတ္ခြက္ကရိယာတန္ဆာမ်ား ထားရွိသည္။ က်မတို႔အခန္းထဲဝင္သြားၾကေသာအခါ အဝတ္အျဖဴ၊ ေဘာင္းဘီအနက္ဝတ္ထားသည့္ ရုရွားအဖိုးႀကီးတေယာက္က ခရီးဦးႀကိဳျပဳကာ မွန္ခံုေရွ႕ရွိကုလားထိုင္မ်ားတြင္ ထိုင္ေစသည္။ ဂ်ပန္ျပည္ရွိ ေခါင္းအလွျပဳျပင္ရာဆိုင္ခန္း အတိုင္းပင္ ဆံပင္ေကာက္သည့္၊ တြန္႔သည့္ကရိယာတန္ဆာပလာမ်ား စံုစံုလင္လင္ေတြ႕ ရသည္။ ေရစိုစိုဆံပင္ကို အလိုရွိသလိုပံုေနပံုထား ျပဳျပင္ဖန္တီးကာ အသားက်ေအာင္ ဓာတ္ခြက္ေအာက္၌ ေခါင္းစြပ္ထားရန္ ဓါတ္ခြက္ႀကီးမ်ားမွာ တစ္ဘက္ခန္းတြင္ရွိသည္။

ဆိုဗီယက္အမ်ဳိးသမီးမ်ားမွာ အျခားႏိုင္ငံမွအမ်ဳိးသမီးမ်ားကဲ့သို႔ပင္ အလွျပဳျပင္ၾကကာဆံပင္ မ်ားေကာက္တြန္႕ၾကလွ်က္ လက္သည္းနီ၊ ႏႈတ္ခမ္းနီဆုးၾကသည္။ မိန္းမတို႔သဘာဝအတိုင္း တင့္တယ္လွပေအာင္ျပင္ဆင္ရာ၌ အေရာင္အဆင္း အဆန္းအျပားေရြးခ်ယ္စံုမက္သူမ်ား ျဖစ္ၾကသည္။
ရုရွားအဖိုးႀကီးက ကၽြန္မကုလားထိုင္ေနာက္မွရပ္လ်က္ ေခါင္းေနာက္တြင္ထံုးထားေသာ ဆံပင္ကို ေျဖခ်ေနေသာအခါ အိုင္စီအက္(စ္) ဦးေက်ာ္မင္း၏ “ သံကန္႔လန္႔ကာေနာက္ေဖး ေပါက္မွ” ဟူေသာ ေဆာင္းပါးထဲ၌ ေမာ္စကိုဟိုတယ္၌ ေယာက်္ားေခါင္းကိုဆံပင္ညွပ္ေပး ေသာမိန္းမဆံပင္ညွပ္သမားအေၾကာင္း ေရးထားပံုကို သြားသတိရမိသည္။ မိန္းမအလွကို ေယာက်္ားကျပဳျပင္ေပးသည္မွာလည္း စိတ္ဝင္စားဖြယ္ရာျဖစ္သည္။ ဆံပင္ေျဖခ်ၿပီးေနာက္ ရုရွားဘာသာစကားျဖင့္ ၿပံဳးခ်ဳိစြာေျပာေလသည္။ ဘာေျပာေနမွန္းနားမလည္၍ ကၽြန္မေခါင္းကို ပြတ္ျပကာ ေခါင္းေလွ်ာ္ေပးရန္အမူအယာျဖင့္ နားလည္ေအာင္လုပ္ျပသည္။
အဝတ္ျဖဴကို ကိုယ္ေပၚတြင္ရံုထားသည္။ ေခါင္းကိုကုလားထိုင္ေနာက္သို႔လွန္ခိုင္းၿပီး ဆံပင္မ်ား ကိုဇလံုႏွင့္ခံကာ ေရပိုက္လံုးကေလးကိုဆြဲယူၿပီး ေရျဖန္းခ်လိုက္သည္။ ဆပ္ျပာႏွင့္တေခါင္းလံုး အႏွံ႕အစပ္ပြတ္လ်က္ ဆပ္ျပာရည္မ်ားကို ကုန္စင္ေအာင္ အခ်ိန္ၾကာၾကာေရျဖန္းေလွ်ာ္ညွစ္ ေနေလသည္။ ေက်ာ့ရွင္းကေခါင္းမေလွ်ာ္၍ ေဘးမွထိုင္ကာၾကည့္ေနသည္။
ေရမ်ားကိုညွစ္လိုက္ၿပီးေနာက္ သံဘီးက်ဲႀကီးျဖင့္ ဆံပင္ေရွ႕မွခြဲ၍ၿဖီးလိုက္ၿပီး ဆံပင္ေကာက္ရန္ ေကာ္ရည္ပုလင္းကို ခံုေပၚမွလွမ္းယူလိုက္သည္။ ကၽြန္မကဆံပင္မေကာက္လိုေၾကာင္း ပုလင္းထဲမွအရည္မ်ားမဆြတ္ရန္ ေတာင္းပန္လိုက္သည္။ အခ်ိန္ၾကာေနလွ်င္ အားလံုးက ေစာင့္ေနရမည္ကိုစိုးသျဖင့္ျမန္ျမန္ကိစၥၿပီးေအာင္ သူ႔လက္ထဲမွဘီးကိုေတာင္းယူကာ ကၽြန္မ ဖာသာဆံပင္မ်ားကိုရွင္းသည္။ သူလုပ္ေပးမည္ဆိုသည့္အမူအယာျဖင့္ ဘီးကိုျပန္ယူသြားကာ ျဖည္းျဖည္းေဆးေဆး ရွင္းၿဖီးေနေလသည္။ ကၽြန္မမွာတထင့္ထင့္ႏွင့္ နာရီကိုသာခဏခဏ ၾကည့္မိသည္။ဆံပင္ရွင္ၿပီိး ဆံပင္ညွပ္ႏွင့္ ေရွ႕ကဆံပင္မ်ားကို ကုပ္ေပးကာေခါင္းကို ပိုက္ႀကီးအုပ္ပတ္စည္းလိုက္သည္။
ဓာတ္ခြက္ေအာက္သို႔ထိုခိိုင္းေတာ့မည္ကိုသိ၍ အခ်ိန္ကလည္းမရွိသျဖင့္ မထိုင္ႏိုင္ေတာ့ ေၾကာင္း၊ အျပင္သြားရန္ရွိေၾကာင္း နာရီကိုျပ၊ ေျခဟန္လက္ဟန္လည္းျပကာ ေခါင္းေပၚကပိုက္ ႀကီးကိုျပန္ေျဖလိုက္ရသည္။ ကၽြန္မလုပ္ပံုကိုအံ့ၾသကာ မ်က္လံုးမ်က္ဆန္ျပဴး၍ ပိုက္မေျဖရန္ တားျမစ္ေလသည္။ သူ႔စကားကိုနားမလည္ေသာ္လည္း အမူအယာမွာ ဆံပင္မေျခာက္ပဲ မသြားရန္တားျမစ္ရင္း ေခါင္းကပိုက္ကိုျပန္ခ်ည္ေပးသည္။ ထို႔ေနာက္ဓာတ္ခြက္ေအာက္တြင္ အထိုင္ခိုင္းသည္။ ဓာတ္ခြက္ေအာက္၌ သြားထိုင္ရကာ ၾကာေတာ့မွာပဲတတြတ္တြတ္ညည္းရင္း မၿငိမ္မသက္ျဖစ္ေနသည္။ ကိုယ့္အတြက္အေႏွာင့္အယွက္မျဖစ္ေအာင္ ဒါကိုပင္အထူးဂရုစိုက္ ေနရသျဖင့္ဆံပင္ေျခာက္ေအာင္ ဓာတ္ခြက္ေအာက္၌ နာရီဝက္ခန္႔ထိုင္ရမည္ကို စိတ္ထဲ၌ မသက္မသာ ထင့္ေနသည္။
နာရီကိုတၾကည့္တည္းၾကည့္ရင္းအခ်ိန္ကပ္ေန၍ ဘယ့္ႏွွယ္ရွိရွိဟု ဓာတ္ခြက္ႏွင့္ေခါင္းခြာကာ ထြက္လာမိသည္။ ဆံပင္မေျခာက္ေသးပဲ ဓာတ္ခြက္ေအာက္မွထရမလားဟု အဖိုးႀကီးၽႏႈတ္မွ မေက်မနပ္တတြတ္တြတ္ေျပာကာ က်န္ရစ္ခဲ့၍ “အဖိုးႀကီးေတာ့ စိတ္ဆိုးေတာ့မွာပဲ” ဟု ေက်ာ့ရွင္းက ေျပာေလသည္။ ေလွကားကိုအေျပးတက္၍ အခန္းထဲတြင္ေရစိုဆံပင္ကို သုတ္သီးသုတ္္ျပာထံုးကာ ထမင္းစားခန္းထဲသို႕ ျပန္ေျပးဆင္းလာၾကသည့္အခါ အားလံုးပင္ စားၿပီးကာနီးေနၾကေပၿပီ။ အခ်ိန္မီိရံုကေလးပင္ရွိသည္။ ကပ်ာကယာစားၿပီိးၿပီးခ်င္း အျပင္ သို႔ထြက္ရန္ ဟိုတယ္ေအာက္ထပ္၌ စုရံုးၾကရသည္။ အျပင္ဘက္ရွိ ျမေနေသာအေအးဓာတ္ ႀကီးကို ေမ့ေနေအာင္ ဟိုတယ္တခုလံုး အပူေငြ႕ေပးထား၍ ဟိုတယ္ထဲ၌ အေအးဒဏ္ကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ မခံစားရေပ။ အျပင္ထြက္ရန္ ဟိုတယ္မွန္တံခါးကို လက္ႏွင့္တြန္းဖြင့္ လိုက္သည္ႏွင့္တၿပိဳင္နက္ တခဲနက္လံုးဝင္၍ ရိုက္ခတ္သည့္အေအးဓာတ္မွာ ရက္ရက္စက္စက္ ေအးျမ၍ မ်က္ႏွာစပ္ကာ နားေတြက်ဥ္သြားသည္။ တစ္ကိုယ္လံုးမွာ အေႏြးထည္မ်ား အထပ္ထပ္ ထပ္ဝတ္ထား၍ခံသာေသာ္လည္း တစ္ေခါင္းလံုးက်ဥ္တက္သြားသည္။ ဦးေႏွာက္ ခိုက္ေအာင္ မခ်ိမဆ့ံ က်ိန္းနာသြားေလသည္။ ဆံပင္စိုစိုေပၚ၌ အုပ္ခ်ည္ထားေသာ ပိုးပဝါကေလးကား ေရထိစိုရႊဲေနသျဖင့္ အေအးဓာတ္ႀကီးကို မကာကြယ္ႏိုင္ေပ။ ဟိုတယ္အျပင္ဘက္ ပလက္ေဖာင္းကို ေက်ာ္ျဖတ္ေျပးလာစဥ္ တေခါင္းလံုး ဆူးအပ္တို႔ျဖင့္ ထိုးေဖာက္ဆြံရသည့္အတိုင္း နာက်ဥ္ျပင္းျပကာ အခံရဆိုးလွသည္။

ခ်က္ျခင္းပင္ ကားထဲ၌ သုတ္မႏိုင္ သိမ္းမႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ႏွာေခါင္းမွႏွာရည္မ်ား တရေဟာ ယိုစီးက်လာေတာ့သည္။ အထပ္ထပ္ဝတ္ထားသည့္ ကိုယ္တြင္းကေႏြးေနလ်က္ ေခါင္းႀကီးက ေအးစက္ေနၿပီးလွ်င္ ေရခဲအတံုးႀကီးကိုေခါင္းေပၚ၌ ရြက္တင္ထားရသည့္အလား တစိမ့္စိမ့္ ေအးျမထံုက်ဥ္ကိုက္ခဲလာသည္။ ထိုေန႔ကလိုက္လံျပသေသာေနရာမ်ားကို ေအာင့္အည္း၍ ဟန္မပ်က္ၿပီးဆံုးေအာင္ ၾကည့္ရႈနားေထာင္ေနရသည္။ အေအးဓာတ္လြန္ကဲလႊမ္းမိုး၍ အပူဓာတ္ငုပ္ကာ ေမာ္စကိုတြင္ ထိုအျဖစ္ႏွွင့္အသံဝင္သြားေတာ့သည္။ ကၽြန္မစကားေျပာလွ်င္ အသံမထြက္။ တဖက္သားၾကားေအာင္ အားယူယူ၍ ေျပာဖန္မ်ားလွ်င္ ေမာပန္းလာသည္။ အသံထြက္ေအာင္အျပင္မထြက္ဘဲ ဟိုတယ္ထဲ၌ တရက္ႏွစ္ရက္ ဆက္၍ခိုေအာင္းေနလိုက္ လွ်င္ ႏွာေစးေပ်ာက္ကာ အသံထြက္လာမွာမုခ်သိေသာ္လည္း ေန႔စဥ္ပင္အေအးဓာတ္ႏွင့္ ထိေတြ႕ေနရသည္။ “ ေဒၚမမေလး အသံမထြက္ပါလား” ေျပာၾကလွ်င္ “ အေအးလြန္သြား လို႔ပါ” ဟုသာေျပာလိုက္ရသည္။ ကၽြန္မအသံဝင္ေန၍ ယဥ္ေက်းမႈဧည့္ခံအဖြဲ႕မွ မစၥမီရာက ဆရာဝန္ေၚရမလားဟု တဖြဖြေမးေနသည္။ ဆရာဝန္ေခၚရန္မလိုေၾကာင္း၊ ကၽြန္မတြင္ျမန္ မာေဆးမ်ားပါလာေၾကာင္း၊ ေခါင္းေလွ်ာ္၍ျဖစ္ရေၾကာင္းမေျပာခ်င္၍ အေအးမိ၍ အသံဝင္္ သြားျခင္းမွ်သာျဖစ္ေေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ရသည္။ ဆရာဝန္ေခၚမွာလက္မခံေသာ ကၽြန္မ အျဖစ္ကားကၽြန္မသာသိသည္။ ဆရာဝန္ေခၚရန္မလိုပါဟု ေျပာေနသည့္ၾကားထဲကပင္ အဖြဲ႕တြင္လိုက္ပါလာေသာ အခ်ဳိ႕သူမ်ားက ဆရာဝန္ေခၚရန္အတင္းလုပ္ၾကသျဖင့္ မေခၚရန္ ျမန္မာေဆးရွိေၾကာင္းကို ဇြတ္ေတာင္းပန္ရေတာ့သည္။ ဤတြင္ဆရာဝန္မေခၚလိုမႈေၾကာင့္ ဘာေရာဂါမ်ားရွိ၍ ဆရာဝန္မျပဝံ့သနည္းဟု ထင္ေယာင္ထင္မွားျဖစ္ကုန္ၾကသည္။

(၂)
ကၽြန္မကား အဂၤလိပ္ေဆးဝါးကို လံုးဝစြန္႔လႊတ္လိုက္ၿပီးေသာ သူတေယာက္ျဖစ္ေပ၏။ အဂၤလိပ္ေဆးဝါး၊ ႏိုင္ငံျခားေဆးဝါးမ်ားႏွင့္ ကင္းရွင္းခဲ့သည္မွာ (၇) ႏွစ္ခန္႔ပင္ရွွိေပေတာ့မည္။
ကၽြန္မခင္ပြန္းဆံုးသြားသည့္အခါ၌ ကၽြန္မတြင္ျပတြင္ျပႆနာျဖစ္ေပၚလာသည္။ ဦးခ်စ္ေမာင္ ေနမေကာင္းျဖစ္ျဖစ္ျခင္း ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကားေပ့ဆိုေသာ ဆရာဝန္ႀကီးမ်ားကို တစ္ဦးၿပီးတဦး ပင့္ကုသခဲ့ရ၏။ ဆရာဝန္တဦးက လူနာကို ဝက္သက္ဟုအနာစြဲကာ ဝက္သက္ေဆးေပးသည္။ ထိုဆရာဝန္ႏွင့္ မသက္သာ၍ေနာက္တဦးပင့္ျပန္ရာ ဝက္သက္ မဟုတ္ “ေက်ာက္”ဟု အနာစြဲကာ ေက်ာက္ေဆးေတြေပးျပန္သည္။ ထိုဆရာဝန္လက္အတြင္း ေရာဂါသည္းလာ၍ ေနာက္တဦးပင့္ရျပန္ရာ ေက်ာက္၊ ဝက္သက္ မဟုတ္ဘူး၊ ဦးေႏွာက္ေရာဂါ၊ ေက်ာရိိုး ေဖာက္ၾကည့္ရမည္။ ေဆးရံုပို႔ဟု ဆံုးျဖတ္သည္။ ေဆးရံုသို႔ပို႔၍ ေက်ာရိုးေဖာက္ၾကည့္ၿပီး ေနာက္တြင္ အသက္ေပ်ာက္သြားသည္။
စ၍ကိုယ္ပူသည့္ရက္မွ အသက္ေပ်ာက္သြားသည့္ရက္အထိ ေပါင္း ဆယ့္ႏွစ္ရက္မွ်သာလွ်င္ ရွိ၏။ မ်က္စိေအာက္တြင္ ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ အသက္ေပ်ာက္သြားပံုကို ႏွေျမာမဆံုးသျဖင့္ ေက်မနပ္ျဖစ္ရာကအစ ျပႆနာတစ္ရပ္ ေပၚလာရျခင္းျဖစ္သည္။
ထိုျပႆနာကား ဆရာဝန္သံုးဦး၏ သံုးမ်ဳိးေသာေဝဒနာစြဲမႈ ကြဲလြဲပံုကိုဘာေၾကာင့္ ကြဲလြဲၾက သနည္းဟု ဆင္ျခင္စဥ္းစားမိရာမွ ေနာက္ဆံုးတြင္ တကယ့္အေရးဆိုလွ်င္ အဂၤလိပ္ေဆးပညာ ဟာစိတ္မခ်ရဘူးလားဟု သံသယရွိလာသည္။ ထို သံသယကား သာမညသံသယမဟုတ္ဘဲ စဥ္းစားေတြးေတာတိုင္း ျပင္းထန္လာေသာသံသယ ျဖစ္လာခဲ့သည္။
အကယ္၍သာ လူနာရွင္တို႔၏ထံုးစံအတိုင္း “ ဆရာဝန္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ကုတာပဲ၊ သူ႔ေရာဂါႀကီး၍ ကုမရ၍သာ အသက္ေပ်ာက္ရတာ” ဟုေက်နပ္ေသာ စိတ္ရွိပါက အဂၤလိပ္ေဆးပညာကို သံသ ယ ျဖစ္မည္မထင္။ ယခုအခ်ိန္တိုင္အထိ တစ္ခုခုျဖစ္လွ်င္ အဂၤလိပ္ေဆးဝါး မွီဝဲျခင္းမွတပါး အျခား ဘယ္ေဆးမ်ဳိးမွေသာက္မည္၊ စားမည္၊ ယံုၾကည္ႏိုင္မည္ မဟုတ္သည့္အျဖစ္ႏွင့္ အဂၤလိပ္ေဆးဝါးသာလွ်င္ မ်က္စိေအာက္တြင္ ေပ်ာက္ေသာ္ရွိ၊ မေပ်ာက္ေသာ္ရွိ၊ ေသေသာ္ရွိ၊ မေသေသာ္ရွိ၊ လူတကာတို႔လိုက္နာက်င့္သံုးေနၾကေသာ လမ္းအတိုင္းအဂၤလိပ္ေဆးပညာကို အသက္အပ္၍ ေလာကႀကီးတြင္လူလုပ္ေနမည္သာ ျဖစ္ေလသည္။ ႏွေမ်ာျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚရေသာ မေက်နပ္စိတ္ကစတင္ကာ သံသယရွိိလာေစသည္။ “ျမန္လိုက္တာ၊ ဘာေရာဂါနဲ႔ဆံုးတာလဲ” ဟုအသုဘရႈ သတင္းေမးသူမ်ား ကေမးၾကလွ်င္ အသုဘရွင္က အေျဖတိတိက်က်မေပးတတ္။ “ဘာေရာဂါႏွင့္ဆံုးမွန္း ကၽြန္မ မသိပါဘူး၊ ဆရာဝန္တစ္ဦးက ေက်ာက္၊ တစ္ဦးကဝက္သက္၊ တစ္ဦးက ဦိးေႏွာက္ေရာဂါလို႔ ေျပာၾကတာပဲ” ဟုေျပာရေသာ ကၽြန္မ၏ အေျဖကိုက က်မအား ေက်နပ္စရာမရွိေအာင္ျဖစ္ခဲ့ေပ၏။ ေက်ာက္၊ ဝက္သက္ ျဖစ္ရင္ အဂၤလိပ္ေဆးက ႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး၊ ျမန္မာေဆးသာႏိုင္တာ၊ ျမန္မာသာကုႏိုင္တာဟု အသုဘရႈတြင္ ေျပာသြားၾကေသာစကားမ်ားမွာ နားထဲတြြင္စြဲက်န္ေနသည္။
ထိုအခါ ျမန္မာေဆးပညာသည္ တကယ္မ်ားထက္ျမက္သလားဟု ျမန္မာေဆးပညာကို အာရံုေရာက္သြားကာ အခ်ိန္ရလွ်င္ေဆးက်မ္းမ်ားကို စုေဆာင္းရွာေဖြဖတ္ရႈလ်က္ ျမန္မာ ေဆးဆရာမ်ားသို႔ တျဖည္းျဖည္းခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္မိသည္။

ေတြ႕ဆံုရေသာ ျမန္မာဆရာမ်ားကား ေဆးက်မ္းကေလး တစ္အုပ္ႏွစ္အုပ္ဖတ္ကာ လက္ တည့္စမ္း၍ ဆိုင္းဘုတ္ခ်ိတ္ၿပီး ဆရာလုပ္ေနၾကေသာ ေဆးဆရာမ်ားႏွင့္သာ ေတြ႕ရသျဖင့္ ထိုဆရာတို႕အား အဂၤလိပ္ဆရာတို႔ထက္ ပို၍စိတ္ပ်က္သြားသည္။ ကၽြန္မ၏ျပႆနာအခက္ အခဲကား အဂၤလိပ္ေဆးဝါးလည္း သံသယရွိ၏။ ျမန္မာ့ေဆးဝါးလည္း မယံုၾကည္။ ေသာင္မတင္ ေရမက်၊ ဟိုမဟုတ္ သည္မဟုတ္ျဖစ္ကာ မဆံုးျဖတ္တတ္ေသာ အခက္အခဲႏွင့္ ရင္ဆိုင္ေနရသည္။ ထိုအတြင္း ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း မိုးတြင္းတြင္ျဖစ္ေနက် ဝမ္းကိုက္ေရာဂါ ေဝဒနာျဖစ္လာ၏။ ဝမ္းကိုက္လွ်င္ဆရာဝန္ေခၚကာ အယ္မာတင္ ေဆးမ်ားထိုးလိုက္လွ်င္ ေပ်ာက္သြားသည္။ ေပ်ာက္သြားသည္ဆိုသည္မွာ တစ္ခါတည္းစိတ္ခ်လက္ခ် ေပ်ာက္သြား ေသာအေပ်ာက္မ်ဳိးမဟုတ္။ ေရွ႕မိုးတြင္းက်ျဖစ္ဦးမွာပဲဟု အေသအခ်ာသိေန၏။ ငါးႏွစ္တိုင္တိုင္ ျဖစ္ေနေသာ ေဝဒနာအေတြ႕အႀကံဳေၾကာင့္ ရင့္ေနေသာအသိမ်ဳိးရွိေနသည္။
ေဝဒနာျပင္းလာ၍ ဆရာဝန္ေခၚကာထိုးေနက်ေဆးထိုးလိုက္လွ်င္ သက္သာေပ်ာက္ကင္း မည္ကိုသိပါ၏။ အဂၤလိပ္ေဆးကို သံသယျဖစ္ေနခိုက္ ထိုအေပ်ာက္မ်ဳိးျဖင့္ မေပ်ာက္ခ်င္ေတာ့။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မျဖစ္သည့္အေပ်ာက္မ်ဳိးသာ ေပ်ာက္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ဆရာဝန္မေခၚေတာ့ဘဲ ဘယ္ႏွယ္လုပ္ရမလဲဟု စဥ္းစားေနမိရင္း ဘာေဆးမွမေသာက္ပဲ ေပေတခံေနသျဖင့္ လူလည္းေျမာ့လာ၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေသခ်င္ေသပါေစ၊ ျမန္မာ့ေဆးပညာကို အသက္အပ္ၿပီး စူးစမ္းမည္ဟု စိတ္ပိုင္းျဖတ္လိုက္မိသည္။ ျပင္းျပလြန္းေသာလိုအင္ဆႏၵႏွင့္ အားထုတ္စူးစမ္းရွာ ေဖြလြန္းေသာေၾကာင့္ျဖင့္ပင္ ေရွးျမန္မာသမားေတာ္ႀကီးတဦးႏွင့္ေတြ႕ႀကံဳရကာ ကုသရာမွ ေဝဒနာခ်က္ျခင္းသက္သာသြားကာ အျမစ္ပါေပ်ာက္ကင္းသြားေတာ့၏။ ဆရာႀကီး၏ ကုသပံု ကုသနည္း၊ ခ်က္ျခင္းေပ်ာက္ပံုေပ်ာက္နည္းကို မ်က္ေျခမျပတ္ စူးစမ္း၏။ ဆန္းၾကယ္လွေသာ ကုနည္းကို ဘာေၾကာင့္သည္နည္းႏွင့္ေပ်ာက္ရသလဲဟု ဆရာႀကီးထံ၌ မရမကဇစ္ျမစ္ လိုက္ကာ မအားမေန မေပါ့မေလွ်ာ့အားထုတ္ေလ့လာရင္း ကြယ္ျမဳပ္ေနေသာ ေရွးျမန္မာ အမ်ဳိးသား ေဆးပညာ၏ထက္ျမက္ျခင္းရွိပံုကို ရိပ္မိလာေတာ့၏။

သံုးႏွစ္ခန္႔ဆည္းပူးေလ့လာသည္ႏွင့္ျမန္မာ့ေဆးပညာကို အနည္းငယ္ေခါက္မိလာကာ သေဘာေပါက္လာသည္။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္၊ ဟစ္တိုင္သတင္းစာအယ္ဒီတာ ဦးေစာဦး၊ ပလိပ္ ေရာဂါျဖစ္၍ ဆရာဝန္မေခၚေစရဘဲ အတင္းဝင္တားကာကိုယ္တိုင္လက္ေတြ႕ စမ္းသပ္ ကုၾကည့္ရာ ေပ်ာက္ကင္းသြားသည္။ ျမန္မာ့ေဆးကုနည္းျဖင့္ ေရာဂါအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ဆရာႀကီး၏ ခြင့္ျပဳခ်က္အရ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္ကုၾကည့္ေလသည္။ ေယာက်္ား၊ မိန္းမ၊ ကေလး၊ လူႀကီး လတ္တေလာေရာဂါ၊ နာတာရွည္ေရာဂါႀကီး စသည္ျဖင့္ ေရာဂါအမ်ဳိးမ်ဳိးအေထြေထြကိုပင္ မက အႏူအဝဲ၊ အနာႀကီးႏွင့္ အနာကေလး၊ ျမင္းဖု စသည့္အနာမ်ားကိုလည္း စမ္းသပ္ကုသရာ ေပ်ာက္ကင္းခ်မ္းသာကုန္ပံုမ်ားမွာ စိတ္ဝင္စားစရာျဖစ္ခဲ့သည္။ ဂ်ာနယ္တဘက္၊ သတင္းစာ တဘက္ အလုပ္မ်ားလွ်က္ႏွင့္ တဖက္တြင္နီးစပ္ရာ၊ ခင္မင္ရာလူမမာမ်ားကို ကုသိုလ္ျဖစ္ လက္ေတြ႕စမ္းသပ္ လိုက္ကုသေပးေလသည္။ ေဆးပညာကိုလိုက္စားစဥ္က အခ်ိန္မအား လပ္လြန္းသျဖင့္ သတင္းစာလုပ္ငန္းၿပီးခ်ိန္ ည- တခ်က္ ႏွစ္ခ်က္မွ ပညာကိုရွာမွီးခြင့္ရ၍ ညႏွစ္ခ်က္မွ ေနာက္တေန႔ မနက္မိုးလင္းအထိမအိပ္မေနေလ့လာခဲ့ရ၏။ ကၽြန္မအဖို႔တြင္ တညလံုးမလွဲမအိပ္ရ၍လည္း ေနႏိုင္၏။ တရက္၊ ႏွစ္ရက္၊ သံုးရက္ဆက္တိုက္ မိုးလင္းလည္းေနႏိုင္၏။ တညလံုးမအိပ္၍လည္း ေန႔လည္ေန႔ခင္း ခဏမွ် လွဲအိပ္သည္မရွိ။ သတင္းစာတိုက္ဖ်က္ပစ္ၾကစဥ္က သတင္းစာထြက္ရန္ ဆယ့္ငါးရက္ခန္႔ ပံုႏွိပ္တိုက္ သံုးတိုက္တြင္ ညလံုးေပါက္ သြားရိုက္ႏွိပ္ေန၏။ မိုးလင္း၍ သတင္းစာမ်ားနယ္ပို႔ၿပီးလွ်င္ တေန႔လံုးထိုင္အလုပ္လုပ္ေနသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ေပေပေတေတ ထမင္းမွန္းဟင္းမွန္းမသိ အိပ္ပ်က္ခံလြန္းေသာေၾကာင့္ တေန႔ထက္တေန႔ ပိန္ခ်ဳံးလာသည္။ ဣရိယာပုတ္ကို ဆန္႔က်င္ လြန္း၍ က်န္းမာေရးကိုသိလ်က္ႏွင့္ ဂရုစိုက္ခြင့္မရ၊ ေနာက္ဆံုးတြင္ အရိုးေပၚအေရကပ္ကာ လဲေတာ့မည္ရွိေတာ့မွ် သတင္းစာတိုက္ကို ပိတ္လိုက္ကာ လြတ္ရာလြတ္ေၾကာင္းအေဝးသို႔ သြားေန၏။ ထိုအခါတြင္ေဆးပညာကို က်က်နန လိုက္စားႏိုင္ရန္အခါအခြင့္ ႀကံဳရသည္။ သစ္ပင္မ်ားကို ေရွးဦးစြာစမ္းသပ္စိုက္ၾကည့္၏။ ရွင္ေသာသစ္ပင္ကိုေသေအာင္၊ ေသေတာ့မည္ ရွိေသာသစ္ပင္ကို ရွင္ေအာင္၊ အသီးနည္းေသာသစ္ပင္ကို အသီးဖြင့္ၿဖိဳးေအာင္ စသည္ျဖင့္ သစ္ပင္မ်ားကို ပထမစမ္းသပ္ရ၏။ ထို႔ေနာက္မွ တိရစာၦန္မ်ားကို စမ္းသပ္ၾကည့္ရျပန္သည္။ အမ်ဳိးသားေဆးပညာ၌ ဓါတုေဗဒသေဘာ၊ ရူပေဗဒသေဘာမ်ား အက်ဳံးဝင္၍ စိတ္ဝင္စား လွသည္။ အရိုးေပၚအေရကပ္ေနေသာ ကိုယ္ခႏၱာကို၊ ရုပ္ကိုလည္း နည္းမွန္လမ္းက် ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ စမ္းသပ္ျပဳျပင္ၾကည့္ေလေတာ့သည္။

(၃)
အေဝးတြင္ေလးငါးလျဖင့္ ဝၿဖိဳးစိုျပည္သြားေအာင္ ေဆးပညာျဖင့္စမ္းသပ္ျပဳျပင္ခဲ့သည့္ အျဖစ္ကို ကၽြန္မႏွင့္နီးစပ္သည့္သူမ်ားသာလွ်င္ သိၾကသည္။ ေတာ္ရံုရင္ႏွီးရံုေလာက္ႏွင့္ ျမန္မာ့ေဆးပညာကို ကၽြန္မလိုက္စားေနမွန္းမသိႏိုင္။ အဂၤလိပ္ေဆးဝါးမ်ားကို စြန္႔လြတ္ထား မွန္းမသိႏိုင္။ သူလိုငါလိုေခတ္အမ်ဳိးသမီး၊ အဂၤလိပ္ေဆးလက္ခံယံုၾကည္သံုးစြဲသူဟု ထင္ျမင္ ၾကေပမည္။ အေမေမြးကတည္းက အဂၤလိပ္ေဆးသာလွ်င္ ေဆးမွတ္ခဲ့ပါ၏။ ျမန္မာ့ေဆးကို မယံုၾကည္။ လွ်က္ဆားမ်ားဘယ္ေတာ့မွမလ်က္၊ ျမန္မာ့ဝမ္းႏႈတ္ေဆး လွ်ာေပၚမတင္၊ ေခါင္းကိုက္လွ်င္ အက္စ္ပရိုေသာက္ကာ ဝမ္းခ်ဳပ္လွ်င္ ဖရူးေဆာ့သာ သံုးခဲ့၏။ အားေဆး၊ ေသြးတိုးေဆး၊ အစာေၾကေဆး စသည့္အဂၤလိပ္ေဆးပုလင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံုကို ဝယ္ယူသံုးစြဲ လြန္း၍ ပိုက္ဆံအကုန္အက်မ်ားခဲ့၏။ လူလည္းခဏခဏခ်ဴခ်ာ၏။ ေနာက္ေနာက္က ကၽြန္မအိမ္တြင္ အဂၤလိပ္ေဆးပုလင္းအမ်ဳိးစံုထားခဲ့၏။ ထိုၾကားထဲမွ တစ္ခုခုျဖစ္လွ်င္ ဆရာဝန္ေခၚကာ ေဆးသာထိုး၏။ ျမန္မာေဆးဆိုလွ်င္ အထင္ေသးလြန္း၍ ဘယ္ေဆးမွ အေဆာင္မထား၊ အသံုးမျပဳ ေနခဲ့ေပသည္။ ျမန္မာ့ေဆးပညာကား နက္နဲက်ယ္ဝန္းေသာ ပညာစခန္းျဖစ္ေပ၏။ ေရွးေရွးျမန္မာ့လူထုအဆက္ဆက္ ထြန္းကားခဲ့ေလၿပီးကာမွ အဂၤလိပ္ စိုးမိုးေသာေခတ္၌ အမ်ဳိးသားမႈ၊ အမ်ဳိးသားပညာရပ္မ်ား တိမ္ေကာသြားသည့္အထဲတြင္ အဖိုးတန္ေသာ ေဆးပညာရပ္ႀကီးလည္း ပါဝင္သြားရျခင္းျဖစ္ေပသည္။

ကၽြန္မေလ့လာဆည္းပူးေသာ ျမန္မာ့ေဆးပညာမွာ ယခုေခတ္လူအမ်ားလက္ခံႏိုင္ရန္ ခဲယဥ္း ေသး၏။ လူအမ်ားလက္ခံႏိုင္ေအာင္၊ ေခတ္မွီေအာင္ လုပ္ခ်င္ေသာစိတ္မ်ား ျပင္းျပလွသည္။ အဂၤလိပ္ေဆးပညာကဲ့သို႔ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ပစၥည္းကိိရိယာ တန္ဆာပလာေတြျဖင့္ သားသားနားနားေခတ္မီမီ စနစ္တက် မြမ္းမံႏိုင္ပါက လူေပါင္းကအထင္ႀကီးလက္ခံကာ ျမန္ျမန္အဆင့္အတန္းတိုးျမင့္သြားမည္ဟု ထင္ျမင္သေဘာရရွိသည္။ ဤျမန္မာ့ေဆးပညာတြင္ အဂၤလိပ္ေဆးပညာလို အူအတက္ေပါက္၊ အသဲတျခမ္းႀကီး၊ အဆုပ္ေရဝင္ စသည့္ေဝဒနာ အေခၚအေဝၚဆန္းဆန္းျပားျပား မရွိလွေခ်။ လူတို႔တြင္ ျဖစ္သမွ်ေဝဒနာကို တည့္၊ မတည့္ ရိုးရိုးပညတ္သေဘာျဖင့္ ကုသေသာေၾကာင့္ ေခတ္ကာလအလိုအားျဖင့္ ဆန္႔က်င္ေန၏။ သို႔ေသာ္ ဆရာဝန္ႀကီးမ်ားလက္ေလ်ာ့၍ ေသလုေသခင္ေဝဒနာမ်ားကို ဤနည္းျဖင့္ ကုသေပးခဲ့၍ ယခုတိုင္အသက္ရွွင္လ်က္ရွိေသာ သာဓကမ်ားေျမာက္မ်ားစြာရွိသည္။

(၄)
ကၽြန္မေနေသာ ေဘာက္ေထာ္အိမ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္တိုက္တြင္ စတီးဘရားသားကုမၸဏီ ဆန္ဘက္ဌာန ကုယ္စားလွယ္ႀကီိး ဦးလွေမာင္ေနသည္။ ထိုပုဂၢိဳလ္မွာ က်န္းမာသည္မရွိ။ အၿမဲတန္းေမာဟိုက္ကာ အသံပ်က္လွ်က္ အသားအေရျပာေျခာက္ပန္ခ်ဳံးေန၏။ အခ်ဳိ႕ကတီဘီ ဟုေျပာၾက၏။ သူ၏ေရာဂါကို စတီးကုမၸဏီမွ ဆရာဝန္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ကုသ၍ေနေလသည္။ အဂၤလိပ္ေဆးကိုမျပတ္မီဝဲေနရ၏။ ေဆးမျပတ္ထိုးေနရ၏။ ေရာဂါမသက္သာ၍ ေနာက္ဆံုး အလုပ္တိုက္မသြားႏုိင္ေတာ့ဘဲ၊ အိပ္ယာထဲတြင္လဲလ်က္ဆရာဝန္ႀကီးႏွင့္ မျပတ္ကုသေနေလ သည္။ ဦးလွေမာင္ထံသို႔ သတင္းေမးေရာက္သြားေသာအခါ အေျခအေနမွာ အသက္ရွင္ဖို႔ မျမင္၍ ေမတၱာထားကာ ျမန္မာ့ေဆးပညာကို အရိပ္အေငြ႕ေျပာျပခဲ့သည္။ ဦးလွေမာင္အဖို႔ကား အဂၤလိပ္ေဆးဝါးမျပတ္မွီဝဲလာသူ ျဖစ္ရံုမက အထက္တန္းစားအဂၤလိပ္ေခတ္ပညာတတ္ တဦးျဖစ္သည့္အတိုင္း ျမန္မာ့ေဆးဝါးကို နားမွေလသံမၾကားခ်င္ေအာင္ အယံုအၾကည္ကင္းမဲ့ သူျဖစ္သည္။ ကၽြန္မလိုအမ်ဳိးသမီးတဦးက ျမန္မာ့ေဆးပညာတန္ဖိုး ေျပာေဟာျပျခင္းပင္ အထင္အျမင္ေသးစရာ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္ေနလိမ့္မည္။ သူ႔အားသတိေပးသည့္အေနမွလြဲ၍ ကုသရန္မတိုက္တြန္းေခ်။ အဂၤလိပ္ေဆးကုရင္းမသက္သာပဲႏွင့္ ဇြတ္တိုးကုကာ အေသခံရ ေသသူမ်ားကဲ့သို႔ သူလည္းသက္သာသည္၊ မသက္သာသည္ မစဥ္းစားပဲ ေနာက္မဆုတ္ မည့္သူမွန္း အစင္းသိ၍ တိုက္တြန္းလိုစိတ္မရွိျခင္းျဖစ္သည္။ တေန႔ထက္တေန႔ ေရာဂါသည္း လာသည္။ သူ႔အိမ္ထဲသို႔ဝင္သြားေသာ ဆရာဝန္ႀကီး၏ ကားသြားကားျပန္အေခါက္ေရခ်င့္၍ ေရာဂါေတာ့သည္းေနၿပီ၊ ဘယ္ေတာ့ေသရွာမလဲဟု နားစြင့္ေနမိသည္။


ထိုအတြင္းတညတြင္ ကၽြန္မအားဟစ္ေအာ္ေခၚႏိႈးေနေသာ အသံတသံကို အိပ္ယာထဲမွၾကား မိသည္။ အိပ္ယာမွထကာ တံခါးေျပးဖြင့္လိုက္သည့္အခါ ဖိနပ္ပင္စီးမလာႏိုင္ပဲ ေမာႀကီိးပန္းႀကီး ေျပးလိုက္လာေသာဦးလွေမာင္၏ဇနီး ခင္ခင္စုျဖစ္ေန၏။ ဦးလွေမာင္အသက္ထြက္ေတာ့မည္ ျဖစ္၍ကယ္ပါဦးဟု ငိုႀကီိးခ်က္မ လာေခၚျခင္းျဖစ္သည္။။ အခ်ိန္မွာ ည ဆယ္နာရီခန္႔ရွိမည္။ လမ္းေပၚတြင္ေမွာင္မည္းေန၏။ ေမွာင္မိုက္ထဲတြင္ ကၽြန္မတို႔ႏွစ္ေယာက္ေျပးသြားၾကသည္။ လူမမာ၏အဂၤါရုပ္ကား နာရီပိုင္းေလာက္သာ ခံေတာ့မည့္လကၡဏာျပေနေခ်ၿပီ။ အေမာေဖာက္ ကာ က်ဳိ႕ထိုးလ်က္ မ်က္ျဖဴလန္ကာ ၾကပ္ေနေလၿပီ။ အနားမွခင္ခင္စု၏ မ်က္ႏွာကိုလွည့္ၾကည့္ လိုက္ကာ အသက္အရြယ္ငယ္ငယ္ႏွင့္ ကၽြန္မလို မုဆိုးမျဖစ္ေတာ့မွာပါလားဟု ကိုယ္ခ်င္းစာ ကာ ရင္ေလးသြားမိသည္။ “ဆရာဝန္မပင့္ဘူးလား”ဟု ကၽြန္မကေမးလိုက္သည္။ “မပင့္ေတာ့ပါဘူးမမရယ္… ကုေနတာၾကာလွၿပီမဟုတ္လား မနက္ကပဲ ေဆးထိုးသြားေသး တာပဲ၊ အခုေနသြားပင့္လို႔လည္း အေၾကာင္းထူးေတာ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။ မရဘူးဆိုၿပီး ႄကြသြားမွာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္မမကိုသတိရၿပီး မမမ်ားတတ္ႏိုင္လိုတတ္ႏိုင္ျငား ကိုကို႔ကံပဲဆိုၿပီး ေျပးလာတာပဲ၊ တတ္ႏိုင္ရင္ကယ္ဆယ္ပါမမရယ္” သနားစဖြယ္ရိႈက္သံျဖင့္ မ်က္ရည္ အသြယ္သြယ္က်ရင္းေျပာေနသည္။ ကၽြန္မလည္းသက္ျပင္းခ်လွ်က္ ၾကပ္ေမာေနေသာ လူမမာကိုေတြ၍ၾကည္ေနမိသည္။ ေဆးရံုကမရဘူး ဆရာဝန္ကမရဘူးဆိုမွ၊ ေရာဂါကၽြမ္းမွ ေသကာနီးမွ ျမန္မာ့ဘက္သို႔မ်က္စိလည္ကာ ရလိုရျငား ေနာက္ဆံုးကံစမ္းသေဘာ ထားတတ္ ပံုကိုခံရဖူးေပါင္းမ်ားလွပါေပၿပီ။
ဆရာဝန္သြားပင့္က သူတြက္ထားသည့္အတိုင္း မရေတာ့ဘူးသာေျပာမည့္ အေျခအေနမ်ဳိး ေရာက္ေန၍ ကၽြန္မတို႔ပင္ လက္ခံကုေပးရန္မေကာင္းေတာ့ေခ်။ “ေရာဂါကၽြမ္းေနၿပီ၊ ေသတာရွင္တာကေတာ့ ခင္ခင္စုေျပာသလို ဦးလွေမာင္ကံပဲ သက္သာေအာင္ေတာ့ ႀကိဳးစားပါ့မယ္” ။ လူမမာကို လက္ခံလိုက္ေသာ္လည္း ကၽြန္မတြင္ေဆးဝါးမရွိ၊ ေဆးေဆာင္ ထားသူမဟုတ္၍ ဦးလွေမာင္ႏွင့္တည့္သည့္ ဓာတ္ပစၥည္းတခုခုကို မီးဖိုထဲတြင္ ဝင္ရွာရ ေလသည္။ ကၽြန္မအလိုရွိေသာပစၥည္းကား အဆင္သင့္ပင္ အိိုးခြက္တိုက္ခၽြတ္သည့္ေနရာ ေရစင္တြင္ သြားေတြ႕ေလသည္။ အကယ္၍သာ ဦးလွေမာင္အား သူ႔အသက္မွာအိုးခြက္ တိုက္ရန္ မီးဖိုထဲမွေရစင္တြင္ပစ္ထားေသာ အုန္းခြံေျခာက္ဖတ္ေပၚတြင္ တည္ရွိေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့လွ်င္ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ရယ္ေမာေပလိမ့္မည္။ ယခုေသာ္ကား သတိမရွိ၊ ေမာၾကပ္ကာ အသက္ထြက္ခါနီးေန၍ ကၽြန္မလုပ္သမွ်မျငင္းႏိုင္ရွာပဲ ခံရေပေတာ့မည္။ စေလာင္းဖံုးထဲတြင္ မီးခဲမ်ာထည့္ကာ အုန္းခြံမွ အုန္းဖတ္ကိုႏြာခ်၍ ထြက္လာေသာအခိုးေတြကို သူ၏ႏွာေခါင္းေရာက္ေအာင္အနံ႔ေပးလိုက္သည္။ “ျဖစ္ပါမလားဟဲ့.. ေသခါနီိးလူနာကို ဒီိအေညွာ္နံ႔ႀကီးတိုက္ေနရင္ ျမန္ျမန္အသက္ထြက္မွာေပါ့ေတာ္” ။ ခင္ခင္စုအားတီးတိုးေျပာေန ေသာ ခင္ခင္စု၏မိခင္အသံကို မႈိင္းတိုက္ေနရင္းၾကားလိုက္ရသည္။ လူမမာအေရးႀကီး၍ အသက္လုေနခိုက္ သူတို႔ေက်နပ္ေအာင္ ရွင္းမေနႏိုင္ေပ။ အနံ႔ေၾကာင့္ေဝဒနာရသည္။ အနံ႔ေၾကာင့္ေဝဒနာ ခ်မ္းသာႏိိုင္သည္။ အနံ႔ကိုရႈရႈိက္ျခင္းကား ေဆးထိုးသလိုပင္ အေၾကာထဲ သို႔အျမန္ဆံုေရာက္သြားႏိိုင္သည္။ မတည့္သည့္အနံ႔တခုကို ရွဴရွိဴက္ရမည္ဆိုလွ်င္ ခ်က္ျခင္း ဇက္ေလး၊ ေခါင္းကိုက္လာႏိုင္သည္။ အနံ႔မွာအျမန္ဆံုး ထိေရာက္ႏိုင္ေသာ သတၱိတန္ခိုးရွိ၏။ ေဆးရံုတြင္ေမ့ေဆးအနံ႔ကို ရွဴရႈိက္ရံုျဖင့္ ခ်က္ျခင္းေမ့၍ အေသလိုျဖစ္သြားႏိုင္သည့္ သတၱိစြမ္းရွိ သကဲ့သို႔ လူမမာႏွင့္တည့္သည့္အနံ႔တခုစြမ္းစြမ္းထက္ထက္ေရြးေပးလိုက္ႏိုင္က ဤလက္နက္ ေလာက္ အျမန္ဆံုုးထိေရာက္ႏုိင္ေသာ လက္နက္မရွိေခ်။ သာမန္အားျဖင့္ စေလာင္းဖံုးႏွင့္ အနံ႔ဆိုးဆိုးသာ ျမင္ၾကသိိၾက၏။ အာရံုငါးပါးအနက္ အနံ႔၏အာနိသင္သေဘာကို သိခ်င္မွ သိေပမည္။
ေဝဒနာရျခင္းအေၾကာင္းမ်ားမွာ အာရံုငါးပါးေၾကာင့္ျဖစ္သည္လည္းရွိ၏။ မ်က္စိမွ၊ နားမွ၊ ႏွာေခါင္းမွ၊ လွ်ာမွ၊ အထိအေတြ႔မွ စသည္ျဖင့္ ေဝဒနာရႏိုင္သည္။ ဥပမာ မ်က္စိမွ ေသြးထြက္ သံယိုျမင္လွ်င္ ဤမ်က္စိအာရံုေၾကာင့္ ႏွလံုးထိခိုက္ေအာင္ေဝဒနာရႏိုင္၏။ ထို႔အတူ နားကၾကားသည့္အသံႏွင့္၊ ႏွွာေခါင္းမွရွဴသည့္အနံ႔ႏွင့္၊ လွ်ာမွစားသည့္အရသာႏွင့္ အထိ အေတြ႔ႏွင့္ စသည့္မတည့္သည္ဓာတ္သေဘာေၾကာင့္ ေဝဒနာရႏိုင္သလို တည့္သည့္ဓာတ္ျဖင့္ အာရံုငါးပါးမွေန၍ ေဝဒနာသက္သာ ခ်မ္းသာေအာင္ ကုစြမ္းႏုိင္၏။ ေဝဒနာကိုေဆးမတိုက္ဘဲ မ်က္စမွေန၍၎၊ နားမွေန၍၎၊ အထိအေတြ႔မွ၎ ကုႏိုင္ေသာနည္းမ်ားရွိေလသည္။ ကုသရာတြင္ လူမမာႏွင့္တည့္သည့္ဓာတ္ကိုသိရန္သာ အခရာျဖစ္ေပသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဓာတ္မသိရင္ခက္တယ္၊ ဓာတ္သိရင္အလြယ္ကေလးဆိုေသာ ေရွးစကားရွိခဲ့၏။ ေဝဒနာ အတြက္တည့္သည့္ဓာတ္သိဖို႔ရန္သာ အဓိကျဖစ္ေပသည္။
ခင္ခင္စုမွာ ဆရာဝန္ပင့္၍ ထူးမလာဟူေသာအသိျဖင့္ ကၽြန္မဘာလုပ္လုပ္မကန္႔ကြက္ေပ။ ေဘးနားတြင္တရႈံ႔ရႈံငိိုယိုလ်က္ ေျခမကိုင္မိ၊ လက္မကိုင္မျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္မမွာ လူမမာအနားမွမခြာ၊ အလစ္မေပး၊ အရိပ္အကဲခတ္ကာ မႈိင္းနာေအာင္သာ ထိုင္တိုက္ေပးေန ၏။ နာရီဝက္နီးနီးၾကာေသာအခါ ကၽြန္္မဆြဲေနသည့္ဓာတ္ဘက္သို႔ လိုက္ပါလာေသာလကၡဏာ အျခင္းအရာေတြ႕ရ၍ ကၽြန္မဝမ္းသာျခင္းကား စာဖြဲ႔၍ပင္မေျပာတတ္ေအာင္ ျဖစ္မိသည္။ အရင္လိုမႈျဖင့္ စေလာင္းဖံုးထဲတြင္ မီးခဲႏွင့္အနံ႔ရေအာင္ မႈိင္းေငြ႕ယူျခင္းကို သာမန္အားျဖင့္ ၾကည့္က ပစ္စလက္ခတ္ႏွင့္ မေလးစားရာဟု အေနာက္တိုင္းဆန္သည့္မ်က္စိ၌ ထင္ေကာင္း ထင္ေလမည္။ အကယ္၍သာ အနံ႔ရသည့္ ေခတ္မီကရိယာတန္ဆာပလာလက္နက္ျဖင့္ ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ကုသေပးမည္ဆိုပါက ဆရာဝန္ေျခႄကြ ျမက္ျမက္ကေလးရႏိုင္စရာရွိသည္ ဟု ေတြးမိေသးသည္။ သို႔ေသာ္ ျမန္မာ့ေဆးပညာကား လူထုသံုးစြဲနိုင္ေသာပညာျဖစ္၍ ေရွးႏွစ္ေပါင္းေထာင္ေက်ာ္ေလာက္က ထြန္းကားလာေသာပညာတရပ္ကို အထင္မေသးအပ္ ေပ။
တခါက ပဲခူးေရႊေမာ္ေဓာ အုတ္ျမစ္ခ်ပြဲတြင္ ဘုရားေပၚ၌ ကုသိုလ္ျဖစ္ေဆးကုဌာနႀကီးဖြင့္လွစ္၍ လူနာတေထာင္ေက်ာ္ခန္႔ ကုသိုလ္ျဖစ္ေဆးေပးခဲ့စဥ္က အဂၤလိပ္ေဆးရံုအလကားရတယ္ဟု လူနာေတြအံုလာၾကသည္။ ေဆးတိုက္ေဆးထည့္ေပးမွ ျမန္မာေဆးဝါးမွန္း သိသြားၾကသည္။ သည္ကုသိုလ္ကို ကၽြန္မခဲရာခဲဆစ္လုပ္ရပံုမွာ ေဆးပညာျပန္႔ပြားေစရေအာင္ (နာစ္) သူနာျပဳဆရာမမ်ားကို ဘန္းျပရန္သူတို႔အဝတ္အစားအျပည့္အစံုျဖင့္ ငွားရမ္းေခၚသြားကာ အနာခြဲအဂၤလိပ္ကရိယာတန္ဆာပလာစံုစံုႏွင့္ ျမန္မာ့ေဆးကို သည္ပံုသည္နည္း လွ်ဴခဲ့ရဖူး၏။
လူမမာမွာတျဖည္းျဖည္းက်ဳိ႕ထိုရပ္လ်က္ မ်က္စိအထက္လည္ကာ အေမာၾကပ္ေနျခင္းမွ အသက္ရွဴစျပဳလာလွ်င္ပင္ ခုတင္ကိုဝိုင္းေနၾကေသာ ခင္ခင္စုႏွင့္အိမ္ရွ်ိလူမ်ားအား မေသပါဘူး စိတ္ခ်ဟု အားေပးစကားေျပာလိုက္ကာ စေလာင္းဖံုးခ်ၿပီး လူနာႏွင့္တည့္သည့္ဓာတ္ေတြကို တမ်ဳိးၿပီးတမ်ဳိးတြင္တြင္ႀကီး ဖိလုပ္ေနေလသည္။ လူမမာမွာ သန္းေခါင္ေက်ာ္ေလာက္မွ သတိျပန္လည္လာသည္။ ထိုညအဖို႔ အိမ္သို႔မျပန္ပဲ လူနာအနီးတြင္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ ျပဳဳစု ကုသေပးေနရာ အခ်ိန္ကုန္သြားမွန္းပင္မသိေတာ့။ ညဦးကမ်က္ျဖဴဆိိုက္ကာ ၾကပ္ေမာလ်က္ ပစ္လိုက္ရေတာ့မည္ျဖစ္ေနေသာ လူမမာမွာ နံနက္ငါးနာရီေလာက္တြင္ ေရခဲႏွင့္ ပန္းသီးကို စားႏိုင္ေတာ့၏။ “ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ ေဒၚမမေလးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့အသက္ကို ေဒၚမမေလး ကယ္ဆယ္တာပဲ” ပန္းသီးစားရင္း တုန္တုန္ခ်ည့္ခ်ည့္ အားနည္းေသာအသံကေလးႏွင့္ ေျပာေနသည္။ လႈိက္လႈိက္လွဲလွဲေက်းဇူးတင္ေနေသာ လူမမာ၏မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ကာ ၿပံဳးလိုက္မိသည္။ “ကၽြန္မကို ေက်းဇူးမတင္နဲ႔ ဦးလွေမာင္၊ အသက္ကိုကယ္ဆယ္တာက ကၽြန္မထက္ အုန္းဆံက ပိုမွန္လိမ့္မယ္၊ ဒီအုန္းဆံဟာ ဆရာဝန္ႀကီးထိုးတဲ့ ေဆးတလံုးဖိုး မေျပာနဲ႔၊ ေျပာရရင္ တျပာမွမတန္ဘူး။ ေစ်းထဲကအုန္းသီးေရာင္းတဲ့ဆိုင္မွာ အိုးခြက္တိုက္ဖို႔ အလကားသြားေတာင္းရင္ေတာင္ ရႏိုင္ပါတယ္။ ေက်းဇူးတင္ရင္ အုန္းဆံကိုသာတင္ပါ၊ အုန္းဆံကိုသာ ဦးခ်ပါ”
ကၽြန္မလည္း သူစဥ္းစားပါေစဟု ရယ္ရယ္ေမာေမာႏွင့္ တည့္တည့္ေျပာကာ ထျပန္လာခဲ့သည္။ က်န္းမာေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ အလြန္ အေနာက္တိုင္းဆန္ေသာ ဦးလွေမာင္ကား ထိုအခ်ိန္မွစ၍ ယခုတိုင္အသားကို အပ္ႏွင့္တထိုးတည္းထိုးေနရေသာ ဝဋ္ဒုကၡႀကီးမွ ကၽြတ္ထြက္သြား၏။ မနက္စာစားၿပီးတမ်ဳိး၊ ညစာစားၿပီးတမ်ဳိး ထာဝစဥ္ေသာက္ေနရေသာ ေဆးဖိုးအကုန္အက် မရွိေတာ့ပဲ ျမန္မာ့နည္းျဖင့္သာ ဝၿဖိဳးေနေပ၏။ ကၽြန္မကဲ့သို႔ပင္ တိုင္းတပါးေဆးကို လံုးလံုးစြန္႔လြတ္လ်က္ ဤ့ျမန္မာ့ေဆးပညာကို ကိုးကြယ္လိုက္စားဆည္းကပ္ကာ ျမန္မာ့ ေဆးကိုသာ အားကိုးအားထားျပဳေတာ့၏။

(၅)
ေမာ္စကိုတြင္ ကၽြန္မအသံဝင္သြားသည့္အတြက္ ဆရာဝန္ေခၚရန္မလိုေၾကာင္း၊ ကၽြန္မတြင္ ျမန္မာေဆးပါေၾကာင္း အေအးလြန္၍ အသံဝင္ျခင္းမွ်သာျဖစ္ေၾကာင္း ရွင္းျပကာ ျငင္းခဲ့မိသည္။
ကိုယ့္တိုင္းျပည္၊ ကိုယ့္ပညာ၊ ကိုယ္ေဆးရွိေသာႏိုင္ငံဟု လူမ်ဳိးျခားက သိမွသိပါေလစ။ ကၽြန္မအသံဝင္သြားသည့္အတြက္ မည္သူ႕ကိုမွလည္းဒုကၡမေပးခဲ့၊ အေႏွာက္အယွက္မျပဳ၊ သြားရင္းလာရင္း ကိုယ့္ေဆးကိုယ္စား၍ အသံကိုျပန္ထြက္ေအာင္လုပ္လိုက္သည္။
ေမာ္စကို၌ ျမန္မာေဆးစားေၾကာင္း ဆရာဝန္ေခၚရန္မလိုေၾကာင္း ျငင္းဆန္မိသည့္အတြက္ ကၽြန္မႏွင္လိုက္ပါလာေသာ ယဥ္ေက်းမႈအဖဲြ႕ဝင္ အခ်ဳိ႕ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားက ကၽြန္မ၌ တီိဘေရာ ဂါပိုးရွိသည္ဟုစြပ္စြဲၾကျခင္းကို ျမန္မာႏိုင္ငံေရာက္မွ ဝမ္းနည္းစြာပင္ ၾကားရေတာ့သည္။ “ဆရာဝန္မေခၚရဲတာ တီဘီရွိတာ လူမသေစခ်င္လို႔လား” ဟု တဦးကထင္ျမင္ခ်က္ေပးျခင္းကို တဦိးကဟုတ္မွာပဲဟု ေထာက္ခံကာ ကၽြန္မတြင္တီဘီေရာဂါရွိေၾကာင္း အခ်င္းခ်င္းဝါဒျဖန္႕ လ်က္ ေရာဂါမကူးစက္ေစရန္ ကၽြန္မအနာမကပ္မိေအာင္ အခ်င္းခ်င္းလက္ကုပ္ သတိေပး ေနၾကမွန္းလည္း ျမန္မာႏိုင္ငံေရာက္မွ သိရေတာ့သည္။
ကၽြန္မကုိမေျပာထားႏွင့္ ကၽြန္မစကားေျပာမိေသာသူကို သူတို႔အနားကပ္လွ်င္ ေမာင္းထုတ္ ပစ္ၾကေၾကာင္း ကိုလည္းျပန္ေျပာျပမွပင္ သိေတာ့သည္။ ကၽြန္မႏွင့္မ်က္ႏွာခ်င္းဆုင္ စကားေျပာမိ၍ ျမန္မာႏိုင္ငံျပန္ေရာက္လွ်င္ ဓာတ္မွန္ေျပးရိုက္ၾကည့္မည္ ဆိုေသာသူမ်ား လည္းရွိေသးသည္။ တီဘီဆုိလွ်င္လူတိုင္းေၾကာက္ၾကသည္။ လူတိုင္းေရွာင္ခြာၾက၏။ တီဘီစြဲလွ်င္ ေသရမည္ဟု လူတိုင္းထင္မွတ္ၾက၏။ တီဘီမွာျမန္မာလူမ်ဳိးတို႔၏ ႏႈတ္ဖ်ားမွာ ေခတ္ဆန္ဆန္စကားျဖစ္ေနသည္။ ေမာ္စကိုမွအျပန္ တာရွကင့္ၿမိဳ႕တြင္ တညသ၌ မအိပ္ႏိုင္ပဲ အခန္းထဲက ကုလားထိုင္တလံုးမွာ တညလံုးလံုးမိုလင္းသည္အထိ ထိုင္ေနေလသည္။ နံနက္လင္းေသာ္ တၿမိဳ႕လံုး၌ ႏွင္းဝတ္ျဖဴမ်ားဖံုးအုပ္ထားျခင္းကို မွန္ျပတင္းမွ ျမင္ေနရသည္။
ဝါဂြမ္းပြင့္မ်ားကဲ့သို႔ အဆုပ္လိုက္၊ အခဲလိုက္ အိေနေသာႏွင္းပြင္မ်ားမွာ တိုက္ေခါင္မိုးမ်ား၊ သစ္ကိုင္းအခက္အလက္မ်ားတြင္ တြဲလႊဲဆိုင္းေနသည္။ ညကတညလံုးမအိပ္၍ တမႈံုမႈံ က်ေနေသာ ႏွင္းထုဲသို႔မထြက္ခ်င္ေသာေၾကာင့္ ထိုေန႔အဖို႔ အထည္စက္ရံုႀကီးသို႔ လိုက္မၾကည့္ပဲ ဟိိုတယ္ထဲတြင္ေနရစ္ခဲ့သည္။ ညေနဘက္ထမင္းစားပြဲတြင္ ကၽြန္မတို႔ကို ဆိုဗီယက္ ျပည္ေထာင္စုနယ္စပ္အထိလိုက္ပို႔ေသာ မစၥတာ ဒရန္ေနာ့က ေဒၚမမေလး ေနေကာင္းသြားၿပီလားဟု စားပြဲထိပ္က လွမ္းေမး၏။ “ကၽြန္မေနေကာင္းပါတယ္” ဟုျပန္ေျဖလိုက္သည္။ “ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္”
ကၽြန္မေနေကာင္းပါတယ္ဆိုျခင္းကို သူက ဘာေၾကာင့္မ်ား ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ရပါလိမ့္ဟု သူ႕အေျဖကို နားမလည္ခဲ့။ ကၽြန္မကိုဘာေၾကာင့္ေက်းဇူးတင္မွန္း မေမးျမန္းခဲ့မိေပ။ ျမန္မာႏိုင္ငံျပန္ေရာက္၍ ကၽြန္မအား တီဘီအျဖစ္ ဝါဒျဖန္႔ေနၾကမွန္းသိရေသာအခါမွ မစၥတာ ဒရန္ေနာ့ကို အားနာသြားမိသည္။

ကၽြန္မစိတ္အဝင္စားဆံုးအရာကား ေဂ်ာ္ဂ်ီယာနယ္၊ ဂါဂရာၿမိဳ႕တြင္ အလုပ္သမားမ်ားအတြက္ က်န္းမာေရးဌာနမွ အထူးတလည္တည္ေဆာက္ေပးထားေသာ အလုပ္သမားမ်ား အနားယူ အပန္းေျဖေဆးကုစခန္းျဖစ္သည္။ အေဆာက္အအံုႀကီးမွာ ႀကီးက်ယ္ခန္းနားလွသည္။ ေဆးကုဌာနမႈး ဆရာဝန္ႀကီးက အခန္းခန္းအေဆာင္ေဆာင္ကို လိုက္၍ျပသည္။ အိပ္ခန္း၊ ဧည့္ခန္း၊ စားခန္းမ်ားအျပင္ေခတ္မီနည္းမ်ားျဖင့္ ေရာဂါအမ်ဳိးမ်ဳိးကို ကုသေပးေသာ ေဆးခန္းမ်ားကိုေတြ႕ရသည္။ အလုပ္သမား မိန္းမ၊ ေယာက်္ားမ်ား၏ ေဝဒနာကို ဓာတ္ႏွင့္ ကုသပံု၊ ေရေလာင္း၍ ကုသပံု၊ ကန္႔ေရခ်ဳိးကာ ကုသပံုကုသနည္း မ်ဳိးစံုေတြရသည္။ စိမ္းညႈိ႕ကာတညီတညာတည္း မိုးေပၚသို႔ကန္ေတာ့ထိုးေနၾကသည့္ ဆိုက္ပရပ္ပင္ႀကီးမ်ားမွာ အေဆာက္အအံုကိုၿခံရံကာ စီတန္းေပါက္ေနၾကသည္။ အေဆာက္အအံုအတြင္း ေျမရာ ကြက္လပ္မ်ားတြင္ လွပေသာဥယ်ာဥ္မ်ားလုပ္ထားသည္။ အဆုပ္အဆုပ္ပြင့္ေနၾကသည့္ ႏွင္းဆီပြင့္ႀကီးမ်ားကို ေနရာမလပ္ေတြ႕ရသည္။ အလုပ္သမားမ်ားအနားယူလာခိုက္ မ်က္စိေအး၊ နားေအး စိတ္လက္ခ်မ္းသာ ၾကည္လင္စရာျဖစ္ေအာင္ ေနရာတိုင္း၌ျပဳျပင္ မြမ္းမံထားေလသည္။ အေဆာက္အအံုအေနာက္ဖက္တြင္ ျပန္႔ေသာဝရန္တာႀကီး ထုတ္ထား သည္။ ပက္လက္ကုလားထိုင္မ်ားခင္းလ်က္ ေလညင္းခံေနေသာ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ အလုပ္သမားမ်ားကိုေတြ႕ရသည္။ ေလမွာတညင္းညင္း တသုန္သုန္တိုက္ခတ္လ်က္ရွိ၏။ ဝရန္တာတဘက္ရွိ ပင္လယ္နက္ႀကီးကား နက္ျပာေရာင္ထလ်က္ အလွမ္းေဝးေဝးၾကည့္ လိုက္လွ်င္ မိုးေကာင္းကင္၏ တမ္သားတိမ္ျပာတု႔ိႏွွင့္ ထိေနေသာေရျပာႏွင့္ တိမ္ျပာမွာ တသားတည္းက်ေနသည္။ ဝရန္တာမွပင္လယ္က်ယ္ႀကီးကို ေငးေမွ်ာ္ၾကည့္မိေသာအခါ ပင္လယ္ထဲတြင္ လႈိင္းမရွိ၍ ၿငိမ္သက္ေနသည္။
ပင္လယ္ထဲမွေဝွ႔သုတ္တိုက္ခတ္လာေသာ ေအးျမေသာေလကိုရွဴလ်က္ နက္ရႈိင္းေသာ ပင္လယ္နက္ႀကီးထဲတြင္ ေဆးပညာစိတ္ကူးျဖင့္ ျမွပ္နစ္ေနစဥ္ အျပာရင့္ေသြး ကတၱီပါေကာ္ ေဇာထက္တြင္ ကင္းကေလးတေကာင္ တရြရြတြားသြားေနသလို ထင္မွတ္ရေသာကမ္းဘက္ သို႔ေလွာ္ခတ္လာသည့္ ေလွကေလးကို မနည္းပင္ စိုက္ၾကည့္ရေလသည္။

Saturday, November 15, 2008

ေမတၱာညီမွ်ျခင္း

ပန္းခ်ီ ေပါ့အိုင္း

လူသူရွင္းတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္ က်မလက္ထဲကအထုပ္ေလးကို ညင္သာစြာခ်လိုက္ၿပီး ေနာက္သို႔ ျပန္လွည့္အထြက္ တစံုတေယာက္ရဲ႕ လွမ္းေခၚသံကိုၾကားလိုက္ရတယ္။ က်မမ်က္လံုးေတြျပာ ေဝေမွာင္မိုက္သြားပါေတာ့တယ္..။ က်မဘယ္လိုေျဖရွင္းရပါ့ေတာ့မလဲ…။ ဒီအမႈက.. ဘယ္လို မွမလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေတာ့ပါလား..။ က်မရင္ဆိုင္ရေတာ့မယ္..၊ ေပးခ်င္တဲ့အပစ္ေတြေပးၾကပါ ေစေတာ့..၊ က်မခံလိုက္ရေတာ့မယ္.. ေသမထူးေနမထူးတဲ့ဘဝမွာ အရာရာကိုရင္နာနာနဲ႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ရတာ..။ ေၾကာက္ရြံ႕ထိတ္လန္႔မႈဆိုတာ ရင္နာရတာေလာက္မဆိုးတဲ့ခံစားခ်က္ သာ..။ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ၿပီးတာနဲ႕ အထုပ္ကေလးဘက္ ျပန္လွည့္ဖို႔ႀကိဳးစားေတာ့ အားအင္ ခ်ည့္နဲ႔ေနတဲ့ ေျခေထာက္ေတြက လွမ္းလို႔မရႏိုင္ေတာ့ဘဲ.. ေနရာမွာတင္လဲက်သြားပါေတာ့ တယ္..။

အားတင္းၿပီးထရပ္လိုက္ခ်ိန္မွာ ေမွာင္မိုက္ေနတဲ့မ်က္လံုးေတြက ဘာဆိုဘာမွမျမင္ရေတာ့ပဲ တြဲကူလာသူကိုအားျပဳရပ္လိုက္ကာ သူတို႔ေခၚရာေနာက္ကိုလိုက္သြားခဲ့ၿပီး သူတို႔ခ်ေပးတဲ့ေန ရာမွာပင္လဲေလွ်ာင္းခ်လိုက္ရပါေတာ့တယ္..။

စာမေရးျဖစ္တာၾကာသြားလို႕ စာေရးဖို႕စဥ္းစားလိုက္ရင္း စိတ္မေကာင္းစရာေတြပဲ ေပၚေပၚလာ လို႔ စာလာဖတ္ၾကသူေတြကို အားနာတာနဲ႔ ေပ်ာ္ရြင္စရာေလးေတြပဲ ေရးမယ္လို႔စိတ္ကျဖစ္ ေပမဲ့ ဘာမွခ်ေရးလို႔မရဘူး။ အခုလည္း အားနာနာနဲ႕ပဲ ေရးရပါဦးမယ္..။ ဒီရက္ထဲမွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ ၂၀၀၀ ခုႏွစ္ဝန္းက်င္မ်ားဆီကအမ်ဳိးသမီးေလး တေယာက္ကို ျပန္သတိရမိလို႕ သူမအေၾကာင္းကိုေရးခ်င္ေနမိတယ္။ သူမကို က်မ စေတြ႕ခ်ိန္က အေတာ့္ကိုလူမဆန္တဲ့ မိန္းမတေယာက္လို႔ထင္ခဲ့မိတယ္..။ ဒီလိုလူမ်ဳိး ေတြေၾကာင့္ ေလာကႀကီးကို အက်ည္းတန္ေစခဲ့တယ္လို႔လဲ.. ထင္ေယာင္မွားမိခဲ့တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူမရဲ႕အျပဳအမူေတြနဲ႔ သူမရင္ထဲကစကားေတြကို ၾကားလိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ က်မမွားယြင္းစြာ ေတြးမိခဲ့တာေတြကို ေနာင္တရမိတယ္..။

သူမဟာ မည္သူ႕ကိုမွလည္းမၾကည့္..။ မ်က္လံုးေၾကာင္ေတာင္နဲ႔ ေရွ႕တည့္တည့္မွ မွန္မွာေပၚ ေနတဲ့ အမႈိက္ပံုထဲမွာစြန္႔ပစ္ခံထားရတဲ့ တြန္႔ရႈံ႕ေနတဲ့ သစ္သီးတလံုးကဲ့သို႕ အေရာင္အဆင္း ကင္းမဲ့ေနတဲ့ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာကို စက္ဆုပ္ရြံရွာစြာျပန္စိုက္ၾကည့္ေနခဲ့တယ္။ တခါ.. သူမ ေဘးမွာတလႈပ္တုတ္တုတ္ျဖစ္ေနတဲ့ အထုပ္ေလးအေပၚ မ်က္စိအေရာက္မွာေတာ့ သည္း သည္းမည္းမည္း ရြာေတာ့မည့္မိုးေကာင္းကင္ႏွယ္ မ်က္ႏွာတျပင္လံုး ညိဳေမွာင္လာကာ မ်က္ဝန္းထဲမွမ်က္ရည္ မ်ားဟာလည္း တလိမ့္လိမ့္က်ဆင္းလာခဲ့တယ္။ အားနည္းေနတဲ့ သူမဟာ အခ်ဳိရည္တဗူးနဲ႔ ကိတ္မုန္႔တခုစားၿပီးခ်ိန္မွာ စတင္စကားေျပာႏိုင္လာတယ္..။ သူမေယာက်္ားျပန္မလာတာ ၁၄ ရက္ရွိၿပီတဲ့။ ဒီအၾကာင္းခ်က္တခုတည္းနဲ႔ မိမိရင္နဲ႔လြယ္ၿပီး ေမြးခဲ့ရတဲ့ကေလးကို ဒီလိုလုပ္ဖို႔ လိုလို႔လားဆိုေတာ့..။ သူမရဲ႕အေမနဲ႔ အရြယ္မေရာက္ေသးတဲ့ ေမာင္ႏွမေတြက အခုလက္ရွိ ေျခာက္လမ္းသြားေဖာက္လုပ္တဲ့ေနရာမွာ ေနအိမ္ပါသြားလို႔ ေနစရာပါမရွိေတာ့ဘူးတဲ့..။ က်မတျဖည္းျဖည္းစိတ္ဝင္စားလာခဲ့တယ္..။ တကယ့္ဘဝေတြပါ။

သူမက.. မဲေဆာက္စက္ခ်ဳပ္ရံုမွာ မိသားစုစားဝတ္ေနေရးအတြက္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ အလုပ္လာလုပ္ေနသူေလးပါ။ မိဘေဆြမ်ဳိးေတြရဲ႕အလည္မွာ တင့္တယ္စြာေနခြင့္မရွိတဲ့သူမမွာ ေမတၱာရွိလာသူနဲ႔ ႏွစ္ဦးသေဘာတူလက္ထပ္လို႔ ဘဝတခုကိုထူေထာင္၊ မိခင္နဲ႔ေမာင္ႏွမမ်ား ကိုလည္း ႏွစ္ေယာက္အတူအလုပ္အေႄကြးျပဳဖို႔ တိုင္ပင္ခဲ့ၾကတယ္။ အခ်ိန္အတိုင္းအတာ တခုထိေတာ့ အဆင္ေျပခဲ့ပါတယ္။ သူမရဲ႕လစာႏွင့္ မိဘမရွိေတာ့တဲ့ သူမအမ်ဳိးသား လစာေလးပါေပါင္းၿပီး ေငြမွန္မွန္ပို႔ႏိုင္ခဲ့လို႔ သူမမိသားစုေနတဲ့အိမ္ေလးေတာင္ ေတာက္ ေတာက္ေျပာင္ေျပာင္ေလး ျဖစ္လာခဲ့ရပါတယ္။ အရင္းအႏွီးရရင္ အေမ၊ ေမာင္ေလး၊ ညီမေလးေတြနဲ႔အတူျပန္ေနကာ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ဦးေဆာင္ၿပီး စီးပြားျပန္လုပ္မယ္ စိတ္ကူးေလးနဲ႔ ေပ်ာ္ရြင္ေနခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ သူမမွာကိုယ္ဝန္ ေဆာင္လာရၿပီး သူမအလုပ္လုပ္ရာ စက္ခ်ဳပ္ရံုမွာ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အလုပ္ခ်ိန္ ကလည္း မနက္၆ နာရီမွ ည၁၀ နာရီဆိုေတာ့ နားခ်ိန္မရတဲ့သူမမွာ က်န္းမာေရး ထိခိုက္လာ ရတဲ့အတြက္ အလုပ္ထြက္ကာ သူမအမ်ဳိးသားတဦးတည္းရဲ႕ဝင္ေငြနဲ႔ ရပ္တည္ၾကရပါ ေတာ့တယ္။

သူမအလုပ္မရွိေတာ့ စက္ရံုမွာေနလို႔မရေတာ့ပဲ ေနစရာအိမ္ေလးအတြက္ ေငြေပးၿပီးငွား ေနရတယ္။ အိမ္ကိုေငြမပို႔ႏိုင္ေတာ့တဲ့အျပင္ ေယာက်္ားျဖစ္သူက အလုပ္ပိုလုပ္ရေတာ့တယ္။ သူမကေလးေမြးခ်ိန္မွာေတာင္ မိန္းမနားမေနႏိုင္ေအာင္ အလုပ္ရႈပ္ေနရာက ျပန္ေတာင္မလာ ေတာ့တဲ့အထိျဖစ္ခဲ့တယ္။ သူမေစာင့္ေနခဲ့ပါေသးတယ္။ အိမ္ခန္းခေပးစရာမရွိေတာ့တဲ့သူမ ဟာ လစာထုတ္ၿပီးျပန္လာမဲ့ေယာက်္ားျဖစ္သူကို ေန႔ေန႔ညည အိပ္မရပဲစိုးရိမ္ႀကီးစြာ ေစာင့္စား ေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူမေယာက်္ားက အိမ္လခေပးရက္ေက်ာ္တဲ့အထိ ျပန္ေရာက္မလာ တာေၾကာင့္ သူမလည္းေနစရာမရွိေတာ့တဲ့အျပင္ ၾကားရတဲ့သတင္းကလည္း ေျခာက္လမ္း သြားကားလမ္းေဖာက္တဲ့ေနရာမွာ အိမ္ပါသြားလို႔ အေမနဲ႔ ေမာင္ႏွမေတြလည္း ေနစရာမရွိပဲ ဒုကၡေရာက္ေနၾကသတဲ့..။

က်မနဲ႔ သူမေတြ႕ၾကတဲ့အခ်ိန္မွာ သူမကေလးဟာ တလမျပည့္တတ္ေသးပါဘူး။ ဒီကေလးကို စြန္႔ပစ္ဖို႔ သူမႀကိဳးစားေနခဲ့တာပါ။ ဒါေပမဲ့မိခင္တေယာက္ရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းေတြအျပည့္နဲ႔ ရင္ကြဲ မတတ္ခံစားေနရရွာတာကို က်မကိုယ္တိုင္သမီးႀကီးတႏွစ္ေလာက္မွာ ခြဲခဲ့ဖူးတာေၾကာင့္ စာနာ ႏိုင္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက သူမေျပာခဲ့တဲ့စကားကို ခုခ်ိန္ထိက်မမေမ့ႏိုင္ေသးပါ။ သူမေယာက်္ားျပန္မလာတာေၾကာင့္ ခုလိုဒုကၡေရာက္ရတဲ့အေပၚ မည္သူ႕ကိုအပစ္တင္ရမွန္း သူမ မသိခဲ့ပါဘူး။ ့သူမဟာ ေယာက်္ားကပဲ ဒုကၡမခံႏိုင္ေတာ့လို႕ ျပန္မလာတာလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ တရားမဝင္အလုပ္သမားေတြရဲ႕ဘဝဟာ သူတို႕ျပဳသမွ် ႏုရ တဲ့အေျခ အေနမို႔ ေငြမေပးခ်င္တဲ့အလုပ္ရွင္ရဲ႕ လက္ခ်က္နဲ႕အသက္ထြက္သြားၿပီလား ဆိုတာ ေရေရ ရာရာမသိခဲ့ရပဲ သူတို႕အတြက္ စကားတခြန္းကို နင့္နင့္နဲနဲေျပာခဲ့တာက “ ဘယ္လိုမွ မတတ္ႏိုင္တဲ့အဆံုး က်မကေလးကုိစြန္႔ပစ္ဖို႔ဆံုးျဖတ္ခဲ့ရတဲ့ က်မရဲ႕ရင္ထဲမွာ ႏွလံုးေသြးပြက္ ပြက္ဆူသလို ခံစားခဲ့ရတာပါအမရယ္..။ သူတို႕သာၾကားႏိုင္မယ္ဆိုရင္ က်မတခု ေျပာလိုက္ ခ်င္ပါတယ္.. က်မရင္ထဲက ႏွလံုးေသြးပြက္ပြက္ဆူသံဟာ သူတို႕ဘဝေတြ အတြက္ ေတာ္လည္းသံေတြအျဖစ္ မေျပာင္းလဲသြားပါေစနဲ႔လို႔…” တဲ့။ ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့တခ်ိန္က သူမ ေျပာခဲ့တာပါ။ မိခင္နဲ႔ကေလးငယ္ေတြဒီလိုခြဲခြာ ေနၾကရတာဟာ သူမတေယာက္တည္း မဟုတ္ပဲ.. ျမန္မာျပည္တနံတလွ်ားမွာ ပံုစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ စနစ္တခုေၾကာင့္ ျဖစ္ေနၾကရတာ ဆိုတာကို အဲ့ဒီအခ်ိန္က က်မ မရွင္းျပႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ မိဘေမာင္ႏွမေတြအတြက္ သူမဘဝကိုေပး ဆပ္ရင္း သားအမိရွင္ကြဲကြဲခဲ့ရတဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေလးပါ။

ဒီအေၾကာင္းကိုျပန္သတိရမိေစတာကေတာ့ ေလာင္စာဆီေစ်းႏႈန္းႀကီးျမင့္လို႔ ျပည္သူေတြဒုကၡ ေရာက္တာကို မၾကည့္ရက္ႏိုင္ရာကေန လသားအရြယ္သမီးငယ္နဲ႔ ရွင္ကြဲကြဲေနၾကရတဲ့ မနီလာသိန္းတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံနဲ႕ သမီးငယ္ေလးျဖဴေနၾကည္ တို႕ရဲ႕အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ဘယ္အခ်ိန္မွာ ျပန္ဆံုၾကပါ့လိမ့္မလဲဆိုၿပီး ရင္နာနာနဲ႕ ေစာင့္ၾကည္ေနရတဲ့က်မတို႕မွာ ၆၅ ႏွစ္ဆိုတဲ့ အခ်ိန္ အတိုင္းအတာႀကီးကိုၾကားလိုက္ရခ်ိန္မွာေတာ့ မိခင္နဲ႕သမီးငယ္တို႕ရဲ႕ ေဝးကြာျခင္းအတြက္ တခ်ိန္က သူမေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ မိခင္၏ႏွလံုးေသြးပြက္ပြက္ဆူသံေတြဟာ သူတို႕တေတြအတြက္ ေတာ္လည္းသံေတြအျဖစ္ မေျပာင္းလဲသြားပါေစနဲ႕လို႕ပဲ ထပ္မံဆု ေတာင္းလိုက္ခ်င္ပါတယ္..။ အကယ္၍မ်ား သူမကိုျပန္ေတြ႕ႏိုင္ခဲ့မည္ဆိုပါလွ်င္ ဒီလိုအျဖစ္ အပ်က္မ်ဳိးေတြဟာ သူမတဦးတည္းခံစားေနရတာမဟုတ္ပဲ.. မိခင္အေတာ္မ်ားမ်ားႀကံဳေတြ႕ေန ၾကရၿပီး အမ်ားျပည္သူအက်ဳိးအတြက္ ေပးဆပ္ေနခဲ့တဲ့ မိခင္ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ ေတာင္မွ သားငယ္ေလးေတြကို အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္လံုးလံုး ပစ္ပယ္ထားခဲ့ရတာဟာ တရားခံလူတဦး တေယာက္ေၾကာင့္မဟုတ္ပဲ ဆိုးဝါးလွတဲ့ေခတ္ႀကီးကို အသက္သြင္းေနသူတစုေၾကာင့္ ဆိုတာ ေျပာျပၿပီး သူမအပစ္တင္ခဲ့တဲ့ ဘယ္ဆီဘယ္ဘဝ ေရာက္ေနမွန္းမသိရတဲ့ သူမရဲ႕ေယာက်္ားကို ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ဖို႔ ေျဖာင္းဖ်ရပါဦးမည္။

ၿပီးေတာ့.. က်မရခဲ့တဲ့အေျဖတခုကိုလည္း သူမကိုေျပာျပခ်င္ပါေသးတယ္..။ မိခင္စိတ္မရွိတဲ့ အေမလို႕ ထင္ထားခဲ့ရတဲ့သူေတြမွာလည္း အေျခအေနေတြအရ လႈပ္ရွားေနၾကရေပမဲ့ ရင္နာစြာနဲ႕ဘဝေတြကိုျဖတ္သန္းေနၾကရတာဟာ ကိုယ့္သားသမီးေတြနဲ႕ အတူေနခြင့္ရၾကသူ ေတြထက္မေလွ်ာ့တဲ့ေမတၱာေတြရွိေနၾကတယ္ဆိုတာ.. မတူညီတဲ့ဘဝေတြ ဘယ္လို္ပဲလာလာ မိခင္အားလံုအတြက္ ညီမွ်ျခင္းေတြၫွိလိုက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ထြက္လာတဲ့အေျဖအားလံုးက မိခင္ေမတၱာတခုတည္း ဆိုတာ တူညီစြာေတြခြင့္ရခဲ့ပါတယ္..။ သူမအခုဘယ္မွာရွိိတယ္ဆိုတာ မသိရေတာ့ေပမဲ့ သမီးငယ္ေလးကိုေတာ့ အနာဂတ္အတြက္စိတ္ခ်ရမယ့္ မိဘမ်ားကိုရွာေဖြ ေပးတဲ့ ထိုေနရာေလး က မိဘအသစ္ေတြကို ရွာေဖြေပးႏိုင္ခဲ့ပါၿပီ။ ေၾသာ္… ခုဆိုရင္ သမီးေလးေတာင္ ေတာ္ေတာ္အရြယ္ေရာက္ေနရွာေတာ့မည္။


Sunday, November 9, 2008

ဘဝသံသရာ...


တခ်ိန္တုန္းက…
စိမ္းလန္းပ်ဳိျမစ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာ…
ငါ့မွာေလ..ဟိုးအရင္ တခ်ိန္တုန္းက…
စိမ္းလန္းပ်ဳိျမစ္ခဲ့ဖူးတယ္ဆိုတာ…
နင္မွတ္မိပါေသးရဲ႕လား…။
ၫွာတံေတြ ခိုင္ခိုင္မတ္မတ္နဲ႔…
ငါတို႕.. ေတာက္ပခဲ့ဖူးပါတယ္..။
ေလအေဝွ႔မွာ.. ယိမ္းႏြဲ႔လုိ႔လဲ…
ငါတို႔ ေပ်ာ္ခဲ့ဖူးေသးတယ္..။
ပူေလာင္တဲ့ေနေရာင္ေအာက္က..
နင္တို႔တေတြအတြက္…
ေအးျမတဲ့အရိပ္ေတြ ေပးခဲ့ဖူးတယ္ေလ..။
နင္တို႕တေတြ အသက္ဆက္ဖို႔..
ေအာက္ဆီဂ်င္ဆိုတာကိုလည္း..
ငါတို႔ ေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္…။ဒါေပမဲ့.. ခုခ်ိန္မွာေတာ့..
မိုးေရစက္နဲ႔… ေလေျပေတြက…
အင္အားမရွိေတာ့တဲ့ ငါ့ကိို..
ပ်ဳိျမစ္ျခင္းအတြက္ ေပးဆပ္ဖို႕..
မိခင္အပင္ႀကီးေပၚက..
ေခၽြခ်ခဲ့ၾကၿပီေလ..။ေျမေပၚက်လာတဲ့ ငါတို႔ကို..
နင္းဖို႔.. ဘယ္သူဝန္ေလးၾကလို႔လဲ..။ဒီလိုနဲ႔ တစတစ..
ဒီကမၻာေျမေပၚက..
ငါတို႔ေပ်ာက္ကြယ္သြားရမွာ..မၿမဲတဲ့ သခၤါရ
နင္တို႔ကို.. တရားျပခဲ့တယ္…သတိရေနၾကပါ…
ဒီကမၻာေျမေပၚက..
နင္တု႔ိ … မေပ်ာက္ကြယ္ရေသးခင္အထိေပါ့…။

Thursday, November 6, 2008

မုဒိတာ

မေပါ့အိုင္းရဲ႕ ငွက္ေပ်ာပင္ေလး

လူတိုင္းလူတိုင္း ကုိယ့္ဆႏၵေတြအတိုင္း ျဖစ္ခ်င္ၾကတာ ဓမၼတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ဆႏၵျဖစ္တိုင္း ျပည့္ၾကတဲ့သူေတြရွိသလို မျပည့္ၾကတဲ့သူေတြလည္းရွိပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ ဆိုတဲ့ က႑ဟာလည္း ေတာ္ေတာ္အေရးပါပါတယ္။ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ေၾကာင့္ ဆႏၵျပည့္ဝ ၾကသလို တခ်ဳိ႕က ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ရွိေပမဲ့ ဆႏၵမျပည့္ၾကဘူး။ ဒါကေတာ့ေရြးခ်ယ္သူ အမ်ားစု၊ အနည္းစုဆိုတဲ့ သတ္မွတ္ထားခ်က္ေၾကာင့္ အမ်ားစုရဲ႕ ဆႏၵကို ဦးစားေပးၾကရတယ္။ ဒါတရား မွ်တပါတယ္။

တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ကိုယ့္ဆႏၵေတြအတြက္ ဘာေရြးခ်ယ္မႈမွ မရဘဲေပးဆပ္ေနၾကရတယ္။ ထားရာ မွာေန၊ ေႄကြးတာစား၊ ဆႏၵေတြကိုၿမိဳသိပ္၊ သည္းခံျခင္းဆိုတာကို လက္ကုိင္ထားၿပီး တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္နဲ႕ ရင္ဆိုင္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနၾကရသလို၊ အခ်ဳိ႕ကလည္း ရဲရဲ ေတာက္စိတ္ဓါတ္ေတြနဲ႕ဆႏၵေတြကိုေဖာ္ထုတ္ လူတစုရဲ႕ ရက္စက္မႈေအာက္မွာ အသက္ ေတြပါစေတးခဲ့ ၾကရတယ္။ အခ်ဳိ႕ကေတာ့ မခ်စ္ေသာ္လည္း ေအာင့္ကာနမ္း ကိုယ့္ဆႏၵ အစစ္ေတြကို လွ်ဳိ႕ဝွက္လို႕ အနာဂတ္အလင္းအတြက္ ကန္႕လန္႕ကာတခ်ပ္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ေအာ္.. အတၱႀကီးစိုးတဲ့လူေတြမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေမွာင္ေတြဖံုးၿပီး အလင္းေရာင္ကို လည္း မျမင္လိုၾကေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အေမွာင္ခ် ေနာင္လာေနာက္ သားေတြအတြက္ပါ အေမွာင္ဖံုးဖို႕ လံုးပမ္းေနၾကတယ္။

ကိုယ့္ျပည္ ကိုယ့္ရြာမဟုတ္ေပမဲ့ ကိုယ္ေနရတဲ့ေနရာက ကိုယ္ဆႏၵေတြကို လြတ္လြတ္ လပ္လပ္ေဖာ္ထုတ္ခြင့္ရွိတဲ့ေနရာ။ မတူညီသူေတြက သူႏိုင္ကိုယ္ႏိုင္ အၿပိဳင္အဆိုင္ ႀကိဳးစား ခြင့္ရၾကတယ္။ ေနရာတိုင္းမွာ ယွဥ္ၿပိဳင္မႈေတြနဲ႕ ကိုယ့္အရည္အခ်င္းကိုျပၾကတယ္။ တခ်ိန္က အဖိႏွိပ္ခံေတြေတာင္ ရိုးသားစြာနဲ႕ ႀကိဳးစားၾကတဲ့အခါ အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြျဖစ္ခြင့္ရလာတယ္။ ဒီလိုအခြင့္အေရးမ်ဳိးေတြအတြက္ ႀကိဳးစားေနၾကရတဲ့ က်မတို႕လိုလူေတြအတြက္ကေတာ့ တကယ့္ကို မုဒိတာပြားစရာပါပဲ။