Friday, November 5, 2010

မဟာဝီရ...

Sunday, October 24, 2010

Saturday, October 9, 2010

Thursday, May 27, 2010

သမီးတို႔ ေက်ာင္းပိတ္ေတာ့မယ္....

သမီးငယ္ေလး ဟန္နီတို႔ အတန္းက ၃ တန္းကေလးငယ္ေတြရဲ႕ ေက်ာင္းပိတ္ကာနီး ႏႈတ္ဆက္တဲ့အေနနဲ႔ ညအိပ္ေပ်ာ္ပြဲစားထြက္တဲ့ သ႐ုပ္ေဖာ္ ေဖ်ာ္ေျဖတင္ဆက္မႈေလးပါ... မီးေတြမွိတ္ၿပီး ညအေမွာင္လို သ႐ုပ္ေဖာ္တဲ့အပိုင္းေတြကေတာ့ သိပ္မျမင္ရလို႔ မတင္လိုက္ေတာ့ဘူး....အပ်င္းေျပၾကည့္ရေအာင္ေလ...



Monday, May 24, 2010

က်န္ရွိေနတဲ့သက္တမ္းကို ဘယ္လိုေနမလဲ


လူတိုင္းလူတိုင္း ကိုယ့္အမ်ဳိးဆို သိတ္ခ်စ္ၾက သိတ္သိတတ္ၾကပါတယ္။ အဲ့ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားတဲ့၊ လိမၼာေရးျခားရွိတဲ့သူဆို ပိုေတာင္ခ်စ္ခင္ၾက၊ ဂုဏ္ယူၾကရေသးတယ္...။ ျမတ္စြာဘုရားကေတာ့ သတၱဝါေတြဟာ သံသရာမွာ ေဆြမ်ဳိးမေတာ္ဖူးတဲ့သူ မရွိဘူးလို႔ ေဟာခဲ့ပါတယ္..။ အခုလည္း ကိုယ့္အမ်ဳိး ဦးဇင္းေလးက ေဟာခဲ့တဲ့တရားေတြကို ကိုယ့္အမ်ဳိးေတြျဖစ္တဲ့ စာလာဖတ္သူေတြကို ျပန္မွ်ေဝလိုက္ပါတယ္..။ ဆရာေတာ္နဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားမေျပာဖူးေပမဲ့ တရားနာယူရင္း တကယ့္အမ်ဳိးေတြလို စိတ္ထဲမွာ ရင္းႏွီးေနခဲ့တာပါ... ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ဝန္ခံရရင္ ဆရာေတာ္ရေဝႏြယ္ဆိုတာ ၾကားဖူးေနေပမဲ့ ကိုယ္တိုင္ဆံုေတြ႔တရားနာၿပီးမွ ဆရာေတာ္ရဲ႕ ေအးခ်မ္းမႈေတြကို ခံစားရၿပီး ဆရာေတာ့္စာေတြ ဖတ္ၾကည့္မိတာပါ.. ေနာက္မက်ေသးပါဘူးေနာ္... ဒီစာဖတ္ၿပီး အမ်ဳိးေတြအားလံုး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ပါး ေအးခ်မ္းၿပီး ဝဋ္ဒုကၡအေပါင္းမွ လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ၾကပါေစ....



တစ္ခါတုန္းက ဂ်ပန္ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးဟာ နန္းေဆာင္ထဲကို ၀င္လာခဲ့ပါတယ္။ သူ၀င္လာခ်ိန္မွာ အေစာင့္ေတြက မတားဆီးလိုက္နိဳင္ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ဘုရင္ႀကီးဆီကို တန္းေရာက္သြားပါတယ္။ ဘုရင္ႀကီးကလည္း ဂ်ပန္ဘုန္းႀကီးကို ေတြ ့လိုက္ရေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ ေမးလိုက္ပါတယ္။
“အရွင္ဘုရား... ဘာမ်ားအလိုရွိပါသလဲ ဘုရား”
“ငါအိပ္ဖို ့အခန္းေကာင္းေကာင္းတစ္ခု အလိုရွိတယ္”

“အို...အရွင္ဘုရား ေနရာမွားလာၿပီ။ ဒါ တည္းခိုခန္းမဟုတ္ဘူး။ နန္းေတာ္ဘုရား။”

“ေနပါအံုး။ ေမးပါအံုးမယ္။ မင္းေျပာတဲ့ ဒီနန္းေတာ္မွာ မင္း အရင္ ဘယ္သူေနသြားသလဲ”

“တပည့္ေတာ္အရင္ တပည့္ေတာ္ အေဖ ေနသြားပါတယ္။ အခု တပည့္ေတာ္ အေဖ မရွိေတာ့ပါဘူး။”
“မင္းအေဖ အရင္ေကာ ဘယ္သူေနသြားသလဲ”
“တပည့္ေတာ္ အဘိုး ေနသြားပါတယ္။ အခုေတာ့ မရွိေတာ့ပါဘူး ဘုရား”

“မင္းအဘိုးအရင္ေကာ”
“တပည့္ေတာ္ အေဘး ေနသြားပါတယ္ ဘုရား”
“ဒါမ်ားကြာ.... နန္းေတာ္တဲ့၊ မင္းအေဖလည္း ေနျပီး ထြက္သြားရၿပီ၊ မင္းအဘိုးလည္း ေနၿပီး ထြက္သြားရၿပီ၊ မင္းအေဘးလည္း ေနၿပီး ထြက္သြားရၿပီ၊ မင္းလည္း ေနၿပီး ထြက္သြားရအံုးမယ္၊ ဒါတည္းခိုခန္းမဟုတ္လို ့ ဘာလဲကြာ”
ဂ်ပန္ဘုန္းႀကီးရဲ ့စကားကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ ဘုရင္ႀကီးလည္း တစ္ခါမွ မစဥ္းစားဖူးတဲ့
“ေၾသာ္... ငါဟာတည္းခိုခန္းမွာ ေနေနပါလား” ဆိုတဲ့ အသိဉာဏ္သစ္တစ္ခု လင္းကနဲ ၀င္သြားပါေတာ့သတဲ့။

(ဂ်ပန္ ဇင္ပံု၀တၳဳ)


ဘုရင္ႀကီးက ဂ်ပန္ဘုန္းႀကီးကို အခန္းေပး မေပးေတာ့ စာထဲမွာ ဆက္ျပမထားပါဘူး။
ပံုျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ ဂ်ပန္ဘုန္းႀကီးေျပာသလို အားလံုး အားလံုးဟာ တည္းခိုခန္းမွာ ေခတၱခဏ ၀င္တည္းေနၾကရတာပါ။ အခ်ိန္တန္ရင္ သတ္မွတ္ရက္ေစ့ရင္ အိမ္ျပန္ၾကရမွာပါ။
ဒီေတာ့ တည္းခိုခန္းမွာ ဘယ္ေလာက္အထိ ေနခြင့္ရအံုးမလဲ...?

လူ ့ဘ၀သက္တမ္းကို ေယဘုယ် ၇၅ႏွစ္ပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့။ အသက္ ၄၀ ရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ တည္းခိုခန္းမွာ ၃၅ ႏွစ္ပဲ ေနခြင့္ရေတာ့မွာပါ။ အသက္ ၅၀ ရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ဟာ တည္းခိုခန္းမွာ ၂၅ႏွစ္ပဲ ေနခြင့္ရေတာ့မွာပါ။ အသက္၆၀ ရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ဟာ တည္းခိုခန္းမွာ ၁၅ႏွစ္ပဲ ေနခြင့္ရေတာ့မွာပါ။

လက္က်န္အခ်ိန္ကနည္းေနပါၿပီ။ က်န္ေနတဲ့အခ်ိန္က ကိုယ့္အတြက္ သိပ္တန္ဖိုးရွိေနပါတယ္။

ဒီအခ်ိန္ဟာ သူတစ္ပါး ေကာင္းတာ မေကာင္းတာကို ေ၀ဖန္ေနရမယ့္အခ်ိန္၊ အရြယ္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္ေကာင္းေအာင္ပဲ ေနရမယ့္ အခ်ိန္၊ အရြယ္ျဖစ္ေနပါၿပီ။

ဆိုလိုတာက သူတစ္ပါး ေကာင္းတာ မေကာင္းတာထက္ ကိုယ္ေကာင္းေအာင္ေနဖို ့က အဓိကပါ။

ဒီေတာ့ က်န္ရွိေနတဲ့ သက္တမ္းကို ဘယ္လိုေနမလဲ....?
ဒီေမးခြန္းကို ေန ့တိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေမးရမွာပါ။
ဒါဆို လူတစ္ေယာက္ရဲ ့ တန္ဖိုးကို ဘာနဲ ့ဆံုးျဖတ္မလဲ။ ရာထူးဌာနႏၱရ၊ ေငြေၾကးဥစၥာ၊ ပညာ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ အၿခံအရံေတြနဲ ့တိုင္းတာမလား။

ဒါေတြနဲ ့တိုင္းတာလို ့မရပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္ရဲ ့တန္ဖိုးကို သီလ၊ သမာဓိ၊ ပညာဆိုတဲ့ သိကၡာသံုးပါးနဲ ့ပဲ တိုင္းတာရမွာပါ။ လူတစ္ေယာက္ဟာ သိကၡာသံုးပါးနဲ ့ ျပည့္စံုေနရင္ တန္ဖိုးရွိေနတာပါပဲ။

ရာထူးဌာနႏၱရ၊ ေငြေၾကးဥစၥာ၊ ပညာ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ အၿခံအရံေတြေတာ့ရွိပါရဲ ့။ ဒါေပမယ့္ သိကၡာသံုးပါး မရွိဘူးဆိုရင္ တန္ဖိုးရွိတယ္လို ့ မဆိုနိုင္ပါဘူး။ ရာထူးဌာနႏၱရ စသည္ေတြလည္း ရွိမယ္၊ သိကၡာသံုးပါးလည္း ရွိမယ္ဆိုရင္ေတာ့ အတိုင္းထက္အလြန္ပါပဲ။

ဒါကိုေထာက္ၿပီး ကိုယ့္မွာ ရာထူးဌာနႏၱရ၊ ေငြေၾကးဥစၥာ၊ ပညာ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈ၊ အျခံအရံေတြ မရွိေပမယ့္ ဘာမွ အားငယ္စရာ မလိုပါဘူူး။ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ သိကၡာသံုးပါး တည္ေနရင္ ကိုယ္ဟာ တန္ဖိုးရွိေနတာပါ။

ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိကၡာသံုးပါးတည္ေအာင္ လုပ္လိုက္ရံုပါဘဲ။

မနက္အိပ္ရာထ ကိုယ္လက္သန္ ့စင္ၿပီးတာနဲ ့ ဘုရားခန္းထဲသြားလိုက္ပါ။ ၿပီးေတာ့ ငါးပါးသီလယူလိုက္ပါ။ ဒါဆို သီလသိကၡာတည္သြားပါၿပီ။ ေနာက္ ဂုဏ္ေတာ္ကို ငါးမိနစ္၊ ေမတၱာကို ငါးမိနစ္ ပြားလိုက္ပါ။ ဒါဆို သမာဓိသိကၡာတည္သြားပါၿပီ။ ေနာက္ဆက္ၿပီး ၀ိပႆနာကို ငါးမိနစ္ပြားလိုက္ပါ။ ဒါဆိုရင္ ပညာသိကၡာတည္သြားပါၿပီ။

သိကၡာသံုးပါး ကိုယ့္ရင္ထဲကို ေရာက္သြားတာနဲ ့ ကိုယ္ဟာ တန္ဖိုးရွိတဲ့သူ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ခက္လား။ မခက္ပါဘူး။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ အခ်ိန္ေပးရပါတယ္။

ၿပီးေတာ့ “ငါ့ရင္ထဲမွာ သိကၡာသံုးပါးတည္ေနရင္ ငါဟာတန္ဖိုးရွိေနတာပဲ” လို ့ အသံထြက္ၿပီး သံုးႀကိမ္ေလာက္ ရြတ္လိုက္ပါ။

ေန ့ခင္းက်ရင္ တစ္ႀကိမ္ရြတ္လိုက္ပါ။ ညပိုုင္းေရာက္ရင္ တစ္ႀကိမ္ရြတ္လိုက္ပါ။ အသံနဲ ့ပါ ပူးတြဲျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးလိုက္တာပါ။

ကိုယ့္ရင္ထဲ သိကၡာသံုးပါး ေရာက္လာတာနဲ ့ စိတ္ပါ၀ါစြမ္းအားေတြလည္း အလိုလိုေရာက္လာတာပါ။ တရားသံနဲ ့ေျပာရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၾကည္ညိဳလာတာပါ။

ဘယ္သူပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၾကည္ညိဳသြားၿပီဆိုရင္ ေနရထိုင္ရတာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ျဖစ္သြားေတာ့တာပါ။ သူတစ္ပါးၾကည္ညိဳတာ မၾကည္ညိဳတာထက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ၾကည္ညိဳဖို႔ က အဓိကပါ။

အသံထြက္ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးတာကို ေလွ်ာ့မတြက္ပါနဲ ့။ အသံထဲမွာ စြမ္းအားေတြရွိေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ေန ့ကို သံုးခါေလာက္ အသံထြက္ၿပီး ရြတ္ဆိုပါ။ အသံကလည္း ကိုယ့္ရဲ ့စိတ္ဓါတ္တက္ႂကြမႈကို ကူညီပါလိမ့္မယ္။

တစ္ခါတေလ အဆင္မေျပမႈေတြ ႀကံဳတဲ့အခါပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေလာကဓံဆိုးေတြ ေတြ႔ ႀကံဳတဲ့အခါပဲျဖစ္ျဖစ္ အားငယ္စိတ္၀င္လာရင္ ကိုုယ့္ရင္ထဲကို သိကၡာသံုးပါး တည္ေအာင္ လုပ္လိုက္ပါ။ တည္လိုက္တာနဲ ့ ကိုယ္ဟာ တန္ဘိုးရွိတဲ့သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္သြားပါၿပီ။ ဒါဆို ဘာမွ အားငယ္စရာ မလိုေတာ့ပါ။

တစ္စံုတစ္ေယာက္က ကိုယ့္ကို မခ်စ္ဘူး၊ ဘာျဖစ္လဲ၊ ကိုယ့္မွာ သိကၡာသံုးပါးရွိတယ္။ တစ္စံုတစ္ေယာက္က ကိုုယ့္ကို မုန္းေနတယ္၊ ဘာျဖစ္လဲ။ သူ ့ဟာသူ ႀကိဳက္သေလာက္မုန္း၊ ကိုယ့္မွာ သိကၡာသံုးပါးရွိတယ္။ ကိုယ့္မွာ အၿခံအရံ အသိုင္းအ၀ိုင္းမရွိဘူး၊ ဘာျဖစ္လဲ။ ကိုယ့္မွာ သိကၡာသံုးပါးရွိတယ္။ ကိုယ္က မေအာင္ျမင္ဘူး။ ဘာျဖစ္လဲ။ ကိုယ့္မွာ သိကၡာသံုးပါးရွိတယ္။ ကိုယ့္မွာ ကားမရွိဘူး။ ဘာျဖစ္လဲ။ ကိုယ့္မွာ သိကၡာသံုးပါးရွိတယ္။ ကိုယ့္မွာ မက်န္းမာဘူး။ ဘာျဖစ္လဲ။ ကိုယ့္မွာ သိကၡာသံုးပါးရွိတယ္။ ကိုယ့္မွာ ေငြေၾကး မခ်မ္းသာဘူး။ ဘာျဖစ္လဲ။ ကိုယ့္မွာ သိကၡာသံုးပါးရွိတယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ ့တန္ဖိုးကို အၿခံအရံအသိုင္းအ၀ိုုင္းေတြနဲ ့ ဆံုးျဖတ္တာမွ မဟုုတ္တာ။ သိကၡာသံုးပါးနဲ ့ပဲ ဆံုးျဖတ္တာပဲ။

အလုပ္သြားတဲ့အခါ ကားေပၚမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ အလုပ္ထဲမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဂုဏ္ေတာ္ေလးကို ပြားေနမယ္။ အလုပ္နားေနတဲ့အခ်ိန္ေလးေတြမွာာလည္း ဂုဏ္ေတာ္ေလးကို ပြားေနမယ္။ ေနာက္ဆံုးအိမ္သာတက္ရင္လည္း ဟိုဟိုဒီဒီေတြ ေတြးမေနဘဲ ဂုဏ္ေတာ္ေလးပြားတက္မယ္ဆိုရင္ ပိုုက္ဆံမကုန္ဘဲ သမာဓိသိကၡာေတြျဖစ္ေနတာပါ။။ တစ္ေယာက္တည္း လုပ္ရတဲ့အလုပ္ေတြမွာလည္း တတ္နိဳင္သမွ် သတိေလးကပ္ၿပီး လုပ္ေနမယ္ဆိုရင္လည္း ပညာသိကၡာေတြတည္ေနတာပါ။

ငါ့ရင္ထဲမွာ သိကၡာသံုးပါးတည္ေနရင္ ငါဟာတန္ဖိုးရွိေနတာပါပဲ” ဆိုတဲ့ အေတြးေလးကိုေတာ့ ရင္ထဲမွာ ေသခ်ာ ထည့္ထားရမွာပါ။ တတ္နိဳင္ရင္ ကိုယ့္အိပ္ခန္းထဲမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ့္ရဲ႕ အလုပ္စားပြဲေပၚမွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ္အျမဲ ျမင္ေနရတဲ့ ေနရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ “ငါ့ရင္ထဲမွာ သိကၡာသံုးပါးတည္ေနရင္ ငါဟာ တန္ဖိုးရွိေနတာပါပဲ” ဆိုတဲ့စာတမ္းေလးကို ကပ္ထားရမွာပါ။ ဒါဆို စာတမ္းကို ျမင္တိုင္း ျမင္တိုင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္လိုျဖတ္သန္းရမယ္ဆိုတာ သတိေပးၿပီးသား ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။

က်န္ရွိေနတဲ့ သက္တမ္းေလးကို သိကၡာသံုးပါးနဲ ့ေနသြားရံုပါပဲ။

ဒီေနရာမွာ ေတြးစရာ သံေ၀ဂျဖစ္ဖြယ္ ဥဒယဘဒၵဇာတ္ကေလးကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာျပပါအံုးမယ္။

တစ္ခုေသာ ညတစ္ညမွာ ဥဒယဘဒၵမင္းသမီးဟာ ျပႆဒ္ထက္ တိုက္ခန္းမွာ ေနေနပါတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ လုလင္ပ်ိဳတစ္ေယာက္ဟာ ေရႊခြက္နဲ ့ ေရႊအျပည့္ထည့္ၿပီး ေရာက္လာပါတယ္။ ေနာက္လုလင္က မင္းသမီးကို လူပ်ိဳစကား စေျပာပါတယ္။

“မင္းသမီး... တစ္ညေလာက္ သင့္တိုက္ခန္းမွာ အတူတကြ ေနပါရေစ”

မင္းသမီးလည္း အေတာ္ထိတ္လန္ ့သြားပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ ေအာက္မွာ အေစာင့္ေတြအမ်ားႀကီး ခ်ထားလို ့ပါ။ ဒါေၾကာင့္ မင္းသမီးက “ဘယ္လိုလုပ္ တက္လာတာလဲ” ျပန္ေမးပါတယ္။

လုလင္ကလည္း “ငါဟာ နတ္သားတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္။ ငါ့အတြက္ မခက္ပါဘူး။ သင္က ငါ့ကိုခ်စ္တယ္ဆိုရင္ ပါလာတဲ့ ေရႊခြက္နဲ ့ ေရႊအျပည့္ ေပးပါ့မယ္” လို ့ ျပန္ေျပာပါတယ္။

ဒီေတာ့ မင္းသမီးက “သင့္ဟာသင္ နတ္သားမကလို ့ ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန ကြယ္လြန္သြားတဲ့ ကၽြန္မခင္ပြန္းေဟာင္း မင္းသားမွတစ္ပါး ဘယ္သူ ့ကိုမွ မျမတ္နိဳးဘူး။ သင္ျပန္ပါေတာ့” လို ့ ႏွင္လႊတ္လိုက္ပါတယ္။

ဒုတိယညက်ေတာ့ လုလင္ပ်ိဳနတ္သားက ေငြခြက္နဲ ့ ေရႊအျပည့္ထည့္ျပီး ေရာက္လာျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မင္းသမီးက ခ်က္ခ်င္းပဲ ျပန္လႊတ္ပါတယ္။

တတိယညက်ေတာ့လည္း လုလင္ပ်ိဳနတ္သားက ေၾကးခြက္နဲ ့ေရႊအျပည့္ထည့္ျပီး ခ်စ္ေရးဆိုလာျပန္ပါတယ္။

ဒီမွာတင္ မင္းသမီးက စဥ္းစားပါၿပီ။ ပထမရက္မွာ ေရႊခြက္နဲ ့။ ဒုတိယရက္မွာ ေငြခြက္နဲ ့။ တတိယရက္မွာ ေၾကးခြက္နဲ ့ဆိုေတာ့ သူ ့အတြက္ အထူးအဆန္းျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ မင္းသမီးက လုလင္ကို ေမးၾကည့္ပါတယ္။

“အသင္ ေယာက်္ား...ေယာက်္ားဟာ မိန္းမကို ခ်စ္ေရးဆိုရင္ ဥစၥာပစၥည္းကို တိုးတိုးပဲ ေပးရတယ္။ သင္က ဘာျဖစ္လို ့ တစ္ေန ့ထက္တစ္ေန ့ ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပးရတာလဲ” လို ့ ေမးပါတယ္။

ဒီေတာ့ လုလင္ပ်ိဳကလည္း ျပန္ေျဖပါတယ္။ “မင္းသမီးရယ္၊ သင့္ရဲ ့အသက္နဲ ့ ရုုပ္ရည္အဆင္းက တစ္ေန ့ထက္တစ္ေန ့ တိုးတိုးပ်ိဳပ်ိဳလာတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဥစၥာပစၥည္းကို တိုးတိုးေပးမွာေပါ့။ သင္မင္းသမီးရဲ ့အသက္နဲ ့ ရုပ္ရည္အဆင္းက တစ္ေန႔ ထက္တစ္ေန႔ ေလ်ာ့ေလ်ာ့အိုအိုလာတာပဲ။ ဒါေၾကာင့္ ငါက ပစၥည္းကို ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ေပးတာပါ။ မင္းသမီးရယ္ တစ္ရက္ တစ္ည ကုန္လြန္တာကို ထားလိုက္ပါဦး။ အခု သင့္ကို ငါၾကည့္ေနဆဲမွာပဲ သင့္ရဲ႕ ရုပ္ရည္ အဆင္းေတြက တျဖဳတ္ျဖဳတ္နဲ ့ အို အို လာေနျပီေလ။ တျဖည္းျဖည္း တစ္ေန႔ ထက္ တစ္ေန ့ ပ်ိဳပ်ိဳလာတာမွ မဟုတ္တာ” လို ့ ရွင္းျပလိုက္ပါတယ္။

ေနာက္ လုလင္နတ္သားက မင္းသမီးကိုု နတ္ျပည္ေရာက္ေၾကာင္း ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြကို ဆက္ၿပီး ေဟာျပေပးပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ လုလင္ပ်ိဳက အတိတ္လူ ့ဘ၀က မင္းသမီးရဲ ့ခင္ပြန္းေဟာင္းပါ။ လူ ့ျပည္မွွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ဇနီးေဟာင္းကို လာၿပီး သတိေပးတရားေဟာတာပါ။

လူတစ္ေယာက္ဟာ တစ္ရက္ကုုန္သြားတာနဲ ့ ေသဖို ့တစ္ရက္ နီးနီးသြားတာပါ။ ေသဖို႔ တစ္ရက္ နီးသြားတာနဲ ့ ကုသိုလ္ျပဳဖို ့ အခြင့္အေရးေတြ တစ္ရက္ေလွ်ာ့သြားတာပါ။ ၿပီးေတာ့ တစ္ရက္ကုန္္သြားတာနဲ ့ အို အိုသြားတာပါ။ တိုး တိုးၿပီး ပ်ိဳပ်ိဳ မလာပါဘူး။

ဒီတရားသေဘာကို အေျခခံၿပီး ဆရာေတာ္ဘုရားေတြက “တစ္ရက္ကုန္ျပန္၊ ငါ့ရုပ္နာမ္၊ ေသရန္ တစ္ရက္နီးလာၿပီ” လို ့ သတိေပးထားပါတယ္။

မနက္အိပ္ရာကနိဳးတာနဲ ့မထေသးဘဲ “တစ္ရက္ကုန္ျပန္၊ ငါ့ရုပ္နာမ္၊ ေသရန္ တစ္ရက္ နီးလာၿပီ” လို ့ ႏွစ္ေခါက္ေလာက္ဆင္ျခင္လိုက္ရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း သတိေပးၿပီးသား ျဖစ္သြားပါတယ္။ ဒါဆိုရင္ တစ္ေန ့တာျဖတ္သန္းတဲ့အခါ အကုသိုလ္ျပဳခ်င္စိတ္ ရွိေတာ့မွာ မဟုတ္သလို ကုသိုလ္ျပဳဖို ့ကိုလည္း ေသခ်ာအားထုတ္ေတာ့မွာပါ။

တစ္ရက္ကုုန္သြားတာနဲ ့ ေသဖို ့တစ္ရက္နီးလာၿပီဆိုတာေလးကို သံေ၀ဂျဖစ္ေအာင္ ေသခ်ာဆင္ျခင္ရမွာပါ။

ငယ္ရြယ္နုပ်ိဳတဲ့ သူေတြအတြက္ေတာ့ ကုသိုလ္ပါရမီျဖည့္ဖို ့ အခြင့္အေရး ရက္ေတြက ပိုၿပီး ရွိေနပါေသးတယ္။

ဘယ္အသက္အရြယ္ပဲ ေရာက္ေနေရာက္ေန “က်န္ရွိေနတဲ့ သက္တမ္းကို ဘယ္လိုေနမလဲ” ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းကို ေသခ်ာေမးျပီး က်န္ရွိေနတဲ့ သက္တမ္းအတြက္ “ဘ၀ပံုစံ” ကို ေသခ်ာခ်ရမွာပါ။ ကိုယ္ခ်ထားတဲ့ “ဘ၀ပံုစံ” အတိုင္း ေနသြားဖို ့ပါ။

ဘာပဲျဖစ္ေနျဖစ္ေန၊ ဘာမွ အားငယ္စရာ မလိုပါဘူး။ ကိုယ့္ရင္ထဲမွာ သိကၡာသံုးပါး တည္ေနရင္ ကိုယ္ဟာ တန္ဖိုးရွိေနတာပါပဲ။
အလင္းတန္းဂ်ာနယ္
၃၁.၈.၂၀၀၉

စာႂကြင္း။ ။ ဒီဓမၼစာစုေလးဟာ စာေရးသူ ၄.၆.၂၀၀၉ ေန ့က မံုရြာေဗာဓိတစ္ေထာင္မွာ ၀န္ခ်ီစက္ျပဳတ္က်လို႔ ေျခေထာက္က်ိဳးၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ျပန္ေဟာထားတဲ့ တရားေလးကိုေဆာင္းပါးအျဖစ္ျပန္ေရးလိုက္တာပါ။ စာေရးသူ ေျခေထာက္က်ိဳးျပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ စိတ္ႏွစ္စိတ္ျဖစ္လာပါတယ္။ တစ္စိတ္က ေၾကာက္လန္႔ သြားတဲ့စိတ္ပါ။ တစ္စိတ္က သံေ၀ဂ စိတ္ပါ။ သံေ၀ဂစိတ္ျဖစ္တာ ေကာင္းေပမယ့္ ေၾကာက္လန္႔့စိတ္က်ေတာ့ လူကို ေတာ္ေတာ္ဒုကၡေပးပါတယ္။ ခရီးေ၀းသြားရမွာေတာင္ ေၾကာက္သြားပါတယ္။ ဘ၀မွာျဖစ္ခ်င္တာေတြ အကုန္နီးပါးျဖစ္၊ လိုခ်င္တာေတြ အကုန္နီးပါးရဆိုေတာ့ “ေၾသာ္...ငါအတိတ္ကုသိုလ္ ပါရမီေတြ ေတာ္ေတာ္ေကာင္းခဲ့ပါလား၊ ဒီဘ၀ျပဳေနတဲ့ကုသုိလ္ေတြကလည္း အက်ိဳးေပးေနပံုရတယ္။ ဆက္လည္း ျပဳေနအံုးမွာဆိုေတာ့ ေနာင္လည္း ဒီထက္မကတဲ့ ေကာင္းက်ိဳးေတြက လာေနအံုးမွာပဲ” ဆိုတဲ့ အေတြးက အစဥ္သျဖင့္ရွိေနလို႔ပါ။ ဒီမွာတင္ အျဖစ္ဆိုးႀကီးနဲ႔ ့ ၾကံဳလိုက္ရေတာ့ ေၾကာက္လန္ ့စိတ္၀င္သြားပါတယ္။ က်ိဳးၿပီးေနာက္ပိုင္း ဒကာ ဒကာမေတြက ယခင္ကထက္ ပိုဂရုစိုက္ေပးပါတယ္။ န၀ကမၼဆိုလည္း ကပၸိယမွတစ္ဆင့္ ပိုပိုလွ်ံလွ်ံလွဴေပးတာပါ။ ဘယ္ေဆးရံုသြားခ်င္လဲ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲကုန္ကုန္ဆိုၿပီး ကုန္က်စရိတ္ အကုန္လွဴမယ္လို႔့ ဆိုလာတဲ့ ဒကာ ဒကာမေတြလည္း အမ်ားႀကီးရယ္ပါ။ ရန္ကုန္- မႏၱေလး ဆရာ၀န္ေတြကလည္း သိပ္ဂရုစိုက္ၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေၾကာက္လန္႔ စိတ္ကေတာ့ ေပ်ာက္မသြားခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အထက္ပါ ဓမၼစာစုေလးကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေန႔ ေရာ ညပါ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျပန္ေဟာခဲ့ရတာပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေဟာရတာလည္း မရိုးနိဳင္၊ နာရတာလည္း မရိုးနိဳင္ခဲ့ပါဘူး။ အႀကိမ္ႀကိမ္ေဟာခဲ့မွ စိတ္သက္သာရာ ရခဲ့တာပါ။ အခုလည္း ေဟာေနဆဲပါ။ စာေရးသူနဲ ့စာဖတ္သူဆိုတာ မသိၾကေပမယ့္ စိတ္ခ်င္းရင္းႏွီးၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ကိုုယ္က ရဟန္းဆိုေတာ့ ၾကည္ညိဳစိတ္နဲ႔့ ပိုၿပီးေတာင္ ရင္ႏွီးစိတ္ ျဖစ္ၾကအံုးမွာပါ။ စိတ္ခ်င္းရင္းႏွီးရင္ ကိုယ္ေရးလိုက္တဲ့စာဟာ စာဖတ္သူအတြက္ လက္ခံက်င့္ႀကံအားထုတ္ဖို ့ ပိုျဖစ္သြားေတာ့မွာပါ။ ဒီဓမၼစာစုေလးဟာ စာဖတ္သူအတြက္ က်င့္ခ်င္စရာ အက်င့္စရဏေလးတစ္ခု ျဖစ္သြားလိမ့္မယ္လို႔လည္း ယံုၾကည္ပါတယ္။ တကယ္လို႔့ စာဖတ္သူက ရင္းႏွီးစိတ္ကို အေျခခံၿပီး လက္ေတြ ့က်င္ျ့ဖစ္သြားတယ္ ဆိုရင္ေတာ့ စာေရးသူအတြက္ ေရးရက်ိဳး နပ္သြားပါၿပီ။
ရေဝႏြယ္(အင္းမ)
ဝိမုတၱိသုခမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါတယ္....

Thursday, May 20, 2010

အရွိကို အသိႏွင့္ၫွိျခင္း...

ဆရာေတာ္ အရွင္ေနမိႏၵာဘိဝံသႏွင့္ ဆရာေတာ္ အရွင္ရာဇိႏၵရေဝႏြယ္(အင္းမ)

ဒီေန႔ေတာ့ ဒုတိယေန႔မွာနာခဲ့ရတဲ့ တရားအေၾကာင္းေရးမယ္လို႔ စဥ္းစားေပမဲ့ ေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ေမ့ေနၿပီ… တရားေဟာတဲ့ ဆရာေတာ္ေလးကလဲ ေျပာပါတယ္။ ကိုယ္တိုင္ကလည္း စာခ်ဆရာပဲျဖစ္လို႔ တရားေဟာမကၽြမ္းက်င္ေၾကာင္းနဲ႔ တရားနာတဲ့အခါ ျဖည့္ျဖည့္ေတြးဖို႔ကို ရယ္စရာေလးနဲ႔ ေျပာသြားပါတယ္…။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္က သူေဟာတဲ့ တရားေခါင္းစဥ္အတိုင္း က်င့္သံုးပံုေလးကို လက္ေတြ႔ျပခဲ့လို႔ မွတ္မွတ္ရရ နဲ႔ ဒီပို႔ေလးကုိ ေရးရတာပါ…။
ဆရာေတာ္ ေဟာတဲ့တရားေခါင္းစဥ္က အရွိကို အသိနဲ႔ ၫွိပါ ဆိုတဲ့တရားေလးပါ…။ ပိဋကတ္ ၂ ပံုေဆာင္ဆရာေတာ္ ဓမၼဘ႑ာတိုက္ပီပီ တရားေတြကို အခ်က္အလက္ေတြနဲ႔ ထုတ္ႏႈတ္ေဟာျပလိုက္တာ နာယူေနခ်ိန္မွာေတာ့ တကယ္ကိုရွင္းရွင္းလင္းလင္း ရွိခဲ့ေပမဲ့ အခ်က္အလက္ေတြက ျပန္ေရးျပႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကိုယ့္ဦးေႏွာက္ထဲ မက်န္ခဲ့ေတာ့ဘူး…. အဓမၼေတြနဲ႔ အေနၾကာလာေတာ့ ဓမၼက လြယ္လြယ္နဲ႔ ဘယ္ကိန္းႏိုင္မလဲေလ……
ဒါေပမဲ့ ကိုယ္သေဘာေပါက္သေလာက္ေလးေတာ့ ျပန္ေရးျပႏိုင္ပါတယ္…။ ဒါမွလဲ တရားေဟာ ဆရာေေတာ္ ေဟာရက်ဳိးနပ္ေတာ့မွာေပါ့ေနာ္…
အဓိပၸါယ္ကေတာ့ တရားေခါင္းစဥ္အတိုင္းပဲ မိမိမွာလက္ရွိရရိွထားတဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာ၊ ေဆြမ်ဳိးဉာတကာနဲ႔ သက္ရွွည္က်န္းမာျခင္းဆိုတဲ့ အခြင့္အေရးေကာင္းေတြကို မိမိရဲ႕ အသိဉာဏ္နဲ႔ ယွဥ္ၿပီးေနထိုင္တတ္ဖို႔… ေဟာခဲ့တာပါ…။ မိမိရွွာေဖြထားတဲ့ စည္းစိမ္ဥစၥာေတြအေပၚ အသိကေလးမထားတတ္ရင္ ဒီစည္းစိမ္ေတြက မိမိကိုျပန္လည္ဒုကၡေပးတတ္တဲ့အေၾကာင္းလည္း ဝတၳဳေၾကာင္းကေလးနဲ႔ ေဟာခဲ့ပါတယ္။ ဘုရားလက္ထက္က သေဌးႀကီးတဦးဟာ သူရွာေဖြထားတဲ့ ပစၥည္းေတြကုိ ကိုယ္တိုင္လည္းမသံုးစြဲရက္၊ သားသမီးေတြကိုလည္း မေပးရက္ပဲ.. သိမ္းဆည္းထားခဲ့ၿပီး ေသလြန္တဲ့အခါ သူေနခဲ့တဲ့အိမ္မွာဘဲ ေခြးႀကီးျပန္ျဖစ္ေနပါတယ္..။ ေခြးဘဝေရာက္မွ သူသိုဝွက္ထားခဲ့တဲ့ ပစၥည္းဥစၥာေတြကို သားသမီးေတြကိုျပန္ျပေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္.။
ပစၥည္းဥစၥာ ဘယ္ေလာက္ပဲရွိရွိ မသံုးတတ္ဘဲ ဒီဥစၥာေတြအေပၚမွာဘဲ စြဲလမ္းေနရင္ ဘာမွအက်ဳိးမရွိပါဘူး။ ေဆြမ်ဳိးဉာတကာေတြအေပၚလည္း ဒီနည္းအတိုင္းပါဘဲ…။ အေႃခြအရံ ဆုိတဲ့ သားသမီးေဆြမ်ဳိးေတြ ျပည့္စံုရတာဟာလည္း ရခဲတဲ့ဘဝပါဘဲ…။ ဒါေပမဲ့ သူတို႔အေပၚစြဲလန္းလြန္းရင္ ဒီအတိုင္းဘဲျဖစ္တတ္ပါတယ္။
တကယ္တန္း ဝိပႆနာဉာဏ္နဲ႔စဥ္းစားၾကည့္လိုက္ရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္မွ မၿမဲဘဲနဲ႔ ဘာေတြကို စြဲလမ္းစရာလိုေနေသးလို႔လဲ….။
ဒါေပမဲ့ ဒီအသိေတြမရိွေသးေတာ့ မရွိတာကို အရွိထင္ၿပီး လိုခ်င္ေနၾကတာေလ….
သူမ်ားကိုေျပာတာမဟုတ္ဘူးေနာ္… ကၽြန္မကိုတိုင္ တရားနာေနရင္း ဆရာေတာ္က သီလနားကပ္နဲ႔ စိန္နားကပ္နဲ႔အတူတူ ယွဥ္ေပးမယ္ဆိုရင္ ဘယ္နားကပ္ယူမလဲေမးေတာ့ စိန္နားကပ္ဆိုတာ ဆရာေတာ္ဆီမွာ မရွိမွန္းလဲသိရက္နဲ႔ ႏွခုလံုးယူမယ္လို႔ ေျပာေနမိေသးတာ ပုထုဇဥ္တေယာက္ရဲ႕ေလာဘေပါ့ေနာ္….။
ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားခဲ့တဲ့ အဘိဓမၼာတရားေတာ္အတိုင္းဆိုရင္ ေလာကမွာ တကယ္ရွိတာ ေလးမ်ဳိးဘဲေလ….။ ကၽြန္မတို႔ အခုရွိတယ္လို႔ထင္ေနတဲ့အရာအားလံုးဟာ ေလာကမွာ တကယ္အရွိေတြမဟုတ္ဘူး။ ကၽြန္မတို႔ ခႏၶာကိုယ္ကစလို႔ ကၽြန္မတို႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိေနတဲ့ အရာအားလံုးဟာ အမည္ေတြေပးၿပီး ေခၚေဝၚသတ္မွတ္ထားတဲ့ ပညတ္တရား ေတြႀကီးပဲေလ…။ လူ၊ ေခြး၊ ေၾကာင္၊ ဆင္၊ ျမင္း၊ အိမ္၊ သစ္ပင္….. စတဲ့ အရာေတြဟာ တခ်ိန္ခ်ိန္မွာ ေပ်ာက္ကြယ္သြားၾကရတာပဲ… အၿမဲတမ္းမရွိႏိုင္ဘူးေလ….
တကယ့္အရွိတရားေလးခုက အားလံုးၾကားဖူးေနၾကတဲ့ စိတ္၊ ေစတသိတ္၊ ရုပ္၊ နိဗၺာန္…. ဒီေလးမ်ဳိးပဲ မဟုတ္လား…
ဒီေလးမ်ဳိးထဲက ကုိယ္လြယ္လြယ္ကူကူသိႏိုင္တဲ့ စိတ္ကေလးတခုအေၾကာင္းပဲ အခုေျပာမွာပါ

ေျပာမယ္ဆိုတာကလည္း ဆရာေတာ္ေဟာသြားတဲ့ အရွိကို အသိနဲ႔ ၫွိပါဆိုတဲ့တရားနဲ႔ ဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္ လက္ေတြ႔က်င့္သံုးျပသြားလို႔ပါ…
တရားပြဲသံုးညမွာ ေနာက္ဆံုးညတရားပဲြမွာ ဆရာေတာ္တို႔ကို နဝကမၼအလွဴေငြအျဖစ္ ဒကာ၊ ဒကာမေတြ လွဴဒါန္းၾကပါတယ္။ ဆရာေတာ္တို႔က ဒီအလွဴေငြေတြကို လက္ခံၿပီး သူတို႔ လကၡံ ရရွိၿပီးသား အလွဴေငြအားလံုးကို လက္ရွိေက်ာင္းေဆာင္ဖြံ႕ၿဖိဳးအရွည္တည္ေအာင္ဆိုတဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ျပန္လည္လွဴဒါန္းခဲ့ပါတယ္….။ ႐ိုး႐ိုးၾကည့္ရင္ေတာ့ ဆရာေတာ္တို႔ ဘာမွ မယူသြားၾကဘူးလို႔ ထင္ရပါတယ္…။ ဒါေပမဲ့ ဆရာေတာ္တို႔က အရွိတရားကိုပဲ ယူသြားၾကတာပါ…။ ဝတၳဳေငြဆိုတဲ့ ပညတ္တရားနဲ႔ အရင္းတည္းၿပီး ကုသိုလ္ဆိုတဲ႔ ပရမတ္ အရွိတရားကို ဆရာေတာ္တို႔ႏွလံုးသားထဲ ထည့္ယူသြားၾကတာပါ…. ဒါကိုၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မ မ်က္ရည္လည္မိပါတယ္…။ ဆရာေတာ္တို႔ ကၽြန္မတို႔ကို လက္ေတြ႕က်င့္သံုးျပသြားတာပါ…. သူတို႔ေဟာခဲ့တဲ့တရား (ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕တရား) ကို လက္ေတြ႕မွာဒီလိုက်င့္သံုး ဆိုၿပီး ျပသြားခဲ့ပါၿပီ… ကၽြန္မတို႔ ႀကိဳးစားရပါမည္…။

ေအာ္...... ေနာက္ၿပီး ေနာက္ၿပီး ဆရာေတာ္ ေပးခဲ့တဲ့ လက္ေဆာင္ေလးတခု က်န္ေနေသး တယ္...။
မိမိတို႔ခႏၶာကိုယ္ဟာ အိုရ၊ နာရေသရဦးမယ္.... မေသခင္မွာ ကုိယ္ေမြးဖြားႀကီးျပင္းခဲ့တဲ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္... ကိုယ့္လူမ်ဳိး ... ကိုယ္ကိုးကြယ္ရာသာသနာအတြက္ တိုးတက္က်န္ရစ္ေစဖို႔ ကိုယ္လုပ္သင့္တာ လုပ္ခဲ့ၾကရဦးမယ္... ဘာေတြလုပ္ၿပီးၿပီလဲ... ကိုယ္ကိုယ္ကိုျပန္ေမးေနမိတယ္..
ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ကဗ်ာေလးနဲ႔ အဆံုးသတ္ပါမယ္ေနာ္....

အားလံုးကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ......

သင္ေသသြားေသာ္

ေၾသာ္... လူ႔ျပည္ေလာက
လူ႔ဘဝကား
အိုရ၊ နာရ၊ ေသရဦးမည္
မွန္ေပသည္တည့္..။

သို႔တၿပီးကား
သင္ေသသြားေသာ္
သင္ဖြားေသာေျမ
သင္တို႔ေျမသည္
အေျခတိုးႁမွင့္
က်န္ေကာင္းသင့္၏။

သင္၏မ်ဳိးသား
စာစကားလည္း
ႀကီးပြားတက္ျမင့္
က်န္ေကာင္းသင့္၏။

သင္ဦးခ်၍
အမွ်ေဝရာ
ေစတီသာႏွင့္
သစၥာအေရာင္
ဉာဏ္တန္ေဆာင္လည္း
ေျပာင္လ်က္ဝင္းလ်က္
က်န္ေစတည္း။ ။

ေဇာ္ဂ်ီ (၁၉၃၉)

Tuesday, May 18, 2010

ဒါနပါရမီတရားေတာ္... အရွင္ရာဇိိႏၵ (ရေဝႏြယ္ - အင္းမ)

ပိုစ့္မတင္ျဖစ္တာၾကာလို႔ ျပန္တင္ျဖစ္လိုက္ေတာ့လည္း လာလည္ၾကတဲ့မိတ္ေဆြေတြကို အပူေတြမွ်ေဝသလိုျဖစ္သြားတယ္... စေရးတုန္းကေတာ့ ဓမၼဒါနျပဳဖို႔ပါပဲ... ဒါေပမဲ့ ေရးျဖစ္သြားေတာ့ ခံစားခ်က္ေတြနဲ႔ အဆံုးသတ္သြားတယ္... ဘာဘဲေျပာေျပာ မိတ္ေဆြေတြကို ရင္မေအးေစခဲ့ဘူး... ကၽြန္မက အဲ့ဒီလို အၿမဲျဖစ္ေနက်... ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္တခုလိုျဖစ္ေနပါၿပီ... အခုလည္း ကိုယ္တိုင္ေရးရင္ ျပည့္စံုႏိုင္မွာမဟုတ္လို႔ လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္က ဆရာေတာ္ကိုယ္တိုင္ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ ဒါနပါရမီတရားေလးကို ျပန္တင္ေပးလိုက္ပါတယ္ေနာ္.. ဒီတခါေတာ့ တကယ္ကို ေအးခ်မ္းၿပီး ဒါနပါရမီျဖစ္ေအာင္ျပဳႏိုင္မယ့္ နည္းေကာင္းေလးေတြ ရႏိုင္ၾကမွာပါ...
အလည္ေရာက္လာၾကသူအားလံုး ကိုယ္စိတ္ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ....


Monday, May 17, 2010

ဒါနပါရမီ...

ဓမၼမိတ္ေဆြသူေတာ္စင္အေပါင္းတုိ႔……..
တရားပြဲေတြ တႏွစ္တာ ကာလပတ္လုံး အစဥ္မပ်က္ က်င္းပေပးလွ်က္ရွိေသာ သိရီမဂၤလာ ေက်ာင္းတုိက္မွာ ယခုအခါ မွာလည္း တရားနာယူ- ကုသိုလ္ ျပဳလုပ္ခြင့္ အခြင့္ေကာင္း တစ္ခု ၀မ္းေျမာက္ဘြယ္ ေပၚေပါက္ လာခဲ့ျပန္ပါၿပီ။ ေထရ၀ါဒ ဗုဒၶ တရားေတာ္မ်ားကုိ ယေန႔ေခတ္ လူငယ္မ်ား ပုိမုိ၍ နားလည္ သေဘာေပါက္ လက္ခံ ႏုိင္ေအာင္ သစ္လြင္ေသာ ေခတ္အျမင္၊ ေခတ္အေတြး၊ ေခတ္အေရး မ်ားျဖင့္ ေရးသား၍ ေအာင္ျမင္ေနေသာ ဆရာေတာ္ အရွင္ရာဇိႏၵ (ကေလာင္ အမည္ ရေ၀ႏြယ္- အင္းမ) ဆရာေတာ္ အရွင္ျမတ္ႏွင့္ တိပိဋက ႏွစ္ပုံေအာင္ ဒြိပိဋကဓရ ဆရာေတာ္ အရွင္ေနမိႏၵာဘိ၀ံသ အရွင္ျမတ္(၂)ပါးတုိ႔သည္ သိရီမဂၤလာေက်ာင္းသုိ႔ 2010 ေမလ ၁၂ရက္ ေန႔မွ ၁၆ ရက္ေန႔အထိ ၾကြေရာက္ သီတင္းသုံး မည္ျဖစ္ပါသည္။ ဆရာေတာ္မ်ား ႂကြေရာက္ သီတင္းသုံးသည့္အခုိက္ ဓမၼမိတ္ေဆြ အေပါင္းတုိ႔ အား တရားအလွဴမ်ား ေပးလွဴသြားမည္ ျဖစ္ပါသည္။ ယခုကဲ့သုိ႔ ရရွိသည့္ ေကာင္းျမတ္ေသာ တရားနာယူ ကုသိုလ္ျပဳလုပ္ခြင့္ အခြင့္ေကာင္းကုိ လက္မလႊြတ္တမ္း ႀကိုးစား ရယူႏုိင္ၾကတဲ့ ပါရမီထူးတဲ့ ကုသုိလ္ရွင္ သူေတာ္စင္မ်ား ပီပီ တရားေတာ္မ်ားကုိ အတူတကြ လာေရာက္၍ နာယူ ႏုိင္ပါရန္ အထူးႏႈိးေဆာ္ တုိက္တြန္းအပ္ပါသည္။
ေမြးရပ္ေျမမွ ေဝးကြာလာခဲ့ၿပီးကတည္းက ဘုရား တရား သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ပါ ေဝးရေလၿပီလို႔ အေတြးႏွွင့္ယူႀကံဳးမရျဖစ္ေနခဲ့ရတဲ့ကၽြန္မဟာ မႏွစ္ကေႏြရာသီမွ စတင္ကာ ေပါ့လန္းၿမဳိ႕ရိွ သီရိမဂၤလာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ အရွင္သီရိႏၵ၏ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ တႏွစ္တာကာလပတ္လံုး ကိုယ့္ေျမမွာေတာင္ ဖူးေမွ်ာ္ခြင့္မရခဲ့တဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီိးမ်ားကို ဖူးခြင့္ရခဲ့ပါၿပီ…..

အခုလည္း စာအေရးေကာင္းလွတဲ့ ဆရာေတာ္ႏွင့္ ပိဋကတ္ေတာ္ေတြကို အာဂုံေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ ပါရမီျပည့္လွတဲ့ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးကို ဖူးဖို႔အခြင့္ ႀကံဳလာျပန္ပါၿပီ….
အခြင့္သာခိုက္မွမသြားရင္ ကိုယ္ေလာက္မိုက္မဲတဲ့လူ မရွိေတာ့ဘူးေလ…
အေမရိကန္ စေရာက္ကတည္းက အလုပ္လုပ္ဖို႔ေရာက္လာတဲ့သူပီပီ အိမ္နဲ႔ အလုပ္ အလုပ္နဲ႔အိမ္… ဒီခ်ည္တိုင္က ဘယ္မွမခြာရဲခဲ့တာ အခုဆို ေလးႏွစ္နီးပါး ရွိခဲ့ၿပီေလ… လူရယ္လို႔ျဖစ္လာကတည္း လိုေနတဲ့ပိုက္ဆံ …. ရွာသေလာက္လည္း မျပည့္ဝႏိုင္တဲ့ ေငြ … ေငြ… ေငြ…. ကၽြန္မတို႔ ဒီေငြေတြေနာက္ကို လိုက္ေနခဲ့တာ အႏွစ္ေလးဆယ္ရွိခဲ့ၿပီေပါ့… ဒါေပမဲ့ အခုထိလည္း ရွိတယ္ရယ္လို႔ မရွိခဲ့ပါဘူး…. လိုက္ေလေဝးေလ… ရေလလိုေလ.. ပါပဲလား… ဘယ္ေတာ့မ်ား လိုတာအားလံုးျပည့္ဝမွာလည္းေလ…
ကိုယ့္အရိပ္ေနာက္ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္လိုက္ေနသလို အေရွ႕ေရာက္လိုက္ အေနာက္ေရာက္လိုက္ပါပဲ… ဒါေၾကာင့္ ျမတ္စြာဘုရားက ပုထုဇၨေနာ ဥမၼတၱေကာ လို႔ ေဟာၾကားထာခဲ့တာပဲ….
အဲ့ဒီလုိ ဘုရားသံတရားသံေလးနဲ႔လည္း ကိုယ္ကိုယ္ကို လူတတ္ႀကီးက လုပ္တတ္ေသးတယ္….
တကယ္တမ္း ေသေသခ်ာခ်ာ တရားနာၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ္သိထားတာ ေတြဟာ ဟုတ္တာလည္းရွိ… မဟုတ္တာလည္းရွိ …. ေရာေထြးေနတယ္…
ပထမတရက္ နာခဲ့ရတဲ့တရားက ဒါနပါရမီ တဲ့….

ဒါနဆိုတာ အလွွဴဆိုတာေတာ့ အက်မ္းဖ်င္းသိထားခဲ့တယ္.. ငယ္ငယ္က မၾကာခဏၾကားဖူးတာ မလွဴတတ္ရင္ ေညာင္ပင္ႀကီးေလာက္လွဴလည္း ေညာင္ေစ့ေလးေလာက္ပဲ အက်ဳိးရၿပီး… လွဴတတ္ရင္ ေညာင္ေစ့ေလးေလာက္ လွဴလည္း ေညာင္ပင္ႀကီးေလာက္ အက်ဳိးရတယ္ဆိုတာေလာက္ပါပဲ… ဒါေပမဲ့ ေသေသခ်ာခ်ာေတာ့ သေဘာမေပါက္ခဲ့ေသးပါဘူး…။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ေလာက္ မသိေသးတဲ့သူေတြကုိေတာ့ သိသလိုလိုနဲ႔ ဆရာႀကီးလုပ္ခဲ့မိပါေသးတယ္…ဒါေပမဲ့ အခုေတာ့ ဆရာေတာ္မ်ားရဲ႕ေက်းဇူးေၾကာင့္ အလွဴဒါနကို ေသေသ ခ်ာခ်ာ ျပဳတတ္ခဲ့ပါၿပီ…. ဆရာေတာ္ေဟာခဲ့တဲ့ ဒါနအေၾကာင္းကို ကၽြန္မ နားလည္တဲ့အတိုင္း နည္းနည္းေလး ေဖာက္သည္ျပန္ခ်ၿပီး မိတ္ေဆြေတြကို ဓမၼဒါနျပဳပါမယ္ေေနာ္….
ဒါနမွာ အယုတ္၊ အလတ္၊ အျမတ္ ဆိုၿပီးသံုးမ်ဳိးရွိပါတယ္…
အယုတ္ဒါန ဆိုတာကေတာ့ အခုကၽြန္မတို႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ သိပ္ေခတ္စားတဲ့ ပါတီေပးတယ္ဆိုတာပါပဲ….
ကိုယ္နဲ႔ အက်ဳိးစီးပြားတူျပဳၾကသူေတြ… ကိုယ့္ကိုအထင္ႀကီးေစခ်င္သူေတြကို ဖိိတ္ၾကားၿပီး ေငြကုန္ေက်းက် မ်ားစြာအကုန္ခံၿပီး ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြ က်င္းပၾက… အရက္ေသစာေတြ မူးယစ္ေသာက္စားၾက… ဒါေတြဟာ ဘာမွအရာမေရာက္ ကုသိုလ္ မျဖစ္ပါဘူး… ေကၽြးႏိုင္ေမြးႏုိင္လို႔ လူအထင္ႀကီးတာေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္… အလွဴျပဳသူေတြကိုယ္တိုင္ကလည္း လူအထင္ႀကီးေစခ်င္တဲ့ စိတ္တခုနဲ႔ဘဲျပဳတာျဖစ္လို႔ အက်ဳိးထူးလည္းမရႏိုင္ပါဘူး… ဒါကေတာ့ အယုတ္ဒါနပါ….။
အလတ္ဒါန…. ဆိုတာကေတာ့ လူ႔ခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာ ကိုရည္မွန္းၿပီးျပဳတဲ့ ဒါနပါ... ဤကုသုိလ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ႂကြယ္ဝခ်မ္းသာရပါလို၏…..။ နတ္ျပည္ေရာက္ရပါလို၏… စတဲ့ ဘဝေတြကိုလိုလားတဲ့ ဆုေတာင္းေတြပါ…။ ဒီိဒါနကေတာ့ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ ျမင့္ျမတ္ရင္ ျမင့္ျမတ္သေလာက္ အက်ဳိးေပးႀကီးပါတယ္… ဒီဒါနကလည္း ဒါနျပဳသူေတြရဲ႕ လိုလားခ်က္အတိုင္း ဘဝသံသရာထဲမွာ ဝဲလည္ၿပီး သံသရာရွွည္ေနေတာ့မွာပါ…. ဒါကေတာ့ အလတ္ဒါနပါ….
အျမတ္ဒါန ဆိုတာကေတာ့ လူအထင္ႀကီးေစဖို႔လည္းမလို.. လူခ်မ္းသာ နတ္ခ်မ္းသာျဖစ္ဖို႔ကိုလည္း မေတာင့္တ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ အဆင္ေျပေစဖို႔အတြက္ နိဗၺာန္ ကိုရည္မွန္းၿပီး ျပဳလုပ္တဲ့ဒါနပါ… ဒီဒါနကေတာ့ ဘုရားအေလာင္းေတြ ျဖည္က်င့္ၾကတဲ့ ပါရမီေျမာက္တဲ့ ဒါနျဖစ္ပါတယ္… ဒီလိုပါရမီေျမာက္တဲ့ ဒါနမွာေတာ့ အလွဴခံပုဂၢဳိလ္ အယုတ္၊ အလတ္၊ အျမတ္မေရြးပါဘူး…။ လိုအပ္ေနတဲ့ သူေတြ၊ သတၱဝါေတြကို သူတို႔အက်ဳိးအတြက္ၾကည့္ၿပီးေတာ့ သူတို႔ အဆင္ေျပဖို႔ တခုတည္းကိုၾကည့္ၿပီး မိိမိကိုယ္က်ဳိးကိုမငဲ့ကြက္ဘဲ နိဗၺာန္ကိုသာအာ႐ံုျပဳၿပီး လွဴဒါန္းတဲ့ဒါနပါ… ဒါကေတာ့ အျမတ္ဒါန… ပါရမီေျမာက္တဲ့ဒါန ျဖစ္ပါတယ္…
ပါရမီေျမာက္တဲ့ဒါနဟာ နိဗၺာန္ကိုသာ အာ႐ံုျပဳေပမဲ့ လူခ်မ္းသာနတ္ခ်မ္းသာ ဘဝေတြ၊ အမ်ားအထင္ႀကီးေစခ်င္တာေတြဟာ သူ႔အလိုလို မေတာင္းဘဲနဲ႔ ျပည္ဝေနတတ္ပါတယ္…။ ေလာကမွာ အမ်ားျပည္သူအတြက္ မိမိအက်ဳိးကို မငဲ့ကြက္ဘဲ စြန္႔ဝ့ံတဲ့သူေတြဟာ သူတို႔စြန္႔ဝံ့သေလာက္ သူတို႔နံမည္ေတြဟာ ထင္ရွားေနၾကတာပါပဲ… သူတို႔ဟာ လူအထင္ႀကီးခ်င္လို႔ လုပ္ၾကတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး…

ဒီဒါနအေၾကာင္းေလး ေရးေနရင္းနဲ႔ .. တစံုတခုကိုသြားသတိရလိုက္တယ္..။ ဆရာေတာ္ေဟာတဲ့တရားကို လက္ေတြ႔အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ အခြင့္ေကာင္း တခုပါပဲ… အခုျမန္မာျပည္က အမ်ားစုေသာ အေျခခံလူတန္းစားေတြ ေသာက္ေရအခက္အခဲေတြ ျဖစ္ေနၾကၿပီ… ႏိုင္သေလာက္ ဝိုင္းဝန္းကူညီၾက ရပါဦးမယ္… နယုန္လေရာက္ေပမဲ့ မိုးတခါမွမရြာေသးဘဲ ပူေလာင္အိုက္စပ္ေန ၾကတုန္း၊ ေရေတြခန္းေျခာက္ေနတုန္းပဲတဲ့…
အိမ္က ေရခ်ဳိတြင္းေလးေေတာင္ အရင္ႏွစ္ေတြကနဲ႔မတူဘဲ ေရခပ္သူမ်ားရင္ ေန႔ခင္းမွာခန္းလို႔ ေရထြက္ေအာင္ေစာင့္ၿပီး ခပ္ေနၾကရတယ္တဲ့….
မိုးေရာက္ရင္လည္း ဘယ္ေလာက္မ်ားေရေတြႀကီးၾကဦးမွာလည္း… အခုေလာ ေလာဆယ္ေတာ့ ေရငတ္တဲ့ေဘးကို ကူညီဖို႔အတြက္ႀကိဳးစားၾကၿပီး…….. ေနာင္သံုးေလးလ.. မိုးရာသီေရာက္ရင္ က်ေရာက္လာမယ့္ ေရႀကီးမဲ့ေဘး အတြက္ကူညီဖို႔ကိုလည္း ႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ထားရဦးမယ္ေလ…. ကၽြန္မက မေကာင္းတဲ့နိမိတ္ ဖတ္တာေတာ့မဟုတ္ပါဘူးေနာ္… သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကို မထိန္းသိန္းႏိုင္ရင္ ဒီလိုျဖစ္လာမယ္ဆိုတာ စဥ္းစားႏိုင္တဲ့သူတိုင္း သိႏိုင္တာ ပဲေနာ္…. ဒီမွာဆိုရင္ ကိုယ္ဝယ္ထားတဲ့ အိမ္ဝင္းထဲက သစ္ပင္မို႔လို႔ ကိိုယ္ပိုင္တယ္ဆိုၿပီးခုတ္ခ်င္တိိုင္း ခုတ္လို႔မရပါဘူး.. သစ္ပင္ခုတ္မယ္ဆို ဒီသစ္တပင္ခုတ္ရဖို႔အတြက္ သူတို႔သတ္မွတ္ေပးထားတဲ့ေနရာမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့သစ္ပင္ အပင္ႏွစ္ဆယ္ ျပန္စိုက္ပ်ဳိးေပးရပါတယ္… ဒီမွာက သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ကို အေရးတႀကီးထိန္းသိန္းၾကတယ္…
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ေဝးေနလို႔ မလုပ္ႏိုင္ေပမဲ့ ျပည္တြင္းက လူတိုင္းလုပ္ႏိုင္တဲ့ အသက္ရွည္ရာရွည္ေၾကာင္း ကုသိုလ္တခုတည္းမွာပါတဲ့ သစ္ပငႀ္ကီးေတြစိုက္တဲ့ ကုသိုလ္ကို လူတိုင္းလုပ္ႏိုင္ရင္ ေနာင္ႏွစ္ႏွစ္ဆယ္သံုးဆယ္ေလာက္မွာ ဒီေဘးေတြကေနလြတ္ႏိုင္ေကာင္းပါရဲ႕… သီတဂူဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေဟာခဲ့တဲ့တရားအတိုင္းေျပာရရင္ တို႔ျမန္မာေတြဟာ ကၽြန္းပင္ေအာက္မွာေနလို႔ သာကီမ်ဳိးေတြျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့… အခုေတာ့ ၾကက္ဆူပင္ေတြသာစိုက္ေနၾကလို႔ ၾကက္ဆူမ်ဳိးေဟ့ ဒို႔ဗမာလို႔ ေျပာရေတာ့မလိုျဖစ္ေနၿပီတဲ့… ဒါကို ဒီအတိုင္းပဲဆက္ၿပီးလစ္လ်ဴ႐ႈေနၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေနာင္ႏွစ္တရာေလာက္ၾက ရင္ ရာဇဝင္တည္းကျမန္မာေတြဆိုၿပီး ျပတိုက္ေရာက္သြားၾကေလမလားလို႔ ေတြးမိတိုင္း….. အင္း… သေဗၺသတၱာ ကမၼသကာလို႔ဘဲေျပာရေတာ့မလား….
ကယ္ၾကပါဦးဗ်ဳိ႕…..
ေနာက္ေန႔ေတြမွာ ဒုတိယေန႔မွာနာခဲ့တဲ့ အရိွကို အသိႏွင့္ၫွိပါ တရားႏွင့္ တတတိယေန႔မွာနာခဲ့တဲ့ သီလပါရမီတို႔ကုိ ဆက္လက္ေရးသားပါဦးမည္…
အားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္…
မိမိဥစၥာ.. သူ႔ဟာျဖစ္လို.. ေမတၱာပိို.. ၾကည္ညိဳေလးစား.. ေပးစြန္႔ျငား.. ထူးျခားျမတ္ဒါန..
(ေက်းဇူးရွင္ ပိုင္းေလာ့ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး)

Sunday, May 16, 2010

ျမန္မာျပည္မွ ေရဒုကၡ.. နည္းလမ္း႐ွာေဖြကူညီၾက...

ဂတိခ်ဳိခ်ဳိ ဂတိခါးခါး....

2010. ေမလ ၁၂ ရက္ေန႔က ဆရာေတာ္ အရွင္ရာဇိႏၵ စာေရးဆရာ ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ) ဟာ ဓမၼခရီးစဥ္အျဖစ္ မိမိေနတဲ့ Portland Oregonသုိ႔ ၾကြလာခဲ့ပါတယ္၊ မိမိအတြက္ ဆရာေတာ္ ရေ၀နြယ္က ေနာက္ဆုံးထြက္တဲ့ "စိတ္ညစ္ရင္ ေရခ်ိဳးပါ"ဆုိတဲ့ စာအုပ္ကေလး ဓမၼဒါနျပဳပါတယ္။ အဲသည္စာအုပ္ထဲက ႏွစ္သက္တဲ့ ေဆာင္းပါးေလးကုိ ေျပာပါ ေမတၱာဥယ်ာဥ္ဆုိဒ္ထဲကေန ဓမၼဒါန ျဖန္႔ေ၀ခ်င္လုိ႔ပါလုိ႔ ေလ်ာက္ထားေတာ့ စာေရးသူက "ဂတိခ်ိဳခ်ိဳ ဂတိခါးခါး"ဆုိတဲ့ ေဆာင္းပါးကုိ ႏွစ္သက္မိပါတယ္တဲ့ ဒါေၾကာင့္ အဲဒီေဆာင္းပါးေလးနဲ႔အတူ မေန႔က လုိက္ပုိ႔ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေနရာေလးမွာ အမွတ္တရအျဖစ္ မွတ္တမ္းတင္ထားတဲ့ ဆရာေတာ္ ရေ၀နြယ္ရဲ့ ဓာတ္ပုံေလးနဲ႔အတူ ဓမၼဒါန ျဖ႔န႔္ေ၀လုိက္ပါတယ္။

ေရတံခြန္ေတာင္ထိပ္မွ အရွင္ရာဇိႏၵ
တစ္ခါတုန္းက အနိ၀တၱျဗဟၼဒတ္မင္းဆုိတာ ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ အနိ၀တၱဆုိတာ ျမန္မာလုိ ျပန္ရင္ေတာ့ ေနာက္မဆုတ္တဲ့မင္းလုိ႔ အဓိပၸာယ္ရပါ တယ္။ အဲဒီမင္းက ဘာကုိပဲလုပ္လုပ္ ေနာက္ဆုတ္ေလ့ မရွိပါဘူးတဲ့။
တစ္ေန႔ေတာ့ အနိ၀တၱမင္းက ဥယ်ာဥ္ေတာ္ကုိ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေတာမီး ထေလာင္ပါတယ္။ မီးက အစုိအေျခာက္ မေရြး သစ္ပင္ျမက္ပင္ေတြကုိ အကုန္ေလာင္ေတာ့တာပါ။ ေနာက္မဆုတ္ဘဲ ေရွ႔ကုိ တုိးတုိးျပီးေတာ့ ေလာင္သြား တာပါ။ အနိ၀တၱမင္းက ေလာင္ေနတဲ့ မီးကုိ ဥပမာျပဳျပီး အာရုံနိမိတ္ ယူပါတယ္။
“ မီးတစ္ဆယ့္တစ္ပါးဟာ သတၱ၀ါေတြကုိ ႀကီးစြာ ဆင္းရဲေစလ်က္ ေနာက္ကုိ မဆုတ္ဘဲ ဆက္ဆက္ ေလာင္သြားတယ္။ ငါလည္း ဒီဆင္းရဲ ေတြျငိမ္းဖုိ႔ ဒီမီး ေလာင္သလုိ မဂ္တည္းဟူေသာ မီးနဲ႔ ကိေလသာေတြကုိ ေလာင္ျပီး ဘယ္လုိ သြားရပါ့မလဲ”လုိ႔ အေတြးနိမိတ္ယူပါတယ္။

Vista House မွ ကိုလံဘီယာျမစ္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနေသာ ဆရာေတာ္အရွင္ရာဇိႏၵ
ေနာက္ ေရွ႔ဆက္သြားေတာ့ ျမစ္ထဲက ငါးေတြကုိ ဖမ္းေနတဲ့ တံငါသည္ေတြကုိ ေတြ႔ရျပန္ပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ပုိက္ကြန္မွာ မိေနတဲ့ ငါးတစ္ေကာင္းက ပုိ္က္ကြန္ကုိ ျဖတ္ျပီး ထြက္ေျပးသြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ တံငါသည္ေတြက “ငါးက ပုိက္ကြန္ကုိ ျဖတ္ေျပးသြားျပီ”လုိ႔ ေအာ္ပါတယ္။
အနိ၀တၱမင္းက ဒီအသံၾကားေတာ့ ေရွ႔ကအတုိင္း အာရုံနိမိတ္ယူမိ ျပန္ပါတယ္။
“ငါလည္း မဂ္ဥာဏ္နဲ႔ တဏွာဒိဌိ တည္းဟူေသာ ပုိက္ကြန္ကုိ ဘယ္အခ်ိန္ ေလာက္ ျဖတ္ႏုိင္ပါ့မလဲ”လုိ႔ ေတြးပါတယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ရထားတဲ့ မင္းအျဖစ္ကုိစြန္႔ျပီး ၀ိပႆနာ တရားေတြ အားထုတ္လုိက္တာ ပေစၥကဗုဒၶါ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
(အပါဒါန္အ႒ကထာ၊ စာမ်က္ႏွာ၂၁၀) သုတၱနိပါတ္အ႒ကထာ ပတြဲ၊ စာမ်က္နွာ ၁၀၂)
အနိ၀တၱမင္းကေတာ့ ေလာင္ေနတဲ့မီး၊ ပုိက္ကြန္က လြတ္သြားတဲ့ ငါးကုိၾကည့္ျပီး သံေ၀ဂျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ သံသေ၀ဂကုိပဲ အေျခခံျပီး တရားအား ထုတ္လုိက္တာ တရားထူး တရားျမတ္ ရသြားခဲ့ပါတယ္။
ကုိယ့္၀န္းက်င္မွာ သံေ၀ဂျဖစ္စရာ သက္ရွိသက္မဲ့ေတြ အမ်ားႀကီးရယ္ပါ။ ဒါေတြကုိ ၾကည့္ုျပီး သံေ၀ဂျဖစ္ၾကတဲ့သူေတြ ရွိၾကသလုိ မျဖစ္ၾကတဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။
ပါရမီရွင္ေတြကေတာ့ မျမဲတဲ့ သေဘာတရားေတြကုိ သိျပီး ေနာက္ဆုံးေတာ့ မင္းစည္းစိမ္ကုိစြန္႔ တရားအားထုတ္ ေတာ့တာပါပဲ။ တကယ္လုိ႔ ပါရမီ မျပည့္ေသးလုိ႔ တရားထူး မရေသးရင္ေတာင္ ေနာက္ဘ၀ ေတြမွာလည္း ဆက္စြန္႔ျပီး ဆက္အားထုတ္ ေနဦးမွာပါ။ စြန္႔ရဲတဲ့အထုံ ပါသြားရင္ ေနာက္ဘ၀ေတြမွာလည္း စြန္႔ဖုိ႔ ၀န္မေလးေတာ့ပါဘူး။ မစြန္႔ရဲေသးတဲ့ စာေရးသူတုိ႔သာ သံသရာထဲမွာ က်န္ေနၾကရတာပါ။ စြန္႔ရဲတဲ့ သူေတြက စြန္႔ျပီး မစြန္႔ရဲတဲ ့သူေတြကေတာ့ စားေနၾကတုန္းပါ။
စာေရးသူရဲ့ဇာတိ အင္းမဆုိတာ သေရေခတၱရာ ျပည္ခရုိင္ထဲကပါ။ တစ္ႏွစ္ကုိ ႏွစ္ေခါက္ ေလာက္ေတာ့ ျပည္ကုိ ေရာက္ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္ေ၇ာက္ရင္ အျမဲသြားျဖစ္တဲ့ ႏွစ္ေနရာရွိပါတယ္။ ေရႊဘုံသာမုနိရယ္ သေရေခတၱရာ နန္းေတာ္ေဟာင္း ေနရာရယ္ပါ။
ေရႊဘုံသာမုနိမွာ ကုသိုလ္ ေကာင္းမႈျပဳ၊ မျမင္အပ္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြကုိ အမွ်အတမ္း ေပးေ၀ျပီးရင္ နန္းေတာ္ေဟာင္း ေနရာကုိ ၾကည့္ရတာ အရသာတစ္ ခုလုိ ျဖစ္ေနလုိ႔ပါ။ ေနာက္ နန္းေတာ္ေဟာင္းကုိ ကားနဲ႔ တစ္ပတ္ပတ္္ျပီး ၾကည့္လုိက္ပါေသးတယ္။ ၾကည့္ရတုိင္းလည္း ဘယ္အခါမွ ရုိးမသြားခဲ့ပါဘူး။ ၾကည့္လုိ႔ေကာင္းေနခဲ့တာပါ။
တကယ္ဆုိ နန္းေတာ္ေဟာင္းကုိ ၾကည့္ျပီး သံေ၀ဂ ပြားရမွာပါ။ သံေ၀ဂမပြားဘဲ အနုပညာတစ္ခုလုိ ခံစားေနေတာ့ တရားနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ ျဖစ္ေနပါတယ္။
သေရေခတၱရာမွာ မင္းဆက္(၂၅)ဆက္ သံလ်က္ကုိင္ အုပ္ခ်ဳပ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ဘာမွ မျမဲတဲ့ သေဘာတရားအရ ပ်က္စီးျခင္းသာ အဆုံးရွိတဲ့ သေဘာတ၇ားအရ ဒီေန႔ဒီအခ်ိန္မွာ သံလ်က္ကုိင္ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ မင္းေတြ တစ္ပါး မွ မရွိေတာ့သလုိ သူတုိ႔ကုိင္ခဲ့တဲ့ သံလ်က္ေတြလည္း တစ္လက္မွ မရွိေတာ့ပါ ဘူး။ ဘယ္ဘ၀ ဘယ္ေဒသ ေရာက္ေနမွန္းလည္း မသိရေတာ့ပါဘူး။
သံလ်က္ ကုိင္ခြင့္ရတယ္ဆုိတာ အတိက္ဘ၀ေတြက ကုသိုလ္ပါရမီႀကီးခဲ့ လုိ႔ပါ။ ဒီေတာ့ ခပ္ညံညံ့မဟုတ္ဘဲ ကုသိုလ္ ပါရမီ ပါခဲ့သူဆုိတာ ေတြးလုိ႔ရပါ ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ပါလာတဲ့ ကုသိုလ္ပါရမီကုိ အရင္းတည္ျပီး မဂ္ဖုိလ္နိဗၺာန္ရ ေၾကာင္း ကုသိုလ္ပါရမီေကာင္းေတြကုိပဲ ဆက္ျပီး ျဖည့္သြားေလသလား၊ ပါခဲ့တဲ့
ကုသိုလ္ပါရမီေတြကုိပဲ ထုိင္ျပီးစားသြားၾကေလသလား မေျပာတတ္ပါဘူး။
တစ္ခ်ိဳ႔လည္း ဂတိခ်ိဳခ်ိဳကုိ ေရာက္ေနၾကမွာပါ။ တခ်ိဳ့က်ေတာ့ ဂတိခါးခါးကုိ ေရာက္ခ်င္ ေရာက္ေနၾကမွာပါ။ မ်ိဳးဆက္အဆင့္ဆင့္ ျခားသြားျပီ ဆုိေတာ့ ဂတိခါးခါးေရာက္ ေနသူေတြအတြက္ ရည္မွန္းျပီး ကုသိုလ္ျပဳ အမွ်ေ၀ ေပးဖုိ႔လည္း ဘယ္သူကမွ စိတ္ကူးမရွိေတာ့ပါဘူး။
ေလာကီေရးပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေလာကုတၱရာ ေရးပဲျဖစ္ျဖစ္ ပါရမီပါခဲ့သူ မပါခဲ့သူ ႏွစ္ေယာက္ အားထုတ္ရင္ ပါရမီ ပါခဲ့သူက မပါခဲ့သူ လုိက္မမီေအာင္ကုိ အက်ိဳးေပး ပါတယ္။ ပါရမီပါခဲ့တဲ့ သူေတြ အလုပ္လုပ္ရင္ ပုိျပီးထိေရာက္ပါတယ္။
ဘုရားေဟာအရ ဘာမွ မျမဲပါဘူး။ တစ္ေန႔မွာ ပ်က္စီးမွာပါပဲ။ ေႏွးတာနဲ႔ ျမန္တာပဲ ကြာပါလိမ့္မယ္။ ျမဲတယ္ဆုိရင္ေတာ့ ဘုရားေဟာနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဘက္ျဖစ္ ေနမွာပါ။
ဘာမွ မျမဲတဲ့ေလာကႀကီးမွာ ကုိယ္တစ္ေယာက္ကေတာ့ ကုိယ့္ေနာက္ ပါမယ့္ တရားေတြ ရွာနုိင္ဖုိ႔ သိပ္ျပီး အေရးႀကီးပါတယ္။
အမွန္ေတာ့ မျမဲတဲ့တရားေတြနဲ႔ ေနေနရတာ စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္မွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး ။ အျမဲပူေနရတာပါ။ ကုိယ့္ေနာက္ပါမယ့္ တရားေတြနဲ႔ ေနေနရင္ တရားေတြက ျပန္ေစာင့္ေရွာက္ ေနတဲ့အတြက္ စိတ္က အျမဲေအးခ်မ္းေနမွာပါ။ ကုိယ့္ေနာက္ပါမယ့္ တရားေတြကုိ အျမဲမဟုတ္ေတာင္ အခ်ိန္ေလးတစ္ခု အေနနဲ႔ ပြားမ်ား အားထုတ္တာေတာင္ စိတ္ကေလး တဒဂၤေလး ေအးခ်မ္းေနတာ က သက္ေသပါ။
စာေရးသူကေတာ့ မျမဲတဲ့ ။ ပ်က္စီး သြားျုပီျဖစ္တဲ့ သေရေခတၱရာျမိဳ႔ ေဟာင္း တစ္ေနရာကုိ ေရာက္ျမဲလည္း ေရာက္ေနဦးမွာပါ။ ၾကည့္ျမဲလည္း ၾကည့္ ေနဦးမွာပါ။ တစ္ေန႔ေသာအခါ မွာေတာ့ သံေ၀ဂအၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ျဖစ္ပါေစလုိ႔ပဲ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။
ခႏၶာကုိယ္ စား၀တ္ေနေရး ရွိေနတဲ့အတြက္၊ မိသားစု ရွိေနတဲ့အတြက္ မျမဲတဲ့ တရားေတြလည္း လုိအပ္ေနတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မျမဲတဲ့ တရားေတြကုိ ခႏၶာ ကုိယ္လုိအပ္ခ်က္အရ မလႊဲမေရွာင္သာ အေနနဲ႔သာ သုံးျပီး မျမဲတာကုိ မျမဲမွန္းသိျပီး ကုိယ့္ေနာက္ပါမယ့္ တရားေတြကုိလည္း က်င့္သုံးရင္း ေနထုိင္သြားဖုိ႔ပါပဲ။
တကယ့္ေတာ့လည္း ေသရင္ မျမဲတဲ့ တရားေတြကုိ အကုန္လုံး ထားခဲ့ ၾကရမွာပါ။ ျမန္မာနုိင္ငံမွာ မျမဲတဲ့ တရားေတြကုိ သိခြင့္ရေနတာကကုိ သူမ်ား နုိင္ငံထက္ သာေနပါျပီ။
အခု ျမန္မာနုိင္ငံမွာ ၀ိပႆနာတရားကုိ မဂ္ေပါက္ ဖုိလ္၀င္ ျပေပးနုိင္တဲ့ သီလ သမာဓိ ပညာႀကီးတဲ့ ဆရားေတာ္ႀကီးေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ဒါက ကုိ ကုိယ့္နုိင္ငံက ကံေကာင္းေနတာပါ။
အသက္အရြယ္ ႀကီးရင့္မွ တရားကုိ ရွာမယ္ဆုိရင္ လူငယ္တစ္ေယာက္လုိ ခရီးမေပါက္ နုိင္ေတာ့ပါဘူး။ ငယ္တုန္း က်န္းမာတုန္း ျဖည့္က်င့္ တာကေတာ့ အေကာင္းဆုံးပါပဲ။
အနိ၀တၱမင္းကေတာ့ မျမဲတဲ့ သေဘာတရားေတြ သိျပီး ဆက္လက္အား ထုတ္သြားတာ ဂတိခ်ိဳခ်ိဳ ဂတိခါးခါးေတြကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မလာ ေတာ့ဘဲ နိဗၺာန္ကုိ မ်က္ေမွာက္ျပဳသြားခဲ့ပါျပီ။
ကုိယ္က အနိ၀တၱမင္းလုိ ဂတိခ်ိဳခ်ိဳ ဂတိခါးခါးက မလြန္ေျမာက္နုိင္ေသး ရင္ေတာင္ ကုိယ္ရထားတဲ့ ရာထူး႒ာနႏၱရ ေငြေၾကးဥစၥာ လုပ္ပုိင္ခြင့္ ကုိယ့္၀န္းက်င္မွာ ရွိေနတဲ့ သက္ရွိ သက္မဲ့ေတြကုိ ၾကည့္ျပီး “ေၾသာ္.. မျမဲတဲ့ တရားေတြဘဲ၊ တစ္ေန႔မွာ ဆင္ျခင္ ဆင္ျခင္ေပးရပါမယ္။ အဲဒီလုိ ဆင္ျခင္ တာေလးကုိလညး္ အထုံအေလ့ အက်င့္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားရပါမယ္။ အထုံဆုိတာ အျမဲေလ့က်င့္ထားရင္ ထုံသြားတာပါပဲ၊ေလ့က်င့့္္စမွာသာ ကုိယ္က အားစုိက္ရတာပါ။ အထုံျဖစ္သြားရင္ေတာ့ အထူး အာရုံစုိက္စရာ မလုိေတာ့ပါဘူး။ ဆင္ျခင္ျပီးတဲ့အခါ အနိ၀တၱမင္းကုိ အားက် အတုယူျပီး ၀င္ေလ ထြက္ေလပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ေဖာင္းတယ္ ပိန္တယ္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ထင္ရွားတဲ့ ရုပ္နာမ္ တစ္ခုခုမွာ သတိကပ္ျပီး ပဲျဖစ္ျဖစ္ ၀ိပႆနာ တရားကုိ ႏွစ္မိနစ္ သုံးမိနစ္ေလာက္ေလး ရႈမွတ္လုိက္ဖုိ႔ပါ။
သံေ၀ဂစစ္စစ္၊ ၀ိပႆနာစစ္စစ္တာ့ ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ဆင္ျခင္ေနတဲ့ အခုိက္အတန္႔ ရႈမွတ္ေနတဲ့ အခုိက္အတန္႔ ေလးမွာေတာ့ အကုသိုလ္ ကိေလသာေတြ ကင္းေနတာ အမွန္ပါပဲ။ အကုိသုိလ္ ကိေလသာ ကင္း ေနရင္ တဒဂၤေလးေတာ့ စိတ္ေအး ခ်မ္းေနပါတယ္။
ဒါတင္မကပါဘူး။ ေနာက္ဘ၀ ေနာက္ဘ၀ေတြအထိလည္း ဆင္ျခင္တဲ့ အထုံ ပြားမ်ားတဲ့ အထုံေလးေတြ ဆက္ဆက္ပါသြားမွာပါ။ ဒီဘ၀ ဆင္ျခင္ပြားမ်ားရင္ ေနာက္ဘ၀ ေနာက္ဘ၀ေတြလည္း ဆက္ျပီး ဆင္ျခင ္ပြားမ်ားေနဦးမွာပါပဲ။ အဲဒီလုိ ဆင္ျခင္ ပြားမ်ားေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ပါရမီျဖည့္ေနတယ္လုိ႔ လည္း သေဘာထားေပါ့။ တစ္ေန႔ကုိ ဆင္ျခင္တာ တစ္္မိနစ္၊ ပြားမ်ားတာ သုံး မိနစ္ စုစုေပါင္း ေလးမိနစ္ ေလာက္ေလးေတာ့ ေလ့က်င့္ ေလ့က်င့္သြားသင့္ပါ တယ္။ ေလးမိနစ္ဆုိေတာ့ ဘာမွ မၾကာပါဘူး ။ ေနာက္ဘ၀ ဘ၀အထုံေတြ အတြက္ အဲဒီေလာက္ ေလးေတာ့ အခ်ိန္ေပးသင့္ပါတယ္။ ပါရမီ ျပည့္တဲ့ ဘ၀တစ္ခုမွာေတာ့ အနိ၀တၱမင္းလုိ တရားထူး ရသြားမွာပါ။
ဒါေၾကာင့္လည္း ရုံးတက္ရင္းလည္း ဆင္ျခင္ပြားမ်ားလုိ႔ ရပါတယ္။ ကားစီးရင္းလည္း ဆင္ျခင္ပြားမ်ား လုိ႔ရပါတယ္။ ေစ်းေရာင္းရင္းလည္း ဆင္ျခင္ပြား မ်ားလုိ႔ရပါတယ္။ ေနာက္ဆုံး ေရခ်ိဳးခန္း၀င ္ေနရင္းလည္း ဆင္ျခင္ ပြားမ်ားလုိ႔ ရတာပါပဲ။
ေရခ်ိဳးခန္း ၀င္ေနတုန္းဆုိ ကုိယ္တစ္ေယာက္တည္း ရွိေနတဲ့အတြက္ ၊ အသံတိတ္ဆိတ္မႈလည္း ရွိေနတဲ့အတြက္ ဆင္ျခင္ပြားမ်ားရတာ ပုိလုိ႔ေတာင္ လြတ္လြတ ္လပ္လပ္ရွိဦးမွာပါ။ ေရခ်ိဳးခန္း၀င္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဧည့္သည္လည္း မလာသလုိ ဖုန္းလည္း မလာပါဘူး။ ျပင္ပ လုပ္စရာလည္း ဘာမွမရွိပါဘူး။ ဘာအေႏွာက္ အယွက္မွမရွိတဲဲ့ တကယ့္ သီးသန္႕ကုိယ္ပုိင္ အခ်ိန္တစ္ခုပါပဲ။ ေရးခ်ိဳးခန္း ၀င္တာကေတာ့ လူတုိင္း လူတုိင္း တစ္ေန႔ကုိ တစ္ႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္ ေတာ့ မျဖစ္မေန ၀င္ၾကရတာပါ။ တရားအားထုတ္ဖုိ႔ အခ်ိန္မရွိဘူးလုိ႔ ဆုိတဲ့ သူေတြအတြက္ “သီးသန္႔ ကုိယ္ပုိင္ အခ်ိန္ေလး”တစ္ခုပါ။ ကုိယ္က ေရခ်ိဳးခန္း ၀င္တုန္းမွာ ဆင္ျခင္ပြားမ်ားတဲ့ အထုံအေလ့ အက်င့္ေလး လုပ္ထားလုိက္ရင္ ေနာက္ဆုိ ေရခ်ိဳခန္း၀င္လုိက္တာနဲ႔ ဆင္ျခင္ျပီးသား၊ ပြားမ်ားျပီးသား ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။ အျမဲဆင္ျခင္ ပြားမ်ား ေနတဲ့အတြက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ သတိေပးေနရာလည္း ေရာက္ပါတယ္။ တရားေတြ အမ်ားႀကီး မလုပ္နုိင္ေသး ေပမယ့္ ေန႔စဥ္ မိနစ္ပုိင္း ဆင္ျခင္ ပြားမ်ားေနတဲ့အတြက္ “ ငါတရားနဲ႔ သိပ္ကြာဟ မေနပါဘူးေလ “ဆုိျပီး ကုိယ့္ကုိယ္ကုိလည္း အားေပးလုိ႔ရပါတယ္။ တရားမလုပ္ျဖစ္ေသးလုိ႔ တစ္ခါတစ္ေလ စိတ္ဓာတ္ က်ရသူေတြအတြက္ ေျဖဆည္ရာ တစ္ခုပါ။
ဒီလုိပါပဲ ၊ ေစ်းေရာင္း ေနရင္းလည္း ဆင္ျခင္ပြားမ်ားလုိ႔ ရတာပါပဲ။ ေစ်း ဆုိတာ အခ်ိန္ျပည့္ေရာင္းေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၾကားထဲမွာ ၀ယ္သူမလာေသးတဲ့ အခ်န္ဆုိတာ ရွိေနတာပါပဲ။ ၀ယ္သူ မလာေသးတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ ဆင္ျခင္ပြားမ်ား ေနလုိ႔ရတာပါပဲ။ ဒါဆုိရင္ ေစ်းေရာင္းရင္း ကုသိုလ္ေတြ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။ ဆင္ျခင္ ပြားမ်ားေနတဲ့ ေစ်းသည္ တစ္ေယက္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အကုသုိလ္ မကင္းတဲ့ ေစ်းေရာင္းမႈကုိ မျပဳပါဘူး။ ေစ်းေရာင္းရင္း ကုသိုလ္ျဖစ္တဲ့သူေတြ ရွိသလုိ ေစ်းေရာင္းရင္း အကုသိုလ္ ျဖစ္တဲ့သူေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါ။
ေစ်းေရာင္းတာဟာ သတိရွိရင္ နိဗၺာန္နဲ႔နီးရသလုိ သတိမရွိရင္ ငရဲနဲ႔လည္း နီးရပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငရဲနဲ႔နီးတဲ့ ေစ်းေရာင္း နည္းကုိေတာ့ အထူး ေရွာင္ၾကဥ္ ရပါမယ္။
တရားထူး ရသြားၾကတဲ့ ေထရီေထရာ အရွင္ျမတ္ေတြဟာ တစ္ပါးနဲ႔တစ္ပါး ဆင္ျခင္ပုံခ်င္းေတာ့ မတူၾကပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကုိယ္အားက်ၾကည္ညိုတဲ့ ေထရီ ေထရာ တစ္ပါးပါးရဲ့ ဆင္ျခင္မႈကုိ အတုယူျပီး ဆင္ျခင္လုိ႔ ရသလုိ ကုိ္ယ္ၾကားဖူး တဲ့ ေရွးေရွး ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေတြရဲ့ ဆင္ျခင္မႈမ်ိဳးေတြန႔ဲလည္း ဆင္ျခင္လုိ႔ ရပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ကုိယ္နားလည္ သေဘာေပါက္တဲ့ ဆင္ျခင္မႈမ်ိဳးနဲ႔လည္း ဆင္ျခင္လုိ႔ ရပါတယ္။
သီလ သမာဓိ ပညာ ႀကီးမားတဲ့ ေရွးေရွး ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးေတြရဲ့ ဆင္ျခင္မႈေလာက္ အဆင့္မျမင့္ေပမယ့္ သူေတာ္ေကာင္းေတြရဲ့ အျပဳအမူ အတုိင္း အတုယူ က်င့္သုံးေနတဲ့အတြက္ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ၾကည္ညုိလုိ႔ရေနပါျပီ။ ဒါ သူေတာ္ေကာင္းဓာတ္ ကူးဆက္တယ္လုိ႔လည္း ေခၚပါတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ကုိယ့္၀န္းက်င္မွာရွိတဲ့ သက္ရွိသက္မဲ့ မျမဲတဲ့သေဘာ တရားေတြကုိ ၾကည့္ျပီး “ေၾသာ္… မျမဲတဲ့ တရားေတြဘဲ၊ တစ္ေန႔မွာ ပ်က္စီးရမွာပဲ”လုိ႔ ေန႔စဥ္ ဆင္ျခင္ေပးပါ။ ေနာက္ဘ၀မွာ အထုံပါရမီေလးပါသြား ေအာင္လုိ႔ပါ။

ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာမဂၢဇင္း
ဇႏၷ၀ါရီ ၂၀၁၀
ရေ၀ႏြယ္(အင္းမ)

က်မ္းကုိး
ပုံေတာ္စုံေထရအပါဒါန္၀တၳဳေတာ္ႀကီး(အရွင္ဓမၼသာမီဘိ၀ံသ)



အရွင္သီရိႏၵဝဘ္ဆိုဒ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

Monday, April 12, 2010

မန္းေတာင္ရိပ္ခို.....

ဧၿပီ ၁၀ရက္ ၂၀၁၀ခုႏွစ္ မွာျပဳလုပ္က်င္းပခဲ့တဲ့ ေအာ္ရီဂြန္ျပည္နယ္ ေပါ့လန္းၿမိဳ႕သႀကၤန္မွ အဆိုအကမ်ားျဖစ္ပါတယ္... ကင္မရာကလည္းညံ့ ႐ိုက္တဲ့သူကလည္းညံ့လု႔ိ သည္းခံၿပီး ၾကည့္ေပးၾကပါေနာ္... အားလံုးကိုေက်းဇူးတင္ပါတယ္....




You Tube ထဲဝင္ၿပီး အားလံုးကိုၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္...ဒီေနရာ ေလးမွာလည္း အကအလွေလးေတြတင္ထားပါတယ္...

Friday, March 12, 2010

မဂၤလာပါ...

Tuesday, March 9, 2010

Saturday, March 6, 2010

အိမ္အျပန္လမ္းမွာ....



ေလာေလာဆယ္ေနတဲ့အိမ္ကို... အလုပ္ကေနျပန္လာတာကိုေျပာတာပါ...။ တကယ့္အိမ္ကိုျပန္ရဖို႔ကေတာ့.....

Wednesday, February 3, 2010

မိခင္ႏွင့္တူေသာအရာ တရားေတာ္....

ဒီေန႔ေတာ့ ပံုျပင္အစား ဒီတရားေလးနာလိုက္ၾကဦးေနာ္...



တရားက အစအဆံုးမရဘူးျဖစ္ေနလို႔ အစအဆံုးနားေထာင္ခ်င္ရင္ ဒီေနရာမွာ ရွာၿပီးနာယူႏိုင္ပါတယ္ရွင္... ေက်းဇူးတင္ပါတယ္

Friday, January 22, 2010

သမီးတို႔အတြက္ အိပ္ယာဝင္ပံုျပင္မ်ား (၃)

သမီးေရ… လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ လူပီသေအာင္ေနတတ္ဖို႔အေရးေႀကီးတယ္။ အခုေရာ လူမပီသဘူးလား ေမေမ လူပီသေအာင္ဘယ္လိုေနရမလဲဆိုရင္ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားခဲ့တဲ့ လူတို႔ေစာင့္ထိန္းရမယ့္သီလကုိ ေစာင့္ထိန္းရမယ္။ သမီးတို႔ေန႔စဥ္ ဘုရားရွိခိုးရင္ ငါးပါးသီလ ယူတယ္ မဟုတ္လား။
အဲ့ဒီထဲက ပါဏာတိပါတကံ (သူ႔အသက္သတ္ျခင္း) နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဒီေန႔ေျပာျပမယ္။ သူတပါးအသက္ကို မိမိအသက္ကဲ့သို႔ တန္ဘိုးထားႏိုင္ရင္ သူ႔အသက္ကို မသတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ အသားကို နည္းနည္းေလးခိုက္မိရင္ေတာင္ နာက်င္တတ္တာ အသက္ေသတဲ့အထိဆုိ ဘယ္ေလာက္နာက်င္လိုက္မလဲေနာ္… သမီးတို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ ရမယ္ေနာ္… ေနာက္ၿပီး သူတပါးကို နာက်င္ေစေအာင္လုပ္မိရင္ ကိုယ္လည္းပဲ တူေသာအက်ဳိးကုိ ျပန္ခံစားရလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားခဲ့တဲ့ ကံ၊ ကံ၏အက်ဳိးဆိုတာပဲ…. ။ ခ်က္ခ်င္းျပန္ခံရတာရွိသလို အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္မွ အဆတိုးၿပီး ျပန္ခံစားရတာလဲရွိတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္တုန္းက ဥတၱရသာမေဏေလးရဲ႕ အေၾကာင္း အေမမွတ္မိသေလာက္ေျပာျပမယ္ေနာ္..။
ဥတၱရ လို႔ေခၚတဲ့ ကိုရင္ေလးတပါးဟာ သူေနတဲ့ေတာေက်ာင္းေလးကေန မနက္ေစာေစာ ဆြမ္းခံထြက္ဖို႔ မိုးမလင္းေသးခင္ လူေတြေနတဲ့ ရြာဘက္ကို ထြက္လာရင္း ျမစ္ေခ်ာင္းနေဘးအေရာက္မွာ မ်က္ႏွာသစ္ရေအာင္ ဆြမ္းခံသပိတ္ကို ေခ်ာင္းနေဘး ကန္ေဘာင္ေပၚတင္ထားၿပီး ကိုရင္ေလးက ေခ်ာင္းထဲဆင္းသြားခဲ့တယ္…။ အဲဒီအခ်ိိန္မွာပဲ ရြာထဲမွာသူခိုးဝင္ခိုးတာကို အိမ္ရွင္ေတြက သိသြားၿပီး ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းေတာ့ ရြာသားေတြက တုတ္ေတြဓားေတြနဲ႔ သူခိုးကို လိုက္ၾကတယ္။ သူခိုးကလဲ ေျပးမိေျပးရာေျပးၿပီး ရြာအျပင္က ကိုရင္ေလးရွိတဲ့ ေခ်ာင္းနေဘးကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။ ရြာသားေတြမိရင္ အသတ္ခံရမွာကိုေၾကာက္တဲ့သူခိုးဟာ သူခိုးလာတဲ့ပစၥည္းထုပ္ကို ကိုရင္ေလးခ်ထားတဲ့ သပိတ္ထဲ ထည့္ခ့ဲ့ၿပီး အကြယ္တခုမွာ ပုန္းေနလိုက္တယ္။ ကိုရင္ေလးက မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးလို႔ ဆြမ္းခံႂကြမယ္ဆိုၿပီး သပိတ္ကိုယူၿပီး ရြာဘက္ကိုစတင္ထြက္လာခ်ိန္မွာပဲ ရြာသားေတြ အဲ့ဒီေနရာကိုေရာက္လာၿပီး သူခိုးကိုမေတြ႔ပဲ ကိုရင္ေလးကုိ ရွာေဖြၾကတဲ့အခါမွာ သပိတ္ထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ ရတနာထုပ္ကို ရွာေတြ႔သြားၿပီး ကိုရင္္ဟာသူခိုးပဲလို႔ ထင္ၿပီး ဖမ္းသြားခဲ့ၾကတယ္တဲ့..။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကုိရင္ေလးက သူဟာ သူခိုးမဟုတ္ေၾကာင္းကို ရွင္းျပေပမဲ့ သက္ေသခံပစၥည္းနဲ႔မိေနလို႔ ဘယ္လိုမွ ေျပာလို႔မရဘူးတဲ့။
ေနာက္ၿပီး အဲ့ဒီအခ်ိန္က တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့မင္းက သူခိုးဆိုသိပ္မုန္းလို႔ သူခိုးမိရင္ လက္ဝါးကပ္တိုင္မွာ ႀကိဳးတုပ္ၿပီး စအိုကေန ပါးစပ္အထိ တံက်င္႐ႈိသတ္ေလ့ရွိတယ္တဲ့။ (တံက်င္ဆုိတာကေတာ့ ထိပ္ခၽြန္ေနတဲ့သံေခ်ာင္းရွည္ႀကီးကို မီးထဲမွာရဲေနေအာင္ဖုတ္ထားတာ) လူေတြ သူမ်ားပစၥည္းမခိုးရဲေအာင္၊ တိုင္းျပည္မွာ သူခိုးသူမရွိေအာင္လို႔ အမိန္႔ထုတ္ထားတယ္ ထင္တာပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုရင္ေလး ဥတၱရဟာ ခိုးရာပါပစၥည္းနဲ႔တကြ မိေနလို႔ ဘယ္လိုမွေျဖရွင္းလို႔ မရဲဘဲ အဲ့ဒီနည္းနဲ႔ အသတ္ခံခဲ့ရတယ္တဲ့ …. ဒါေပမဲ့ ကိုရင္ကေလးဟာ နာက်င္မႈေတြခံစားေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမတ္စြာဘုရား အေဝးကေနေရာင္ခ်ည္ေတာ္ကြန္႔ျမဴးျပၿပီး ကိုရင္ကေလးနာက်င္မႈေတြကို ေမ့သြားတဲ့ခဏမွာ တရားေဟာလိုက္တယ္..။ ကိုရင္ကေလး ကလဲ ပါရမီရင့္ၿပီးသူျဖစ္လို႔ တရားနာရင္း ခႏၱာအစဥ္ကို ျမင္ေအာင္ ႐ႈမွတ္လိုက္တဲ့အခါ တရားအဆံုးမွာပဲ ရဟႏၱာ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
အင္း…. ဘုရားကတန္ခိုးနဲ႔ ကိုရင္ေလးကိုဘာလို႔မကယ္သလဲဆိုေတာ့… ကိုရင္ကေလး ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕အတိတ္ကံက သူကိုယ္တိုင္ျပန္ခံရမွာမို႔ ျမတ္စြာဘုရားလဲ အဲ့ဒီလို အသတ္ခံ ရမဲ့ေဘးကေန မကယ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါဟာ ဝဋ္ေႂကြးခံရတာလို႔ ေျပာရမွာေပါ့..။ သမီးတို႔ အခုေမးသလို ျမတ္စြာဘုရားကို ရဟန္းေတြကလဲေမးပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ရဟန္းေတြကို ဒီကိုရင္ကေလးဟာ တူေသာအက်ဳိးကို ခံစားရတာဆိုၿပီး ကိုရင္ေလးရဲ႕ အတိတ္ကအေၾကာင္းကို ျပန္ေဟာျပပါတယ္။ ကိုရင္ကေလးဟာ ဘဝတခုမွာကေလးသဘာဝ ကစားရင္း တမာပင္ေပၚက ေပါက္ကာစငွက္သားကေလးေတြကိုေတြ႔ၿပီး ငွက္သားေပါက္ ကေလးေတြရဲ႕ ပါးစပ္ထဲကို တမာ႐ိုးနဲ႔ထိုးထည့္ၿပီး ေဆာ့ခဲ့ဘူးတယ္။ (ငွက္ကေလးေတြဟာ သူတို႔မိခင္အစာရွာၿပီးျပန္လာရင္ ပါလာတဲ့အစာေတြကို စားရေအာင္ႏႈတ္သီးေလးေတြကို ၿပဲေနေအာင္ ဟထားေပးတာ သမီးတို႔ျမင္ဘူးတယ္မဟုတ္လား) ေပါက္ကာစငွွက္ကေလးေတြ ဆိုေတာ့ အာေခါင္ႏုႏုေလးေတြကို တမာ႐ုိးနဲ႔ ထိုးကစားေတာ့ ဘယ္ခံႏိုင္မွာလဲ … ေသကုန္မွာေပါ့…။ ကေလးသဘာဝ ကစားတာျဖစ္ေပမဲ့ သူမ်ားအသက္ကို ညွင္းဆဲသတ္ျဖတ္မိေတာ့ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တဲ့အခ်ိန္တခုမွာ ျပန္ခံရတာပါပဲ….။ သူမသိလို႔လုပ္မိလဲ ခံရတာပဲ…။ သိရက္နဲ႔လုပ္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပိုေတာင္ခံရဦးမယ္။ ကိုရင္ကေလး အတိတ္ဘဝက မသိနားမလည္ေသးတဲ့အရြယ္မွာ ဒီလိုလုပ္ခဲ့မိေပမဲ့ အသက္ အရြယ္ရလာလို႔ နားလည္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ရဟန္းတရားေတြကို ပြားမ်ားအားထုတ္ခဲ့ တယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္လဲ ျမတ္စြာဘုရားတရားေဟာတဲ့အခ်ိန္မွာ ရဟႏၱာအျဖစ္နဲ႔ သံသရာမွာ ဘဝအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ က်င္လည္ရတဲ့အျဖစ္ကေန လြတ္ကၽြတ္ခြင့္ရသြားတာေပါ့…။
လူတိုင္း သတၱဝါတိုင္းဟာ ကိုယ္ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ အမႈကိစၥတိုင္းဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာေတြပဲ..။ ေကာင္းတာေတြလုပ္ရင္ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာေကာင္းေကာင္းရၿပီး ေကာင္းက်ဳိးခံစာရမွာပဲ..။ မေကာင္းတာေတြလုပ္ရင္လဲ မေကာင္းတာေတြရၿပီး မေကာင္းက်ဳိးေတြ ခံစားရမွာပဲ။ အေမအေဖက ကိုယ့္ကိုကယ္မယ္ ကူညီမယ္ထင္ၿပီး အေမအေေဖအားကိုးနဲ႔လည္း မလုပ္နဲ႔ .. ကိုယ္လုပ္ထားတဲ့ မေကာင္းမႈရွိေနရင္ အဲဒီမေကာင္းမႈကို ခံစားရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘုရားေတာင္မွ မကယ္ႏိုင္ဘူး။ အေဖ အေမတို႔က သမီးတို႔ကို ကူညီႏိုင္တာ တနည္းပဲရွိတယ္။ ဘုရားေဟာခဲ့တဲ့တရားေတြကို သမီးတို႔ နားေထာင္ခ်င္ေအာင္၊ နားလည္ေအာင္ ကူၿပီးေျပာေပး လမ္းညႊန္ေပးလို႔ပဲရမယ္။ က်န္တာက သမီးတို႔ဖာသာလုပ္ရမွာ။ အေမတို႔လည္း ဒီလိုပဲ..။ ျမတ္စြာဘုရားေဟာခဲ့တဲ့တရားေတြကို ကိုယ္တိုင္က်င့္ႀကံလိုက္နာမွ ဒီသံသရာဝဋ္ဒုကၡက လြတ္ေျမာက္မွာ…။ ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္တိုင္ထိုးထြင္းသိျမင္ခဲ့တဲ့တရားေတြကို သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္ေတြက တဆင့္ေဟာၾကားျပသ လမ္းညႊန္ေပးေနၾကတယ္။ အေမတို႔ သမီးတို႔က အဲ့ဒီလမ္းေတြကေန ကိုယ္တိုင္ေလွ်ာက္လွမ္းၾကရမွာ။ ငယ္ငယ္တုန္းက လမ္းမေလွ်ာက္ခ်င္ရင္ အေမ အေဖ ခ်ီသြားလို႔ရတယ္။ အခုႀကီးေတာ့ ဘယ္သူခ်ီႏိုင္ေသးလဲ ကိုယ္ဖာသာေလွ်ာက္မွ လိုရာကိုေရာက္မယ္မဟုတ္လား။ သမီးတို႔ငယ္ငယ္က မိဘေတြက ဟိုဟာမလုပ္နဲ႔ ဒီလိုေန ဆိုၿပီး မ်က္ေစ့ေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနႏိုင္ေပမဲ့ သမီးတို႔အရြယ္ရလာလို႔ အလုပ္ေတြ လုပ္ကိုင္လာရၿပီဆိုရင္ သမီးတို႔ကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္၊ လုပ္ကိုင္ရေတာ့မယ္မဟုတ္လား..။ သမီးတို႔ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြအေပၚမွာမူတည္ၿပီး ေအာင္ျမင္မႈ ဆံုး႐ံႈမႈေတြကို သမီးတို႔ ကိုယ္တိုင္ခံစားရမွာ…။ ဒါေပမဲ့ သမီးတို႔ငယ္ငယ္ကတည္းက သင္ယူထားတဲ့ပညာေတြကိုေတာ့ အသံုးခ်ရမွာေပါ့..။ ဒါကေတာ့ လက္ရွိရထားတဲ့ ဒီဘဝေလးတခုအတြက္ပဲေနာ္.. သံသရာခရီး အတြက္ကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အဆံုးအမေတြနဲ႔ က်င့္ႀကံေနထိုင္မွ ျမင့္ျမတ္တဲ့၊ ဧခ်မ္းတဲ့ဘဝကိုရၾကမွာ….။ သမီးတို႔ကို အေမက သာသနာျပဳႏိုင္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးေလးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ လူျဖစ္ရတဲ့တိုေတာင္းလွတဲ့ဘဝေလးမွာ လူပီပီသသေနႏိုင္ေအာင္ က်ဳိးစားၾကေစခ်င္တယ္..။
သာသနာဆိုတာ အဆံုးအမလို႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕သာသနာ ဆိုတာ ျမတ္စြားဘုရားရဲ႕အဆံုးအမကိုေျပာတာ…။ ျမတ္စြာဘုရား ဆံုးမထားတဲ့အတိုင္း က်င့္သံုး ေနထိုင္တဲ့သူဟာ သာသနာျပဳေနသူပဲေပါ့။
ဘယ္လိုလဲ… ေနာက္ဆို ပိုးေကာင္ေလးေတြပဲ၊ ငွက္ကေလး ၾကက္ကေလးေတြပဲ.. မနာက်င္တတ္ဘူးထင္ၿပီး နာေအာင္က်င္ေအာင္မလုပ္မိေစနဲ႔၊ မေဆာ့မိေစနဲ႔ေနာ္… သမီးတို႔ ေနာက္အပတ္ၾကရင္ အဒိႏၷာဒါနာ (သူတပါးပစၥည္းခိုးျခင္း) နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္းေလး ေျပာျပမယ္ေနာ္…