Friday, January 22, 2010

သမီးတို႔အတြက္ အိပ္ယာဝင္ပံုျပင္မ်ား (၃)

သမီးေရ… လူရယ္လို႔ျဖစ္လာရင္ လူပီသေအာင္ေနတတ္ဖို႔အေရးေႀကီးတယ္။ အခုေရာ လူမပီသဘူးလား ေမေမ လူပီသေအာင္ဘယ္လိုေနရမလဲဆိုရင္ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားခဲ့တဲ့ လူတို႔ေစာင့္ထိန္းရမယ့္သီလကုိ ေစာင့္ထိန္းရမယ္။ သမီးတို႔ေန႔စဥ္ ဘုရားရွိခိုးရင္ ငါးပါးသီလ ယူတယ္ မဟုတ္လား။
အဲ့ဒီထဲက ပါဏာတိပါတကံ (သူ႔အသက္သတ္ျခင္း) နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဒီေန႔ေျပာျပမယ္။ သူတပါးအသက္ကို မိမိအသက္ကဲ့သို႔ တန္ဘိုးထားႏိုင္ရင္ သူ႔အသက္ကို မသတ္ျဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ အသားကို နည္းနည္းေလးခိုက္မိရင္ေတာင္ နာက်င္တတ္တာ အသက္ေသတဲ့အထိဆုိ ဘယ္ေလာက္နာက်င္လိုက္မလဲေနာ္… သမီးတို႔ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္ ရမယ္ေနာ္… ေနာက္ၿပီး သူတပါးကို နာက်င္ေစေအာင္လုပ္မိရင္ ကိုယ္လည္းပဲ တူေသာအက်ဳိးကုိ ျပန္ခံစားရလိမ့္မယ္။ ဒါဟာ ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားခဲ့တဲ့ ကံ၊ ကံ၏အက်ဳိးဆိုတာပဲ…. ။ ခ်က္ခ်င္းျပန္ခံရတာရွိသလို အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္မွ အဆတိုးၿပီး ျပန္ခံစားရတာလဲရွိတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္တုန္းက ဥတၱရသာမေဏေလးရဲ႕ အေၾကာင္း အေမမွတ္မိသေလာက္ေျပာျပမယ္ေနာ္..။
ဥတၱရ လို႔ေခၚတဲ့ ကိုရင္ေလးတပါးဟာ သူေနတဲ့ေတာေက်ာင္းေလးကေန မနက္ေစာေစာ ဆြမ္းခံထြက္ဖို႔ မိုးမလင္းေသးခင္ လူေတြေနတဲ့ ရြာဘက္ကို ထြက္လာရင္း ျမစ္ေခ်ာင္းနေဘးအေရာက္မွာ မ်က္ႏွာသစ္ရေအာင္ ဆြမ္းခံသပိတ္ကို ေခ်ာင္းနေဘး ကန္ေဘာင္ေပၚတင္ထားၿပီး ကိုရင္ေလးက ေခ်ာင္းထဲဆင္းသြားခဲ့တယ္…။ အဲဒီအခ်ိိန္မွာပဲ ရြာထဲမွာသူခိုးဝင္ခိုးတာကို အိမ္ရွင္ေတြက သိသြားၿပီး ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းေတာ့ ရြာသားေတြက တုတ္ေတြဓားေတြနဲ႔ သူခိုးကို လိုက္ၾကတယ္။ သူခိုးကလဲ ေျပးမိေျပးရာေျပးၿပီး ရြာအျပင္က ကိုရင္ေလးရွိတဲ့ ေခ်ာင္းနေဘးကိုေရာက္လာခဲ့တယ္။ ရြာသားေတြမိရင္ အသတ္ခံရမွာကိုေၾကာက္တဲ့သူခိုးဟာ သူခိုးလာတဲ့ပစၥည္းထုပ္ကို ကိုရင္ေလးခ်ထားတဲ့ သပိတ္ထဲ ထည့္ခ့ဲ့ၿပီး အကြယ္တခုမွာ ပုန္းေနလိုက္တယ္။ ကိုရင္ေလးက မ်က္ႏွာသစ္ၿပီးလို႔ ဆြမ္းခံႂကြမယ္ဆိုၿပီး သပိတ္ကိုယူၿပီး ရြာဘက္ကိုစတင္ထြက္လာခ်ိန္မွာပဲ ရြာသားေတြ အဲ့ဒီေနရာကိုေရာက္လာၿပီး သူခိုးကိုမေတြ႔ပဲ ကိုရင္ေလးကုိ ရွာေဖြၾကတဲ့အခါမွာ သပိတ္ထဲမွာ ထည့္ထားတဲ့ ရတနာထုပ္ကို ရွာေတြ႔သြားၿပီး ကိုရင္္ဟာသူခိုးပဲလို႔ ထင္ၿပီး ဖမ္းသြားခဲ့ၾကတယ္တဲ့..။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကုိရင္ေလးက သူဟာ သူခိုးမဟုတ္ေၾကာင္းကို ရွင္းျပေပမဲ့ သက္ေသခံပစၥည္းနဲ႔မိေနလို႔ ဘယ္လိုမွ ေျပာလို႔မရဘူးတဲ့။
ေနာက္ၿပီး အဲ့ဒီအခ်ိန္က တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့မင္းက သူခိုးဆိုသိပ္မုန္းလို႔ သူခိုးမိရင္ လက္ဝါးကပ္တိုင္မွာ ႀကိဳးတုပ္ၿပီး စအိုကေန ပါးစပ္အထိ တံက်င္႐ႈိသတ္ေလ့ရွိတယ္တဲ့။ (တံက်င္ဆုိတာကေတာ့ ထိပ္ခၽြန္ေနတဲ့သံေခ်ာင္းရွည္ႀကီးကို မီးထဲမွာရဲေနေအာင္ဖုတ္ထားတာ) လူေတြ သူမ်ားပစၥည္းမခိုးရဲေအာင္၊ တိုင္းျပည္မွာ သူခိုးသူမရွိေအာင္လို႔ အမိန္႔ထုတ္ထားတယ္ ထင္တာပဲ။ ဒါနဲ႔ပဲ ကိုရင္ေလး ဥတၱရဟာ ခိုးရာပါပစၥည္းနဲ႔တကြ မိေနလို႔ ဘယ္လိုမွေျဖရွင္းလို႔ မရဲဘဲ အဲ့ဒီနည္းနဲ႔ အသတ္ခံခဲ့ရတယ္တဲ့ …. ဒါေပမဲ့ ကိုရင္ကေလးဟာ နာက်င္မႈေတြခံစားေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမတ္စြာဘုရား အေဝးကေနေရာင္ခ်ည္ေတာ္ကြန္႔ျမဴးျပၿပီး ကိုရင္ကေလးနာက်င္မႈေတြကို ေမ့သြားတဲ့ခဏမွာ တရားေဟာလိုက္တယ္..။ ကိုရင္ကေလး ကလဲ ပါရမီရင့္ၿပီးသူျဖစ္လို႔ တရားနာရင္း ခႏၱာအစဥ္ကို ျမင္ေအာင္ ႐ႈမွတ္လိုက္တဲ့အခါ တရားအဆံုးမွာပဲ ရဟႏၱာ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။
အင္း…. ဘုရားကတန္ခိုးနဲ႔ ကိုရင္ေလးကိုဘာလို႔မကယ္သလဲဆိုေတာ့… ကိုရင္ကေလး ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ သူ႔ရဲ႕အတိတ္ကံက သူကိုယ္တိုင္ျပန္ခံရမွာမို႔ ျမတ္စြာဘုရားလဲ အဲ့ဒီလို အသတ္ခံ ရမဲ့ေဘးကေန မကယ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါဟာ ဝဋ္ေႂကြးခံရတာလို႔ ေျပာရမွာေပါ့..။ သမီးတို႔ အခုေမးသလို ျမတ္စြာဘုရားကို ရဟန္းေတြကလဲေမးပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ရဟန္းေတြကို ဒီကိုရင္ကေလးဟာ တူေသာအက်ဳိးကို ခံစားရတာဆိုၿပီး ကိုရင္ေလးရဲ႕ အတိတ္ကအေၾကာင္းကို ျပန္ေဟာျပပါတယ္။ ကိုရင္ကေလးဟာ ဘဝတခုမွာကေလးသဘာဝ ကစားရင္း တမာပင္ေပၚက ေပါက္ကာစငွက္သားကေလးေတြကိုေတြ႔ၿပီး ငွက္သားေပါက္ ကေလးေတြရဲ႕ ပါးစပ္ထဲကို တမာ႐ိုးနဲ႔ထိုးထည့္ၿပီး ေဆာ့ခဲ့ဘူးတယ္။ (ငွက္ကေလးေတြဟာ သူတို႔မိခင္အစာရွာၿပီးျပန္လာရင္ ပါလာတဲ့အစာေတြကို စားရေအာင္ႏႈတ္သီးေလးေတြကို ၿပဲေနေအာင္ ဟထားေပးတာ သမီးတို႔ျမင္ဘူးတယ္မဟုတ္လား) ေပါက္ကာစငွွက္ကေလးေတြ ဆိုေတာ့ အာေခါင္ႏုႏုေလးေတြကို တမာ႐ုိးနဲ႔ ထိုးကစားေတာ့ ဘယ္ခံႏိုင္မွာလဲ … ေသကုန္မွာေပါ့…။ ကေလးသဘာဝ ကစားတာျဖစ္ေပမဲ့ သူမ်ားအသက္ကို ညွင္းဆဲသတ္ျဖတ္မိေတာ့ အေၾကာင္းတိုက္ဆိုင္တဲ့အခ်ိန္တခုမွာ ျပန္ခံရတာပါပဲ….။ သူမသိလို႔လုပ္မိလဲ ခံရတာပဲ…။ သိရက္နဲ႔လုပ္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပိုေတာင္ခံရဦးမယ္။ ကိုရင္ကေလး အတိတ္ဘဝက မသိနားမလည္ေသးတဲ့အရြယ္မွာ ဒီလိုလုပ္ခဲ့မိေပမဲ့ အသက္ အရြယ္ရလာလို႔ နားလည္လာတဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ရဟန္းတရားေတြကို ပြားမ်ားအားထုတ္ခဲ့ တယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္လဲ ျမတ္စြာဘုရားတရားေဟာတဲ့အခ်ိန္မွာ ရဟႏၱာအျဖစ္နဲ႔ သံသရာမွာ ဘဝအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ က်င္လည္ရတဲ့အျဖစ္ကေန လြတ္ကၽြတ္ခြင့္ရသြားတာေပါ့…။
လူတိုင္း သတၱဝါတိုင္းဟာ ကိုယ္ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့ အမႈကိစၥတိုင္းဟာ ကိုယ့္ရဲ႕ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာေတြပဲ..။ ေကာင္းတာေတြလုပ္ရင္ ကိုယ္ပိုင္ဥစၥာေကာင္းေကာင္းရၿပီး ေကာင္းက်ဳိးခံစာရမွာပဲ..။ မေကာင္းတာေတြလုပ္ရင္လဲ မေကာင္းတာေတြရၿပီး မေကာင္းက်ဳိးေတြ ခံစားရမွာပဲ။ အေမအေဖက ကိုယ့္ကိုကယ္မယ္ ကူညီမယ္ထင္ၿပီး အေမအေေဖအားကိုးနဲ႔လည္း မလုပ္နဲ႔ .. ကိုယ္လုပ္ထားတဲ့ မေကာင္းမႈရွိေနရင္ အဲဒီမေကာင္းမႈကို ခံစားရတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘုရားေတာင္မွ မကယ္ႏိုင္ဘူး။ အေဖ အေမတို႔က သမီးတို႔ကို ကူညီႏိုင္တာ တနည္းပဲရွိတယ္။ ဘုရားေဟာခဲ့တဲ့တရားေတြကို သမီးတို႔ နားေထာင္ခ်င္ေအာင္၊ နားလည္ေအာင္ ကူၿပီးေျပာေပး လမ္းညႊန္ေပးလို႔ပဲရမယ္။ က်န္တာက သမီးတို႔ဖာသာလုပ္ရမွာ။ အေမတို႔လည္း ဒီလိုပဲ..။ ျမတ္စြာဘုရားေဟာခဲ့တဲ့တရားေတြကို ကိုယ္တိုင္က်င့္ႀကံလိုက္နာမွ ဒီသံသရာဝဋ္ဒုကၡက လြတ္ေျမာက္မွာ…။ ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္တိုင္ထိုးထြင္းသိျမင္ခဲ့တဲ့တရားေတြကို သံဃာေတာ္ အရွင္သူျမတ္ေတြက တဆင့္ေဟာၾကားျပသ လမ္းညႊန္ေပးေနၾကတယ္။ အေမတို႔ သမီးတို႔က အဲ့ဒီလမ္းေတြကေန ကိုယ္တိုင္ေလွ်ာက္လွမ္းၾကရမွာ။ ငယ္ငယ္တုန္းက လမ္းမေလွ်ာက္ခ်င္ရင္ အေမ အေဖ ခ်ီသြားလို႔ရတယ္။ အခုႀကီးေတာ့ ဘယ္သူခ်ီႏိုင္ေသးလဲ ကိုယ္ဖာသာေလွ်ာက္မွ လိုရာကိုေရာက္မယ္မဟုတ္လား။ သမီးတို႔ငယ္ငယ္က မိဘေတြက ဟိုဟာမလုပ္နဲ႔ ဒီလိုေန ဆိုၿပီး မ်က္ေစ့ေဒါက္ေထာက္ၾကည့္ေနႏိုင္ေပမဲ့ သမီးတို႔အရြယ္ရလာလို႔ အလုပ္ေတြ လုပ္ကိုင္လာရၿပီဆိုရင္ သမီးတို႔ကိုယ္တိုင္ ဆံုးျဖတ္၊ လုပ္ကိုင္ရေတာ့မယ္မဟုတ္လား..။ သမီးတို႔ကိုယ္ပိုင္ဆံုးျဖတ္ခ်က္ေတြအေပၚမွာမူတည္ၿပီး ေအာင္ျမင္မႈ ဆံုး႐ံႈမႈေတြကို သမီးတို႔ ကိုယ္တိုင္ခံစားရမွာ…။ ဒါေပမဲ့ သမီးတို႔ငယ္ငယ္ကတည္းက သင္ယူထားတဲ့ပညာေတြကိုေတာ့ အသံုးခ်ရမွာေပါ့..။ ဒါကေတာ့ လက္ရွိရထားတဲ့ ဒီဘဝေလးတခုအတြက္ပဲေနာ္.. သံသရာခရီး အတြက္ကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အဆံုးအမေတြနဲ႔ က်င့္ႀကံေနထိုင္မွ ျမင့္ျမတ္တဲ့၊ ဧခ်မ္းတဲ့ဘဝကိုရၾကမွာ….။ သမီးတို႔ကို အေမက သာသနာျပဳႏိုင္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးေလးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ လူျဖစ္ရတဲ့တိုေတာင္းလွတဲ့ဘဝေလးမွာ လူပီပီသသေနႏိုင္ေအာင္ က်ဳိးစားၾကေစခ်င္တယ္..။
သာသနာဆိုတာ အဆံုးအမလို႔ အဓိပၸါယ္ရတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕သာသနာ ဆိုတာ ျမတ္စြားဘုရားရဲ႕အဆံုးအမကိုေျပာတာ…။ ျမတ္စြာဘုရား ဆံုးမထားတဲ့အတိုင္း က်င့္သံုး ေနထိုင္တဲ့သူဟာ သာသနာျပဳေနသူပဲေပါ့။
ဘယ္လိုလဲ… ေနာက္ဆို ပိုးေကာင္ေလးေတြပဲ၊ ငွက္ကေလး ၾကက္ကေလးေတြပဲ.. မနာက်င္တတ္ဘူးထင္ၿပီး နာေအာင္က်င္ေအာင္မလုပ္မိေစနဲ႔၊ မေဆာ့မိေစနဲ႔ေနာ္… သမီးတို႔ ေနာက္အပတ္ၾကရင္ အဒိႏၷာဒါနာ (သူတပါးပစၥည္းခိုးျခင္း) နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္းေလး ေျပာျပမယ္ေနာ္…