Sunday, August 7, 2011

Saturday, July 2, 2011

ဒီမိုကေရစီနဲ႔ မအပ္စပ္တဲ့ လူတန္းစား..... လူထုစိန္ဝင္း


အထက္အညာ အင္းေတာ္ႀကီးေဒသ မာန္လည္ၿမိဳ႕ကေလးက လူငယ္တစ္ေယာက္ ဂ်ာနယ္တိုက္ေတြကို စံုစမ္းေမးျမန္းၿပီး ေရာက္လာတယ္။ ခ်စ္စရာ ျမန္မာ့႐ိုးရာ ဓေလ့အတိုင္း ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဦးခ်ကန္ေတာ့ၿပီးမႇ သူ႔ကိုယ္သူ မိတ္ဆက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ရင္ထဲမႇာ မ်ဳိသိပ္ထားရတာေတြ မ်ားလြန္းလို႔ ဘယ္လိုမႇ ေအာင့္အီး မေနႏိုင္ေတာ့လို႔ လာၿပီး ရင္ဖြင့္တာပါလို႔ နတ္သံမေႏႇာဘဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာလိုက္တယ္။

ေရႊရႇာေက်ာက္တူး

ေနမေကာင္းလို႔ စာေတာင္မေရးႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ေနေပမယ့္ သူ႔ခမ်ာ ဒီလို ရင္ဖြင့္ဖို႔ သက္သက္ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ား ေဒသက တပင္တပန္း လာခဲ့ရရႇာတာ ျဖစ္တဲ့အတြက္ သက္သာသလို ေနရင္း နားေထာင္ေပးခဲ့တယ္။

စကားေျပာရင္သာ ေမာၿပီး နားေထာင္တာက ေမာမႇမေမာတာ။ သူေျပာတာက သူတုိ႔ေဒသ တစ္၀ိုက္က လယ္သမားေတြ လယ္မလုပ္ေတာ့ဘဲ ျမစ္႐ိုးတစ္ေလွ်ာက္ ေရႊရႇာသူေတြက ရႇာၾက၊ ေမႇာ္ေတြထဲသြားၿပီး ေက်ာက္တူးသူေတြက တူးၾက ျဖစ္ေနတဲ့အတြက္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မႇာ သူမ်ားႏိုင္ငံက ဆန္ကို ၀ယ္စားရတဲ့ အျဖစ္မ်ဳိး ေရာက္သြားမႇာ စိုးရိမ္ေနရပါတယ္တဲ့။ ''ေရႊမရႇိတာက ဘာမႇမျဖစ္ဘူး။ ဆန္မရႇိရင္ေတာ့ ဒုကၡ အႀကီးအက်ယ္ေရာက္မႇာ ခင္ဗ်'

မ်က္ႏႇာစိမ္းေတြ

အနီးအနား ၀န္းက်င္ ေဒသေတြက သာမက မႏၲေလးလို ေနရာက မ်က္ႏႇာစိမ္းေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေတြ႕ျမင္ၾကရတယ္တဲ့။ ျခံေစာင့္ရရင္ ေတာ္ပါၿပီ၊ သြားေနၿပီး လုပ္စားၾကပါ။ ထြက္သမွ် သီးႏႇံေတြ အကုန္ယူပါလို႔ ေျပာတာေတာင္ သြားေနခ်င္သူ မရႇိတဲ့ ေနရာေတြက ျခံေျမေတြကို သိန္းရာနဲ႕ ေထာင္နဲ႔ခ်ီ ေပးၿပီး ၀ယ္တာကို မေရာင္းခ်င္သူ ဘယ္သူရႇိပါ့မလဲ။ ဒါသဘာ၀ပဲ။ အျပစ္တင္လို႔လည္း မရဘူး။ မေန႕ကေတာင္ သန္လ်င္ သီလ၀ါဆိပ္ကမ္းသြားရာ လမ္းေဘး၀ဲယာရႇိ လယ္ကြက္ေတြကို အ၀ယ္လိုက္ေနလို႔ တစ္ဧကကို သိန္း ၂၀ ေလာက္နဲ႔ ေရာင္းေနၾကတယ္ ဆိုတဲ့ သတင္းေတြ ဂ်ာနယ္ တစ္ေစာင္မႇာ ဖတ္လိုက္ရေသးတယ္။

ေဇာႀကီးလြန္းလို႔

ႏိုင္ငံ တည္ေဆာက္စ ကာလမႇာ စက္႐ံု၊ အလုပ္႐ံုေတြ တည္ေဆာက္ၾက၊ ၿမိဳ႕ျပဖြံ႕ၿဖိဳးေတြ လုပ္ေဆာင္ၾက ဆိုတာ လုပ္႐ိုးလုပ္စဥ္ ျဖစ္႐ိုးျဖစ္စဥ္ ေတြမို႕ ဒီသတင္းမ်ိဳးေတြဟာ သိပ္မဆန္းပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ စည္းလြတ္၀ါးလြတ္ေတာ့ မျဖစ္ေစသင့္ဘူး။ ၁၉၅၀ ဦးပိုင္း ကာလက လြတ္ေျမာက္လာစ တ႐ုတ္ျပည္မႇာ တည္ေဆာက္ေရးေဇာေတြ ႀကီးမားလြန္ကဲၿပီး ေက်းလက္ေဒသက အိမ္တိုင္းအိမ္တိုင္းမႇာ သံရည္က်ိဳဖိုေတြ ရႇိရမယ္။ သံတိုသံစေတြ စုေဆာင္းရႇာေဖြၿပီး သံရည္က်ဳိလုပ္ငန္း လုပ္ရမယ္။ သံနဲ႕သံမဏိ မ်ားမ်ား ထုတ္လုပ္ႏိုင္မႇ ျမန္ျမန္ စက္မႈႏိုင္ငံႀကီး တည္ေဆာက္ႏိုင္မယ္ ဆိုတဲ့' မဟာခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊား' (Great Leap Forward) စီမံကိန္းႀကီး ခ်မႇတ္ လုပ္ေဆာင္ခဲ့တာေၾကာင့္ ကေသာင္းကနင္း ျဖစ္မႈႀကီး ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ ေပၚေပါက္ခဲ့ဖူးတယ္။

သင္ခန္းစာယူသင္႕

ေတာက လယ္သမားေတြ လယ္မစိုက္ႏိုင္ေတာ့ စပါး မထြက္ေတာ့ဘဲ ႀကီးမားတဲ့ အငတ္ေဘးႀကီး ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရလို႔ ေပၚလစီ အမႇားကို အျမန္ စြန္႕ပစ္ၿပီး လယ္ယာစိုက္ပ်ိဳးေရးကို ျပန္ၿပီး ဦးစားေပးခဲ့ၾကရတယ္။ ဒီအျဖစ္ကို

ေကာင္းေကာင္း သင္ခန္းစာ ယူသင့္တယ္။ စက္႐ံုေတြ ေဆာက္ပါ။ ၿမိဳ႕ျပေတြ တည္ေဆာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ စိုက္ပ်ဳိးေနတဲ့ လယ္ယာေတြ ေနရာမႇာေတာ့ မေဆာက္သင့္ဘူး။ ျမန္မာျပည္မႇာ ေျမလြတ္ေျမ႐ိုင္းေတြ အမ်ားႀကီး ရႇိပါတယ္။

စက္မႈလုပ္ငန္းနဲ႔ အိုင္တီလုပ္ငန္းက စိုက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္းထက္ ပိုအေရးႀကီးတယ္လို႔ မယူဆသင့္ဘူး။ ''ေရႊမရႇိတာက ဘာမႇ မျဖစ္ဘူး။ ဆန္မရႇိရင္ေတာ့ ဒုကၡ အႀကီးအက်ယ္ေရာက္မႇာ ခင္ဗ်'' ဆိုတဲ့ မာန္လည္က လူငယ္ေျပာတဲ့ စကားကိုမ်က္ကြယ္ ျပဳမထားသင့္ဘူး။

ကမၻာမႇာ နံပါတ္တစ္

ျမန္မာႏိုင္ငံသားဟာ ဘုိးစဥ္ေဘာင္ဆက္က စိုက္ပ်ဳိးေရးႏိုင္ငံ ျဖစ္တယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ လက္ေအာက္ က်ေရာက္ေနစဥ္ ကာလကေတာင္ ကမၻာမႇာ ဆန္တင္ပို႔ ေရာင္းခ်တဲ့ နံပါတ္တစ္ႏိုင္ငံ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ ေဒသ ႏိုင္ငံေတြ အားလံုးေလာက္ နီးပါးဟာ အရြယ္အစား ပမာဏအားျဖင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံထက္ ႀကီးမား က်ယ္၀န္းၾကတယ္။ ေျမကြက္ဧရိယာ အမ်ားႀကီး ရႇိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေရေျမ အေနအထားနဲ႔ ရာသီဥတု အေျခအေနက ျမန္မာႏိုင္ငံေလာက္ သပၸာယ ျဖစ္ၿပီး မွ်တတာ မရႇိတာေၾကာင့္ ဘယ္ႏိုင္ငံမႇ ေကာင္းေကာင္း မစိုက္ပ်ဳိးႏိုင္ၾကဘူး။ စိုက္ၿပီးမိုးေခါင္လို႔

သေရာႀကီး ခိုင္းတာနဲ႔ ရိတ္သိမ္းခါနီးမႇ ျမစ္ေရ ေခ်ာင္းေရေတြ လွ်ံတက္လာလို႔ ရြာကိုစြန္႔ၿပီး ကိုယ္လြတ္ ႐ုန္းေျပးရတာနဲ႔ အင္မတန္ ဒုကၡ ႀကီးမားရႇာၾကတယ္။

အားလံုးၿပိဳသြားမယ္

ျမန္မာႏိုင္ငံမႇာေတာ့ အပူလြန္လို႔ အေအးလြန္လို႔ လူေတြ အေျမာက္အျမား ေသၾကရတာမ်ဳိး မရႇိသလို မိုးေခါင္လြန္းလို႔၊ ေရႀကီးလြန္းလို႔ ဒုကၡ ေရာက္ရတာမ်ဳိးလည္း ႀကီးႀကီးမားမား၊ မ်ားမ်ားစားစား မၾကံဳဖူးပါဘူး။ နာဂစ္ကေတာ့ ႁခြင္းခ်က္ေပါ့။ ေနာက္ ၿပီးေတာ့ စိုက္ပ်ဳိးေရး လုပ္ငန္းလို႔ ေျပာတဲ့အခါမႇာ ေတာင္သူလ

ယ္သမားနဲ႔ ေကာက္စိုက္သမေတြကိုခ်ည္း ျမင္ေနလို႔ မျဖစ္ဘူး။ စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းကို အမီႇျပဳၿပီး ရပ္တည္ေနၾကရတဲ့ လူဦးေရဟာ ႏိုင္ငံ့လူဦးေရရဲ႕ ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ ရိႇပါတယ္။ စိုက္ပ်ဳိးေရး ယိုင္နဲ႔သြားရင္ ရန္ကုန္ ဘုရင့္ေနာင္လို ကုန္စည္ေစ်းကြက္ႀကီး တစ္ခုလံုး ၿပိဳက်သြားမႇာပါ။ တစ္ႏိုင္ငံလံုးအႏံႇ႔ ရိႇေနတဲ့ ဆန္စက္ေတြနဲ႔ ဆက္စပ္ လုပ္ငန္းေတြ၊ ေလႇသမၺန္နဲ႔ သေဘၤာေတြ၊ ေမာ္ေတာ္ကားေတြလည္း လုပ္စရာ မရႇိေတာ့ဘဲ ျဖစ္ကုန္ၾကမႇာပါ။

မရႇိမျဖစ္ လိုအပ္ခ်က္

အဲဒါေၾကာင့္ မလြဲမေသြ လုပ္ကိုလုပ္ရမယ့္ စက္မႈ တည္ေဆာက္ေရးမ်ား လုပ္တဲ့အခါမႇာ စနစ္တက် စီမံကိန္းခ်ၿပီး လုပ္ဖို႔ အထူးလိုအပ္တယ္။ ဒါ့အျပင္ မေမ့အပ္တဲ့ အခ်က္တစ္ခုက ဒီမိုကေရစီစနစ္ ထူေထာင္ရာမႇာ တုိင္းသူျပည္သား အားလံုးရဲ႕ တက္တက္ႂကြႂကြ ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္မႈ မရႇိမျဖစ္ လိုအပ္တယ္ ဆိုတာ ျဖစ္တယ္။ စိတ္ေရာကိုယ္ပါ အားတက္သေရာ ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ဖို႔ ဆိုရင္ တုိင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ အစိုးရဟာ သူတုိ႔အားလံုး အတြက္ မႇန္မႇန္ကန္ကန္ လုပ္ေဆာင္ေနတယ္။ သူတုိ႔ အက်ဳိးစီးပြားကို အျမဲတမ္း ကာကြယ္ ေစာင့္ေရႇာက္ေပးေနတယ္လို႔ သံသယ ကင္းကင္းနဲ႔ လံုး၀ ယံုၾကည္ စိတ္ခ်မႈ ရႇိေနဖို႔ လိုအပ္တယ္။

ႀကိဳးစားဆဲကာလ

အစိုးရ တစ္ရပ္ဟာ ျပည္သူအမ်ားကို လ်စ္လ်ဴ႐ႈၿပီး လူတစ္စု အဖြဲ႕အတြက္သာ လုပ္ေဆာင္ေနတယ္။ လူတစ္စုတစ္ဖြဲ႕ အက်ဳိးစီးပြားကိုသာ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရႇာက္ေနတယ္လို႔ ထင္ျမင္ ယူဆေနရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မႇ စိတ္ပါလက္ပါ တက္တက္ႂကြႂကြ ပါ၀င္လာမႇာ မဟုတ္တာ ေသခ်ာတယ္။ ဒီေန႔ လက္ရႇိ အစိုးရသစ္ဟာ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ယံုၾကည္ကိုးစားမႈကို အျပည့္အ၀ ရရႇိဖို႔ ႀကိဳးစားေနဆဲကာလ ျဖစ္တယ္။ အစိုးရ တာ၀န္ရႇိသူေတြ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ထြက္လာၿပီး တရား ဥပေဒကို မႇန္မႇန္ကန္ကန္ တည့္တည့္မတ္မတ္ လိုက္နာ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၾကဖို႔ ေျပာၾကားေနၾကတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါအလြန္အေရးႀကီးတဲ့ အခ်က္ ျဖစ္တယ္။ တရားဥပေဒဟာ ျပည္သူေတြကို အျမဲတမ္း ကာကြယ္ ေစာင့္ေရႇာက္တယ္။ မ်က္ႏႇာ ႏႇစ္ဖက္ မရႇိဘူး။ တရားဥပေဒရဲ႕ အထက္မႇာ ဘယ္သူမႇ မရႇိဘူးလို႔ သူတို႔ အမႇန္တကယ္ ယံုၾကည္လာရင္ ဘယ္လို အစိုးရမ်ဳိး မဆို သူတို႔ ေထာက္ခံၾကမႇာ ျဖစ္တယ္။

လမ္းေဘးေစ်းသည္ ရႇင္းတဲ့အခါ

ဒီလို အေျခအေနမႇာ အဆင့္ အသီးသီးက တာ၀န္ရႇိ ၀န္ထမ္းမ်ားဟာ စက္႐ံုအလုပ္႐ံု (အစိုးရျဖစ္ျဖစ္၊ ပုဂၢလိက ျဖစ္ျဖစ္) ေဆာက္ဖို႔ လယ္ယာေျမမ်ား သိမ္းယူတဲ့ အခါ၊ လမ္းေဖာက္ တံတားေဆာက္ဖို႔ လူေနအိမ္ေျခမ်ားသိမ္းယူတဲ့အခါ၊ ယုတ္စြအဆံုး ပလက္ေဖာင္းေပၚက လမ္းေဘးေစ်းသည္ေတြ ရႇင္းလင္းတဲ့အခါ ျဖစ္ျဖစ္ ဥပေဒဟာ ႏႇစ္မ်ဳိး မရႇိဘူး ဆိုတာကို ျပတ္ျပတ္သားသား ျပဖို႔ လိုပါလိမ့္မယ္။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အႏႇစ္သာရဟာႏိုင္ငံသားတစ္ဦးခ်င္းစီရဲ႕အက်ဳိးစီးပြားကို ဖြဲ႕စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံ ဥပေဒထဲမႇာ ထည့္သြင္းေရးဆြဲ ျပ႒ာန္းေပးထားျခင္း ျဖစ္တယ္။

မအပ္စပ္ဘူး

ဥပေဒထဲမႇာ ပါတယ္ဆို႐ံုနဲ႔လည္း မၿပီးေသးဘူး။ တကယ္ လက္ေတြ႕ ကာကြယ္ေစာင့္ေရႇာက္ေပးဖို႔ လိုတယ္။ ပလက္ေဖာင္းေပၚမႇာ ေစ်းမေရာင္းရဘူး ဆိုရင္ ဘယ္သူမႇကို မေရာင္းရတာမ်ဳိး ျဖစ္သင့္တယ္။ ဒီမိုကေရစီ စနစ္

ေအာက္မႇာ ျပည္သူျပည္သား အားလံုး တန္းတူညီမွ် အခြင့္အေရး ရႇိတယ္။ အခြင့္ထူးခံ လူတန္းစား ဆိုတာ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ နည္းနည္းေလးမႇ မအပ္စပ္ပါဘူး။

Thursday, May 26, 2011

ဆရာေတာ္အရွင္ဇနကာဘိဝံသ၏ အဆိုအမိန္ ့မ်ား

ဆရာေတာ္အရွင္ဇနကာဘိဝံသ၏ ပဌာန္းတရားေတာ္..





ကမၻာႀကီးျဖစ္ပံု ပ်က္ပံုမ်ားအတြက္ ဗဟုသုတျဖစ္ေစေသာတရားျဖစ္ပါတယ္...

Monday, May 23, 2011

Sunday, May 22, 2011

Sunday, May 15, 2011

Saturday, May 7, 2011

Thursday, May 5, 2011

Sunday, April 24, 2011

အေျခပ်ဳိးဗုဒၵဘာသာ ....... ခ်မ္းေျမ့ဆရာေတာ္



ဖတ္ရလြယ္ကူရန္ စာမ်က္ႏွာကို တခ်က္ႏွိပ္လိုက္ပါ။ ၿပီးလွ်င္ေဘးမွမွ်ားကိုႏွိပ္၍ တရြက္ျခင္း ႏွိပ္ဖြင့္၍ဖတ္ႏိုင္ပါသည္။

Thursday, March 24, 2011

ဗုဒၶႏွင့္စံျပေခါင္းေဆာင္မႈ (လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ က ေခါင္းေဆာင္မႈ)

ဇူလိုင္လထုတ္ စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္းမွာ ေနဘုန္းလတ္ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႕မဟုတ္ပဲ အျခားနာမည္တစ္ခုနဲ႕ ေဖာ္ျပျခင္းခံခဲ့ရတဲ့ ေဆာင္းပါးေလး တစ္ပုဒ္ပါ။ သံလြင္အိပ္မက္မွာလဲ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္း ကို အေကာင္းဆံုး ေခါင္းေဆာင္မႈေပးခဲ့ပံုေတြကို လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕အေတြးနဲ႕ ရိုးရိုးေလးေရးခဲ့တာပါ။ ဒီေဆာင္းပါးေလးကို ေရးျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက ဒီလိုပါ …။ ကၽြန္ေတာ္စင္ကာပူမွာရွိေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္၊ ဇင္ကိုလတ္၊ ကိုငယ္တို႕ေနၾကတဲ့ အိမ္ကို သံလြင္အိပ္မက္အတြက္ဆိုၿပီး စာအိတ္တစ္အိတ္ေရာက္လာပါတယ္။ စာမူပို႕တာပါ။ အဲဒီံစာအိတ္ထဲမွာက သံလြင္အိပ္မက္အေနနဲ႕ ဗုဒၶဘာသာေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘာသာေရးနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ထည့္သင့္တဲ့အေၾကာင္း ေတြကို နိဒါန္းပ်ိဳးထားၿပီး ဘာသာေရးနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ စာမူႏွစ္ပုဒ္ကိုပို႕ထားပါတယ္။ အဆင္ေျပရင္ သံုးမယ္လို႕စဥ္းစားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြမၾကိဳက္တာေၾကာင့္ ၊ ေနာက္ၿပီး သံလြင္အိပ္မက္ရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းနဲ႕ နဲနဲေသြဖယ္ေနတာေၾကာင့္ မသံုးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သံလြင္အိပ္မက္မွာ ဘာသာေရးနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္းကိုထည့္သင့္တယ္ဆိုတဲ့ သူတို႕ရဲ႕ဆႏၵကိုေလးစားေသာအားျဖင့္ ဘာသာေရးဆုိင္ရာ စာမူတစ္ပုဒ္ ထည့္ၾကဖို႕ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ၀ဏၰသီရီေရးသားျပဳစုသည့္ ညီေတာ္အာနႏၵာ၏ တစ္သက္တာမွတ္တမ္းကို ဖတ္ေနတဲ့အခ်ိန္နဲ႕တုိက္ဆိုင္ ေနတာေၾကာင့္ အားလံုးက `မင္းေရးလိုက္ကြာ´ ဆိုၿပီး ၀ိုင္းေျပာၾကတာနဲ႕ … ေရးျဖစ္ခဲ့တာပဲျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ သံလြင္အိ္ပ္မက္ဟာ လူငယ္ေတြအတြက္ အဓိက ရည္ရြယ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈစြမ္းရည္ကိုပဲ ဦးတည္ၿပီးေရးမယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ၿပီး ဒီေဆာင္းပါးေလးကို အဲဒီလိုပံုစံေလးအတုိင္းေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ လူငယ္တစ္ေယာက္က ေရးထားတဲ့ ဘာသာေရးနဲ႕ပတ္သက္တဲ့စာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အမွားအယြင္းတစံုတရာရွိခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈသာျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႕ … ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့တဲ့စကားလံုးတုိင္း အတြက္ ကၽြန္ေတာ္လံုး၀ တာ၀န္ယူ ပါေၾကာင္း ...။

ဗုဒၶႏွင့္စံျပေခါင္းေဆာင္မႈ (လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ က ေခါင္းေဆာင္မႈ)

ကြၽန္ေတာ္ စာစဖတ္စအရြယ္မွာ အိမ္အနီးအနားပတ္၀န္းက်င္ကစာအုပ္အငွားဆုိင္ေလးေတြနဲ႕ ကြၽန္႕ေတာ့္အဖိုးရဲ႕ စာအုပ္စင္ႀကီးဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့စာေပဗိမာန္ႀကီး ေတြလိုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးေတြ ကေတာ့ ကာတြန္းေတြ၊ ပံုျပင္ေလးေတြ နဲ႕ စာတုိေပစေလးေတြကိုဖတ္ရၿပီး၊ အဖိုးရဲ႕စာအုပ္စင္ႀကီးကေနေတာ့ ဗုဒၶစာေပေတြကို အဓိကဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ အေတြးအေခၚ ျမင့္မားလွတဲ့ ဗုဒၶဒႆနေတြကိုဖတ္ၿပီး မျဖစ္စေလာက္ဦးေႏွာက္နဲ႕ ေ၀ဖန္ေရးေတြလုပ္မိလို႕လည္း အဖိုးဆူတာကို ခဏခဏခံခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အဲဒီလို အဖိုးနဲ႕ အဖိုးရဲ႕စာအုပ္စင္ႀကီးတို႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာကို မိ႐ုိးဖလာ ယံုၾကည္ကုိးကြယ္တယ္ဆိုတဲ့ အဆင့္ထက္ ေက်ာ္ၿပီး နားလည္သေဘာေပါက္ခြင့္ရခဲ့ၿပီး တရားေတာ္ေတြရဲ႕ လမ္းျပသြန္သင္မႈကို အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ခံယူႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ လူငယ္တစ္ေယာက္ပီပီ ေလာကုတၲရာ ဘက္ကိုဦးစားေပးတဲ့ ၀ိပႆနာလိုင္းကို သိပ္မလိုက္စား မိေပမယ့္၊ ေလာကီလူ႕ဘ၀မွာ တရားေတာ္နဲ႕အညီ ဘယ္လို က်င့္ၾကံျပဳမူ ေျပာဆိုေနထုိင္သင့္တယ္ဆိုတာေတြကို အဓိကေလ့လာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး တပည့္သံဃာေတာ္ေပါင္း အေထာင္ အေသာင္းအသိန္းရွိတဲ့ သံဃာ့အဖဲြ႕အစည္းႀကီးတစ္ခုကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္နဲ႕ တည္ေထာင္ဖြဲ႕စည္းၿပီး အဓြန္႕ရွည္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းအုပ္ခ်ဳပ္ ဦးေဆာင္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားကို အႏႈိင္းမဲ့ စံျပေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ ျမင္လာခဲ့ရာကေန ေဂါတမဗုဒၶရဲ႕ သံဃာ အဖြဲ႕အစည္းႀကီးကို ဘယ္လုိဘယ္ပံု စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကိုသာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေတြ စံနမူနာယူႏုိင္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ေလာကလူ႕အဖြဲ႕အစည္းႀကီး ကိုလည္း ေအာင္ျမင္ျပည့္၀တဲ့ေခါင္းေဆာင္မႈေတြ ေပးႏုိင္မွာေသခ်ာတယ္လုိ႕လဲ ေတြးမိခဲ့ပါတယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားဟာ ဘုရားစျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူတဲ့အခ်ိန္အထိ ၀ါေတာ္၄၅၀ါပတ္လံုးမွာ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ ျပန္႕ပြားစည္ပင္ေရးအတြက္ သံဃာေတာ္ အေျမာက္အမ်ားပါ၀င္တဲ့ သံဃာအဖြဲ႕အစည္းႀကီးကို ဘယ္ပံုဘယ္နည္းနဲ႕ စီမံခန္႕ခြဲေတာ္မူခဲ့တယ္ ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ေလ့လာသံုးသပ္ရင္း ေလာကီ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ တစ္စံုတစ္ရာေသာ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြကို ထုတ္ယူၾကည့္ၾက ရေအာင္ပါ။

ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားဟာ သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းႀကီးရဲ႕ ပထမဆံုးေသာအဖြဲ႕၀င္ေတြလို႕ဆိုရမယ့္ ပဥၥ၀ဂၢီငါးပါးကို ဓမၼစၾကာတရားဦး ေဟာၾကားဖို႕အတြက္ မိဂဒါ၀ုန္ေတာကိုၾကြလွမ္းေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဗုဒၶက ...

``ရဟန္းတို႕ ... ငါဘုရားသည္ ကိေလသာအားလံုးမွ ေ၀းကြာခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ မိမိအလိုကုိ ကိုယ္ေတာ္တုိင္ ထိုးထြင္း၍ သိခဲ့၏။ ရဟန္းတို႕ နားစိုက္၍ထားၾကေလာ့။ ငါကုိယ္တုိင္ သိျမင္ေပါက္ပိုင္ထားခဲ့ေသာ `အမေတ´ တရားကို ငါဆံုးမမည္။ ငါတရားေဟာမည္။´´

လို႕အမိန္႕ရွိၿပီး ပဥၥ၀ဂီၢငါးပါးကို တရားနာၾကဖို႕ဖိတ္ေခၚခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကို သူတို႕ကသံသယေတြနဲ႕ ျငင္းဆန္ေနခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္မံဖိတ္ေခၚျပန္ပါတယ္။ အဲဒါကိုလည္းျငင္းဆန္ၿမဲျငင္းဆန္ ေနၾကတာေၾကာင့္ တတိယအႀကိမ္မွာေတာ့ ဗုဒၶက ...

``ရဟန္းတုိ႕ ေရွးအခါမ်ားတုန္းက ငါဘုုရားသည္ ဤသို႕ေသာ စကားမ်ား ေျပာၾကားခဲ့ဖူးပါသလား။ သင္တို႕ သတိမ်ား ထားခဲ့မိၾကပါ သလား။´´ လို႕မိန္႕ေတာ္မူမွ ပဥၥ၀ဂၢီရဟန္းတို႕လည္း ယံုၾကည္စိတ္ခ် သြားၾကၿပီး တရားေတာ္ကို နာၾကားခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဘာကိုသြားေတြ႕ရသလဲဆိုရင္ မုသားမေျပာသူ တစ္ဦးရဲ႕ ႏႈတ္ထြက္စကားဟာ သစၥာအျဖစ္တည္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါ။ ေနာက္တစ္ခုက ယံုၾကည္မႈတစ္ခုကေန ျဖစ္လာတဲ့ ၾကည္ညိဳသဒၶါစိတ္ပါ။ ပဥၥ၀ဂၢီရဟန္းတို႕ဟာ ဗုဒၶကို သူတို႕ရဲ႕ ဆရာ အျဖစ္သတ္မွတ္ၿပီး ဗုဒၶေဟာၾကားတဲ့ တရားေတာ္ေတြကို နာယူဖို႕လက္ခံခဲ့ ၾကျခင္းဟာ ဗုဒၶကို သူတုိ႕ရဲ႕ ဆရာတင္ထိုက္တယ္၊ ေခါင္းေဆာင္ တင္ထိုက္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္တစ္ခုျဖစ္လာလို႕ပါ ...။ အဲဒီ့စိတ္ဟာ အရမ္းကို အေရးႀကီးပါတယ္။ အဲဒီစိတ္ဟာ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ ထြန္းကားစည္ပင္ဖို႕အတြက္ တရားေတာ္ေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းေဆာင္ယူ ေဟာၾကားေပးၾကမယ့္ သံဃာအဖြဲ႕အစည္းႀကီးတစ္ခုလံုးရဲ႕ သေႏၶတည္ရာ ေရေသာက္ျမစ္လို႕ေတာင္ ေျပာလို႕ရပါတယ္။ ေလာကလူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႕လည္း ကုိယ့္ရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈ ေနာက္ကိုလုိက္မယ့္ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါ အားလံုးရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ဒီလူဟာ ငါတို႕ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ထိုက္တယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈတစ္ခုရွိေနေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ရပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ၿပီး ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားဟာ ပဥၥ၀ဂၢီရဟန္းတို႕ကို ဓမၼစၾကာတရား ေဟာၾကားတဲ့ေနရာမွာ ရဟန္းတို႕က ဗုဒၶေဟာသမွ်ကို ဇြတ္မွိတ္ယံုၾကည္ လိုက္ၾကတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြး ခဲ့ၾကတယ္လို႕သိရပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လဲ အရြယ္ပမာဏအားျဖင့္ အလတ္စားေလာက္သာရွိတဲ့ ဓမၼစၾကာတရားေတာ္ကို ငါးရက္တုိင္တုိင္ ဘုရားရွင္ေဟာၾကား ေတာ္မူခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကိုနမူနာယူမယ္ဆိုရင္ သံုးေလာကထြတ္ထား ျမတ္စြာဘုရားသခင္ေတာင္ သစၥာေလးပါး တရားေတာ္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြး သံုးသပ္ခြင့္ေပးခဲ့တာကို ေထာက္႐ႈၿပီး အမွားမကင္းႏုိင္တဲ့ ပုထုဇဥ္လူသား ေခါင္းေဆာင္ေတြအေနနဲ႕ ျပန္လည္ေ၀ဖန္ ေဆြးေႏြးခြင့္မေပးတဲ့ တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႕ဆိုတဲ့ မူကို ဘယ္လိုမွမက်င့္သံုး ထုိက္ဘူးဆိုတာ သတိျပဳသင့္ပါတယ္။

ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားဟာ သာသနာျပဳရဟႏၱာပုဂၢဳိလ္ အေတာ္အသင့္ရွိလာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အဆိုပါ အရွင္ျမတ္ေတြကို ရြာႀကီး၊ ရြာငယ္၊ ၿမိဳ႕နယ္မေရြးဘဲ အရပ္ရပ္ေသာဌာနေတြဆီ ေဒသစာရီၾကြခ်ီေတာ္မူေစခဲ့ၿပီး သာသနာ့အသိ၊ သာသနာ့အျမင္၊ သာသနာ့ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ျဖန္႕ေ၀ေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ေဒသစာရီၾကြခ်ီရာ အရပ္ေတြက ရဟန္းျပဳလိုသူ ရွင္ေလာင္း၊ ရဟန္းေလာင္းမ်ားကို အဆိုပါအရွင္သူျမတ္ေတြက ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားထံပါးကို ရဟန္းအျဖစ္ခံယူႏုိင္ဖို႕ ေခၚေဆာင္ လာၾကရပါတယ္။ အဲဒီစနစ္ဟာ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာ အခ်ိန္ၾကန္႕ၾကာမႈနဲ႕ အဆင္မေျပမႈေတြရွိလာတာေၾကာင့္ ဗုဒၶဟာ ...

``ရဟန္းတို႕ ... ယခုအခါမွစ၍ ထိုထိုေသာအရပ္မ်က္ႏွာ၊ ထိုထိုေသာၿမိဳ႕ရြာဇနပုဒ္တို႕၌ သင္တို႕ ဘာသာ ရွင္ျပဳေပးၾကရန္၊ ရဟန္းျပဳေပးၾကရန္ ငါဘုရားခြင့္ျပဳေတာ္မူ၏။ ´´

ဟု မိန္႕ေတာ္မူၿပီး ရဟန္းျပဳေပးပိုင္ခြင့္အာဏာေတာ္ကို သာ၀ကေတြထံ ခြဲေ၀ေပးခဲ့ပါတယ္။

ဒါဟာလည္း ... အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုကို ေခါင္းေဆာင္တဲ့ေနရာမွာ မရွိမျဖစ္လိုအပ္တဲ့ အခ်က္တစ္ခုပါပဲ။ ရွိသမွ်လုပ္ပိုင္ခြင့္ အာဏာေတြအားလံုးကို ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူကသာ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားမယ္ဆိုရင္ အျခားမလိုလားအပ္တဲ့ ျပႆနာေတြေပၚေပါက္လာႏုိင္ၿပီး ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႕ၾကာမႈေတြ ျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။ လႊဲေပးလို႕ရတဲ့၊ ခြဲေ၀ေပးလို႕ရႏုိင္မယ့္ ကိစၥေတြကို ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရသူေတြဆီ လႊဲေျပာင္းခြဲေ၀ ေပးထားႏုိင္မွလည္း အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ျပဳဖြယ္ကိစၥအရပ္ရပ္ဟာ လစ္ဟာမႈေတြမရွိပဲ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ႏုိင္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ တာ၀န္တစ္ရပ္ လႊဲေပးဖို႕အတြက္ ဒီလူဟာ ဒီတာ၀န္နဲ႕ ထိုက္တန္တဲ့အရည္အခ်င္းေတြရွိရဲ႕လားဆိုတာကို မစဥ္းစားဘဲ အျခားေသာပုဂၢဳိလ္ေရး ခင္မင္မႈေတြနဲ႕ လူမႈေရးေတြကို စဥ္းစားတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ဖို႕လုိပါတယ္။

ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕လက္၀ဲေတာ္ရံ အဂၢသာ၀ကဟာ ပညာအရာမွာ ဧတဒဂ္ရထားတဲ့ အရွင္သာရိပုတၲရာျဖစ္ၿပီး၊ လက္ယာေတာ္ရံကေတာ့ တန္ခိုးအရာမွာ ဧတဒဂ္ရတဲ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလန္ျဖစ္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အဆိုပါအဂၢသာ၀ကႏွစ္ပါးဟာ အျခားေသာရာနဲ႕ခ်ီတဲ့ ရဟန္းေတြရဲ႕ေနာက္မွ သာသနာ့ေဘာင္ကို ၀င္လာခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ေနာက္မွေရာက္လာေပမယ့္ ေနာင္မွာ အဆိုပါအဂၢသာ၀ကႀကီး ႏွစ္ဦးျဖစ္လာမယ့္ မင္းသားႏွစ္ပါး အေ၀းမွလာသည္ကို ျမင္ကတည္းက ဗုဒၶဟာ ...

``ရဟန္းတို႕ ... ႐ႈၾကေလာ့။ ဥပတိႆ၊ ေကာလိတတို႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္လာခဲ့ၾကၿပီ။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္သည္ ငါ၏ သာ၀ကအစံု ျဖစ္လာလတၲံတည္း။ ´´

ဟုမိန္႕ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ထိုရဟန္းႏွစ္ပါးကို လက္၀ဲရံ၊ လက္ယာရံအဂၢသာ၀ကႏွစ္ပါးအျဖစ္ ထားရွိခဲ့ပါတယ္။

အရည္အခ်င္းရွိသူကို အရည္အခ်င္းရွိသလို ေနရာေပးတဲ့သေဘာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါဟာလည္း အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု ေရရွည္တည္တံ့ ႏုိင္ဖို႕အတြက္ အရမး္ကိုအေရးႀကီးပါတယ္။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုဟာ အမွန္တကယ္ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ သူေတြကို ေဘးဖယ္ထားၿပီး သူတို႕ရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္မႈေတြကို လွ်စ္လွ်ဴ႐ႈထားမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ့အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ေရရွည္အက်ိဳးစီးပြားဟာ ေကာင္းလာႏုိင္စရာမရွိပါဘူး။ ကမၻာႏုိင္ငံ အရပ္ရပ္က ေအာင္ျမင္တဲ့ေခါင္းေဆာင္တိုင္းကို ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အသီးသီးေသာ က႑ေတြမွာ အေကာင္းဆံုး စြမ္းေဆာင္ႏုိင္မယ့္ အသင့္ေတာ္ဆံုးေသာသူေတြကို ေရြးခ်ယ္ခန္႕ထားႏုိင္ၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ သူ႕ေနရာနဲ႕သူ အသံုး၀င္မယ့္ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့သူေတြကို ရွာေဖြေနရာေပး ႏုိင္ျခင္းရွိ မရွိဆိုတဲ့အခ်က္ဟာ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု ရဲ႕ကံၾကမၼာကို အမ်ားႀကီး အက်ိဳးသက္ေရာက္ ေစပါတယ္။

ဗုဒၶဘုရားရွင္ဟာ သံဃာအဖြဲ႕အစည္းႀကီးအဓြန္႕ရွည္တည္တံ့ၿပီး သာသနာေတာ္ျပန္႕ပြားေရးကို စဥ္ဆက္မပ်က္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ဖို႕ အတြက္ ၀ိနည္းပညတ္ခ်က္ေတြကို အလ်ဥ္းသင့္ရင္သင့္သလို ထုတ္ျပန္ခ်မွတ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားဟာ ထုတ္ျပန္ခ်မွတ္ထားခဲ့တဲ့ အခ်ိဳ႕ေသာ ပညတ္ခ်က္ေတြကို ကာလေဒသအေျခအေနႏွင့္ လုိက္ၿပီး ေလ်ာ့လြန္းသည္မ်ားကို တင္းေပးၿပီး၊ တင္းလြန္းေနသည္မ်ားကို ေလ်ာ့ေပါ့ခြင့္ေပးေတာ္မူခဲ့တာေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါဟာလည္း သံဃာအဖြဲ႕အစည္း ႀကီးရဲ႕ ေရရွည္အက်ိဳးကို ခ်င့္ခ်ိန္ေမွ်ာ္ေတြးၿပီးလုပ္ခဲ့တာေတြပါ။ ဥပမာတစ္ခုအေနနဲ႕ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဗုဒၶဘုရားရွင္ဟာ ရဟန္းတို႕အေနနဲ႕ ဆယ္၀ါတုိင္တုိင္ မိမိရဲ႕ဥပဇၩယ္ဆရာမ်ားထံ နိႆယည္းယူၾက၍ ဆယ္၀ါျပည့္ၿပီးမွ မိမိက နိႆယည္းျပန္ေပးရန္ ပညတ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ ရဟန္းေတြဟာ အဆိုပါသိကၡာပုဒ္ကို ပ်က္မွာစိုးတဲ့အတြက္ ဘုရားရွင္ေဒသစာရီ လွည့္လည္တဲ့အခါေတြမွာ လိုက္ပါဖို႕ကိုျငင္းဆန္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ...ဗုဒၶက ...

`` ရဟန္းတို႕ တတ္သိနားလည္ေသာရဟန္းသည္ ငါး၀ါမွ်သာ နိႆယည္းယူ၍ေနရမည္။ တတ္သိနားလည္သူ မဟုတ္လွ်င္ကား ရာသက္ပန္ နိႆယည္းယူ၍ ေနရမည္။ ´´ ဟုမိန္႕ေတာ္မူၿပီး သိကၡာပုဒ္ကို ျပင္ဆင္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ဒါဟာ လူအဖြဲ႕အစည္းထဲက လူသားေခါင္းေဆာင္ေတြေနနဲ႕ အင္မတန္ကို နမူနာယူစရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုကို ဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ေနရာမွာ အခုိင္အမာ ဆုပ္ကိုင္က်င့္သံုးေနရမယ့္ မူ၀ါဒေတြရွိရမယ္ဆိုတာမွန္ေပမယ့္ အျခားလိုက္နာအပ္တဲ့ စည္းမ်ဥ္း၊ စည္းကမ္း၊ က်င့္၀တ္ေတြနဲ႕ အခါအားေလွ်ာ္စြာ ခ်မွတ္တဲ့ အမိန္႕ထုတ္ျပန္ခ်က္ေတြကိုေတာ့ ကာလေဒသနဲ႕အညီ လိုအပ္ရင္လိုအပ္သလုိ အေလွ်ာ့အတင္း လုပ္ေပးႏုိင္ဖို႕လိုပါတယ္။ ျဖစ္ေနတဲ့အေျခအေနနဲ႕ အခ်ိန္အခါေတြကို အေကာင္းဆံုး သံုးသပ္ၿပီး လုပ္သင့္တာတစ္ခုကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့လုပ္လိုက္ရေတာ့မယ့္အခါမွာ စည္းေတြ၊ ေဘာင္ေတြက ကိုယ့္ကိုျပန္လည္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ ေနတာမ်ိဳးေတြ ခဏခဏျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးက သန္႕စင္မႈရွိ မရွိ ဆိုတဲ့အခ်က္က အဓိကက်သြားပါတယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အထက္ပါျဖစ္ရပ္ကို ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သာသနာေတာ္ႀကီး အဓြန္႕ရွည္တည္တံ့ဖို႕အတြက္ မိမိကိုယ္တိုင္ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ ပညတ္ခ်က္ေတြကိုေတာင္ မင့ဲကြက္ပဲ အၿမဲမပ်က္ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္က ထင္ရွားပါတယ္။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုမွာလည္း ေခါင္းေဆာင္ေတြအေနနဲ႕ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို စနစ္တက် ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းႏုိင္ဖို႕အတြက္ မိမိရဲ႕စိတ္ထဲက အယူ၀ါဒစြဲ၊ ပုဂိၢဳလ္စဲြ၊ ငါစြဲ၊ အတၲစြဲေတြကို ဖယ္ထားႏုိင္ဖို႕နဲ႕ မိမိရဲ႕စိတ္ကို ဒီလူ႕အဖဲြ႕အစည္းရဲ႕ တိုးတက္ေအာင္ျမင္မႈ တစ္ခုတည္းကိုပဲ ေရွး႐ႈထားႏုိင္ဖို႕ ႀကိဳးစားၾကရ ပါလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာ တစ္ခုသတိထားရမွာက သူက ငါ့အမ်ိဳးမို႕လို႕၊ သူကငါ့အေပၚေက်းဇူးရွိလို႕၊ သူကငါနဲ႕ရင္းႏွီးလို႕ စတဲ့ လူမႈေရးဆိုင္ရာခင္မင္မႈေတြအတြက္ စည္းမ်ဥ္း၊ စည္းကမ္း၊ က်င့္၀တ္၊ ဥပေဒေတြကို လိုသလို အတင္းအေလွ်ာ့ လုပ္ေနတာမ်ိဳးျဖစ္မေနဖို႕ပါ။

ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား ဘုရားျဖစ္ၿပီး ၉၀ါေျမာက္အခ်ိန္မွာ ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္ေတာ္တုိင္က

`` ရဟန္းသံဃာသည္ သင္းကြဲခဲ့ေလၿပီတကား၊ ရဟန္းသံဃာသည္ သင္းကြဲခဲ့ေလၿပီတကား။´´

ဟု ႏွစ္ႀကိမ္တုိင္တိုင္ေရရြတ္ေတာ္မူခဲ့ရတဲ့ အေရးကိစၥတစ္ခုျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ သုတၲန္ေဆာင္ပုဂိၢဳလ္ရဟန္းတစ္ပါး ကုဋီတက္ရာမွာ ေရေဆးခြက္ထဲကေရကို ကုန္ေအာင္မသံုးမိပဲ ေရက်န္ထားခဲ့တာကို ၀ိနည္းေဆာင္ပုဂိၢဳလ္ရဟန္းက အာပတ္သင့္ တယ္လို႕အဆိုျပဳရာကေန စခဲ့တဲ့ ျပႆနာျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ဘက္နဲ႕တစ္ဘက္ သူမွားတယ္၊ ငါမွန္တယ္ ေ၀ဖန္ေျပာဆိုၾကရင္း ရဟန္းပရိသတ္အသီးသီး စုေဆာင္းၾကရာကေန ၀စီကံေျမာက္၊ ကာယကံေျမာက္ ခိုက္ရန္ေဒါသျဖစ္ၾကတဲ့ အဆင့္အထိကို ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေဒါသမာနေတြ ဖံုးလႊမ္းေနၾကတဲ့ သံဃာေတြကို စကားအရာနဲ႕ ဘယ္လုိမွ ေျပာဆိုဆံုးမလို႕ မရေတာ့တာေၾကာင့္ ဗုဒၶဘုရားရွင္ဟာ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အသိမေပးဘဲ သကၤန္းပရိကၡရာ အစံုအလင္နဲ႕ တစ္ပါးတည္း ထြက္ခြာေတာ္မူသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ဘုရားရွင္ကို ထြက္ခြာသြားေအာင္ျပဳခဲ့ၾကတဲ့ ရဟန္းေတြကို တကာ၊ တကာမေတြက ခရီးဦးႀကိဳမႈမျပဳေတာ့ျခင္း၊ ႐ိုေသေလးျမတ္မႈမျပဳေတာ့ျခင္း၊ ဆြမ္းေလာင္းလႉမႈမျပဳေတာ့ျခင္း စတဲ့အျပဳအမူေတြနဲ႕ ျပန္လည္ ဒဏ္ခတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ရဟန္းေတြလည္း သတိသံေ၀ဂ ရသြားၾကၿပီး ဘုရားရွင္ကို ျပန္လည္ပင့္ေဆာင္ ေပးဖို႕ အရွင္အာနႏၵာ ကို ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္ၾကရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ အရွင္အာနႏၵာလဲ ဘုရားရွင္ကိုျပန္လည္ ပင့္ေဆာင္ဖို႕အတြက္ အေဖာ္ရဟန္းေတြနဲ႕ အတူ ပါလိေလယ်က ေတာအုပ္ကို ထြက္ခြာလာခဲ့ပါတယ္။ ပါလိေလယ်ေတာအုပ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားက အရွင္အာနႏၵာနဲ႕ အေဖာ္ရဟန္းေတြကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

``ရဟန္းတို႕ ... အေဖာ္မမွီး တစ္ကုိယ္တည္းေနျခင္းသည္ျမတ္၏။ လူမိုက္အေပါင္း ေထာင္ေသာင္းမကရွိေသာ္လည္း ေပါင္းသင္း ထိုက္သူတစ္ေယာက္မွ်မရွိေပ။ နက္လွစြာေသာ ေတာႀကီးအလယ္၌ စြယ္စံုဆင္ေျပာင္ႀကီးသည္ စိတ္လြတ္ကုိယ္လြတ္က်က္စားေနဘိသကဲ့သိို႕ အေဖာ္မမွီး တစ္ပါးတည္းေနရာ၏။ မျပဳထိုက္ေသာ ဒုစ႐ုိက္အမႈမ်ားကိုလည္း မိမိစိတ္ကို ျပဳခ်င္လာေအာင္ ေသြးေဆာင္ႏႈိးေဆာ္မႈ မျပဳေသာ အားျဖင့္ ေရွာင္ၾကဥ္ရာ၏။ ´´

ေလာကလူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာလည္း တခါတခါ အဲဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြ ႀကံဳရႏုိင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ ကိုယ့္ရဲ႕အဖြဲ႕အစည္း အ၀န္းအ၀ုိင္းအတြင္းမွာ လူဆိုးလူမိုက္ေတြ ေထာင္ေသာင္းမကရွိေနၿပီး ေပါင္းသင္းထုိက္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မရွိဘဲ ကိုယ္ကလည္း ဘယ္လုိမွ နားခ်ေဖ်ာင္းျဖေပးလို႕ မရႏုိင္ေတာ့တာေသခ်ာရင္ အဲဒီ့အရပ္ကေန အေႏွးနဲ႕ အျမန္စြန္႕ခြာေက်ာခိုင္းဖို႕ပဲ စဥ္းစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကို မေကာင္းမႈေတြက ေသြးေဆာင္ႏႈိးေဆာ္ လာျခင္း မျဖစ္ရေအာင္ ေ၀းေ၀းကေရွာင္ၾကဥ္သင့္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး မေကာင္းမႈျပဳသူ ေတြကို ဘယ္လိုမွေျပာဆိုဆံုးမလို႕ မရေတာ့တဲ့အခါ ဥေပကၡာတရားနဲ႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းထဲကေန တညီတညြတ္တည္း ခဏတာဖယ္ထုတ္ထား လိုက္ျခင္းဟာ သူတို႕ကိုေပးႏုိင္တဲ့ အေကာင္းဆံုးသင္ခန္းစာတစ္ခုပါပဲ။

ေနာက္ပိုင္းမွာ အဆိုပါရဟန္းေတြက သူတို႕ရဲ႕အမွားကို ဆင္ျခင္သိျမင္ၾကၿပီး ၀န္ခ်ေတာင္းပန္တဲ့အခါမွာ ဗုဒၶက က႐ုဏာေတာ္မပ်က္ဘဲ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ဟာလည္း အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုအတြက္ အရမ္းအေရးႀကီးတဲ့ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုပါပဲ။ အမွားျပင္ဆင္ခြင့္နဲ႕ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ထပ္ႀကိဳးစားပိုင္ခြင့္ေတြဟာ အမွားမကင္းႏုိင္တဲ့ လူသားေတြေနတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုအတြက္ မရွိမျဖစ္ကိုလိုအပ္ပါတယ္။ `မမွားေသာေရွ႕ေန၊ မေသေသာေဆးသမား´ ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္းပါပဲ ... မွားမိျခင္းဟာ ျပဳျပင္လုိ႕မရႏုိင္တဲ့ အျပစ္အနာအဆာမဟုတ္ပါဘူး။ မွားယြင္းမႈေတြမွာ သာယာၿပီး ျပင္ဆင္ဖို႕စိတ္ကူး မရွိေတာ့တာမ်ိဳးကသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုအေနနဲ႕ ခြင့္မျပဳသင့္တဲ့ အေနအထားတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။

ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားဟာ ၄၅၀ါပတ္လံုး သာသနာ့ေရာင္စဥ္ကုိ အစဥ္ထြန္းလင္းေစမယ့္ သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းႀကီးတစ္ခုကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္နဲ႕ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပ်ိဳးေထာင္ေတာ္မူႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ မူ၀ါဒေတြ၊ ပညတ္ခ်က္ေတြ၊ သိကၡာပုဒ္ေတြ၊ ျပဳဖြယ္၀တၲရားေတြစတဲ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ စည္းအကြပ္ေတြနဲ႕ သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းႀကီးတစ္ခုလံုးကုိ စုစည္းက်စ္လ်စ္ေနေအာင္ ေခါင္းေဆာင္ေတာ္မူႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြ အခ်င္းခ်င္းရဲ႕ ဆက္ဆံေရးကို တစ္လမ္းသြားစနစ္မဟုတ္ပဲ အႀကီးနဲ႕အငယ္၊ အထက္နဲ႕ေအာက္ အျပန္အလွန္ကူညီ႐ုိင္းပင္း ၾကတဲ့ မိသားစုစိတ္ဓာတ္အသြင္ျဖစ္ေနေအာင္ သြန္သင္လမ္းျပ ဆံုးမေတာ္မူႏုိင္ ခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေလာကီလူသားေတြအားလံုးလဲ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ စံျပေခါင္းေဆာင္မႈစြမ္းရည္ေတြကို စံနမူနာ ယူၾကၿပီး လူ႕အဖြဲ႕အစည္းႀကီးတစ္ခုလံုးကုိ အေကာင္းဆံုး ေခါင္းေဆာင္မႈေတြ ေပးႏုိင္ၾကပါေစလို႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးႀကီးနဲ႕ ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။

စာကိုး။ ။ ၀ဏၰသီရီေရးသားျပဳစုသည့္ ညီေတာ္အာနႏၵာ၏ တစ္သက္တာမွတ္တမ္း ပထမတြဲ။

ေရးသားသူ - ေနဘုန္းလတ္ at Saturday, July 14, 2007

e-mail မွရရွိသည္....

Wednesday, March 23, 2011

ရဟန္းႏွင့္ ဣတၳိယေတာင္တန္း....... ဓမၼဂဂၤါ

(၁)

ပိုင္စိုးေ၀ၾကီးရဲ႕ ကဗ်ာစာအုပ္အမည္ကိုက “ဣတၳိယေတာင္တန္း”တဲ့၊ ေလာကီဆန္လြန္းလွပါေပ့။ မာတုဂါမ အရိပ္ေတြ ထင္းထင္းၾကီးေပၚေနပါေရာလား။

ဗုဒၶအရွင္နဲ႕ ရွင္အာနႏၵာတို႕ရဲ႕ ကုသိနာရံုေနာက္ဆံုးစကား၀ုိင္းမွာ မာတုဂါမအေရးကို ေဆြးေနခဲ့ၾကတာ အမွတ္ရမိပါေသးေတာ့တယ္။ အဲဒီအေၾကာင္းကို “ကုသိနာရံုဆင္ဖိုနီ” ကဗ်ာရွည္( ဓမၼဂဂၤါဘေလာ့ဂ္)မွာ ဒီလို ေရးမွတ္ခဲ့ဖူးရဲ႕။



“ရွင္အာနန္မွာ

ေမးခြန္းေတြတိုးလာခဲ့ျပန္ေပါ့။

ရဟန္းတစ္ပါးနဲ႕ အမ်ိဳးသမီးထုဆက္ဆံေရး

နည္းေပးခဲ့ပါဦးတဲ့

တိုတိုရွင္းမိန္႔ဆိုတယ္

“မၾကည့္နဲ႕ အာနႏၵာ” တဲ့



“မၾကည့္လို႔ မျဖစ္တဲ့ အေျခအေနမ်ိဳးမွာ ဘုရား” တဲ့

“မေျပာနဲ႕ကြာ အာနႏၵာ”တဲ့။



“မေျပာလို႕လည္း မျဖစ္ဘူးဆိုရင္ေကာ ဘုရား”တဲ့

“ သတိသာ ထားေပေရာ အာနႏၵာ ”တဲ့။”



မူရင္းေလးလည္း ေဖာ္ျပခ်င္ပါေသးတယ္။



“ကထံ မယံ ဘေႏၱ မာတုဂါေမ ပဋိပဇၨာမ။”

“အဒႆနံ အာနႏၵ”

“ဒႆေန ဘဂ၀ါ သတိ ကထံ ပဋိပဇၨိတဗၺံ။”

“အနာလာေပါ အာနႏၵ”

“အာလပေႏၱန ပန ဘေႏၱ ကထံ ပဋိပဇၨိတဗၺံ”

“သတိ အာနႏၵ ဥပဌာေပတဗၺာ။”



ဒီဓမၼဒိုင္ယာေလာ့ဂ္ေလးကို အရွင္ဇနကာဘ၀ံသက အဖြင့္က်မ္းေတြနဲ႕ညွိႏိႈင္းၿပီး ဒီလို ရွင္းျပခဲ့တာပါ။



(၁။ အဒႆနံ။ မိမိ၏ ပရိယတ္ပဋိပတ္တရား၌ စိတ္၀င္စား၍ ၾကိဳးစားေနေသာ ရဟန္းမွာ မာတုဂါမကို မျမင္ ရလွ်င္ ေလာဘစိတ္လည္း မျဖစ္၊စိတ္လႈပ္ရွားမႈလည္း မျဖစ္၊ မိမိ၏ ပရိယတ္ပဋိပတ္တရားအေပၚ၌သာ စိတ္၀င္ စား၍ေနေသာေၾကာင့္“မျမင္ရျခင္း”ကို အေကာင္းဆံုးအက်င့္အျဖစ္ ပထမစည္းထားေတာ္မူသည္။ (နဂိုကပင္ စိတ္မထိန္းပဲ ၾကံခ်င္ရာၾကံေနသူအတြက္ မျမင္ရေသာ္လည္း စိတ္အားျဖင့္သြားေနမည္ျဖစ္ေသာ ေၾကာင့္ မျမင္ရ ရံုမွ်ကို အေကာင္းဆံုးဟု ဆိုမရေသးပါ။)



၂။အနာလာေပါ။ စကားေျပာမိလွ်င္ ရင္းႏွီးမႈျဖစ္၏၊ ရင္းႏွီးမႈျဖစ္လွ်င္ စိတ္ေဖာက္ျပန္မႈျဖစ္တတ္၏။ ေဖာက္ျပန္ မႈျဖစ္လွ်င္ သီလပ်က္၍ အပါယ္ေလးပါးသို႕ ေရာက္တတ္သည္။ ထို႕ေၾကာင့္စကားမေျပာျခင္းကို အေကာင္းဆံုး အက်င့္အျဖစ္ ဒုတိယစည္းထားေတာ္မူသည္။



၃။အာလပေႏၱန။ မာတုဂါမက “ဒီေန႕ ဘာေန႕ပါလဲ” ဟုေမးလွ်င္ ျပန္ေျဖရလိမ့္မည္။“ သီလေပးပါ” ဟုေတာင္းလွ်င္ ေပးရလိမ့္မည္။ “တရားနာလိုပါသည္”ဟု ေလွ်ာက္လွ်င္ တရားစကားေျပာရလိမ့္မည္။ ျပႆနာေမးလွ်င္ ေျဖရလိမ့္မည္။



စကားမေျပာလွ်င္ ကဲ့ရဲ႕ခံရ။ ဤသို႕ရဟန္းေကာင္းမ်ားျပဳထိုက္ေသာအလုပ္ျဖစ္၍ စကားမေျပာဘဲေနေသာ ပုဂၢိဳလ္ကို“ဒီကုိယ္ေတာ္ကအအၾကီးပဲ၊” “ဒီကိုယ္ေတာ္က အထိုင္းၾကီးပဲ” ဒီကိုယ္ေတာ္က စားၿပီးေတာ့ ၾကိဳးနဲ႕ တုပ္ထားသလိုထုိင္ေနတာပဲ” ဤသို႕စသည္ျဖင့္ အျပစ္တင္ကာ အကုသိုလ္ျဖစ္စရာရွိ၏။ ထို႕ေၾကာင့္ စကား ေျပာခြင့္ၾကံဳလွ်င္--



၄။သတိ ဥပ႒ာေပတဗၺာ။ အမိလို႕ သတိထားလိုက္၊ အမ ႏွမလို႕ သတိထားလိုက္၊ သမီးလို႕ သတိထားလိုက္။ ဤသို႕သတိထားႏိုင္လွ်င္ ေမတၱာစိတ္သာျဖစ္ဖို႕ ရွိ၏။ ေဖာက္ျပန္ေသာစိတ္ကား မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားေျပာခြင့္ၾကံဳလာလွ်င္သတိထားဖို႔ရာတတိယစည္းထားေတာ္မူသည္။(သုတ္မဟာ၀ါဘာသာဋီကာ၊ဒု၊၄၅၂။)





(၂)



ေဒသနာေတာ္မူရင္းကို စဖတ္လိုက္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ နည္းနည္းေတာ့ ျပာသြားပါတယ္။ မာတုဂါမမၾကည့္ရ၊ မာတုဂါမစကားမေျပာရ ဆိုေတာ့ေလ။ ေ၀းၿပီေပါ့။သူ႕မွာက ထသြားထလာတယ္လီဖုန္းေလးတစ္လံုးကလည္း ရွိၿပန္၊ ဂူးဂဲလ္ခ်တ္တင္းအေကာင့္ေလးတစ္ခုကိုလည္း ဖန္တီးထားျပန္ဆိုေတာ့ ခက္ခက္ရခ်ည္ရဲ႕။

မေျပာရေတာ့ဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဗာရာဏသီမွာ ခါနာနိမ္း(စားစရာမရွိ)၊ ဂ်ကာနိမ္း(ေနစရာမရွိ)ျဖစ္သြားေခ်မေပါ့။

မိခင္ေတြ အမ ႏွမေတြနဲ႕ စကားေျပာရေပဦးမွာ မဟုတ္လား။



ရွင္အာနႏၵာကို ေက်းဇူးတင္ကာ အခါခါဦးညြတ္မိပါေတာ့တယ္။ “မေျပာလို႕လည္း မျဖစ္ဘူးဆိုရင္ေကာ ဘုရား” တဲ့။ Woh Good Question! ပစၥည္းေလးပါးအမွီအခိုရွာၿပီး သာသနာ့၀န္ထမ္းေနရတဲ့ ရဟန္းတစ္ပါးအတြက္ကေတာ့ ဒကာေတြ ၾကည္ညိဳရုံနဲ႕ မၿပီးဘဲကိုး။ ဒကာမေတြရဲ႕ ယံုၾကည္ေလးျမတ္မႈကလည္း အေရးၾကီးတဲ့ အခန္းက ပါေနခဲ့တာပါ။

( အဟမ္း အဟမ္း ဆြမ္ခံၾကြခ်ိန္မွာ ဒကာမၾကည္ညိဳမွ ဟင္းေကာင္းေကာင္း စားခဲ့ရတာေတာ့ ေသခ်ာတယ္။ ကိုရင္ေလးဘ၀က

ေက်ာင္းပိတ္လို႕ အိမ္ျပန္တဲ့ အခါ အေမက လက္သိပ္ထိုးအပိုေဆာင္းလွဴလိုက္တဲ့ ေငြစေၾကးစေလးလည္း အမွတ္ရမိေပသေပါ့..။)



၀ိပႆနာေဒသနာျပၿပီး သံသရာၿငီးေငြ႕ေၾကာင္းတရားေတြ ေဟာေတာ္မူခဲ့တဲ့ လယ္တီဆရာေတာ္ၾကီးကိုယ္တိုင္လည္း

အဲဒါကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ခဲ့ေလသေပါ့။ ကမၼ႒ာန္းဆရာဟာ ကာမဂုဏ္ရဲ႕ အျပစ္ကို ေထာက္ျပရေလ့ရွိပါတယ္။ ဆရာေတာ္ဘုရားမ်ားနဲ႕ အမ်ိဳးသားေယာဂီဆရာေတြရဲ႕ ကာမဂုဏကထာမွာ မာတုဂါမေတြက ထိပ္တန္းေခါင္းစဥ္အျဖစ္ရွိေနတတ္ပါတယ္။ မိန္းမမွန္သမွ် ေရွာင္ၾကကြင္းၾက ဖယ္ရွားၾကေလာ့။



အမ်ိဳးသမီးကမၼ႒ာန္းနည္းျပ ဆိုရင္ေတာ့ ေယာက္်ားေတြကို ကာမဂုဏ္ဇယားကြက္ထဲထည့္ၿပီး ေနာက္နားမွာ ေတာ့

“ ရွင္းလင္းဖယ္ရွားရန္” လို႕ မွတ္ခ်က္ေပးထားမယ္ထင္ပါရဲ႕။

အဲဒီလိုမွ မဖယ္ရွားခ်င္ေသးဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ဘေလာ့ဂါမိတ္ေဆြနာမည္ၾကီး စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ရဲ႕ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္လို

“ခုေတာ့ ဒီမွာေလ..

စိတ္လက္ခႏၶာေတြ… အထပ္ထပ္ တုပ္ေႏွာင္ခံထားရ…

ရုန္းမရ… ဖယ္မရ…

တကယ္တမ္းက ပိုးသားမွ်င္ေလးေတြမွ်…။



ဒါနဲ႔ပဲ ေနာက္ဆံုးေတာ့...

"က်မခ်စ္ျမဲ သံသာ၀ဲမွ

ခြဲထြက္ခ်င္ဘူး တပ္မက္ဦးမည္.. "ဆိုတဲ့

ၾကည္ေအးရဲ႕ သစၥာသစ္ကိုပဲ သီခ်င္းလုပ္ဆို...။” ျဖစ္ရေခ်ဦးမေပါ့။



ထားပါ။

လယ္တီဆရာေတာ္ၾကီးရဲ႕တရားပြဲတစ္ပြဲကအသံေလးနားေထာင္ၾကည့္ပါဦး။တရားေထာက္တာက အမ်ိဳးသားပါ။

“ဒကာေရ ဒီမာတုဂါမေတြေၾကာင့္ပဲ သံသရာလည္ေနၾကသကိုးကြဲ႕”

”မွန္ပါ”

“အဲဒီေတာ့ မာတုဂါမေတြ မရွိမွ သံသရာ၀ဋ္က ကြ်တ္မယ္ ဒီလိုမဟုတ္လား”

“ မွန္ပါ ကြ်တ္မွာပါဘုရား”

“ ကဲ ဒီလိုဆို မာတုဂါမေတြကို ေလွၾကီးတစ္စင္းထဲ စုၿပံဳထည့္ၿပီးေမွ်ာလိုက္ၾကရေအာင္ ေလွၾကီးလုပ္ေဟ့”

“မွန္ပါ လုပ္သင့္ေၾကာင့္ပါ”

“ကဲ ၾကာတယ္ ခုပဲ လုပ္ၾကစို႕”

“မွန္ပါ လုပ္ၿပီးေၾကာင္းပါ” (ဆရာဒကာ အတိုင္အေဖာက္ညီေနတာပါ။)

“ ကိုင္း ဒကာေရ ေလွလုပ္ၿပီးရင္ မိန္းမမွန္သမွ် ဘုစုခရု မိ်ဳးေစ့ပါမက်န္ စုၿပံဳထည့္ကြာ”

“ထည့္ၿပီးေၾကာင္းပါဘုရား”

“ေမွ်ာဖို႕ အသင့္ျဖစ္ၿပီလား”

“ ျဖစ္ပါၿပီဘုရား”

“ဟဲ့ ဟဲ့ ေနၾကဦး ဒကာတို႕ ဒို႕မ်ားကို ဘယ္သူက ဆြမ္းခ်က္ကပ္ၾကမတုန္းကြယ္။ အိမ္က ဘုရားခန္းမွာ ေသာက္ ေတာ္ေရခ်မ္းဆီမီးပန္းေတြ ဘယ္သူေတြက ကပ္လွဴၾကမတုန္းကြယ္။ ေမာင္တုိ႕ စီးပြားရွာေနတုန္း အိမ္ကို သပ္ရပ္သန္႕ရွင္းၿပီး သာသာယာယာျဖစ္ေအာင္ ဘယ္သူက ေဆာင္ရြက္ၾကမတုန္းကြယ္။သားေတြ သမီးေတြ လူခြ်န္လူမြန္ေလးေတြျဖစ္ေအာင္ ဘယ္သူက ထိန္းေက်ာင္းၾကမလဲကြယ္ ”

စသည္ စသည္ ဆရာေတာ္ၾကီးက မိန္းမေတြရဲ႕ တန္ဖိုးကို ေဟာပါေတာ့တယ္။



ေတာ္ေတာ္ပိုင္တဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးေပပါ့။ ဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ မိန္းမေတြကို ေမွ်ာပစ္လိုက္ေတာ့မလို႕။ တရား ေထာက္တဲ့ ဒကာကလည္း သိသိၾကီးနဲ႕ ေမွ်ာပစ္လိုက္ေသးတယ္။ ေနာက္က ပါရမီျဖည့္ဘက္ၾကီးကို လွည့္ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ “ ေမွ်ာလိုက္ ေမွ်ာလိုက္” လို႕ လူၾကားေကာင္းေအာင္ အခ်က္ေပးလိုက္ေလသကိုး။



ကဗ်ာဆရာ ဒကာပိုင္စိုးေ၀ၾကီးကလည္း “ဣတၳိယေတာင္တန္း”တဲ့။ ေက်ာ္လို႔လည္း မရ၊ ထားလို႔လည္း မရ ျဖစ္ေနပါေရာလား။



(၃)



ကိုးကြယ္ရာအစစ္ဗုဒၶအရွင္ျမတ္ကိုယ္ေတာ္တိုင္လည္း ဘဒၵကဥၥနာဆိုတဲ့ မာတုဂါမေလးရဲ႕ အကူအညီေတြမ်ား စြာ ယူခဲ့ရေလသေပါ့။ ဘဒၵကဥၥနာဆိုတာ ယေသာ္ဓရာလို႕ ထင္ရွားတဲ့ မိန္မျမတ္ၾကီးတစ္ဆူေပပ။ ဒီပကၤရာ ဘုရားျမတ္ေျခေတာ္ရင္းမွာ ၀မ္းလ်ားထိုးေမွာက္လို႕ ခႏၶာကိုယ္ကို တံတားခင္းေဆာက္လွဴေနရွာတဲ့ လူေခ်ာ လူလွ သုေမဓာရွင္ရေသ့ေလးကို တိတ္တခိုးခ်စ္မိရာက ပါရမီျဖည့္ဘက္အျဖစ္ ဆုေတာင္းခဲ့မိေလသကိုး။ ေလး သေခ်ၤနဲ႕ ကမၻာတစ္သိန္းခရီးၾကမ္းဆိုတာ သုေမဓာကိုယ္ေတာ္ေလးတစ္ပါးတည္း ေဖာက္ခဲ့ရတဲ့ ပါရမီလမ္းမွ မဟုတ္တာပဲ။ သုမိတၱာမာတုဂါမေလးကလည္း ၾကာငါးခိုင္ကို ကိုင္ဆြဲၿပီး ေနာက္ေတာ္ပါးက ရဲရဲၾကီးေလွ်ာက္ ခဲ့ရတာပါပဲေလ။

(မိတ္ေဆြရဟန္းေတာ္တစ္ပါးကေတာ့ ''ယေသာ္ဓရာသာ ေယာက်္ားျဖစ္ၿပီး ဘုရားဆုပန္မယ္ဆို ျဖစ္ႏိုင္တယ္ဗ်..သူလည္း ေလးသေခ်ၤနဲ႕ ကမၻာတစ္သိန္းပါရမီျဖည့္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ဇြဲၾကီးတဲ့ မိန္းမပဲ''တဲ့။)



ယေသာဓရာမင္းသမီးကိုယ္တိုင္ ရဟႏၱာေထရီမၾကီးအျဖစ္ ပရိနိဗၺာန္စံ၀င္ခါနီးဆဲဆဲ ဗုဒၶအရွင္ျမတ္ကို ေနာက္ဆံုး ကန္ေတာ့ျခင္းနဲ႕ ဓမၼကဗ်ာေတြရြတ္ဆိုသီဖြဲ႕ၿပီး ေလွ်ာက္ထားခဲ့တာေလးကိုသာ ၾကည္ညိဳၾကည့္ၾကပါဦးေတာ့။ သံသာေလကမ္းတိုင္ခဲ့ၾကၿပီျဖစ္တဲ့ ပါရမီျဖည့္ဖက္ၾကီးႏွစ္ဆူရဲ႕ အႏၱိမလမ္းခြဲပါပဲ၊ သံေ၀ဂထက္ လြမ္းေတာင္ လြမ္းမိရေသး။



ပုဗၺာနံ ေလာကနာထာနံ၊

သဂၤမံ ေတ နိဒႆိတံ။

အဓိကာရံ ဗဟံု မယွံ၊

တုယွတၳာယ မဟာမုေန၊



ေလာကနတ္အဆူဆူထံပါး၊

အရွင္နဲ႕ ေပါင္းဆံုညားခဲ့သမွ် ကြ်န္မျမင္မိေပါ့။

အကြ်န္႕မွာ ဆုေတာင္းေတြမ်ားခဲ့ရ၊

အရွင့္အတြက္သာပ သခင္ဘုရား။



ယံ မယွံ ပူရိတံ ကမၼံ၊

ကုသလံ သရေသ မုေန၊

တုယွတၳာယ မဟာ၀ီရ။

ပုညံ ဥပစိတံ မယာ။



အကြ်န္ဆည္းပူးခဲ့တဲ့ ကံ၊

ေကာင္းမႈမွန္သမွ် သတိရပါ အရွင္။

အရွင့္အတြက္သာပဲပ သခင္၊

အကြ်န္ေကာင္းက်ိဳး ျပဳခဲ့ၿပီ။



အဘဗၺ႒ာေန ၀ေဇၨတြာ၊

၀ါရယိတြာ အနာစာရံ။

တုယွတၳာယ မဟာ၀ီရ၊

သဥၥတၱံ ဇီ၀ိတံ မယာ။



မေလ်ာ္တာ ၾကဥ္ဖယ္၊

မဖြယ္ရာတာ မခင္တြယ္ဘဲ၊

အရွင့္အတြက္သာပဲပ သခင္၊၊

အကြ်န္အသက္ကိုလည္း စြန္႕ခဲ့ ၿပီ။



နာနာ၀ိဓံ ဗဟုဒုကၡံ၊

သံသာေရစ ဗဟုဗၺိေဓ။

တုယွတၳာယ မဟာ၀ီရ၊

အႏုဘုတၱံ အသခၤယံ။



အမ်ိဳးမိ်းေသာ ဆင္းရဲ

သံသာ၀ဲအဖံုဖံုမွာ၊

အရွင့္အတြက္ပဲပ သခင္၊

အကြ်န္ခံစားခဲ့ဖူးပါၿပီ။



သုခပၸတၱာႏုေမာဒါမိ၊

န စ ဒုေကၡသု ဒုမၼနာ။

သဗၺတၳ တုလိတာ ေဟာမိ၊

တုယွတၳာယ မဟာ၀ီရ။



သခင္လန္းေတာ့ ကြ်န္မ ေပ်ာ္၊

ဆင္းရဲေသာ္လည္း ၀မ္းမနည္း။

အရာအားလံုးမွာ အတူတူပဲ ျဖစ္ခဲ့။

အရွင့္အတြက္သာပ သခင္ဘုရား။



ယေသာ္ဓရာေထရီရဟႏၱာမၾကီးရဲ႕ ဓမၼကဗ်ာေကာက္ႏႈတ္ခ်က္အခ်ိဳ႕ပါ။ မူရင္းအတိုင္းၾကည္ညိဳခ်င္ သူမ်ားက ေတာ့ ေထရီအပါဒါန္ပါဠိေတာ္အရိပ္သာ ခိုၾကေပေရာ။ ဗုဒၶအရွင္ကလည္း ယေသာ္ဓရာေထရီကို ဒီလို ေကာင္းခ်ီး ေပးေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။



ဥပကာရာစ ယာ နာရီ၊

ယာ နာရီ စ သုေခ ဒုေခ။

အတၳကၡာယီ စ ယာ နာရီ၊

ယာ စ နာရီ ႏုကမၸိကာ။



( ယေသာဓရာသည္)

ေက်းဇူးလည္း ျပဳတတ္ေပေသာ မိန္းမျမတ္၊

ခ်မ္းသာ ဆင္းရဲ သံသာ၀ဲမွာ လက္တြဲမျဖဳတ္ခဲ့ေသာ မိန္းမၿမတ္၊

အက်ိဳးျဖစ္ရန္ မွန္သာစကားကိုသာ ဆိုေပေသာ မိန္းမၿမတ္၊

အၿမဲအစဥ္သာ ေစာင့္ေရွာက္ရွာေသာ မိန္းမျမတ္ေပတည္း။



ေအာ္ ဣတၳိယေတာင္တန္းေပတကား။



ဓမၼဂဂၤါ

(ဣတၳိယေတာင္တန္းမွာ စခန္းခ်ျခင္း လို႕ ေရးခဲ့ဖူးတာေလးပါ.. ခုေတာ့ ရဟန္းႏွင့္ .....စာစဥ္ေလးစုခ်င္တာနဲ႕ ျပန္မွ်ေ၀ျဖစ္တာပါ)

ဓမၼဂဂၤါ မွ

Saturday, January 29, 2011

ရာမယဏ.... ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္

အေရွ႕တိုင္းယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ မထိုက္တန္ဘူးတို႔၊ အေရွ႕တိုင္းယဥ္ေက်းမႈအရ ျပည္သူလူထုဟာ မိမိကိုယ္မိမိ အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့ အရည္အခ်င္းမရွိဘူးတို႔ ဒီလိုေျပာတာေတြ ရွိခဲ့ပါတယ္။

အရင္အပတ္ကဆိုရင္ အိႏိၵယႏိုင္ငံက ဇာတ္ႀကီး ၂ ခုျဖစ္တဲ့ မဟာဘာရတ နဲ႔ ရာမယဏ ကို အေျခခံၿပီးေတာ့ အေရွ႕တိုင္းယဥ္ေက်းမႈဟာ လူထုရဲ႕အခြင့္အေရးေတြ၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ေတြ၊ လူထုရဲ႕အင္အားေတြကို ဘယ္ေလာက္အေလးထားတယ္ဆိုတာကို ေဖာ္ျပသြားခ်င္ပါတယ္လို႔ က်မေျပာခဲ့ပါတယ္။

ဒီအပတ္မွာေတာ့ ရာမယဏဇာတ္ေတာ္ႀကီးအေၾကာင္း က်မေျပာျပပါမယ္။ ရာမဇာတ္ ဆုိတာဟာ သူတို႔အိႏၵိယမွာ ရာမယဏလို႔ေခၚပါတယ္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွႏိုင္ငံ ယဥ္ေက်းမႈ ေတြအေပၚမွာအင္မတန္မွ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈရွိတဲ့ ဇာတ္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ ဒီဇာတ္ႀကီးဟာ ဘာျဖစ္လို႔ အေရွ႕တိုင္းႏိုင္ငံေတြေပၚမွာ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈ ရွိသလဲဆိုတာ စဥ္းစားဖို႔လိုပါတယ္။ ရာမဇာတ္ေတာ္ႀကီးဆိုတာ ‘မင္းေကာင္း’အေၾကာင္းပဲလို႔ ဒီလိုပဲ က်မကျမင္တယ္။ ေကာင္းတဲ့မင္းမ်ား၊ ျမင့္ျမတ္တဲ့မင္းမ်ားဟာ ဘယ္လိုလုပ္တယ္၊ ဘယ္လိုကိုင္တယ္၊ ဘယ္လိုဆက္ဆံတယ္၊ ဒါ ႏိုင္ငံေရးဘက္က ၾကည့္ရင္အမ်ားႀကီး ျမင္ပါတယ္။ က်မ ႏိုင္ငံေရးအျမင္နဲ႔ ေျပာမွာပါ။ ဘာသာေရးအျမင္နဲ႔ ေျပာမွာမဟုတ္ဘူး၊ ေလာကီအျမင္နဲ႔ ေျပာမွာျဖစ္ပါတယ္။

ပထမ စၿပီးေတာ့ ဇာတ္ေၾကာင္း ဆင္လိုက္တဲ့အခါက်ေတာ့ ရာမမင္းသားဟာ၊ ရာမမင္းသားရဲ႕ အျပစ္ေၾကာင့္ပဲ ဆိုပါေတာ့၊ ေတာထြက္သြားရတာ ျဖစ္တယ္။ ဒါကေတာ့ ဗုဒ
ၶဘာသာအျမင္နဲ႔ ၾကည့္ရင္ ဝဋ္လိုက္တာေပါ့ေလ။ ကံ ကံ ၏အက်ဳိး၊ ကိုယ္လုပ္သလို ကိုယ္ျဖစ္တာ၊ ဝဋ္လိုက္တဲ့ အက်ဳိးေပါ့။ ဒီ ရာမမင္းသားရဲ႕ ခမည္းေတာ္ႀကီးဟာ မင္းသားဘဝတုန္းက (ဒါ ဟိႏၵဴဇာတ္ေတာ္ႀကီးထဲက က်မေျပာတာေနာ္၊ ဟိႏၵဴဇာတ္ေတာ္ႀကီးထဲကဆိုေတာ့ ျမန္မာမ်ားသိတဲ့ ရာမဇာတ္ထက္ ပိုၿပီး အေသးစိတ္ ပါပါတယ္။) သူအရင္ မင္းသားဘဝတုန္းက တခါက်ေတာ့ သူ ေတာလိုက္ထြက္တယ္တဲ့။ ေတာလိုက္ထြက္တဲ့အခါမွာ သူက ေတာတိရစၧာန္ တစ္ေကာင္ထင္ၿပီးေတာ့ ခ်ိန္ၿပီးေတာ့ ပစ္လိုက္တာပါ။ တကယ္တမ္းသြားၾကည့္တဲ့ အခါက်ေတာ့ တိရစၧာန္မဟုတ္ဘဲနဲ႔ လူျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီလူကလည္း ရေသ့ေလးေပါ့ေလ။ (သု၀ဏၰသာမဇာတ္နဲ႔ နည္းနည္းဆင္တယ္။) သူရဲ႕မ်က္စိမျမင္တဲ့ မိဘအိုႀကီး ၂ ပါးကို လုပ္ေကြၽးေနတဲ့ ရေသ့ေလး ျဖစ္တယ္။ ရေသ့ေလးဟာ သူ႔မိဘ ၂ ပါးထံ ေခၚသြားပါဆိုၿပီးေတာ့ ကြယ္လြန္သြားတယ္။ ကြယ္လြန္သြားေတာ့ မင္းသားက ရေသ့ေလးရဲ႕ မိဘ ၂ ပါးထံ သြားၿပီးေတာ့ ဒီလိုပဲ သူဟာ မွားၿပီးေတာ့ ျမားနဲ႔ပစ္လိုက္တာမို႔ သူတို႔သားဟာ ကြယ္လြန္သြားၿပီလို႔ ေျပာေတာ့၊ မိဘမ်ားက သူ႔ကိုက်ိန္ဆဲလိုက္တယ္ တဲ့။ “သူတို႔မွာ အားကိုးစရာဆိုလို႔ ဒီသားပဲရွိတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ဒီလို လုပ္ခဲ့တဲ့သူဟာ အသက္ႀကီးလာတဲ့အခါက်ရင္ အားကိုးစရာ သားမရွိဘဲနဲ႔ စိတ္ဆင္းဆင္းရဲရဲနဲ႔ ေသပါေစေသာဝ္” ဆိုၿပီးေတာ့ က်ိန္ဆဲလိုက္တယ္လို႔ ဒီလိုအေျပာရွိတယ္။

ေနာက္က်ေတာ့ ဘုရင္ျဖစ္လာၿပီး ရာမမင္းသားနဲ႔တကြ တျခားသားေတာ္ ၃ ပါး ဖြားျမင္ေတာ္မူတယ္။ ရာမမင္းသားဟာ အဘက္ဘက္က ေတာ္တယ္။ မင္းက်င့္တရားဆယ္ပါးနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္မယ့္ မင္းသားဆိုတဲ့ လကၡဏာအားလံုးရွိၿပီးသား ျဖစ္တယ္။ ရာမမင္းသားကို ျပည္သူလူထုကလည္း သိပ္ၿပီးေတာ့ ခ်စ္တယ္။ မိမိတို႔ကို တေန႔က်ရင္ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ အုပ္စိုးသြားမယ့္ ဘုရင္ေကာင္း ျဖစ္လာမယ္ဆိုတာကို လက္ခံၿပီးသား ျဖစ္တယ္။

ဒါေပမယ့္ အားလံုးက ဒီလိုလက္ခံထားေသာ္လည္း ရာမမင္းသားရဲ႕ ညီေတာ္ ဘာရတ ရဲ႕ မိခင္ျဖစ္တဲ့မိဖုရားဟာလည္း သူ႔ရဲ႕သားကို ဘုရင္ျဖစ္ေစခ်င္လို႔ ခမည္းေတာ္ႀကီးကို “အရင္တုန္းကေပးထားတဲ့ ကတိအတိုင္း၊ သူေတာင္းထားတဲ့ ဆု ၂ဆုကိုေပးမယ္ဆိုတဲ့ ကတိအတိုင္း၊ သူ႔သားကို ဘုရင္ေျမွာက္ၿပီးေတာ့၊ ရာမမင္းသားကို ၁၄ ႏွစ္တိုင္တိုင္ ေတာထြက္သြားပါေစ” ဆိုၿပီးေတာ့ ေတာင္းဆိုတယ္။ ေတာင္းဆိုေတာ့ ဘုရင္ႀကီးက သူ မလုပ္သင့္တဲ့ ကိစၥဆိုၿပီး ျငင္းတယ္။ ျငင္းေပမယ့္လည္း သူကတိမတည္ရာ ေရာက္တာေပါ့။ အစတုန္းကေတာ့ ဆု ၂ဆုေတာင္းႏိုင္တယ္၊ ေတာင္းတာေပးမယ္လို႔ ေျပာထားၿပီးမွ၊ အခုေတာ့ မေပးေတာ့ဘူးဆိုေတာ့ သူဟာအင္မတန္ “ကတိပ်က္တဲ့မင္း”။

ကတိပ်က္တဲ့ဘုရင္ဆိုတာ အင္မတန္မွ ရွက္စရာေကာင္းတဲ့ မင္းပဲ၊ ဒီေတာ့ သူသိပ္ၿပီးရွက္ေတာ့ မ်က္ႏွာ မသာယာဘူး။ သားေတာ္လာတဲ့ အခါက်ေတာ့ ေမးတယ္ တဲ့၊ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေတာင္မွ မ်က္ႏွာ မသာသလဲဆိုေတာ့ ဘုရင္ႀကီးက ဘာမွမေျပာခင္ ဟိုမိဖုရားက ဝင္ၿပီးေတာ့ေျပာလိုက္တယ္၊ “သူ႔ကိုဒီလိုကတိေပးခဲ့တယ္။ အခု ဒီကတိကိုမတည္ပါဘူး” ဆိုၿပီးေတာ့ ဝင္ေျပာေတာ့ ရာမမင္းသားက၊ သားေကာင္းမ်ားဆိုတာ ဖခင္မ်ားရဲ႕ကတိ တည္ေရးအတြက္ ဦးတည္ၿပီးေတာ့ လုပ္ေဆာင္ရမယ္၊ ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ ခမည္းေတာ္ေပးခဲ့တဲ့ ကတိကိုတည္ပါေစ၊ သားေတာ္ ေတာထြက္ပါမယ္ဆုိၿပီးေတာ့ ေတာထြက္ခဲ့တယ္။

ဒီဇာတ္ဟာ ဘာျဖစ္လို႔ လူႀကဳိက္မ်ားခဲ့သလဲဆိုေတာ့ ဒီဇာတ္ထဲမွာပါတဲ့ မင္းညီမင္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ မင္းေကာင္းပီသတယ္။ ရာမမင္းသားဟာလည္း မင္းေကာင္းျဖစ္မယ့္ မင္းသားတစ္ပါးပီသတယ္။ ရွင္ဘုရင္ႀကီးကလည္း သူ႔ အျပစ္ေတာ့ သူရွိတာေပါ့ေလ၊ ဒါေပမယ့္ သူတတ္ႏိုင္သမွ် သူ႔တိုင္းျပည္ကို ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ အုပ္ခ်ဳပ္တယ္။ သူ႔တိုင္းျပည္ဟာ သူ႔ရဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ အင္မတန္မွ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ရွိတယ္လို႔ဆိုတယ္။

ရာမမင္းသားရဲ႕ ညီေတာ္ကလည္း သူ႔ကိုနန္းေပးမယ္ဆိုေတာ့ သူကလက္မခံဘူး။ သူ႔ရဲ႕ ေနာင္ေတာ္သာလွ်င္ ဘုရင္ျဖစ္ထိုက္တယ္။ သူဟာေနာင္ေတာ္ေလာက္လည္း အရည္အခ်င္းမရွိပါဘူး ဆိုၿပီးေတာ့ သူကလက္မခံဘူး။ ဟာ- ငါရရင္ေတာ့ ယူလိုက္မယ္ဆိုတဲ့ စိတ္လံုးလံုးမရွိဘူးေနာ္။ ဒါေတာင္တရားဝင္ ေပးတာ၊ လုၿပီးေတာ့ မခြဲႏိုင္ မခြာႏိုင္ တြယ္တာေနတာ မဟုတ္ဘူး။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ ရာမမင္းသားဟာ ေတာထြက္သြားရွာၿပီ။ သူရဲ႕ညီေတာ္ ဘာရတ က “ေနာင္ေတာ္ျပန္လာပါ။ ညီေတာ္အေနနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္တဲ့အရည္အခ်င္းလည္း မရွိဘူး။ အုပ္ခ်ဳပ္သင့္တာလည္း မဟုတ္ဘူူး။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ျပန္ၿပီးေတာ့ ႂကြလာေတာ္မူပါ” ဆိုေတာ့ ဟိုကျငင္းတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ “သားေကာင္းမ်ားဟာ ဖခင္ကတိတည္ေရးအတြက္ လုပ္ေပးရမယ္၊ ဖခင္မ်ားဟာ အထူးသျဖင့္ မင္း ဆိုလို႔ရွိရင္ ကတိတည္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔လို႔ ၁၄ ႏွစ္တိုင္တိုင္ေတာ့ သူျပန္မလာဘူး။ ” ဆိုၿပီးေတာ့ ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ညီေတာ္က “သူဟာ ဘုရင္မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီႏိုင္ငံရဲ႕ စစ္မွန္တဲ့၊ တကယ့္တရားဝင္စစ္မွန္တဲ့ ဘုရင္ဟာ ရာမမင္းသား ျဖစ္ပါတယ္” ဆိုၿပီးေတာ့ပလႅင္ေပၚမွာ ဘယ္ေတာ့မွ မထိုင္ဘူး လို႔ ဒီလိုပဲေျပာတယ္။ ပလႅင္ေပၚမွာ ရာမမင္းသားရဲ႕ ဖိနပ္တစ္ရံကို တင္ထားၿပီးေတာ့၊ ဒီမင္းသားဟာ ပလႅင္ေအာက္ကေန ထိုင္ၿပီးေတာ့ တိုင္းေရးျပည္ေရးကို စီရင္ေတာ္မူတယ္လို႔ ဒီလိုပဲအဆိုရွိတယ္။ အဲဒီေလာက္ သူကလည္း မင္းသားေကာင္းမ်ားရဲ႕ အရည္အခ်င္းနဲ႔ ျပည့္စံုတယ္။

သူ႔ခမည္းေတာ္ႀကီးခမ်ာေတာ့ နတ္ရြာစံသြားရွာတယ္၊ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီးေတာ့။ ဟိုတုန္းက သူက်ိန္ဆဲခံထားရတဲ့ အတိုင္းပဲေပါ့။ သူ႔သားေတာ္ဟာ သူအတြက္ေၾကာင့္ ေတာထြက္သြားရတယ္ ဆိုတဲ့စိတ္နဲ႔ ဝမ္းနည္းပက္လက္နဲ႔ပဲ နတ္ရြာစံ သြားတယ္။

ေနာက္ပိုင္းဇာတ္လမ္းကို ျမန္မာႏိုင္ငံသူ၊ ႏိုင္ငံသားမ်ားက သိၾကပါတယ္။ ရာမမင္းသားနဲ႔ သီတာမင္းသမီး ေတာထြက္သြားတဲ့အခ်ိန္မွာ ပါသြားတာက ရာမမင္းသားရဲ႕ညီေတာ္ လကၡဏ။ ညီေတာ္ လကၡဏ ဆိုတာကလည္း မင္းသား ေကာင္းမ်ားရဲ႕ အရည္အခ်င္းနဲ႔ အင္မတန္မွ ျပည့္ဝတယ္။ သူ႔ရဲ႕ေနာင္ေတာ္နဲ႔နာင္ေတာ္ရဲ႕ ၾကင္ယာေတာ္ကို သူဘယ္ေလာက္ က်ိဳးက်ိဳးႏြံႏြံ၊ ၾကည္ၾကည္ၫိုၫို၊ ေလးေလးစားစားနဲ႔ ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္တယ္ဆိုတာ မွတ္တမ္းတင္ေလာက္တယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ တခ်ဳိ႕က ‘ေနာက္လိုက္ေကာင္းဆိုရင္ လကၡဏ မင္းသားလို ျဖစ္သင့္တယ္’ လို႔ ဒီလိုပဲေျပာတယ္။ ေနာက္လိုက္ေကာင္းဆိုရင္ ကိုယ့္ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္အေပၚမွာ အင္မတန္မွ သစၥာရွိတယ္။ ရဲရဲရင့္ရင့္နဲ႔ အကာအကြယ္ေပးတယ္။ သူ႔ရဲ႕ေနာင္ေတာ္ကို ခ်စ္သလိုပဲ၊ သူရဲ႕မရီးကိုလည္း အင္မတန္မွ ေလးစားတယ္။ အေမတစ္ေယာက္လို သူဆက္ဆံတယ္။ ဒီလိုျပဳစုဆက္ဆံၿပီးေတာ့ အရာရာမွာ ညာလက္ရံုးသဖြယ္ ေနခဲ့ၿပီးေတာ့၊ ရာမ မင္းသားနဲ႔ ဒႆဂီရိ ေခါင္းဆယ္လံုးဘီလူးတို႔ စစ္ေတြဘာေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့အခါမွာလည္း ရာမ မင္းသားရဲ႕ ေဘးကေနၿပီးေတာ့ တခ်ိန္လံုးတိုက္ခဲ့တယ္။

ဒႆဂီရိဘီလူးနဲ႔ ရာမမင္းသားတို႔ စစ္ျဖစ္ရတဲ့အေၾကာင္းကလည္း အမ်ားသိၿပီးသား ျဖစ္ပါတယ္။ ဒႆဂီရိက သီတာ မင္းသမီးကို ခိုးသြားတယ္။ ခိုးသြားၿပီးေတာ့ ဟာႏုမာန္ ေမ်ာက္မင္းတို႔နဲ႔ လိုက္ၿပီးေတာ့ တိုက္ၾကတယ္။ တိုက္ၾကၿပီးေတာ့ အမ်ားအားျဖင့္ က်မတို႔သိတဲ့ ပံုျပင္ေတြမွာဆိုရင္ ဒႆဂီရိအေပၚမွာ အႏိုင္ယူၿပီးတဲ့အခါက်ေတာ့ ရာမမင္းသား၊ သီတာမင္းသမီး၊ လကၡဏမင္းသားတို႔ ျပန္လာၿပီး ရာမမင္းသားကေန နန္းျပန္ယူၿပီး အားလံုးေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ၿပီးဆံုးသြားတယ္ ဆိုတဲ့သေဘာမ်ဳိး ဒီေလာက္ပဲ သိၾကရတယ္။

ဒါေပမယ့္ ဟိႏၵဴဇာတ္ေတာ္ႀကီးမွာက အဲဒီေလာက္နဲ႔ မၿပီးေသးဘူး။ ရာမ မင္းသားဟာ သူ႔ရဲ႕ေနျပည္ေတာ္ကို ျပန္ေရာက္သြားၿပီဆိုေတာ့ ျပန္ၿပီးနန္းတက္တဲ့အခါက်ေတာ့ (မင္းေကာင္းမ်ားဆိုတာက ျပည္သူလူထုရဲ႕ စိတ္ထားက ဘယ္လို ရွိတယ္၊ ျပည္သူလူထုထဲမွာ ဘာေတြေျပာေနတယ္ ဆိုတာကို အၿမဲနားစြင့္၊ နားေထာင္ေနရတယ္။) နားစြင့္၊ နားေထာင္ေနေတာ့ ဘယ္လိုအသံေတြ ထြက္လာသလဲဆိုေတာ့ သီတာ မိဖုရားဟာ ဒႆဂီရိ ေခါင္းဆယ္လံုးဘီလူးရဲ႕ နန္းေတာ္မွာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာေနခဲ့ရသလဲ၊ ဒီလိုအျခားသူရဲ႕ နန္းေတာ္ထဲမွာေနခဲ့တဲ့ မိဖုရားဟာ သန္႔စင္တယ္လို႔ သူတို႔မယူဆႏိုင္ဘူး။

ဒီလို ေျပာလာေတာ့ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္မ်ားဆိုတာ ျပည္သူလူထုေျပာတာကို လ်စ္လ်ဴရႈမထားဘူး။ ငါ့မိန္းမေျပာရပါ့မလားဆိုၿပီးေတာ့ အားလံုး အင္းစိန္ထဲ ထည့္လို႔မရဘူး။ မင္းေကာင္းမင္းျမတ္မ်ားဟာ ဒီလိုလုပ္လို႔မရဘူး။ မိဖုရားကလည္း သူဟာအင္မတန္ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းပါတယ္။ သူကမေၾကာက္ပါဘူး။ ဒါကိုျပရဲပါတယ္ဆို ၿပီးေတာ့ မီးပံုထဲကို ဆင္းျပတယ္။ မီးပံုထဲကို ဆင္းၿပီးေတာ့ျပေသာ္ျငားလည္း မီးကသူ႔ကိုမေလာင္ဘူး။ သူ႔ရဲ႕ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းမႈေၾကာင့္ မီးကလည္းအႏၱရာယ္မျပဳႏိုင္ဘူးလို႔ ျပလိုက္တဲ့ အခါက်ေတာ့ လည္း အားလုံးေကာင္းသြားၿပီလို႔ ဒီလိုပဲထင္ရတာေပါ့ေလ။ ထင္ရေပမယ့္လည္း ဒီေကာလာဟလေတြက မၿငိမ္းသြားဘူး။ ဒႆဂီရိရဲ႕နန္းေတာ္ထဲမွာ ေနမိတဲ့မိဖုရားကို ျပန္ၿပီးေတာ့ ေကာက္သင့္သလား၊ မေကာက္သင့္ဘူးလား၊ အခ်ီအခ်ေျပာတာဆိုတာေတြက ဆက္ၿပီးေတာ့ရွိေနတယ္။

ဆက္ၿပီးေတာ့ ရွိေနတဲ့အခါက်ေတာ့ ရာမမင္းက သီတာမိဖုရားကို ျပည္နယ္ႏွင္ဒဏ္ ေပးလိုက္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ျပည္သူလူထုက သံသယရွိၿပီဆိုမွျဖင့္ သူဘယ္လိုပဲ သူ႔စိတ္ထဲမွာရွိရွိ၊ ျပည္သူလူထုရဲ႕ အလိုကိုမဆန္႔က်င္ရဘူး တဲ့။ ဒါဟာမင္းက်င့္တရားထဲမွာ တစ္ခုပါတယ္မဟုတ္လား။ ျပည္သူလူထုရဲ႕အလိုကို မဆန္႔က်င္ရဘူးဆိုၿပီး သီတာ မိဖုရားကို ျပည္ႏွင္ဒဏ္ေပးလိုက္တယ္။

ျပည္ႏွင္ဒဏ္ေပးလိုက္ေတာ့ သီတာမိဖုရားႀကီးဟာ ေတာထဲမွာေနရတယ္။ ေတာထဲမွာေနစဥ္ပဲ သူ႔ရဲ႕အမႊာပူး သားေတာ္ေလးႏွစ္ပါးကို ဖြားျမင္ေတာ္မူတယ္။ ႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာ တဲ့အခါက်မွ (က်မေသေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိဘူး) ေတာလိုက္ရင္းနဲ႔လား၊ ဘယ္လိုလားေတာ့မသိဘူး၊ ရာမမင္းသားရဲ႕ အမတ္ႀကီးမ်ားဟာ ဒီသားေတာ္ေလးႏွစ္ပါးကို အေၾကာင္းျပဳ ၿပီးေတာ့ ျပန္ေခၚတာေပါ့ေလ။ မိဖုရားႀကီးကို ျပန္ၿပီးေတာ့ေခၚတယ္။

ျပန္ၿပီးေတာ့ေခၚေပမယ့္ မိဖုရားႀကီးက အင္မတန္မွစိတ္နာတယ္လို႔ ေျပာရမလားမသိဘူး။ သူဟာဒီေလာက္ေတာင္မွ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းလ်က္နဲ႔ မီးထဲဝင္ျပၿပီးေတာ့ ျဖဴစင္သန္႔ရွင္းပါတယ္ဆိုတာကို ျပႏိုင္ခဲ့လ်က္နဲ႔ ရာမမင္းက သူ႔ဘက္ကေန မရပ္တည္ခဲ့ဘူး။ ျပည္သူလူထုတခ်ိဳ႕က ေဝဖန္တာကို လက္ခံၿပီးေတာ့ သူ႔အေပၚမွာဆက္ဆံတာ မတရားခဲ့ဘူးလို႔ သူျမင္တယ္။ အဲဒီေတာ့ သူဘယ္ေတာ့မွ မိဖုရားျပန္မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။

သူဟာဒီလိုပဲ ျဖဴစင္တယ္ဆိုတာမွန္ရင္ သူ႔ရဲ႕ဖခင္ျဖစ္တဲ့ ေျမႀကီးဟာ သူ႔ကိုျပန္ၿပီး သိမ္းပိုက္ပါေတာ့ ဆိုၿပီး အဓိ႒ာန္လုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့၊ က်မတို႔ကေတာ့ ေျမòမိတယ္၊ မေကာင္းဘူးလို႔ထင္တယ္ေနာ္။ ဒီလိုအဓိပၸာယ္နဲ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျမႀကီးကေန ျပန္ၿပီးေတာ့ သိမ္းပိုက္တယ္ဆိုတာ နည္းနည္းျပန္ရွင္းျပရမယ္ဆိုရင္ က်မတို႔က ဗမာဆိုေတာ့ သီတာဟာ “ေရ” ၊ ဒါ့ေၾကာင့္ ေရနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတယ္။ တကယ္ေတာ့ သူတို႔ Sankrit စကားအရ Sita ဆိုတာ ေရဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ မေရာက္ပါဘူး။ Sita ဆိုတဲ့အဓိပၸါယ္ဟာ သီတာရဲ႕ခမည္းေတာ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ဇနကၠမင္းႀကီးဟာ လယ္ထြန္မဂၤလာလုပ္ေနတုန္းမွာ လယ္ထဲကေန ဒီခေလးငယ္ငယ္ေလး ထြက္လာလို႔၊ လယ္ထြန္ရင္းနဲ႔ထြက္လာတာမို႔ ထြန္ေၾကာင္းဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ရွိတယ္။ Sita ဟာ “ပထဝီေျမႀကီးနတ္ရဲ႕သမီးေတာ္” လို႔ ဒီလိုသူတို႔အယူရွိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္မို႔ သူ႔ရဲ႕ဖခင္ပထဝီေျမႀကီးဟာ သူ႔ကိုျပန္ၿပီးေတာ့ လက္ခံေတာ္မူပါဆိုတာ က်မတို႔အျမင္နဲ႔ ဆိုးလို႔ေျမၿမဳိတာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို နားလည္ေအာင္ က်မရွင္းျပတာပါ။ အဲဒီေတာ့ ပထဝီေျမႀကီးရဲ႕မင္းျဖစ္တဲ့ သီတာမိဖုရားရဲ႕ ဖခင္အစစ္က ျပန္ၿပီးေတာ့လက္ခံယူရတယ္။ လက္ခံေတာ္မူေတာ့ အဲဒီမွာဇာတ္လမ္းက ၿပီးသြားတယ္။

ဒီေတာ့ ဇာတ္လမ္းက က်မတို႔စဥ္းစားစရာ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ စဥ္းစားစရာရွိတယ္ဆိုတာ ႏိုင္ငံေရးအျမင္နဲ႔ အမ်ားႀကီးစဥ္းစားစရာရွိတယ္။ ဒါက်မတို႔ အေရွ႕တိုင္းမွာ အင္မတန္မွၾသဇာလႊမ္းမိုးတဲ့ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုျဖစ္တယ္။ က်မတို႔ အေရွ႕တိုင္းသူ၊ အေရွ႕တိုင္းသားေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ႏိုင္ငံေရးအျမင္ ရင့္က်က္သလဲဆိုတာကို ျပတယ္လို႔ က်မေတာ့ ဒီလိုပဲျမင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူဟာအျဖဴနဲ႔အမဲ၊ အေကာင္းနဲ႔အဆိုး ဒီလိုခ်ည္းပဲရွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ရာမမင္းရဲ႕ခမည္းေတာ္ဆိုရင္လည္း ေကာင္းတာရွိတယ္၊ ဆိုးတာရွိတယ္။ အင္မတန္မွေကာင္းတဲ့မင္းႀကီး ျဖစ္ခဲ့ေသာ္လည္း သူ႔အျပစ္ေတြရွိခဲ့တာေၾကာင့္မို႔ ဒီအျပစ္ေတြရဲ႕ ဝဋ္ေႂကြးကို သူဆပ္သြားရတယ္။

ရာမမင္းဆိုရင္လည္း အင္မတန္မွေကာင္းတဲ႔မင္းတစ္ပါးပဲ။ ဒါေပမယ့္လည္း တကယ္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါမွာေတာ့ သူ႔ရဲ႕မိဖုရားႀကီးအေပၚမွာ မွ်မွ်တတ မဆက္ဆံခဲ့ဘူး။ သီတာမိဖုရားေျပာခ်င္တာက သူျဖဴစင္သန္႔ရွင္းမွန္း သိရဲ႕သားနဲ႔ သူမ်ားေျပာတာေတြ ဘာျဖစ္လို႔နားေထာင္ရလဲ ဆိုတာကိုေျပာတာ၊ ဒီေတာ့ ဒါက်မတို႔အတြက္ အမ်ားႀကီးစဥ္းစားစရာ ျဖစ္တယ္။

ဒီမိုကေရစီဆိုတာ အေကာင္းႀကီးပဲ မဟုတ္ဘူး။ သူ႔ရဲ႕အားနည္းခ်က္ေတြ ရွိတယ္ဆိုေတာ့ ဒီကိစၥဟာဒီမိုကေရစီရဲ႕ အားနည္းခ်က္တစ္ခုကို ေထာက္ျပတယ္လို႔ က်မေျပာခ်င္တယ္။ အမ်ားကေန အလကားသက္သက္ သြားပုတ္ေလလြင့္၊ အားအားယားယား ေျပာေနတဲ့ ကိစၥေတြဟာ တခါတေလ ဒီမိုကေရစီမွာလည္း လႊမ္းမိုးတတ္တယ္။ အဲဒီဟာေတြကို က်မတို႔အမ်ားႀကီး သတိထားရမယ္။

က်မကေတာ့ထင္တယ္။ အခုေခတ္အေျခအေနဆိုရင္ သတင္းစာေတြဘာေတြရွိၿပီးေတာ့ သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင့္ ရွိတယ္ဆိုရင္ သီတာမိဖုရားႀကီးဘက္ကေနၿပီးေတာ့ ေရးေပးမယ့္ သတင္းစာေတြ အမ်ားႀကီးရွိမွာပဲလို႔ က်မထင္တယ္။ အဲဒီလိုသာရွိခဲ့ရင္ သက္သက္ အားအားယားယား အတင္းေျပာေနတဲ့လူေတြေၾကာင့္ ဒီမိဖုရားႀကီးဟာ ျပည္ႏွင္ဒဏ္အေပးခံရမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ က်မက ဒီလိုျမင္တယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သီတာမိဖုရားဖက္ကေန ရပ္တည္တဲ့သတင္းစာေတြက ေရးၾကမွာကိုး။ ‘ဘယ္ႏွယ့္ မီးထဲဝင္တာေတာင္မွ မေလာင္တဲ့မိဖုရားဟာ မျဖဴစင္ဘဲရွိႏိုင္ပါ့မလား။ မင္းတို႔မွန္ရင္၊ မင္းတို႔ရဲရင္၊ စြပ္စြဲေနတဲ့လူေတြ မီးထဲဝင္ၾက’လို႔ ေျပာမွာေပါ့။ စြပ္စြဲေနတဲ့လူေတြကေရာ မီးထဲကိုဝင္ျပရဲမလား။ ဝင္ရင္ေရာ သူတို႔ဟာ မီးမေလာင္ဘဲ ေနမလား။ ဒါေတြဟာ အမ်ားႀကီးစဥ္းစားစရာ ျဖစ္တယ္။

အဲဒါေၾကာင့္ ရာမဇာတ္ေတာ္ႀကီးဟာ ႏိုင္ငံေရးပညာ အမ်ားႀကီးပဲ ပါပါတယ္။ ဒါဟာ က်မတို႔ဒီမိုကေရစီ လိုအပ္တယ္ဆိုတာ က်မတို႔ အေရွ႕တိုင္းယဥ္ေက်းမႈအရ အေထာက္အထားေတြ အမ်ားႀကီးျပႏိုင္ပါတယ္။

အဲဒီလို အဖက္ဖက္ကေပါ့ေလ ႏိုင္ငံေရးအျမင္နဲ႔ စဥ္းစားတဲ့ဇာတ္ေတြ ကမၻာမွာနည္းပါတယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ ပံုျပင္ေတြ ဒ႑ာရီေတြဆိုရင္ ေနာက္ဆံုးမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နဲ႔ ၿပီးသြားတာတို႔၊ ဒါမွမဟုတ္ရင္လည္း သိပ္ၿပီးေတာ့ စိတ္ညစ္စရာေကာင္းတဲ့ဟာေတြဆိုရင္လည္း တစ္ေယာက္မွမက်န္ေအာင္ အားလံုးရွင္းလင္း သုတ္သင္ပစ္လိုက္တာတို႔ ဒါေတြရွိတတ္ၾကတယ္။ ဒီလိုအျဖဴနဲ႔အမည္းတင္ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ အျဖဴနဲ႔အမည္းၾကားမွာ မီးခိုးေရာင္အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိတဲ့ ဇာတ္မ်ိဳးဆိုတာ သိပ္ေခတ္မီတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အမွန္တရားဟာ ေခတ္မရွိဘူးရယ္လို႔ ဘယ္ေတာ့မွမျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါ့ေၾကာင့္ က်မတို႔လိုခ်င္တဲ့စနစ္ဟာ ကမၻာႀကီးတည္သ၍ ဒီစနစ္မ်ဳိးဟာ လိုလားအပ္တဲ့ စနစ္မ်ိဳးကိုျဖစ္မွာပဲ။

ဒီစနစ္ဟာ ျပည္သူေတြကို အကာအကြယ္ေပးတဲ့ စနစ္လည္းျဖစ္တယ္၊ အစိုးရမ်ားကို ကာကြယ္ေပးတဲ့စနစ္လည္း ျဖစ္တယ္။ တခ်ဳိ႕အစိုးရေတြဟာ ဒီလိုဒီမိုကေရစီစနစ္ကို မႏွစ္သက္ဘူး၊ ျပည္သူလူထုကိုသာ အကာအကြယ္ေပးတဲ့စနစ္လို႔ သူတို႔ထင္တယ္။ တကယ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမိုကေရစီစနစ္ဟာ လူတိုင္းလူတိုင္းကို အကာအကြယ္ေပးတဲ့ စနစ္ပါ။

က်မတို႔ကို တခ်ိဳ႕ကေမးတယ္၊ ဒါလည္းအားလံုးသိေနတဲ့ ကိစၥႀကီးပါ။ ဒီမိုကေရစီတက္လို႔ရွိရင္ ဘယ္သူဘယ္ဝါကို ကလဲ့စားေခ်မွာလား၊ ေမးတယ္။ က်မကေျပာတယ္၊ ကလဲ့စားေခ်တယ္ဆိုတာ က်မတို႔ရဲ႕ “မူ” လည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီမိုကေရစီအရ ကလဲ့စားေခ်ခ်င္တိုင္း လိုက္ေခ်လို႔ရတာ မဟုတ္ဘူး။ တရားမွ်မွ်တတ လုပ္ရတာ။

အခုေျပာခ်င္တာက “အေရွ႕တိုင္းဒီမိုကေရစီ”။ ဒီမိုကေရစီ အခြင့္အေရးျပည့္ဝတဲ့ ဒီမိုကေရစီကို ဆိုလိုခ်င္တာ။ အေနာက္တိုင္း ဒီမိုကေရစီထက္ပိုၿပီးေတာ့ ေမတၱာတရားနဲ႔ ျပည့္ဝတဲ့ ဒီမိုကေရစီလို႔ ဒီလိုက်မတို႔ျမင္ခ်င္ပါတယ္။ အားလံုးအတြက္ ေကာင္းတဲ့စနစ္ ျဖစ္ရမယ္။

တခ်ိဳ႕ကဆိုရင္ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အဓိပၸာယ္ကို နားမလည္ဘူး။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕အႏွစ္သာရကို နားမလည္ဘူး။ အတိုက္အခံမ်ားဟာ တိုက္တယ္ ခိုက္တယ္ဆိုတာဟာ အာဃာတတရားနဲ႔ ဖ်က္ဆီးခ်င္လို႔ တိုက္တယ္လို႔ထင္ၾကတယ္။ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ ကိုယ္ႏႈိင္းတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာေပါ့။ အဲဒီလိုစိတ္ေတြကလည္း အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ဒါဟာ လံုးလံုးမဟုတ္ဘူး။ အတိုက္အခံမ်ားရဲ႕ အလုပ္ကိုက အစိုးရမမွားေအာင္လုပ္ဖို႔ပဲ။

အစိုးရမမွားေအာင္ဆိုေတာ့ အစိုးရမွားေနတာေတြကို ေထာက္ျပရမယ္။ ေထာက္ျပမွသာလွ်င္ မမွားေအာင္လုပ္ႏိုင္မွာေပါ့။ ကိုယ္ဘာမွားမွန္း မသိဘူး၊ ဒါမွမဟုတ္ သိရင္လည္း ဘယ္သူမွမေျပာရဲဘူးဆိုရင္ ဆက္ၿပီးေတာ့မွားေနမွာေပါ့။ ဒီေတာ့ က်မတို႔က အတိုက္အခံဆိုေတာ့ အတိုက္အခံအလုပ္ပဲလုပ္မွာပဲ။ ဆက္ၿပီးေတာ့ လုပ္မွာပဲ။ ဒီလိုလုပ္တာဟာ က်မတို႔ကေတာ့ အာဃာတစိတ္နဲ႔ လုပ္တာမဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲမွာ အာဃာတအင္မတန္မွမ်ားေနတဲ့ လူေတြကေတာ့ ယံုမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒါကိုေတာ့ က်မတို႔ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ အဲဒီႏွလံုးသားထဲက အာဃာတေတြကို ေဖ်ာက္လိုက္ပါလို႔ ဒါပဲေျပာႏိုင္တယ္။ ေဖ်ာက္လိုက္ရင္ေတာ့ ယံုႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေတြကိုၾကည့္ရင္ ဒါကိုသိႏိုင္ပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲမတိုင္ခင္ ေနာင္ဂ်ိန္ေနာင္ဂ်ိန္ ခ်ေနတဲ့သူမ်ားဟာ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးေတာ့ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ၿပီး၊ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔တဲ့သူမ်ားပီပီ ဆက္ဆံၾကတာပါပဲ။ ဒါ ဒီမိုကေရစီစိတ္ဓာတ္ပဲ။ က်မတို႔အေရွ႕တိုင္းယဥ္ေက်းမႈအရ ဒီလို လူပီပီေနတဲ့စနစ္ကို အင္မတန္မွလိုလားပါတယ္။ လူေတြကိုလူလို ဆက္ဆံတဲ့စနစ္ကို အင္မတန္မွ လိုလားပါတယ္။ ျပည္သူလူထုကို တန္ဖိုးထားတဲ့စနစ္ကို က်မတို႔အေရွ႕တိုင္းက အင္မတန္မွ လိုလားပါတယ္။ ။

(မွတ္ခ်က္ - ၁၉၉၅/၉၆ ခုႏွစ္ မိန္႔ခြန္းမ်ားမွ ေကာက္ႏႈတ္ေဖာ္ျပပါသည္။)

Tuesday, January 25, 2011

အသံေတာ့ စမ္းေနၿပီ **ေက်ာ္ရင္ျမင့္**




ကမၻာပ်က္ခါနီးမွာ ေနဆယ္စင္းထြက္တယ္ဆိုတာ ေတာ္ေတာ္ပူမွာပဲလို႔ ၀င္း၀င္းေတာက္ေနတဲ့ ေနလံုးႀကီးကို လက္ဖ၀ါးနဲ႔ကာၿပီးၾကည့္ရင္း ကိုေငြတိုး ေတြးေနတယ္။

ကိုေငြတိုး ၀တ္ထားတဲ့ ဖ်င္အက်ႌ ႀကီးလည္း ေခၽြးေတြနဲ႔ နစ္ေနၿပီ။ အက်ႌကိုခၽြတ္ၿပီး ညႇစ္ရင္ ေရစိမ္ထားသလို ေခၽြးေတြ ထြက္လာမွာပဲ။ ေကာင္းကင္မွာေတာ့ တိမ္တစ္စ တစ္မွ်င္မွ် မရွိ။ မီးလံုးႀကီးနဲ႔ တူတဲ့ ေနမင္းက ရွိသမွ် အပူဓာတ္ ေတြကို အားရပါးရ လႊတ္ထုတ္ ေပးေနတယ္။ ေနပူေတာ့ မိုးတိမ္ေတြလည္း အေငြ႕ျပန္ၿပီး ေပ်ာက္ကုန္ၿပီ ထင္ပါရဲ႕။ မိုးတစ္ေပါက္ ေတာင္မွ မရြာတာ ၾကာလွၿပီ။ မိုးမရြာတာ ၾကာေတာ့ ၀ါပင္ေတြလည္း သံေခ်း တက္ေနၿပီ။ “၀ါပင္ေတြက သံေခ်းတက္၊ အိမ္ကမိန္းမ ဆန္ေခ်းထြက္”လို႔ ေျမာက္ဘက္အိမ္က ဖိုးေတာ အေျပာင္အျပက္ ေျပာတဲ့စကားကိုနားထဲမွာၾကားေယာင္လာတယ္။

ေနကပူ မိုးကေခါင္ ေျမက ပတ္ၾကားအက္ေတာ့ ၀ါပင္ေတြမွာ သံေခ်း တက္သလို ညိဳမည္း ေျခာက္သေယာင္း လာတာ။ ကိုေငြတိုးက သူ႔၀ါခင္း သူၾကည့္ၿပီး အားပ်က္မိတယ္။

ေျမဆီခန္းခန္း ရာသီ ဆိုးဆိုးမွာ ပြင့္လာတဲ့ ၀ါပြင့္ေတြကလည္း အားမရစရာ။ ရြာက လူေတြလည္း မိုးရြာေအာင္ လြန္ဆြဲလြန္းလို႔ လက္ဖ၀ါး ေတြလည္း အသား မာလိုက္ေနၿပီ။ မိုးေခါင္ေက်ာ္စြာ နတ္လည္း ကိုေငြတိုးတို႔ မိုးေတာင္းတာ မ်ားၿပီး နားၿငီးလို႔ ေျပးၿပီထင္ပါ့။ ကိုေငြတိုးတို႔ ရြာသားေတြက စကားေတာ့ ႂကြယ္တယ္။ ဟိုတစ္ခါတုန္းက ခ်ည္မွ်င္ရွည္၀ါ စီမံကိန္း ဆိုတာ သူတို႔ ၾကံဳဖူးတယ္။ ၿမိဳ႔ကလာတဲ့ တိုက္ပံု အက်ႌ၀တ္ေတြက ခ်ည္မွ်င္ရွည္၀ါ စိုက္ရင္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္း သူေဌး ျဖစ္မွာေလာက္ ေဟာၾက၊ ေျပာၾကတာေပါ့။ ကိုေငြတိုးတို႔ ကိုလည္း ဘယ္ေတာင္သူ ဘယ္ႏွဧက စိုက္ရမယ္လို႔ စီမံကိန္း ခြဲတမ္းခ်တာေပါ့။

လည္ပတ္ပါးနပ္တဲ့ ရြာကေတာင္သူ အခ်ဳိ႔ကေတာ့ စီမံကိန္း ခြဲတမ္းခ်တဲ့ ၀ါမ်ဳိး ေစ့ေတြကို ေရေႏြးပူပူ စိမ္တယ္။ ၀ါေစ့ အေကာင္း နည္းနည္းေရာၿပီး စိုက္တယ္။ ၀ါစိုက္ကြက္ထဲမွာ ၀ါပင္ေတြက ေပါက္တဲ့ ေနရာေပါက္၊ မေပါက္တဲ့ ေနရာ မေပါက္နဲ႔ က်ဳိးတိုးက်ဲတဲ။ စိုက္ပ်ဳိးေရး တို႔၊ ေျမစာရင္းတို႔ ဌာန ေပါင္းစံုက ကြင္းဆင္းလာရင္ အေကၽြးအေမြး ေလးနဲ႔ အခင္းထဲ ေခၚျပတယ္။ သမ၀ါယမ ဆိုင္က ေရႊ၀ါဆပ္ျပာေခ်ာင္း၊ ေမႊးဆပ္ျပာခဲ၊ ဂလူးကို႔စ္ ထုပ္ေတြ ၾကက္ေၾကာက္အိတ္ ေခၚတဲ့ သူတို႔ လက္ဆြဲအိတ္ထဲ ထည့္ေပးလိုက္ရင္ သူတို႔ကလည္း ၀ါစိုက္ဧကေတြ အပ်က္စာရင္း သြင္းေပးၾကတယ္။ ဌာနဆိုင္ရာက လူေတြ ကိုင္ေလ့ရွိတဲ့ လက္ဆြဲအိတ္ ေတြကို ၾကက္ေၾကာက္အိတ္လို႔ ရြာမွာေခၚတယ္။ အဲဒီလို အိတ္ေတြဆြဲတဲ့ ဧည့္သည္လာရင္ ရြာက ၾကက္သားဟင္းနဲ႔ ထမင္း ေကၽြးရတယ္။ သူတို႔ေတြ လာဖန္မ်ားေတာ့ အဲဒီ အိတ္မ်ဳိးျမင္ရင္ ရြာကၾကက္ေတြ ေၾကာက္ၿပီး ေျပးကုန္ တယ္လို႔ ေတာသားေတြက ဟာသလုပ္တာပါ။

ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာပါ။ သူတို႔ခမ်ာမ်ားက ေတာသူေတာင္သားေတြ အေပၚ မဆိုးရွာ ၾကပါဘူး။ ဟင္း ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ထမင္းေကၽြးရ႐ံု၊ ေသာက္တတ္စား တတ္သူဆိုရင္ ေတာအရက္ေလး၊ ထန္းရည္ေလး ဧည့္ခံရ႐ံု၊ သူတို႔ အျပန္မွာ သမဆိုင္က ဆပ္ျပာေလး၊ ေဆး၀ါးေလးကို အမြန္အျမတ္ လက္ေဆာင္ေပးရ႐ံုပါ။ သူတို႔က လက္ေဆာင္ေလာက္ပဲ ယူၾကတာပါ။ လာဘ္ေပးလာဘ္ယူမဟုတ္ၾကဘူး။ ဌာနေပါင္းစံုက ကြင္းဆင္းစစ္ၿပီး ခ်ည္မွ်င္ ရွည္၀ါနဲ႔ အဲသည္ရြာက မကိုက္ညီဘူး စာရင္းတင္ေပးလိုက္ရင္ အဆင္ေျပတာပဲ။ ၀ါအစားအလုပ္ျဖစ္တဲ့ပဲစင္းငံုတို႔ႏွမ္းတို႔စိုက္ႏိုင္တယ္။

အဲဒီရြာေတြ တာ၀န္က်တဲ့ စိုက္ဧကက ကိုေငြတိုးတို႔လို အူတူတူ အတတေတာင္ သူေတြ ပခံုးေပၚ က်ေတာ့တာပ။ ကိုေငြတိုးတို႔ကေတာ့ လူ႐ိုးႀကီး။ သက္ဆိုင္ရာက ခ်ည္မွ်င္ရွည္၀ါ(ေမြးရွည္)စိုက္ဆို စိုက္တာပဲ။ ေနၾကာဆို ေန ၾကာပဲ။ ဘယ္ေရြ႕ဘယ္မွ် စီမံကိန္း ခ်သေလာက္ တာ၀န္ေက်ေအာင္ စိုက္တယ္။ ကိုယ့္ သားမယား မစားရရင္ ေနပါေစ။

အဲ... အူတယ္၊ အတယ္ဆိုေပမယ့္ ဟာသေတာ့ မေခါင္းပါးဘူး။ ဟို တုန္းက ခ်ည္မွ်င္ရွည္၀ါ စီမံကိန္း လုပ္ေတာ့ ရြာမွာ စာေျပာင္ေပၚတယ္။ “ေမြးရွည္ လုပ္ေတာ့ ေရွးေရႊျပဳတ္တယ္” တဲ့။

မိဘဘိုးဘြား လက္ထက္ကတည္းက စုေဆာင္းထားတဲ့ ေရွးေရႊတိုေငြစေလး ေတြ ေမြးရွည္က ၀ါးသြားတာ ကို ဟားတာပါ။ ကိုေငြတိုးတို႔ ျမန္မာေတြက နာတာကို ခံသာေအာင္ ဟာသ ေႏွာတယ္ေလ။

တစ္ခါတုန္းကလည္း “ေရရာ ေသခ်ာေအာင္ ေနၾကာစိုက္ပါ” ဆိုၿပီး ဆိုင္းဘုတ္ အႀကီးႀကီးေတြ ရြာအ၀င္မွာ ေထာင္ရဖူးပါေရာလား။ “ေရရာ ေသခ်ာေအာင္ ေနၾကာ စိုက္ပါ”ဆိုတဲ့ စကားေနာက္မွာ “သြားမလုပ္နဲ႔ ႏြားျပဳတ္သြားမယ္”လို႔ အခ်ဳိ႔က ေျပာတယ္။ လူ႐ိုးႀကီး ကိုေငြတိုးခမ်ာလည္း အိမ္မွာ အေနၾကာတဲ့ ႏြား တစ္ရွဥ္း ေရာင္းလိုက္ရတယ္။ အျခားသူေတြ အေနၾကာ၊ မၾကာ မေသခ်ာေပမယ့္ ကိုေငြတိုးကေတာ့ တာ၀န္ ေက်ခဲ့ပါတယ္။

ယခုလည္း ၀ါပင္ေတြ သံေခ်း တက္ေနၿပီ။ သူ႔မိန္းမလည္း ဆန္ေခ်း ထြက္ရခါနီးၿပီ။ မိုးကေတာ့ မရြာေသးဘူး။ ထန္းလက္တဲေလးထဲမွာ ကိုေငြတိုးက ဓာတ္ခဲေရဒီ ယိုေလး ဖြင့္နားေထာင္ရင္း မိုးေမွ်ာ္ေနတယ္။ ကိုေငြတိုးက ေရဒီယိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ၀ါသနာ ပါတယ္။ သူနဲ႔ ထက္ၾကပ္မကြာ ေရဒီယို အျမဲပါတယ္။ ေရဒီယိုထဲက အားကုန္လို႔ လဲလိုက္တဲ့ ဓာတ္ခဲေတြ အိမ္မွာထန္းေခါက္ေတာင္းနဲ႔တစ္လံုးရွိတယ္။ ကိုေငြတိုး ေရဒီယို နားေထာင္တယ္ ဆိုတာ ဘီဘီစီ၊ ဗီြအိုေအ၊ ဒီဗီြဘီ၊ အာရ္အက္ဖ္ေအ ျပည္ပ အသံလႊင့္ ဌာနေတြ မဟုတ္ဘူး။ ကိုေငြတိုးက ႐ိုးတယ္၊ အတယ္ဆိုေပမယ့္ ျပည္ပအသံ လႊင့္ဌာနေတြက မုသာ၀ါဒေတြ ဘာညာဆိုတာ ေလာက္ေတာ့ ၾကားဖူးပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အဲဒါေတြ ဘယ္အခ်ိန္ လႊင့္လို႔ ဘယ္ေနရာမွာ ဖမ္းရတယ္ ဆိုတာလည္း သူမသိဘူး။ သူအျမဲ နားေထာင္တာက ျမန္မာ့အသံတို႔၊ပိေတာက္ေျမတို႔၊အက္ဖ္အမ္တို႔ပါ။

သီခ်င္းႀကိဳက္တဲ့ သူေတြက သီခ်င္းေကာင္းရင္ ေရဒီယို ဖြင့္ၿပီး သတင္းတို႔၊ သတင္းစာ ေကာက္ႏုတ္ခ်က္တို႔ ဘာညာေတြ လာရင္ ေရဒီ ယိုကို ေခ်ာက္ခနဲ ၿပိဳင္တူ ခလုတ္ ပိတ္တတ္တယ္။ ကိုေငြတိုးက အဲဒီလို လူစား မဟုတ္ဘူး။ အသံထြက္ သေလာက္ နားေထာင္တယ္။ ကိုေငြတိုးတို႔ ေတာင္သူ လယ္သမားေတြက မိုးေပၚက ေရပဲ အားကိုးၿပီး စိုက္ပ်ဳိး ရတာ။ ဆည္ေရ ဆိုတာလည္း အားမကိုးေလာက္ဘူး။ မိုးရြာမွ ဆည္ထဲ ေရရွိတာ။ ဒါ ေၾကာင့္ မိုးကိုေတာ့ ကိုေငြတိုး သိပ္ေမွ်ာ္တယ္။ ေရဒီယိုထဲက မိုးေလ၀သ သတင္းကို အျမဲ နားေထာင္တယ္။

ေမွ်ာ္တုန္းေမွ်ာ္ဆဲ မွာပဲ မိုးေလ၀သ သတင္း ေၾကညာတယ္။ မိုးရြာမယ္တဲ့။ တနသၤာရီတိုင္း ေဒသႀကီး၊ ရန္ကုန္တိုင္း ေဒသႀကီး၊ ဧရာ၀တီတိုင္း ေဒသႀကီး၊ ရခိုင္ ျပည္နယ္မွာ မိုးရြာမယ္၊

ရြာရန္ ရာႏႈန္း ၈၀ တဲ့။ ကိုေငြတိုးတို႔ အညာေတာ့ မပါဘူး။ ကိုေငြတိုး “ေတာက္” တစ္ခ်က္ ခပ္ျပင္းျပင္း ေခါက္လိုက္တယ္။ “ေခြးမသားေတြ မ်က္ႏွာရွိရာ ဟင္းဖတ္ပါသကြာ” လို႔လည္း တစ္ေယာက္တည္းမို႔ စကား ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ပါးစပ္က ထြက္သြားတယ္။ သူ႔စိတ္ထဲမွာ မိုးကို ခြဲတမ္းခ် ေပးေနတယ္ ထင္တာ။ ရန္ကုန္တို႔လို မ်က္ႏွာရွိတဲ့ ေနရာေတြမွာ ရာႏႈန္း ၈၀ ခြဲေ၀ေပးတယ္ထင္တာ။

တကယ့္တကယ္ေတာ့ ကိုေငြတိုးက သူတို႔အုတ္ဖိုကန္ရြာမွာ မ်က္စိႀကီးနားႀကီး ပါ။ ေရဒီယို အျမဲနားေထာင္ ေနတာဆိုေတာ့ သူမ်ားနဲ႔ယွဥ္ ရင္ ေခါင္းတစ္လံုးျမင့္တယ္ ေလ။ ရြာေျမာက္ပိုင္းက ကို၀င္းေမာင္ရဲ႕သမီးေလး စာေပးစာယူနဲ႔ ဘြဲ႔ရတယ္။ ကေလးမေလးက ၀န္ထမ္း လုပ္ခ်င္တယ္။ ကိုေငြတိုးရဲ႕ တူမတစ္ေယာက္က ၿမိဳ႕ႀကီး မွာ အရာေရာက္ေနတယ္။ ဒီေတာ့ ကို၀င္းေမာင္က ကိုေငြတိုးကို ဆရာတင္ၿပီး ၿမိဳ႕ကို ခ်ီတက္ၾကတာေပါ့။

ေတာသားေတြ ႐ိုးတယ္၊ အ တယ္လို႔ ၿမိဳ႕ကလူေတြက ႏွိမ္ေပမယ့္ ကိုေငြတိုးတို႔က သံုးစားလို႔ မရေလာက္ ေအာင္ေတာ့ မအပါဘူး။ ဂါရ၀ျပဳဖို႔ဆိုၿပီး ဆီပံုး သယ္လာတယ္။ အေပြးေကာင္း ေကာင္းသနပ္ခါးတံုးႀကီးလည္းသံုးတံုးယူလာတယ္။ ဒီလို ေလးေလးပင္ပင္ေတြသယ္လာေတာ့ ကိုေငြတိုးရဲ႕ တူမက အျပစ္တင္တယ္။ ဒီလို ပစၥည္းေတြ ယူလာတာ လူျမင္တယ္၊ စာအိတ္ တစ္အိတ္ဆို ကိစၥၿပီး ပါတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ လုပ္ေပး ႏိုင္တဲ့သူက ဟိုသြားဒီသြား ခရီးမ်ားေနသတဲ့။ ေစာင့္႐ံု ေပါ့။ အဲဒါနဲ႔ ကိုေငြတိုးတူမရဲ႕ အသိဦးစံထြားအိမ္မွာ တည္းရင္းထိုင္ေစာင့္ေနၾကရတယ္။

တစ္ညေနမွာေတာ့ ေကာင္းကင္တစ္ခြင္လံုး ၿပိဳ ေတာ့မွာလို မိုးေတြညိဳ႕လာတယ္။ ဦးစံထြားရယ္၊ ကို၀င္းေမာင္ရယ္၊ ကိုေငြတိုး ရယ္ အိမ္ေရွ႕က ေျမကြက္လပ္ ေလးမွာ ခံုတန္းလ်ားေလးခ်ၿပီး လက္ဖက္ရည္ၾကမ္း ေသာက္ေနၾကတယ္။ ေကာင္းကင္ကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ကိုေငြတိုးက မိုးရြာေတာ့မယ္ ထင္တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ဦးစံထြားက ခဏေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္ပါဦးတဲ့။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ အိမ္တံစက္ၿမိတ္က “ေတာက္တဲ့” လို႔ ေအာ္သံၾကားတယ္။ ကိုေငြတိုးက အသံၾကားရာ လွမ္းၾကည့္ၿပီး “ပုတ္သင္ညိဳ နဲ႔ေတာ့တူတယ္၊ ပုတ္သင္ညိဳေတာ့ မဟုတ္ဘူး”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္။ ဦးစံထြားက “အဲဒါ ေတာက္တဲ့လို႔ေခၚ တယ္၊ မိုးေလ၀သ ေဗဒင္ ေဟာတတ္တယ္” ေျပာေတာ့ ကိုေငြတိုး စိတ္၀င္စားေနၿပီ။

“ေတာက္တဲ့” လို႔ ေအာ္လိုက္ေတာ့ ဦးစံထြားက “မိုး လား” ေမးတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ “ေတာက္တဲ့”ေအာ္ေတာ့“ေလလား”ေမးတယ္။ ေတာက္တဲ့ေအာ္လိုက္ မိုးလား၊ ေလလား ေမးလိုက္ နဲ႔ ေနာက္ဆံုးေတာ့ “ေလလား” မွာ ေအာ္သံ ရပ္သြားတယ္။ ဦးစံထြားက “ဒီေန႔

မိုးမရြာဘူး ေလပဲတိုက္မယ္”ဆိုၿပီး ေတာက္တဲ့ေဗဒင္ ေဟာလိုက္တယ္။ ကိုေငြတိုး စိတ္ထဲ ကေတာ့မိုးေတြဒါေလာက္ေတာင္ညိဳမည္းေနတာမိုးမရြာဘူးဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေတြးတယ္။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ပဲမိုးမရြာဘဲ ေလပဲ နည္းနည္းတိုက္ေတာ့ ကိုေငြတိုး အံ့ၾသသြားတယ္။

ေနာက္ေန႔ ညေနပိုင္းလည္း ဒီလိုပဲ။ မိုးေတြ အံု႔လာျပန္ေရာ။ ေလလည္း တသုန္သုန္ တိုက္တယ္။ ဦးစံထြားက မိုးလား၊ ေလလား ေတာက္တဲ့ေဗဒင္ေမးၿပီး ဒီေန႔ မိုးရြာမယ္လို႔ တပ္အပ္ေသခ်ာ ေျပာခ်လိုက္တယ္။ အ၀တ္ေတြ လွန္းထားတာ ႐ုပ္ၾကလို႔ သူ႔သမီးေတြကို ခိုင္းတယ္။ တကယ္ပဲ အဲဒီညေနမွာ မိုး ေတြ သဲႀကီးမဲႀကီးရြာတယ္။

ကိုေငြတိုးကေတာ့ ေတာက္တဲ့ ေဗဒင္ကို အရမ္း သေဘာက်သြားတယ္။ မိုးရြာမွာလား၊ မရြာဘူးလား ဆိုတဲ့ ကိစၥဟာ ကိုေငြတိုးတို႔လို စိုက္ပ်ဳိးေရး သမားေတြ အတြက္ အေရးႀကီးတယ္။ အဲဒီလို အေကာင္မ်ဳိး တစ္ေကာင္ေလာက္ ရွိလို႔ကေတာ့ ေရႊပဲ။ ကိုေငြတိုးက မ၀ံ့မရဲနဲ႔မိုးေလ၀သေကာင္သူ႔ကိုေရာင္းေပးပါေျပာတယ္။ ဦးစံထြားက ခပ္အင္အင္ရယ္။ သူတို႔အိမ္မွာ ဒီ တစ္ေကာင္ပဲရွိတာ စဥ္းစား ၿပီးမွေပးမယ္တဲ့။ ကိုေငြတိုးတို႔ ျပန္ရမယ့္ ရက္ကို ေရာက္လာၿပီ။ ဦးစံ ထြားက မိုးေလ၀သေကာင္ ေပါက္ကေလး မွ်ေပးမယ္ တဲ့။ ကိုေငြတိုးတစ္ေယာက္ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ထမင္းေတာင္မစားႏိုင္ဘူး။ တစ္သက္လံုးသူလိုခ်င္တဲ့ ဆႏၵျပည့္၀ေတာ့မယ္ေပါ့။


ကိစၥေတြၿပီးလို႔ ရြာကို ျပန္ၾကေတာ့မယ္ ဆိုေတာ့ ဦးစံထြားက အိမ္ေျမႇာင္ တစ္ေကာင္ကို ေဟာလစ္ ပုလင္းခြံထဲထည့္၊ အပိတ္ မပိတ္ဘဲ ပု လင္း၀ကို ဇာပ၀ါပါးပါး ေလးတပ္၊ ေရာ္ဘာကြင္းနဲ႔ စည္းေပးလိုက္တယ္။ ဒါ ေဗဒင္ဆရာ ေပါက္စေလးပဲ၊ မၾကာခင္ အရြယ္ေရာက္ၿပီး ေတာက္တဲ့ ေအာ္လိမ့္မယ္၊ ဒီေကာင္ အရြယ္ေရာက္လာေအာင္ ပိုးေကာင္ ေလးေတြဖမ္းေကၽြးပါလို႔ဦးစံထြားကမွာပါတယ္။



ကိုေငြတိုး ရြာျပန္ေရာက္ ေတာ့ သူ႔ေဗဒင္ဆရာေပါက္စ ေလးကို အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ နဲ႔ေပါ့။ ငရဲမေၾကာက္၊ ဘာ မေၾကာက္ ပိုးေကာင္ေလး ေတြဖမ္းေကၽြးရတာလည္း မေမာႏိုင္မပန္းႏိုင္။ ေရဒီယို ေတာင္ အရင္ေလာက္ စိတ္ ၀င္တစား နားမေထာင္ႏိုင္ ဘူး။
အိမ္ေျမႇာင္ေလးက ေတာ့ ပိုးေကာင္ေတြ တစ္ ေကာင္ၿပီးတစ္ေကာင္ စားေန ရေပမယ့္ ေတာက္တဲ့ျဖစ္ မလာေသးဘူး။ လူ႐ိုးႀကီး ကိုေငြတိုးကေတာ့ တစ္ေန႔ ျဖစ္လာႏိုးႏုိးနဲ႔ ထိုင္ေစာင့္ ၾကည့္ေနတာေပါ့။ အိမ္ေျမႇာင္ ေလးက “တစ္၊ တစ္၊ တစ္၊ တစ္” နဲ႔ အသံျပဳတဲ့အခါ ကိုေငြတိုးက “အသံေတာ့ စမ္းေနၿပီေဟ့”လို႔ သူ႔မိန္းမကို အားရ၀မ္းသာေျပာပါတယ္။


**ေက်ာ္ရင္ျမင့္**
(ေရႊအျမဳေတ မဂၢဇင္း၊ဇန္န၀ါရီလ ၂၀၁၁)

by http://jacbaburma.blogspot.com/