အမ်ဳိးသားေဆးပညာ... ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး

ဓာတ္ပညာမွာ
အစစ္ေဆးခံေသာ
ပညာတစ္ရပ္လည္းျဖစ္သည္။

ေဒၚမမေလးရွင့္
စာတစ္ေစာင္ရာက္လာ၍ ပို႔လိုက္ပါသည္။ ကၽြန္မအနာမ်ားလည္း ေဒၚမမေလးေဆးႏွင့္မွပဲ လက္စသတ္ေပ်ာက္ကုန္ပါေတာ့သည္။ နဂိုက ျမန္မာေဆးလက္လႊတ္သူမဟုတ္ေသာ္လည္း ေဒၚမမေလးေဆာင္းပါးဖတ္ၿပီးမွ ပိုမိုေလးစားမိပါသည္။ စာဖတ္ပရိတ္သတ္မ်ား ျမန္မာ့ေဆးကို ဂရုစိုက္ ေလးစားလာေစေသာ ေဆာင္းပါး ထပ္မံေရးသားေပးပါရန္ ေတာင္းပန္ပါသည္။
ေက်းဇူးတင္ေလးစားစြာျဖင့္
ခင္လတ္

ေသြးေသာက္မဂၢဇင္းတိုက္ရွင္ ေဒၚခင္လတ္၏စာႏွင့္ တကၠသိုလ္နယ္မွ ေပးပို႔လိုက္ေသာ စာတေစာင္ကို ေဖာက္၍ဖတ္ၾကည့္ရာ မႏၱေလးၿမိဳ႕ စိန္သန္းပိုးထည္တိုက္မွ ေရာဂါသည္ တဦး၏ ေဆးကုသေပးရန္ ေတာင္းပန္စာတေစာင္ျဖစ္ေနေလသည္။ ဇန္နဝါရီလထုတ္ ေသြးေသာက္တြင္ “တီဘီလား” ဟူေသာေဆာင္းပါးကိုေရးရင္း အေၾကာင္းသင့္သျဖင့္ အမ်ဳိးသား ေဆးပညာကၽြန္မလိုက္စားခဲ့ပံုအေၾကာင္းမ်ား ထည့္သြင္းေရးသားခဲ့သည္။ ေသြးေသာက္မဂၢဇင္းထြက္ၿပီးေနာက္ အရပ္ရပ္အနယ္နယ္မွ ေဝဒနာသည္တို႔၏ စာမ်ား ေန႔စဥ္လိုလိုအလွ်ဳိအလွ်ဳိေရာက္လာေနသည့္အျပင္ ကၽြန္မထံသို႔ေဝဒနာသည္မ်ား ကိုယ္တိုင္ လိုက္လာၾကကာ စြဲကပ္ေနသည့္ ေဝဒနာေတြကို ျမန္မာ့နည္းျဖင့္ ကုသေပးရန္ ဝိုင္းေတာင္းပန္ၾကေလသည္။ ကၽြန္မမွာ စာေရးဆရာအျဖစ္မွ အရပ္ကသတ္မွတ္၍ ေဆးဆရာ ျဖစ္ရေတာ့မလို ျဖစ္ေနေပသည္။ အမ်ဳိးသားေဆးပညာကို သင္ၾကားစဥ္က မိမိအဖို႔တြင္ မဟုတ္ဘဲ အျခားသူမ်ား၏ က်န္းမာေရး၊ ခ်မ္းသာေရးကို အကူအညီေပးႏိုင္သည့္အျဖစ္ ေရာက္ပါေစဟူေသာေစတနာျဖင့္ သင္ၾကားျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုေစတနာအတိုင္း ရင္းႏွီးေသာ ေရာဂါသည္လူမမာမ်ား၏ က်န္းမာေရးကို အေထာက္အကူေပးႏိုင္ခဲ့သည္။ ဤပညာျဖင့္ အသက္ေမြးဝမ္းေက်ာင္းျပဳရန္ စိတ္ကူးထဲပင္ မထည့္ခဲ့ေပ။ ေဝဒနာခံစားေနသူတဦး ကုသ၍ ေပ်ာက္ကင္းခ်မ္းသာရာရလွ်င္ ေက်နပ္၍မဆံုးႏိုင္သည့္ ပီတိသည္ ပညာသင္ရႀကိဳးနပ္ျခင္း ေပတည္း။

ေဆးပညာတတ္စကဆိုလွ်င္ ေဝဒနာသည္ေတြ႕လွ်င္ ေပ်ာက္ေစခ်င္စိတ္ျဖင့္ မေနႏိုင္မထိုင္ႏိုင္ သြားေရာက္ကုသေပးတတ္သည္။ ေဆးဆရာအမည္ခံ၍ေတာ့ တခါမွ်ေဆးမကုခဲ့ဖူးေခ်။ ေဆးကုသခံေသာ သူတိုင္းကလည္း ကၽြန္မအား ဆရာလိုမဆက္ဆံေခ်။ နားလည္ တတ္သိသည့္ သူတဦးအျဖစ္ႏွင့္သာ ယံုၾကည္အားကိုးၾကသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေဆးဆရာ မသမုတ္ဘဲႏွွင့္ ေဆးကုေပးခ်င္၍ မရေၾကာင္း သာဓကတခုကိုမူ ေရးသားေဖာ္ျပလိုေပသည္။ စာေရးဆရာ ေဇာ္ဂ်ီ၏ မ်က္ႏွာတြင္ မ်က္ခံုးႏွစ္ဘက္ၾကား ႏွာေယာင္၌ ကြမ္းသီးလံုးခန္႔ ျမင္းဖု ႀကီိးကိုေတြ႕ရသည္။ “ဆရာ … ဒီိျမင္းဖုႀကီိးကိုမကုဘူးလား” ဟု ကၽြန္မကေမးသည္။ “ကုတာပဲကြယ့္…. ေဆးရံုတက္ ေမ့ေဆးေပးၿပီီးခြဲကုတယ္၊ ခြဲၿပီးေနာက္လဲ ျပန္ေဖာင္းဖု ႀကီးလာတာပဲ..၊ သူတို႔အဆိုက သိပ္မႀကီိးခင္ခြဲလို႔ ျပန္ေဖာင္းလာတာလို႔ ေျပာတယ္။ ဒီတခါ သိပ္ႀကီးလာမွ သြားခြဲမလို႔ပဲ..”
ရန္ကုန္သတင္းစာတိုက္ေပၚတြင္ စာေရးဆရာကိစၥႏွင့္ ေတြ႕ၾကစဥ္ ကၽြန္မေမးျမန္းလိုက္ေသာ ေမးခြန္းကို ဆရာက ႐ိုး႐ိုးအနာသတင္းေမးသလိုသာ ေအာက္ေမ့ထင္မွတ္ပံုရွိသည္။ “ျမန္မာနည္းနဲ႔မ်ား တခါတည္း အျမစ္ပါျပတ္ၿပီးေပ်ာက္သြားေအာင္ မကုခ်င္ဘူးလား ဆရာရယ္” ဟု ကၽြန္မကဆက္ေမးသည္။ “ေအး.. ကုေတာ့ကုခ်င္သားပဲ၊ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာေဆးကကြယ္ စားေဆးေတြတင္ၿပီး အနာႀကီးျဖစ္လာမွာ ဆရာေၾကာက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ မကုတာ”
“ မခြဲစိတ္ရဘဲ၊ အနာမျဖစ္ရဘဲ ညင္ညင္သာသာကေလးနဲ႔ ေပ်ာက္မသြား ခ်င္ဘူးလားဆရာ” ကၽြန္မကထပ္ရွည္လိုက္၍ …
“ေနစမ္းပါဦးဟ၊ မမေလးက ေဆးဆရာမ်ားျဖစ္ေနသလား” ဟုေျပာကာ ရယ္ေနေလသည္။ ကၽြန္မအေျပာမရပ္။ ဆရာ့ေဝဒနာေပ်ာက္ေစခ်င္၍ ဆရာသိေအာင္ ဖြင့္ေျပာရေလသည္။ “ေဆးဆရာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး ဆရာရယ္၊ ဒါေပမယ့္ အနာေရာဂါေဝဒနာကိုေတာ့ ေပ်ာက္ေအာင္ ကုေပးႏိုင္ပါတယ္။ ဆရာ ဒီျမင္းဖု ေပ်ာက္ခ်င္ရင္ ကၽြန္မကုေပးမယ္ေလ” ဆရာကလည္း ရယ္ေနရာမွ ကၽြန္မကိုခပ္တည္တည္ျပန္ၾကည့္ကာ … “မမေလးနည္းက ဘာနည္းလဲကြယ့္၊ ကန္ေတာ့ပြဲေပးၿပီး ဥံဳတို႔- ဖြတို႔၊ ေပ်ာက္ေစတို႔နဲ႔ ဂါထာ မန္းမႈတ္ကုမွာလား” ဟုေျပာလ်က္ ၿပံဳးေနေလသည္။ နတ္လိုလို၊ ေမွာ္လိုလို၊ အထက္ဂိုဏ္းလိုလို၊ဟိုဂိုဏ္းဝင္၊ သည္ဂိုဏ္းဝင္ စသည္ျဖင့္လိုက္စားၾကသည့္အထဲတြင္ အမ်ားအားျဖင့္ မိန္းမမ်ားက ယံုလြယ္ကာ သဲသဲမဲမဲစြဲလန္းယံုၾကည္ လိုက္စားတတ္ၾကေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မအား ထိုကဲ့သို႔မွတ္၍ ေမးလိုက္ေလသလားဟု နားထဲတြင္ ေထာက္သြားမိသည္။ ကၽြန္မအား အမ်ဳိးသားေဆးပညာကို ယံုၾကည္အားထားေနသည္ဟု ဆရာဘယ္နည္းႏွင့္မွ် ထင္ေပလိမ့္ မည္ မဟုတ္ေခ်။ အမ်ားနည္းတူတခုခုျဖစ္လွ်င္ အဂၤလိပ္ေဆးသာယံုၾကည္သံုးစြဲရမည္ျဖစ္၍ ဒီနည္းမဟုတ္ရင္ ဟိုနည္းမ်ားလားဟု ေအာက္ေမ့စရာျဖစ္ေနသည္။
“ ဒီနည္းမ်ဳိးေတြႏွင့္ ကုေပးမွာမဟုတ္ပါဘူးဆရာ၊ ဒီဟာေတြလဲ ကၽြန္မမလိုက္စားတတ္ပါဘူး၊ ဆရာ့ကို ကၽြန္မ ကုေပးမယ္နည္းက ဟိုႏွစ္ေပါင္းတစ္ေထာင္ေလာက္က ထြန္းကားခဲ့တဲ့ ျမန္မာနည္း၊ ဆရာဇီဝက နည္းပါ”
ကၽြန္မအေျဖကိ္ု အနားတြင္ဝိုင္းထိုင္ေနၾကေသာ ၿမိဳ႕မဆရာဟိန္တို႔ပါ ေသာေသာညံေအာင္ ရယ္ေမာလိုက္ၾကေလသည္။ ဆရာေဇာ္ဂ်ီကို က်မငယ္ငယ္ကတည္းက သိခဲ့သည္။ ကၽြန္မတို႔ ေနရပ္ဇာတိ တစ္ၿမိဳ႕တည္းလည္းျဖစ္ၾကသည္။ စာေပလိုက္စားစဥ္ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္က ဆရာေရးေသာ ကဗ်ာ၊ ဝတၳဳ၊ ေဆာင္းပါး၊ ျပဇာတ္မ်ားကို ႏွစ္ၿခိဳက္သေဘာက်ကာ တရိုတေသ သိမ္းဆည္း စုေဆာင္းရေလသည္။ ကၽြန္မကို စာေပနယ္နမိတ္ထဲသိို႔ေရာက္ေအာင္ ဆြဲေဆာင္ ႏိုင္သူမ်ားတြင္ ဆရာလည္းပါေလသည္။ စာေပေရးသားနည္းအတတ္ပညာ၊ စာေရးဆရာ တဦး၏ ရင့္သန္ၿပီး အႏုပညာေျမာက္ေနသည့္ လက္ရာဟန္တို႔ကို ေလ့လာဆည္းပူးသည့္အခါ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ ဝတၳဳတို၊ ျပဇာတ္ႏွင့္ ကဗ်ာမ်ားမွာလည္း ရင့္သန္ေသာအသိဉာဏ္ တိုးေစ ခဲ့သည္။ ဆရာ၏က်ဴပင္ကဗ်ာ၊ သားေခ်ာ့ေတးကဗ်ာမ်ားတြင္ ေတးဂီတဟန္ႏွင့္ ဆိုရသည့္ အသံမွာ ႒ာန္ေပၚေနကာ၊ အဓိပၸါယ္အနက္ေဖာ္ျပပံု သရုပ္ပါလွေပသည္။ ကဗ်ာတြင္မဟုတ္၊ ဝတၳဳတို- ျပဇာတ္တို႔၏အဖြဲ႔အႏြဲ႔တြင္ ထူျခားစြာေပၚေနသည့္အေရာင္အေသြး၊ ဆရာ့ဟန္ ဆရာ့မူကို စြဲစြဲလန္းလန္းမွတ္သားမိေနသည္။ စာေပေရွ႕ေဆာင္ပုဂၢိဳလ္တဦးအေနျဖင့္ ဆရာ့ကို ၾကည္ညိုခဲ့သည္။ ေလးစားခဲ့သည္။

ထိုကဲ့သို႔ ကၽြန္မၾကည္ၫိုေလးစားေသာ ဆရာတဦိး၌ အနာေရာဂါရေနျခင္းကို ေပ်ာက္ကင္း ခ်မ္းသာေစခ်င္ေသာ ေစတနာမွာ ျပင္းျပေနမိရေခ်သည္။ ဆရာေဆးရံုမတက္ေစရ၊ ေမ့ေဆး ေပးၿပီးမခြဲေစရ၊ ျမန္မာနည္းႏွင့္ ညင္ညင္သာသာ အျမစ္ပါျပတ္၍ ခ်မ္းသာေပ်ာက္ကင္းရန္ မကု ကုေအာင္တိုက္တြန္းမည္။ မရ ရေအာင္ကုမည္။ ထိုေန႔၊ ထိုေနရာ၌ သည္အတိုင္း စိတ္ထဲတြင္ျဖစ္မိသည္။ မ်ားမၾကာမီ ဆရာႏွင့္ေတြ႔ၾကျပန္သည္။ “ ကုပါဆရာရယ္၊ စားေဆးလဲ မတင္ပါဘူး၊ ဆရာ့ျမင္းဖုဟာ သက္သက္သာသာနဲ႔ ေပ်ာက္ရပါေစမယ္၊ ကၽြန္မ အာမခံပါ တယ္” ။ ကၽြန္မကဆရာ့ကို တစာစာတိုက္တြန္းေျပာဆိုေနေလသည္။ တပူပူတဆာဆာ ေျပာလြန္း၍လားမသိ၊ “ေအးကြယ္၊ ကုတာေပါ့” ဟု ေနာက္ဆံုး၌ အားနာပါးနာ ျပန္ေျပာ ေလသည္။ ဆရာ၏ အားနာပါးနာေျပာေနပံုကို အားမရ၍ ကၽြန္မကိုယံုၾကည္ႏိုင္ပါေစေတာ့ ဟု ရည္စူးကာ အမ်ဳိးသားေဆးပညာသေဘာကို အရိပ္အေငြ႔ ေျပာ၍ျပသည္။ “ေလာကႀကီးကို အုပ္စိုးေနတာ အပူနဲ႔အေအး တရားႏွစ္ပါးပဲဆရာ၊ တစ္မိုးေအာက္မွာ သက္ရွိသက္မဲ့ေတြကို ၾကည့္ပါဆရာ၊ ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စား ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။ ဥပမာ ကၽြဲလည္းရွိိတယ္၊ ႏြားလည္းရွိတယ္၊ အုန္းသီးရွိသလို၊ သခြားသီးလည္း ရွိလာပါတယ္။ အပူစာ၊ အေအးစာရွိသလို လူေတြမွာလည္း ထိုနည္းႏွင္ႏွင္ပါပဲ၊ ႏွစ္မ်ဳိးကြဲျပားပါတယ္။ အပူစာ၊ အေအးစာ ႏွစ္မ်ဳိးႏွစ္စား ရွိပါတယ္…။ အစာ အာဟာရတိုင္း လူတိုင္းလူတိုင္းနဲ႔ မတည့္ပါဘူး၊ သည္အစာပဲ တည့္တဲ့သူနဲ႔ တည့္တယ္၊ သည္အစာပဲ မတည့္တဲ့လူနဲ႔ မတည့္ပါဘူး…။ ဘာ့ေၾကာင့္ သူနဲ႔ၾကေတာ့တည့္တယ္၊ ဘာ့ေၾကာင့္ သူနဲ႔ၾကေတာ့ မတည့္ဘူးဆိုတာ စဥ္းစားစရာ အင္မတန္ေကာင္းပါတယ္။ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးသေဘာကိုသိၿပီး ဓာတ္ဖိုဓာတ္မ၊ အပူအေအးခြဲျခားသိျမင္ႏိုင္ရင္ က်န္းမာေရး ဘက္မွာ ဖူလံုႏိုင္တာပါပဲ”
ကၽြန္မလည္း ဟိုေျပာသည္ေျပာႏွင့္ ပညာ၏အစအန အစိတ္အပိုင္းကို ေလွ်ာက္ေျပာေနမိိ သည္။ ဆရာသည္ ၿငိမ္သက္စြာနားေထာင္လ်က္ ေနေလသည္။ ကၽြန္မေျပာေနသည့္ အခ်က္ မ်ားကို စိတ္ဝင္စား၍တည္ၿငိမ္စြာ နားေထာင္ေနျခင္းဟု မထင္မိေပ။ ဆရာနဂိုကိုယ္၌ ကိုက တည္ၿငိမ္ေသာအသြင္ရွိေလသည္။ ဆရာ့အဖို႔တြင္ အနာကိုကုဖို႔ရန္ ကၽြန္မမွာေဆးဆရာလည္း မဟုတ္၍ ယံုၾကည္ဖို႔ရန္ စဥ္းစားေနသလားလည္းမသိေပ။ မေလာက္ေလးမေလာက္စား ျဖစ္ေနေလသလားမသိေပ။ “ကုမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့ကုမွာလဲ ဆရာရယ္ ျမန္ျမန္ကုလိုက္ပါ” ဆရာ့ကိုအပူတျပင္းေလာေနမိသည္။ ဆရာလည္းၿငိမ္ေနရာမွ ၿပံဳးသြားကာ“ကုတာေပါ့ကြယ္” ဟုေျပာသြား၍ ကၽြန္မတြင္ မတင္မက်ျဖစ္ေနခဲ့သည္။ တေန႔တြင္ ဆရာႏွင့္ဆံုၾကျပန္သည္။ “ဘယ့္ႏွယ္လဲဆရာရယ္ ဘယ္ေတာ့ကုမွာလဲ၊ ျမန္ျမန္ေပ်ာက္သြားေအာင္ ကုလိုက္ပါေတာ့ ဆရာရယ္” ဆရာ့မ်က္ႏွာျမင္တာႏွင့္ ဆီးေျပာ၍ဆရာလည္းၿပံဳးျပန္ကာ ေျပာေနက်အတိုင္း စိုစိစိေျပာေလသည္။ “ေအးကြယ္ ကုတာေပါ့…”
ထိုေန႔က အိမ္သို႔ျပန္ရာလမ္းတြင္ ဆရာအေၾကာင္းႏွင့္ ဆရာ့အနာသာေတြးမိလ်က္ ဘယ္လို မ်ား အကုခံေအာင္ လုပ္ရပါ့မလဲသာ စိတ္ကူးလာေလသည္။ ဆရာမွာေအးစက္စက္ႏွင့္မို႔ အားမလိုအားမရျဖစ္မိသည္။ ေဆးရံုတက္ကာေမ့ေဆးေပးၿပီး ခြဲစိတ္ကု၍ ေပ်ာက္သည္ဆိုလွ်င္ လည္းဟုတ္ေသးသည္။ ခြဲစိတ္ကုၿပီး တဖန္ျပန္ေဖာင္းဖုႀကီးလာသည္ကို ဆရာလည္းအသိ ျဖစ္သည္။ အနာလံုးမႀကီိးခင္ခြဲလိုက္၍ ျပန္ေဖာင္းဖုႀကီးလာသည္ဆိုေသာ ဆရာဝန္၏ အေၾကာင္းျပခ်က္မွာ မခိုင္လံုလွေပ။ ခြဲစဥ္ကအလံုးေသးေသးခြဲလွ်င္ ျပန္ႀကီးလာလိမ့္မည္ကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏို္င္ ပညာျဖင့္ အတတ္သိပါကေမ့ေဆးေပးၿပီးခြဲကိုမခြဲေစရ၊ ႀကီးေအာင္သာ ေစာင့္ခိုင္းေစရမည္။ အခုေတာ့ အနာခြဲၿပီးျပန္ေဖာင္းဖုႀကီးလာမွ ေစာေစာက သိပ္မႀကီးခင္ခြဲ လိုက္လို႔ပါဟုဆိုျခင္းမွာ ႏွစ္ခါနာေအာင္ လက္တည့္စမ္းကုသေနေသာ သဘာမ်ားလားဟုပင္ တြက္စရာျဖစ္ေနေပသည္။ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မဖုႏိုင္သည့္အဖုမ်ဳိးကို ဆရာကိိုယ္တိုင္က လိုလို ခ်င္ခ်င္ႏွင့္ကုခ်င္ေအာင္ ဘယ္လိုမ်ားလုပ္ရပါ့မလဲဟု အႀကံရၾကပ္လာသည္။ ကၽြန္မဆိုလွ်င္ ေဆးဆရာအမည္မခံသျဖင့္ မေလာက္ေလးမေလာက္စား ျဖစ္ေန၍ ဆရာ စဥ္းစားေနဟန္ ရွိသည္။ ေက်းဇူးရွင္္ဆရာႀကီးက ကုေပးမည္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္မထက္ေတာ့ ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ကုခ်င္လိမ့္မည္ဟု အႀကံရမိသည္။ ဤသို႔ေတြးကာ အိမ္သို႔တန္းမျပန္ႏိုင္ပဲ ဆရာႀကီးအိမ္သို႔ ျပန္လွည့္ေကြ႔သြားေလသည္။
သာယာေသာ ညေနေစာင္းျဖစ္ေလသည္။ ဆရာႀကီးထံသို႔မေရာက္သည္မွာ ၾကာျမင့္ေန ေလၿပီ။ ဆရာႀကီးႏွင့္ေတြ႔ရလွ်င္ ပညာစကားကိုၾကားရတတ္၍ သင္ယူမွတ္သားႏိုင္ေလသည္။ ဆရာႀကီးစကားေျပာေသာအခါ ယခုေခတ္ႏွင့္နားေထာင္လွ်င္ ရုတ္တရက္ နားလည္ႏိုင္ဖို႔ ခက္သည္။ ေရွးသံုးျမန္မာစကားကို တိတိက်က် တည့္တည့္မတ္မတ္ေျပာတတ္သည္။ ပညာစကားကို သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ သိပ္သိပ္သည္းသည္းေျပာဆိုသည္။ ဆရာႀကီးစကားကို နားေထာင္တတ္မွလည္း ပညာတိုးႏိုင္စရာရွိိသည္။ ဆရာႀကီးထံတြင္ သင္ယူဆည္းပူးခဲ့ေသာ အမ်ဳိးသား ေဆးပညာမွာ ပညာ၏လမ္းစဥ္အတိုင္း မေကြ႔မေကာက္ မေဖာက္မျပန္ မမွားမယြင္းေအာင္ တစ္ေျဖာင့္တည္းလိုက္နာ က်င့္သံုးႏိုင္မည္ဆိုလွ်င္ ေဝဒနာဆို၍ ေခါင္းကိုက္ေဝဒနာေလာက္ပင္ ခံစားရမည္မဟုတ္ေခ်။ “ဆရာ့ရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ဆရာႀကီးဟာ ဘယ္ေလာက္မ်ား က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္သလဲဆိုရင္ကြယ္ သူတို႔မွာ အကၤ်ီမဝတ္ရရင္ ေနပါေစ၊ မပူဘူး။ မက်န္းမာမွာေတာ့ အလြန္ပူတယ္၊ ေခါင္းကိုက္ ႏွာေစး ေဝဒနာေလးေတာင္ အျဖစ္မခံၾကဘူး….
မတည့္တာစားရမွာ၊ မတည့္တာျဖစ္ရမွာ၊ မွားရမွာအလြန္ေၾကာက္တယ္။ သူမ်ားအိမ္ကို ဧည့္သည္လုပ္ရင္ မတည့္တာနဲ႔ေတြ႔မွာစိုးလို႔ သူတို႔နဲ႔တည့္တဲ့အစာကို သြားေလရာ ပခံုးနဲ႔ လြယ္ယူသြားၾကတယ္..” သည္စကားကို ဆရာႀကီးႏႈတ္ဖ်ားတြင္ မၾကာခဏ ေျပာဆိုသည္။ ဆရာႀကီးကိုယ္၌ကားက်န္းမာေရးႏွင့္ အဖက္ဖက္ကျပည့္စံုလွလ်က္ တျခားဘယ္အေရးမွ မစဥ္းစားပဲ က်န္းမာေရးသာ စဥ္းစားေလသည္။ တခါတရံ မလြဲမေရွာင္သာ၍ မတည့္သည့္ ဓာတ္ႏွွင့္ေတြ႔ထိရသျဖင့္ ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္လွ်င္ ဆရာႀကီးကိုအသိမေပးရဲေပ။ သည္ပညာ ကိုကပင္ တခုခုမွားမိလွ်င္ မွား၍ျဖစ္ေၾကာင္းကို ဖံုးကြယ္ထား၍မရေသာ ပညာႀကီးျဖစ္သည္။ ပညာမွာ အစစ္ေဆးခံေသာ ပညာတရပ္လည္းျဖစ္သည္။ မဟုတ္တာေျပာ၍ မမွန္တာကို ဖံုးဖိ၍လည္းမရ၊ မွားတာလုပ္မိလွ်င္ အမွားေပၚရသည္။ မွန္တာလုပ္လွ်င္ အမွန္ျဖစ္ေနသည္။ ကိုယ္ႏွွင့္တည့္တာစားလွ်င္ ဧကန္ဒိ႒ ေနထိုင္ေကာင္းေနသည္။ တည့္တာ မတည့္တာ သိမႈမွာလည္း သူမ်ားေျပာ၍ ဆရာေျပာ၍ ကုိယ္ႏွင့္တည့္တာ မတည့္တာသိရပံုမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ကုယ္တိုင္သိ (ဝါ) မိမိ၏အေတြ႔အႀကံဳျဖင့္ သိႏိုင္ရမည္ျဖစ္ေသာ ပညာတရပ္လည္း ျဖစ္ေပသည္။ “လူေတြဟာ မ်က္စိလည္လိုက္ၾကတာကြယ္၊ မမာမွ တည့္တာစားရတာ မဟုတ္ဘူးကြယ့္၊ မာတုန္းကတည္းက တည့္တာစားရတယ္” တည့္တာ၊ မတည့္တာ သို႔မဟုတ္၊ ကိုယ္ႏွင့္အပ္တာ၊ မအပ္တာကို ဆင္ျခင္ဉာဏ္ရွိေစရန္ ရည္သန္လ်က္ “အပ္ေပ်ာက္ရင္ ဆင္နဲ႔ရွာ၊ ဆင္ေပ်ာက္ရင္ ဆန္ေကာနဲ႔ရွာ” ဟု ပညာစကားျဖင့္မိန္႔ႁမြက္တတ္ ေလရာ ပညာစကားေျပာလွ်င္ကား သာမန္အားျဖင့္နားလည္ဖို႔ခက္ခဲသည္။ ဆရာ့ ေဆးခန္းႀကီးထဲတြင္ လူရွင္းေန၍ ေအးေအးေဆးေဆး ဆရာႀကီးႏွင့္စကားေျပာခြင့္ရမည္ကို ဝမ္းသာသြားမိသည္။ ကၽြန္မ ခရီးေရာက္မဆိုက္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ႕အနာအေၾကာင္းကို မေျပာရေသးေပ။ ဟိုစကားသည္စကားေျပာရင္းပင္ သတိရ၍ “တံုးတိုေရနစ္ေတာ့ ေသာင္စပ္လူလူးတာ၊ နာမ္နဲ႔ရုပ္ပဲမဟုတ္လားဆရာ” ဟုေကာက္ေမးလိုက္သည္။ သူ၏ စူးရွထက္ျမက္လွသည့္ မ်က္စိကို အထက္သု႔ိပင့္၍ တခ်က္ၾကည့္ၿပီးမွ ေခါင္းညိတ္လိုက္သည္။ “စာေျခာက္တန္းကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ ခ်ဳံ႕ၾကည္လိုက္စမ္းကြယ္၊ က်ဥ္းလိုက္ရင္ သီတ-ဥဏွ ထြက္မလာဘူးလား၊ တည့္တာ မတည့္တာ ထြက္လာရင္ ရုပ္နာမ္မေပၚဘူးလား၊ ရုပ္နာမ္ေပၚလာရင္ တနဂၤေႏြ မသိႏိုင္ဘူးလား”
အခန္းထဲသို႔ လူနာတေယာက္ဝင္လာ၍ ဆရာႀကီးစကားျပတ္သြားစဥ္ ကၽြန္မလည္း စာေျခာက္ တန္းကိုေတြးကာ ဓာတ္သေဘာကို စိတ္ဝင္စားေနေလသည္။ ျမန္မာ့ဓာတ္ပညာသေဘာကား နက္နဲမွန္ကန္လွေပ၏။ ေလာကဓာတ္ပညာ ဓာတုေဗဒႏွင့္ ခက္ခက္ခဲခဲစမ္းသပ္ရမည့္ အခ်က္မ်ားကို ျမန္မာ့ဓာတ္ပညာျဖင့္ အလြယ္တကူသိျမင္ႏိုင္သည္။ အိမ္ရွိငါးပိအိုးတြင္ ဒီေရတက္လာခ်ိန္၌ ငါးပိအိုးအလိုလို ငန္ျပာရည္လွ်ံလာကာ ဒီေရက်သြားလွ်င္ ငါးပိအိုးတြင္ ေရမ်ားက်သြားသည္ကို ျမန္မာတိုင္းလိုလိုသိၾကသည္။ ဘူးစင္တြင္ႏြားရိုးဆြဲေပးလွ်င္ ဘူးသီးမ်ားသီးသည္ကို ျမန္မာတိုင္းလိုလိုသိၾက၏။ ေနာက္ေနာက္က ငါးပိရည္လွ်ံတာ၊ ႏြားရိုးဆြဲ၍ ဘူးသီးသီးတာသာသိခဲ့သည္။ ဘာျဖစ္လို႔မွန္း မသိိခဲ့။ ေရတက္လွ်င္ဘာ့ေၾကာင့္ ငါးပိအိုးေရတက္လာသည္၊ ေရက်လွ်င္ ဘာေၾကာင့္ ငါးပိအိုးေရျပန္က်သြားသည္ကို မည္သည့္ဓာတုေဗဒႏွင့္ စမ္းသပ္ၾကည့္မည္နည္း။ ႏြားရိုးဆြဲလွ်င္ ဘူးသီးမ်ားမ်ား သီးေစသည္ကို မည္သည့္ဓာတုေဗဒႏွင့္ စမ္းသပ္မည္နည္း။ ေရတက္သည္ႏွင့္ ဘယ္လိုအေၾကာင္းေၾကာင့္ ငါးပိအိုးေရလွ်ံလာသည္၊ ႏြားရိုးဆြဲသည္ႏွင့္ ဘယ္လိုအေၾကာင္း ေၾကာင့္ ဘူးသီးမ်ားသီးသည္ကို ျမန္မာ့ဓာတ္ပညာ ဓာတုေဗဒျဖင့္ အေၾကာင္းရင္း ဇစ္ျမစ္ အေျဖကို သိျမင္ႏိုင္သည္။ အမ်ဳိးသားေဆးပညာတြင္ ဓာတ္သေဘာမွာ အဓိကအခ်က္အျခာ ျဖစ္၍ ပညာကိုဆည္းပူးစဥ္အခါက ဓာတ္ေတြကို ကိုယ္တိုင္စမ္းသပ္ခဲ့ရေလသည္။ မိမိ ေလ့လာသည့္ပညာကို စမ္းသပ္လို၍ ေရွာက္ပင္တပင္ကို ေသသြားရန္ ဝါးေထာက္ေပးလိုက္ သည္။ ဝါးေထာက္ထားသည္ႏွင့္ ေရွာက္ပင္မွာ ၫႈိးက်၍ မၾကာခင္ေသသြားေတာ့သည္။ ေရွာက္ပင္ႏွင့္ ဝါးသေဘာ၊ ဘူးပင္ႏွင့္ႏြားရိုးသေဘာ၊ ဘာ့ေၾကာင့္ေသသည္၊ ဘာ့ေၾကာင့္ သီးသည္ကို ပညာျဖင့္လက္ေတြ႔အေျဖကိုရွာယူရင္း တစ္စတစ္စ ပညာဉာဏ္မ်က္စိ ပြင့္လင္း လာရသည္။ “ငွက္ေပ်ာပင္ကို ေသေအာင္သတ္လိုက္စမ္းကြယ္” ဟုဆရာႀကီးကခိုင္းလွ်င္ မတည့္သည္ဓာတ္ကို ေဆးပညာျဖင့္ေတြးဆကာ လက္ေတြ႔သတ္ၾကည့္လိုက္သည္။ အပင္ဝါ၍ ၫွဳိးစျပဳလွ်င္ ဆရာႀကီီးက ငွက္ေပ်ာပင္ကို ကိုယ္တိုင္လာၾကည့္ကာ ေက်နပ္သည့္ မ်က္ႏွာ ထားျဖင့္ “ကိုင္း… ရွင္ေအာင္ျပန္လုပ္စမ္း” ဟုခိုင္းျပန္သည္။ ကၽြန္မလည္း ငွက္ေပ်ာပင္ ျပန္ရွင္ေအာင္ ပညာျဖင့္လက္ေတြ႔ ငွက္ေပ်ာပင္ႏွင့္တည့္သည့္ ဓာတ္တခုကို ေရြးကာ ရွင္လန္းလာေအာင္ လုပ္ျပရသည္။ ဤသို႔လွ်င္ တစ္မ်ဳိးၿပီးတစ္မ်ဳိး အခြင့္သင့္တိုင္း အလ်ဥ္းသင့္တိုင္း ဓာတ္ေတြကို ကိုယ္တိုင္လက္ေတြ႔ စမ္းသပ္ကာ မိမိစမ္းသပ္ေအာင္ျမင္သမွ် ေန႔စဥ္မွတ္တမ္းထဲတြင္ ေရးမွတ္ထားခဲ့ရာ စာဖတ္သူတို႔အား အနည္းငယ္ေကာက္ႏႈတ္ ျပလိုက္ေပသည္။
ဘဲတစ္အုပ္ႀကီးဆူညံစြာေအာ္ေန၍ အသံတိတ္သြားေအာင္ ျပာပက္လိုက္သည္။
ေႄကြအရည္ေပ်ာ္ေအာင္ သံပုရာႏွင့္စိမ္ၾကည့္သည္။ အံုးပင္ေသေအာင္ ထံုးသုတ္သည္။ ေဝေဝဆာဆာပြင့္ဖူးေနေသာစံပယ္ခင္းကို ေသကုန္ေအာင္ ဝါးညွပ္၊ ဝါးေထာက္၊ ဝါးကပ္ ေပးလိုက္သည္။ ေႄကြပန္းကန္မ်ား အလိုလိုအက္ကြဲေအာင္ ေျမႀကီးထဲထည့္ကာ ေျမျပန္ဖု႔ိထားသည္။ အသီးမ်ားစြာသီးေသာ မာလကာပင္ကိုေရြးမွတ္၍ မသီးေတာ့ေအာင္ လူတက္ခိုင္းသည္။ ခရမ္းပင္ေတြရွင္ေအာင္ ခဲပံုေပးသည္။ မိေခ်ာင္းသား နံႏြင္းႏွင့္ထိၾကည့္၍ အရည္ျဖစ္သည္။ ပိႏၷဲပင္တြင္ အသီးမ်ားႃပြတ္ခဲေနသည္ကို အင္သားေထာက္ေပး၍ အပင္မွအသီးေတြ ေႄကြက်လာကုန္သည္။ ဆီးခ်ဳိပင္ေတြ ဆီးသီးမ်ားခ်ဥ္ကုန္ေအာင္ သစ္ပင္ေအာက္၌ မီးထည့္လိုက္သည္။ ကၽြဲႏို႔ခ်က္ထဲတြင္ ကြမ္းသီီးစိတ္ကေလးထည့္၍ မခ်ဥ္ေအာင္ထားသည္။ အသားစိမ္းမ်ား မပုပ္ေအာင္ ယမ္းစိမ္းပက္သည္။ ဓာတ္ကို မည္သည့္ေနရာ မည္သည့္အခါတြင္ မည္သို႔မည္ပံု စမ္းသပ္ခဲ့ပံု စိတ္ဝင္စားစြာ အမ်ဳိးမ်ဳိးအဖံုဖံု အက်ယ္တဝင့္ႀကီး ေရးမွတ္ထားေလသည္။ ဓာတ္သေဘာေပါက္သြား၍ တည့္တာ၊ မတည့္ တာ သိလွ်င္ လူမမာကို တည့္သည့္ဓာတ္ျဖင့္ ခ်က္ခ်င္းလူေကာင္းျဖစ္လာေအာင္ လုပ္ဖို႔ရာ မခက္ေတာ့ေပ။ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ကို လူမမာျဖစ္သြားေအာင္ မတည့္တာႏွင့္ လုပ္ရန္ လည္းမခက္ေတာ့ေပ။ လူမမာကို ေရာဂါတိုးေအာင္၊ ေရာဂါက်ေအာင္၊ ေသေအာင္၊ ရွင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္သည့္ ထက္ျမက္ေသာအစြမ္းသတၱိ ႀကီးမားလွ၍ မသူေတာ္တို႔လက္ထဲတြင္ ဤပညာတတ္သိေခ်က လွည့္စားႏိုင္သည္။အေျမာ္အျမင္ႀကီးမား တတ္သိလိမၼာေသာ ေရွး ဆရာ့ ဆရာႀကီးမ်ားသည္ ပညာကိုအက်ဥ္းခ်ဳပ္၍ အတိုေကာက္ ရုပ္နာမ္ေဖ်ာက္ကာ တနဂၤေႏြ ျမွဳပ္၍ စာေျခာက္တန္းျဖင့္ ထားခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။ “အရိုင္းေခါင္ေသာက္၊ လူမိုက္စိိတ္တို သတဲ့ကြယ့္ စဥ္းစားေပေတာ့” ပညာသင္စဥ္က သည္လိုစကားမ်ဳိး နားမေထာင္တတ္။ ေဆးပညာသင္ေပးေနေသာ ဆရာ့စကားကို အဓိပၸါယ္နားမလည္ႏိုင္သျဖင့္ သည္လိုထက္ျမက္ လွသည့္ေဆးပညာရပ္ႀကီးကို သည္ေလာက္လွ်ဳိ႕ဝွက္ေနၾက၍သာ မထြန္းကားရ၊ မျပန္႔ပြားရ၊ တိမ္ျမဳပ္ရသည္ဟု စိတ္ထဲ အျပစ္ဖို႔မိသည္။ “ေရွးကဆရာေတြ၊ ပညာရွိေတြဟာ သူတို႔ပညာကို သိပ္လွ်ဳိ႕ဝွက္တာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ သည္ပညာႀကီး တိမ္ျမဳပ္ရတာ” ကၽြန္မ၏ႏႈတ္မွ ေရွးပညာရွိမ်ား ကိုအျပစ္တင္စကား ေျပာဆိုလိုက္ေသာအခါ၊ ဆရာႀကီးက ေလးေလးနက္နက္ၿပံဳး၍ ေခါင္းကို တဆတ္ဆတ္ညိတ္လ်က္ “ပညာရွိေတြက လွ်ဳိ႕ဝွက္တာ မဟုတ္ဘူးကြယ့္၊ သြားအျပစ္မတင္နဲ႔၊ ကိုယ္က ပညာမမီတာ၊ ကိုယ္ကဉာဏ္မမီတိုင္း အျပစ္တင္ရင္ မွားမွာေပါ့။ သူ႔ေခတ္နဲ႔ သူ႔စကားအရ ကိုယ္ကသာနားမလည္ႏိုင္တာ၊ သူ႔ေခတ္နဲ႔သူတုန္းက နားလည္ၾကတယ္။ ဉာဏ္ နဲ႔ေတြးေခၚစဥ္းစားမွေပါ့” ဟု ဆိုဆံုးမေနေလသည္။ “ဥပမာကြယ္၊ အခုေခတ္မွာ ဖ-ဆ-ပ-လ လို႔ေခၚၾကတယ္မဟုတ္လား၊ အဓိပၸာယ္က ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး ျပည္သူ႔လြတ္လပ္ေရး မဟုတ္လား၊ ေနာက္အႏွစ္ တစ္ရာေလာက္က်ရင္ သည္ဖ-ဆ-ပ-လကို ဘာအဓိပၸာယ္ဆိုတာ လူတိိုင္းနားလည္ပါဦးမလား၊ ကိုယ္ဉာဏ္မမီတိုင္း အျပစ္မတင္နဲ႔၊ အရိုင္းေခါင္ေသာက္၊ လူမိုက္စိတ္တို ဒါကို အဓိပၸာယ္ေပၚေအာင္စဥ္းစား” စဥ္းစားေပေတာ့ဆို၍ ဘာအဓိပၸာယ္မွန္း အေျဖေပၚေအာင္ စဥ္းစားအားထုတ္ရသည္မွာ ႏွစ္ည၊ သံုးညပင္ဆက္၍ မိုးလင္းသြားေအာင္ အေျဖကိုရွာယူရသည္။ ဓာတ္သေဘာကို သိျမင္ကၽြမ္းက်င္ကာ တည့္တာ၊မတည့္တာ ပိုင္ပိုင္ ႏိုင္ႏိုင္နားလည္လာေတာ့မွပင္ က်န္းမာေရးကို ျပဳျပင္ႏိုင္စြမ္းရွိလာသည္။ ဓာတ္မ်ားကို စမ္းသပ္၍ ေအာင္ျမင္သည့္အခါ၌ ေက်းဇူးရွင္ဆရာႀကီး၏ ေက်းဇူးျဖင့္ ပညာ၏ အရင္းအျမစ္ ျဖစ္ေသာ ပုဂၢလပညတ္ဓာတ္က်မ္းကုိ ေလ့လာရသည္။ ကၽြန္မလည္း ဆရာႀကီးေရွ႕တြင္ ထိုင္ကာ စိန္- ကန္႔- ဟင္းရိုင္း- ျပဒါး စသည့္ဓာတ္မ်ား၏ အစြမ္းကုိ ေတြးေငးေနရင္း အခန္းထဲမွလူနာထြက္သြား၍ … “ျမန္မာ့ေဆးပညာက သညာမဟုတ္ဘူးဆရာ ပညာ” ဟုညည္းဆုိလိုက္သည္။“ပညာေပါ့ကြယ္၊ အနာတစ္ခုျဖစ္လာရင္ တျခားေဆးကုနည္းက ျဖစ္လာတဲ့အနာကို ခြဲလိုက္၊ စိတ္လိုက္တာပဲ၊ သည္အနာဘယ္လုိေၾကာင့္ ျဖစ္လာသလဲဆိုတဲ့ အနာရဲ႕ ဇစ္ျမစ္ကုိအတိအက်မလိုက္ႏိုင္ဘူး… ေရာဂါမွာလည္း ဒီလိုပဲ၊ မ်က္စိျဖစ္ မ်က္စိ ကုေပးလိုက္တာပဲ၊ နားျဖစ္ နားကုေပးလိုက္တာပဲ၊ သြားျဖစ္ သြားကုေပးလိုက္တာပဲ…” “ဆရာႀကီးဆီ ကၽြန္မဒီေန႔လာခဲ့တာ အနာတစ္နာနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လာခဲ့တာပါဆရာ၊ ေကာလိပ္ေက်ာင္းက ဆရာႀကီးဦးသိန္ဟန္ရဲ႕ အနာပါ..၊ မ်က္ႏွာမွာ ျမင္းဖုႀကီးျဖစ္ေနပါတယ္၊ ဆရာႀကီးကုေပးမွ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္” “ဘာျဖစ္လို႔လဲကြယ့္…၊ မမေလး ကုေပးလိုက္ပါလား၊ ေပ်ာက္ပါ့မလားလို႔ လက္တည့္စမ္းကုရတာမဟုတ္ဘဲ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ကုေပါ့” ဆရာႀကီိးက လည္း မမေလးကုဟုဆိုေနသည္။ ကုသေပးရမည့္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီကလည္း ကၽြန္မအား ဆရာဟုအသိအမွတ္မျပဳခ်င္၍ ခက္ေနေတာ့သည္။ “ ကၽြန္မကုလို႔ မျဖစ္ပါဘူး ဆရာႀကီးရယ္၊ ဆရာႀကီးကုေပးဖို႔ ကၽြန္မေတာင္းပန္ပါရေစ၊ ကၽြန္မဆိုေတာ့…” အခက္ရသလို ၿငိမ္ေနလိုက္စဥ္ ဆရာႀကီးက ေထာက္ေပးသည္။ “ ဆရာတပည့္လို ျဖစ္ေနတာေပါ့” ဟုဆက္ေျပာလိုက္ ရသည္။ “ သူက ျမန္မာ့ေဆးပညာကို ေလးေလးစားစားရွိသလား” “ ျမန္မာဆန္ပါတယ္၊ ေခတ္ပညာတတ္ေပမဲ့ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ အရပ္ရပ္ကို ေရွ႕ေဆာင္ေနတဲ့ ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္၊ ျမန္မာ့ပညာရပ္ေတြကို အထင္မေသးပါဘူး” မမေလး အကုရခက္လို႔ ရွိရင္လဲ ဆရာ့ဆီလႊတ္လိုက္ေလ” ဆရာႀကီးက ေရွာေရွာရွဴရွဴ လိုက္ေလွ်ာ၍ ဝမ္းေျမာက္ဝမ္းသာႏွင့္ အိမ္သို႔ျပန္သြားရေလသည္။

အလုပ္ကိစၥမ်ား မအားလပ္ႏိုင္၍ ဆရာေဇာ္ဂ်ီႏွင့္ အျမန္ဆံုးေတြ႔ရန္ ေႏွာက္ေႏွးေနသည္။ တစ္ေန႔တြင္ အခ်ိန္ရသျဖင့္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီအိမ္သို႔ ထြက္သြားေလသည္။ ဆရာ့အိမ္ထဲတြင္ ထိုင္ေနသည့္တခ်ိန္လံုး ဆရာႀကီးႏွင့္ကုသရန္ ဆရာ့ကိုအတင္းမရမက တိုက္တြန္းေနရသည္။ ေဆးပညာ ဆည္းပူးစအခါက ဆရာႀကီးဆံုးမဖူးေလသည္။ ဆရာမ်ားမပင့္ဘဲႏွင့္၊ လူနာ မအပ္ဘဲႏွင့္ ေဆးမကုရေၾကာင္း သြန္သင္ဆံုးမဖူးသည္။ ဆရာဇီဝက ကပင္ သူ႔ကိုမပင့္၍ ေဝဒနာကုိမကုႏိုင္ျဖစ္ကာ ေသဆံုးရပံု ထံုးမ်ားခဏခဏ အမိန္႔ရွိေလသည္။ ဆရာႀကီး၏ က်င့္ဝတ္ကို ရိုေသေလးစားဖို႔ရာထက္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီေဝဒနာ ခ်မ္းသာေရးကို ေဇာႀကီးေနေလ သည္။ “သြားပါဆရာရယ္၊ ဆရာႀကီိးဆီ ဆက္ဆက္သြားပါ၊ ဆရာႀကီးကို ကၽြန္မ ေျပာထားၿပီးပါၿပီ၊ ေပ်ာက္ပါေစ့မယ္ဆရာရယ္၊ သြားပါ” ဆရာ့အိမ္မွ ထ၍အျပန္ ကားေပၚ၌ တက္ထိုင္၍ ကားမထြက္ခင္အထိ တတြတ္တြတ္ မနားတမ္းနားပူေလာက္ေအာင္ ေတာင္းပန္ခဲ့ ရေလသည္။ မၾကာခင္ ဆရာႏွင့္ဆံုၾကျပန္သည္။ “ မသြားေသးဘူးလားဆရာရယ္” ဟု ျမင္ျမင္ခ်င္းဆီးေျပာလိုက္သည္။ “ေအးကြယ္.. ၊ ဆရာသြားမလို႔ပါပဲ၊ အလုပ္ေတြမအားတတ္ ေသးလို႔ပါ၊ သြားမယ္…သြားမယ္” ဟု အားနာပါးနာျပန္ေျပာေလသည္။ ယခုတခါမွ ကၽြန္မကို တကယ္အားနာသြားေလေတာ့သည္။ ဆရာႏွင့္ကၽြန္မမွာ ဆရာႀကီးေရွ႕ေမွာက္သို႔ ေရာက္ရွိေန ၾကေပၿပီ။ ဆရာႀကီးလည္း ဆရာ၏ျမင္းဖုကိုၾကည့္ကာ ေဆးရံုတြင္ခြဲစိတ္ကုသခဲ့ပံုမ်ားကို စစ္ေမးေနသည္။ “မ်က္စိနဲ႔ျမင္တဲ့ဖုကို ကုလို႔ေတာ့ ျပန္ေဖာင္းလာဦးမွာပဲ၊ သည္ဖုႀကီး ဘယ္ကလာတယ္ဆိုတာသိမွ ေပ်ာက္ေပေတာ့မေပါ့” ဆရာႀကီးသည္ မီးျခစ္ဆန္၏ အဖ်ားကေလးကိို ဓားႏွင့္ခၽြန္ေနရင္း ဆရာေဇာ္ဂ်ီအား လွမ္းေျပာေနသည္။ အဖ်ားခၽြန္ၿပီးေသာ မီးျခစ္ဆန္ႏွင့္ ပုလင္းငယ္ေလးထဲမွ ေဆးကိုတို႔လ်က္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီနားသို႔လာကာ ျမင္းဖုကို သံုးႀကိိမ္တို႔ေပးၿပီး ဂြမ္းကပ္ေပးလိုက္သည္။ “ ေနာက္သံုးေလးရက္ေလာက္ၾကာရင္ လာခဲ့ပါ၊ ဖုခ်င္လို႔ေတာင္ မဖုရေတာ့ဘူး၊ ေဟာဒီဓာတ္စာ စာရြက္ထဲမွာ ပါတဲ့အတိုင္းစားပါ” ဆရာႀကီးက ဦးသိန္းဟန္ႏွင့္တည့္ေသာ ဓာတ္စာကို ေရးေပးေလသည္။ “ဦးသိန္းဟန္၊ ျမင္းဖုပဲေပါက္သည္ ျဖစ္ေစ၊ ခါးပဲနာသည္ျဖစ္ေစ၊ ဖ်ားပဲဖ်ားသည္ျဖစ္ေစ၊ ဘာနာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ေဝဒနာလို႔ ေခၚေပတယ္။ သည္ေဝဒနာဟာ ျမင္းၿခံ၊ ပခုကၠဴက ေလွငယ္တစ္စင္းနဲ႔လာၿပီး ဆရာႀကီးတို႔ အေဒၚႀကီးတို႔ ဖုထြက္လာရ ပါရေစ၊ ခါးနာပါရေစ၊ ေခ်ာင္းဆိုးပါရေစ၊ အဆုပ္ထဲေရဝင္ပါရေစလို႔ ေလွေပၚကဆင္းလာၿပီး လာတတ္တာမဟုတ္ပါဘူး၊ တိုတိုေျပာရရင္ ဗိုက္ထဲကလာတာ” ဟုေျပာေလသည္။ ဆရာႏွင့္ကၽြန္မမွာ ဆရာႀကီးေျပာေသာစကားမ်ားကို စိုက္၍နားေထာင္ေန ၾကသည္။ ေဝဒနာဆိုသည္မွာ သူ႔အလိုလိုျဖစ္ျခင္းမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ မတည့္တာကိုစားမိ၍ ျဖစ္ရ ေၾကာင္းကို အရိပ္အေငြ႔ ရွင္းေျပာေနေလသည္။ “ ခုလူေတြဟာ ေရွးကလူေတြလိုမဟုတ္ဘူး၊ မ်ားေသာအားျဖင့္ မမာေတာ့မွ ဆရာရွာၾကတယ္၊ ဘယ္မွာရုတ္တရက္ ဆရာေကာင္းရမလဲ၊ က်န္းမာေနတဲ့အခါက မိမိအသက္ကိိုအပ္ဖို႔ ဆရာသမားရွာထားရတယ္၊ သည္ေတာ့မွ စိတ္တိုင္းက် ဆရာသမားေကာင္း ရေတာ့မွာေပါ့” ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ေခါင္းကိုညိတ္ကာ “မွန္ပါတယ္” ဟု ေျပာေလသည္။ “ ခြဲစိိတ္၊ အပ္နဲ႔ထိုးတာေတြ ေခတ္မီတယ္ထင္ေနၾကတယ္၊ ေရွးသမၼတမင္း လက္ထက္က သစၥာဆုိၿပီး ေပ်ာက္ေစသတည္းဆုိတာနဲ႔ အနာေရာဂါေပ်ာက္ တယ္၊ သတၱဝါေတြ စရိုက္ၾကမ္းလာတဲ့ ေခတ္ေရာက္ေတာ့ သစၥာဆုိလို႔မရဘူး၊ အနာေရာဂါျဖစ္ရင္ အမႈန္႔ေတြထုေထာင္း ေသာက္ၾကရ၊ စားၾကရတယ္၊ ေနာက္ ဘုရားမွန္း တရားမွန္းမသိ၊ မိဘ ဆရာေက်းဇူးရွင္မွန္းမသိ မုိက္မဲၾကမ္းစတမ္းလာျပန္ေတာ့ အပ္နဲ႔ထိုး၊ ဓားနဲ႔ခြဲရတယ္၊ ဒါကိုေခတ္မွီတယ္လို႔ ဆိုၾကတယ္”
ကၽြန္မတို႔ နားေထာင္ရင္း ၿပံဳးေနၾကသည္။ “ ေနာက္ဒီ့ထက္ စရိုက္ၾကမ္းလာရင္ ဓားနဲ႔ခြဲလို႔ မရဘဲ အေျမာက္နဲ႔ပစ္ ကုရလိမ့္မယ္ထင္တယ္” ကၽြန္မတို႔လည္း ရယ္ရယ္ေမာေမာျဖင့္ ဆရာႀကီးထံမွ ထျပန္ခဲ့ၾကသည္။ အလုပ္အားလပ္သည့္ ေန႔တစ္ေန႔တြင္ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ သတင္း ေမးရန္ ဆရာႀကီးထံသု႔ိ ကၽြန္မေရာက္သြားေလသည္။ “ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ လာပါသလား” ဟု ကၽြန္မကေမးၾကည့္သည္။ “ ခ်ိန္းတဲ့ရက္မွာလာတယ္၊ သူတစ္ေယက္တည္းမဟုတ္ဘူး၊ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္လည္း လိုက္လာတယ္၊ ကပ္ထားတဲ့ဂြမ္းကိုခြာၿပီး ဖုကိုယူပစ္လိုက္ၿပီ” “ ခ်ပ္သြားၿပီလားဆရာ” ဟု ကၽြန္မက ဝမ္းသာအားရေမးလိုက္သည္။ “ ေခ်ာသြားၿပီ၊ အနာေပါက္ကေလးကို ဆရာဖြင့္ထားေပးလိုက္ေသးတယ္၊ မပိတ္ေသးဘူး၊ လာခဲ့ဦးလို႔ မွာလိုက္တယ္၊ ေနာက္တစ္ခါလာမွ ပိတ္ေပးလိုက္မယ္” “ဘာေျပာသြားေသးလဲ” “ ဆရာေဇာ္ဂ်ီက ေမးတယ္ကြယ့္၊ ျမန္မာေဆးဆရာေတြဟာ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ မတူဘူး၊ က်မ္းေတြကလည္း ကြဲျပားေနတာ ဘယ္လိုပါလဲတဲ့” ဆရာႀကီးက ၿငိမ္ေန၍ “ ဆရာက ဘယ္လိုေျဖလိုက္ပါသလဲ” ဟု ဆရာ၏အေျဖကို ၾကားခ်င္၍ ထပ္ေမးရေလသည္။ “ေဆးက်မ္းေတြဟာ ဘယ္က်မ္းၾကည့္ၾကည့္ ေတေဇာတစ္လံုးသာ အဓိကထားေရးေနတာပါ၊ သင္တဲ့ဆရာက ဆရာ့ထံမွ ေသေသခ်ာခ်ာနည္းခံမသင္ဘဲ၊ ဘုရားေစ်းကစာအုပ္ကို ဝယ္ၾကည့္ၿပီး သူမွီတာသူေျပာလို႔ ကြဲေနၾကတာေပါ့၊ ေတေဇာတစ္လံုးကို ေသေသခ်ာခ်ာသိရင္ ျငင္းစရာ၊ ခံုစရာရွိဦးမလား၊ အခ်င္းခ်င္းေျပာဆိုျငင္းခံုေနၾကတဲ့ တခ်ဳိ႕ဆရာေတြဟာ ေတေဇာမေျပာနဲ႔ ပူတာေတာင္ ဘယ္ကပူလာမွန္း သိမွာမဟုတ္ဘူး…၊ (အ) ရယ္၊ (၁) ရယ္၊ တနဂၤေႏြရယ္ တစ္မ်ဳိးစီထင္ေနၾကတယ္၊ အားလံုးေပါင္းလိုက္ရင္ တစ္မ်ဳိးထဲမဟုတ္လား၊ တစ္မ်ဳိးစီထင္ေနသမွ်ေတာ့ အိမ္တိုင္းလူမမာရွိၿပီး ေစာင္ၿခံဳကေလးေတြနဲ႔႔ အသက္တိုၾကမွာပဲ” “ ဆရာသမားဆီမွာမသင္ၾကားရဘဲ ဟိုနည္း သည္နည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္လိုက္ၿပီး လက္တည့္စမ္းေဆးေဖာ္ကုၾကတဲ့ ဆရာေယာင္၊ ဆရာတုေတြေၾကာင့္ ျမန္မာဆရာေတြ နာမည္ပ်က္ကုန္တာပါ၊ ျမန္မာ့ေဆးေက်ာင္းႀကီးဖြင့္ၿပီး ေဆးတကၠသိုလ္နဲ႔ တကယ္တတ္သိတဲ့ သမားေတာ္ႀကီးေတြနဲ႔ က်က်နနသင္ၾကားေပးရင္ ျမန္မာ့ေဆးပညာဟာ တစ္စနစ္တည္း၊ တစ္မူတည္း ေပၚလာရမွာဆရာ” ကၽြန္မမွာ ေဆးတကၠသိုလ္ႀကီး ရွိခ်င္ေဇာျဖင့္ အားတက္သေရာ ေျပာဆိုလိုက္သည္။ “ ဆရာ မၾကာေသးခင္က ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕ကို ေရာက္ သြားတယ္၊ ဆရာနဲ႔သိတဲ့လူေတြ၊ စကားလာေျပာၾကတဲ့အခါ ဆရာႏွစ္ေယာက္လည္းပါေတာ့ ဆရာက ေမးၾကည့္တယ္ကြယ့္၊ ဆရာတို႔ ဘာစာအုပ္၊ ဘယ္ေဆးက်မ္းမွာ အားထား ကုပါ သလဲေမးေတာ့ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက ေတာင္သာကုေၾကာင္း ေျပာပါတယ္” “ေနရာက်လိုက္ တာ၊ ေတာင္သာဆိုတာ စာအုပ္နာမည္လား၊ ရြာနာမည္းလားလို႔ ဆရာေမးေတာ့၊ တစ္ေယာက္ဆရာက ေတာင္သာဆိုတာ ရြာနာမည္တဲ့၊ တစ္ေယာက္ဆရာက ဘယ္က ရြာနာမည္ဟုတ္ရမွာလဲ ေတာင္သာဆိုတာ စာအုပ္နာမည္ဗ် လို႔ေျပာေတာ့ ဆရာက ခင္ဗ်ားစာအုပ္နာမည္က အဓိပၸာယ္ ဘယ္လိုရွိပါသလဲ လို႔ေမးၾကည္ျပန္တယ္” “ေတာင္သာဆိုတာ အားလံုးဆရာေတြထက္ ေတာင္ႀကီးလိုျမင့္ေမာက္သာလြန္းလို႔ ေတာင္သာလို႔ မွည့္တာပါလို႔ ျပန္ေျဖတယ္” ကၽြန္မမွာရယ္ေနသည္။ “ကိုင္း.. ဆရာနဲ႔ မမေလး ေပါင္းၿပီး ေရး၊ ၿမိတ္၊ ထားဝယ္က ေတာင္ႀကီးလိုျမင့္ေအာင္ကုႏိုင္တဲ့ ဆရာႏွစ္ေယာက္ ေတာင္သာလို႔နာမည္ေပးရရင္ မေကာင္းဘူးလား” ကၽြန္မလည္း အေတာမသတ္ႏိုင္ေအာင္ ရယ္ကာေနေတာ့သည္။ “ဆရာလည္း ဦးသိန္းဟန္တို႔ကို အနည္းအပါး ရွင္းလင္းေတာ့ ေျပာလိုက္ပါရဲ႕၊ ေလာကုတၱရာမွာလည္း တစ္ခုတည္းေသာ တရားနဲ႔ကိစၥၿပီးႏိုင္ပါတယ္၊ ကိုယ္ကမမီလို႔ ေတာင္ေက်ာင္းသြား၊ ေျမာက္ေက်ာင္းသြားရတတာပါ၊ သရ ရွစ္လံုး၊ ဗ်ည္းသံုးဆယ့္သံုးလံုး ေပါင္း ဝဏၰေလးဆယ့္တစ္လံုးလို႔ေခၚတယ္၊ သည္ဝဏၰ ေလးဆယ့္တစ္ လံုးကလြတ္ၿပီီး မေရးႏုိင္ပါဘူး၊ ေလာကီက်မ္းေတြမွာလဲ သည္ဝဏၰ ေလးဆယ္တစ္လံုးက လြတ္ၿပီးမေရးႏိုင္ေပဘူး… ေဗဒင္ဆရာ၊ ပေရာဂဆရာ၊ ေဆးဆရာ၊ ဓာတ္ဆရာအသံေတြ မကြဲလြဲဘူးလား” ကၽြန္မက ကြဲလြဲေၾကာင္း “ဟုတ္ကဲ့” ဟု ဆိုလုိက္သည္။ “ဘယ္လို ကြဲလြဲေနေန ခုႏွစ္ေန႔ကလြဲၿပီး ဘယ္သူက ဘာလုပ္ႏိုင္မွာလဲ၊ ေန႔ခုႏွစ္ေန႔ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္ လိုက္ရင္ ေအးတာ ပူတာပဲရွိတယ္၊ ေအးတာပူကို တစ္ခါထပ္အက်ဥ္းခ်ဳပ္ရင္ ေတေဇာတစ္လံုးဘဲ ရွိတယ္မဟုတ္လား” ကၽြန္မမွာ အမ်ဳိးသားေဆးပညာစခန္းကို ေလးေလးနက္နက္ ေတြးဆကာေငးေနမိသည္။ “မမေလးေကာ ဘယ္လိုတုန္း၊ ျမန္မာ ေဆးပညာျမွင့္တင္ခ်င္တယ္ ေျပာေျပာေနတယ္၊ အလုပ္နဲ႔ျပမွေပါ့၊ ခုပဲၾကည့္ပါဦး၊ ကိုယ္ေဆးကုေပးခ်င္တာ ကုႏိုင္ရက္သားနဲ႔ ကိုယ္တိုင္မကုႏိုင္ဘဲ ဆရာ့ဆီေခၚလာရတာ ဘယ္ေလာက္ ခရီးရွည္ေဝးသလဲ” ကၽြန္မလဲ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ ျမင္းဖုကို ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ လုပ္ရေသာ ကိုယ္တိုင္အခက္အခဲကို စဥ္းစာလ်က္ ဆရာႀကီးေရွ႕တြင္ ၿပံဳးေနရေလ ေတာ့သည္။