Wednesday, October 29, 2008

ယေန႕သတင္း...

သမီးႀကီးေပါ့အိုင္းရဲ႕ ပန္းခ်ီေလးပါ..
အိမ္လြမ္းသူတေယာက္ ဖလူ မိေနပါတယ္။ စာဖတ္သူတုိ႕ ဖလူ ကာကြယ္ေဆးေလးမ်ား မထိုးထား ရေသးလွ်င္ ေဆးႀကိဳတင္ထိုးၾကဖို႕ သတိေပးခ်င္ပါတယ္။ ဂ်ီေတာ့တြင္ ကုလားမ(India ကလာေသာ ဗိုင္းရပ္) လိုက္ႏွာက္ ယွက္ေနသလို အိမ္လြမ္းသူကိုလည္း ဖလူေႏွာက္ယွက္ေနပါတယ္… အားလံုးကို ေစတနာေရွ႕ထား၍ သတိေပးျခင္းျဖစ္ပါတယ္…။

Tuesday, October 28, 2008

သီလပန္းမ်ား လန္းဆန္းၾကေစခ်င္ပါသည္...

သမီးေပါ့အိုင္းရဲ႕..ပန္းခ်ီေလးပါ
အလုပ္ထဲမွာက ရွားရွားပါးပါး အမ်ဳိးသမီးႏွစ္ေယာက္ထဲရွိပါတယ္.. တေယာက္က ေျပာင္းရအံုးမယ္တဲ့။ က်မတို႕အလုပ္မွာက ႏွစ္ဆိုင္းခြဲထားတာ။ မနက္ပိုင္းက အမ်ဳိးသမီးေတြ မ်ားၿပီး ညဆိုင္းမွာကေတာ့ အမ်ဳိးသားေတြမ်ားတယ္။ က်မက ညဆိုင္းမွာလုပ္ရတာ။ က်မတို႕ ဌာနမွာက စက္ ၁၄ လံုးရွိၿပီး အလုပ္သမားက ၁၅ ေယာက္ရွိတယ္။ တေယာက္က Leader ပါ။ သူကေတာ့ စက္လည္တဲ့ လူေတြအတြက္ လိုအပ္တဲ့ (ဝါယာ) ယူေပးတာတို႕ ဘယ္သူက ဘယ္စက္လည္ ဆိုၿပီး ႀကီးၾကပ္တဲ့ အလုပ္လုပ္ရတာ။ က်မရဲ႕ တဦးတည္းေသာ အမ်ဳိးသမီး ေဖာ္က ရုရွားမေလးပါ။ လူးဒါ လို႕ေခၚတယ္။ သူ႕အသက္က ၄၅ ႏွွစ္ရွိၿပီ။ ကေလးသံုးေယာက္ ရဲ႕မိခင္၊ ေျမးငါးေယာက္ရဲ႕ အဖြား။ သားတေယာက္၊ သမီးတေယာက္က အိမ္ေထာင္က်ၿပီး ကေလးေတြရေနတာ။ သူနဲ႕အတူေနတာက ၁၃ ႏွစ္အရြယ္ သမီးေလး။ အခုသူ ေန႕ဆိုင္းကို ေျပာင္းဖို႕ျဖစ္လာရတာကလည္း အဲ့ဒီသမီးေၾကာင့္ပါပဲ။

သူတို႕မိသားစု အေမရိကားကိုေရာက္တာ ရွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာၿပီလို႕ေျပာတယ္။ သူတို႕ စေရာက္တုန္းက မိသားစုေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပဲတဲ့။ ေနာက္ပိုင္း လင္မယားျပႆနာတက္ၿပီး တကြဲတျပားျဖစ္ကုန္တာ။ အခုဆို သမီးတေယာက္က သူ႕တိုင္းျပည္ျပန္ၿပီး အိမ္ေထာင္နဲ႕ အဲ့ဒီမွာပဲေနေတာ့တယ္။ သားတေယာက္ကလည္း သူ႕အိမ္ေထာင္နဲ႕သူ ေျမာက္ ကယ္ရိိုလိုင္းနားမွာတဲ့။ လူ႕ဒါရဲ႕အမ်ဳိးသားကေတာ့ သူတို႕ကြဲၿပီးကတည္းက ဒီျပည္နယ္ကို လာလို႕မရေတာ့ဘူးတဲ့။ အဲ့ဒါနဲ႕ လူ႕ဒါလည္း အရြယ္ေရာက္စ သမီးေလးနဲ႕ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေနရေတာ့တာေပါ့။ သူကလည္းေခသူေတာ့မဟုတ္ပါ။ ၄၅ ႏွစ္ဆိုေပမဲ့ ခ်စ္ခ်င္သူေတြ ဝိုင္းဝိုင္းလည္ေအာင္ ရုပ္ရည္ရွိသူပါ။ သူ႕အေျပာအရ လက္ရွိခ်စ္သူက ႏွစ္ေယာက္တဲ့။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္သိတဲ့ သူ႕ကိုပိုးေနတဲ့သူမပါေသးဘူး။ ဒီလို ပိုးပန္းေနသူေတြကလည္း ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ ရွိမွန္းေတာ့ က်မလည္းမသိဘူး။

သူ႕မွာက ခ်စ္သူေတြရွိေပမဲ့ လက္ထပ္ဖို႕အထိေတာ့ သူမဆံုးျဖတ္ႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ခ်စ္သူ ေတြဆိုေပမဲ့လည္း သူ႕ဘဝတခုလံုးအတြက္ တာဝန္ယူလက္တြဲခ်င္တဲ့သူေတြေတာ့ ဟုတ္ဟန္ မတူပါဘူး။ ခဏတျဖဳတ္သာယာမႈေလးအတြက္သာျဖစ္ၿပီး အေရးႀကံဳလာလွ်င္ေတာ့ သူ႕အနား မွာ အားကိုးစရာဆိုလို႕ ဘယ္သူမွမရွိတာပဲ။ သူတို႕သားအမိႏွစ္ေယာက္ ေနထိုင္စားေသာက္ ႏိုင္ဖို႕အတြက္ စေနေန႕ေတာင္မနားႏိုင္ပဲ သူအလုပ္လုပ္ရတယ္။ သူက ညဘက္အလုပ္ဆင္း ေတာ့ သမီးေလးက အုပ္ထိမ္းမဲ့သူမရွိဘူး။ သူ႕အေပါင္းအသင္းေတြနဲ႕ သူထင္သလိိုေနတယ္။ မေအ မရွိေတာ့ညဘက္ သြားခ်င္တဲ့ေနရာကို သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ သြားတယ္။ သူငယ္ခ်င္းအိမ္ မွာအိပ္တယ္။ မေအက ဖုန္းဆက္ရင္ေတာ့ အိမ္မွာရွိေနတဲ့ ပံုစံမ်ဳိးလုပ္ၿပီး မေအကို ညာထားတယ္။

တေန႕… လူ႕ဒါတေယာက္ ပ်ာယာခတ္ေနတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ သူ႕သမီးဆီကို ဖုန္းဆက္တာ အိမ္ဖုန္းေရာ၊ လက္ကိုင္ဖုန္းေရာ မကိုင္ဘူး။ ဘာမ်ားျဖစ္ေနလို႕လဲမသိဘူး ဆိုၿပီး Leader ဆီခြင့္ေတာင္းၿပီး ျပန္သြားတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ သူ႕သမီးမရွိဘူး။ လက္ကိုင္ဖုန္းကိုဆက္လိုက္ေတာ့ အလုပ္ထဲကဆက္တာထင္ၿပီး အိပ္ေနၿပီလို႕ေျပာတယ္။ သူက အခုအိမ္ကေနဖုန္းဆက္ေနတာ ဆိုေတာ့မွ ျပာယိျပာယာနဲ႕ သူ႕သူငယ္ခ်င္းအိမ္မွာ ေရာက္ေနတာျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူ႕သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အေမျဖစ္သူက မနက္မွျပန္ပို႕ေပးႏိုင္မွာလို႕ ဖုန္းဆက္သတဲ့။ အပူေမာေတြနဲ႕ သူအလုပ္ကိုျပန္ေရာက္လာၿပီး ေျပာျပတယ္။ ၿပီးေတာ့ သမီးနဲ႕ ညဘက္အတူရွိႏိုင္ဖိုု႕ မန္ေနဂ်ာကို အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာၿပီး ေန႕ဆုိုင္းေျပာင္းဖို႕ ေလွ်ာက္လႊာတင္ရတယ္။ သူက လုပ္သက္ကလည္း ၅ ႏွစ္ေက်ာ္ေနၿပီဆိုေတာ့ စာနာေထာက္ ထားမႈေတြနဲ႕ အျမန္ေျပာင္းဖို႕ အမိန္႕က်လာပါတယ္။ တခဏ အပူမီးကေတာ့ သူ႕အတြက္ၿငိမ္းသြားပါတယ္။

အဲ့ဒီကိစၥေတြမျဖစ္ခင္က သူနဲ႕က်မ မၾကာခဏစကားေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ သူ႕အေၾကာင္းေတြ၊ တျခားအမ်ဳိးသမီးေတြရဲ႕အေၾကာင္းေတြကို က်မလည္ေနတဲ့ စက္နားမွာ လာလာၿပီးေျပာေန တာပါ။ က်မကသိပ္မႀကိဳက္ေပမဲ့ အားနာၿပီး နားေထာင္ေနရတယ္။ ထမင္းစားခ်ိန္ေတြ၊ နားခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ သူ႕ boy friend ေတြကို ဖုန္းနဲ႕စကားေျပာေနရလို႕ က်မတို႕နဲ႕ စကား ေျပာခ်ိန္မရပါဘူး။ အလုပ္ခ်ိန္မွာ သူလာေျပာတဲ့စကားေတြကလည္း အေရမရ အဖတ္မရတဲ့ စကားေတြကမ်ားပါတယ္။ က်မက သူနဲ႕ စကားေျပာရတာထက္ ဗီယက္နမ္အဖိုးႀကီးေတြနဲ႕ စကားေျပာရတာကို ပိုႀကိဳက္ပါတယ္။ ကိုယ္သိခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြကို ေမးလို႕ရတယ္။ သူနဲ႕ၾကေတာ့ သူေျပာခ်င္တဲ့ သူ႕အတြင္းေရးကိစၥေတြကိုပဲ လာလာေျပာေနလို႕ ကိုယ္သိခ်င္ တဲ့ သူ႕ႏိုင္ငံအေၾကာင္းေတာင္ ေမးလို႕မရပါဘူး။ သူ႕ႏိုင္ငံအေၾကာင္းေမးရင္ မေျပာခ်င္သလို စကားလႊဲသြားေရာ။

သူေျပာတဲ့ သူ႕အေၾကာင္းေတြထဲမွာ ကိုယ္ဌာနမွာ အတူတူအလုပ္ လုပ္ေနတဲ့ ဗီယက္နမ္ အဖိုးႀကီးအေၾကာင္းလဲပါတယ္။ အဲ့ဒီအဖိုးႀကီးနာမည္က ေလာင္း လို႕ေခၚတယ္။ ေလာင္းက အသက္ ၆၅ႏွစ္ေက်ာ္ေနေပမဲ့ လုပ္သက္ ၁၀ ႏွစ္မျပည့္ေသးလို႕ ပင္စင္မရေသးဘူး။ ေလာင္းက က်မနဲ႕လည္းခင္တယ္။ ေလာင္းက လူ႕ဒါဟာ သူ႕ girl friend ပါလို႕ လူ႕ဒါဓါတ္ပံု ထုတ္ျပၿပီး ေျပာျပဖူးတယ္။ သူတို႕ႏွစ္ ေယာက္ကလည္း အၿမဲတတြဲတြဲပဲ။ ေလာင္းက လူ႕ဒါ စားခ်င္တာဆိုအၿမဲဝယ္ခဲ့ေပးတယ္။ လူ႕ဒါကလည္း ေလာင္းေပးတဲ့ဟာဆို အကုန္ယူတယ္။ ေလာင္းဆီကလည္း ပိုက္ဆံေခ်းတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မဆပ္ဖူးလို႕လဲ ေလာင္းကေျပာ ဖူးတယ္။ တေန႕ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ျပႆနာတက္ၿပီး လူ႕ဒါက ေလာင္းနဲ႕ညစာအတူမစား ေတာ့ဘူး။ လူ႕ဒါတေယာက္ မကၠဆီကန္ တေယာက္နဲ႕ ျဖစ္ေနၾကတယ္ဆုိၿပီး ေလာင္းက လူ႕ဒါ ကို မေၾကနပ္ရာကေန စျဖစ္ၾကတာ။ သူ႕ကားနဲ႕ လူ႕ဒါကို ႀကိဳ၊ ပို႕ေနၾကျဖစ္တဲ့ ေလာင္းဟာ အဲ့ဒီေန႕က လူ႕ဒါကို သူ႕ကားနဲ႕ မတင္ေတာ့ဘူး။ လူ႕ဒါတေယာက္ သူ႕အိမ္ကို လမ္းေလွ်ာက္ျပန္ရတယ္။ ေနာက္တေန႕ လူ႕ဒါက သူ႕ကားနဲ႕သူ အလုပ္လာရတယ္။ အက်ဳိးအေၾကာင္းလာေျပာျပလို႕ က်မသိရတာ။ ေလာင္းကို ဘာျဖစ္လို႕ အဲ့ဒီလိုလုပ္တာလဲလို႕ ေမးေတာ့ ေခါင္းခါၿပီး ၿပံဳးေနတယ္။ သူ႕ကိုယ္သူေအာင္ႏိိုင္သူႀကီးလိုမ်ဳိး။

ေနာက္တပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ လူ႕ဒါတေယာက္ ေၾကာက္လန္႕တၾကားနဲ႕ က်မကို စကား လာေျပာတယ္။ မနက္ေလးနာရီေလာက္မွာ ေလာင္းတေယာက္ သူ႕အိမ္ခန္းထဲကို ေသာတုနဲ႕ ဖြင့္ၿပီးဝင္လာတယ္။ သူ႕အခန္းတံခါးဖြင့္သံၾကားရလို႕ သူ႕အိပ္ခန္းထဲကေနထြက္ၾကည့္ေတာ့ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ေလာင္းေရာက္ေနၿပီတဲ့။ သူထြက္လာေတာ့ ေလာင္းက ဒူးေထာက္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြက်လွ်က္ကေန သူ႕ကိုေတာင္းပန္ေနသတဲ့။ ၿပီးေတာ့ အရမ္းလြမ္းၿပီး မခြဲခ်င္ပါ ဘူးလို႕လဲေျပာသတဲ့။ သူကေတာ့ ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႕နဲ႕ ဘယ္ကေန ဘယ္လို အိမ္ေသာ့ရသလဲဆိုေတာ့ လူ႕ဒါအိပ္ထဲကေနခဏယူၿပီး copy ထားတာတဲ့။ သူ႕အိမ္မွာ ေယာက်္ားလဲမရွိ၊ သမီးတေယာက္ကလည္း အရြယ္ေရာက္ေနေတာ့ သူေတာ္ေတာ္စိတ္ပူ ေၾကာင္း က်မကို အၾကာႀကီးေျပာေနတယ္။ သူျပဳထားခဲ့တဲ့ အမႈေတြအတြက္ က်မလည္းဘာမွွ မကူညီႏိုင္ပါဘူး။ ေယာက္်ားတေယာက္ဆီက ရသေလာက္ေလးယူၿပီး ကိုယ့္ဂုဏ္သိကၡာျပန္ ေပးေနရတာ မတန္လွပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဒီေယာက္်ားဟာ သူ႕ရဲ႕ boy friend စာရင္းထဲမွာ မပါပါဘူး။ သူ႕ girl friend ပါလို႕ ေျပာေနတာကလည္း တဖက္သတ္ပါတဲ့။ ေလာင္း မွာကလည္း အတူေနတဲ့ girl friend တေယာက္ရွိေသးတယ္တဲ့… ကဲ .. ၾကည့္စမ္းပါအံုး။ ဘယ္ေလာက္ရႈပ္တဲ့ အရႈပ္ေတြလဲဆိုတာ..။

က်မကလည္း ႀကံႀကံဖန္ဖန္ေတြ ေတြ႕တတ္၊ ေတြးတတ္ေနသလားေတာ့မသိဘူး.. ။ တေန႕ က ယူက်ဴ႕ကတီဗြီေတြမွာ လိုက္ေမႊေႏွာက္ရင္း ကေမၻာဒီးယားက ကေလးျပည္တန္ဆာေတြ အေၾကာင္းၾကည့္မိၿပီး လူ႕ေလာကႀကီးထဲမွာေနရတာ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္ လို႕ထင္ျမင္လာမိတယ္။ ကိုးႏွစ္၊ ဆယ္ႏွစ္ အရြယ္မိန္းကေလးေတြ ဘယ္လိုဆြဲေဆာင္မႈ မ်ဳိးမွ မရွိဘဲ တကယ့္ကေလးေလးေတြဟာ သူတို႕နဲ႕ ဘယ္လိုမွမဆိုင္တဲ့ ျပည့္တန္ဆာခန္းေတြ ထဲမွာ ေတြ႕ေနရတယ္ဆိုတာ ငယ္ငယ္က ဖိုးဖြား၊ မိဘေတြေျပာတဲ့ ဆုပ္ကပ္ေတြမ်ား ေရာက္လာၿပီ လားလို႕စဥ္းစားေနမိတယ္။ ၾကားဖူးတာကေတာ့ ဆုပ္ကပ္ေရာက္လာရင္ ေဘးဆိုးအမ်ဳိးမ်ဳိးေတြ႕ၿပီး ေသေၾကၾက၊ ေရာဂါဘယေတြ ထူေျပာလာၾကၿပီး၊ သက္တမ္းေတြက တျဖည္းျဖည္း တိုလာၾကမယ္။ ေနာက္ဆံုး လူ႕သက္တမ္းဟာ ၃၀ ႏွစ္အထိသာရွိေတာ့မွာျဖစ္ ၿပီး အသက္ ၆ ႏွစ္ ၇ႏွစ္ေလာက္လူေတြက ကေလးေမြးၾကၿပီး အဲ့ဒီကေလးေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ေသးသလဲဆိုရင္ ဒန္႕ကၽြဲပင္မွေတာင္ ပုခက္ဆင္လို႕ရႏိုင္တယ္တဲ့။

ဟိုးတေလာတုန္းကလည္း DVB ရုပ္ျမင္သံၾကားထဲမွာ ၾကည့္လိုက္ရတာက အီသီယိုးပီးယားမွာ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္ မိန္းကေလးေတြက ကေလးေမြးေနၾကၿပီး၊ အဲ့ဒီမွာ မိန္းကေလး ၆ ႏွစ္ ၇ ႏွစ္အရြယ္ေတြဟာ လိင္ဆက္ဆံႏုိင္တဲ့အရြယ္ျဖစ္ေနၿပီလို႕ ေဒသခံ အမ်ဳိးသားေတြက သတ္မွတ္ထားသတဲ့။ တကယ့္ကို စက္ဆုပ္စရာ လူ႕ေလာကႀကီးျဖစ္ေနပါၿပီ။ တိရစာၦန္ေတြ ေတာင္ သူ႕အခ်ိန္နဲ႕သူ၊ သူ႕အရြယ္နဲ႕သူ သဘာဝက်က် ဘဝေတြကိုျဖတ္သန္းၾကရ ေသးတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဘုရားေဟာခဲ့တဲ့ တရားေတာ္ေတြနဲ႕အညီ က်င့္ႀကံေနထိုင္ၾကတဲ့ ေမတၱာတရားေတြ ထားႏိုင္ၾကတဲ့ သီလရွိတဲ့ လူေတြကေတာ့ သက္တမ္းရွည္ရွည္ေနၾကရၿပီး ေနာက္ပိုင္း လူ႕သက္တမ္းေတြ တျဖည္းျဖည္းျပန္ရွည္လာၾကမွာျဖစ္ပါတယ္တဲ့။ ဒီလိုက်န္ခဲ့မဲ့လူေတြ ကလည္း သီလကို ခါးဝတ္ပုဆိုးကဲ့သို႕ ၿမဲၿမဲၿမံၿမံ ေစာင့္ထိမ္းက်င့္ႀကံႏိုင္ၾကမွ က်န္တဲ့ သူေတြထဲပါမွာျဖစ္ တယ္တဲ့။ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြဖံုးလႊမ္းေနတဲ့ ေလာကႀကီးမွာ သီလေစာင္ထိမ္းႏိုင္တဲ့ သူရဲ႕ပမာဏကလည္း ေရေျခာက္ခန္းေတာ့မဲ့ အိုင္ထဲကငါးေတြကို ဇကာတခုနဲ႕ဆယ္ယူၿပီး၊ ဇကာထဲပါလာတဲ့ငါးကို ေၾကာင္စားအံုးမယ္။ ေၾကာင္စားလို႕ပိုတဲ့ ငါးေတြမွ လြတ္ေျမာက္ရာ ေရကန္ႀကီးထဲေရာက္ၾကမွာတဲ့။ ကဲ…အဲ့ဒီေတာ့ ေတာ္တန္ရံု ဝိရိယနဲ႕ သီလလံုေအာင္ေစာင့္ ထိမ္းဖို႕ခက္တဲ့ေလာကႀကီးထဲမွာ ဇကာထဲပါၿပီး ေၾကာင္စားမခံရတဲ့ ငါးထဲမွာ ကိုယ္ပါေအာင္ သီလကို လံုေအာင္ေစာင့္ထိမ္းၾကဖို႕သာ ႀကိဳးစားဖို႕ရွိပါေတာ့တယ္။

ဒီေနရာမွာကေတာ့ ငါးပါးသီလျဖစ္တဲ့ သူ႕အသက္သတ္ျခင္းအမႈ၊ ပိုင္ရွင္မေပးေသာပစၥည္းကို ခိုးယူျခင္းအမႈ၊ လိမ္လည္ေျပာဆို၍ မိမိအက်ဳိးအတြက္ အမ်ားသူငါ ကိုယ္စိတ္မခ်မ္းသာေအာင္ ျပဳမူျခင္းအမႈ၊ ကာေမသုမိစာၦစာရ ဆိုတဲ့ အိမ္ေထာင္ရွိေသာ ေယာက်္ားမိန္းမတို႕ ေဖာက္ျပန္ၾကျခင္း၊ မိဘအုပ္ထိမ္းမႈေအာက္က မိန္းကေလးေတြကို ျပစ္မွားက်ဴးလြန္ၾက ျခင္းစေသာ သူတပါးအိမ္ယာ က်ဴးလြန္ျခင္းအမႈ၊ လူ႕ဘဝ၏ ပ်က္စီးရာ၊ ပ်က္စီးေၾကာင္းျဖစ္တဲ့ ေသရည္အရက္မ်ားကို ေသာက္သံုးျခင္းအမႈ တို႕ကို ေရွာင္က်ဥ္ႏိုင္ၾကရင္ေတာ့ လက္ရွိဘဝေတြမွာလည္း သာသာယာယာရွိၾကမွာျဖစ္သလို၊ သံသရာမွာ လည္း လြတ္ေျမာက္ ရာေရကန္ႀကီးထဲေရာက္ၾကရၿပီး အဲ့ဒီကတဆင့္ မဂ္ဖိုလ္ နိဗၺာန္ကို ေလွ်ာက္လွမ္းႏိုင္တဲ့ လူေတြျဖစ္ႏိုင္ၾကပါမယ္လို႕ ဘုရားေဟာေတြထဲမွာ ၾကားနာ ဖတ္ရႈခဲ့ရဖူးပါတယ္။
လူတိုင္းလူတိုင္း အိမ္ေထာင္ေရးသာယာၿပီး ကေလးငယ္တိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ႏိုင္ၾကပါေစ လို႕ဆႏၵျပဳလိုက္ပါတယ္။

Saturday, October 25, 2008

သူ႕ေနရာနဲ႕သူ...

ေခတ္မီိွတိုးတက္တယ္ဆိုတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ေကာင္းတာေတြရွိသလို မလိုအပ္တဲ့ ေဘးဒုကၡေတြ ကလည္း ေျပာလို႕မကုန္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ သတင္းေတြထဲမွာ ကေလးေတြေသာက္သံုးတဲ့ ႏို႕မႈန္႕ေတြထဲ မထည့္သင့္တာေတြကို ေစ်းကြက္မွာေရာင္းေကာင္းေအာင္ဆိုတဲ့ ေလာဘ တခုတည္းၾကည့္ၿပီး ထည့္ခဲ့တဲ့ မသမာတဲ့ စီးပြားေရးသမားေတြေၾကာင့္ ကေလးသန္းေပါင္းမ်ား စြာ ဒုကၡေရာက္ရတယ္ဆိုတဲ့သတင္းေတြ၊ ဂ်ပန္က Nissin ကုမၸဏီနဲ႕ Myojo ကုမၸဏီေတြက ထုတ္လုပ္တဲ့ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ေတြမွာ ပိုးသတ္ေဆးေတြ ေတြ႕ရတယ္ဆိုတဲ့သတင္းေတြ ေၾကာင့္ အရင္ကတည္းက ေခတ္မွီေအာင္ထုပ္ပိုးၿပီး လွပေအာင္ျပင္ဆင္ထားတဲ့ အစား အေသာက္ေတြကို မႏွစ္သက္တဲ့ က်မဟာ ဟိုး..ငယ္စဥ္က စားေသာက္ခဲ့ရတာေလးေတြကို ျပန္ေျပာင္းတမ္းတ သတိရမိပါတယ္။

က်မရဲ႕မိဘေတြက လယ္သမားလူတန္းစားကေန ေမြးဖြားႀကီးျပင္းလာၾကတာျဖစ္ေပမဲ့ သူတို႕ ႀကီးျပင္းလို႕ လုပ္ငန္းခြင္ဝင္လို႕ရတဲ့ အခ်ိန္မွာေတာ့ အလုပ္သမား လူတန္းစားဘဝကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ေထာင္သည္ဘဝေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေရာက္ရွိလာၾကတဲ့ မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြအတြက္ တိုးတက္ေစခ်င္တဲ့ ေစတနာေတြနဲ႕ ေငြရွာတဲ့အခါမွာ လူတန္းစား ႏွစ္ရပ္ လုပ္ရမဲ့အလုပ္ေတြကို ဇယ္စက္သလို အပင္ပန္းခံၿပီး လုပ္ခဲ့ရတာကေတာ့ နအဖ ေခတ္မွာ လူျဖစ္လာရတဲ့ က်မတို႕ရဲ႕ မိဘေတြပါ။ ကေလးတစ္ေယာက္ေလာက္မွာ ဝန္ထမ္းလစာနဲ႕ ေလာက္ငွေသးေပမဲ့၊ ကေလးငါးေယာက္တို႕ရဲ႕ ဖခင္ႀကီးဟာ စက္ရံုနဲ႕ လယ္ယာေတြထဲမွာ ဘဝစက္ရဟတ္ကို လည္ပတ္ေစခဲ့ပါတယ္။ မိခင္နဲ႕တကြ က်မတို႕ ေမာင္ႏွမ တေတြကေတာ့ စက္ေခါင္းႀကီးေနာက္က ေနာက္တြဲေလးေတြပါရသလို လယ္ကြင္း ေတြထဲမွာ ႀကီးျပင္းၾကရတာေပါ့။

က်မရဲ႕ မိဘေတြဟာ လယ္သမား၊ အလုပ္သမားဆိုတဲ့ ဂုဏ္ပုဒ္ကို လူေတြေရွ႕မွာ ထုတ္ေဖာ္ ေျပာဆိုဖို႕ က်မ ဘယ္ေတာ့မွဝန္မေလးခဲ့၊ မရွက္ခဲ့ပါ။ ဒါ့အျပင္ အကယ္၍သာ ျမန္မာျပည္ႀကီး ဒီမိုကေရစီရလို႕ လူတိုင္းလူတိုင္း သူ႕ေနရာနဲ႕သူ ေနၾကတဲ့အခ်ိန္ေရာက္ရင္ က်မလိုခ်င္တဲ့ ေနရာက လယ္သမားတေယာက္ရဲ႕ဘဝမ်ဳိးပါ။ လယ္ယာေတြက က်မကိုအဲ့ဒီေလာက္အထိ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တာပါ။ ဘဝတေလွ်ာက္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ဖူးတဲ့၊ လြမ္းဆြတ္မိတဲ့ အရပ္ဟာလည္း ဒီလယ္ကြင္းေတြထဲမွာပဲဆိုတာ အခုခ်ိန္မွ သိလာရတာပါ။ အစားအေသာက္နဲ႕ ပတ္သက္ လို႕လဲ ဒီလယ္ကြင္းေတြထဲက သန္႕ရွင္းလတ္ဆတ္တဲ့၊ ဘာဓါတ္ေျမၾသဇာမွ မပါဝင္တဲ့ အသီးအႏွွံေတြ၊ သားငါးေတြကို စားေသာက္ခဲ့ရတာကို အလြမ္းဆြတ္ဆံုးပါပဲ။ တခါတေလ က်မရဲ႕သမီးေလးေတြကို သနားမိပါတယ္။ စားစရာဆို ေရခဲေသတၱာထဲမွာ ထည့္ေပးထားတာ ေလာက္ပဲ စားရၿပီး က်ဥ္းၾကပ္တဲ့ ဧည့္ခန္းေလးဟာလဲ သူတို႕ရဲ႕ ကစားကြင္းေလးလို႕ သတ္မွတ္ထားရတဲ့ ေလွာင္အိမ္ထဲက ငွက္ကေလးေတြလိုပါပဲ။

က်မ အားလပ္တဲ့ရက္မ်ဳိးေတြမွာ သမီးတို႕ကို ငယ္စဥ္က က်မတုိ႕ မိသားစုရဲ႕ ဘဝေလးေတြ အေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းေျပာျပေနမိပါတယ္။

ေတာင္တလံုးလို႕ေခၚတဲ့ရြာကေလးမွာ လယ္နဲ႕ ၿခံေလးနဲ႕စပ္လွ်က္ရွိတဲ့ေနရာတခုကို က်မတို႕ မိသားစု ပိုင္ဆိုင္သလို သံုးအိမ္စုလို႕ ေခၚတဲ့ ရြာေလးမွာေတာ့၊ သစ္ပင္ႀကီးေတြ ဝါးရံုေတြရွိတဲ့ ၿခံကို က်မတို႕ ပိုင္ပါတယ္။ က်မတို႕ ငယ္ဘဝေတြက အဲ့ဒီၿခံႀကီးႏွစ္ခုထဲမွာ ျဖတ္သန္းခဲ့ရတာ မ်ားပါတယ္။ စာေသာက္စရာေတြဆို ေငြကုန္ခံစရာမလိုပါဘူး။ ေခၽြတာစုေဆာင္းၿပီး ကေလး ငါးေယာက္လံုး ပညာတတ္ေစဖို႕က ႀကီးမားတဲ့ အေဖ့ရည္ရြယ္ခ်က္ပါ။ ေငြမကုန္ပဲ စားလို႕ရတာ အကုန္စိုက္ၿပီး က်မတို႕ကို ေၾကြးေမြးခဲ့တာပါ။ အေဖ့ၿခံဟာ က်မတို႕အတြက္ စားစရာ မရွားပါးခဲ့ပါဘူး။ ငွက္ေပ်ာ၊ သေဘၤာ၊ မာလကာ၊ သရက္၊ ပိႏၷဲနဲ႕ ႀကံကအစ စံုလင္လွပါတယ္။ ရာသီစာျဖစ္တဲ့ ကဇြန္းဥ၊ စိမ္းစားဥ၊ အာတာလြတ္ စတဲ့စားစရာေတြအျပင္ ဟင္းခ်က္စရာ အပင္ေပါင္းကလည္း မနည္းလွပါဘူး။ အိမ္ေနာက္ေဖး ေစ်းဆိုင္တည္ဆိုတဲ့ အတိုင္း လိုခ်င္တာ အကုန္ဝယ္လို႕ရတဲ့ က်မတို႕ၿခံဟာ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြအတြက္လည္း အဆင္ေျပခဲ့ပါတယ္။ လယ္ကြင္းထဲက ေကာက္ၫွင္းဆန္ရသလို၊ ေကာက္ၫွင္းကေနေဖာက္ လို႕ရတဲ့ ေပါက္ေပါက္ကို ထန္းလွ်က္နဲ႕ဆုပ္ၿပီးစားရတဲ့ ေပါက္ေပါက္ဆုပ္ကိုလည္း အေမက လုပ္ေပးပါတယ္။ ေကာက္ၫွင္းစပါးႏုႏုကို ထုျပားၿပီးလုပ္ရတဲ့ မုန္႕ဆန္း ဆိုတာကိုလဲ လယ္ထဲက ရပါေသးတယ္။ ကိုယ့္လယ္ထဲကထြက္ တဲ့ စပါးကို စပါးက်ီထဲထားၿပီး လိုအပ္တဲ့အခ်ိန္မွထုတ္ၿပီး ဆန္စက္မွာ ႀကိတ္ခြဲတဲ့လတ္ဆတ္တဲ့ ဆန္ကိုခ်က္တဲ့ ထမင္းက ရတဲ့ထမင္းရည္ဟာလည္း က်မတို႕အတြက္ ေတာ္ေတာ္အာဟာရ ျဖစ္ေစပါတယ္။ ထမင္းရည္ငွဲ႕ၿပီးတာနဲ႕ ဥစားၾကက္မေလးရဲ႕ ဥကိုေဖာက္ထည့္ၿပီး သၾကားနဲ႕ ဆား အေနေတာ္ထည့္ၿပီး ေသာက္ရတဲ့အရသာဟာ အခုကေလးေတြေသာက္ေနရတဲ့ ႏို႕ထက္ သာပါတယ္။

စပါးရိတ္သိမ္းၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ လယ္ကြက္ေတြကို အနားမေပးထားပါဘူး။ ေျမပဲ၊ ႏွမ္း၊ ပဲလြန္း၊ ဘိုကိတ္ပဲ နဲ႕ ပဲေတာက္ရွည္ေတြ၊ ေျပာင္းဖူးပင္ေတြကို တႏွစ္နဲ႕ တႏွစ္မထပ္ေစရေအာင္ စိုက္ပ်ဳိး ရပါတယ္။ ထြက္လာတဲ့ေျမပဲနဲ႕ ႏွမ္းတို႕ကေတာ့ ဆီအတြက္လံုေလာက္ေအာင္ ထားရပါတယ္။ လယ္ကြက္ေတြထဲမွာ စပါးတမ်ဳိးထဲမဟုတ္ပဲ၊ တျခားအပင္ေတြကို အလွည့္က် စိုက္ပ်ဳိးေပးျခင္းအားျဖင့္ လယ္ကြက္အတြက္ေျမၾသဇာ ျဖစ္ေစတယ္လို႕ အေဖကေျပာျပဖူး ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လယ္ကြက္တိုင္းမွာ ဘယ္အပင္စိုက္စိုက္ ရတယ္လို႕ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တခ်ုိဳ႕အပင္ေတြက ေျမၾသဇာကို စုပ္ယူသြားတတ္တာလည္း ရွိပါတယ္။ ကိုယ့္လယ္ကြက္ အေၾကာင္း လယ္သမားတိုင္း ေကာင္းေကာင္းသိထားၾကပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႕လယ္အတြက္ ေကာင္းမယ့္အပင္ေတြကို ေရြးစိုက္ၾကပါတယ္။ လယ္သမားအတြက္ အတတ္ပညာကလည္း သူ႕ဟာသူရွိပါတယ္။ ေရွးေခတ္က လယ္သမားတိုင္းဟာ သူတို႕သား ေတြကို သူမ်ားလယ္မွာ သူရင္းငွား အနည္းဆံုးသံုး၊ ေလးႏွစ္ လုပ္ေစၿပီးမွ မိမိပိုင္တဲ့လယ္ေတြကို ျပန္လုပ္ေစပါတယ္။ ပညာေတြရေအာင္လို႕ရယ္၊ ဝန္ထမ္းမဟုတ္ပဲ ကိုယ့္လယ္နဲ႕ကိုယ္ပဲဆိုၿပီး အစကတည္းက ေပါ့ေပါ့ေလွ်ာ့ေလွ်ာ့ လုပ္တဲ့အက်င့္ မျဖစ္ေအာင္လို႕ရယ္ ဒီလိုလုပ္ၾကတာလို႕ အေဖကေျပာျပဖူးပါတယ္။ အေဖငယ္စဥ္ကလည္း ဒီလိုပဲ လယ္သမားတေယာက္ တတ္သင့္ တဲ့ ပညာရပ္ေတြကို သူရင္းငွားႏွစ္နဲ႕ခ်ီလုပ္ၿပီး သင္ယူခဲ့ရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္လဲ လယ္ယာ၊ ၿခံေျမေတြကို ေအာင္ျမင္ျဖစ္ထြန္းေအာင္ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

က်မတို႕ အရြယ္ရလာတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေဖလယ္မလုပ္ေတာ့ပါဘူး။ က်မတို႕ ဂုဏ္ငယ္မွာ ေၾကာက္လို႕ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အေဖလယ္လုပ္တဲ့အတြက္ ဂုဏ္ငယ္တယ္လို႕လည္း က်မတို႕ ေမာင္ႏွမအားလံုး ဘယ္သူမွ မထင္ၾကပါဘူး။ အေဖလယ္မလုပ္ေတာ့တဲ့ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ လယ္ထဲကို ထီးေဆာင္းလာၿပီး၊ လယ္အေၾကာင္း ဘာမွနားမလည္တဲ့ လူေတြက လယ္ေတြမွာစပါးကို ႏွစ္သီးစား၊ သံုးသီးစား စိုက္ရမယ္လို႕ အမိန္႕ထုတ္ ျပန္လိုက္လို႕ ျဖစ္ပါတယ္။ အေဖလည္း လယ္သမားဘဝကို စိတ္မကုန္ေပမဲ့ စိတ္ပ်က္ ခဲ့ပါတယ္။ က်မတို႕လည္း ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ရာလယ္ကြင္းေတြနဲ႕ ေဝးခဲ့ရပါေတာ့တယ္။

လူတိုင္း သူ႕ေနရာနဲ႕သူ ေနႏိုင္ခြင့္ေလး ရၾကေစခ်င္ပါတယ္။


အိမ္လြမ္းသူရဲ႕... ေက်းဇူးတင္လြာ...

သူမ်ားဘေလာ့ေတြကို ေလွ်ာက္လည္ၿပီး သူမ်ားေတြလို ေထြရာေလးပါးေျပာခ်င္ ေရးခ်င္တာ ေလးေရးရေအာင္ဆိုၿပီး ဘေလာ့ေလးတခုလုပ္မိပါတယ္၊ ေန႕တိုင္းပဲ အဆူခံေနရတယ္။ ကိုယ္ကလည္း ကိုယ္ပဲေလ။ မလုပ္တတ္တာကို စပ္စပ္.. စပ္စပ္လုပ္ၿပီး ေလွ်ာက္ျပင္ေတာ့ ဘေလာ့ႀကီးက ပ်က္ကုန္တာေပါ့။ ေအးေအးေဆးေဆး စာေရးေနတာကမွ ဟုတ္ေသးတယ္။ ရွည္ၿပီးေလွ်ာက္လုပ္ေတာ့ အေျပာခံရေတာ့တာေပါ့။ ေနာက္တခါပ်က္ရင္ မလုပ္ေပးေတာ့ဘူး တဲ့။ ေစာေစာစီးစီး ေက်းဇူးတင္စကားေလး ေျပာထားမွျဖစ္မယ္။ ႏို႕မဟုတ္ရင္ အေၾကာင္းမသင့္လို႕ မွားလုပ္မိတာေလးမ်ားရွိရင္ ျပန္ျပင္ေပးခ်င္ေအာင္လို႕ေလ.. ဟဲဟဲ ..။

က်မကေတာ့ သူမ်ားေတြလို ေက်းဇူးတင္ရမဲ့လူက သိပ္မမ်ားပါဘူး။ ေလာေလာဆယ္ ကိုယ့္ဘေလာ့မွာ ထိပ္ဆံုးကတင္ထားတဲ့ သူ ေပါ့ေနာ့။ သူကပဲ ဒီဘေလာ့ေလးကို လုပ္ေပး တာဆိုေတာ့.. နားၿငီးေတာ့နည္းနည္းခံံရတာေပါ့ေနာ္… ဘာျဖစ္ျဖစ္ေလ .. သူ႕ေၾကာင့္ပဲ ဘေလာ့ေလးက လန္းဆန္းလာတာဆိုေတာ့ ေက်းဇူးအထူးတင္ပါသည္ေပါ့ေနာ္.. ။

ေနာက္ထပ္ ေက်းဇူးတင္ရမဲ့ သူကေတာ့ မွန္မွန္လာအားေပးၿပီး ကြန္မန္႕ေတြေရးေပးတဲ့ ဒူကဘာ၊ က်မေရးထားတာေလးေတြကို တကူးတကနဲ႕ ပုိစ္တင္ေပးတဲ့ ေနာ္မန္၊ ေရးထားတာေတြကို ေစာင့္ဖတ္ေပးၾကတဲ့ စာဖတ္သူေတြ အားလံုး၊ အထူးသျဖင့္ c-box ထဲမွာ ေျခရာေလးမ်ားခ်န္သြားခဲ့ၾကတဲ့.. သစ္နက္ဆူးမေဗဒါေရာင္ျပန္ဟန္လင္းထြန္း… စသျဖင့္ အားလံုးကို ေက်းဇူးအထူးတင္ပါေၾကာင္း …

Monday, October 20, 2008

အေႄကြးကင္းၾကေစခ်င္သည္...

ကိုးရီးယားရုပ္ရွင္ကားေလးၾကည့္ၿပီး ဇတ္လမ္းထဲက မင္းသား၊ မင္းသမီးေတြရဲ႕ ေပ်ာ္စရာအခန္းေလးၾကည့္လိုက္ရလို႕ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ေပ်ာ္ရြင္ေနတုန္း၊ ဘေလာ့ေတြကို ၾကည့္မိပါတယ္(လူမဆန္ေသာ ရက္စက္မႈ)။ မတရားႏွိပ္စက္ သတ္ျဖတ္ေနလိုက္တာမ်ား ကိုယ့္လူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္းမွ ဟုတ္ပါေသးရဲ႕လားလို႕ ထင္မိလာတယ္။ ဒါေတြကိုၾကည့္ၿပီးရင္ထဲမေကာင္းလို႕ ကိုယ့္စိတ္ကို ကိုယ့္ဖာသာ ျပန္ဆန္းစစ္ေနမိတယ္။ တခဏတည္းမွာ စိတ္ရဲ႕ျဖစ္စဥ္ေတြဟာ ေပၚလာတဲ့ အာရံုေတြေပၚမူတည္ၿပီး ေျပာင္းလဲေနတာ မၿပီးဆံုးႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ ထင္လာတဲ့အာရံုေတြေပၚ လိုက္ၿပီး ျဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ စိတ္ေတြအေပၚမွာ မၿမဲတဲ့ အနိစၥေတြပဲဆိုတာကို သတိမထားပဲ ေလာဘ၊ ေဒါသေတြနဲ႕ ကိုယ္ရဲ႕ေန႕ေပါင္းမ်ားစြာေတြကို ျဖတ္သန္းလာခဲ့တာ ကိုယ္ရွင္သန္ရမဲ့ သက္တမ္းရဲ႕ ထက္ဝက္နီးပါရွိေနၿပီ ဆိုတာကိုထိတ္လန္႕စြာဆင္ျခင္မိလာပါတယ္။ အဲ့ဒီိလို ဆင္ျခင္မိလာတာနဲ႕ တၿပိဳင္နက္တည္း ေက်းဇူးေတာ္ရွင္ ေဝဘူဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ ေႄကြးေျပတရားေတာ္ကို ျပန္လည္ႏွလံုးသြင္းမိၿပီး စာဖတ္သူတို႕ကိုလည္း ေဝမွ်လိုတာေၾကာင့္ ဒီပို႕စ္ေလးကို တင္ျဖစ္သြားပါတယ္။

ေက်းဇူးရွင္ ေဝဘူဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေႄကြးေျပတရားေတာ္

ေက်းဇူးရွင္ေဝဘူဆရာေတာ္ သီတင္းသံုးရာ ေဝဘူေခ်ာင္၌ လျပည့္လကြယ္ သီတင္း ေန႕မ်ား၌ ဆရာေတာ္ဘုရားသည္ သံဃာေတာ္မ်ားႏွွင့္ သိမ္ဝင္ၿပီး သိမ္မွ သံဃကိစၥ ၿပီးစီိးေသာအခါ တရားပလႅင္သို႕ႄကြလာကာ တရားခ်ီးျမင့္ေတာ္မူပါသည္။ ယခု (၁၃၃၃-ခုႏွစ္) ဝါေခါင္လကြယ္ေန႕က ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးသည္ အ႒ဂၤသီလခ်ီးျမင့္ၿပီးေနာက္ မိမိတို႕ ေဆာက္တည္သည့္သီလကို ျပည့္ေအာင္ျဖည့္က်င့္ၾကပါက မိမိတို႕အလိုရွိရာ ေဗာဓိဆုႏွင့္ စံဝင္ႏိုင္ေၾကာင္းမိန္႕ေတာ္မူၿပီးလွ်င္ ေအာက္ပါအတိုင္း ေမးျမန္းစစ္ေဆးၿပီး ေဟာၾကားေတာ္ မူပါ၏။

မရပ္နားရေသာ စိတ္
ဒီေန႕ေတာ့ ဥပုသ္ေန႕ဆိုေတာ့ တို႕က ကေန႕အဖို႕ပဲ ေမးပါမယ္ဗ်ာ၊ သူတို႕ အရုဏ္တက္ကေန ဒီေန႕ေတာ့ ဥပုသ္ေန႕ပဲဆိုၿပီး သီလေဆာက္တည္ၾကၿပီးကတည္းက အခုအခ်ိန္ထိ ဘုရားအဆံုးအမနဲ႕ ေနၾကထင္ပါဗ်ား။ ဟုတ္ၾကရဲ႕လား။
မဟုတ္ပါ ဘုရား။
ေဟ… ဒါျဖင့္ ဘယ္လိုမ်ား ေနၾကလဲ။ ( ေနတဲ့အခါေနပါတယ္ ဘုရား။ လြတ္တဲ့အခါလဲ လြတ္ပါတယ္ဘုရား။)
ဘယ္ေလာက္မ်ားလြတ္ၿပီး ဘယ္ေလာက္မ်ားေနၾကလဲဗ်ား။ (မေျဖၾကပါ)
ထိုအခါ ဆရာေတာ္က ၿငိမ္ေနပံုေထာက္ေတာ့ ေတာက္ေလွ်ာက္ေနၾက ထင္ပါဗ်ား။
မဟုတ္ပါ ဘုရား။
ေအး… ဒါျဖင့္ေမးဦးမယ္ဗ်ာ။ လွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္းမွာ စိတ္ဟာ ဘယ္ေလာက္ပ်က္သတဲ့ တုန္းဗ်ာ။
ကုေေဋတသိန္းပါ ဘုရား။
ပ်က္တာ ကုေဋတသိန္းေနာ္။
ေအး… စိတ္ထဲမွာ ဣ႒ာ႐ံုရယ္၊ အနိ႒ာ႐ံုရယ္ တမ်ဳိးစီေပၚေနတယ္ မဟုုတ္လား။
မွန္ပါ့ဘုရား။
ေအး… အဲ့ဒီဣ႒ာ႐ံုနဲ႕ အနိ႒ာ႐ံုတို႕ဟာ ျပတ္သြားတယ္ဆိုတာမ်ား ရွိသလားဗ်ာ။
မရွိပါဘုရား။ တမ်ဳိးမဟုတ္တမ်ဳိး ေပၚေနပါတယ္ဘုရား။
အင္း… အဲ့ဒီလိုေပၚေပါက္ေနတာက သံသရာတေလွ်ာက္မွာ မိမိတို႕ျပဳခဲ့တဲ့ ကုသိုလ္၊ အကုသိုလ္ကံေတြေၾကာင့္ ကလ်ာဏ မိတၱျဖစ္တဲ့ ဣ႒ာ႐ံုေတြေပၚလာေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္သလဲ။
ေလာဘျဖစ္ပါတယ္ဘုရား။
ေလာဘျဖစ္ေစတာက ကုသိုလ္လား၊ အကုသိုလ္လား။
အကုသိုလ္ပါ ဘုရား။
ပါပမိတၱျဖစ္တဲ့ အနိ႒ာ႐ံုေတြ ေပၚလာေတာ့ေကာဗ်ာ။
ေဒါသ ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား။
ေဒါသျဖစ္ေတာ့ ကုသိုလ္လား၊ အကုသိုလ္လား။
အကုသိုလ္ပါဘုရား။
ေအး… အဲ့သလို ေကာင္းတဲ့အာ႐ံုေပၚလို႕ လက္ခံလိုက္ျပန္ယင္လဲ ႏွစ္သက္မႈ တဏွာ၊ လိုခ်င္မႈ ေလာဘေတြျဖစ္ေတာ့ အပါယ္ကိုသြားေစတဲ့ အကုသိုလ္ပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ။
ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား။
မေကာင္းတဲ့အာ႐ံုေပၚလို႕ သိမ္းပိုက္မိျပန္ယင္လဲ စိုးရိမ္မႈ ေသာက၊ ဒုကၡ ေဒါသတရားမ်ား ျဖစ္ေစျပန္ေတာ့လဲ အပါယ္စာ အကုသိုလ္ပဲရတယ္မဟုတ္လား။
ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား။
အဲ့… ဒါျဖင့္ ဒီကလ်ာဏမိတၱ၊ ပါပမိတၱမ်ားျဖစ္တဲ့ ဣ႒ာ႐ံု၊ အနိ႒ာ႐ံုတို႕ဟာ မေပၚပဲ ဘယ္အခါမွာေနတုန္းဗ်ာ။
ဘယ္အခါမွ မေနပါဘုရား။ အၿမဲေပၚေနပါတယ္ဘုရား။
ေအး… အဲ့ဒါေတြက သံသရာတေလွ်ာက္ ကိုယ္ျပဳခဲ့တဲ့ အမႈေတြပဲဗ်ာ။ အဲ့သလို ဘယ္သူမျပဳ မမိျပဳခဲ့တဲ့ ကလ်ာဏမိတၱဘဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပါပိတၱဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူတို႕ေပၚလာရင္ ကိုယ့္မွာဘာရသလဲ။
အကုသိုလ္ပဲ ရပါတယ္ဘုရား။
ေအးဟုတ္တယ္၊ ေကာင္းတာျဖစ္ေတာ့ ႏွစ္သက္မႈတဏွာနဲ႕ လိုခ်င္မႈ ေလာဘျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီတဏွာတို႕ ေလာဘတို႕က ဘာမႈေတြလဲဗ်ာ။
မီးေတြပါဘုရား။
ေအးဗ်ာ… ေလာဘကလည္း မီး၊ တဏွာကလည္း မီး၊ ေဒါသကေကာဗ်ာ။
မီးပါ ဘုရား။
ေအး… အဲ့ဒီေတာ့ ဘာေပၚေပၚ မီးေလာင္ခံရတာပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ။
မွန္ပါ့ဘုရား။
အဲ့ဒီေတာ့ သူတို႕ ေပၚခ်င္တာ ေပၚပါေစ၊ ကိုယ္က ဘုရားအဆံုးအမနဲ႕ေနေတာ့ သူတို႕ဝင္္လို႕ရသလားဗ်ာ။
မရေတာ့ပါ ဘုရား။
ေအး… ဘုရားအဆံုးအမနဲ႕သာ ကိုယ္ကေနေတာ့ သူတို႕ဝင္ခြင့္မရတာေပါ့ဗ်ာ။
မွန္ပါ့ဘုရား။
ဘုရားရွွင္ရဲ႕ အဆံုးအမဟာ ဘာနဲ႕တူသလဲဆိုေတာ့ အေနာတတၠ ေရအိုင္ႀကီးနဲ႕ တူတယ္။ အဲ့ဒီေရအိုင္ထဲကို ေလာဘမီး၊ ေဒါသမီး ဘာမီးေတြပဲက်လာလာ ေရထဲက် မီး ၿငိမ္းသြားရသလုိ ဘယ္မွအေလာင္မခံရေတာ့ဘူးဗ်ာ။ ၾကားလား။
မွန္ပါ့ဘုရား။

ေႄကြးေဟာင္းမဆပ္ ေႄကြးသစ္ထပ္
ေအး … ထပ္ေမးရအံုးမယ္။ မ်က္စိတစ္မွိတ္ လွ်ပ္တစ္ပ်က္အတြင္း ဘယ္ေလာက္ ပ်က္သတုန္း။
ကုေဋတစ္သိန္းပါ ဘုရား။
ေအး… ကုေဋတစ္သိန္း ျဖစ္ပ်က္ေတြကိုသိမွ အဓိပညာလို႕ ေခၚတယ္ဗ်ာ။ အဲဒီေတာ့ ခႏၱာအစဥ္မွာ ျဖစ္ပ်က္တဲ့တရားကို သိမွဗ်ာ။ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အဆံုးအမအသိနဲ႕ မေနယင္ ခုတင္ကေျပာခဲ့တဲ့ ဘယ္ေလာက္တဲ့လဲဟဲ့။
ကုေဋတစ္သိန္းပါ ဘုရား။
ေအး… လွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္းမွာ ျဖစ္ၿပီးပ်က္သြားတဲ့ ကလ်ာဏမိတၱ၊ ပါပမိတၱ ကုေဋ တစ္သိန္းဟာ ကိုယ့္မွာ ေႄကြးတင္တာပါပဲဗ်ာ။ ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်ာ။
ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား။
ခႏၱာမွာ အစဥ္ေပၚေနတဲ့ ဣ႒ာ႐ံုနဲ႕ အနိ႒ာ႐ံုေတြဟာ ဘယ္သူျပဳေနတာလဲဗ်ာ။
ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပဳတာပါ ဘုရား။
ေအး… ကိုယ္ျပဳခဲ့တဲ့ သံသရာတေလွ်ာက္လံုးက ပါလာခဲ့တဲ့ ေႄကြးေတြကို ခုခ်ိန္ထိ ဘုရားရွင္ရဲ႕ အဆံုးအမနဲ႕ စိတ္ကေလးကို မထားယင္ လွ်ပ္တစ္ျပက္အတြင္း ကုေဋတစ္သိန္း ေႄကြးထပ္တင္ျပန္ေတာ့ ေႄကြးေတြေရတြက္လို႕ ရပါဦးမလားဗ်ာ။
မရေတာ့ပါဘုရား။
ေအး… အဲ့ဒါေၾကာင့္ ဘုရားရွင္အဆံုးအမနဲ႕ ေနၾကဗ်ာ။ ဒါမွ သူ႕ဘာသာသူ ျဖစ္ၿပီး ပ်က္သြားတာကို ကိုယ္ကမယူေတာ့ ေႄကြးေတြေၾကကုန္တာေပါ့ဗ်ာ။ ဟုတ္ရဲ႕လား။
ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား။
ကိုယ္က မယူေတာ့ ေႄကြးသစ္လည္းတိုးေသးသလားဗ်ာ။
မတိုးေတာ့ပါဘုရား။
အဲ့ဒီေတာ့ ေႄကြးသစ္လည္းမတင္ေတာ့။ ေႄကြးေဟာင္းလည္းေၾကၿပီး၊ ျဖစ္ၿပီးပ်က္သြားတာကို သိမွ အဓိပညာဗ်ား။
မွန္ပါ့ ဘုရား။
ေအး… ဒီေတာ့ ဘုရားရွင္ အဆံုးအမျဖစ္တဲ့ အသိစိတ္ကေလးနဲ႕ ေနဖို႕ရာက ဘယ္ေနရာမွာမွ ေနလို႕ျဖစ္တယ္လို႕ ကန္႕သတ္ထားခ်က္ ရွိေသးသလားဗ်ာ။
မရွိပါဘုရား။
တစ္ေယာက္ထဲေနယင္ေရာဗ်ာ ျဖစ္ရဲ႕လား။ ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား။
အမ်ားနဲ႕ေရာဗ်ာ။ ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား။
ထိုင္ေနယင္းေကာဗ်ာ။ ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား။
သြားယင္းေကာဗ်ာ။ ျဖစ္ပါတယ္ဘုရား။
ေအး… အဲ့သလို ကန္႕သတ္ခ်က္မရွိ ဣရိယာပုတ္ ေလးပါးလံုးလဲျဖစ္၊ တစ္ေယာက္ထဲလဲျဖစ္။ အမ်ားနဲ႕လည္းျဖစ္။ ဟုတ္ရဲ႕လားဗ်ာ။
ဟုတ္ပါတယ္ဘုရား။
ေအး… ဟုတ္ၿပီ။ ဘယ္မွာေနေန ေနလို႕ရၿပီ။ ပိုက္ဆံေကာ ကုန္ရဦးမွာလားဗ်ာ။
မကုန္ပါဘုရား။
အခ်ိန္ေကာ သီးျခား ယူရေသးလားဗ်ာ။
မယူရပါဘုရား။
ဒါျဖင့္ ဘယ္ဟာမ်ား ခက္သတုန္း။ ထားရတာေကာပင္ပန္းလို႕လားဗ်ာ။
မပင္ပန္းပါ ဘုရား။
ေအး .. ဒါျဖင့္ ဘယ္ဟာခဲယဥ္းသတုန္း။
ဘာမွ မခဲယဥ္းပါဘုရား။
ေအးေပါ့ေလ၊ သူတို႕ကဟိုဥပမာလိုေပါ့ဟယ္။ နင္တို႕စီးပြာရွာတာ သိပ္အမ်ားႀကီးရေတာ့ ေဘးလူေတြက ခင္ဗ်ားတို႕ ေရြေတြ ေငြေတြ ဘယ္ေလာက္ရသလဲလို႕ ေမးေတာ့ ေျပာၾကမွာလားဗ်ာ။
မေျပာၾကပါဘုရား။
ဘာေၾကာင့္လဲ။ ။ မေျပာအပ္လို႕ပါဘုရား။
ေအး… အဲ့သလိုပ၊ ေရြေငြနဲ႕ တရားရတနာ ဘယ္ရတနာက ျမတ္သလဲ။
တရားရတနာက ျမတ္ပါတယ္ဘုရား။
ေအး… အဲဒါေၾကာင့္ တို႕ဒါယကာ ဒါယိကာမႀကီးေတြက ဖြင့္မေျပာၾကတာပါေလ။ ယခု ဘယ္အခ်ိန္ရွိပါသလဲ။
ည ၇-နာရီပါဘုရား။
ေအး… အာရုဏ္တက္ရဖို႕ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ရေသးလဲ။
၁၀- နာရီေလာက္ရပါေသးတယ္ ဘုရား။
ေအး…ေအး…၊ သူတို႕က တဆက္တည္း ေဆာက္တည္ၾကမွာ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ ေႄကြးေတြေျပေအာင္ ႄကိုးစားၾကဗ်ာ။ အတိတ္ကျပဳခဲ့တဲ့ ဝီရိယနဲ႕ ကုသိုလ္တရားေတြက ေစာင့္ေနပါတယ္ဗ်ာ၊ အက်ဳိးေပးမလို႕ပါ။ ကဲ.. ကဲ အားလံုးလဲ ေအာင္ၾကပါၿပီဗ်ာ။
သာဓု… သာဓု… သာဓု…။


( မွတ္ခ်က္။ ။ ဓမၼာစရိယဦးေဌးလႈိင္၏ ရတနာသံုးပါဂုဏ္ေက်းဇူး စာအုပ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပ ပါသည္။ )

Saturday, October 18, 2008

ေျမဇာျမက္... တပင္ (ဇာတ္သိမ္းပိုင္း)


က်မနဲ႕ သမီးေလးကို ခိုကိုးရာမဲ့တဲ့ အမ်ဳိးသမီးနဲ႕ ကေလးသူငယ္မ်ားေစာင့္ေရွာက္တဲ့ ေနရာကို ပို႕ေပးဖို႕ ဆရာမေတြက စီစဥ္ေပးပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်မ ဒီေနရာေလးကေန မခြဲႏိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဒီေနရာေလးက က်မအတြက္ ေအးခ်မ္းတဲ့အျပင္ က်မကိုလက္ထပ္ လိုတဲ့ ခ်စ္သူ တေယာက္လည္း ရွိေနလို႕ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မသူနဲ႕လက္ထပ္လိုက္ရင္ အားကိုးရာ ရွိၿပီပဲ။ ဒါေၾကာင့္ က်မတို႕တိုင္ပင္ၿပီး သူေခၚရာေနာက္လိုက္သြားခဲ့မိပါတယ္။ ကိုယ့္ကိုကူညီေပးၾကတဲ့ ဆရာမတို႕ကိုအားနာေပမဲ့ သူနဲ႕ တသက္လံုးလက္တြဲၿပီး မိသားစု ဘဝေလးတည္ေဆာက္ခ်င္လို႕ပါ။

က်မတို႕ ေခတၱတည္းခိုဖို႕ တေနရာကိုသြားၾကတယ္။ သူ႕ရဲ႕ မိတ္ေဆြရွိတဲ့ေနရာကိုပါ။ အဲ့ဒီကတဆင့္ အလုပ္အကိုင္ရွာေဖြၿပီး စရိတ္ေလးမ်ားစုေဆာင္းကာ က်မတို႕ရဲ႕ ေမြရပ္ေျမကို ျပန္ၾကမယ္လို႕ တိုင္ပင္ၾကရင္းေပါ့။ က်မတို႕ ေရာက္သြားရတဲ့ သူ႕မိတ္ေဆြျဖစ္သူရဲ႕ ေနထိုင္ရာအရပ္ကေတာ့

အုန္းဖ်ံ ဒုကၡသည္စခန္းတဲ့။ တဲအိမ္ေလးေတြဟာ ေတာင္ေစာင္းေတြမွာ တေမွ်ာ္တေခၚ ႀကီးပါပဲ။ က်မတို႕ ေရာက္သြားတယ္ဆိုရင္ ေနစရာ ရေပမဲ့ စားစရာက ဒုကၡသည္စာရင္း မဝင္လို႕ မရခဲ့ပါဘူး။ ဒီေလာက္မ်ားတဲ့ လူေတြဟာ က်မထက္ပိုၿပီး ဒုကၡေရာက္ၾကလို႕သာ သူတို႕ ဒုကၡသည္ဆိုတဲ့ စာရင္းဝင္ၾကတာမုိ႕ က်မအတြက္ေတာ့ ေျဖသာရာရပါေသးတယ္။ က်မက သူတို႕ေလာက္မွ ဒုကၡမေရာက္ေသးပဲကိုး။ ကိုယ့္ေျခလက္ေတြရွိေနသမွ် က်မ ရုန္းကန္ႏိုင္ပါတယ္ေလ။ အားကိုးစရာ သူတစ္ေယာက္လံုးေတာင္ က်မအနားမွာ ရွိေနေသး တာပဲ။ က်မတို႕ ရရာအလုပ္ရွာလုပ္ၾကပါတယ္။ ေျပာင္းဖူးခ်ဳိး၊ ငရုတ္ဆြတ္ ဘယ္အလုပ္မွ လက္မလြတ္ဘဲ ႀကိဳးစားၿပီးလုပ္ၾကေပမဲ့ စားဖို႕အတြက္ေတာင္ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲခဲ့ပါတယ္။ ေနပူႀကီးထဲ ပင္ပန္းလဲ ဇြဲမေလွ်ာ့ပဲ အလုပ္လုပ္တဲ့ က်မ ေရာဂါေတြရလာပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္း အားအင္ေတြဆုတ္ယုတ္လာလိုက္တာ ကိုယ့္ပံုကိုယ္ မွန္ထဲျပန္မၾကည့္ ရဲေတာ့ဘူး။ စိုျပည္ခဲ့တဲ့ အသားအေရေတြဟာ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေပ်ာက္ကြယ္သြားတာ ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုေတာင္ မယံုႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ သူဆိုတာလည္း က်မရုပ္ပံုကို မၾကည့္ရဲေတာ့လို႕ ေပ်ာက္ ကြယ္သြားခဲ့ၿပီ။

က်မ အားကိုရာ မဲ့ျပန္ပါၿပီ။ က်မရဲ႕ ဒီပံုစံနဲ႕ေတာ့ ေလာကႀကီးထဲ ေနလဲမေနခ်င္ေတာ့ ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မ ေသလို႕ေတာ့ မျဖစ္ေသးဘူး။ က်မ မရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ သမီးေလးကို စိတ္ခ်ရတဲ့ေနရာမွာ ထားခဲ့ခ်င္ေသးတယ္။ မိသားစုဘဝေလး မပိုင္ဆိုင္ရရင္ေတာင္ ေအးခ်မ္းတဲ့ ေမတၱာရိပ္ ေအာက္မွာ သမီးေလးကို ထားခဲ့ခ်င္တယ္ေလ။ က်မဆံုးျဖတ္ၿပီး ေခ်စံုကန္ ထြက္ခဲ့မိတဲ့ ေနရာကို မေရာက္ေရာက္ေအာင္ ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ေစတနာကို ေစာ္ကားခဲ့မိတဲ့ က်မကို ဆရာမေလးေတြက မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ေလာက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ မိခင္ေမတၱာအျပည့္နဲ႕ ( က်မရင္ထဲမွာ အေမ လို႕ေခၚေနမိတဲ့ ) ဆရာမႀကီးကေတာ့ က်မအတြက္ ေနရာတခု ျပန္စီစဥ္ေပးခဲ့ပါတယ္။ က်မ ဒီမွာေသခြင့္ရရင္ ေၾကနပ္ပါၿပီ အေမရယ္။
ေနစရာ၊ စားစရာေတြ ျပန္ရေပမဲ့ က်မ ဘာမွစားလို႕မရေတာ့ဘူး။ စားခ်င္တာေလး ေတြ႕လို႕ စားလိုက္မိရင္ ခ်က္ခ်င္း အိမ္သာျပန္ဝင္ရတယ္။ အၿမဲတမ္းလဲ ရင္ပူေနလို႕ ေရခဲတုန္းေလးေတြကိုပဲ ကိုက္စားေနရတယ္။ က်မ ဒီခႏၱာကိုယ္ႀကီးကို ေတာ္ေတာ္ရြံမုန္းမိ ပါတယ္။ ေနာင္ဘဝေတြမ်ားရွိရင္ ဒီေလာက္ေလးလံတဲ့ ခႏၱာကိုယ္ႀကီး ဘယ္ေတာ့မွ မရပါေစနဲ႕လို႕ ဆုေတာင္းမိပါတယ္။ က်မ ရခ်င္တာကေတာ့ ေပါ့ပါးတဲ့ခႏၱကိုယ္ေလးမွာ ကိုယ္သြားလိုရာကို ျပန္သန္းသြားႏိုင္တဲ ေတာင္ပံတစံုပါတဲ့့ ငွက္ကေလးဘဝပါ။

ေႏြတေန႕ရဲ႕ ေရာင္နီမတက္ေသးခင္မွာ က်မ ေတာင္ပံတစံုရလာပါတယ္။ က်မ ေကာင္းကင္ေပၚ ပ်ံသန္းတက္ၾကည့္မိတဲ့အခါ… အိုး… ေလာကႀကီးဟာ သိပ္ေအးျမပါလား။ ဟိုး… အေရွ႕ဘက္ မိုးကုပ္စက္ဝိုင္းမွာ ေရာင္နီဖ်ဖ် လွမ္းျမင္ေနရပါၿပီ။ က်မ ေမြးရပ္ေျမရွိရာ ဘက္ မွန္းဆၿပီးထြက္ခဲ့ပါၿပီ။ လမ္းမွာ ပ်ံသန္းသြားေနၾကတဲ့ ငွက္ကေလးေတြကို ေတြ႕လို႕ သူတို႕ရွိရာဘက္ ပ်ံထြက္ခဲ့လိုက္တယ္ ဆိုရင္ပဲ.. လွပလိုက္တဲ့ ၿမိဳ႕ရြာေတြ။ ဘုရား၊ ေက်ာင္း၊ ကန္ေတြ၊ တန္ေဆာင္းျပႆဒ္ေတြနဲ႕ စိမ္းလန္းစုိေျပတဲ့ လယ္ကြင္းေတြ။ ဒါ.. ငါ့ရဲ႕ေမြးရပ္ေျမလား… ငွက္ကေလးေတြကို လွမ္းေမးလိုက္ေတာ့… မဟုတ္ေသးဘူး… တဲ့။ ေရွ႕ဆက္ခိုင္းတယ္။ တေနရာေရာက္ေတာ့ ေနဝင္လုအခ်ိန္ေရာက္ၿပီေပါ့။ ငွက္ကေလးက ၫြန္ျပတယ္… ဟိုးေနရာ…တဲ့။ ေမြးရပ္ေျမဆိုတာကို သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရလို႕ နီးသထက္နီး ေအာင္ ဆင္းၾကည့္လိုက္တယ္ဆိုရင္ပဲ…။ မိုးေခါင္ေရရွား ရပ္ဝန္းက လယ္ကြင္းေတြထဲမွာ ကၽြဲမဲတအုပ္ပါလား။ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္မွ ကဆုန္ေပါက္ျမဴး ေနၾကတဲ့ ကၽြဲတအုပ္ရဲ႕ ခြာ ေတြေအာက္မွာ ေျမဇာျမက္ပင္ကေလးေတြ တဖုတ္ၿပီးတဖုတ္ ကမၻာေျမေပၚက ဆြဲႏႈတ္ခံေနၾကရပါေပါ့လား။ သည္းးခံလိုက္ပါအံုး ေျမဇာျမက္ ေလးတို႕ရယ္။ မၾကာခင္မွာ ဒီကၽြဲတအုပ္ သူတို႕ရဲ႕ တင္းကုပ္ဆီ သြားၾကရေတာ့မွာပါ။

(မွတ္ခ်က္။ ။ စိတ္ကူးယဥ္ဝတၳဳတပုဒ္ မဟုတ္ပါ။ ထိုင္းႏိုင္ငံ မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရွိ ဆရာမႀကီး ေဒါက္တာ စင္သီယာေမာင္၏ ေဆးခန္းတြင္ AIDS ေရာဂါျဖင့္ ေသဆံုးသြားသူ အမ်ဳိးသမီးငယ္ေလး၏ တကယ့္ျဖစ္ရပ္မွန္ကို အနည္းငယ္ ျဖည့္စြက္၍ ေရးသားခဲ့ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ သူမ၏အမည္ကေတာ့ “ႏြယ္” ပါ။ သို႕ေသာ္ တြယ္ခ်င္ရာ တြယ္ခြင့္မရခဲ့တဲ့ ေျမဇာျမက္တပင္မွ်သာ….။ ဒုကၡေတြ တနင့္တပိုးႏွင့္ သူမထားခဲ့ရစ္ေသာ သမီးငယ္ေလး မွာေတာ့ သူမေလာက္ ဒုကၡမေရာက္ေတာ့ပါဘူး။ ဘာ့ေၾကာင့္လဲ ဆိုေတာ့ အခုခ်ိန္မွာ သမီးငယ္ေလးက လံုၿခံဳ ေအးခ်မ္းတဲ့ ထိုေနရာ ေလးမွာေရာက္ရွိေနတယ္လို႕ က်မ သိထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။)

ႀကိဳးစားပါဦးမည္။
ခၽြန္း (၁၈.၁၀.၂၀၀၈)


Tuesday, October 14, 2008

ေျမဇာျမက္... တပင္ (တတိယပိုင္း)


(၅)

အိပ္ယာကႏိုးႏိုးျခင္း ခႏၱာကိုယ္က အရိုက္ခံထားရသလိုနာက်င္ေနတယ္။ ေသေသခ်ာ ခ်ာစဥ္းစားလိုက္မွ ကိုယ္ဝန္ဖ်က္ေနတာ တပတ္တိတိရွိေပမဲ့ ဘာမွထူးျခားမလာေသးတာပဲ။ ေသြးနည္းနည္းဆင္းတာေလာက္ပဲရွိတယ္။ က်မဘဝတေလွ်ာက္ ခံစားခဲ့ရတဲ့ နာက်င္မႈေတြက ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းေတြကို ဥေပကၡာျပဳႏိုင္ေနသလိုပဲ။ မိသားစုဘဝေလးဆိုတာကို မရဲတရဲေလး ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ဖူးေပမဲ့၊ အခု ဝမ္းနဲ႕လြယ္ထားရတဲ့ကေလးကို ဖ်က္ခ်ေတာ့လဲ ေၾကကြဲဝမ္းနည္းမႈ ေတြျဖစ္မလာပါဘူး။ သာမန္ကိစၥတခုေလာက္ပဲ က်မခံစားခ်က္ရွိိတယ္။ က်မဒီဒုကၡ ေတြကေန ျမန္ျမန္ လြတ္ေျမာက္ခ်င္တယ္။ မေဝးေတာ့ေသာကာလတခုမွာ က်မမိသားစုရွိရာကို ျပန္ေရာက္ေတာ့မွာပဲေလ။ `“နင့္ကိစၥက လုပ္လို႕မရေတာ့ဘူး” တဲ့.. ေဒၚဘုမက ေျပာလာတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လည္းဆိုေတာ့ `“နင့္ဟာက ရင့္ေနၿပီ.. အားလံုးအၿပီးအစီးဆို ေနာက္ထပ္ေငြ တေသာင္းေလာက္ထပ္ကုန္မယ္” တဲ့။ အစကတည္းက ေျခာက္လေက်ာ္ရွိေန တဲ့ ကိုယ္ဝန္ကိုဖ်က္ခ်ေပးႏိုင္တယ္လို႕ အာမခံထားလို႕ ရွိသမွ်ေငြေလး အကုန္ခံၿပီး လာပါ တယ္ဆိုမွ အခုေတာ့ရင့္ေနလိို႕ တဲ့။ ပိုက္ဆံထပ္ေပးရမယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္ကဘာဝင္ေငြရွိလို႕ ဘယ္သူကေထာက္ပံ့ေနလို႕လဲ။
တပူေပၚႏွစ္ပူဆင့္ဆိုတာ ဒါမ်ဳိးပဲျဖစ္မယ္ထင္ပါတယ္။ က်မမွာ ပိုက္ဆံမရွိ၊ ေနစရာမရိွ တဲ့အျပင္ ေရာဂါပါထပ္တိုးလာျပန္ၿပီ။ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးက ပိုက္ဆံမရွိေတာ့လို႕ သူ႕အိမ္မွာလည္း မထားခ်င္သလို၊ ဘာမွလည္းထပ္မလုပ္ေပးႏိုင္ေတာ့လို႕ က်မေနထိုင္လို႕ ရႏိုင္တဲ့ေနရာကို လမ္းညႊန္ေပးပါတယ္။ အဲ့ဒီေနရာေလးကေတာ့


က်မနဲ႕ေရစက္မကုန္ႏိုင္ဘူးလို႕ပဲ ေျပာရေတာ့မယ္ထင္ပါတယ္။ ဘဝရဲ႕ ဆိုးဝါးလွတဲ့ အတိတ္ျဖစ္ရပ္ေတြကို ျပန္သတိမရခ်င္ေတာ့လုိ႕ ေျခဦးေတာင္မလွည့္ေတာ့ဘူးလို႕ ဆံုးျဖတ္ ထားတဲ့ေနရာကို ဒုကၡေတြတပံုႀကီးနဲ႕ ျပန္သြားရဦးမဲ့ က်မရဲ႕ အျဖစ္က တြင္းေရငင္ေနရတဲ့ ေရပံုးတလံုးလို ႀကိဳးတေခ်ာင္းရဲ႕ ခ်ည္ေႏွာင္မႈေအာက္မွာ ျမဳပ္လိုက္ ေပၚလုိက္နဲ႕ သံသရာ လည္ေနတာ ကိုယ္ေရာက္ခ်င္တဲ့ေနရာကို ေတာ္ရံုကံတရားႏွင့္ေတာ့ ေရာက္ႏိုင္မည့္ပံု မေပၚ။ ေဒၚဘုမရဲ႕ ေကာင္းမႈနဲ႕ပဲ မယ္ေတာ္ေဆးခန္းကို က်မေရာက္ခဲ့ရတယ္။ ဒုကၡေရာက္ေနၾကတဲ့ လူနာေတြၾကားထဲမွာ က်မလည္းေနရာတခုရခဲ့ပါတယ္။ မက်န္းမာေပမဲ့ က်မေနခဲ့ရတဲ့ ေနရာ အားလံုးထဲမွာ ဒီေနရာေလးကေတာ့ သုခရိပ္ၿမံဳေလးတခု ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ က်မအထီးက်န္မျဖစ္ဘူး။ က်မအတြက္သူငယ္ခ်င္းဆိုတာရွိခဲ့တယ္။ ဒီေနရာမွာ က်မ အားမငယ္ရဘူး။ အားေပးတဲ့ဆရာမေတြ အၿမဲရွွိတယ္။ ဒီေနရာမွာ ဝမ္းေရးအတြက္ မပူရဘူး။ အခ်ိန္တန္ရင္ ခ်က္ၿပီးသားထမင္း အရံသင့္စားရတယ္။ ဒီေနရာမွာ ႏွိပ္စက္မႈေတြမရွိဘူး။ လူလူျခင္းေမတၱာတရား ထားၾကတယ္။ ဒီေမတၱရိပ္ၿမံဳေလးရဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ က်မေနခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ၾကည္လင္ဧခ်မ္းၿပီီး အၿမဲတမ္းၿပံဳးရိပ္ သန္းေနတဲ့ မ်က္ဝန္းတစံုကိုေတြ႕ရတဲ့အခါ၊ ေမတၱာဓါတ္ေတြနဲ႕ ထံုမြမ္းထားတဲ့ စကားသံတခု ကိုၾကားရတဲ့အခါ ေတြမွာေတာ့ မိခင္ေမတၱာကိုရရွိခံစားရသလို၊ က်မကိုယ္တိုင္မွာလည္း မိခင္စိတ္ေတြ ေပါက္ဖြားလာတတ္ပါတယ္။ က်မရဲ႕ မပ်က္စီးသြားတဲ့ ဗိုက္ထဲက ကေလးကို က်မ ခ်စ္တတ္လာပါတယ္။ သားလား၊ သမီးလား မသိရေသးေပမဲ့ သူ႕ကိုထိခိုက္ေအာင္လုပ္ခဲ့ မိတာကို က်မေနာင္တရမိတယ္။ က်န္းမာစြာေမြးဖြားလာဖို႕ကိုလည္း အၿမဲဆုေတာင္းေနမိ ပါတယ္။ အေျခအေန အမ်ဳိးမ်ဳိးေၾကာင့္ မေမြးခင္ကတဲက ေရာင္းစားခံၾကရတဲ့ ကေလးေတြထဲ မွာေတာ့ က်မ ကေလးကို အပါမခံေတာ့ဘူး။ မလိုခ်င္ဘဲ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ထားရတဲ့ အမ်ဳိးသမီးေတြဆီက ကေလးမေမြးခင္ ေငြတဝက္ေပးၿပီး ကေလးေမြးၿပီးတာနဲ႕ က်န္ေငြတဝက္ ကိုေခ်ကာ ကေလးကိုယူသြားၾကသူ၊ ေပးလိုက္ၾကသူေတြရွိေပမဲ့ က်မရဲ႕ ကေလးကိုေတာ့ ဒီိလိုမလုပ္ရက္ေတာ့ဘူး။ အရင္ကစိတ္မ်ဳိးနဲ႕ဆို ကေလးကိုေရာင္း၊ ျပန္စရိတ္လုပ္လို႕ မိဘအိမ္ဆုိတာကို ရွာေဖြဖို႕ပဲ စဥ္းစာမိမွာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေမတၱာတရားရဲ႕ အရိပ္ေအာက္မွာ ဒီိလိုလုပ္ရပ္မ်ဳိးကို က်မမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ က်မ ေမတၱာငတ္သလို က်မကေလးကို မျဖစ္ေစခ်င္ဘူးေလ။
(၆)
မီးဖြားခန္းထဲမွာ နာက်င္မႈကို အခ်ိန္အတန္ၾကာခံစားရၿပီးတဲ့ေနာက္ က်မဘဝထဲကို ေရာက္လာတာကေတာ့ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြးသမီးေလးပါ။ သမီးေလးဟာ အရမ္းကိုခ်စ္စရာေကာင္း ေပမဲ့ သူ႕ေျခေခ်ာင္း၊ လက္ေခ်ာင္းေလးေတြက ပူးကပ္ၿပီးပံုပ်က္၊ ပန္းပ်က္ျဖစ္ေနပါတယ္။ သမီးေလးကို သနားၾကင္နာမႈေတြျဖစ္ရေပမဲ့၊ က်မရဲ႕ႏို႕ခ်ဳိကို တိုက္ေႄကြးခြင့္မရခဲ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိေပမဲ့ ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ႏို႕မႈန္႕ကိုသာတိုက္ေစခဲ့ပါတယ္။ သနားစရာ သမီးငယ္ေလးကို ဆရာ၊ ဆရာမေတြကလည္း ခ်စ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသား ဆရာမ မ်ားကလည္း သမီးေလး အတန္အသင့္အရြယ္ရလို႕ ခံႏိုင္ရည္ရွိလာရင္ ေျခ၊ လက္ ကေလးေတြကို ခြဲစိတ္ကုသေပးမည္တဲ့။ အားလံုးက အခမဲ့ေပမဲ့ ေမတၱာတရားေတြနဲ႕ပါ။ က်မ ဘဝေလး လန္းဆန္းစိုျပည္လာပါၿပီ။
က်မတို႕ သားအမိအတြက္ ေနစရာရွိသလို၊ ေငြေၾကးကေလးလည္းရွာေဖြဖို႕ အခြင့္ရ ထားတယ္။ ေဝးေဝးလံလံသြားလုပ္စရာမလိုပါဘူး။ အမ်ဳိးသမီးလူနာေဆာင္မွာ သန္႕ရွင္းေရး ေလးကိုယ္တတ္ႏိုင္သေလာက္လုပ္ရံုနဲ႕ တလတလမုန္ဖိုးေလးရေနတာပါ။ တေဆာင္တည္း ေန မီးေနသည္တခ်ဳိ႕ရဲ႕ အညစ္အေၾကးေပတဲ့အဝတ္ေတြကို ေလွ်ာ္ေပးရင္နဲ႕လည္း ကုသိုလ္ လည္းရ ဝမ္းလည္းဝဆိုတာလို သူတို႕ေပးကမ္းသြားတာေတြဟာလည္း၊ ကိုယ့္အတြက္ အသား တင္ဝင္ေငြေတြပါ။ ဒီေငြေတြနဲ႕ ကိုယ္စားခ်င္တာ စားလို႕ရသလို၊ ကိုယ္ဝတ္ခ်င္တာကိုလည္း ဝယ္ဝတ္လို႕ရတယ္။ က်မ စိုျပည္လွပခဲ့ပါတယ္။
လူ႕စိတ္ေတြကလည္း သိပ္ခက္ပါတယ္။ လူ႕အလိုနတ္မလိုက္ႏိုင္ဆိုတာလို ကိုယ္္လို ခ်င္တာရၿပီးသြားတဲ့အခါ ေနာက္ထပ္တခုကို လွမ္းေနတတ္တာ လူေတြရဲ႕ေလာဘတရားေတြ လား။ ျပည့္စံုသြားၿပီဆိုတာ မရွိႏိုင္ပဲ၊ လိုေနေသးတယ္ဆိုတာက ဘယ္ေလာက္ရရ အေတာမ သတ္ႏိုင္တဲ့ ေလာဘေနာက္လိုက္ ပုထုဇဥ္လူသားေတြရဲ႕ အာသာဆႏၵ။ က်မလဲ ဒီထဲကလူ တေယာက္ပါပဲ။ ကိုယ္ရေနတဲ့ အခြင့္အေရးထက္ ပိုၿပီးေတာ့လိုခ်င္လာခဲ့တယ္။ လိုခ်င္ေတာ့ ျပဳလုပ္၊ ျပဳလုပ္ေတာ့ရရွိလာပါတယ္။ ရရွိလာတာေတြကေတာ့ ဒုကၡေတြတနင့္တပိုး…
ပိုးဖလံမ်ဳိး၊ မီးကိုတိိုး၊ ကိုယ္က်ဳိးနည္းလွၿပီ… ဆိုတာလို ဒုကၡမီးေတြထဲကိုပဲ က်မတိုးဝင္ေနမိတယ္။ ၾကည္လင္ေအးျမတဲ့ ေရတေပါက္ထက္.. ဓါးသြားေပၚကပ်ားရည္စက္ ကို က်မ တပ္မက္မိခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ခ်ဳိၿမိိန္ျခင္းဆိုတဲ့ အရသာရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ….

ဆက္ရန္က်န္ပါေသးသည္။



Monday, October 13, 2008

ေျမဇာျမက္... တပင္ (ဒုတိယ)


(၃)
က်မအိမ္မွာဘာေတြျဖစ္ခဲ့တာလဲ။ အဲ့ဒီညကအေဖနဲ႕အေမကျပန္မလာလို႕ ေမာင္ႏွမ ေတြေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႕နဲ႕ အိပ္ၾကရတယ္။ မနက္လင္းေတာ့ လူႀကီးတခ်ဳိ႕က အမကို နင့္တို႕အေဖနဲ႕အေမေသၿပီတဲ့။ ၿပီးေတာ့ က်မကို အေမ့အရြယ္ ေလာက္ရွိတဲ့ မိန္းမႀကီးတ ေယာက္ကသူနဲ႕လိုက္ရမယ္တဲ့။ အမကလည္း လိုက္သြားဖို႕ ေျပာလို႕ အေမ့ကိုေတြ႕ရမယ္ အထင္နဲ႕ က်မလိုက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမ့ကိုအဲ့ဒီကတည္းက တခါမွမေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ အေမ့ကိုမွမဟုတ္ပါဘူး.. တျခား.. ဘယ္သူ႕ကိုမွမေတြ႕ရေတာတာ ခုခ်ိန္ထိပါ။ က်မ ေတြ႕ခဲ့ရတာေတြကေတာ့….


ဘန္ေကာက္တဲ့.. က်မတို႕ကိုခိုင္းတဲ့ ထိုင္းမႀကီးက ဗမာစကားနည္းနည္းတတ္တယ္။ က်မတို႕ဆိုတာက က်မလို အသက္ ၅ ႏွစ္နဲ႕ ၁၀ႏွစ္ၾကား ဗမာကေလးေတြ။ အားလံုးေပါင္းဆို ၁၂ ေယာက္.. ။ မိန္းခေလး ၉ေယာက္နဲ႕ ေယာက္်ားေလး ၃ေယာက္။ အခန္းတခုတည္းမွာ အားလံုးအတူတူေနရတယ္။ က်မတို႕လုပ္ရတဲ့အလုပ္က လူစည္ကားတဲ့ ေနရာေတြမွာ tissue စကၠဴလိပ္ကေလးေတြလိုက္ေရာင္းရတာ။ ေရာင္းတယ္ဆိုတာက ၾကားေကာင္းေအာင္ေျပာရ တာပါ။ တကယ္ကေတာ့ စကၠဴလိပ္ေလးတခုျပၿပီး ေတာင္းစားရတဲ့ သူေတာင္းစားဘဝပါ။ လူအမ်ားစုကလည္း စုတ္ျပတ္ေပေရေနတဲ့ ကေလးေတြရဲ႕လက္ထဲက စကၠဴလိပ္ေတြကို မယူပဲ သနားလို႕ စကၠဴလိပ္ဖိုးထက္တန္ဘိုးရွိတဲ့ေငြကို ေပးသြားၾကတာမ်ားပါတယ္။ မဝေရစာသာ စားရလို႕ ပိန္လွီေနတဲ့ကေလးေတြမို႕ တခ်ဳိ႕က စားစရာေလးေတြေပးတာလည္းရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေပးလာတဲ့စားစရာကို ယူစားလိုက္မိလို႕ ဆံုးမခံလိုက္ရတာကေတာ့ တသက္မေမ့ႏိုင္စ ရာပါပဲ။ က်မရဲ႕ လက္ဆစ္ေတြဟာ ေဆးလိပ္မီးနဲ႕ အတို႕ခံရတာမ်ားလြန္းလို႕ အမာရြတ္ေတြ ျဖစ္ေနပါတယ္။ က်မသူေတာင္းစားအျဖစ္ ခိုင္းစားခံရတာပါ။ ေတာင္းလုိ႕ရတဲ့ေငြေတြကေတာ့ က်မတို႕ဘာမွ မသံုးရပါဘူး။ က်မတို႕ကိုသူက အခေၾကးေငြနဲ႕ဝယ္ထားရလို႕ တန္ရာတန္ ေၾကးရေအာင္ ျပန္ခိုင္းစားေနတာလို႕ အၿမဲေျပာပါတယ္။ က်မကို ဘယ္သူကေရာင္းစားလို႕ ဘယ္သူပိုက္ဆံရသြားသလဲဆိုတာ က်မမသိေပမဲ့၊ က်မလုပ္ဆပ္ခဲ့ရတာကေတာ့ က်မဘဝ တစ္ခုလံုးပါပဲ။
အားကိုးရာမဲ့ေနတဲ့ က်မတို႕ဟာ သူ႕လက္ထဲကေနဘယ္လိုမွ လြတ္ေအာင္ေျပးလို႕ မရႏိုင္ပါဘူး။ က်မရဲ႕ခႏၱာကိုယ္ကေန ရသမွ်လုပ္အားခေတြကို နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိိးနဲ႕ ဖ်စ္ၫွစ္ယူခဲ့ တာ သူ႕လက္ကလြတ္ခဲ့တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ႀကံသာဆိုလွ်င္အရည္ေျခာက္ခန္းတဲ့ အဖတ္ၾကမ္း ျဖစ္ေနေလာက္ပါၿပီ။ သူ႕လုပ္ငန္းကို ရဲကသိၿပီးအဖမ္းခံရေတာ့မွ က်မတို႕လြတ္ခဲ့ၾကတာ။ သူ႕ရဲ႕ လက္ေအာက္မွာ၁၈ ႏွွစ္ေလာက္ေနခဲ့ရၿပီးတဲ့ က်မဘဝဟာ ဘာအသိဥာဏ္မွမရွွိေတာ့ သလိုပါပဲ။ သူခိုင္းသမွ် ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႕လန္႕နဲ႕ အလုပ္ေပါင္းစံုလုပ္ခဲ့ရေပမဲ့ ကိုယ့္တစ္ေယာက္ထဲက်ေတာ့ ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေတာ့လို႕ ဖမ္းတဲ့ရဲကပဲ အကူအညီေပးႏိုင္မဲ့ သူကို ရွာေပးခဲ့ရ တယ္။ က်မခဏကံေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ေဖာ္အလုပ္တေနရာ ရခဲ့ပါတယ္။ က်မအဲ့ဒီမွာ ေအးေအးေဆးေဆးေနခဲ့ပါတယ္။ အိမ္ရွင္ကလည္း ေအးေဆးတယ္ေလ။ ဘာျပႆနာမွမရွိတဲ့အျပင္ က်မေပ်ာ္ရြင္ခဲ့ရပါေသးတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ က်မေနတဲ့အိမ္က ကားဒရိုင္ဘာ `“ဖိဘြန္း” ေၾကာင့္ပါ။
(၄)
ဖိဘြန္းက က်မကိုလက္ထပ္ခ်င္တယ္တဲ့။ အရက္သမား ေဖာသြပ္သြပ္မို႕ ယူမဲ့သူမရွိ ေပမဲ့ က်မလိုလူတေယာက္အတြက္ကေတာ့ အတည္တက် လက္ထပ္ခ်င္တယ္ဆိုတဲ့သူ႕ စကားဟာ အားေဆးတခြက္လိုျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ က်မအရြယ္က မိသားစုဘဝကို တည္ေဆာက္ ႏိုင္တဲ့ အရြယ္ေရာက္ၿပီေလ။ က်မသူနဲ႕ ႏွစ္ဦးသေဘာတူ လက္ထပ္ခဲ့ပါတယ္။ က်မသေဌး ကိုေတာင္ အသိမေပးနဲ႕ဆိုလို႕ တုိးတိုးတိတ္တိတ္ လက္ထပ္ထားခဲ့တာ။ က်မတို႕ရွာထားသမွ် ေလးေတြ စုေဆာင္းထားၿပီးမွ ႏွစ္ေယာက္တစ္ဘဝ ထူေထာင္ၾကမယ္ေလ။
ကိုယ့္အိုးကုိယ့္အိမ္ေလးနဲ႕ေနရတဲ့ဘဝဆိုတာ က်မငယ္စဥ္က ခဏေလးပဲရခဲ့တာပါ။ အခုခ်ိန္မွာ ကိုယ္ကိုတိုင္ဖန္တီးခြင့္ရေတာ့မွာဆိုေတာ့ က်မစဥ္းစားရင္းေတာင္ဝမ္းသာမိပါ တယ္။ က်မဒီတသက္ ဒီလိုမိသားစုဘဝမ်ဳိးေလး ျပန္မရႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႕ထင္ထားခဲ့မိလို႕ပါ။ မိသားစုဘဝေလးတခုအတြက္ က်မအိပ္မက္မက္ခဲ့ရတာ လပိုင္းေလာက္ပဲၾကာပါတယ္။ ကံၾကမၼာမႈန္တိုင္းက ဖ်က္လိုက္ျပန္တယ္။ က်မမွာကိုယ္ဝန္ရွိလာေတာ့ အိမ္ရွင္ေတြကေမး လာတယ္။ က်မကေတာ့ ခပ္ရဲရဲပဲျပန္ေျဖလိုက္တယ္ေလ။ က်မေယာက်္ား`“ဖိဘြန္း” ဆိုတာ။ ဒါကို က်မရဲ႕သေဌးက ဆိုးဆိုးဝါဝါးလုပ္ရပ္အျဖစ္သတ္မွတ္ၿပီး က်မကိုႏွင္ခ်ခဲ့တယ္။ ကံဆိုးမ သြားရာ မိုးလိုက္လို႕ရြာဆိုတာ တကယ္ႀကံဳေတြ႕ခဲ့ရတဲ့ က်မအတြက္ကေတာ့ ခံစားရသိပ္ ခက္ပါတယ္။ ဖိဘြန္းေနတဲ့ အခန္းေလးကိုရွာေဖြၿပီး က်မလိုက္သြားေတာ့ စိမ္းစိမ္းကားကားနဲ႕ က်မကိုေမာင္းထုတ္တယ္ေလ။ သူနဲ႕အတူေနလို႕မရဘူးတဲ့။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္မွန္းမသိေတာ့ တဲ့က်မ ရဲစခန္းမွာသြားၿပီးအဖမ္းခံခဲ့ရပါတယ္။ သူတုိ႕ဘာလုပ္လုပ္က်မခံေတာ့မယ္။ ေထာင္ထဲ ဆိုလည္း ေနစရာရွိေသးတယ္ေလ။

ဆက္ပါဦးမည္

Saturday, October 11, 2008

သူတို႕မွာလည္း... တာဝန္ရွိတယ္။

သမီးေတြမနက္ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ ေက်ာင္းကားဆီကို လိုက္ပို႕ရေလ့ရွိပါတယ္။ သိပ္မေအးတဲ့အခ်ိန္မွာ သူတို႕အဖိုးက လိုက္ပို႕ေပးပါတယ္။ ကားမလာခင္မွာ ဒီလိုပဲေစာင့္ေနရေလ့ရွိပါတယ္။

ကားလာၿပီဆိုလွ်င္ေတာ့ တန္းစီၿပီးစနစ္တက်တက္ၾကရပါတယ္။ ကားေမာင္းတဲ့သူက ကေလးအေရအတြက္ကို သူ႕မွာပါတဲ့စက္ကေလးနဲ႕ မွတ္ထားရတယ္။ ကားေပၚေရာက္တဲ့ခေလးေတြအားလံုးရဲ႕ လံုၿခံဳေရးက သူ႕တာဝန္ျဖစ္သြားၿပီ။ကားရပ္လိိုပ္တာနဲ႕ လံုၿခံဳေရးအတြက္ STOP ဆိုတာက ကားတံခါးဖြင့္လိုက္တာနဲ႕ ေပၚလာၿပီး အေရွ႕ကျဖစ္ျဖစ္ အေနာက္ကျဖစ္ျဖစ္ ဘယ္ကားမွျဖတ္ေက်ာ္ေမာင္းလို႕မရေတာ့ဘူး။
ကေလးေတြ တက္တက္၊ ဆင္းဆင္း လံုၿခံဳေရးအတြက္ အျခားကားေတြက ရပ္ထားၾကရတယ္။
သူတို႕ကားေပၚတက္သြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ ပို႕ေပးရတဲ့ မိဘေတြက တာဝန္ေၾကၿပီ။ က်န္တာက ကားေမာင္းသူနဲ႕ ေက်ာင္းက ဆရာ၊ ဆရာမေတြက ဒီကေလးေတြ လံုၿခံဳဖို႕ ဆက္တာဝန္ယူၾကလိမ့္မယ္။ ကိုယ့္အိမ္ကိုယ္ျပန္ၿပီး လုပ္စရာရွိတဲ့အလုပ္ေတြကို ဧဧခ်မ္းခ်မ္းလုပ္လို႕ရတယ္။ ဘာမွသိပ္ၿပီးပူစရာမလို။ ဒီမွာေနရတာ ကိုယ့္တစ္မိသားစုအတြက္ကေတာ့ဘာမွပူစရာမရွိေပမဲ့ ျပည့္ျပည့္ဝဝ ေပ်ာ္ၾကည့္လို႕ကိုမရပါဘူး။ က်မတို႕မွာ ဘာႀကိမ္စာေတြမ်ား ရွိခဲ့ၾကသလဲမသိဘူး။ ဧခ်မ္းစြာေနလို႕ရတဲ့ေနရာမွာေတာင္ ဧခ်မ္းစြာေနထိုင္လို႕မရဘူး။ အခ်ိန္ရွိသမွ် ဒုကၡခံေနၾကရတဲ့ ကိုယ့္ေသြးသားခ်င္းေတြကိုပဲ ေမ့လို႕မရႏိုင္ေအာင္ စိတ္ဖိစီးေနၾကရတာ။

သူတို႕ေလးေတြအရြယ္ေရာက္လာၾကရင္ေတာ့ သူတို႕တိုင္းျပည္က ဒုကၡေတြပင္လယ္ေဝေနၾကတဲ့ သူတို႕ရဲ႕ ညီကိုေမာင္ႏွမေတြကို တနည္းနည္းနဲ႕ ကူညီႏိုင္ၾကဖို႕ တိုက္တြန္းရအံုးမယ္။သူတို႕မွာလည္းတာဝန္ရွိတယ္ေလ...

ေျမဇာျမက္... တပင္



(၁)
က်မရဲ႕ အိမ္ျပန္လမ္းက မေခ်ာေမြ႕ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မအိမ္ျပန္ခြင့္ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသိက အရာရာကိုသည္းခံႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ၾကပ္ညွပ္ေနတဲ့ကားႀကီးထဲမွာ လူေတြရဲ႕သက္ျပင္း ခ်သံေတြက တိုးတခါ၊ က်ယ္တလွည့္ပါပဲ။ လူမ်ဳိးစံု၊ ဘဝမ်ဳိးစံု၊ အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးစံုနဲ႕ က်မတို႕ရဲ႕ ေနထိုင္ရာေဒသကို ျပန္ၾကရမဲ့သူေတြက ဘာျဖစ္လို႕မ်ား သက္ျပင္းဒီေလာက္ခ်ေနၾကတယ္ ဆိုတာ က်မနားမလည္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ထဲက ခြဲခြါခဲ့ရတဲ့ က်မရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမကို ဒါပထမဆံုး ျပန္ေရာက္ဖို႕အခြင့္အေရးပါပဲ။ ဘယ္သူေတြဘာျဖစ္ေနေန က်မကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ပါတယ္။

‘မဗုိက္ကို ဆြဲတင္ေပးလိုက္ပါအံုး’ ဆိုတဲ့အသံနဲ႕အတူ လူတစ္ေယာက္က က်မလက္ကို ဆြဲၿပီး ေလွေပၚေရာက္ဖို႕ကူညီေပးပါတယ္။ က်မ..ရင္ထဲမွာ က်င္ခနဲေနေအာင္ ဝမ္းသာစိိတ္ ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါ.. ပထမဦးဆံုး လူေတြရဲ႕ ဂရုဏာတရားကို က်မခံစားရျခင္းပါ။ ဒါ.. က်မရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမက ပထမဦးဆံုး ႀကိဳဆိုလိုက္တဲ့ ေႏြးေထြးမႈပါလား။ အိမ္အျပန္လမ္းအတြက္ က်မမွာ ခြန္အားေတြရလိုက္ပါၿပီ။ ေမြးရပ္ေျမမွာ ပထမဆံုးေျခခ်ခြင့္ရတဲ့ေနရာက ျမဝတီတဲ့။ ေလွေပၚကဆင္းလိုက္သည္ႏွင့္ ဆိုးဝါးလွတဲ့အတိတ္ကျဖစ္ရပ္ေတြကို ဒီကမ္းစပ္မွာပဲအၿပီးတိုင္ ျမဳပ္ႏွံခဲ့ၿပီး လူသစ္၊ စိတ္သစ္၊ ဘဝသစ္နဲ႕ ေမြးရပ္ေျမမွ မိဘ၊ ေမာင္ႏွမေတြထံ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ျပန္မည္ဟု က်မ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။
ျမဝတီၿမိဳ႕ဆိုတာ အတူလာၾကတဲ့ခရီးေဖာ္ေတြေျပာလို႕ သိခဲ့ရေပမဲ့ က်မနဲ႕ေတာ္ေတာ္ စိမ္းပါတယ္။ သူတို႕နဲ႕အတူလိုက္ရင္း က်မဘယ္ကိုစၿပီး သြားရမလဲဆိုတာစဥ္းစားရင္း၊ သူတို႕ဘယ္သြားၾကမလဲဆိုတာကိုလည္း က်မစံုစမ္းၾကည့္ပါတယ္။ လူအမ်ားစုသြားၾကတာက ရံုးခန္းလိုေနရာမ်ဳိိးေလး။ ခရီးသြားလက္မွတ္ လုပ္ရမဲ့ေနရာထင္ပါတယ္။ က်မလည္းအမ်ား နည္းတူလက္မွတ္လုပ္ဖို႕တန္းစီလိုက္ပါတယ္။ အနားရွိေနသူတေယာက္ကို ဘယ္သြားမွာလဲ လို႕စပ္စုလိုက္မွ ေလွတတန္နဲ႕လာခဲ့တဲ့ခရီးကို တံတားကတဆင့္ျပန္သြားၾကမလို႕တဲ့။ က်မ အေတာ္ေလးအံ့ၾသသြားရၿပီး တန္းစီေနရာက ျပန္ထြက္လိုက္ရပါတယ္။ ဘာလုပ္မွာလဲ။ ဘာလို႕ အဲ့ဒီေနရာကို ျပန္သြားရမွာလဲ။ လူေတြကို က်မနားမလည္ေတာ့ဘူး။ က်မဆက္ရမဲ့ ခရီးအတြက္က်မျပင္ဆင္ရေတာ့မယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည့္လိုက္မွ သြားရမဲ့ခရီးက က်မရဲ႕အသိဥာဏ္ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ေထာင့္တေနရာမွာ ဝိုးတိုးဝါးတား။ အိမ္ကေလးနဲ႕ ၿခံဝင္းက ေလးသာအသိဥာဏ္ထဲမွာ မွတ္မိေနေပမဲ့၊ ဘယ္ေနရာဘယ္အရပ္မွာရွိသလဲဆိုတာ က်မမသိ။ က်မေနခဲ့တာဘာရြာပါလိမ့္။ ဘယ္လိုခရီးဆက္ရမလဲဆုိတာထက္ ေလာေလာဆယ္ ဘယ္မွာ တည္းရမလဲဆိုတာက ပိုအေရးႀကီးေနလို႔ ျမင္ေနရတဲ့ေစ်းတန္းေလးထဲလွမ္းဝင္လိုက္ပါတယ္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

(၂)
ခရီးသြားတယ္ဆိုတာကလည္း ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာဆိုတာတိတိက်က် ရွိမွ သြားလို႕ ရမွာေလ။ က်မအိမ္ျပန္ခ်င္ေပမဲ့ အိမ္ဘယ္မွာဆိုတာကိုမသိလို႕ လူတခ်ဳိ႕က က်မကိုရူးေၾကာင္ ေၾကာင္ျဖစ္ေနတယ္လို႕ ထင္ၾကတယ္။ ဘာမွတိတိက်က် အကူအညီမေပးႏိုင္ၾကဘူး။ က်မမွာ ပါလာတဲ့ေငြေလးက တည္းခိုတဲ့အခေပးရလို႕ သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး။ ေငြမရွိဘဲနဲ႕ေတာ့ အိမ္ျပန္ လို႕မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ အိမ္မျပန္ႏိုင္ေသးခင္ အလုပ္တခုခုလုပ္ေနမွ က်မအတြက္အဆင္ ေျပမွာ။ အလုပ္လုပ္ဖို႕အကူအညီေတာင္းေတာ့ တည္းခိုတဲ့အိမ္က ေကာက္စိုက္တတ္လားတဲ့။ သမာအာဇီဝအလုပ္ဆို ဘာမဆိုလုပ္ႏုိင္ေပမဲ့ သံုးရက္တည္းနဲ႕ က်မအလုပ္ျပဳတ္ခဲ့တယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ က်မကိုယ္ေပၚက ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးေၾကာင့္တဲ့။ ဒီ့အတြက္ေၾကာင့္လည္း က်မ ေသေသခ်ာခ်ာ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္တာေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဝန္ထုပ္ကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္ဖို႕ က်မ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါဟာလဲ က်မရခဲ့တဲ့ ဒုကၡတခုပဲေလ။ ရွိတဲ့ေငြကေလးနဲ႕ သင့္ေတာ္တဲ့ ေနရာမွာ ဒီဝန္ထုပ္ကို ဖ်က္ခ်ႏိုင္ဖို႕ စံုစမ္းၿပီး အဲ့ဒီေနရာကို က်မေရာက္သြားတယ္။
အမိုးကလည္းမလံု၊ အကာကလည္းဖယိုဖရဲနဲ႕။ တဲသာသာအိမ္ေလးရဲ႕ တခုတည္း ေသာအခန္းေလးထဲမွာ က်မတပတ္ေလာက္ေနရတယ္။ အိမ္ရွင္က ေဒၚဘုမ… တဲ့ ။ က်မမွာ ပါလာတဲ့ေငြ အားလံုးနီးပါး အဲဒီမွာကုန္ပါေတာ့တယ္။ က်မ မမႈပါဘူး။ သူကက်မကို ကူညီ ေနတာေလ။ ဒီဝဋ္ဒုကၡကလြတ္သြားရင္ က်မဘာမဆိုျပန္လုပ္ႏိုင္တာပဲ။ ေငြကို နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိး နဲ႕ရွာခဲ့ရဖူးတဲ့သူပဲ။ က်မအသက္ ၅ ႏွစ္အရြယ္ကတည္းက ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ဒုကၡေတြဟာ အခုခ်ိန္ထိ မၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္ေသးပါလား။

ဆက္ရန္

Thursday, October 9, 2008

အိမ္လြမ္းသူရဲ႕… လြမ္းတဲ့အိမ္...

ဟိုး… တခ်ိန္တုန္းက
စိမ္းလန္းခဲ့ဖူးတဲ့..အိမ္…
ၿငိမ္းခ်မ္းခဲ့ဖူးတဲ့..အိမ္…

စပါးဆန္ေရ.. ေပါျပည့္ဝလို႕…
အလွ်ဴဒါန.. ျပဳႏိုင္ခဲ့ၾကတဲ့..အိမ္…

သယံဇာတ ေပါႄကြယ္ဝလို႕…
သဟာယတို႕ အားက်ခဲ့ဖူးတဲ့..အိမ္…

သကၤန္းေရာင္ ထိန္ထိန္ဝင္းလို႕…
သာသနာ..ထြန္းလင္းေတာက္ခဲ့တဲ့..အိမ္…

ရဟႏၱာနဲ႕.. ပုဂၢဳိလ္ထူးတို႕ရဲ႕…
ထူးျမတ္တဲ့တရားေတြ.. နာၾကားခဲ့ရဖူးတဲ့..အိမ္…

အဲ့ဒီ.. အိမ္ႀကီးမွာ…
တို႕ အဖိုးအဖြားရဲ႕.. ဘိုးနဲ႕ဘြားေတြ..
ေနခဲ့ၾကဖူးတယ္…

သူတို႕အျမင္...

ေထြရာေလးပါး ေဘာ္ဒါမ်ားႏွင့္
က်မမွာအေဖာ္လုပ္စရာ ကိုယ့္လူမ်ဳိးက ကိုယ့္ဌာနမွာမရွိေလေတာ့ ရွိၾကတဲ့ တျခား လူမ်ဳိး လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႕ဘဲ ထမင္းစားခ်ိန္၊ နားခ်ိန္ေတြမွာ အေဖာ္လုပ္ၿပီး စကားေျပာ ျဖစ္ပါတယ္။ က်မရဲ႕စကားေျပာေဖာ္ေတြကေတာ့ စက္ရံုမွာအမ်ားဆံုးျဖစ္တဲ့ ဗီယက္နမ္ေတြပါ ဘဲ။ လာအို သူေလးတေယာက္လည္းရွိေသးတယ္။ သူတို႕တေတြက ငယ္ငယ္ေလးထဲက ေရာက္ေနၾကတာ။ ထမင္းစားခ်ိန္ဆို သူတို႕နဲ႕အတူစား၊ အတူပြားၾကတာေပါ့။ ဒီမွာ.. ဗီယက္နမ္ေတြအေၾကာင္းေျပာရမယ္ဆိုရင္ သူတို႕က အေမရိကားေရာက္ ဗီယက္နမ္ေတြြမို႕ ဆိုၿပီး အထင္မေသးလိုက္ပါနဲ႕။ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ သိပ္ျပင္းတာ။ သူတို႕လူမ်ဳိးအျခင္းျခင္း ဘယ္ေတာ့ မွ အဂၤလိပ္လိုမေျပာဘူး။ သူတို႕စကားေျပာၿပီဆိုရင္လည္း သူတို႕အုပ္စုထဲကို တျခားဘယ္သူမွ စကားဝင္ေျပာလို႕ မရေတာ့ဘူး။ က်မတို႕ဆီက စကားပံုေတြနဲ႕ေျပာရရင္ ကုလားတုိက္ က်ားဝင္ဆြဲသလို လို႕ေျပာရမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ မြန္တစု စကားေျပာၿပီးလမ္းေလွ်ာက္သြားလိုက္ တာ အေနာက္ကတေယာက္ကို က်ားဆြဲသြားတာမသိလိုက္ဘူးဆိုတဲ့ စကားကို ကိုးကားရမ လား။

ဒါနဲ႕ မြန္ေတြလို႕သိမ္းႀကံဳးေျပာရင္ေတာ့ ဒီစကားက မွားလိမ့္မယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆို ေတာ့ က်မေတြ႕ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းမြန္အမ်ဳိးသမီးတေယာက္ဆို စကားေျပာတာ ညင္သာလြန္း လို႕။ သူ႕ေယာက်ၤားနဲ႕ စကားေျပာေနရင္ အိမ္ႏွစ္လံုးက ဒီေလာက္ကပ္ေနတာ သူ႕အသံကိုီ သဲသဲကြဲကြဲ ဘယ္ေတာ့မွမၾကားရဘူး။ သူ႕ေယာက်ၤားရဲ႕တုန္႕ျပန္သံကိုသာ ေဘးကၾကားရ တာ။ တခါတခါ ေဘးကေန ကို….ရဲ႕ အင္း..အင္း.. ဆိုတဲ့အသံကို ၾကားေနရလို႕ ဘာလို႕တေယာက္ထဲ တအင္းအင္းနဲ႕ ေထာက္ခံေနတာလဲဆိုၿပီး နားစြင့္လိုက္မွ မေအး. အသံၾကားရတာ။ လူနဲ႕သာဆိုင္တာပါ။ အားလံုးလို႕သိမ္းႀကံဳးေျပာလို႕ ဘယ္ရလဲေနာ္။ ဒါနဲ႕ တခ်ဳိ႕ကလည္းေျပာၾကပါတယ္။ လူေၾကာင့္မဟုတ္ဘဲ.. သူတို႕ရဲ႕စကားေၾကာင့္လို႕လဲ ေျပာၾကတယ္။ ကမၻာဦးစ လူေတြျဖစ္ကာစက စကားဆိုတာ မရွိေသးဘူးတဲ့။ စကားလိုခ်င္ရင္ ဘုရားဆီမွာသြားေတာင္းရတာတဲ့။ အဲ့ဒီမွာလူမ်ဳိးအသီးသီးက သြားေတာင္းၿပီးၾကလို႕ မြန္လူမ်ဳိး သာက်န္တယ္တဲ့။ ေနာက္ဆံုးက်မွ သူတို႕ကသြားေတာ့ ဘုရားဆီမွာ စကားကမက်န္ေတာ့ ဘူးတဲ့။ ဘုရားကလည္း ေနာက္က်မွလာရမလားဆိုၿပီး စိတ္တိုတိုနဲ႕ ေဘးနားမွာရွိေနတဲ့ ေရ ပုန္းတလံုးကို ကန္ခ်လိုက္တာ၊ ေရပံုးကေတာင္ေစာင္းအတိုင္း ဂလံု၊ ဂလြမ္မည္ၿပီး လိမ့္က် သြားတဲ့အသံကို သူတို႕စကားသံအျဖစ္ယူထားရလို႕ဆိုၿပီးေတာ့ ေျပာၾကတာကိုလည္း ၾကားဖူး ပါတယ္။ ဒါေတြက ေပ်ာ္စရာအျဖစ္ ္ေျပာေနၾကတာျဖစ္မွာပါေနာ္။ က်မကၾကားဖူးတာေလး ေရးတာပါ။ အခုက်မေျပာခ်င္က ဗီယက္နမ္ေတြအေၾကာင္း။
ထမင္းအတူစားရင္း ေျပာၾကတဲ့စကားေတြထဲမွာ သူ႕ႏိုင္ငံအေၾကာင္း၊ ကိုယ့္ႏိုင္ငံအ ေၾကာင္းေတြလည္းပါတာေပါ့။ အိမ္နီးနားျခင္းႏိုင္ငံဆိုေတာ့ သူတို႕ကလည္းသိၾကတာကိုး။ က်မတို႕ အစိုးရကို သူတို႕က ကြန္ျမဴနစ္လို႕ေျပာၾကတယ္။ မဟုတ္ဘူး၊ စစ္အစိုးရလို႕ က်မက ေျပာေတာ့ သူတို႕က အတူတူဘဲတဲ့။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့.. လည္ပင္းကို ဓားနဲ႕လွီး တဲ့ပံုစံ လုပ္ျပတယ္။ လူသတ္တယ္ေပါ့။ ကြန္ျမဴနစ္က ေကာင္းပါတယ္လို႕ က်မကေျပာေတာ့ သူတို႕က က်မကိုအလန္႕တၾကားၾကည့္ၾကတယ္။ စစ္အစိုးရက ပိုဆိုးလို႕ပါလို႕ျပန္ေျပာလိုက္ ရတယ္။ ဗီယက္နမ္မွမဟုတ္ပါဘူး။ လာအိုမေလးကလဲ ကြန္ျမဴနစ္ဆိုေၾကာက္သတဲ့။
ဒါေပမဲ့ သူတို႕က ခြင့္ရတိုင္း သူတို႕ႏိုင္ငံ ျပန္လည္ၾကတယ္။ နင္တို႕ကို မဖမ္းဘူးလား ဆိုေတာ့ ငါတို႕ကႏိုင္ငံျခားဝင္ေငြရွာေပးေနတဲ့သူေတြတဲ့။ ခုအစိုးရက အရင္ကနဲ႕မတူေတာ့ ဘူး။ ကြန္ျမဴနစ္ျခင္းတူေပမဲ့ ျပည္သူေတြအတြက္ တိုးတက္ဖို႕ကိုဦးစားေပးလာၿပီတဲ့။ ကိုယ့္ ႏိုင္ငံသားေတြ ဘယ္သူလာလာ ႀကိဳဆိုသလို ဘယ္သူသြားသြား ခြင့္ေပးထားၿပီတဲ့။ ဗီယက္နမ္ တေယာက္ အေမရိကန္ေရာက္ဖို႕က လြယ္လြယ္ေလးတဲ့။ ျဖစ္ႏိုင္ပါသည္။ က်မတို႕ စေရာက္ ကတည္းက ဆက္ဆံခဲ့ရတဲ့သူေတြထဲမွာ ဗီယက္နမ္ေတြနဲ႕မွမလြတ္တာ။ က်မကို အလုပ္ရွာ ေပးခဲ့ သူကလည္း ဗီယက္နမ္မေလး။ ေရာက္စက သြားေတြကို သန္႕စင္ေပးတဲ့ေဆးခန္းက လည္း ဗီယက္နမ္ဆရာမေလးေတြ။ ကိုယ္ေန႕စဥ္စားဖို႕ ပစၥည္းေတြဝယ္ေတာ့လည္း ဗီယက္နမ္ ဆိုင္ေတြ။ အခုအလုပ္အတူလုပ္ၾကရေတာ့လည္း သူတို႕တေတြနဲ႕။
------------------------------
တေန႕ကထမင္းဝိုင္းမွာစကားေျပာၾကရင္း က်မ ေတာ္ေတာ္ေလးကသိကေအာက္ျဖစ္ခဲ့ ရတယ္။ နင္တို႕ႏိုင္ငံက တရုတ္ကိုလိုနီတဲ့။ အဖိုးႀကီးေတြက ေျပာၾကတယ္။ မဟုတ္ပါဘူးဆို ေတာ့ေနာက္တေယာက္က ထပ္ေျပာတယ္၊ ဟုတ္တယ္..နင္တို႕အစိုရက တရုတ္ကြန္ထရိုး ေအာက္မွာ တိုင္းျပည္ကုိအုပ္ခ်ဳပ္ေနတာတဲ့။ ေတာ္ေတာ္ေလးမခံခ်င္စရာျဖစ္သြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတို႕ကိုေတာ့့ဘာမွျပန္မေျပာျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းလဲ မသိေတာ့ဘူး။
ဒီေန႕သတင္းနားေထာင္တဲ့အခ်ိန္မွ သူတို႕ေျပာတာကို လကၡံရမလိုျဖစ္ေနတယ္။ VOA သတင္းထဲမွာ ၾကားရတာက၊ ဒီေလာက္ဟိုးဟိုးေက်ာ္ေနတဲ့ တရုတ္ႏို႕မႈန္႕ကိစၥကို ပညာေပး ေဆာင္းပါးေတြမွာ တရုတ္ျပည္မွထုတ္လုပ္ေသာႏို႕မႈန္႕ ဆိုတာကိုေရွာင္ၿပီးေရးသားေနၾကရ တယ္တဲ့။ ေၾသာ္… ဘာလို႕မ်ားတရုတ္ကိုဒီေလာက္ေၾကာက္ေနၾကပါလိမ့္။ က်မက.. ပဥၥာနႏၱရိယကံ(သံဃာကိုသတ္ေသာကံ) ကိုေတာင္က်ဴးလြန္ရဲတဲ့ နအဖ က တရုတ္ကိုက်မွ ေၾကာက္ေနလိုက္ၾကတာ အံ့ၾသေနမိပါတယ္။
ခၽြန္း(၂-၁၀-၂၀၀၈)

သတိရမိတဲ့... ငယ္ဘဝေတြ..(အပိုင္း-၁)

ကေလးထိန္းတဲ့ေခြးကေလး
ဘာလိုလိုနဲ႕ေနာက္တရာသီကို ေျပာင္းသြားျပန္ပါၿပီ။ Autumn လို႕ေခၚတဲ့ ေဆာင္းဦး ရာသီတဲ့။ မိုးေရစက္ေတြနဲ႕အတူ ရြက္ေဟာင္းေတြတဖြဲဖြဲေႄကြလို႕ Fall လို႕လဲသိထားၾကတယ္။ ဘာလိုလိုနဲ႕ဒီမွာေရာက္တာ အခုဆုိ ၂.ႏွစ္ျပည့္ၿပီ။ ေရာက္ကာစက ဒီအခ်ိန္ဆိုေအးေပမဲ့ ဒီနွစ္မွာေတာ့ေတာ္ေတာ္ ပူေနေသးတယ္။ သစ္ရြက္ ေတြကေတာ့ Fall color ဆိုတဲ့ လိေမၼာ္ေရာင္ဘက္ကို သန္းေနၿပီိ။ တျဖည္းျဖည္း ရြက္ေျခာက္ ေတြျဖစ္ၿပီး မိုးဖြဲေတြနဲ႕အတူ တျဖဳတ္ျဖဳတ္ ေႄကြၾကေတာ့မွာ။ တခါကၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ Autumn Tale (ေဆာင္းဦးရြက္ေႄကြ ခ်စ္သက္ေသ) ဆိုတဲ့ကိုးရီးယားကားေလးမွာလည္း ဒီကရာသီ ဥတုမ်ဳိးနဲ႕တူေနတာ ေတြ႕ရေတာ့ အာရွွျခင္းတူေပမဲ့ ရာသီဥတုကြဲေနတာကို သတိထားမိတယ္။
ဒီမွာကရာသီေလးမ်ဳိးရွိတယ္။ စက္တင္ဘာ ၂၂ကေန ဒီဇင္ဘာ ၂၁အထိက fall လို႕ေခၚတဲ့ ေဆာင္းဦးရာသီ။ ဒီဇင္ဘာ ၂၁ကေန မတ္ ၂၀အထိက Winter လို႕ေခၚတဲ့ ေဆာင္းဥတု။ ဒီကေဆာင္းက ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုး ေအးစိမ့္ေနေပမဲ့ သစ္ပင္ေတြၾကည့္လိုက္ရင္ ရိုးတံၿပိဳင္းၿပိဳင္းနဲ႕ သစ္ေျခာက္ပင္ေတြလိုျဖစ္ေနလို႕ အျမင္အားျဖင့္က ကိုယ့္ဆီကေႏြနဲ႕တူေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဥၾသသံေတာ့မၾကားရႏိုင္ဘူး။ အပူႀကိဳက္တဲ့ ဥၾသငွက္ကဒီေလာက္ေအးတဲ့ ေနရာကိုဘယ္လိုသတၱိနဲ႕မွလာႏိုင္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ။ မတ္လ ၂၀ကေန ဂၽြန္လ ၂၁ထိကေတာ့ Spring လို႕ေခၚတဲ့ ေႏြဦး ရာသီ။ ဂၽြန္လ ၂၁ကေန စက္တင္ဘာ ၂၁ထိက Summer လို႕ေခၚတဲ့ ေႏြရာသီ။ ေႏြရာသီက ကိုယ့္ဆီကနဲ႕ ေျပာင္းျပန္။ ပူတာျခင္းတူေပမဲ့ သစ္ပင္ေတြအားလံုးက စိမ္းစိုလန္းဆန္းလို႕ တိုက္ခတ္တဲ့ေလက ေအးျမေနတာ။ ပူေလာင္တာကိုသိပ္မခံစား ရဘူး။

ကိုယ့္ဆီမွာက ေႏြရာသီဆို ရြက္ေဟာင္းေတြက ေလနဲ႕အတူ ေႄကြက်ၿပီး ဥၾသငွက္ကေလး ေတြကလည္း ႐ိုးတံၿပိဳင္းၿပိဳင္း သစ္ကိုင္းေတြေပၚမွာ ေဆြးေဆြး ျမည့္ျမည့္ေလး ေအာ္ေနတတ္တာ။ တခါတခါ သစ္ရြက္ ေျခာက္ေတြေၾကာင့္ ေတာမီး ေလာင္ေနတဲ့ မီးခိုးေငြ႕ေတြကိို ေဝးေဝးကေန လွမ္းျမင္ ေနရတတ္ၿပီး မီးေလာင္ခံ ေနရတဲ့ ဝါးဆစ္ေတြရဲ႕ေပါက္ကြဲသံေတြကိုလည္း ၾကားေန ရတတ္တယ္။ သစ္ပင္ႀကီး ေတြကလည္း သူတို႕ရဲ႕ကိုယ္ေပၚက ေဟာင္းႏြမ္းေနတဲ့ သစ္ရြက္အို ေတြကို တရြက္ၿပီးတရြက္ ေခၽြခ်ေနၾကတာကလည္း ဝမ္းနည္းစရာပါ။ ရြက္ေဟာင္းေတြေႃခြခ်ၿပီး တန္ခူး၊ ကဆုန္လေတြမွာ တၿဖိဳက္ႏွစ္ၿဖိဳက္ ရြာလိုက္တဲ့မိုးေလးနဲ႕အတူ ဖူးပုရစ္ေတြနဲ႕ ျပန္လည္ သစ္လြင္လာတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြက ပတ္ဝန္းက်င္ကို တမ်ဳိးအျမင္ဆန္း ေစပါတယ္။ မိုးရာသီမွာေတာ့ စိုျပည္စိမ္းလန္းေနတဲ့ လယ္ကြင္းျပင္ေတြက မ်က္စိေအး စရာပါ။ အံု႕အံု႕မႈိုင္းမိႈင္းနဲ႕ ရြာခ်လိုက္တဲ့မိုးေရေတြရဲ႕ေအာက္မွာ ရွိရွိသမွ်အပင္ေတြဟာ စိိမ္းစိုေနပါေတာ့တယ္။ လယ္သမားေတြ အလုပ္မ်ားတဲ့ကာလေပါ့။ မိုးဘယ္ေလာက္ ရြာရြာ လယ္သမားေတြကေတာ့ နားဖို႕အခ်ိန္မရပါဘူး။ စပါးခင္းႀကီး ေရြဝါေရာင္သန္း လာရင္ေတာ့ ေဆာင္းရာသီဝင္လာၿပီ။ ျမည့္ဝင္းေနတဲ့ စပါးခင္းႀကီးေတြက ေဆာင္းရာ သီရဲ႕ ႏွင္းစက္ေတြနဲ႕အတူ စိုဝင္းေနေတာ့တာ။ ဒီအခ်ိန္က လယ္သမားႀကီးေတြအဖို႕ စိုက္ခဲ့သမွ် ရိတ္သိမ္းရဖို႕ အလုပ္ရႈပ္ၾကေတာ့မွာ။
ယခုလို မိုးဦးက်ကာလ… ဟိုးလြန္ခဲ့တဲ့ကေလးဘဝေလးက ေမ့မရႏိုင္တဲ့ အျဖစ္ အပ်က္ေလးေတြကအမ်ားသားပါ။ အဲဒီထဲက ငယ္ရြယ္ေသးတဲ့က်မတို႕ ေမာင္ႏွမတ စုကို ထိမ္းခဲ့တဲ့ေခြးေလးအေၾကာင္း သတိတရျဖစ္မိပါတယ္။ ေၾကာက္ လန္႕တၾကားနဲ႕ ရယ္ရမလို၊ ငိုရမလိုျဖစ္ ခဲ့တဲ့ငယ္ငယ္တုန္းက က်မတို႕ေမာင္ ႏွစ္မတစုရဲ႕အျဖစ္ အပ်က္ေလးတခုပါ။ အဲ့ဒီအေၾကာင္းေျပာရင္ ေခြးကေလးရဲ႕ အေၾကာင္း ကေန စေျပာရပါလိမ့္မယ္။
ၿခံလံုေအာင္ေခြးကေလးေတြ ေမြးထားခ်င္ပါတယ္ဆိုတဲ့ အေမ့စကားေၾကာင့္ အေဖယူလာတာကေခြးကေလးႏွစ္ေကာင္။ မိခင္ႏို႕ျဖတ္ကာစေလးေတြ။ တေကာင္က ေအာင္ပင္လယ္၊ တေကာင္က ဖိုးေထာင္တဲ့။ သူ႕သခင္ကနာမည္ေပးထားတာ။ တဲေရာက္ၿပီးလို႕ တရက္ႏွစ္ရက္ပဲေနရေသးတယ္၊ ေအာင္ပင္လယ္က အစာနင္ၿပီး ေသရွာတယ္။ ဒီမွာလိုဆိုရင္ေတာ့ တိရစၦန္ေဆးကုခန္းေတြကို အေရးေပၚသြားလို႕ရ တာေပါ့။ ေအာ္… ကိုယ္ဆီမွာသိတဲ့အတိုင္း၊ လူကိုေတာင္အႏိုင္ႏိုင္ကုၾကရတာမဟုတ္ လား။ အဲ့ဒါနဲ႕.. ဖိုးေထာင္ေလးလည္း အေဖာ္မဲ့သြာရွာတယ္။ လူေတြနဲ႕ပဲနီးနီးကပ္ကပ္ ေနရင္း အေမသင္ေပးတဲ့ စည္းကမ္းေတြနဲ႕ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တယ္။
ဘယ္ေလာက္လိမၼာသလဲဆိုရင္ အိမ္ေရွ႕မွာ ငါးေျခာက္စတဲ့ စားစရာေတြလွမ္း ထားရင္ ၾကက္၊ ငွက္ဆြဲမွာပူစရာမလိုဘူး။ ဖိုးေထာင္ကေစာင့္ေနတာ။ သူ႕အတြက္ အစာကိုေတာင္ စားဖို႕သတ္မွတ္ေပးထားတဲ့ ခြက္ထဲမွာမဟုတ္ရင္ မစားဘူး။ တခါဆို.. အေမေတာင္ အေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ဘူးတယ္။ သူ႕အစာခြက္ကေသးေတာ့ စားဖို႕ ထည့္ၿပီးက်န္တဝက္ကို သူ႕အစာခြက္နားမွာထားၿပီး တျခားအလုပ္တခု သြားလုပ္ ေနတာ ထပ္ထည့္ေပးဖို႔ေမ့သြားခဲ့တယ္။ သူ႕ချမာ အေမမလာမျခင္း ထိုင္ေစာင့္ေန ရွာတယ္။ အေမလည္းေမ့ေနခဲ့တာ အလုပ္ၿပီးလို႕ တေရးတေမာအိပ္ၿပီး မွသတိရတာ။ သူ႕ချမာ ခြက္ေဘးကမခြာဘဲ ၾကက္ငွက္မစားေအာင္ ကာကြယ္ထား ရွာတယ္။ တခါကလည္း မွတ္မွတ္ရရ.. က်မတို႕ဥစားဖို႕ေမြးထားတဲ့ ဥစားၾကက္မေလး ၿခံေက်ာ္ၿပီး ေျခရွည္သြားလိုက္တာ၊ အိမ္ကဘယ္သူမွသတိမထားလိုက္မိဘူး။ ဖိုးေထာင္ က ၾကက္မေလးသြားတဲ့ေနရာဘက္ကို္ တျခားတဖက္ကေကြ႕သြား ၿပီးျပန္ ေမာင္း လာခဲ့တာ၊ ၾကက္မေလးက ကိုယ္လံုးႀကီးၿပီးေနွးေနလို႕ သူ႕ပါးစပ္နဲ႕ ကိုက္ခ်ီ လာခဲ့တယ္ေလ။ ၾကက္မေလးကလည္း ေအးေအးေဆးေဆးလိုက္ လာခဲ့တာ အံ့ၾသစရာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒီမွာဆို ဗြီဒီယိုရိုက္ၿပီး (American funniest home videos AFV ) အစီအစဥ္ ကိုပို႕လိုက္ရင္ ဆုေတြေတာင္ ရႏိုင္တယ္။
ေခြးကေလးအေၾကာင္းၿပီးေတာ့ က်မတို႕အေၾကာင္းမိတ္ဆက္ေပးရမွာေပါ့။ က်မတို႕ေမာင္ႏွမဆိုတာက က်မနဲ႕တကြ ညီမေလးတေယာက္နဲ႕ ေမာင္ေလးႏွစ္ ေယာက္ပါ။ အႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့အမကေတာ့ က်မထက္ ၇ႏွစ္ႀကီးလို႕ အပ်ဳိျဖစ္ေနၿပီ။ အမ က ၿမိဳ႕ေပၚကအိမ္မွာ အဖြားတို႕နဲ႕ေနရင္း ေက်ာင္းတက္ေနတာ။ က်မေအာက္က အငယ္မေလးက အစိုးရိမ္လြန္ၿပီး ပူပန္တတ္သူ။ ဘယ္ေလာက္အထိပူတတ္သလဲ ဆိုရင္ အေဖေတာင္အရႈံးေပးရတယ္။ တခါတုန္းက မိုးေတြအရမ္းရြာၿပီး လယ္ကြင္းေတြ ေရလွ်ံတုန္း ကေလးေတြေလွမစီးဖူးလို႕ စီးၾကရပါေစဆိုၿပီး အေဖက လက္ထြင္းေလွက ေလးတစင္းရွာလာၿပီး လယ္ကြင္းေဘးက ေခ်ာင္းရိုးေသးေသးထဲမွာ ဝါးလံုးတေခ်ာင္း နဲ႕ ပဲ့ထိမ္းၿပီး လိုက္ေလွာ္ေပးပါတယ္။ အေနာက္ဘက္ဆီက မိုးေတြအံု႕မႈိင္းၿပီး ရြာခါနီး မိုးၫႈိ႕တက္လာခ်ိန္မွာ ပူပင္တတ္တဲ့ ညီမေလးက ပါးစပ္ကတဖြဖြနဲ႕ သူစိုးရိမ္တာ ေတြကိုေျပာလာလိုက္တာ၊ အေဖပါလွ်က္သားနဲ႕ က်မတို႕ပါ ေၾကာက္စိတ္ဝင္လာရပါ တယ္။ အေဖကလည္း ေပ်ာ္ေစခ်င္လို႕ လုပ္ေပးကာမွ ကေလးေတြစိတ္ဆင္းရဲေနရ တာေၾကာင့္ အိမ္ျပန္လွည့္ရတဲ့အထိပါပဲ။
ေမာင္ေလးေတြအေၾကာင္းကေတာ့ ထူးထူးေထြေထြမရွိ။ ဒါေပမဲ့ ႀကီးစဥ္ငယ္ လိုက္ဆိုတဲ့အတိုင္း၊ အႀကီးေတြဝတ္လို႕မေတာ္ေတာ့တဲ့ အကၤ်ီ ေတြကို အငယ္ေတြက ဆက္ဝတ္ရတာ ဆင္းရဲ႕တဲ့မိသားစုေတြရဲ႕ ေႃခြတာနည္းတခု ပါပဲ။ မိန္းခေလးသံုး ေယာက္ေမြးၿပီးမွ ေရာက္လာတဲ့ေမာင္ေလးေတြခမွ်ာ ဂါဝန္ကိုယ္စီ ဝတ္ရသည္ေပါ့။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က က်မတို႕ေမာင္ႏွမေလးေယာက္ ေခ်ာင္းရိုးေလးတ ေလွ်ာက္ ေလ့လာ ေရးခရီးထြက္ၾကစဥ္။
အခ်ိန္က မိုးေလးတၿဖိဳက္ႏွစ္ၿဖိဳက္ရြာၿပီး လယ္ကြက္ေတြထဲက ႏႈတ္သိမ္းခ်ိန္က က်န္ခဲ့တဲ့ ေျမပဲဥေတြက အစို႕အေၫွာက္ေတြထြက္စအခ်ိန္။ ပဲပင္အိုေတြေပၚက အသီးေတြကလည္း လံုလံုေလာက္ေလာက္ ေရာင္းမရေတာ့လို႕ ပိုင္ရွင္ကလည္း ၿခံကာေတြျဖဳတ္ၿပီး ေဘးမဲ့ထားလိုက္ၿပီ။ ခူးခ်င္သူေတြ ဝင္ခူးသြားၾက။ က်မတို႕ေလး ေယာက္က အဲ့ဒီလယ္ကြက္ေတြထဲမွာ၊ လူႀကီးဆိုတာက က်မဘဲ။ အိမ္မွာေၾကာ္စားရ ေအာင္ဆိုၿပီး ေျမပဲပင္ေပါက္ေတြေကာက္၊ ပဲသီးေတြခူး။ အေမမသိေအာင္ထြက္လာၿပီး အဆူမခံရေအာင္ လာဘ္ထိုးဘို႕။ စားစရာေတြရွာလာေတာ့ အကူအညီရတဲ့ကေလး ေတြဆိုၿပီး အေမလည္းသေဘာက်မွာ။ ေျပာၾကဆိုၾကရင္း ဆက္ဆက္သြားလိုက္တာ ေခ်ာင္းရိုးေလးနားေရာက္လာတယ္။ ေခ်ာင္းထဲနည္းနည္းဆင္းၾကည့္လိုက္ရင္ဘဲ…. လားလား … မိုးဦးက်မွာဥေနၾကတဲ့ခရုေတြ ကုန္းနဲ႕ေရအစပ္ေတြမွာ တန္းစီေနတာဘဲ။ ဒီခရုေတြေပါ့၊ ေရွာက္ရြက္ပါးပါးလွီးၿပီး သံပုရာရည္ညွစ္လို႕ ငရုတ္သီးစိမ္းစပ္စပ္ေလးနဲ႕ အေမသုပ္ေႄကြးတာ။ ဒါေပမဲ့ ဒီအတိုင္းအလံုးလိုက္မဟုတ္ပါဘူး။ သူမ်ားေတြျပဳတ္၊ အဆံထုတ္ၿပီး လာေရာင္းတဲ့အခါ အေမဝယ္ၿပီးသုပ္ေႄကြးတာ။ ဒါေတြ ငါတို႕ေကာက္ သြားရင္ ပိုက္ဆံမကုန္ဘဲ အလကားရလို႕ အေမ့ခ်ီးမြမ္းခံရမွာဆိုၿပီး ေခ်ာင္းရိုးတ ေလွ်ာက္ ေကာက္သြားၾကတာ ကိုယ့္ၿခံနဲ႕အလွမ္းေဝးလာတာကို သတိမထားမိဘူး။ သတိထားမိလိုက္တဲ့အခ်ိန္က ေခ်ာင္းရိုးအေကြ႕၊ ဟိုးခပ္လွမ္းလွမ္းကေန ေျပးလာတဲ့ သတၱဝါတေကာင္။ နားရြက္ကိုေထာင္၊ အၿမီးကိုကုပ္ၿပီးလံုးေနေအာင္လုပ္ၿပီး ေျပးလာ တာ။ ဘာပါလိမ့္လို႕မွင္တက္မိေနတုန္း အငယ္မက ေခြးရူးဆိုၿပီးေအာ္လို႕ ေလး ေယာက္သားေျပးလိုက္ရတာ၊ ေကာက္ထားတာေတြအကုန္လံုးဘယ္ဆီေရာက္လို႕ ေရာက္မွန္းမသိေတာ့။ အိမ္နဲ႕အေတာ္အလွမ္းေဝးေနလို႕ အားကုန္ေျပးေနၾကရတဲ့ အထဲ အငယ္မက ပါးစပ္ကလည္းေျပာလာလိုက္ေသးတာစံုလို႕။ ငါတို႕တေတြသူမ်ား အသက္သတ္လို႕ ေခ်ာင္းေစာင့္နတ္က ဒဏ္ခတ္တာတဲ့။ သူေျပာမွ ေၾကာက္စိတ္ ေတြပိုပိုတိုးလာၿပီး ေျပးလိုက္ၾကတာ ၿခံနားေရာက္တဲ့အထိ ေမာမွန္းေတာင္မသိၾက ေတာ့ဘူး။ ၿခံနားေရာက္ကာနီးမွ ဖိုးေထာင္ကအသံေပးၿပီး ပံုမွန္အတိုင္းေျပးလာေတာ့မွ ကိုယ့္ေခြးဆိုတာသိၾကေတာ့တာ။ အဲ့ဒီေတာ့မွ ေၾကာက္စိတ္ေတြေျပၿပီး သတိထားမိ လိုက္ေတာ့ က်မတို႕လက္ေတြထဲမွာ ဘာမွပါမလာေတာ့ပဲ၊ အငယ္ဆံုးေမာင္ေလးက သူဂါဝန္ေလးမၿပီးလံုးထားလို႕ ျဖန္႕ၾကည့္လိုက္တာ သူခူးထားတဲ့ပဲသီးေတြ မပစ္ခ်ခဲ့ပဲ ကိုး။ သံုးႏွစ္သားေလာက္သာရွိေသးတဲ့ အငယ္ဆံုးေမာင္ေလးက ေဘာင္းဘီမပါပဲ ဝတ္ခဲ့တဲ့ သူ႕ဂါဝန္ေလးထဲကို သူခူးလို႕ရသေလာက္ပဲသီးေတြထည့္ၿပီး က်မတို႕နဲ႕ အၿပိဳင္ေျပးႏိုင္ခဲ့တာကိုပဲ အံ့ၾသခဲ့ၾကရေသးတယ္။ အႀကီးေတြျဖစ္တဲ့ က်မတို႕ကေတာ့ ေခြးကိုပဲအပစ္ပံုခ်၊ စိတ္ဆိုးေနၾကၿပီး လိုက္ရိုက္ခဲ့မိေသးတယ္။ အဲ့ဒီေန႕က အေမဆူတာခံရလို႕ ဖိုးေထာင္ကိုမေၾကနပ္ၾကဘူး။ အခုမွျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့.. သူသာအဲ့ဒီလိုမလုပ္ခဲ့ရင္… က်မတို႕လည္းျပန္ဖို႕မစဥ္းစား… ဘယ္အထိေတာင္မွ ေရာက္သြားမလဲ မသိႏိုင္…
ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေလ ေခြးေလးကိုေက်းဇူးတင္မိေလျဖစ္မိပါတယ္။ ဘယ္ဘဝ ေရာက္ေနမွန္းမသိေတာ့တဲ့ ေခြးေလးကို အခုမွ က်မ ခ်စ္မိပါတယ္။
ခၽြန္း
(၃.၁၀.၂၀၀၈)

ပင္လယ္ခ်စ္သူ....(ခၽြန္း)

ရုပ္ျမင္သံၾကားမွာ မႈန္တိုင္းသတင္းေတြ ဆက္တိုက္ပါလာၿပီး တေန႕ထူးထူးျခားျခား တေနရာ မွာ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုး ၿပိဳပ်က္လဲက်ကုန္ေပမဲ့ အိမ္တလံုးက ထီးထီးႀကီး က်န္ေန ခဲ့တာ ေတြ႕မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူအားလံုးကလံုၿခံဳတဲ့ေနရာေတြမွာ။ မႈန္တိုင္းလာေတာ့မယ္ ဆိုရင္ပဲ လံုၿခံဳတဲ့ ေနရာေတြကိုေရြ႕ဖို႕ အစိုးရကစီစဥ္ေတာ့ မေရြ႕ခ်င္တဲ့သူကရွိေသးတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္တခုလံုး ပ်က္စီးေၾကမြေနေပမဲ့ ေသဆံုးတဲ့စာရင္းက ဆယ္ဂဏန္းထက္မပို။ ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ မဲဆြယ္မယ့္သမၼတေတြကလည္း စာနာစိတ္ေတြနဲ႕ သူတို႕ကိစၥကိုဦးစား မေပး။ အက်ဳိးစီးပြားအတြက္ဆိုေပမဲ့ သူ႕ဘက္၊ ကိုယ့္ဘက္ မွ်မွ်တတ။ ေၾသာ္.. လူလူျခင္း အတူတူေတာင္ လူျဖစ္ရတဲ့ ဘဝျခင္းကမတူ။ အင္း… တူေအာင္ၫိွဖို႕ကလည္း သၾကားမင္း ေတာင္မတတ္ႏိုင္ဘူးထင္ပါတယ္။
တို႕ဗမာျပည္မယ္ေလ… သူမ်ားႏိုင္ငံလို ေလမႈန္တိုင္းခဏခဏတိုက္လို႕ကေတာ့ အခု ေလာက္ဆို လူေတြ ( ျပည္သူ ) ေတာင္က်န္ပါ့ေတာ့မလားပဲ။ ေမလဆႏၵခံယူပြဲကိုဖ်က္ဖို႕ အခ်ိန္ကိုက္ေရာက္လာတဲ့ မႈန္တိုင္းကိုေတာင္ န.အ.ဖက ဂရုမစိုက္။ သူမိုက္ခ်င္သလို မိုက္ရဖို႕ အတြက္ လိုင္စင္ရေရးကို ဦးစားေပးလုပ္သြားလိုက္တာ ကမၻာကေတာင္တုန္လႈပ္ရတဲ့အထိ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္က ရင္ထဲမွာမခံခ်ိမခံသာနဲ႕ ဘာလုပ္လို႕ လုပ္ရမွန္းမသိႏိုင္ေအာင္ အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာေတြေပၚက အတံုးအရံုးေသဆံုးေနၾကတဲ့ ဓါတ္ပံုေတြၾကည္ရင္း တခ်ိန္လံုးငိုေန မိတာ။ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ ေကာင္ေလးတေယာက္လည္း ဒီအထဲပါသြားၿပီလား။

၁၉၉၂- ၁၉၉၃ ကိုယ္အေဝးသင္ တက္တုန္းကပါ။ ေက်ာင္းက စာေပးပြဲေျဖကာနီးမွ ၁၀ ရက္ေလာက္ေက်ာင္းတက္ရတာဆိုေတာ့ မူလတန္းေက်ာင္းေလးတခုမွာ အလုပ္ဝင္လုပ္ေနခဲ့ တယ္။ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ေက်ာင္းက ဧရာဝတီျမစ္ေခ်ာင္းနားက ျမစ္က်ဳိး ဆိုတဲ့ရြာကေလး။
ေရပတ္လည္ဝိုင္းထားတဲ့ ကုန္းလို႕ဆိုရေပမဲ့ ကုန္းေပၚမွာလည္း ေရေတြ။ လယ္ကြင္း ေတြရဲ႕ေဘးမွာ က်မသင္ရတဲ့စာသင္ေက်ာင္း။ လမ္းဆိုလို႕ ေက်ာက္တံုးကေလးေတြ ခင္းထား ေပမဲ့ ေျမနီေစးေစးေတြေၾကာင့္ လမ္းေလွ်ာက္ရအေတာ္ခက္တဲ့ေနရာ။ မနက္ဆို ေက်ာင္းေရွ႕ ျမစ္လက္တက္ေလးမွာ မုန္းဟင္းခါးသည္က ေလွေလးတစင္းနဲ႕။ ကိုယ့္ေနရာက ေက်ာင္း ေထာင့္မွာ အခန္းငယ္ေလးဖြဲ႕ေပးထားတယ္။ ရန္ကုန္ကေနလာတဲ့ ဆရာမနဲ႕ ႏွစ္ေယာက္အ တူတူ။
ကေလးေတြက ပညာလိုခ်င္ရွာၾကလို႕သာ။ ေက်ာင္းကိုလာရတဲ့လမ္းက ဗြက္တတန္၊ ေရတတန္။ လယ္ကြင္းေတြကိုျဖတ္ၿပီး လာလိုက္ၾကတာ၊ ေက်ာင္းေရာက္ရင္ တကိုယ္လံုးဗြက္ ေတြလူးလို႕။ ေက်ာင္းေရွ႕ကေရကန္မွာ ေပေနတာေတြကိုေဆးၿပီး အပိုယူလာတဲ့အဝတ္နဲ႕လဲ ၾကရတယ္။ လက္ေတြ႕ဘဝကေပးတဲ့ သင္ခန္းစာေတြက သူတို႕ေနရာနဲ႕သူတို႕ အသံုးခ်တတ္ ၾကတယ္။ စာသင္ခန္းဆိုတာကလည္း အမိုးနဲ႕အကာသာရွိၿပီး ၾကမ္းခင္းကမရွိ။ တခါတခါ မိုႀကီးလာရင္ စာသင္ခန္းထဲအထိ ေရဝင္တတ္လို႕ ေျခတံရွည္ခံုကေလးေတြနဲ႕ သင္ၾကရတာ။
ေက်ာင္းဖြင့္ရင္စာသင္ၾက၊ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္မွာ ကေလးေတြရဲ႕မိဘေတြကဖိတ္လို႕ သူတို႕အိမ္ေတြကိုအလည္သြား။ ထမင္းစားေသာက္ၿပီးမွျပန္ၾကတာ။ အိမ္အတည္တက်မရွိ။ ေက်ာင္းေထာင့္ကအခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္းေနၾကရလို႕ ရပ္မိရပ္ဖေတြက သနားၾကတယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဟိုအိမ္ကဖိတ္၊ ဒီအိမ္ကဖိတ္နဲ႕ ။ တခါတေလဗြက္ေတာထဲသြားလာ ရပ်င္းတာနဲ႕ အတင္းကိုျငင္းရတယ္။ ေနာက္ပိုင္းၾကေတာ့ ျငင္းတဲ႕အေၾကာင္းကိုရိပ္မိၿပီး ကေလးေတြနဲ႕ဟင္းပို႕ခိုင္းတဲ့အထိ။ တခါတေလ သူတို႕အိမ္မွာ ဟင္းေကာင္းေလးစားရတဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာေပါ့။ ရိုးသားတဲ့ ရြာသူရြာသားေတြက ဆရာမေတြအေပၚ အဲ့ဒီေလာက္ခ်စ္ၾက တာပါ။
ကိုယ္ေတြကလည္း ကေလးေတြကိုသံေယာဇဥ္ေတြျဖစ္လို႕။ အဲ့ဒီမွာ ေဇာ္ဆိုတဲ့ေကာင္ ေလးကို ကိုယ္ကပိုတယ္။ ပုတက္တက္ကေလးနဲ႕ အရမ္းသြက္တဲ့ကေလး။ ဒုတိယတန္းမွာ စာသင္ေနေပမဲ့ သူ႕အသက္က ေလးတန္းေလာက္တက္လို႕ရေနၿပီ။ စာဆိုရင္အရမ္းတတ္ ခ်င္တဲ့စိတ္ရွိေပမဲ့၊ သူေက်ာင္းမွန္မွန္မတက္ႏိုင္ဘူး။ မိဘေတြရဲ႕အလုပ္ေပၚမူတည္ၿပီး အလုပ္ မ်ားရင္ဝိုင္းကူရလို႕ေလ။ သူ႕လိုကေလးေတြက အမ်ားႀကီးပါပဲ။ ခိုင္းမေကာင္းေသးတဲ့ အရြယ္ ေလးေတြဘဲ ေက်ာင္းမွန္မွန္တက္ၾကရတာ။ ေက်ာင္းမတက္ႏိုင္တဲ့ရက္ေတြဆို စေန၊ တနဂၤေႏြ ေက်ာင္းပိတ္ရက္နဲ႕ အစားထိုးသင္ေပးရတယ္။ ဒါလည္းသူတို႕အားတဲ့အခါမွပါ။ တခါတေလ သူတို႕ကိုႀကိဳးစားသင္ထားေပးေပမဲ့ စာေမးပြဲေျဖခ်ိန္မွာ ေပၚမလာၾကလို႕လည္း ရင္ေမာရေသး တယ္။ က်မတို႕လည္း စာတတ္ဖို႕အတြက္ ရံုးကန္ခဲ့ရေပမဲ့ သူတို႕ေလာက္ မခက္ခဲခဲ့။ ဘဝေတြက တျဖည္းျဖည္း ၾကပ္ၾကပ္လာလိုက္တာ ၾကာရင္အသက္႐ူရပ္သြားၾကမလားပဲ။
အဲ့ဒီရြာေလးမွာ က်မေပ်ာ္ရြင္ခဲ့ေပမဲ့ မေနခ်င္ေအာင္ျဖစ္လာတဲ့တေန႕။ အဲ့ဒီေန႕က ရြာထဲကို စစ္သားစုေဆာင္းေရးက တပ္ၾကပ္တဦီးေခါင္းေဆာင္တဲ့ စစ္သားေတြေရာက္လာ တယ္။ ရြာေလးဆိုေတာ့ ရြာသားအားလံုးစုရံုးဖို႕ က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္းဆိုလို႕ က်မတို႕ေနတဲ့ စာသင္ေက်ာင္းေလးဘဲရွိတာကိုး။ သူတို႕ေက်ာင္းမွာစုၾကမဲ့အေၾကာင္း မိဘတေယာက္ကလာ ေျပာၿပီး၊ ေက်ာင္းမွာလူစုၾကတဲ့အခ်ိန္ သူ႕အိမ္မွာေနခ်င္လွ်င္ေနႏိုင္ေၾကာင္း က်မတုိ႕ကိုေခၚ ပါတယ္။ သူတို႕မ်က္ႏွာေတြကိုမျမင္ခ်င္လိို႕ ေက်ာင္းသားအိမ္မွာသြားေနေပမဲ့၊ ေသးငယ္တဲ့ ရြာေလးမွာ သတင္းကခ်က္ျခင္းရတယ္။ ဒီရြာက လူႏွစ္ေယာက္ စစ္တပ္ထဲကိုဝင္ရမယ္။ လိုလိုခ်င္ခ်င္နဲ႕ ဝင္မဲ့သူမရွိရင္ မဲႏွိုက္ရမယ္တဲ့။ မဲေပါက္တဲ့လူႏွစ္ေယာက္ကိုေထာက္ပံ့ဖို႕ တရြာလံုးက ေငြထည့္ရမယ္တဲ့။ ရတဲ့ေငြရဲ႕တဝက္ကို သူတို႕ႏွစ္ေယာက္ကိုခြဲေပးမယ္တဲ့။ က်န္တဲ့ေငြက သူတို႕အတြက္ လိုအပ္တဲ့ေနရာမွာသံုးဖို႕ တပ္ၾကပ္ႀကီးက သိမ္းထားရမယ္လို႕ ဆိုပါတယ္။ သူတို႕ကိုေပးမဲ့ေငြက က်န္ခဲ့တဲ့မိသားစုအတြက္တဲ့။
အဲ့ဒီေန႕ကတေယာက္က သူ႕သေဘာနဲ႕သူဝင္သြားတယ္။ ရြာေတာင္စြန္းက သားအမိ ႏွစ္ေယာက္တည္းရွိတဲ့ ကိုရွည္ႀကီး။ ရွာစားရခက္ခဲလြန္းလို႕ အငတ္ငတ္အျပတ္ျပတ္ျဖစ္ရွာတဲ့ အေမအိုကုိ ေက်းဇူးဆပ္ခ်င္လို႕တဲ့။ ေနာက္တေယာက္ကေတာ့ မဲေပါက္သြားတဲ့ ၁၆ႏွစ္သာရွိ ေသးတဲ့ ေမာင္သိန္းဦး။ အားကိုးေနရၿပီျဖစ္တဲ့ သားႀကီးအတြက္ မိဘေတြမွာမ်က္ရည္ေတြနဲ႕။ ေက်ာင္းေတာင္မတက္ေတာ့ပဲ မိသားစုအတြက္အလုပ္လုပ္ေနရရွာတဲ့ ေမာင္သိန္းဦးက သူ႕ ေဝစုရတဲ့ ေငြေလး က်ပ္ ၇၅၀ နဲ႕ မိဘေတြကိုကန္ေတာ့ခဲ့ရတယ္။ မိုးခ်ဳပ္ခါနီးေနေပမဲ့ သူတို႕ ကမျပန္ေသး။ လမ္းမျမင္ရရင္ ျပန္လို႕မတတ္မွာစိုးလို႕ ေက်ာင္းေနာက္ေပါက္ကေန အခန္း က်ဥ္းေလးထဲဝင္လိုက္ေတာ႕ ေဝစုခြဲေနတဲ့ တပ္ၾကပ္ျဖစ္သူရဲ႕အသံကို ၾကားရတယ္။ ရြာကေန စုစုေပါင္းရတာက အဲ့ဒီအခ်ိန္က က်ပ္ေငြသံုးေထာင္။ အိမ္အေရအတြက္ကိိုေမးၿပီး ဒီေလာက္ရ ေအာင္ခြဲေကာက္လိိုက္တာေလ။ က်ပ္ ၁၅၀၀ ကိုစစ္ထဲဝင္ရမဲ့သူေတြကို ခြဲေပးၿပီး၊ က်န္တာကို အဆင့္အလိုက္ေဝယူၾကတာ။ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ဒီတခါလာတာ တပ္ၾကပ္ကအႀကီးဆံုးမို႕လို႕ ဒီေလာက္နဲ႕ၿပီိးသြားတာတဲ့။ လူခံေတြကေျပာၾကတယ္။ ေၾသာ္.. သူတို႕က ခံေနက်လူေတြကိုး။
ေက်ာင္းပိတ္လို႕ အိမ္ျပန္ေတာ့မယ္ဆုိေတာ့ ကိုယ္ခ်စ္တဲ့ေကာင္ေလးကို ဒီဒုကၡေတြ ကလြတ္ေအာင္ ၿမိဳ႕မွာလိုက္ေနခ်င္ရင္ ေက်ာင္းထားေပးမယ္ဆိုေတာ့၊ ေရမရွိတဲ့ေနရာမို႕ မလိုက္ခ်င္ပါဘူးတဲ့။ က်မေနတဲ့ၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ အလွဘြဲ႕ကို သူတို႕ကိုစာသင္ရင္း ေျပာျပဖူးတာကိုး ကုန္းေျမျမင့္ျမင့္ မွာ ဘုရားေစတီေတြနဲ႕ လွပတဲ့ငါတို႕ၿမိဳ႕ေလးက ဒီမွာလို ေရေတြ၊ ဗြက္ေတြ မရွိဘဲ အိမ္ေရွ႕လမ္းေလးကို တံမ်က္စည္းနဲ႕လွည္းလိုက္ရင္ ေခ်ာေျပာင္ေနတာ သံမံတလင္း က်ေနတာဘဲလို႕။ ပင္လယ္ေပ်ာ္တဲ့ ေဇာ္ေလးက မလိုက္ခ်င္ပါဘူးတဲ့။ အဲ့ဒီအခ်ိန္တုန္းက ေဇာ္ေလးက အခုက်မသမီးႀကီးအရြယ္ဘဲရွိအုန္းမွာေပါ့။ အခု က်မသမီးႀကီး ၁၀ ႏွစ္က ေတာက္တိုမယ္ရေလးခိုင္းရင္ေတာင္ ပင္ပန္းေနတတ္တာ။ သူတို႕ဘဝေလးေတြနဲ႕ေတာ့ တျခားစီပါဘဲေလ။
ေမလတုန္းက တိုက္ခတ္ခဲ့တဲ့မႈန္တိုင္းက ပင္လယ္ေပ်ာ္ေလးေတြကို သိမ္းႀကံဳးဆြဲငင္ သြားလိုက္တာ ေရျပင္ေတြ၊ ေျမျပင္ေတြ၊ သစ္ပင္ေတြမွာ ၾကည္လို႕မေကာင္းေအာင္ အတုန္း အရံုးပါဘဲလား။ က်မခ်စ္တဲ့ကေလး အသက္ရွင္လွ်က္မွ ရွိႏိုင္ပါေတာ့မလား။ သူလည္း ကေလးမွ မဟုတ္ေတာ့ပဲေလ။ ဘဝအေျပာင္းအလဲေတြရဲ႕ၾကားမွာ ဝမ္းစာေရးအတြက္ တျခား ေနရာေတြလဲ ေရာက္ခ်င္ေရာက္ေနႏိုင္တာပဲ။ ပင္လယ္ေပ်ာ္ေလးေတြ သက္တမ္းေစ့ေစ့ ေနႏိုင္ၾကပါေစ။
ခၽြန္း
(၂၈. ၉. ၂၀၀၈)

အိမ္လြမ္းသူရဲ႕ ခံစားခ်က္...

ကေလးဘဝက ေပ်ာ္ရႊင္ၿငိမ္းခ်မ္းမႈမ်ားစြာနဲ႕ ေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့ မိဘရဲ႕ေမတၱာရိပ္ ေအာက္က အိမ္ ဆိုတဲ့ေနရာေလးကို အခုခ်ိန္မွာ ဘယ္လိုမွျပန္မရႏိုင္ေတာ့ေပမဲ့ တိုက္ဆိုင္ မႈရွိတိုင္း ဆို႕ဆို႕နင့္နင့္သတိရေနတတ္တဲ့ လူတေယာက္က ဒီသီခ်င္းေလးကိုနားေထာင္မိရင္ ငိုခ်င္လာမွာ ေသခ်ာပါတယ္။




အဲ့ဒီေန႕က ေနၾကတ္ခဲ့တာပါ... ခၽြန္း

အလုပ္ကျပန္ေရာက္လို႕ နည္းနည္းပါးပါးနားခ်ိန္ရသေလာက္ ဘေလာ့ေတြလိုက္ဖတ္ ရင္း စီေဘာက္ေတြထဲမွာ ကြီႏိုင္းကို ခဏခဏေတြ႕ေတြ႕ေနရလို႕ တခ်ိန္က မေလးနဲ႕ ကြီႏုိင္း ေပါင္းၿပီး က်မကိုႏွိပ္စက္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လာရပါတယ္။
လြန္ေလၿပီးေသာ ဆယ္စုႏွစ္တခုေက်ာ္ကပါ။ စိမ့္ႀကီး၊ ၿမိဳင္ႀကီး၊ ရိပ္ႀကီးေတာေတာင္ ေနရာင္မခံ၊ ပန္းပ်ံပင္ဆင့္၊ ေျမႏွင့္ရန္ဘက္၊ ခက္လက္စိမ္းျမ၊ မိုးမခဘူး…… အစရွိတဲ့ သဇင္ပန္းအေၾကာင္း စပ္ဆိုထားတဲ့ ဝန္ႀကီးပေဒသရာဇာရဲ႕ ကဗ်ာကိုမွွတ္မွတ္ရရ ရွိေစတဲ့ ေနရာေလးမွာပါ။ သစ္ပင္ႀကီးေတြက ႀကီးမားလွပါတယ္။ သဇင္ပန္း ရွိမရွိဆိုတာ လွမ္းမျမင္ႏိုင္ ပါဘူး။ သစ္ခြပန္းေတြကေတာ့ ေပါမ်ားပါတယ္။ က်မသြားရမဲ့ ပစၥည္းမဲ့ေလးေတြဆီ မေရာက္ခင္ ခရီးတေထာက္မွာပါ။ စိမ့္စမ္းေရတသြင္သြင္စီးဆင္းေနတဲ့ ေျမွာင္ကေလးထဲက တဲစုမွာ က်မေနရစဥ္။

ၿမိဳ႕ကေန ေတာထဲသြားရပါမယ္ဆိုမွ ဘဝင္ျမင့္သြားသလားမသိ၊ က်မမွာ ထမိန္မပါ သြားဘူး။ စမ္းေခ်ာင္းမွာ ေရခ်ဳိးရေတာ့မယ္ဆုိမွ ဒုကၡေရာက္ေတာ့တယ္။ ေရခ်ဳိးရတဲ့ေနရာက လူသူေဝးတဲ့ေနရာျဖစ္ေပမဲ့ ကိုယ့္ဖာသာရွက္ေနလို႕ ဝတ္ထားတဲ့အဝတ္နဲ႕ဘဲေရခ်ဳိးရတယ္။ အဝတ္လဲေတာ့မယ္ဆိုမွ ျပန္္ဝတ္မဲ့အဝတ္ေရမစိုေအာင္ ၿခံဳနက္နက္ထဲ တိုးဝင္ၿပီးလဲရပါေရာ။ အဲဒီမွာ ကိုယ့္ကိုႏွိပ္စက္မဲ့ မေလးနဲ႕ေတြဖိို႕စတာ။
ေရာက္ၿပီးတလေလာက္မွာ က်မဆီကို မေလး စေရာက္လာတယ္။ စမ္းေခ်ာင္းကေန ေရခ်ဳိးၿပီးအျပန္ ခ်မ္းလာလို႕ ေစာင္ၿခံဳၿပီးေကြးပါတယ္ဆိုမွ အေႏြးဓါတ္ကဘယ္လိုမွမရႏိုင္ဘူး။ အတြင္းထဲကေန စိမ့္ၿပီးခ်မ္းလာလိုက္တာက ကလီဇာေတြလႈိင္းထေနသလား ထင္ရေအာင္ တုန္ခါလာၿပီး၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့မွ အပူဓါတ္ျပန္ရလာေတာ့တယ္။ အေတြ႕အႃကံုမရွိေတာ့ ဘာျဖစ္လို႕ျဖစ္မွန္းမသိဘဲ အတူေနတဲ့အမတေယာက္ကိုေျပာျပမွ မေလးလက္ခ်က္ဆိုတာ သိရေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ မေလးလာရင္ေတြ႕ဖို႕ဆိုၿပီး အရန္သင့္ေစာင့္ေနတဲ့ ကြီႏုိင္းက သူ႕အ ေပါင္းအသင္းေတြျဖစ္တဲ့ တထြာတို႕ ပါရာတို႕ကိုေခၚၿပီး အင္အား အလံုးအရင္းနဲ႕ ေရာက္ခ် လာပါေရာ။
မေလးကအခ်ိန္မွန္တယ္။ သူ႕အခ်ိန္က်မွ သူကႏွိပ္စက္တာ။ သူနားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေအးေအးေဆးေဆး ေနႏိုင္တယ္။ အစားလည္းမပ်က္ပါဘူး။ ကြီႏိုင္းတို႕အုပ္စုေရာက္လာ မွ ပိုၿပီးဒုကၡေရာက္ေတာ့တာ။ လားလား..နားေတြက တစီစီေအာ္ေနၿပီီး ေခါင္းေတြကမထူႏိုင္ ေတာ့ဘူး။ ပါးစပ္ကခါးၿပီး၊ စားထားတာေတြကျပန္ထြက္.. အေတာ့ကိုရက္စက္တဲ့ ကြီႏိုင္းပါ။ သူကႏွိပ္စက္ေနေပမဲ့ တေန႕သံုးႀကိမ္ သူအတြက္အားျဖည့္ေပးရတယ္။ မေလးကဘယ္လိုေန လဲမသိေပမဲ့ က်မကေတာ့ မထႏိုင္ေတာ့ဘူး။
အတူေနတဲ့ အမကအေတြ႕အႀကံဳရွိေတာ့ အစားဝင္ေအာင္ႀကိဳးစားေပးရွာပါတယ္။ စမ္းေခ်ာင္းတိမ္တဲ့ေနရာကို ေရစီးရပ္ေအာင္ ပိတ္လိုက္ၿပီး ေက်ာက္တံုးေလးေတြၾကားမွာ ပုန္းခိုေနၾကတဲ့ ငါးကေလး၊ ပုဇြန္ဆိတ္နဲ႕ ဂဏန္းငယ္ေလးေတြကိုဖမ္းၿပီး တဲေဘးနားမွာ စိုက္ထားတဲ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္နဲ႕ ခပ္ျပစ္ ျပစ္ခ်က္၊ မိုးေမွ်ာ္င႐ုတ္သီးေထာင္းစပ္စပ္ကို ထမင္းနဲ႕ စားခိုင္းေတာ့မွ စားလို႕ရတယ္။ အစားဝင္ လိုက္မွ ကြီႏိုင္းႏွိပ္စက္သမွ် ခံႏိိုင္ေတာ့တာ။
ေခါင္းေထာင္ႏိုင္လာေတာ့မွ ကိုယ့္ရဲ႕ပါတ္ဝန္း က်င္ကိုသတိထားမိေတာ့တယ္။ သူတို႕ ႏွိပ္စက္ထားလို႕ အားငယ္စိတ္ေတြဝင္ေနရတဲ့ၾကားထဲ အံု႕မႈိင္းေနလိုက္တာ ငိုခ်င္စရာပါ ျဖစ္လာ တယ္။ ခလုတ္ထိမွ အမိတ ဆိုသလိုဘဲ အေမ့ကိုလည္း သတိရလိုက္တာ။ အစက တည္းက ရည္ရြယ္ခ်က္ ႀကီးႀကီးမားမားမရွိဘဲ ကိုယ့္ရဲ႕မေတာက္တေခါက္ ပညာေလးကို ပညာခ်ဳိ႕တဲ့့ မိဘမဲ့ေလး ေတြကုိ ေဝမွ်ခ်င္တာ တခုတည္းနဲ႕လာခဲ့တဲ့က်မ လာမိတာ မွားၿပီလားဆိုတဲ့ ေနာင္တေလး နည္းနည္းရမိပါတယ္။ အေမရယ္ က်မကိုလာၾကည့္လွည့္ ပါအံုး။ အံု႕မိႈင္း၊ ၫို႕ဆိုင္းေနတဲ့ လူသူေဝးတဲ့ ေတာေတာင္ထဲမွာ က်မတေယာက္တည္း။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေသသြား လို႕ကေတာ့ ကိုယ္ဘယ္ကိုသြားလို႕သြားမွန္းမသိတဲ့ မိသားစုက သိခြင့္ ေတာင္ရ လိုက္မွာမဟုတ္ဘူး။ ေတြးရင္း ဆို႕ဆို႕နင့္နင့္ျဖစ္လာ၊ ေန႕ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ပတ္ ဝန္းက်င္က ပိုေမွာင္လာလို႕ မိုးနတ္မင္းကမ်ား ငါ့ကိုအျပစ္ေပးေတာ့မလား။ ဆို႕နင့္မႈေတြက ရင္ထဲမွာျပည့္ၾကပ္ လာလို႕ သက္သာရာရေအာင္ အေမ ဆိုၿပီးေအာ္ငိုပစ္လိုက္တာ ေတာင္ နံရံေတြမွာပါ ပဲ့တင္ထပ္ သြားခဲ့တယ္။
ေအာ္ပစ္လိုက္ေတာ့ ဆို႕ၾကပ္မႈေတြက နည္းနည္းသက္သာသြားတယ္။ က်မကိုအား ေပးဖို႕ လူတခ်ဳိ႕ေရာက္လာၾကတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း နဂိုအတိုင္း။ မေလး နဲ႔ ကြီႏုိင္းတို႕ေပးတဲ့ဒုကၡက ခဏလြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး သူတို႕နဲ႕ ရင္းႏွီးလာခဲ့တာ။ မေလးလာရင္ ေစာင္ၿခံဳၿပီး ဧည့္ခံလိုက္၊ ကီြႏိုင္းလာရင္ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းနဲ႕ ဧည့္ခံရင္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႕ေပးတဲ့ဒုကၡကိုလည္း က်မခံႏိုင္ရည္ရွိလာၿပီ။ ေနာက္ ပိုင္းက် ေတာ့ မေလးကညင္ညင္သာသာ။ သူလာတာေတာင္ ကိုယ္ကသတိ မထားမိ လို႕ ေသြးကစကား ေျပာရတဲ့အထိ။ ကီြႏိုင္းကလည္း မေလးကိုမႏိုင္လို႕ မဟာမိတ္လုပ္ထား သလား ထင္ရတယ္။ အခ်ိန္တန္ရင္ မေလးကလာၿမဲ။
ကီြႏိုင္းက အ႐ႈံးေပးလက္နက္ခ်လိုက္္လို႕ အာတီစနိတ္နဲ႕မက္ဖလိုကြင္းတို႕ကို ပူးတြဲ တာဝန္ေပး လိုက္ေတာ့မွ မေလးကထြက္သြားေတာ့တာ။ အခုခ်ိန္အထိ ျပန္မလာေတာ့ပါဘူး။ တခါတေလေတာ့လည္း သတိရမိပါတယ္ မေလးရယ္။ တို႕တေတြက သံုးႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတာမဟုတ္လား။

ခၽြန္း
( ၂၅. ၉. ၂၀၀၈)

စက္ပတ္လည္ကစစ္ဒဏ္ရာ...(ခၽြန္း)

က်မလုပ္ေနတဲ့ စက္႐ံုမွာ ငုရင္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ က်မတို႕ဌာနရဲ႕အေ႐ွ႕ နားကနံရံမွာ စက္႐ံုအလုပ္သမားေတြရဲ႕ ဓါတ္ပံုႏွင့္တကြ အမည္ေတြကိုေရးမွတ္ထားေပးလို႕ အလုပ္သမားအားလံုးရဲ႕ အမည္ကို သိေနၾကရပါတယ္။ ဗီယက္နမ္အေတာ္မ်ားမ်ားရဲ႕ အမည္မွာ ငုရင္ေတြပါၾကတယ္။ သူတို႕ရဲ႕မ်ဳိး႐ိုးနာမည္လို႕သိရပါတယ္။ က်မက ငုရင္ဆိုတဲ့ နာမည္ေတြနဲ႕ ေလ့လာရင္းးစာသင္ စာသင္ရင္းေလ့လာခဲ့တဲ့ ပစၥည္းမဲ့ေက်ာင္းေလးမွာ ရင္းႏွီးခ့ဲ ဘူးပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငုရင္ေတြကို က်မစိတ္ဝင္စားခဲ့မိပါတယ္။ သူတို႕နဲ႕ရင္းႏွီးေအာင္ေနရင္း သူတို႕နဲ႕စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

သူတို႕က လူေကာင္ေသးေသးနဲ႕ သြက္သြက္လက္လက္ေတြမ်ားပါတယ္။ ထြားတဲ့ ဗီယက္နမ္ေတြလည္း႐ွိပါတယ္။ က်မတို႕ဌာနက တစ္ေယာက္တည္းေသာဗီယက္နမ္လူထြား ကေတာ့ လူငယ္ျဖစ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ေႏွးေကြးတာေတြ႕ရတယ္။ က်န္တာကေတာ့ အသက္ ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ ခုႏွစ္ဆယ္နီးပါးေတြ။ တစ္ေယာက္ကဆို အသက္ကေျခာက္ဆယ့္ရွွစ္ႏွစ္၊ ပင္စင္ယူၿပီးမွ ဝင္ေငြနည္းလို႕ဆိုၿပီး အလုပ္ဝင္လုပ္ေနတာ။ သူအလုပ္ဝင္စက အသက္ႀကီးတဲ့ သူဆိုၿပီး သူ မလုပ္ႏိုင္မွာစိုးလို႕ ကိုယ္ကဝိုင္းလုပ္ေပးဖူးပါတယ္။ အခုၾကေတာ့ သူ႕ရဲ႕ production ကအမ်ားဆံုးျဖစ္ေနၿပီ။ ဆယ္နာရီလံုးလံုး( နားခ်ိန္ႏွင့္ ထမင္းစားခ်ိန္ကလႊဲလွ်င္) ကုလားထိုင္မွာမထိုင္ဘဲ ဆက္တိုက္ စက္ကိုေမာင္းေနတာ အိမ္ျပန္ခ်ိန္အထိဘဲ။ အဲဒါေၾကာင့္ ့ ကုမၼဏီမွာ ဗီယက္နမ္ေတြကို အမ်ားဆံုးေတြ႕ရတာ။
ထမင္းစားခ်ိန္ဆို သူတို႕နဲ႕စကားေျပာျဖစ္ၾကပါတယ္။ သူတို႕ရဲ႕အစားအေသာက္ေတြ ကိုလည္း ေလ့လာမိတယ္။ ဘာေတြစားလို႕သူတို႕က်န္းမာၿပီး ဒီေလာက္အလုပ္လုပ္ႏိုင္ရသလဲ ဆိုတာကိုပါ။ က်မေတြ႕မိသေလာက္ေတာ့ သူတို႕ကဆီမစားၾကဘူး။ အသားေတြကို အသီးအရြက္ေတြနဲ႕ ျပဳတ္စားၾကတာမ်ားတယ္။ သူတို႕ဟင္းေတြက ခ်ဥ္၊ ငံ၊ စပ္ေတြလည္း မရွိ ဘူး။ အေရာင္မရွိဘူး။ ျဖဴေယာ္ေယာ္ေတြ။ သူတို႕ကအခ်ဳိႀကိဳက္တယ္။ ထူးျခားတာက သူတို႕အားလံုးလိုလို အသီးေတြစားၾကတာေတြ႕ရတယ္။ အသီးမ်ဳိးစံု သူတို႕ဆီမွာရွိတယ္။ ထမင္းစားၿပီးတိုင္း၊ နားခ်ိန္တိုင္း သူတို႕အသီး၊ အႏွံေတြကိုစားၾကတယ္။ အသက္ ၆၈ ႏွစ္ရွိတဲ့ အဖိုးႀကီးဆို နားခ်ိန္တိုင္း သခြားသီးတလံုးကိုက္စားေနတာ၊ ဒါမွမဟုတ္ နံနံရိုးအႀကီးစားကို (သူတို႕ေျပာေပမဲ့ အမည္ကိုက်မမွတ္မိပါ) ကိုက္စားေနတာေတြရတယ္။
သူတို႕ကိုဗီယက္နမ္ေတြဘာေၾကာင့္ လူေကာင္ေသးေနရတာလည္းလို႕ေမးေတာ့ သူတို႕ငယ္စဥ္ကစစ္ပြဲေတြၾကားမွာ စားစရာမရွိလို႕ ခ်ဳိ႕ခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့စားေသာက္ခဲ့ရ၊ ေမြးဖြား ႀကီးျပင္းခဲ့ရလို႕ လို႕ဆိုပါတယ္။
တေန႕ကသတင္းစာတခုေတြ႕လို႕ ႀကံဳတာနဲ႕ အေမရိကန္ေ႐ြးေကာက္ပြဲမွာ အိုဗားမား နဲ႕ ဂၽြန္မက္ကင္း ဘယ္သူ႕ကိုႀကိဳက္သလဲလို႕ ေမးမိေတာ့ သူတို႕အားလံုးက ဂၽြန္မက္ကင္းကို ႀကိဳက္တယ္လို႕ဆိုၾကတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲလို႕ေမးမိေတာ့ ဂၽြန္ကအသက္ႀကီးလို႕ ႏိုင္ငံေရး ေတြ႕အႀကံဳရွိတဲ့အျပင္ သူတို႕တိုင္းျပည္စစ္ျဖစ္တုန္းက ေလယာဥ္ပိုင္းေလာ့အျဖစ္တာဝန္ထမ္း ခဲ့သူျဖစ္လို႕တဲ့။ ဒါကေတာ့ က်မဌာနက သက္ႀကီးတစုရဲ႕အျမင္သာျဖစ္ပါသည္။ က်မ ရင္းႏွီးခဲ့ ဖူးတဲ့ငုရင္ေတြနဲ႕ေတာ့ ဆန္႕က်င္ဖက္ျဖစ္ေပမဲ့ သူတို႕ရဲ႕ဇြဲ၊ လံု႕လကိုေတာ့ ျမင္ေယာင္ ၾကည့္လို႕ရမိပါတယ္။
သူတို႕အေၾကာင္းတစြန္းတစ သိခြင့္ရတဲ့က်မ သူတို႕ကိုၾကည့္ရင္း သံေဝဂပြားမိပါတယ္ ေၾသာ္… စစ္ရဲ႕သားေကာင္ေတြ… စစ္အတြင္းက ဒုကၡအဝဝကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီး ..အခုေတာ့ စက္ေတြရဲ႕ ပတ္လည္မွာ… ေၾသာ္..ဒါနဲ႕ ..က်မၾကေတာ့ေရာ… စက္ပတ္လည္က စစ္ဒဏ္ရာ… ေၾသာ္… စက္ပတ္လည္ကစစ္ဒဏ္ရာေတြပါလား...
ခၽြန္း ( ၁၁.၉.၂၀၀၈)

ဖြတ္သားဟင္းတခြက္ႏွင့္ခ်စ္သက္ေသ...(ခၽြန္း)

က်မရဲ႕ဆင္ဦးစီးက က်မကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္သလဲဆိုတာ စာဖတ္သူေတြကုိ သိေစခ်င္႐ံုေလးပါ။ က်မတို႕ထိမ္းျမားၿပီးကာစ ပစၥည္းမဲ့တို႕ေဒသေလးမွာပါ။ စားစရာဆန္ကလြဲရင္ က်န္တာရွာစားၾကရတဲ့ေနရာေလးပါ။ ႐ွာစားရတာက ေတာထဲက ဟင္းသီးဟင္းရြက္နဲ႕ အေကာင္ဗေလာင္ရယ္၊ ေခ်ာင္းထဲကငါးကေလးေတြရယ္ကို ရွာစားၾကရ တာပါ။ ပိုက္ဆံရွိရင္ေတာ့ တညအိပ္သြားရတဲ့ ေစ်းဆိုင္ေလးေတြရွိတဲ့ေနရာမွာလိုခ်င္တာေတြ ဝယ္လို႕ရပါတယ္။ တလကိုတခါေလာက္သြားေလ့ရွိၾကပါတယ္။ တလစာစားဖို႕ ဟင္းခ်က္ရာ မွာသံုးဖို႕တိုလီနဖာနဲ႕၊ ဆပ္ျပာ၊ သြားတိုက္ေဆးေလာက္သာပံုမွန္ဝယ္ႏိုင္ၿပီး ဟင္းစားဖို႕ ကေတာ့ ေတာတိုးရင္းေျဖရွင္းၾကတာမ်ားပါတယ္။
က်မကေတာတိုးတာဝါသနာပါတယ္။ အရြက္ေတြ၊ အသီးေတြခူးရတာ အရမ္းေပ်ာ္ပါတယ္။ မႈိမ်ားေတြ႕ၿပီဆို အေပ်ာ္ဆံုးဘဲ။ မႈိၾကေတာ့လဲ ေတြ႕ခဲပါတယ္။ ေတြ႕ျပန္ရင္လဲ ဆင္ဦးစီးနဲ႕က်မ စကားမ်ားၾကရၿမဲ။ သူကမႈိကိုသိပ္မႁကိုက္သလို မႈိေတာင့္မွာစိုးရိမ္တတ္တယ္။ က်မကေတာ့မႈိဆိုသိပ္ႁကိုက္။ သူကေတာ့အသားဆို ဘာသားျဖစ္ျဖစ္လာထားဘဲ။ ႏွစ္ေယာက္သားကဆန္႕က်င္ဖက္။ ဒါေပမဲ့ ပစၥည္းမဲ့ေတြပီပီ ျပႆနာေတာ့မရွွိခဲ့ပါဘူး။ လူေတြကပစၥည္းနည္းေလ ျပႆနာနည္းေလပဲမဟုတ္လား။ အခုေတာ့အရင္းရွင္ႏိုင္ငံမွာ ဝင္ေငြနဲ႕ထြက္ေငြေတြကိုတြက္ခ်က္ရွယ္ယာခြဲရင္း တခါတခါ စကားမ်ားရလို႕ ပစၥည္းမဲ့ေဒသကိုျပန္သတိရမိပါရဲ႕။

တေန႕.. ေန႕စဲြအတိအက်မမွတ္မိေပမဲ့ အဲ့ဒီေန႕က က်မမႈိရတဲ့ေန႕။ သရက္ပင္ႀကီးတပင္ေလတိုက္လို႕လဲေနတာၾကာၿပီ။ အဲ့ဒီေပၚမွာေပါက္ေနတဲ့မႈိေတြ။ မႈိစထြက္ကတည္းကေတြ႕ေပမဲ့ စားလို႕ရ၊ မရ မေသခ်ာလို႕မႏႈတ္ခဲ့ဘဲ၊ ႏွစ္ရက္ေလာက္ၾကာမွ ေတာင္ယာကျပန္လာတဲ့ ထိုင္းႏိုင္ငံသားကရင္တစု အလုအယက္ႏႈတ္ၾကတာေတြ႕မွ ကိုယ္လည္းဝင္ႏႈတ္တာ ကိုယ့္မွာပါလာတဲ့ဇကာေလးနဲ႕ တခါေၾကာ္စာရခဲ့တယ္။ စားလို႕ရတာေသခ်ာတဲ့အၾကာင္းျပခ်က္ရလို႕ ဝမ္းသာအားရနဲ႕အိမ္ျပန္ၿပီးမႈိႏွင့္တကြ အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပေတာ့ ဆင္ဦးစီးကအင္တင္တင္ဘဲ။ ဒါနဲ႕ပိုေသခ်ာေအာင္ ခပ္လွမ္းလွမ္းကေရေခ်ာင္းနားမွာေနတဲ့ အမိုးႀကီးတို႕လင္မယားဆီမွာ အတည္ျပဳခ်က္ ယူလိုက္ရေသးတယ္။ အမိုးႀကီးတို႕က စားလို႕ရတဲ့အၾကာင္းေျပာမွ မႈိေၾကာ္ဖုိ႕ပါမစ္ကို ဆင္ဦးစီးကခ်ေပးတာ။ ဒါေတာင္ကန္ဇြန္းရြက္ပါမွွေၾကာ္ရမယ္ဆိုလို႕ ေတာင္ေစာင္းနားက ေရအိုင္ေဘးမွာေပါက္ေနတဲ့၊ ခူးလြန္းလို႕အတက္ထြက္ေႏွးေနတဲ့ ကန္ဇြန္းပင္က ထြက္ကာစအညြတ္ ေလး၊ငါးညြတ္ကို မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ သြားၿပီး ခူးလိုက္ရေသးတယ္။
မနက္စာစားၿပီးဆင္ဦးစီးတေရးတေမာအိပ္တုန္း က်မလည္း ညစာခ်က္ဖို႕အတြက္ ဆန္ဗန္းရယ္၊ မႈိုဇကာရယ္ယူၿပီး တဲေရွ႕က ကြပ္ျပစ္မွာထိုင္ၿပီီး ဆန္ေရြးေနတုန္း ခပ္သဲ့သဲ့ေအာ္သံတခုၾကားလိုက္ရတယ္။ ဘာသံပါလိမ့္ဆိုၿပီး နားစိုက္ေထာင္လိုက္ရင္း အသံကေပ်ာက္သြားရင္းျဖစ္ေနတယ္။ ဘာသံမွန္းေဝခြဲလို႕မရဘူး။ ေတာထဲမွာက အသံအမ်ဳိးမ်ဳိး ၾကားရေပမဲ့ က်မ မခြဲျခားတတ္ဘူး။ ေမ်ာက္သံ၊ ေခ်သံ၊ ေဝးေဝးကလူေအာ္သံ သဲ့သဲ့ ေတြဟာ က်မနားထဲမွာ တူေနသလိုထင္ရတယ္။ အသံကေပ်ာက္သြားလိုက္၊ ျပန္ၾကားရလိုက္နဲ႕ ေခ်ေအာ္သံျဖစ္မွာပါေလဆိုၿပီး ဆင္ဦးစီးနဲ႕မေတြ႕ခင္က အျဖစ္အပ်က္ တခုကို သတိယမိသြားတယ္။
ေခ်မေလးတေကာင္ရဲ႕ အျဖစ္ဆိုးကိုပါ။ က်မေရာက္စကပါ။ က်မေနတဲ့တဲက ေခ်ာင္းေဘးနားမွာ။ တဲအေရွ႕ေခ်ာင္းကိုေက်ာ္ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာင္ေခ်က လူသြားလမ္းေလးကို ျမင္ရတယ္။ က်မတို႕တဲအုပ္စုကေတာင္ႏွစ္လံုးၾကားကေျမွာင္ထဲမွာပါ။ တေန႕ ေက်ာင္းဆရာတေယာက္က တဲစုဘက္ကိုလာလည္ရင္းတဲေရွ႕ဘက္က ေတာင္ေစာင္းမွာ ေခ်တစံုကိုေတြလို႕ လက္ခုပ္တီးၿပီးေခ်ာက္လႊတ္ေပမဲ့ ေခ်တေကာင္က ေျပးသြားၿပီး တေကာင္က်န္ေနလို႕ဆိုၿပီး က်မတို႕ေရာက္ေနတဲ့တဲမွာ ေသနတ္လာေတာင္းၿပီး ပစ္လိုက္တာ ေက်ာရိုးကိုရွပ္ထိသြားတယ္။ ကံဆိုးလွတဲ့ေခ်မေလးဟာ လူေနတဲ့ တဲတန္း ဘက္ကို အားကိုတႀကီးေျပးလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ သူ႕ကိုကယ္မယ္အထင္နဲ႕ အေျပးလာခဲ့တဲ့ ေခ်မေလးကို ဝါးလံုးေဆြးေတြနဲ႕ဝိုင္းရိုက္လို႕လဲက်ေနတုန္း မူဆလင္ဘာသာဝင္ စက္ဆရာ တေယာက္က သူလည္းေခ်သားစားရေအာင္ဆိုၿပီး တဲထဲကဓားတေခ်ာင္းဆြဲၿပီီး ေခ်မေလးကို လည္လွီးလိုက္ပါေသးတယ္။ ဘယ္အခ်က္နဲ႕ ေသပြဲဝင္သြားရမွန္းမသိလိုက္ရတဲ့ ေခ်မေလးရဲ႕ အသားကို က်မမစားရက္ေတာ့ပါဘူး။
အတိတ္အေၾကာင္းကိုစဥ္းစားေနတုန္း ဆင္ဦးစီးႏိုးလားၿပီး က်မၾကားတဲ့အသံကိို သူလည္းသတိထားမိသြားၿပီး ေသနတ္တလက္နဲ႕ အသံၾကားတဲ့ဘက္ထြက္သြားလိုက္တာ က်မတားခ်ိန္ေတာင္မရလိုက္ပါဘူး။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါဘူးဆင္ဦးစီးျပန္ေရာက္လာၿပီး မီးျခစ္ေတာင္းသြားတယ္။ ဘာအေရးႀကီးေနမွန္းသိခ်င္လို႕ေမးေပမဲ့ စကားျပန္မရခဲ့ဘူး။ နာရီဝက္ေလာက္ၾကာမွျပန္ေရာက္လာၿပီး အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပတယ္။ ေဆးမႈးတေယာက္ ေတာလည္ထြက္ရင္း ဖြတ္နဲ႕ပက္ပင္းတိုးမိၿပီး၊ အနီးကပ္မုိ႕ ေသနတ္နဲ႕ပစ္လို႕မရဘဲ သစ္ေခါင္းထဲဝင္ေျပးတဲ့ဖြတ္ၿမီးကို အားကုန္ဆြဲၿပီး ေအာ္ေနျခင္းျဖစ္သတဲ့။ တနာရီေလာက္ ၾကာေအာင္ ဖြတ္နဲ႕လြန္ဆြဲေနတဲ့ေဆးမႈး၊ (ဆင္ဦးစီးႏိိုးလာလို႕သာ… ႏို႕မဟုတ္လွ်င္ ဘယ္အခ်ိန္ထိေအာင္ ဇြဲႏွင့္ေအာ္ေနမည္မသိ) ဆင္ဦးစီးကို သစ္ရြက္ေျခာက္ေတြ သစ္ေခါင္းထဲထည့္ၿပီိး မီး႐ႈိ႕ခိုင္းလိုက္မွ ဖြတ္မီးခိုးမႊန္ၿပီး ေဆးမႈးလက္ထဲ ပါလာေတာ့တယ္။
အဲ့ဒီညက က်မတို႕ထမင္းဝိုင္းေလးက စုိစိုျပည္ျပည္ေလးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ လြန္ဆြဲပြဲမွာ အႏိုင္ရေအာင္ကူညီခဲ့တဲ့ ဆင္ဦးစီးအတြက္ ဖြတ္သားဟင္းတခြက္ကို ေဆးမႈးကလာပို႕ ေပးလို႕ပါ။ မႈိေၾကာ္နဲ႕ဖြတ္သားဟင္း အရသာရွိရွွိေလးကို လင္မယားႏွစ္ေယာက္ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္စားၾကေတာ့မယ္ျပင္ကာမွ ဆင္ဦးစီးက သူဗိုက္မဆာေသးလို႕ စားႏွင့္ပါတဲ့။ အင္းေလ.. သူတို႕အစီအစဥ္ (အဲ့ဒီေနရာမွာ အရက္မေသာက္ရ အမိန္႕ထုတ္ထားေပမဲ့ ႏွစ္နာရီ ေလာက္သြားရတဲ့ထိုင္းရြာက အရက္ဝယ္ၿပီး စုေသာက္ၾကျခင္း) ရွိလို႕ေနမွာပါအထင္ႏွင့္ တေယာက္တည္း မႈိဟင္းမ်ားမ်ားႏွင့္စားလိုက္ရတယ္။ ထမင္းစာၿပီီး ထမင္းဝိုင္းတခုခ်န္ကာ က်န္တာေတြရွင္းၿပီး အဆင္သင့္ဆြဲထားတဲ့ စစ္ပုခက္ထဲဝင္ၿပီးႏွပ္ေနလိုက္တယ္။ သူတို႕ဝိိုင္းစုၾကၿပီဆို ကိုယ္ကဒီလိုပဲ တေယာက္တည္းႏွပ္ေနၾကေလ။ ဒါေပမဲ့ဆင္ဦးစီးက ဘယ္မွမသြားဘဲက်မနဲ႕လွမ္းစကားေျပာေနခဲ့ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ ထမင္းဝင္စားေတာ့တယ္။ က်မက အစီအစဥ္မျဖစ္ဘူးလားေမးေတာ့ အစကတည္းကမရွိပါဘူးတဲ့။ ဗိုက္မဆာလို႕ ေစာင့္ေနတာတဲ့။ က်မအနည္းငယ္ေတာ့အဲ့ၾသခဲ့ပါတယ္။ အသားဟင္းႁကိုက္တဲ့ဆင္ဦးစီးက အသားဟင္းပါတဲ့ေန႕မွ ဗိုက္အဆာေနာက္က်လို႕ေလ။
အိမ္ေထာင္သက္ ငါးႏွစ္ျပည့္ၿပီး သမီးႏွစ္ေယာက္ရၿပီးမွ သူ႕ရဲ႕အခ်စ္ကိုက်မသိခြင့္ ရခဲ့ပါတယ္။ တေန႕သူ႕မိတ္ေဆြေတြႏွင့္စကားေျပာရင္း မႈိေတာင့္တဲ့အေၾကာင္းပါလာၿပီး ဆင္ဦးစီးဗိုက္အဆာေနာက္က်ခဲ့တာမဟုတ္ဘဲ မႈိုဟင္းေတာင့္မွာစိုးေသာေၾကာင့္ က်မစားၿပီး တနာရီၾကာမွ စားခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္တဲ့။ အကယ္၍ ႏွစ္ေယာက္အတူတူစားၿပီး တခုခုျဖစ္ေနခဲ့လွ်င္ တေယာက္ႏွင့္တေယာက္မကူညီနိုင္ဘဲဒုကၡေရာက္မည္စိုးေသာေၾကာင့္ သူဆာေပမဲ့ ေစာင့္ေနျခင္းျဖစ္သည္တဲ့။ ဆင္ဦးစီးရဲ႕ က်မအေပၚခ်စ္ျခင္းဟာ ဘယ္ေလာက္အထိ စိတ္ခ်လံုႃခံုမႈရွိလိုက္သလဲဆိုတာ

ခၽြန္း(၆. ၉. ၂၀၀၈)

လူအတေယာက္၏ ဖြင့္ဟဝန္ခံခ်က္

အခုတေလာလူက စဥ္းစားတာမ်ားၿပီး ေရာဂါရခ်င္သလိုျဖစ္လာေနတယ္။ မိုကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕ တရားထဲမွာေတာ့ လူေတြေရာဂါမ်ားၿပီး သက္တမ္းတိုတာ ဣႆာ၊ မစၦရိယေၾကာင့္တဲ့။ ဣႆာ၊ မစၦရိယက ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္း့ကလာတာတဲ့။ ခ်စ္ျခင္း၊ မုန္းျခင္းက ဝိတက္ေၾကာင့္ျဖစ္တာတဲ့။ ဝိတက္ဆိုတာက စဥ္းစားေတြးေတာတာကိုေျပာတာပါ။ ဒါဆို ေရာဂါရလာျခင္းရဲ႕အေၾကာင္းရင္းက စဥ္းစားတာ၊ အေတြးမ်ားတာေၾကာင့္ဆိုၿပီး ဆင္ဆင္ျခင္ျခင္ေနပါတယ္ဆိုမွ ေတြးစရာေတြက ေရာက္ေရာက္လာတယ္။
လူေတြမ်ားကိုယ့္အတြက္ဘဲကိုယ္သိၾကတယ္။ စီးပြားေရးသမားေတြမ်ား လူစုစု ျဖစ္ၿပီဆို ဘယ္လိုစီးပြားရွာရမလဲဆိုတာဘဲ စဥ္းစားေနၾကတာ။ ကိုယ္ဖာသာစီးပြားေရး ႐ိုး႐ိုးသားသားလုပ္တာကို မေျပာလိုပါဘူး။ ဒုကၡသည္ေတြကို အေၾကာင္းျပၿပီး စီးပြား႐ွာၾကတာ ေတာ္ေတာ္ဆိုးဝါးတဲ့လုပ္ရပ္ပါ။

က်မတို႕ငယ္ငယ္က ေမ်ာက္ပြဲေတြၾကည့္ခဲ့ရဘူးပါတယ္။ လူႀကီးကသီခ်င္းဆိုၿပီး ေမ်ာက္ကေလးကုိကခိုင္းတာပါ။ ေမ်ာက္ကေလးက သီခ်င္းအလိုက္နဲ႕ကျပတာကို လူေတြက သေဘာက်ၿပီး ပိုက္ဆံေတြထည့္ၾက၊ စားစရာေတြေပးၾကနဲ႕။ က်မကိုယ္တိုင္ ခေလးဘဝက သေဘာက်ၿပီး ကိုယ္ရတဲ့မုန္႕ဘိုးေလးေတြကို ေမ်ာက္ကေလးကို ေပးခဲ့ဘူးပါတယ္။ အဲ့ဒီတုန္းက လူႀကီိးတေယာက္ေျပာတာ က်မမွတ္မိေသး တယ္။ ”လူအေတြ“တဲ့။ ”နင္တို႕ေပးတာကို ေမ်ာက္စားရမယ္ထင္သလား“ တဲ့။ အဲဒီအခ်ိန္က တည္းက ေမ်ာက္ပြဲဆိုရင္ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ေမ်ာက္ကေလးကိုသနားလို႕။
ယေန႕အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ တိုးတက္တဲ့ေခတ္ေရာက္လာလို႕လားမသိ ေမ်ာက္ပြဲေတြ မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေမ်ာက္ျပဆန္ေတာင္းဆိုတဲ့ အစဥ္လာႀကီးကိုေတာ့ လူေတြက်င့္သံုးေနဆဲပါဘဲ။ ဒုကၡသည္ေတြကိို အေၾကာင္းျပၿပီး လုပ္စားလာၾကသူေတြက မ်ားလာတယ္။ ကိုယ္ကိုတိုင္လည္းေမ်ာက္ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေတြကိုေတာ့ မေျပာခ်င္ေတာ့ ပါဘူး။ အခုေျပာခ်င္တာတခုက ”လူအ“ျဖစ္ခဲ့ရတာကိုပါ။
၈ေလးလံုးအႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ ႏွစ္ပါတ္လည္အခန္းအနားမွပါ။ ၈ေလးလံုးအမွတ္တံဆိပ္ ေတြနဲ႕အက်ႌေတြကို နာဂစ္မႈန္တိုင္းဒဏ္ခံခဲ့ရသူေတြအတြက္ ရံပုန္ေငြအျဖစ္ေရာင္းၾကတယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ နာဂစ္အတြက္လည္းလွ်ဴရ၊ အမွွတ္တရ အကႌ်လည္းရတယ္ဆိုၿပီး ဝမ္းသာအားရလွ်ဴခဲ့ပါတယ္။ နာဂစ္ဒုကၡသည္ ျပည္သူေတြကို ရည္မွန္းလို႕ေပါ့။ ဒုကၡသည္ေတြကို လွ်ဴဒါန္းရတဲ့ပီတိက တျခားအလွ်ဴေတြထက္ပိုတယ္လုိ႕ ခံစားရတယ္။ စိန္ေရာင္၊ ေ႐ႊေရာင္တလက္လက္ေတာက္ပေနတဲ့ အလွ်ဴပြဲထက္၊ ဆာေလာင္ေနတဲ့ လူတေယာက္ကို ထမင္းတနပ္ေႂကြးရတာက ပိုၿပီးအက်ဳိးေက်းဇူးျဖစ္တယ္ လို႕ခံယူထားသူပါ။
ဒါေပမဲ့ ဒီိအလွ်ဴက ဒုကၡသည္ေတြဆီကို မေရာက္ဘူးတဲ့။ အေၾကာင္းျပခ်က္ ေတြကေတာ့ အမ်ိိဳးမ်ိဳးပါဘဲ။ အဓိကကေတာ့ စီးပြားေရးသမားက လုပ္စားသြားတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္ကေတာ့ နာဂစ္ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ ရည္မွန္းၿပီးလွ်ဴထားတာဆိုေတာ့ ကိုယ့္အလွ်ဴက ေေစတနာသံုးတန္ျပတ္သားၿပီးသားပါ။ ကုိယ့္အလွ်ဴေငြ ဒုကၡသည္ေတြလက္ထဲ ေရာက္တာ မေရာက္တာကေတာ့ တာဝန္ယူထားတဲ့သူေတြနဲ႕သာ ဆိုင္ပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းတာ တခုကေတာ့ ဒုကၡသည္ေတြအတြက္ပါ။ သူတို႕မွာဘယ္လိုဝဋ္ေႂကြးေတြမ်ား ပါလာၾက သလဲမသိပါဘူး။ ”ေပးကားေပး၏ မရ“ ဆိုတာမ်ဳိးနဲ႕ႀကံဳေနၾကရတာပါ။ က်မတို႕လို ေသးေသးမႊားမႊားအလွ်ဴကအစ၊ ႏိုင္ငံတကာကႀကီးႀကီးမားမားအလွ်ဳအထိ သူတို႕လက္ထဲ ၁၀% ေလာက္မွ ေရာက္ပါရဲ႕လားလိို႕ စဥ္းစားရင္း ေရာဂါေတြတိုးလာပါတယ္။

လူအခ်င္းခ်င္းလွည့္ပါတ္ျခင္း ကင္းရွင္းၾကပါေစ

ခၽြန္း (၂၅.၈.၀၈)