(၁)
က်မရဲ႕ အိမ္ျပန္လမ္းက မေခ်ာေမြ႕ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ က်မအိမ္ျပန္ခြင့္ရေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ အသိက အရာရာကိုသည္းခံႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ၾကပ္ညွပ္ေနတဲ့ကားႀကီးထဲမွာ လူေတြရဲ႕သက္ျပင္း ခ်သံေတြက တိုးတခါ၊ က်ယ္တလွည့္ပါပဲ။ လူမ်ဳိးစံု၊ ဘဝမ်ဳိးစံု၊ အျဖစ္အပ်က္မ်ဳိးစံုနဲ႕ က်မတို႕ရဲ႕ ေနထိုင္ရာေဒသကို ျပန္ၾကရမဲ့သူေတြက ဘာျဖစ္လို႕မ်ား သက္ျပင္းဒီေလာက္ခ်ေနၾကတယ္ ဆိုတာ က်မနားမလည္ႏိုင္ေအာင္ပါပဲ။ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ထဲက ခြဲခြါခဲ့ရတဲ့ က်မရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမကို ဒါပထမဆံုး ျပန္ေရာက္ဖို႕အခြင့္အေရးပါပဲ။ ဘယ္သူေတြဘာျဖစ္ေနေန က်မကေတာ့ ေပ်ာ္ရႊင္ေနခဲ့ပါတယ္။‘မဗုိက္ကို ဆြဲတင္ေပးလိုက္ပါအံုး’ ဆိုတဲ့အသံနဲ႕အတူ လူတစ္ေယာက္က က်မလက္ကို ဆြဲၿပီး ေလွေပၚေရာက္ဖို႕ကူညီေပးပါတယ္။ က်မ..ရင္ထဲမွာ က်င္ခနဲေနေအာင္ ဝမ္းသာစိိတ္ ျဖစ္မိပါတယ္။ ဒါ.. ပထမဦးဆံုး လူေတြရဲ႕ ဂရုဏာတရားကို က်မခံစားရျခင္းပါ။ ဒါ.. က်မရဲ႕ ေမြးရပ္ေျမက ပထမဦးဆံုး ႀကိဳဆိုလိုက္တဲ့ ေႏြးေထြးမႈပါလား။ အိမ္အျပန္လမ္းအတြက္ က်မမွာ ခြန္အားေတြရလိုက္ပါၿပီ။ ေမြးရပ္ေျမမွာ ပထမဆံုးေျခခ်ခြင့္ရတဲ့ေနရာက ျမဝတီတဲ့။ ေလွေပၚကဆင္းလိုက္သည္ႏွင့္ ဆိုးဝါးလွတဲ့အတိတ္ကျဖစ္ရပ္ေတြကို ဒီကမ္းစပ္မွာပဲအၿပီးတိုင္ ျမဳပ္ႏွံခဲ့ၿပီး လူသစ္၊ စိတ္သစ္၊ ဘဝသစ္နဲ႕ ေမြးရပ္ေျမမွ မိဘ၊ ေမာင္ႏွမေတြထံ မေရာက္ ေရာက္ေအာင္ျပန္မည္ဟု က်မ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။
ျမဝတီၿမိဳ႕ဆိုတာ အတူလာၾကတဲ့ခရီးေဖာ္ေတြေျပာလို႕ သိခဲ့ရေပမဲ့ က်မနဲ႕ေတာ္ေတာ္ စိမ္းပါတယ္။ သူတို႕နဲ႕အတူလိုက္ရင္း က်မဘယ္ကိုစၿပီး သြားရမလဲဆိုတာစဥ္းစားရင္း၊ သူတို႕ဘယ္သြားၾကမလဲဆိုတာကိုလည္း က်မစံုစမ္းၾကည့္ပါတယ္။ လူအမ်ားစုသြားၾကတာက ရံုးခန္းလိုေနရာမ်ဳိိးေလး။ ခရီးသြားလက္မွတ္ လုပ္ရမဲ့ေနရာထင္ပါတယ္။ က်မလည္းအမ်ား နည္းတူလက္မွတ္လုပ္ဖို႕တန္းစီလိုက္ပါတယ္။ အနားရွိေနသူတေယာက္ကို ဘယ္သြားမွာလဲ လို႕စပ္စုလိုက္မွ ေလွတတန္နဲ႕လာခဲ့တဲ့ခရီးကို တံတားကတဆင့္ျပန္သြားၾကမလို႕တဲ့။ က်မ အေတာ္ေလးအံ့ၾသသြားရၿပီး တန္းစီေနရာက ျပန္ထြက္လိုက္ရပါတယ္။ ဘာလုပ္မွာလဲ။ ဘာလို႕ အဲ့ဒီေနရာကို ျပန္သြားရမွာလဲ။ လူေတြကို က်မနားမလည္ေတာ့ဘူး။ က်မဆက္ရမဲ့ ခရီးအတြက္က်မျပင္ဆင္ရေတာ့မယ္။ ေသေသခ်ာခ်ာစဥ္းစားၾကည့္လိုက္မွ သြားရမဲ့ခရီးက က်မရဲ႕အသိဥာဏ္ဦးေႏွာက္ရဲ႕ ေထာင့္တေနရာမွာ ဝိုးတိုးဝါးတား။ အိမ္ကေလးနဲ႕ ၿခံဝင္းက ေလးသာအသိဥာဏ္ထဲမွာ မွတ္မိေနေပမဲ့၊ ဘယ္ေနရာဘယ္အရပ္မွာရွိသလဲဆိုတာ က်မမသိ။ က်မေနခဲ့တာဘာရြာပါလိမ့္။ ဘယ္လိုခရီးဆက္ရမလဲဆုိတာထက္ ေလာေလာဆယ္ ဘယ္မွာ တည္းရမလဲဆိုတာက ပိုအေရးႀကီးေနလို႔ ျမင္ေနရတဲ့ေစ်းတန္းေလးထဲလွမ္းဝင္လိုက္ပါတယ္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
(၂)
ခရီးသြားတယ္ဆိုတာကလည္း ကိုယ္သြားခ်င္တဲ့ေနရာဆိုတာတိတိက်က် ရွိမွ သြားလို႕ ရမွာေလ။ က်မအိမ္ျပန္ခ်င္ေပမဲ့ အိမ္ဘယ္မွာဆိုတာကိုမသိလို႕ လူတခ်ဳိ႕က က်မကိုရူးေၾကာင္ ေၾကာင္ျဖစ္ေနတယ္လို႕ ထင္ၾကတယ္။ ဘာမွတိတိက်က် အကူအညီမေပးႏိုင္ၾကဘူး။ က်မမွာ ပါလာတဲ့ေငြေလးက တည္းခိုတဲ့အခေပးရလို႕ သိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး။ ေငြမရွိဘဲနဲ႕ေတာ့ အိမ္ျပန္ လို႕မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့ အိမ္မျပန္ႏိုင္ေသးခင္ အလုပ္တခုခုလုပ္ေနမွ က်မအတြက္အဆင္ ေျပမွာ။ အလုပ္လုပ္ဖို႕အကူအညီေတာင္းေတာ့ တည္းခိုတဲ့အိမ္က ေကာက္စိုက္တတ္လားတဲ့။ သမာအာဇီဝအလုပ္ဆို ဘာမဆိုလုပ္ႏုိင္ေပမဲ့ သံုးရက္တည္းနဲ႕ က်မအလုပ္ျပဳတ္ခဲ့တယ္။ အေၾကာင္းကေတာ့ က်မကိုယ္ေပၚက ဝန္ထုပ္ဝန္ပိုးေၾကာင့္တဲ့။ ဒီ့အတြက္ေၾကာင့္လည္း က်မ ေသေသခ်ာခ်ာ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္တာေလ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီဝန္ထုပ္ကို ျဖဳတ္ခ်လိုက္ဖို႕ က်မ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။ ဒါဟာလဲ က်မရခဲ့တဲ့ ဒုကၡတခုပဲေလ။ ရွိတဲ့ေငြကေလးနဲ႕ သင့္ေတာ္တဲ့ ေနရာမွာ ဒီဝန္ထုပ္ကို ဖ်က္ခ်ႏိုင္ဖို႕ စံုစမ္းၿပီး အဲ့ဒီေနရာကို က်မေရာက္သြားတယ္။အမိုးကလည္းမလံု၊ အကာကလည္းဖယိုဖရဲနဲ႕။ တဲသာသာအိမ္ေလးရဲ႕ တခုတည္း ေသာအခန္းေလးထဲမွာ က်မတပတ္ေလာက္ေနရတယ္။ အိမ္ရွင္က ေဒၚဘုမ… တဲ့ ။ က်မမွာ ပါလာတဲ့ေငြ အားလံုးနီးပါး အဲဒီမွာကုန္ပါေတာ့တယ္။ က်မ မမႈပါဘူး။ သူကက်မကို ကူညီ ေနတာေလ။ ဒီဝဋ္ဒုကၡကလြတ္သြားရင္ က်မဘာမဆိုျပန္လုပ္ႏိုင္တာပဲ။ ေငြကို နည္းအမ်ဳိးမ်ဳိး နဲ႕ရွာခဲ့ရဖူးတဲ့သူပဲ။ က်မအသက္ ၅ ႏွစ္အရြယ္ကတည္းက ႀကံဳခဲ့ရတဲ့ ဒုကၡေတြဟာ အခုခ်ိန္ထိ မၿငိမ္းခ်မ္းႏိုင္ေသးပါလား။
ဆက္ရန္
No comments:
Post a Comment