ဗုဒၶႏွင့္စံျပေခါင္းေဆာင္မႈ (လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ က ေခါင္းေဆာင္မႈ)

ဇူလိုင္လထုတ္ စံပယ္ျဖဴမဂၢဇင္းမွာ ေနဘုန္းလတ္ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႕မဟုတ္ပဲ အျခားနာမည္တစ္ခုနဲ႕ ေဖာ္ျပျခင္းခံခဲ့ရတဲ့ ေဆာင္းပါးေလး တစ္ပုဒ္ပါ။ သံလြင္အိပ္မက္မွာလဲ ေဖာ္ျပခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္း ကို အေကာင္းဆံုး ေခါင္းေဆာင္မႈေပးခဲ့ပံုေတြကို လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕အေတြးနဲ႕ ရိုးရိုးေလးေရးခဲ့တာပါ။ ဒီေဆာင္းပါးေလးကို ေရးျဖစ္ေစခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရင္းက ဒီလိုပါ …။ ကၽြန္ေတာ္စင္ကာပူမွာရွိေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္၊ ဇင္ကိုလတ္၊ ကိုငယ္တို႕ေနၾကတဲ့ အိမ္ကို သံလြင္အိပ္မက္အတြက္ဆိုၿပီး စာအိတ္တစ္အိတ္ေရာက္လာပါတယ္။ စာမူပို႕တာပါ။ အဲဒီံစာအိတ္ထဲမွာက သံလြင္အိပ္မက္အေနနဲ႕ ဗုဒၶဘာသာေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘာသာေရးနဲ႕ပတ္သက္ၿပီး ထည့္သင့္တဲ့အေၾကာင္း ေတြကို နိဒါန္းပ်ိဳးထားၿပီး ဘာသာေရးနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့ စာမူႏွစ္ပုဒ္ကိုပို႕ထားပါတယ္။ အဆင္ေျပရင္ သံုးမယ္လို႕စဥ္းစားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႕ေတြမၾကိဳက္တာေၾကာင့္ ၊ ေနာက္ၿပီး သံလြင္အိပ္မက္ရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းနဲ႕ နဲနဲေသြဖယ္ေနတာေၾကာင့္ မသံုးျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ သံလြင္အိပ္မက္မွာ ဘာသာေရးနဲ႕ ပတ္သက္တဲ့အေၾကာင္းကိုထည့္သင့္တယ္ဆိုတဲ့ သူတို႕ရဲ႕ဆႏၵကိုေလးစားေသာအားျဖင့္ ဘာသာေရးဆုိင္ရာ စာမူတစ္ပုဒ္ ထည့္ၾကဖို႕ဆံုးျဖတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ တိုက္တုိက္ဆိုင္ဆိုင္ပဲ အဲဒီ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ၀ဏၰသီရီေရးသားျပဳစုသည့္ ညီေတာ္အာနႏၵာ၏ တစ္သက္တာမွတ္တမ္းကို ဖတ္ေနတဲ့အခ်ိန္နဲ႕တုိက္ဆိုင္ ေနတာေၾကာင့္ အားလံုးက `မင္းေရးလိုက္ကြာ´ ဆိုၿပီး ၀ိုင္းေျပာၾကတာနဲ႕ … ေရးျဖစ္ခဲ့တာပဲျဖစ္ပါတယ္။ အမွန္အတုိင္းေျပာရရင္ သံလြင္အိ္ပ္မက္ဟာ လူငယ္ေတြအတြက္ အဓိက ရည္ရြယ္ခဲ့တာေၾကာင့္ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္မႈစြမ္းရည္ကိုပဲ ဦးတည္ၿပီးေရးမယ္လို႕ ကၽြန္ေတာ္ဆံုးျဖတ္ၿပီး ဒီေဆာင္းပါးေလးကို အဲဒီလိုပံုစံေလးအတုိင္းေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ လူငယ္တစ္ေယာက္က ေရးထားတဲ့ ဘာသာေရးနဲ႕ပတ္သက္တဲ့စာ ျဖစ္တာေၾကာင့္ အမွားအယြင္းတစံုတရာရွိခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ညံ့ဖ်င္းမႈသာျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႕ … ကၽြန္ေတာ္ေရးခဲ့တဲ့စကားလံုးတုိင္း အတြက္ ကၽြန္ေတာ္လံုး၀ တာ၀န္ယူ ပါေၾကာင္း ...။

ဗုဒၶႏွင့္စံျပေခါင္းေဆာင္မႈ (လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၀၀ က ေခါင္းေဆာင္မႈ)

ကြၽန္ေတာ္ စာစဖတ္စအရြယ္မွာ အိမ္အနီးအနားပတ္၀န္းက်င္ကစာအုပ္အငွားဆုိင္ေလးေတြနဲ႕ ကြၽန္႕ေတာ့္အဖိုးရဲ႕ စာအုပ္စင္ႀကီးဟာ ကြၽန္ေတာ့္အတြက္ အဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့စာေပဗိမာန္ႀကီး ေတြလိုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ စာအုပ္အငွားဆိုင္ေလးေတြ ကေတာ့ ကာတြန္းေတြ၊ ပံုျပင္ေလးေတြ နဲ႕ စာတုိေပစေလးေတြကိုဖတ္ရၿပီး၊ အဖိုးရဲ႕စာအုပ္စင္ႀကီးကေနေတာ့ ဗုဒၶစာေပေတြကို အဓိကဖတ္ခဲ့ရပါတယ္။ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ အေတြးအေခၚ ျမင့္မားလွတဲ့ ဗုဒၶဒႆနေတြကိုဖတ္ၿပီး မျဖစ္စေလာက္ဦးေႏွာက္နဲ႕ ေ၀ဖန္ေရးေတြလုပ္မိလို႕လည္း အဖိုးဆူတာကို ခဏခဏခံခဲ့ရဖူးပါတယ္။ အဲဒီလို အဖိုးနဲ႕ အဖိုးရဲ႕စာအုပ္စင္ႀကီးတို႕ ေက်းဇူးေၾကာင့္ပဲ ကြၽန္ေတာ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာကို မိ႐ုိးဖလာ ယံုၾကည္ကုိးကြယ္တယ္ဆိုတဲ့ အဆင့္ထက္ ေက်ာ္ၿပီး နားလည္သေဘာေပါက္ခြင့္ရခဲ့ၿပီး တရားေတာ္ေတြရဲ႕ လမ္းျပသြန္သင္မႈကို အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ ခံယူႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ လူငယ္တစ္ေယာက္ပီပီ ေလာကုတၲရာ ဘက္ကိုဦးစားေပးတဲ့ ၀ိပႆနာလိုင္းကို သိပ္မလိုက္စား မိေပမယ့္၊ ေလာကီလူ႕ဘ၀မွာ တရားေတာ္နဲ႕အညီ ဘယ္လို က်င့္ၾကံျပဳမူ ေျပာဆိုေနထုိင္သင့္တယ္ဆိုတာေတြကို အဓိကေလ့လာျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး တပည့္သံဃာေတာ္ေပါင္း အေထာင္ အေသာင္းအသိန္းရွိတဲ့ သံဃာ့အဖဲြ႕အစည္းႀကီးတစ္ခုကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္နဲ႕ တည္ေထာင္ဖြဲ႕စည္းၿပီး အဓြန္႕ရွည္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းအုပ္ခ်ဳပ္ ဦးေဆာင္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားကို အႏႈိင္းမဲ့ စံျပေခါင္းေဆာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ ျမင္လာခဲ့ရာကေန ေဂါတမဗုဒၶရဲ႕ သံဃာ အဖြဲ႕အစည္းႀကီးကို ဘယ္လုိဘယ္ပံု စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကိုသာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ေတြ စံနမူနာယူႏုိင္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ ေလာကလူ႕အဖြဲ႕အစည္းႀကီး ကိုလည္း ေအာင္ျမင္ျပည့္၀တဲ့ေခါင္းေဆာင္မႈေတြ ေပးႏုိင္မွာေသခ်ာတယ္လုိ႕လဲ ေတြးမိခဲ့ပါတယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားဟာ ဘုရားစျဖစ္တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ပရိနိဗၺာန္စံေတာ္မူတဲ့အခ်ိန္အထိ ၀ါေတာ္၄၅၀ါပတ္လံုးမွာ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ ျပန္႕ပြားစည္ပင္ေရးအတြက္ သံဃာေတာ္ အေျမာက္အမ်ားပါ၀င္တဲ့ သံဃာအဖြဲ႕အစည္းႀကီးကို ဘယ္ပံုဘယ္နည္းနဲ႕ စီမံခန္႕ခြဲေတာ္မူခဲ့တယ္ ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္တို႕ေလ့လာသံုးသပ္ရင္း ေလာကီ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြက္ တစ္စံုတစ္ရာေသာ အက်ိဳးေက်းဇူးေတြကို ထုတ္ယူၾကည့္ၾက ရေအာင္ပါ။

ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားဟာ သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းႀကီးရဲ႕ ပထမဆံုးေသာအဖြဲ႕၀င္ေတြလို႕ဆိုရမယ့္ ပဥၥ၀ဂၢီငါးပါးကို ဓမၼစၾကာတရားဦး ေဟာၾကားဖို႕အတြက္ မိဂဒါ၀ုန္ေတာကိုၾကြလွမ္းေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီမွာ ဗုဒၶက ...

``ရဟန္းတို႕ ... ငါဘုရားသည္ ကိေလသာအားလံုးမွ ေ၀းကြာခဲ့ၿပီျဖစ္၏။ မိမိအလိုကုိ ကိုယ္ေတာ္တုိင္ ထိုးထြင္း၍ သိခဲ့၏။ ရဟန္းတို႕ နားစိုက္၍ထားၾကေလာ့။ ငါကုိယ္တုိင္ သိျမင္ေပါက္ပိုင္ထားခဲ့ေသာ `အမေတ´ တရားကို ငါဆံုးမမည္။ ငါတရားေဟာမည္။´´

လို႕အမိန္႕ရွိၿပီး ပဥၥ၀ဂီၢငါးပါးကို တရားနာၾကဖို႕ဖိတ္ေခၚခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကို သူတို႕ကသံသယေတြနဲ႕ ျငင္းဆန္ေနခဲ့ၾကတာေၾကာင့္ ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္မံဖိတ္ေခၚျပန္ပါတယ္။ အဲဒါကိုလည္းျငင္းဆန္ၿမဲျငင္းဆန္ ေနၾကတာေၾကာင့္ တတိယအႀကိမ္မွာေတာ့ ဗုဒၶက ...

``ရဟန္းတုိ႕ ေရွးအခါမ်ားတုန္းက ငါဘုုရားသည္ ဤသို႕ေသာ စကားမ်ား ေျပာၾကားခဲ့ဖူးပါသလား။ သင္တို႕ သတိမ်ား ထားခဲ့မိၾကပါ သလား။´´ လို႕မိန္႕ေတာ္မူမွ ပဥၥ၀ဂၢီရဟန္းတို႕လည္း ယံုၾကည္စိတ္ခ် သြားၾကၿပီး တရားေတာ္ကို နာၾကားခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီေနရာမွာ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ဘာကိုသြားေတြ႕ရသလဲဆိုရင္ မုသားမေျပာသူ တစ္ဦးရဲ႕ ႏႈတ္ထြက္စကားဟာ သစၥာအျဖစ္တည္တယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္ပါ။ ေနာက္တစ္ခုက ယံုၾကည္မႈတစ္ခုကေန ျဖစ္လာတဲ့ ၾကည္ညိဳသဒၶါစိတ္ပါ။ ပဥၥ၀ဂၢီရဟန္းတို႕ဟာ ဗုဒၶကို သူတို႕ရဲ႕ ဆရာ အျဖစ္သတ္မွတ္ၿပီး ဗုဒၶေဟာၾကားတဲ့ တရားေတာ္ေတြကို နာယူဖို႕လက္ခံခဲ့ ၾကျခင္းဟာ ဗုဒၶကို သူတုိ႕ရဲ႕ ဆရာတင္ထိုက္တယ္၊ ေခါင္းေဆာင္ တင္ထိုက္တယ္ဆိုတဲ့ စိတ္တစ္ခုျဖစ္လာလို႕ပါ ...။ အဲဒီ့စိတ္ဟာ အရမ္းကို အေရးႀကီးပါတယ္။ အဲဒီစိတ္ဟာ ဗုဒၶသာသနာေတာ္ ထြန္းကားစည္ပင္ဖို႕အတြက္ တရားေတာ္ေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းေဆာင္ယူ ေဟာၾကားေပးၾကမယ့္ သံဃာအဖြဲ႕အစည္းႀကီးတစ္ခုလံုးရဲ႕ သေႏၶတည္ရာ ေရေသာက္ျမစ္လို႕ေတာင္ ေျပာလို႕ရပါတယ္။ ေလာကလူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္တစ္ေယာက္အေနနဲ႕လည္း ကုိယ့္ရဲ႕ ဦးေဆာင္မႈ ေနာက္ကိုလုိက္မယ့္ ေနာက္လိုက္ေနာက္ပါ အားလံုးရဲ႕စိတ္ထဲမွာ ဒီလူဟာ ငါတို႕ရဲ႕ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ထိုက္တယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည္စိတ္ခ်မႈတစ္ခုရွိေနေအာင္ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္ရပါလိမ့္မယ္။ ေနာက္ၿပီး ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားဟာ ပဥၥ၀ဂၢီရဟန္းတို႕ကို ဓမၼစၾကာတရား ေဟာၾကားတဲ့ေနရာမွာ ရဟန္းတို႕က ဗုဒၶေဟာသမွ်ကို ဇြတ္မွိတ္ယံုၾကည္ လိုက္ၾကတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြး ခဲ့ၾကတယ္လို႕သိရပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လဲ အရြယ္ပမာဏအားျဖင့္ အလတ္စားေလာက္သာရွိတဲ့ ဓမၼစၾကာတရားေတာ္ကို ငါးရက္တုိင္တုိင္ ဘုရားရွင္ေဟာၾကား ေတာ္မူခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကိုနမူနာယူမယ္ဆိုရင္ သံုးေလာကထြတ္ထား ျမတ္စြာဘုရားသခင္ေတာင္ သစၥာေလးပါး တရားေတာ္ေတြနဲ႕ ပတ္သက္ၿပီး ေ၀ဖန္ေဆြးေႏြး သံုးသပ္ခြင့္ေပးခဲ့တာကို ေထာက္႐ႈၿပီး အမွားမကင္းႏုိင္တဲ့ ပုထုဇဥ္လူသား ေခါင္းေဆာင္ေတြအေနနဲ႕ ျပန္လည္ေ၀ဖန္ ေဆြးေႏြးခြင့္မေပးတဲ့ တစ္ေသြးတစ္သံတစ္မိန္႕ဆိုတဲ့ မူကို ဘယ္လိုမွမက်င့္သံုး ထုိက္ဘူးဆိုတာ သတိျပဳသင့္ပါတယ္။

ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားဟာ သာသနာျပဳရဟႏၱာပုဂၢဳိလ္ အေတာ္အသင့္ရွိလာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ အဆိုပါ အရွင္ျမတ္ေတြကို ရြာႀကီး၊ ရြာငယ္၊ ၿမိဳ႕နယ္မေရြးဘဲ အရပ္ရပ္ေသာဌာနေတြဆီ ေဒသစာရီၾကြခ်ီေတာ္မူေစခဲ့ၿပီး သာသနာ့အသိ၊ သာသနာ့အျမင္၊ သာသနာ့ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ျဖန္႕ေ၀ေစခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ ေဒသစာရီၾကြခ်ီရာ အရပ္ေတြက ရဟန္းျပဳလိုသူ ရွင္ေလာင္း၊ ရဟန္းေလာင္းမ်ားကို အဆိုပါအရွင္သူျမတ္ေတြက ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားထံပါးကို ရဟန္းအျဖစ္ခံယူႏုိင္ဖို႕ ေခၚေဆာင္ လာၾကရပါတယ္။ အဲဒီစနစ္ဟာ ေနာက္ပိုင္းေတြမွာ အခ်ိန္ၾကန္႕ၾကာမႈနဲ႕ အဆင္မေျပမႈေတြရွိလာတာေၾကာင့္ ဗုဒၶဟာ ...

``ရဟန္းတို႕ ... ယခုအခါမွစ၍ ထိုထိုေသာအရပ္မ်က္ႏွာ၊ ထိုထိုေသာၿမိဳ႕ရြာဇနပုဒ္တို႕၌ သင္တို႕ ဘာသာ ရွင္ျပဳေပးၾကရန္၊ ရဟန္းျပဳေပးၾကရန္ ငါဘုရားခြင့္ျပဳေတာ္မူ၏။ ´´

ဟု မိန္႕ေတာ္မူၿပီး ရဟန္းျပဳေပးပိုင္ခြင့္အာဏာေတာ္ကို သာ၀ကေတြထံ ခြဲေ၀ေပးခဲ့ပါတယ္။

ဒါဟာလည္း ... အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုကို ေခါင္းေဆာင္တဲ့ေနရာမွာ မရွိမျဖစ္လိုအပ္တဲ့ အခ်က္တစ္ခုပါပဲ။ ရွိသမွ်လုပ္ပိုင္ခြင့္ အာဏာေတြအားလံုးကို ေခါင္းေဆာင္လုပ္သူကသာ ခ်ဳပ္ကိုင္ထားမယ္ဆိုရင္ အျခားမလိုလားအပ္တဲ့ ျပႆနာေတြေပၚေပါက္လာႏုိင္ၿပီး ေႏွာင့္ေႏွးၾကန္႕ၾကာမႈေတြ ျဖစ္လာႏုိင္ပါတယ္။ လႊဲေပးလို႕ရတဲ့၊ ခြဲေ၀ေပးလို႕ရႏုိင္မယ့္ ကိစၥေတြကို ယံုၾကည္စိတ္ခ်ရသူေတြဆီ လႊဲေျပာင္းခြဲေ၀ ေပးထားႏုိင္မွလည္း အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ျပဳဖြယ္ကိစၥအရပ္ရပ္ဟာ လစ္ဟာမႈေတြမရွိပဲ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕ႏုိင္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ တာ၀န္တစ္ရပ္ လႊဲေပးဖို႕အတြက္ ဒီလူဟာ ဒီတာ၀န္နဲ႕ ထိုက္တန္တဲ့အရည္အခ်င္းေတြရွိရဲ႕လားဆိုတာကို မစဥ္းစားဘဲ အျခားေသာပုဂၢဳိလ္ေရး ခင္မင္မႈေတြနဲ႕ လူမႈေရးေတြကို စဥ္းစားတာမ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္ဖို႕လုိပါတယ္။

ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕လက္၀ဲေတာ္ရံ အဂၢသာ၀ကဟာ ပညာအရာမွာ ဧတဒဂ္ရထားတဲ့ အရွင္သာရိပုတၲရာျဖစ္ၿပီး၊ လက္ယာေတာ္ရံကေတာ့ တန္ခိုးအရာမွာ ဧတဒဂ္ရတဲ့ အရွင္မဟာေမာဂၢလန္ျဖစ္ပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အဆိုပါအဂၢသာ၀ကႏွစ္ပါးဟာ အျခားေသာရာနဲ႕ခ်ီတဲ့ ရဟန္းေတြရဲ႕ေနာက္မွ သာသနာ့ေဘာင္ကို ၀င္လာခဲ့ၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို ေနာက္မွေရာက္လာေပမယ့္ ေနာင္မွာ အဆိုပါအဂၢသာ၀ကႀကီး ႏွစ္ဦးျဖစ္လာမယ့္ မင္းသားႏွစ္ပါး အေ၀းမွလာသည္ကို ျမင္ကတည္းက ဗုဒၶဟာ ...

``ရဟန္းတို႕ ... ႐ႈၾကေလာ့။ ဥပတိႆ၊ ေကာလိတတို႕ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္လာခဲ့ၾကၿပီ။ သူတို႕ႏွစ္ေယာက္သည္ ငါ၏ သာ၀ကအစံု ျဖစ္လာလတၲံတည္း။ ´´

ဟုမိန္႕ၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ ထိုရဟန္းႏွစ္ပါးကို လက္၀ဲရံ၊ လက္ယာရံအဂၢသာ၀ကႏွစ္ပါးအျဖစ္ ထားရွိခဲ့ပါတယ္။

အရည္အခ်င္းရွိသူကို အရည္အခ်င္းရွိသလို ေနရာေပးတဲ့သေဘာကိုေတြ႕ရပါတယ္။ ဒါဟာလည္း အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု ေရရွည္တည္တံ့ ႏုိင္ဖို႕အတြက္ အရမး္ကိုအေရးႀကီးပါတယ္။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုဟာ အမွန္တကယ္ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ သူေတြကို ေဘးဖယ္ထားၿပီး သူတို႕ရဲ႕ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္မႈေတြကို လွ်စ္လွ်ဴ႐ႈထားမယ္ဆိုရင္ အဲဒီ့အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ ေရရွည္အက်ိဳးစီးပြားဟာ ေကာင္းလာႏုိင္စရာမရွိပါဘူး။ ကမၻာႏုိင္ငံ အရပ္ရပ္က ေအာင္ျမင္တဲ့ေခါင္းေဆာင္တိုင္းကို ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ အသီးသီးေသာ က႑ေတြမွာ အေကာင္းဆံုး စြမ္းေဆာင္ႏုိင္မယ့္ အသင့္ေတာ္ဆံုးေသာသူေတြကို ေရြးခ်ယ္ခန္႕ထားႏုိင္ၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ သူ႕ေနရာနဲ႕သူ အသံုး၀င္မယ့္ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့သူေတြကို ရွာေဖြေနရာေပး ႏုိင္ျခင္းရွိ မရွိဆိုတဲ့အခ်က္ဟာ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခု ရဲ႕ကံၾကမၼာကို အမ်ားႀကီး အက်ိဳးသက္ေရာက္ ေစပါတယ္။

ဗုဒၶဘုရားရွင္ဟာ သံဃာအဖြဲ႕အစည္းႀကီးအဓြန္႕ရွည္တည္တံ့ၿပီး သာသနာေတာ္ျပန္႕ပြားေရးကို စဥ္ဆက္မပ်က္ ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ဖို႕ အတြက္ ၀ိနည္းပညတ္ခ်က္ေတြကို အလ်ဥ္းသင့္ရင္သင့္သလို ထုတ္ျပန္ခ်မွတ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားဟာ ထုတ္ျပန္ခ်မွတ္ထားခဲ့တဲ့ အခ်ိဳ႕ေသာ ပညတ္ခ်က္ေတြကို ကာလေဒသအေျခအေနႏွင့္ လုိက္ၿပီး ေလ်ာ့လြန္းသည္မ်ားကို တင္းေပးၿပီး၊ တင္းလြန္းေနသည္မ်ားကို ေလ်ာ့ေပါ့ခြင့္ေပးေတာ္မူခဲ့တာေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါဟာလည္း သံဃာအဖြဲ႕အစည္း ႀကီးရဲ႕ ေရရွည္အက်ိဳးကို ခ်င့္ခ်ိန္ေမွ်ာ္ေတြးၿပီးလုပ္ခဲ့တာေတြပါ။ ဥပမာတစ္ခုအေနနဲ႕ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဗုဒၶဘုရားရွင္ဟာ ရဟန္းတို႕အေနနဲ႕ ဆယ္၀ါတုိင္တုိင္ မိမိရဲ႕ဥပဇၩယ္ဆရာမ်ားထံ နိႆယည္းယူၾက၍ ဆယ္၀ါျပည့္ၿပီးမွ မိမိက နိႆယည္းျပန္ေပးရန္ ပညတ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာ ရဟန္းေတြဟာ အဆိုပါသိကၡာပုဒ္ကို ပ်က္မွာစိုးတဲ့အတြက္ ဘုရားရွင္ေဒသစာရီ လွည့္လည္တဲ့အခါေတြမွာ လိုက္ပါဖို႕ကိုျငင္းဆန္ၾကပါတယ္။ အဲဒီအခါမွာ ...ဗုဒၶက ...

`` ရဟန္းတို႕ တတ္သိနားလည္ေသာရဟန္းသည္ ငါး၀ါမွ်သာ နိႆယည္းယူ၍ေနရမည္။ တတ္သိနားလည္သူ မဟုတ္လွ်င္ကား ရာသက္ပန္ နိႆယည္းယူ၍ ေနရမည္။ ´´ ဟုမိန္႕ေတာ္မူၿပီး သိကၡာပုဒ္ကို ျပင္ဆင္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

ဒါဟာ လူအဖြဲ႕အစည္းထဲက လူသားေခါင္းေဆာင္ေတြေနနဲ႕ အင္မတန္ကို နမူနာယူစရာေကာင္းတဲ့ အခ်က္တစ္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုကို ဖြဲ႕စည္းတည္ေထာင္ၿပီး အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့ေနရာမွာ အခုိင္အမာ ဆုပ္ကိုင္က်င့္သံုးေနရမယ့္ မူ၀ါဒေတြရွိရမယ္ဆိုတာမွန္ေပမယ့္ အျခားလိုက္နာအပ္တဲ့ စည္းမ်ဥ္း၊ စည္းကမ္း၊ က်င့္၀တ္ေတြနဲ႕ အခါအားေလွ်ာ္စြာ ခ်မွတ္တဲ့ အမိန္႕ထုတ္ျပန္ခ်က္ေတြကိုေတာ့ ကာလေဒသနဲ႕အညီ လိုအပ္ရင္လိုအပ္သလုိ အေလွ်ာ့အတင္း လုပ္ေပးႏုိင္ဖို႕လိုပါတယ္။ ျဖစ္ေနတဲ့အေျခအေနနဲ႕ အခ်ိန္အခါေတြကို အေကာင္းဆံုး သံုးသပ္ၿပီး လုပ္သင့္တာတစ္ခုကို ရဲရဲ၀ံ့၀ံ့လုပ္လိုက္ရေတာ့မယ့္အခါမွာ စည္းေတြ၊ ေဘာင္ေတြက ကိုယ့္ကိုျပန္လည္ခ်ဳပ္ေႏွာင္ ေနတာမ်ိဳးေတြ ခဏခဏျဖစ္တတ္ပါတယ္။ အဲဒီလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ကိုယ့္ရဲ႕ စိတ္ႏွလံုးက သန္႕စင္မႈရွိ မရွိ ဆိုတဲ့အခ်က္က အဓိကက်သြားပါတယ္။ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အထက္ပါျဖစ္ရပ္ကို ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ သာသနာေတာ္ႀကီး အဓြန္႕ရွည္တည္တံ့ဖို႕အတြက္ မိမိကိုယ္တိုင္ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ ပညတ္ခ်က္ေတြကိုေတာင္ မင့ဲကြက္ပဲ အၿမဲမပ်က္ျပင္ဆင္ျဖည့္စြက္ေနတယ္ဆိုတဲ့ အခ်က္က ထင္ရွားပါတယ္။ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုမွာလည္း ေခါင္းေဆာင္ေတြအေနနဲ႕ အေျခအေနအရပ္ရပ္ကို စနစ္တက် ကိုင္တြယ္ေျဖရွင္းႏုိင္ဖို႕အတြက္ မိမိရဲ႕စိတ္ထဲက အယူ၀ါဒစြဲ၊ ပုဂိၢဳလ္စဲြ၊ ငါစြဲ၊ အတၲစြဲေတြကို ဖယ္ထားႏုိင္ဖို႕နဲ႕ မိမိရဲ႕စိတ္ကို ဒီလူ႕အဖဲြ႕အစည္းရဲ႕ တိုးတက္ေအာင္ျမင္မႈ တစ္ခုတည္းကိုပဲ ေရွး႐ႈထားႏုိင္ဖို႕ ႀကိဳးစားၾကရ ပါလိမ့္မယ္။ ဒီေနရာမွာ တစ္ခုသတိထားရမွာက သူက ငါ့အမ်ိဳးမို႕လို႕၊ သူကငါ့အေပၚေက်းဇူးရွိလို႕၊ သူကငါနဲ႕ရင္းႏွီးလို႕ စတဲ့ လူမႈေရးဆိုင္ရာခင္မင္မႈေတြအတြက္ စည္းမ်ဥ္း၊ စည္းကမ္း၊ က်င့္၀တ္၊ ဥပေဒေတြကို လိုသလို အတင္းအေလွ်ာ့ လုပ္ေနတာမ်ိဳးျဖစ္မေနဖို႕ပါ။

ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား ဘုရားျဖစ္ၿပီး ၉၀ါေျမာက္အခ်ိန္မွာ ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္ေတာ္တုိင္က

`` ရဟန္းသံဃာသည္ သင္းကြဲခဲ့ေလၿပီတကား၊ ရဟန္းသံဃာသည္ သင္းကြဲခဲ့ေလၿပီတကား။´´

ဟု ႏွစ္ႀကိမ္တုိင္တိုင္ေရရြတ္ေတာ္မူခဲ့ရတဲ့ အေရးကိစၥတစ္ခုျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ သုတၲန္ေဆာင္ပုဂိၢဳလ္ရဟန္းတစ္ပါး ကုဋီတက္ရာမွာ ေရေဆးခြက္ထဲကေရကို ကုန္ေအာင္မသံုးမိပဲ ေရက်န္ထားခဲ့တာကို ၀ိနည္းေဆာင္ပုဂိၢဳလ္ရဟန္းက အာပတ္သင့္ တယ္လို႕အဆိုျပဳရာကေန စခဲ့တဲ့ ျပႆနာျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ဘက္နဲ႕တစ္ဘက္ သူမွားတယ္၊ ငါမွန္တယ္ ေ၀ဖန္ေျပာဆိုၾကရင္း ရဟန္းပရိသတ္အသီးသီး စုေဆာင္းၾကရာကေန ၀စီကံေျမာက္၊ ကာယကံေျမာက္ ခိုက္ရန္ေဒါသျဖစ္ၾကတဲ့ အဆင့္အထိကို ေရာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေဒါသမာနေတြ ဖံုးလႊမ္းေနၾကတဲ့ သံဃာေတြကို စကားအရာနဲ႕ ဘယ္လုိမွ ေျပာဆိုဆံုးမလို႕ မရေတာ့တာေၾကာင့္ ဗုဒၶဘုရားရွင္ဟာ ဘယ္သူ႕ကိုမွ အသိမေပးဘဲ သကၤန္းပရိကၡရာ အစံုအလင္နဲ႕ တစ္ပါးတည္း ထြက္ခြာေတာ္မူသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလုိ ဘုရားရွင္ကို ထြက္ခြာသြားေအာင္ျပဳခဲ့ၾကတဲ့ ရဟန္းေတြကို တကာ၊ တကာမေတြက ခရီးဦးႀကိဳမႈမျပဳေတာ့ျခင္း၊ ႐ိုေသေလးျမတ္မႈမျပဳေတာ့ျခင္း၊ ဆြမ္းေလာင္းလႉမႈမျပဳေတာ့ျခင္း စတဲ့အျပဳအမူေတြနဲ႕ ျပန္လည္ ဒဏ္ခတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ရဟန္းေတြလည္း သတိသံေ၀ဂ ရသြားၾကၿပီး ဘုရားရွင္ကို ျပန္လည္ပင့္ေဆာင္ ေပးဖို႕ အရွင္အာနႏၵာ ကို ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္ၾကရပါေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ အရွင္အာနႏၵာလဲ ဘုရားရွင္ကိုျပန္လည္ ပင့္ေဆာင္ဖို႕အတြက္ အေဖာ္ရဟန္းေတြနဲ႕ အတူ ပါလိေလယ်က ေတာအုပ္ကို ထြက္ခြာလာခဲ့ပါတယ္။ ပါလိေလယ်ေတာအုပ္မွာ ျမတ္စြာဘုရားက အရွင္အာနႏၵာနဲ႕ အေဖာ္ရဟန္းေတြကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။

``ရဟန္းတို႕ ... အေဖာ္မမွီး တစ္ကုိယ္တည္းေနျခင္းသည္ျမတ္၏။ လူမိုက္အေပါင္း ေထာင္ေသာင္းမကရွိေသာ္လည္း ေပါင္းသင္း ထိုက္သူတစ္ေယာက္မွ်မရွိေပ။ နက္လွစြာေသာ ေတာႀကီးအလယ္၌ စြယ္စံုဆင္ေျပာင္ႀကီးသည္ စိတ္လြတ္ကုိယ္လြတ္က်က္စားေနဘိသကဲ့သိို႕ အေဖာ္မမွီး တစ္ပါးတည္းေနရာ၏။ မျပဳထိုက္ေသာ ဒုစ႐ုိက္အမႈမ်ားကိုလည္း မိမိစိတ္ကို ျပဳခ်င္လာေအာင္ ေသြးေဆာင္ႏႈိးေဆာ္မႈ မျပဳေသာ အားျဖင့္ ေရွာင္ၾကဥ္ရာ၏။ ´´

ေလာကလူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာလည္း တခါတခါ အဲဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးေတြ ႀကံဳရႏုိင္ပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ပတ္၀န္းက်င္နဲ႕ ကိုယ့္ရဲ႕အဖြဲ႕အစည္း အ၀န္းအ၀ုိင္းအတြင္းမွာ လူဆိုးလူမိုက္ေတြ ေထာင္ေသာင္းမကရွိေနၿပီး ေပါင္းသင္းထုိက္သူ တစ္ဦးတစ္ေယာက္မွ မရွိဘဲ ကိုယ္ကလည္း ဘယ္လုိမွ နားခ်ေဖ်ာင္းျဖေပးလို႕ မရႏုိင္ေတာ့တာေသခ်ာရင္ အဲဒီ့အရပ္ကေန အေႏွးနဲ႕ အျမန္စြန္႕ခြာေက်ာခိုင္းဖို႕ပဲ စဥ္းစားၾကရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ့္စိတ္ကို မေကာင္းမႈေတြက ေသြးေဆာင္ႏႈိးေဆာ္ လာျခင္း မျဖစ္ရေအာင္ ေ၀းေ၀းကေရွာင္ၾကဥ္သင့္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီး မေကာင္းမႈျပဳသူ ေတြကို ဘယ္လိုမွေျပာဆိုဆံုးမလို႕ မရေတာ့တဲ့အခါ ဥေပကၡာတရားနဲ႕ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းထဲကေန တညီတညြတ္တည္း ခဏတာဖယ္ထုတ္ထား လိုက္ျခင္းဟာ သူတို႕ကိုေပးႏုိင္တဲ့ အေကာင္းဆံုးသင္ခန္းစာတစ္ခုပါပဲ။

ေနာက္ပိုင္းမွာ အဆိုပါရဟန္းေတြက သူတို႕ရဲ႕အမွားကို ဆင္ျခင္သိျမင္ၾကၿပီး ၀န္ခ်ေတာင္းပန္တဲ့အခါမွာ ဗုဒၶက က႐ုဏာေတာ္မပ်က္ဘဲ ခြင့္လႊတ္ေတာ္မူခဲ့ပါတယ္။ ဒီအခ်က္ဟာလည္း အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုအတြက္ အရမ္းအေရးႀကီးတဲ့ လိုအပ္ခ်က္တစ္ခုပါပဲ။ အမွားျပင္ဆင္ခြင့္နဲ႕ ေနာက္ထပ္တစ္ခါ ထပ္ႀကိဳးစားပိုင္ခြင့္ေတြဟာ အမွားမကင္းႏုိင္တဲ့ လူသားေတြေနတဲ့ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုအတြက္ မရွိမျဖစ္ကိုလိုအပ္ပါတယ္။ `မမွားေသာေရွ႕ေန၊ မေသေသာေဆးသမား´ ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္းပါပဲ ... မွားမိျခင္းဟာ ျပဳျပင္လုိ႕မရႏုိင္တဲ့ အျပစ္အနာအဆာမဟုတ္ပါဘူး။ မွားယြင္းမႈေတြမွာ သာယာၿပီး ျပင္ဆင္ဖို႕စိတ္ကူး မရွိေတာ့တာမ်ိဳးကသာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုအေနနဲ႕ ခြင့္မျပဳသင့္တဲ့ အေနအထားတစ္ခု ျဖစ္ပါတယ္။

ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားဟာ ၄၅၀ါပတ္လံုး သာသနာ့ေရာင္စဥ္ကုိ အစဥ္ထြန္းလင္းေစမယ့္ သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းႀကီးတစ္ခုကို ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္နဲ႕ ဖြဲ႕စည္းအုပ္ခ်ဳပ္ပ်ိဳးေထာင္ေတာ္မူႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ မူ၀ါဒေတြ၊ ပညတ္ခ်က္ေတြ၊ သိကၡာပုဒ္ေတြ၊ ျပဳဖြယ္၀တၲရားေတြစတဲ့ အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ စည္းအကြပ္ေတြနဲ႕ သံဃာ့အဖြဲ႕အစည္းႀကီးတစ္ခုလံုးကုိ စုစည္းက်စ္လ်စ္ေနေအာင္ ေခါင္းေဆာင္ေတာ္မူႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ သံဃာေတာ္ေတြ အခ်င္းခ်င္းရဲ႕ ဆက္ဆံေရးကို တစ္လမ္းသြားစနစ္မဟုတ္ပဲ အႀကီးနဲ႕အငယ္၊ အထက္နဲ႕ေအာက္ အျပန္အလွန္ကူညီ႐ုိင္းပင္း ၾကတဲ့ မိသားစုစိတ္ဓာတ္အသြင္ျဖစ္ေနေအာင္ သြန္သင္လမ္းျပ ဆံုးမေတာ္မူႏုိင္ ခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႕ ေလာကီလူသားေတြအားလံုးလဲ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ စံျပေခါင္းေဆာင္မႈစြမ္းရည္ေတြကို စံနမူနာ ယူၾကၿပီး လူ႕အဖြဲ႕အစည္းႀကီးတစ္ခုလံုးကုိ အေကာင္းဆံုး ေခါင္းေဆာင္မႈေတြ ေပးႏုိင္ၾကပါေစလို႕ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ႀကီးႀကီးနဲ႕ ဆုေတာင္းေနမိပါတယ္။

စာကိုး။ ။ ၀ဏၰသီရီေရးသားျပဳစုသည့္ ညီေတာ္အာနႏၵာ၏ တစ္သက္တာမွတ္တမ္း ပထမတြဲ။

ေရးသားသူ - ေနဘုန္းလတ္ at Saturday, July 14, 2007

e-mail မွရရွိသည္....