သတိရမိတဲ့... ငယ္ဘဝေတြ..(အပိုင္း-၂)

ပန္းခ်ီ.. ေပါ့အိုင္း

ေက်းဇူးရွင္မ်ားသို႕ လြမ္းခ်င္း

က်မ ေလးတန္းႏွစ္တုန္းကထင္ပါတယ္။ ေက်ာင္းပိတ္ထားခ်ိန္မွာပါ။ လယ္ထဲမွာေတာ့ ရိုးျပတ္ (စပါးရိတ္ၿပီး က်န္ခဲ့ေသာအရင္းပိုင္း) ေတြထိုးထိုးေထာင္ေထာင္ ရွိေနတာ မွတ္မိပါတယ္။ ေဆာင္းကုန္ခါနီး အေအးဓါတ္ေလွ်ာ့ေနပါၿပီ။ မနက္ခင္း ၈ နာရီေလာက္မွာပါ..။ အေမက မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ေရႊဖရံုသီးဟင္းခ်က္ဖို႕ စပါးလင္ႏွစ္ပင္ သံုးပင္ကို စပါးလင္အံုကေန ခူးၿပီး က်မကိုလည္း အဝတ္ေစာေစာေလွ်ာ္ဖို႕ေျပာပါတယ္။ က်မကလည္း ခပ္ေစာေစာ ဆိုေတာ့ ပ်င္းေနတာနဲ႕ အေမကသံုးခါေလာက္ေျပာမွ စိတ္မပါလက္မပါနဲ႕ ေရတြင္းဆီကို ေရခပ္ထြက္သြားပါတယ္။

က်မတို႕ေနတဲ့တဲနဲ႕ ေရတြင္းနဲ႕က ၁၅ ကုိက္၊ ကိုက္ ၂၀ ေလာက္ေဝးပါတယ္။ အဝတ္ေလွ်ာ္တဲ့ ေက်ာက္တံုးေလးကေတာ့ တဲနဲ႕သိပ္မေဝးပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး ၿခံထဲမွာ ေရတြင္းက ႏွစ္တြင္းရွိၿပီး က်မသြားခပ္တဲ့ ေရတြင္းက ေအာက္တြင္းလို႕ က်မတို႕ေခၚတဲ့ လယ္ကြင္းစပ္က တြင္းမွာပါ။ ေရတြင္းရဲ႕အခ်င္းက ၆ ေပေလာက္ က်ယ္မယ္လို႕ ထင္ပါတယ္။ အနက္ကေတာ့ ေျမျပင္ကေန ေအာက္ကို ၁၈ ေပေလာက္နက္ၿပီး ေရအနက္ကေတာ့ ၁၄-၁၅ ေပေလာက္ ရွိမယ္ထင္ပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆိုေတာ့ ေရတြင္းေဘာင္ကေနရပ္ၿပီး ႀကိဳးခ်ည္ထားတဲ့ ေရပံုးေလးနဲ႕ တလွမ္းထဲ အားနဲ႕ဆြဲတင္လိုက္ရင္ ေရရတာပါပဲ။ ေရတြင္းေဘာင္ဆိုတာ ကလည္း ဂဝံအုတ္လို႕ေခၚတဲ့ အုတ္ခဲတလံုးစီကို ေရတြင္ႏႈတ္ခမ္းမွာစီတင္ထားရင္း ၾကာလာေတာ့ ေျမႀကီးထဲ နစ္ၿပီးခိိုင္ခံ့ေနတာပါ။ ေရတြင္းရွိတယ္ဆိုတာ အေဝးကသိႏိုင္တဲ့ အမွတ္အသားကေတာ့ ေဘးနားကသစ္ပင္ခြၾကားေပၚမွာ ဆံုခ်က္အျဖင့္ဝါးလံုရွည္တေခ်ာင္း တင္ထားၿပီး အရင္းမွာ သစ္ျမစ္၊ ေက်ာက္ခဲ စတာေတြကို တြဲခ်ည္ထားၿပီး ေရတြင္းဘက္ အျခမ္းမွာေတာ့ ေထာင္ေနတဲ့ ဝါးအဖ်ားပိုင္းမွာ ေသးသြယ္ရွည္လွ်ားတဲ့ ေနာက္ထပ္ဝါး တေခ်ာင္းရဲ႕အဖ်ားက္ိုပူးၿပီး ေရတြင္းေပၚတည့္တည့္ ေထာက္မွန္အေနထားအတိုင္း က်ေန ေအာင္္ ခ်ည္ထားရတယ္။ ဝါးအရင္းပိုင္းမွာေတာ့ ေရပံုးတလံုးတပ္ထားၿပီး ေႏြဘက္ေရခန္းလို႕ ေအာက္နက္နက္ကေရကို ခပ္ရတဲ့အခါေတြမွာ သံုးရတာပါ။ အဲ႕ဒါကိုက်မတို႕က ေမာင္းလက္လို႕ ေခၚပါတယ္။ မိုးရာသီဆို ေရတြင္းကေရျပည့္လွ်ံ ေနလို႕ေမာင္းလက္သံုးစရာ မလိုပါဘူး။ ေရခြက္နဲ႕အလြယ္တကူခပ္လို႕ရပါတယ္။

အေမက ေစာေစာစီးစီးခိုင္းလို႕ဆိုၿပီး စိတ္မၾကည္မလင္နဲ႕ ခပ္ေဆာင့္ေဆာင့္ထြက္သြားၿပီး ေရသြားခပ္တဲ့ က်မဟာ ေရပံုးထဲေရအျပည့္ဝင္ေအာင္လုပ္ၿပီး အားနဲ႕ တလွမ္းထဲဆြဲတင္ လိုက္တဲ့အခါ.. ေရပုန္းက လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ တက္မလာပဲ က်မတက္ရပ္ေနတဲ့ အုတ္ခဲနဲ႕တိုက္မိၿပီး အရွိန္နဲ႕ဆြဲတင္တဲ့က်မကို ေရတြင္းထဲက်ေအာင္ ျပန္ဆြဲခ်လိုက္ပါေတာ့ တယ္။ က်က်ျခင္း က်မစိိတ္ထဲမွာသတိရသြားတာက ေရႊေသြးထဲမွာဖတ္ထားတဲ့ ပံုျပင္ေလးကို သြားသတိရတယ္။ ရွင္ဘုရင္တပါးက မူးမတ္ေတြနဲ႕ ကြဲသြားၿပီး ဆင္တစ္ေကာင္နဲ႕က်န္ခဲ့ရာက ေရဆာလို႕ ေရတြင္းေတြ႕တာနဲ႕ ႀကိဳးတေခ်ာင္းရဲ႕အစကို မိမိကိုယ္မွာခ်ည္၊ တစကို ဆင္ေျခေထာက္မွာခ်ည္ၿပီး ေရတြင္းထဲဆင္းသြားခဲ့ရာက ႀကိဳးကတိုေနလို႕ ေရရွိတဲ့ေနရာကို မမွီတမွီျဖစ္ေနလို႕ ေျခႏွစ္ဖက္ကိုကားၿပီး ေရတြင္းနံရံႏွစ္ဖက္မွာေထာက္ရပ္ၿပီး ေနလို႕ရတယ္ ဆိုတာကို သတိရသြားၿပီး ေျခႏွစ္ေခ်ာင္းကို ကားၿပီးေရတြင္းနံရံကို ေထာက္ၾကည့္ ေပမဲ့ ေရတြင္းကက်ယ္ၿပီး ေျခေထာက္ကတိုေနတာေၾကာင့္ မမွီပဲျဖစ္ေနတယ္။ ေရကလဲ မကူးတတ္ဘူး။ ေနာက္ေတာ့ေရမႊန္းၿပီး မ်က္စိထဲမွာ နီညိဳညိဳေရာင္ေတြ၊ တီေကာင္နီနီ ေလးေတြ လႈပ္ရွားေနတာလို႕ထင္ရတာေတြ မ်က္စိထဲျမင္လာရၿပီး ဘာမွမသိ ေတာ့ပါဘူး။

အျပင္မွာေတာ့ အေမက က်မေခၚသံသဲ့သဲ့ကိုၾကားရၿပီး ေရခပ္သြားတာၾကာလို႕ေရတြင္းနားကို လိုက္လာမွ ေရတြင္းထဲက်ေနတဲ့ က်မကိုေတြ႕ေတာ့ က်မရဲ႕မ်က္ႏွာက ေရေအာက္တထြာ ေလာက္မွာေရာက္ေနၿပီး ေခ်ကားယား လက္ကားယားျဖစ္ေနတယ္တဲ့။ အေမလည္းေၾကာက္ အားလန္႕အားနဲ႕ ဘာလုပ္လို႕လုပ္ရမွန္းမသိ၊ ဟိုရွာဒီရွာနဲ႕ ထြန္ျခစ္တေခ်ာင္းရလာၿပီး ေရတြင္း နားျပန္ေရာက္ေတာ့ က်မကို မေတြ႕ရေတာ့ဘူး။ ေရပလံုစီေလးေတြပဲ တက္လာေတာ့တယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွ ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေအာ္ဟစ္အကူ အညီေတာင္းေတာ့တယ္။ က်မတို႕လယ္ရဲ႕ ေခ်ာင္းတဖက္ျခမ္းက လယ္ထဲမွာေတာ့ ဦးေမာင္္ႄကြယ္က စပါးနယ္ေနတယ္။ အေမက သူ႕ကို ေအာ္ဟစ္အကူအညီေတာင္းတာပါ။ ဒါေပမဲ့ တျခားသူေတြသာေရာက္လာခဲ့တယ္၊ သူကေတာ့ စပါးနယ္မပ်က္ဘူး။ အေမ့နားကို အရင္ဦးဆံုးေရာက္လာတဲ့သူက လယ္ခ်င္းကပ္လွ်က္က ကိုဝင္းႀကိဳင္။ သူကသူ႕ပံုစံအတိုင္း ေအးတိေအးစက္နဲ႕ ေရာက္လာၿပီး ေရတြင္းက… အနက္ႀကီးလား….လို႕ သူ႕အသံေလးေလးႀကီးနဲ႕ အေမ့ကိုေမးပါတယ္။ အေမကလည္း စိတ္ပူတာကတဖက္ သူ႕ကို စိတ္မရွည္တာကတဖက္နဲ႕ နက္တာေပါ့ဟဲ့.. ဆင္း..ဆင္း.. ဆိုၿပီး အတင္းဆင္းခိုင္းေတာ့ မဆင္းရဲဘူးတဲ့.. ေလးေလးႀကီးျပန္ေျပာတယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေရတြင္းနား ေရာက္လာၾကေပမဲ့ ဘယ္သူမွမဆင္းရဲၾကဘူး။

အဲ႕ဒီအခ်ိန္မွာ အေဖကလယ္ကြင္းေတြရဲ႕တဖက္ျခမ္းက သံုးအိမ္စုရြာရဲ႕ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ သိမ္ေဆာက္ဖို႕ ဘုန္းႀကီးနဲ႕ သြားတိုင္ပင္ေနတဲ့အခ်ိန္။ ေအာ္သံသဲ့သဲ့ၾကားတာနဲ႕ လယ္နား မွာရွိတဲ့ ေခ်ာင္းေလးထဲမွာ ပိုးထိ (ေႃမြကိုက္) တယ္လို႕ထင္ၿပီး ေက်ာင္းေနာက္ဖက္က ဂမူေလး ေပၚထြက္ၾကည့္ွမွ ကိုယ့္ေရတြင္းနားမွာ လူစုေနၾကတာေတြ႕ၿပီး တဲဆီကို အေျပးအလႊား ျပန္လာတာ။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ကေလးအငယ္ေလးတေယာက္ေယာက္ ေရတြင္းထဲက်တာ ထင္ၿပီး က်မတို႕အႀကီးေတြကို ႀကိမ္းလာတယ္တဲ့။
ေရတြင္းနားမွာေတာ့ လူမ်ားေပမဲ့ ေရတြင္းထဲ ဆင္းရဲတဲ့သူမရွိဘူးျဖစ္ေနၿပီး က်မကိုကယ္မဲ့ ဦးဘေအး ဆိုသူက က်မတို႕တဲနဲ႕ ခပ္ေဝးေဝးမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာေၾကာင့္ အေရာက္ ေနာက္က်ေပမဲ့ ေရာက္ေရာက္ျခင္း ေရတြင္းထဲဆင္းလိုက္ပါတယ္။ သူလာရာလမ္းမွာလည္း အေဖကာထားတဲ့ ၿခံကို အျမန္ေရာက္ေအာင္ခုန္ေက်ာ္ခဲ့ရတာေၾကာင့္ တအားေမာေနတာပါ။ ေရာက္ေရာက္ျခင္း အေမကလည္း အတင္းဆင္းခိုင္းတာေၾကာင့္ ဆင္းလိုက္ရေပမဲ့ အေမာ ကဆို႕ေနေသးေတာ့ ေရေပၚျပန္တက္လာၿပီး ဝါးတေခ်ာင္းေတာင္းရေသးတယ္။ ဦးဘေအး ကေတာ့ သံုးအိမ္စုရြာက လူပ်ဳိေခါင္း လူေခ်ာႀကီးပါ။ လူမႈေရးမွာတက္တက္ႄကြႄကြ ကူညီတတ္ သူပါ။ သူဝါးလံုးေတာင္း ေတာ့ ေရတြင္းနားရွိိတဲ့သူအားလံုးက ေရတြင္းနားပံုထားတဲ့ဝါးေတြကို ဘယ္သူမွမေတြ႕ပဲ ဗူးစင္ လုပ္ထားတဲ့ ဝါးေတြကို သြားဆြဲခ်လာၾကတယ္။ ရလာတဲ့ ဝါးတလံုး ကို ေရတြင္းထဲခ်လိုက္ၿပီး တဖက္နံရံကိုေထာက္ထားလိုက္ၿပီး ဦးဘေအးလည္း အေမာေျပ တာနဲ႕ ဆင္းဆယ္ေတာ့ နံရံမွာေထာက္ထားတဲ့ ဝါးခၽြန္က က်မေခါင္းေပၚ တည့္တည့္မွာတဲ့။ နည္းနည္းေအာက္ေရာက္ရင္ ဝါးခၽြန္က က်မမ်က္ႏွာတည့္တည့္ထိုးမိမွာ။ ကံေကာင္းလို႕ ေပါ့ေလ။ ဒါနဲ႕ ဦးဘေအးလည္း က်မကိုဆြဲတင္ၿပီးေရေပၚတက္လာခဲ့ေတာ့ မ်က္ႏွာကသိပ္ မေကာင္းေတာ့ဘူး။ က်မတကိုယ္ လံုးလည္း မဲျပာေနၿပီ။ ေရတြင္းထဲကထြက္ လာၿပီး အားလံုး က ေသသြားၿပီဆိုၿပီး အေမကလည္း ငိုေနၿပီ။ ၿခံနားက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ဆရာေတာ္ ကလည္း ႄကြလာၿပီး တရားေလးဘာေလး ေဟာေနၿပီ။

အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ အေဖေရာက္လာၿပီး က်မကိုယ္လံုးကို မ ခ်ီၿပီး ဗိုက္ကိုသူ႕ပခံုးေပၚတင္၊ တင္ပါးကို ခပ္ဆပ္ဆပ္ ႏွစ္ခ်က္ေလာက္ရိုက္လိုက္တယ္။ အဲ့ဒါကိုျမင္ၾကၿပီး ကိုဝင္းႀကိဳင္က က်မကို သနားတဲ့ပံုစံနဲ႕သူ႕အသံေလးေလးႀကီးနဲ႕ သူ႕သမီိးမဟုတ္တာက်ေနတာပဲဆိုၿပီး အေဖ့ကို အျပစ္ေျပာတယ္တဲ့။ ဘုန္းႀကီးကလည္း အေဖအဲ့ဒီလို လုပ္ေနတာကို ေဘးကေန တရားခ်ေနတယ္။ ေသတဲ့လူ ေအးေအးေဆးေဆးေသပါေစတဲ့။ အေဖကေတာ့ ဘာမွျပန္ မေျပာအားဘူး။ က်မဗိုက္ထဲကေရေတြ ျမန္ႏိုင္သမွ် ျမန္ျမန္ျပန္ထြက္ေအာင္ လုပ္ေနတယ္။ သူ႕သမီးကို ေသမင္းလက္ထဲကေန သူလုပ္ႏိုင္သေလာက္လုပ္ၿပီး ျပန္လုတာပါ။ ေနာက္ဆံုး ေတာ့ အေဖႏိုင္သြားပါတယ္။ က်မပါးစပ္ေတြကေန ေရေတြတေဝါ့ေဝါ့နဲ႕ ျပန္ထြက္လာတယ္။ က်မသတိရလာေတာ့ က်မေအာက္မွာမီးပံုဖိုထားၿပီး အပူေပးထားတယ္။ က်မက အံေနတုန္းပဲ။ က်မပါးစပ္ထဲက အံဖတ္ေတြကို ႏႈိက္ထုတ္ေနတာကေတာ့ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ စပါးနယ္ေနတဲ့ ဦးေမာင္ႄကြယ္။ ဦးဘေအး က်မကိုဆယ္ေပးတယ္ဆိုတာကေတာ့ အေမျပန္ ေျပာျပလို႕ သိရတာ။ အေမကေတာ့ ႏွစ္တိုင္းႏွစ္တိုင္း ဦးဘေအးကို သြားကန္ေတာ့ခိုင္းတယ္။ သမီးရဲ႕ အသက္သခင္ ေက်းဇူးရွင္တဲ့။ က်မကိုလည္း ေရမခပ္ခိိုင္းေတာ့ဘူး။ အေမဆိုလည္း စိတၱဇေတြျဖစ္လို႕။ က်မေသသြားရင္ပိုဆိုးမယ္တဲ့။ မေသတာေတာင္မွ ေရသြားခပ္တိုင္း ေရေအာက္တထြာေလာက္ က်မမ်က္ႏွာနဲ႕ ေျခလက္ကားယားျဖစ္ေနတာကို ျမင္ေယာင္ေန လို႕ အဲ့ဒီတြင္းမွာ ေရမခပ္ရဲေတာ့ဘူး။ တခါတေလ အေမ့ကို စ ခ်င္ရင္ ေရတြင္းနားသြားၿပီး အေမ့လို႕တခ်က္ေအာ္ၿပီး ပုန္းေနရင္ အေမတေယာက္ ျပာယာခတ္ၿပီးေရာက္လာေရာ။ ရင္ဘတ္ဖိၿပီး ေရတြင္းထဲ သြားၾကည့္၊ မေတြ႕မွ က်မကို ေအာ္ေခၚတာ။ က်မလည္း အေမ့ပံုစံ ကိုၾကည့္ၿပီးသနားတာနဲ႕ ပုန္းေနရာက ျပန္ထြက္လာရတာ။

ေရတြင္းထဲက်ၿပီးတဲ့ေန႕မွာပဲ အေဖက က်မကို ေဆးခန္းေခၚသြားၿပီး ဆရာဝန္နဲ႕စစ္ေဆးခိုင္း ေသးတယ္။ နားထဲမွာေရဝင္ေနတာကလြဲရင္ ဘာမွမျဖစ္ဘူးတဲ့။ အဲ့ဒီေန႕က ၿမိဳ႕ထဲေရာက္လို႕ အိမ္ကိုဝင္ၿပီး အဖြားတို႕၊ အမတို႕ကိုေျပာျပေတာ့ သူတို႕က မယံုၾကဘူး။ ေရတြင္းထဲက်တဲ့ သူက ကိုယ္တိုင္လာေျပာေနလို႕ သူတို႕မယံုၾကဘူး။ အေမနဲ႕ေတြလို႕ အေၾကာင္းစံု ရွင္းျပမွ အမ ကယံုတယ္။ က်မအျဖစ္အပ်က္က ေသခ်ိန္မက်ေသးလို႕ လူသံုးေယာက္က အခ်ိန္မွီ ဟန္ခ်က္ညီညီ ကူညီလိုက္ႏိုင္တယ္… လို႕ ထင္မိပါတယ္။ အကယ္၍ သံုးေယာက္မဟုတ္ပဲ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဆိုရင္လည္း က်မအသက္ရွင္ႏိုင္စရာမရွိိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အေမ၊ ဦးဘေအးႏွင့္ အေဖတို႕သံုးေယာက္စလံုးဟာ က်မရဲ႕အသက္တေခ်ာင္းကို တခ်ိန္ထဲမွာ ကယ္တင္ခဲ့တာပါ။ အေဖနဲ႕ အေမကေတာ့ ေမြးထားတဲ့ေက်းဇူးလည္းရွိ၊ အသက္ျပန္ရွင္ေစတဲ့ ေက်းဇူးလည္းရွိ ေတာ့ ေက်းဇူးႏွစ္ထပ္ဆပ္သင့္သူေတြပါ။ ဦးဘေအးကိုလည္း ဘယ္ေတာ့မွမေမ့ပါဘူး။ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ အေဝးမွာေရာက္ေနလို႕ လူကိုယ္တိုင္သြားမကန္ေတာ့ႏိုင္ေပမဲ့ စိတ္ကေတာ့ အၿမဲတန္းသတိရေနတယ္။ လယ္သမားဦးႀကီးဘဝနဲ႕ အရိုးထုတ္သြားၾကမဲ့ သူတို႕မိသားစုကို အခုလိုေခတ္မွာ ဘယ္လိုရွာေဖြစားေသာက္ေနၾကသလဲဆိုတာ တေခါက္ေလာက္ေရာက္ ေအာင္သြားၿပီး ၾကည္လိုက္ခ်င္တာပဲ ကံၾကမၼာရယ္။ ကိုယ့္အတြက္ အခ်ိန္ေတြရွိေသးတယ္ ဆိုရင္ေပါ့..။
ေအာ္… က်မေသမယ္ဆိုရင္ ေနာက္ဘဝျပန္ျဖစ္မဲ့ ေသကာနီးနိမိတ္က.. အရြယ္ရလာလို႕ မိုးကုတ္တရားစခန္းဝင္မွ အမိဝမ္းရည္ ကဗၺလာနီဆိုတာ သေဘာေပါက္လာတယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ အေမ့ကို အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ သမီးေသရင္တီေကာင္ျဖစ္မွာလို႕ ေျပာမိတယ္။

မိုးေအးေအးမွာ အလြမ္းေတြပိၿပီး ေရးမိပါသည္။ ေက်းဇူးရွင္အားလံုးကို ဒီပို႕စ္ေလးနဲ႕ အတူထပ္ဆင့္ ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္ရွင္။