သတိရမိတဲ့ .... ငယ္ဘဝေတြ...(၃)

ႀကံဳခဲ့ရဘူးတယ္

ပုဂၢလပညတ္က်မ္းႏွင့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ ေဆးပညာဂ်ာနယ္ကို ဖတ္ရႈၿပီး ကၽြန္မ ငယ္စဥ္ကအေၾကာင္းတစ္ခုကို အမွတ္မထင္ သတိရမိသြားပါတယ္။ ပုဂၢလပညတ္ က်မ္းႏွင့္ေတာ့ မဆိုင္လွပါ။ ဆရာႀကီးဦးသာတင့္၏ ပုဂၢလပညတ္ အေျခခံဓာတ္က်မ္း နိဒါန္းတြင္ပါဝင္ေသာ အခ်က္မ်ားထဲမွ ပေယာဂနည္းျဖင့္္ ေဆးကုသျခင္းႏွင့္ ပတ္သက္ႏိုင္ တယ္လို႔ေတာ့ထင္ပါတယ္။ ငယ္စဥ္က ႀကံဳေတြ႔ခဲ့ရဘူးသည့္ ကိုယ္ေတြ႔အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုကို သတိရမိ၍ စာဖတ္သူ မ်ားကို မွ်ေဝလိုက္ရျခင္း ျဖစ္ပါတယ္္။

ကၽြန္မငယ္စဥ္ ကတည္းက မိဘမ်ားက ၿခံဝယ္ၿပီး စိုက္ပ်ဳိးေရးလုပ္ငန္းမ်ားကို စတင္ လုပ္ကိုင္ေနၾကပါၿပီ။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ကေတာ့ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ပဲ မိဘမ်ားျပန္ေျပာျပ ျခင္းေၾကာင့္ မွတ္မိေနရပါတယ္။ ၿခံထဲမွာ သစ္ပင္ႀကီးမ်ားက အုပ္ဆိုင္းလွၿပီး ဒညင္းပင္၊ သရက္ပင္၊ ပိႏၷဲပင္ႏွင့္ ဝါးရံုႀကီးမ်ားဟာလည္း ႀကီးမားလွပါတယ္္။ အပင္မ်ားဟာ ေနထုိင္ရာ တဲအိမ္ႏွင့္ပင္ ေတာ္ေတာ္နီးၿပီး သစ္ပင္ႀကီး မ်ားေပၚမွာ ကရင္နီေကာင္၊ ခါခ်ဥ္ေကာင္ မ်ား ကလည္း အေတာ္ေပါမ်ားလွတယ္။ တေန႔ညေန မုိးခ်ဳပ္ခါစအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မကို ကရင္နီေကာင္ တစ္ေကာင္ကိုက္လိုက္လို႔ အဆိပ္တက္ၿပီး ကၽြက္ကၽြက္ဆူေအာင္ငိုေနတာ ဘာမွလုပ္ေပးလို႔ မရပါဘူး။ အေဖ့ရဲ႕အေဖ အဖိုးက ကၽြန္မတို႔နဲ႔အတူရွိေပမဲ့ သူလည္းဘာမွ မလုပ္ေပးတတ္ တာေၾကာင့္ ၿမိဳထဲကေဆးခန္းကိုသြားဖို႔ေျပာလို႔ မိုးေတာ္ေတာ္ခ်ဳပ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အေဖက ကၽြန္မကိုေက်ာပိုးၿပီး အေမကေနာက္ကေနလိုက္လာကာ ႏွစ္ရြာသံုးရြာေလာက္ကို ျဖတ္ေက်ာ္ သြားရတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ေမြးရပ္ေျမၿမိဳ႕ေလးကို ထြက္လာခဲ့ၾကရပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ၿခံေလးဟာ သံုးအိမ္စုရြာရဲ႕ အျပင္ဘက္က်တဲ့ေနရာမွာရွိတာပါ။ ရြာထဲကအိမ္ေတြကေတာ့ တစ္အိမ္နဲ႔တစ္ အိမ္ ေတာ္ေတာ္ေလးနီးၾကပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ရြာျပင္ကေတာ့ ၿခံေတြဟာ ၃-၄ ဧက က်ယ္ၾကၿပီး သစ္ပင္ႀကီးေတြအုပ္ဆိုင္းေနတာေၾကာင့္ ေဘးၿခံေတြနဲ႔လည္း အလွမ္းေဝး ပါတယ္။

ၿခံထဲကထြက္ၿပီး ၿမိဳ႕ကိုသြားဖို႔အတြက္ သံုးအိမ္စုရြာ၊ ေတာင္တစ္လံုး၊ ေတာင္တစ္ျခမ္း၊ မီးရထားဘူတာရံုတို႔ကို ျဖတ္သြားၿပီးမွ ကၽြန္မတို႔ေနတဲ့ၿမိဳ႕ကအိမ္ေလးကိုေရာက္မွာပါ။ ၿခံထဲက ထြက္ၿပီး သံုးအိမ္စုရြာထဲကိုဝင္လိုက္တယ္ဆိုရင္ဘဲ ကၽြန္မတစ္ေယာက္ အငိုရပ္ၿပီး ေကာင္းကင္ေပၚက လကိုလက္ၫိႈးထိုးၿပီး အေဖ့ေက်ာပိုးေပၚကေန စကားတတြတ္တြတ္ ေျပာေနပါေတာ့တယ္။ အေဖနဲ႔အေမလည္း ကေလးဘာမွမျဖစ္ေတာ့ေပမဲ့ ထြက္လာၿပီးမွွ အိမ္မွာေနတဲ့ အဖြားဆီကိုေရာက္ေအာင္သြားၿပီး အက်ဳိးအေၾကာင္းေျပာျပမယ္ဆိုၿပီး အိမ္ေရာက္ေအာင္သြားလိုက္ၾကပါတယ္။ အိ္မ္ေရာက္ေတာ့မွ အဖြားက “ဒါဟာသူတို႔ စားေသာက္ခ်င္လို႔ ကေလးငုိေအာင္လုပ္ၿပီး ေတာင္းစားတာ.. အဖိုးတစ္ေယာက္လံုးရွိေနတာ ဒီေလာက္အထိလာရသလား” ဆိုၿပီး အဖိုးကိုအပစ္တင္ေနပါေတာ့တယ္။ အိမ္ျပန္သြားၿပီး ထမင္းနဲ႔ အလြယ္တကူရႏိုင္တဲ့ ငါးပိရိုးကိုေရာနယ္ၿပီး စေလာင္းဖံုးထဲထည့္ၿပီး ေနာက္ျပန္ခ် ေပးလိုက္ရင္ ကိစၥၿပီးသြားၿပီတဲ့၊ ပါးစပ္ကလည္း “ေရာ့ဒီမွာစားၾက” လို႔ေျပာလိုက္လို႔ အဖြားကမွာပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မထက္ငယ္တဲ့ ညီမေလးလည္း ၿခံထဲမွာရွိေနပါတယ္။ သူ႔က်ေတာ့ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ ေလာေလာဆယ္မွာ ကၽြန္မက ကရင္နီေကာင္ ကိုက္ထားတဲ့ အနာေၾကာင့္ ငိုေနတာကို အေၾကာင္းရၿပီး အငိုမတိတ္ေအာင္ လုပ္ထားတာလို႔ အဖြားက ေျပာတယ္ဆိုတာ ေနာက္ပိုင္းကၽြန္မႀကီးလာေတာ့ ျပန္ေျပာျပတာေတြက သိခဲ့ရပါတယ္။

ကၽြန္မတို႔ေနထိုင္ရာပတ္ဝန္းက်င္ေတြမွာ အစြဲအလန္းေတြနဲ႔ ေသသြားၾကၿပီး မကၽြတ္မလြတ္တဲ့ နာနာဘာဝေတြရွိေနၾကတယ္ဆိုတာ မဟာဂႏၶာရံုဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး အရွင္ဇနကာဘိဝံသ၏ ပဌာန္းေဒသနာေတာ္ အက်ယ္ဖြင့္ေဟာထားေသာတရား (သို႔မဟုတ္) စာအုပ္ကို ဖတ္ရႈ နာၾကားဖူးသူတိုင္း သိထားၾကၿပီးထင္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ေဟာၾကားတဲ့အထဲမွာေတာ့ ေသကာနီးအခ်ိန္မွာ သူတိို႔စြဲလန္းတဲ့အပၚမူတည္ၿပီး ျဖစ္သြားၾကတာျဖစ္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ဒုကၡ ေရာက္ၾကတယ္လို႔ဆိုပါတယ္။ ေနစရာမရွိလို႔ လမ္းေပၚမွာပဲေနရၿပီး တခ်ဳိိ႕ဆို ကေလး ေတြက အခ်င္းခ်င္း ဒုတ္ေတြ၊ ခဲေတြနဲ႔ ပစ္ေပါက္ကစားၾကရင္ သူတို႔ကိုထိတတ္လို႔ မနဲလြတ္ေအာင္ ေရွာင္ရတယ္လို႔ ျပန္ေျပာျပတာေတြကေန သိရတယ္လို႔ သာဓကေတြနဲ႔ ေဟာျပခဲ့ပါတယ္။ အခ်ဳိ႕ ဒါန၊ သီလ ကုသိုလ္ေတြလုပ္ထားေပမဲ့ ေသကာနီးစိတ္စြဲလန္းမႈေၾကာင့္ သားသမီးေတြ၊ ပစၥည္းဥစၥာေတြ၊ မိမိစြဲလန္းတဲ့ ေနရပ္ေတြမွာ ေနစရာ၊ စားစရာမရဘဲ ေနၾကရၿပီး ကုသိုလ္အမွ်ေဝၾကမွ သာဓုေခၚၿပီး ေကာင္းရာအရပ္ေရာက္ၾကရတယ္လို႔ ေဟာၾကားထားတာ နာခဲ့ရဖူးပါတယ္။ ဘေလာ့ဆိုက္ဘားမွ နိဗၺာနဓမၼဝပ္ဆိုက္ကိိုဖြင့္ၿပီး အရွင္ဇနကာဘိဝံသ ေဟာေသာ ပဌာန္းေဒသနာေတာ္ အခန္း ၁၇ ကို နာၾကားၾကလ်င္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သေဘာေပါက္သြားၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း ဒီအေၾကာင္းအရာနဲ႔ သမီးႀကီးကိုေမြးၿပီးခ်ိန္မွာ ႀကံဳေတြခဲ့ရဖူးပါေသးတယ္။

ကၽြန္မသမီးႀကီးကိုေမြးၿပီး ရက္ (၂၀) ေလာက္မွာပါ။ ေဆးရံုႀကီးမွာဗိုက္ခြဲေမြးၿပီး ေဆးပညာ ေတြကိုဘာမွနားမလည္သလို ကေလးကိုဘယ္လိုျပဳစုရမယ္၊ မိမိဘယ္လိုေနထိိုင္ရမယ္ ဆိုတာကို ေျပာဆိုေပးႏိုင္မဲ့ တတ္သိတဲ့သူလည္း တစ္ေယာက္မွမရွိပါဘူး။ အဲ့ဒီေန႔က ေယာက္်ားလုပ္သူက စတိတ္ရိႈးတခုမွာ သီခ်င္းသြားဆိုမယ္ဆုိတာနဲ႔ အရက္၂၀သားေလးကို နားထဲဂြမ္းဆို႔ေပးကာ အႏွီးႏွစ္ထပ္ထုပ္ၿပီး သီခ်င္းနားေထာင္ခ်င္လို႔ လိုက္သြားခဲ့ပါတယ္။ အစစအဆင္ေျပေျပပါပဲ။ ကေလးကလည္း တီးဝိုင္းကဆူညံတဲ့အသံေတြကို ဘာမွမၾကားသလို အအိပ္ေတာင္မပ်က္ပါဘူး။ စတိတ္႐ိႈးၿပီးသြားၿပီး အိမ္ျပန္လမ္းမွာလည္း ေအးေအးေဆးေဆး ပါပဲ။ ျပႆနာက အိမ္ျပန္ေရာက္မွစတာ။ ကၽြန္မတို႔ေနတဲ့အိမ္နဲ႔ လမ္းတေလ်ာက္ကလည္း သစ္ပင္ႀကီးေတြ အုပ္ဆိုင္းဆိုင္းပါပဲ။ ဒီလမ္းအတိုင္းျပန္လာၿပီး ကေလးကုိလည္း ဒီအတိုင္း ခ်ီလာခဲ့တာ ၿခံထဲဝင္ကာမွ သမီးကႏိုးပါေတာ့တယ္။ သမီးႀကီးဟာ ေမြးစဥ္က ကိုယ္ဝန္ဆိပ္ တက္ျခင္းေၾကာင့္ လမေစ့ပဲ ေမြးခဲ့ရပါတယ္။ ငိုလ်င္အသံဟာေသးေသးေလးနဲ႔ ေတာ္တန္ရံုနဲ႔ လည္းမငိုတတ္ပါဘူး။
အဲ့ဒီညက အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ငိုလိုက္တဲ့သမီးဟာ ဘယ္လိုမွ မရပ္ေတာ့ပါဘူး။ ခ်ီထားလို႔လဲမရ၊ ခ်ထားလို႔လဲမရ၊ ႏို႔တိုက္လို႔လဲမရတဲ့သမီးကို လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ၾကည့္ၿပီး ဘာမလည္းမလုပ္တတ္ပါဘူး။ ဗိုက္မ်ားနာသလား ဆိုၿပီး ဗိုုက္ကိုမံုၫွင္းဆီ လိမ္းေပးလည္း အငိုမရပ္ပါဘူး။ မ်က္ႏွွာေတြပ်က္ေနၾကၿပီး ကေလးငယ္ငယ္နဲ႔ လမ္းသလား ခ်င္မိတဲ့ကိုယ့္ကို ေယာက္်ားအပစ္တင္မွာလည္း စိုးရိမ္ရပါေသးတယ္။ သူကေတာ့ သူ႔ကိုအားသြားေပးတဲ့ ပရိတ္သတ္ကို ေလးစားတဲ့အေနနဲ႔ ဘာမွမေျပာခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ္ကေတာ့ ကေလးငိုတာက တဖက္၊ အဆူခံရမွာစိုးတာကတဖက္နဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲဆုိတာကို ေခါင္းပူေအာင္ စဥ္းစားရပါတယ္။ အဲ့ဒီအခ်ိန္မွာ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ငယ္စဥ္ကမိမိအျဖစ္ကို မိဘေတြ ျပန္ေျပာျပထားတာကို အမွတ္ရမိၿပီး အခန္းထဲမွာ အဆင္သင့္ရွိေနတဲ့ စားမကုန္ပဲက်န္ေနတဲ့ ထမင္းပန္းကန္ကို ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး ကေလးကို သူ႔အေဖနဲ႔ထားခဲ့လိုက္ပါတယ္။ အိမ္ေရွ႕ ဝရန္တာကိုထြက္ၿပီး ၿခံထဲကို ပန္းကန္ထဲမွာက်န္ေနတဲ့ ထမင္းေတြကို ေနာက္ျပန္ပစ္လိုက္ၿပီး ပါးစပ္ကလည္း အဲ့ဒီမွာစားၾကလို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ လုပ္သာလုပ္ရတာ ကိုယ္ကလဲ သိပ္ေၾကာက္တတ္တာ။ ဘုရားစာလည္းတဖက္ကရြတ္ရေသးတယ္။ အဲ့ဒီလိုပစ္ေကၽြးလိုက္ၿပီး ကုိယ္လဲေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ အိမ္ထဲကိုျပန္ဝင္လာလိုက္တယ္။ အဲ့ဒီေတာ့မွ သမီးလည္း အငိုတိတ္ၿပီး ႏို႔စို႔ပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္မလည္း ကိုယ္အယူအဆမွန္သြားေပမဲ့ ေယာက်္ား ကိုေတာ့မေျပာရဲပါဘူး။ သူကဒါေတြကို သိပ္အယံုအၾကည္မရွိဘူးေလ။ ဒါေပမဲ့ သမီးေလးဘာ ေၾကာင့္ငိုတယ္ ဘာ့ေၾကာင့္အငိုတိတ္သြားတယ္ ဆိုတာကိုသူမသိေပမဲ့ အံ့ၾသေနတာေတာ့ ရွိပါတယ္။
အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကဒါေတြကို သိပ္ၿပီးယံုၾကည္ခဲ့လွတာမဟုတ္ပါဘူး။ တစိတ္တပိုင္းသာ သိထားတာႏွင့္ စမ္းသပ္ၾကည့္လိုက္တာသာျဖစ္ပါတယ္။ အဲ့ဒီအျဖစ္ၿပီးမွ ဒါေတြဟာ ပစ္ပယ္ထားလို႔မရပဲ သိထားသင့္တယ္လို႔ယူဆကာ ဆရာေတာ္တရားနာၿပီးမွ အျပည့္အဝ ယံုၾကည္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ စြန္႔ပစ္စာေတြစားတတ္တဲ့ နာနာဘာဝ (သရဲတေစၦ ပိတၱာ)ေတြကိို ေၾကာက္စရာမလိုဘဲ ေမတၱာပို႔အမွ်အတန္း ေပးေဝ ႏိုင္ရင္ သူတို႔တေတြအတြက္လည္း အက်ဳိးရွိၿပီး ရႊင္လန္းဝမ္းေျမာက္ၾကမွာပါ။ မိမိတို႔လည္း အႏၱရာယ္ကင္းရွင္းစြာ ေနႏိုင္ၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။ ေနာက္ၿပီးသူတို႔က သီလသမာဓိရွိတဲ့သူနဲ႔ မရွိတဲ့သူေတြကိုလည္း ခြဲျခားႏိုင္တယ္လို႔ ၾကားဖူးခဲ့ပါတယ္။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...