အမည္ ပညတ္ႏွင့္ ေနဂိုဏ္း လဂိုဏ္း ခြဲျခင္း

က၊ ခ၊ ဂ၊ ဃ၊ င တို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ ပ၊ ဖ၊ ဗ၊ ဘ၊ မ တို႔သည္ လည္းေကာင္း ၊ ယ၊ လ၊ ဝတို႔သည္လည္းေကာင္း ယင္းဗ်ည္းတို႔၏ အသံပါသမွ်တို႔သည္လည္းေကာင္း ေသာမ ပညတ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ လဂိုဏ္း ျဖစ္သည္။
လူ၏အမည္မ်ားျဖစ္ေသာ ေမာင္ေက်ာ္၊ ေမာင္ဝင္း၊ ေမာင္ျမ၊ ေမာင္သိန္း စသည္မ်ားတြင္ အရင္းနာမ္ကိုယူရသည္။ သက္မဲ့ျဖစ္လွ်င္ အဖ်ားနာမ္ကို ယူရသည္။
ပုဂၢလပညတ္ ဓာတ္ဆရာ၏အလိုအားျဖင့္ ေရသတၱဝါျဖစ္လွ်င္ အဖ်ားနာမ္ကိုယူေလ့ရွိသည္။
သံပရာကို ရာဟုနာမ္အျဖစ္ ယူေသာ္လည္း ေရွာက္ကို ဓာတ္ဦးေခါင္းခ်ရာ က ႀကီးသတ္ကိုယူေသာေၾကာင့္ တနလၤာနာမ္ျဖစ္သြားသည္။ မန္က်ည္းႏွင့္ ငါးက်ည္းတြင္လည္း ဓာတ္ဦးေခါင္းခ်ရာ ည သတ္ကိုယူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဂၤါနာမ္မ်ားျဖစ္သြားသည္။ သို႔ရာတြင္ အလံုးစံုတြင္ သတ္ပံု၏ ဓာတ္ဦးေခါင္းခ်ရာကိုခ်ည့္ လိုက္မယူရေၾကာင္း သတိျပဳသင့္သည္။
ေသာမ ပညတ္အမည္ရွိသူသည္ ေသာမပညတ္အမည္ရွိေသာ ေဆးဝါး၊ အစားအစာတို႔ကိုသာ စားေသာက္ရမည္။ (ဥပမာ- ေမာင္ေက်ာ္သည္ ေသာမပညတ္အမည္ႏွင့္ဆံုးေသာ ၾကက္၊ ဝက္၊ ဘဲ၊ ငါးခူ၊ ငါးျမင္း၊ ငါးၾကင္း၊ ငါးေျပမ၊ ငါးဖယ္၊ ပန္းေဂၚဖီ၊ သခြားသီး၊ ဘူးသီး၊ ခ်ဥ္ေပါင္၊ ေရွာက္ စသည့္ တို႔ျဖစ္သည္။)

စ၊ ဆ၊ ဇ၊ စ်၊ ည တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ဋ၊ ႒၊ ဍ၊ ဎ၊ ဏ တို႔သည္လည္းေကာင္း တ၊ ထ၊ ဒ၊ ဓ၊ န တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ရ ေကာက္သည္လည္းေကာင္း၊ အ သည္လည္းေကာင္း ယင္းဗ်ည္း တို႔၏ အသံပါသမွ်တို႔သည္ လည္းေကာင္း ပါပ ပညတ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ေနဂုိဏ္းျဖစ္သည္။
လူ၏အမည္မ်ားျဖစ္ေသာ ေမာင္အုန္း၊ ေမာင္ဉာဏ္၊ ေမာင္ထြန္း၊ ေမာင္ေရႊ တို႔သည္ ပါပပညတ္ (ေနဂိုဏ္း) မ်ားျဖစ္သည္ ။ ပါပပညတ္ ပါေသာအမည္ရွိသူသည္ ပါပပညတ္ အမည္ပါေသာ ေဆးဝါး၊ အစားအစာတို႔ကိုသာ စားေသာက္ရမည္။ (ဥပမာ- ေအာင္း၊ ကုလားအုပ္၊ ဆိတ္၊ ႏြား၊ ထံုး၊ ငါးအိုက္၊ ငါးရံ႕၊ ငါးတန္၊ ပုစြန္၊ ဂန္႔အိပ္၊ ကန္စြန္း၊ ဟင္းႏုနယ္၊ ေရႊဖ႐ံု စသည့္ တို႔ျဖစ္သည္။)

မိမိတို႔ဂိုဏ္းႏွင့္ သက္ဆုိင္ရာ အစားအေသာက္မ်ားကို စားျခင္းသည္ နာမ္ေဆးဟု ေခၚဆို ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ေသာမဂိုဏ္းသားသည္ မိမိတို႔ႏွင့္ မသင့္ေသာ၊ ပါပပညတ္ပါေသာ ေဆးဝါး အစာအာဟာရ ဝတၳဳမွန္သမွ်တို႔ကို အျပင္မွ႐ွူရန္၊ မိႈင္းနံ႔ခံရန္၊ လိမ္းရန္၊ စိမ္ေပးရန္သာလွ်င္ ျပဳလုပ္ရသည္။ ယင္းသို႔ျပဳလုပ္ျခင္းကို ရုပ္ေဆး ဟုေခၚသည္။ ပါပဂုိဏ္းသားတို႔သည္လည္း ထို႔နည္းတူစြာ ပင္ျဖစ္သည္။

ဆရာလႈိင္၏ လက္ေတြကုထံုးမ်ား

ေက်းဇူးရွင္ႀကီး ဆရာႀကီး ဆရာလႈိင္၏ လက္ေတြ႔ကုသပံု ကုနည္းမ်ားႏွင့္ အယူအဆမ်ားကုိ စာေရးသူ ကိုယ္ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရသမွ် ေလ့လာခဲ့ရသမွ်ထဲမွ ကိုသာပံုအားကုသပံုကို ေဖာ္ျပလိုပါသည္။
တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေမွာ္ဘီခရိုင္ ဥကၠံၿမိဳ႕အနီး ရြာငယ္တခုတြင္ ကိုသာပံုဆိုသူတစ္ေယာက္သည္ ေဖာေယာင္ေသာေရာဂါ စြဲကပ္သည္။ အိုမင္းလၿွပီျဖစ္ေသာ ျမန္မာသမားေတာ္ႀကီး တစ္ေယာက္ကို ပင့္ၿပီးကုသသည္။ ေရာဂါသည္ ေနာက္မဆုတ္ဘဲ တိုး၍တိုး၍လာ ေသာေၾကာင့္ လူနာရွင္ႏွင့္ သမားေတာ္ႀကီးတို႔ တိုင္ပင္ၾကသည္။ ေနာက္ထပ္ ဆရာတစ္ေယာက္ ထပ္မံပင့္ၿပီး လက္ရွိဆရာႏွင့္လည္း တိုင္ပင္ကုသၾကရန္ျဖစ္သည္။ ပထမ ကုေနသည့္ဆရာကလည္း သေဘာတူလက္ခံကာ ေနာက္ထပ္ အသက္အရြယ္ႀကီးရင္သည့္ ဆရာႀကီးတေယာက္ကို ပင့္ၾကသည္။ သမားအိုႀကီးႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ကုသၾက ပါေသာ္ လည္း လူနာမွာ သက္သာမလာဘဲ ပို၍ပင္ ေဖာေယာင္လာေတာ့သည္။ ထိုရက္ပိုင္းအတြင္းက အိုင္ကေလာင္ဓာတ္ဆရာႀကီး ဆရာလႈိင္သည္ဖလံုဘူတာရြာသု႔ိ ေရာက္ေနခိုက္ျဖစ္သည္။ ထိုသတင္းကို လူနာရွင္ၾကားေသာေၾကာင့္ မူလဆရာႏွစ္ဦးႏွင့္ တိုင္ပင္ျပန္သည္။ ဆရာလႈိင္၏ သတင္းမွာ အလြန္ႀကီးေၾကာင္း ကုသပံု ကုသနည္းမ်ားကိုလည္း လက္ေတြ႔ ျမင္လိုပါေၾကာင္းျဖင့္ လူနာရွင္ကေျပာသည္။ ဆရာမ်ားက သေဘာတူညီေသာေၾကာင့္ ဆရာလႈိင္ကို သြားပင့္သည္။ မူလဆရာႏွစ္ဦးကလည္း လူနာထံမွာပင္ အသင့္ရွိေနသည္။ လူနာရွင္က ပစ္မထားရန္ေတာင္းပန္ေသာေၾကာင့္ လိုအပ္သည္မ်ား အကူအညီေပးရန္ ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာလႈိင္ေရာက္ေသာအခါ တစ္ေယက္က ဆီးေျပာသည္။ “ဆရာလႈိင္ ေရ လုပ္ပါဦး၊ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ဒီေရာဂါကို မ်က္စိလည္ေနၿပီ။ ဆရာ့သတင္းကို လည္းၾကားလို႔ ပင့္ခိုင္းလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးေခါင္းပုိင္းကစၿပီး တကိုယ္လံုးေရာင္ေနေတာ့ က်ဳပ္တို႔အသိနဲ႔ ဝိတၳမၻီတအနာစြဲၿပီး ဝိတၳမၻီတ ေဆးေတြနဲ႔ကုေနတာ။ကုေနရင္းနဲ႔ ပိုၿပီးေတာ့သာ ေဖာေယာင္လာေတာ့တယ္။” “က်ုဳပ္ကေတာ့ ဝိတၳမၻီတ ေတြ၊ ျဗဴဟနေတြ နားမလည္ပါဘူးဗ်ာ။ ကိုသာပံုေဖာတာ ကိုသာပံုကိုပဲ ကုရမွာပဲ။ ကိုသာပံုေဖာေနတာဆိုေတာ့ ကိုသာပံုနာ မဟုတ္ဘူးလားဗ်” ဟု ဆရာႀကီးက ၿပံဳးလွ်က္ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ေစာေစာကဆရာႀကီး ႏွစ္ေယာက္မွာ ဆရာလႈိင္၏အေျဖကိုၾကားရေသာအခါ မ်က္ႏွာပ်က္သြားၾကသည္။ သက္သက္ခြစကားေျပာသည္ဟု တီးတိုးဆိုၿပီး ေဘးမွ အိမ္တအိမ္သို႔ သြားထိုင္ေနၾကေတာ့ သည္။
တေအာင့္အၾကာတြင္ လူနာရွင္က ဆရာႀကီးကို ထမင္းေကၽြးသည္။ ဆရာႀကီး ထမင္းစားေနခိုက္ လူနာကိုသာပံုသည္ ထမင္းဝိုင္းႏွင့္မနီးမေဝး အခန္းဝေျခေက်ာ္ေပါက္မွာ ေစာင္ၿခံဳထိုင္ရင္း ဆရာႀကီး၏မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ လူနာရွင္ကလည္း ဆရာႀကီး အနားမွာ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ထိုင္ရင္း ေစာင့္ေနသည္။ ဆရာႀကီးသည္မိမိႏွင့္သင့္ေသာ ဟင္းတခြက္ တည္းကိုသာ အျမန္ကုန္ေအာင္ဖိစားလိုက္သည္။ ဟင္းတခြက္ကုန္ေသာအခါ လူနာရွင္သည္ ေနာက္ထပ္ဟင္းထည့္ေပးရန္အတြက္ မီးဖိုေခ်ာင္အတြင္းသို႔ ဝင္သြားသည္။ ထိုအခိုက္ ဆရာႀကီးက တို႔စရာပန္းကန္ထဲမွ သခြားသီးစိတ္ သံုးစိတ္ကိုယူၿပီး ကိုသာပံုထံသို႔ လွမ္းပစ္ေပးလိုက္သည္။ ကိုသာပံုကလည္း သခြားသီးသံုးစိတ္စလံုးကို ပါးစပ္ထဲထည့္ၿပီး တၿမံဳ႕ၿမံဳ႕ဝါးေနသည္။ ဆရာႀကီးသည္ ေနာက္ထပ္ဟင္းတခြက္ကို အျမန္စားလိုက္ျပန္သည္။ ဟင္းကုန္သြားေသာေၾကာင့္ လူနာရွင္က ဟင္းျဖည့္ေပးရန္ မီးဖိုေခ်ာင္တြင္းသို႔ ဝင္သြားျပန္ သည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ေနာက္ထပ္သခြားသီးႏွစ္စိတ္ကို ဆရာႀကီးက ကိုသာပံုထံသို႔ လွမ္းပစ္ေပးလိုက္ျပန္သည္။ ကိုသာပံုကလည္း ေရွးနည္းအတူ စားျပန္သည္။ သခြားသီးငါးစိတ္ ေကၽြးအၿပီိးတြင္ ဆရာႀကီးလည္း ထမင္းစားၿပီးသြား၏။ ထမင္းဝိုင္းမွထကာ ေစာေစာက သမားအိုႀကီးႏစ္ေယာက္ရိွရာသို႔ လိုက္သြားၿပီး သူတို႔ႏွွင့္ပင္ စကားေတြေဖာင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာေန၏။ ထမင္းအိုးတလံုးခ်က္ခန္႔ ၾကာေသာအခါ လူနာရွင္သည္ ဆရာႀကီးရွိရာသို႔ လိုက္လာသည္။ ကုိသာပံု ဆီးေတြသြားလိုက္တာ အုန္းမႈတ္ခြက္ႀကီးတလံုးေတာင္ မဆန္႔ဘူးဟု ေျပာသည္။ ဆရာႀကီးကလည္း ယေန႔ညေန အေဖာက်သြားလိမ့္မည္ဟု ျပန္ေျပာသည္။ ေျပာသည့္အတိုင္းပင္ ညေနပိုင္း၌ ကိုသာပံု အေဖာက်သြားေတာ့သည္။ ေရာဂါလံုးဝ ေပ်ာက္ကင္းသည္အထိ ဆရာႀကီးကပင္ ဆက္လက္ကုသေပးသည္။

ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။

ဆရာႀကီးဦးသာတင့္၏ ပုဂၢလပညတ္ အေျခခံဓာတ္က်မ္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။