အိပ္မရတဲ့ညနဲ႔ သမီးေပးတဲ့အေတြးစမ်ား ....

အာတိတ္ႏွင္းမႈန္တိုင္းတုိင္းဒဏ္ကို လူေတြပင္မက သားငွက္တိရစၦာန္ေတြပါ အလူးအလဲ ခံၾကရသည္။ ျဖစ္ေနၾကမဟုတ္သျဖင့္ ဒဏ္မခံႏိုင္ၾက။ ႏွင္းတဖြဲဖြဲက်ေနသည့္ၾကားထဲတြင္ ငွက္ကေလးမ်ား လူးလားေခါက္ျပန္ ေဆာက္တည္ရာမရ ပ်ံသန္းေနၾကသည္။ “ အေမ.. ငွက္ကေလးေတြအတြက္ အိမ္လုပ္ေပးခ်င္တယ္” ဆိုၿပီး သမီးေတြက သူတို႔တတ္သေလာက္ စကၠဴပံုးေလးေတြနဲ႔ ငွက္ကေလးေတြ ေနလို႔ရေအာင္လုပ္ေနၾကတယ္..။ “သမီးရယ္… သူတို႔က ဒီလိုထဲဘယ္ေနမလဲ.. အေႏြးဓာတ္လဲမရွိေတာ့ ဘာမွမထူးပါဘူးကြယ္.. လုပ္မေနၾကပါနဲ႔ ” လို႔ေျပာေပမဲ့ သမီးေတြက အိမ္ျပတင္းမွန္တံခါးကေန အျပင္ကိုေငးၾကည့္ကာ ငွက္ကေလးေတြ ရဲ႕ဒုကၡကို ကိုယ္ခ်င္းစာ စုိးရိမ္ေနၾကရင္း ျမက္ေျခာက္ေလးေတြ ရရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ညည္းေနၾကတယ္။ “ အေမ.. သူတို႔အသိုက္ေလးေတြလဲ ႏွင္းေတြဖံုးကုန္ၿပီလားမသိဘူးေနာ္” တဲ့။ “ငွက္သားေလးေတြ အသုိက္ထဲမွာက်န္ေနခဲ့ရင္ အရမ္းေအးၿပီး ေသကုန္မလား အေမ..” “သူ႔အေမက အစာရွာသြားရင္း ျပန္ေရာက္မလာရင္ သူတို႔ဘယ္လိုေနၾကမလဲအေမ” တဲ့။ ေမးခြန္းေတြက အမ်ဳိးစံုလွပါတယ္..။ အလုပ္မပိတ္လို႔ ႏွင္းေတာထဲမွာ အလုပ္သြားရဖို႔ အေရး ေတြးေနရတဲ့ကၽြန္မကို သမီးေတြကေမးခြန္းေတြေမးရင္း အလုပ္မသြားဖို႔လဲ တားတတ္ပါတယ္။

“အေမ.. အေမအလုပ္သြားတဲ့လမ္းကိုပိတ္လိုက္ၿပီတဲ့.. သတင္းထဲမွာေၾကျငာသြားတယ္” ဆိုၿပီး မနက္အလုပ္သြားဖို႔အတြက္ ဦးဂင္ႀကီးႏွင့္အတူ ကားဘီးကို ခ်ိန္းသြားတပ္ရာက ျပန္လာတဲ့ကၽြန္မကို သမီးႀကီးက လွမ္းေျပာပါတယ္..။ “ဒါဆိုလဲ လမ္းေလွ်ာက္သြားရမွာ ေပါ့သမီးရယ္” လို႔ေျပာၿပီး ကၽြန္မလည္း လုပ္စရာရွိသည္မ်ားကို ဆက္လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ သမီးႀကီးက ကၽြန္မအလုပ္လုပ္ ေနတဲ့ေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္ရင္း သတင္းထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္သြားတဲ့လူ တစ္ေယာက္ ျမဳပ္သြားတဲ့အေၾကာင္းလည္း ေၾကျငာသြားတာ ေတြ႔လိုက္္ေၾကာင္း ဆက္ေျပာျပန္ပါတယ္။
ကၽြန္မအလုပ္ခ်ိန္က ညေနပိုင္းျဖစ္ေပမဲ့ အရမ္းေဝးတဲ့ေနရာေတြက တခ်ဳိ႕အလုပ္သမားေတြ မလာႏိုင္တာေၾကာင့္ လာႏိုင္တဲ့သူအားလံုး တခ်ိန္ထဲအလုပ္ဝင္လို႔ရေၾကာင္းႏွင့္ မနက္ေစာ ေစာအလုပ္လာဖို႔ Leader ကအေၾကာင္းၾကားထားပါတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ မနက္ေစာေစာ အလုပ္သြားရန္ အတြက္ အိပ္ယာေစာေစာဝင္ခဲ့ပါတယ္။

ညအိပ္ယာဝင္လွ်င္ သမီးေတြက ကၽြန္မနဲ႔အတူအိပ္ေနၾကဆဲျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မအလုပ္ခ်ိန္က ညေန ၃ နာရီမွ နံနက္၂ နာရီအထိျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မရဲ႕လက္ေမာင္းတဖက္စီကိုေခါင္အံုုး လုပ္အိပ္ရင္း အိပ္ယာဝင္ပံုျပင္ ေတြကိုနားေထာင္လိုတဲ့ သမီးတို႔က အလုပ္မဆင္းေစခ်င္ၾက။ အခ်ဳိ႕က ကေလးေတြကို ခြဲသိပ္ဖို႔ေျပာၾကလုိ႔ အိပ္ယာခြဲထားေပးေပမဲ့ သမီိးေတြက သူတု႔ိ ဖာသာ အိပ္ခဲပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူတို႔အေဖက ညဖက္အလုပ္ဆင္းရတာေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔အခန္းထဲမွာသာ သားအမိသံုးေယာက္အိပ္ၿပီး သူတို႔အခန္းက အၿမဲလိုလို လြတ္ေန ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီညကလည္း မအိပ္ခင္ပံုျပင္ေျပာၿပီိးခ်ိန္မွာ သမီးႀကီးက မနက္အလုပ္မသြား ဖို႔ေျပာျပန္ပါတယ္..။ အလုပ္မသြားရင္ အိမ္လခ၊ ေရဖိုး၊ မီးဖိုး၊ ကားဖိုး၊ အျခားအသံုး အေဆာင္ဖိုး..စသည္ျဖင့္ ေပးစရာရွိတဲ့ေငြေတြမေပးႏိုင္ရင္ အေႂကြးေတြတင္ၿပီး ဒုကၡေရာက္ ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း သမီးနားလည္ေအာင္ ရွင္းျပရပါတယ္။ သမီိးႀကီးက ဆက္ၿပီး “အေမတခုခုျဖစ္သြားရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ” တဲ့။ ကၽြန္မကလည္း “အေမတခုခုျဖစ္ၿပီး ေသသြားရင္ သမီးတို႔အတြက္ စိတ္ေအးရေအာင္အေမစီစဥ္ထားပါတယ္..၊ အေမ့မွာအသက္ အာမခံလုပ္ထားတယ္.. အေမေသသြားရင္ သမီးတို႔ ေဒၚလာတစ္သိန္းရမယ္” လို႔ေျပာလိုက္ ကာမွ သမီးႀကီးက ႐ိႈက္ကာ႐ႈိက္ကာငိုပါေတာ့တယ္..။ ပါးစပ္ကလည္း ႐ိႈက္သံနဲ႔ အေမမရွိဘဲနဲ႔ အဲ့ဒီပုိက္ဆံေတြက ဘာလုပ္ရမွာလဲ.. သမီးက ပိုက္ဆံမလိုခ်င္ဘူး.. အေဖ၊ အေမတို႔နဲ႔ဘဲ အတူေနခ်င္တာပါ” တဲ့။ ကၽြန္မေျပာတဲ့စကားဟာ သမီးအတြက္ စိတ္ေျဖေဖ်ာက္ စရာျဖစ္မ သြားဘဲ ပိုဆိုးသြားတဲ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိၿပီး ေျပာမိတာမွားၿပီလို႔ ေနာင္တရမိသြား တယ္။ ငွက္ကေလးေတြအေၾကာင္းနဲ႔ဆက္စပ္ၿပီး သူ႔မွာဒီအေတြးေတြရိွေနတယ္ထင္ပါရဲ႕..။ “အေမတခုခုမျဖစ္ေအာင္ သမီးရထားတဲ့ ဘုရားစာေတြရြတ္ေပါ့”လို႔ေျပာလိုက္မွ သူရထားတဲ့ သရဏဂံုနဲ႔ ၂၄ ပစၥည္းကို တိုးတိုးရြတ္ေနပါေတာ့တယ္..။ လက္ဝဲဘက္ လက္ေမာင္းေပၚ မွာေတာ့ သမီးငယ္ေလးက တ႐ွဴး႐ွဴးနဲ႔ အိပ္ေမာက်ေနေလရဲ႕.. ။ အကယ္၍ သူသာ အိပ္မေပ်ာ္ေသးဘူးဆုိလွ်င္ တ႐ႈပ္႐ႈပ္နဲ႔ ငိုေနဦးမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ သမီိးငယ္ေလးက ႀကိဳတင္ ေတြးပူတတ္သူမဟုတ္ေပမဲ့ သူ႔အမေျပာသမွ်ကုိ လိုက္ၿပီးစိုးရိမ္တတ္သူပါ။

သမီိးႀကီးက ဘုရားစာတိုးတိုးရြတ္ရင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေပမဲ့ ကၽြန္မမွာေတာ့ သမီးႀကီး ေျပာတဲ့စကားေၾကာင့္ အေတြးပြားစရာေတြ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီတုိင္းျပည္ေရာက္ကတည္းက ကၽြန္မမွာ သမီးေတြအတြက္ အၿမဲတမ္းေတြးပူေနခဲ့ရတာပါ။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး အလုပ္သြားရင္း တစံုတခုမ်ားျဖစ္သြားခဲ့ရင္ က်န္ေနရစ္ခဲ့တဲ့သမီးေလးေတြမွာ အရြယ္မေရာက္ ေသးတဲ့အတြက္ ဘယ္လိုမ်ားေနၾကမလဲလို႔ စဥ္းစားမိၿပီး ကိုယ္မေသခင္မွာ အေသေျဖာင့္ ေအာင္ဆိုၿပီး အသက္အာမခံကို ေငြအကုန္ခံၿပီိး လုပ္ထားခဲ့တာပါ။ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြနဲ႔ ေဝးကြာေနတဲ့ ဒီအရပ္မွာ သမီးေတြအတြက္ ရတက္မေအးႏိုင္လု႔ိ စိတ္ေျဖသာေအာင္ လုပ္ထားခဲ့တဲ့ ဒီအရာဟာ သမီိးေတြအတြက္ေတာ့ ဘာမွအသံုးမဝင္သလိုျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ..။ ေငြ.. ေငြ.. ေငြ ဆုိၿပီးေန႔ရွိသ၍ ေငြေနာက္ကိုလိုက္ေနတဲ့ကၽြန္မမွာ သမီးေျပာလိုက္မွ ေငြဆိုတာ ေမတၱာတရားနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ အင္မတန္ေသးငယ္လွတဲ့ ႐ုပ္ဝတၳဳ ပညတ္တခုသာပါ။ ေငြရွိိရင္ ဘာမဆိုလုပ္လို႔ရတယ္၊ ဘာမဆိုျဖစ္တယ္ဆုိေပမဲ့ .. ေငြမရွိပဲလဲ လူေတြအသက္ရွွင္ႏိုင္တဲ့ ေနရာေတြ႐ွိပါတယ္။ အဲ့.. ဒါေပမဲ့ ေမတၱာတရားေတြခန္းေျခာက္ေနရင္ေတာ့ လူေတြဟာ သက္တမ္းရွည္ရွည္ေနႏိုင္ၾကပါ့မလား…။ အရင္တုန္းက ဒါေတြကိို ကၽြန္မ မေတြးခဲ့မိပါ…။ ေရာက္တက္ရာရာေတြ ေတြးေနမိတဲ့ကၽြန္မ မိုးလင္းတဲ့အထိ အိိပ္မရေတာ့ပါ။

မနက္လင္းလို႔ အလုပ္သြားေတာ့မယ့္အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ သမီးေတြက သူတို႔လည္း အလုပ္ကို လိုက္ပို႔ခ်င္တယ္တဲ့..။ လမ္းမွာတစံုတခုျဖစ္ရင္ အေဖ၊ အေမတို႔နဲ႔အတူ သမီးတို႔လဲ အတူတူခံမယ္တဲ့။ ကၽြန္မမတားရက္ေတာ့ပါဘူး..။ အဲ့ဒီေန႔က ကၽြန္မတို႔မိသားစု ႏွင္းေတာ ထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးသာ ျဖတ္သန္းရင္း အလုပ္ကိုေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ တခါတေလ စိုးရိမ္စိတ္ထက္ ဒုကၡေတြကိို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းလိုက္တာက ပိုၿပီး စိတ္သက္သာရာရေစတယ္ ထင္ပါတယ္။ အလုပ္ကိုေရာက္လို႔ ကားေပၚကဆင္းၿပီး သူတို႔ကိိုႏႈတ္ဆက္ေတာ့ သမီးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာက လန္းလန္းဆန္းဆန္း။ အႏၱရာယ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီဆိုတဲ့ တက္ႂကြမႈေတြ ကိုလည္း သူတို႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ အထင္းသားေတြ႔ေနရပါတယ္။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္

ပန္းခ်ီ ပိိအိုင္း