ကၽြန္မငယ္ငယ္က အရမ္းကိုစိတ္ကူးယဥ္တတ္သူပါ။ မိသားစုနဲ႔ ဥယ်ာဥ္ၿခံေလးထဲမွာ သစ္ပင္၊ ပန္းမာန္ေတြ စိုက္ပ်ဳိးၿပီး အစစအရာရာ ျပည့္ျပည့္စံုစံုနဲ႔ ဧခ်မ္းစြာေနထိုင္ခ်င္ပါတယ္။ မီးျပည့္စံုရမယ္၊ ေရျပည့္စံုရမယ္၊ ႏိုင္ငံတကာနဲ႔ အဆက္မျပတ္ေစရေအာင္ သတင္းမီဒီယာ ေကာင္းေကာင္းရွိရမယ္၊ ၿခံထြက္သီးႏံွေလးေတြကုိ အလြယ္တကူ သြားေရာက္ေရာင္းခ်ႏိုင္မဲ့ ကိုယ္ပိုင္ကားေလးတစ္စင္းရွိရမယ္၊ ကိုယ့္ကိုခ်စ္ခင္တဲ့ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း၊ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္း ေတြနဲ႔ နီးနီးနားနားေနရမယ္… အဲ့ဒါဆိုရင္ ေနေပ်ာ္စရာ ဧခ်မ္းတဲ့ဘဝျဖစ္ၿပီလို႔ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူး ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေခတ္ကာလအေျခအေနအရ အဲ့ဒီလိုဘဝေလးတခုကိုေတာင္ မဖန္တီးႏိုင္ ခဲ့ပါဘူး။ စိတ္ကူးယဥ္တာနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဖက္ေတြပဲ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီစိတ္ကူးေလး ကေတာ့ အခုထိရွိေေနဆဲပါပဲ..။ တခါတေလ ဦးဂင္ႀကီးနဲ႔ ေနာင္ေရးေဆြးေႏြးၾကရင္ တို႔သမီးေတြ အရြယ္ေရာက္လို႔ သူတို႔လမ္းသူတို႔ေလွ်ာက္ၾကၿပီဆိုရင္ တို႔အိုႀကီးအိုမ ႏွစ္ ေယာက္ကေတာ့ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြနဲ႔ နီးတဲ့ေနရာမွာ ၿခံေလးစိုက္ပ်ဳိးၿပီး တရားဘာဝနာေလး ပြားမ်ားရင္း ေနၾကတာေပါ့… လို႔ တိုင္ပင္ထားၾကပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ စိတ္ကူး ေလးေတြေပါ့..။
သမီးေလးေတြအတြက္ကေတာ့ စိတ္ကူးတာေရာ၊ စိတ္ပူတာေရာ.. ႏွစ္ခုစလံုးပဲ။ စိတ္ကူးတာ ကေတာ့ သူတို႔ကိုျဖစ္ေစခ်င္တာေလးေတြေပါ့..။ သူတို႔ကို ဆရာဝန္ႀကီးေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာ ႀကီးေတြ၊ ကမၻာေက်ာ္တဲ့ အႏုပညာသမားႀကီးေတြ.. စတဲ့ အဲ့ဒီလိုႀကီးက်ယ္တာႀကီးေတြေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္ပါဘူး။ ဂုဏ္ပကာသနႀကီးက်ယ္တာထက္ စိတ္ထားေကာင္းတဲ့သူေလးေတြသာ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ကိုယ့္အက်ဳိးစီးပြားထက္ သူတပါးကို သနားၾကင္နာစိတ္ ရွိေစခ်င္တယ္။ အဆင့္အတန္းျမင့္တယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားသူေတြနဲ႔ ဝင္ဆန္႔တာထက္ အေျခခံလူထုနဲ႔ တသား တည္းျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ရြာသူရြာသားေတြကို နား၊ မ်က္စိဖြင့္ေပးႏိုင္မဲ့ ေက်ာင္းဆရာမေလး ျဖစ္ျဖစ္၊ က်န္းမာေရးေစာင့္ေရွာက္ေပးႏိုင္မဲ့ သူနာျပဳ ဆရာမေလးျဖစ္ျဖစ္ (စနစ္ေကာင္းတဲ့ ေခတ္ႀကီိးထဲမွာ) ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ဘာသာတရားကိုင္း ႐ိႈင္းၿပီိး စိတ္ထားႏူးညံ့သူေလးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ မိန္းကေလးေတြေပမဲ့ အေရးႀကံဳရင္ သတၱိ ရွိရိွရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းတတ္ ေစခ်င္တယ္။ စိတ္ထားႏူးညံ့ေပမဲ့ ခႏၶာကိုယ္ႀကံ့ခိုင္သန္စြမ္းေအာင္ ကုိယ္ခံပညာေတြကိုလည္း တတ္ထားၾကေစခ်င္တယ္။ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈကုိ ခ်စ္ျမတ္ႏိုးၾကေစခ်င္တယ္။ (မိဘ၊ ဆရာနဲ႔ လူႀကီိးသူမေတြအေပၚ ရိုေသေလးစား အလိုက္သိတဲ့သူေလးေတြ)။ ဒါေပမဲ့ ေရွးေခတ္ကလို ထိုင္မသိမ္းဝတ္စံုတကားကားနဲ႔ ေနဖို႔မဟုတ္ဘဲ..၊ ေခတ္နဲ႔အညီ သင့္တင့္ ေလွ်ာက္ပတ္တဲ့ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈမ်ဳိိးနဲ႔ပါ။
ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးတဲ့သူေလးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ သူတပါးဆီက ပညာကလြဲရင္ တျခားဘာ ကိုမွ မလိုခ်င္ၾကေစခ်င္ဘူး။ ကိုယ့္မွာရွိတာကိုသာ သူတပါးကို ေပးကမ္း၊ လွဴဒါန္းေစခ်င္တယ္။ ပညာေတြ ျပည္ဝၿပီး မာနမရွိတဲ့သူေလးေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ကိိုယ့္တိုင္းျပည္နဲ႔ လူမ်ဳိးကုိ ခ်စ္ၾကေစခ်င္သလို၊ သူတပါးတိုင္းျပည္နဲ႔လူမ်ဳိးကိုလည္း မမုန္းေစခ်င္ဘူး။ တိုင္းျပည္ခၽြတ္ၿခံဳက် ေနရတာဟာ စံနစ္ဆိုးေၾကာင့္သာျဖစ္ၿပီိး ဆင္းရဲမြဲေတေနၾကတဲ့ ကိုယ့္လူမ်ဳိးေတြကို အထင္ မေသး ၾကဖို႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း သေဘာေပါက္နားလည္ၾကေစခ်င္တယ္။ ဒုကၡေရာက္ေနသူ ေတြကို စိိတ္ထားသန္႔သန္႔နဲ႔ ကူညီတတ္ၿပီး ႀကီးႏိုင္ငယ္ညွင္းစ႐ုိက္မ်ဳိးကုိ မုန္းတီးသူေတြျဖစ္ေစ ခ်င္တယ္။ သူတို႔ေလးေတြမွာလဲ ဒီလိုအက်င့္စ႐ိုက္မ်ဳိးေတြမရွိေစခ်င္ဘူး။ မပ်င္းမရိ ဇြဲရွိရွိနဲ႔ စိတ္ဖိစီးမႈမရွိပဲ အလုပ္ေတြကို ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္တတ္သူေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ ဘာသာတရားလိုက္စားၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာစြာနဲ႔ သာသနာျပဳႏိုင္တဲ့သူေလးေတြလည္း ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။
အဲ့ဒါေတြနဲ႔ ဆန္႔က်င္ဖက္ေတြကေတာ့ မျဖစ္ေစခ်င္တာေတြေပါ့။ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ စိတ္ကူးေတြက မ်ားသြားၿပီ။ ကဲ တူေလး ေမာင္ကာတြန္းေရ.. ဒီေလာက္နဲ႔ ေၾကနပ္မယ္လို႔ထင္ပါတယ္ေနာ္..။ ေနာက္ေန႔ကစၿပီး အလုပ္ျပန္ဆင္းရေတာ့မွာမို႔ ႏွစ္သစ္မကူးခင္ အေႂကြးျမန္ျမန္ဆပ္လုိက္တာ။ ႏွစ္သစ္မွာေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့စြာနဲ႔ ဒီစိတ္ကူးေလးျပည့္ဝေအာင္ ဆုေတာင္းေပးၾကပါေနာ္..။ ကံ၊ ဥာဏ္၊ ဝိရိယနဲ႔ ဒီစိတ္ကူးေလးျပည္ဝေအာင္လည္း ႀကိဳးစားသြားမွာပါ..။
တဂ္လာတဲ့ တူေလး ေမာင္ကာတြန္းနဲ႔တကြ လာလည္ၿပီးစာဖတ္ၾကသူမ်ားကို ေက်းဇူးအထူး တင္ပါတယ္။ ညီမေလး မဆုမြန္ရဲ႕ ဆန္းျပားတဲ့ စိတ္ကူးေလးေတြကိုေတာ့ သိခ်င္သား..၊ ဒါေပမဲ့ အလုပ္မအားရင္ ႏွစ္သစ္ကူးမွာ အေႂကြးေတြတင္ေနမွာလဲ စိုးတယ္..။ ညီမေရ.. အခ်ိန္ေလးရရင္ေပါ့ေနာ္..
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ..။
Sunday, December 28, 2008
Saturday, December 27, 2008
အိပ္မရတဲ့ညနဲ႔ သမီးေပးတဲ့အေတြးစမ်ား ....
အာတိတ္ႏွင္းမႈန္တိုင္းတုိင္းဒဏ္ကို လူေတြပင္မက သားငွက္တိရစၦာန္ေတြပါ အလူးအလဲ ခံၾကရသည္။ ျဖစ္ေနၾကမဟုတ္သျဖင့္ ဒဏ္မခံႏိုင္ၾက။ ႏွင္းတဖြဲဖြဲက်ေနသည့္ၾကားထဲတြင္ ငွက္ကေလးမ်ား လူးလားေခါက္ျပန္ ေဆာက္တည္ရာမရ ပ်ံသန္းေနၾကသည္။ “ အေမ.. ငွက္ကေလးေတြအတြက္ အိမ္လုပ္ေပးခ်င္တယ္” ဆိုၿပီး သမီးေတြက သူတို႔တတ္သေလာက္ စကၠဴပံုးေလးေတြနဲ႔ ငွက္ကေလးေတြ ေနလို႔ရေအာင္လုပ္ေနၾကတယ္..။ “သမီးရယ္… သူတို႔က ဒီလိုထဲဘယ္ေနမလဲ.. အေႏြးဓာတ္လဲမရွိေတာ့ ဘာမွမထူးပါဘူးကြယ္.. လုပ္မေနၾကပါနဲ႔ ” လို႔ေျပာေပမဲ့ သမီးေတြက အိမ္ျပတင္းမွန္တံခါးကေန အျပင္ကိုေငးၾကည့္ကာ ငွက္ကေလးေတြ ရဲ႕ဒုကၡကို ကိုယ္ခ်င္းစာ စုိးရိမ္ေနၾကရင္း ျမက္ေျခာက္ေလးေတြ ရရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႔ ညည္းေနၾကတယ္။ “ အေမ.. သူတို႔အသိုက္ေလးေတြလဲ ႏွင္းေတြဖံုးကုန္ၿပီလားမသိဘူးေနာ္” တဲ့။ “ငွက္သားေလးေတြ အသုိက္ထဲမွာက်န္ေနခဲ့ရင္ အရမ္းေအးၿပီး ေသကုန္မလား အေမ..” “သူ႔အေမက အစာရွာသြားရင္း ျပန္ေရာက္မလာရင္ သူတို႔ဘယ္လိုေနၾကမလဲအေမ” တဲ့။ ေမးခြန္းေတြက အမ်ဳိးစံုလွပါတယ္..။ အလုပ္မပိတ္လို႔ ႏွင္းေတာထဲမွာ အလုပ္သြားရဖို႔ အေရး ေတြးေနရတဲ့ကၽြန္မကို သမီးေတြကေမးခြန္းေတြေမးရင္း အလုပ္မသြားဖို႔လဲ တားတတ္ပါတယ္။“အေမ.. အေမအလုပ္သြားတဲ့လမ္းကိုပိတ္လိုက္ၿပီတဲ့.. သတင္းထဲမွာေၾကျငာသြားတယ္” ဆိုၿပီး မနက္အလုပ္သြားဖို႔အတြက္ ဦးဂင္ႀကီးႏွင့္အတူ ကားဘီးကို ခ်ိန္းသြားတပ္ရာက ျပန္လာတဲ့ကၽြန္မကို သမီးႀကီးက လွမ္းေျပာပါတယ္..။ “ဒါဆိုလဲ လမ္းေလွ်ာက္သြားရမွာ ေပါ့သမီးရယ္” လို႔ေျပာၿပီး ကၽြန္မလည္း လုပ္စရာရွိသည္မ်ားကို ဆက္လုပ္ေနခဲ့ပါတယ္။ သမီးႀကီးက ကၽြန္မအလုပ္လုပ္ ေနတဲ့ေနာက္ တေကာက္ေကာက္လိုက္ရင္း သတင္းထဲမွာ လမ္းေလွ်ာက္သြားတဲ့လူ တစ္ေယာက္ ျမဳပ္သြားတဲ့အေၾကာင္းလည္း ေၾကျငာသြားတာ ေတြ႔လိုက္္ေၾကာင္း ဆက္ေျပာျပန္ပါတယ္။
ကၽြန္မအလုပ္ခ်ိန္က ညေနပိုင္းျဖစ္ေပမဲ့ အရမ္းေဝးတဲ့ေနရာေတြက တခ်ဳိ႕အလုပ္သမားေတြ မလာႏိုင္တာေၾကာင့္ လာႏိုင္တဲ့သူအားလံုး တခ်ိန္ထဲအလုပ္ဝင္လို႔ရေၾကာင္းႏွင့္ မနက္ေစာ ေစာအလုပ္လာဖို႔ Leader ကအေၾကာင္းၾကားထားပါတယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္ မနက္ေစာေစာ အလုပ္သြားရန္ အတြက္ အိပ္ယာေစာေစာဝင္ခဲ့ပါတယ္။
ညအိပ္ယာဝင္လွ်င္ သမီးေတြက ကၽြန္မနဲ႔အတူအိပ္ေနၾကဆဲျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မအလုပ္ခ်ိန္က ညေန ၃ နာရီမွ နံနက္၂ နာရီအထိျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ကၽြန္မရဲ႕လက္ေမာင္းတဖက္စီကိုေခါင္အံုုး လုပ္အိပ္ရင္း အိပ္ယာဝင္ပံုျပင္ ေတြကိုနားေထာင္လိုတဲ့ သမီးတို႔က အလုပ္မဆင္းေစခ်င္ၾက။ အခ်ဳိ႕က ကေလးေတြကို ခြဲသိပ္ဖို႔ေျပာၾကလုိ႔ အိပ္ယာခြဲထားေပးေပမဲ့ သမီိးေတြက သူတု႔ိ ဖာသာ အိပ္ခဲပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ သူတို႔အေဖက ညဖက္အလုပ္ဆင္းရတာေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔အခန္းထဲမွာသာ သားအမိသံုးေယာက္အိပ္ၿပီး သူတို႔အခန္းက အၿမဲလိုလို လြတ္ေန ေလ့ရွိပါတယ္။ အဲ့ဒီညကလည္း မအိပ္ခင္ပံုျပင္ေျပာၿပီိးခ်ိန္မွာ သမီးႀကီးက မနက္အလုပ္မသြား ဖို႔ေျပာျပန္ပါတယ္..။ အလုပ္မသြားရင္ အိမ္လခ၊ ေရဖိုး၊ မီးဖိုး၊ ကားဖိုး၊ အျခားအသံုး အေဆာင္ဖိုး..စသည္ျဖင့္ ေပးစရာရွိတဲ့ေငြေတြမေပးႏိုင္ရင္ အေႂကြးေတြတင္ၿပီး ဒုကၡေရာက္ ႏိုင္တဲ့အေၾကာင္း သမီးနားလည္ေအာင္ ရွင္းျပရပါတယ္။ သမီိးႀကီးက ဆက္ၿပီး “အေမတခုခုျဖစ္သြားရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ” တဲ့။ ကၽြန္မကလည္း “အေမတခုခုျဖစ္ၿပီး ေသသြားရင္ သမီးတို႔အတြက္ စိတ္ေအးရေအာင္အေမစီစဥ္ထားပါတယ္..၊ အေမ့မွာအသက္ အာမခံလုပ္ထားတယ္.. အေမေသသြားရင္ သမီးတို႔ ေဒၚလာတစ္သိန္းရမယ္” လို႔ေျပာလိုက္ ကာမွ သမီးႀကီးက ႐ိႈက္ကာ႐ႈိက္ကာငိုပါေတာ့တယ္..။ ပါးစပ္ကလည္း ႐ိႈက္သံနဲ႔ အေမမရွိဘဲနဲ႔ အဲ့ဒီပုိက္ဆံေတြက ဘာလုပ္ရမွာလဲ.. သမီးက ပိုက္ဆံမလိုခ်င္ဘူး.. အေဖ၊ အေမတို႔နဲ႔ဘဲ အတူေနခ်င္တာပါ” တဲ့။ ကၽြန္မေျပာတဲ့စကားဟာ သမီးအတြက္ စိတ္ေျဖေဖ်ာက္ စရာျဖစ္မ သြားဘဲ ပိုဆိုးသြားတဲ့အတြက္ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိၿပီး ေျပာမိတာမွားၿပီလို႔ ေနာင္တရမိသြား တယ္။ ငွက္ကေလးေတြအေၾကာင္းနဲ႔ဆက္စပ္ၿပီး သူ႔မွာဒီအေတြးေတြရိွေနတယ္ထင္ပါရဲ႕..။ “အေမတခုခုမျဖစ္ေအာင္ သမီးရထားတဲ့ ဘုရားစာေတြရြတ္ေပါ့”လို႔ေျပာလိုက္မွ သူရထားတဲ့ သရဏဂံုနဲ႔ ၂၄ ပစၥည္းကို တိုးတိုးရြတ္ေနပါေတာ့တယ္..။ လက္ဝဲဘက္ လက္ေမာင္းေပၚ မွာေတာ့ သမီးငယ္ေလးက တ႐ွဴး႐ွဴးနဲ႔ အိပ္ေမာက်ေနေလရဲ႕.. ။ အကယ္၍ သူသာ အိပ္မေပ်ာ္ေသးဘူးဆုိလွ်င္ တ႐ႈပ္႐ႈပ္နဲ႔ ငိုေနဦးမွာ ေသခ်ာပါတယ္။ သမီိးငယ္ေလးက ႀကိဳတင္ ေတြးပူတတ္သူမဟုတ္ေပမဲ့ သူ႔အမေျပာသမွ်ကုိ လိုက္ၿပီးစိုးရိမ္တတ္သူပါ။
သမီိးႀကီးက ဘုရားစာတိုးတိုးရြတ္ရင္ အိပ္ေပ်ာ္သြားေပမဲ့ ကၽြန္မမွာေတာ့ သမီးႀကီး ေျပာတဲ့စကားေၾကာင့္ အေတြးပြားစရာေတြ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒီတုိင္းျပည္ေရာက္ကတည္းက ကၽြန္မမွာ သမီးေတြအတြက္ အၿမဲတမ္းေတြးပူေနခဲ့ရတာပါ။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး အလုပ္သြားရင္း တစံုတခုမ်ားျဖစ္သြားခဲ့ရင္ က်န္ေနရစ္ခဲ့တဲ့သမီးေလးေတြမွာ အရြယ္မေရာက္ ေသးတဲ့အတြက္ ဘယ္လိုမ်ားေနၾကမလဲလို႔ စဥ္းစားမိၿပီး ကိုယ္မေသခင္မွာ အေသေျဖာင့္ ေအာင္ဆိုၿပီး အသက္အာမခံကို ေငြအကုန္ခံၿပီိး လုပ္ထားခဲ့တာပါ။ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြနဲ႔ ေဝးကြာေနတဲ့ ဒီအရပ္မွာ သမီးေတြအတြက္ ရတက္မေအးႏိုင္လု႔ိ စိတ္ေျဖသာေအာင္ လုပ္ထားခဲ့တဲ့ ဒီအရာဟာ သမီိးေတြအတြက္ေတာ့ ဘာမွအသံုးမဝင္သလိုျဖစ္ေနခဲ့ၿပီ..။ ေငြ.. ေငြ.. ေငြ ဆုိၿပီးေန႔ရွိသ၍ ေငြေနာက္ကိုလိုက္ေနတဲ့ကၽြန္မမွာ သမီးေျပာလိုက္မွ ေငြဆိုတာ ေမတၱာတရားနဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ အင္မတန္ေသးငယ္လွတဲ့ ႐ုပ္ဝတၳဳ ပညတ္တခုသာပါ။ ေငြရွိိရင္ ဘာမဆိုလုပ္လို႔ရတယ္၊ ဘာမဆိုျဖစ္တယ္ဆုိေပမဲ့ .. ေငြမရွိပဲလဲ လူေတြအသက္ရွွင္ႏိုင္တဲ့ ေနရာေတြ႐ွိပါတယ္။ အဲ့.. ဒါေပမဲ့ ေမတၱာတရားေတြခန္းေျခာက္ေနရင္ေတာ့ လူေတြဟာ သက္တမ္းရွည္ရွည္ေနႏိုင္ၾကပါ့မလား…။ အရင္တုန္းက ဒါေတြကိို ကၽြန္မ မေတြးခဲ့မိပါ…။ ေရာက္တက္ရာရာေတြ ေတြးေနမိတဲ့ကၽြန္မ မိုးလင္းတဲ့အထိ အိိပ္မရေတာ့ပါ။
မနက္လင္းလို႔ အလုပ္သြားေတာ့မယ့္အခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ သမီးေတြက သူတို႔လည္း အလုပ္ကို လိုက္ပို႔ခ်င္တယ္တဲ့..။ လမ္းမွာတစံုတခုျဖစ္ရင္ အေဖ၊ အေမတို႔နဲ႔အတူ သမီးတို႔လဲ အတူတူခံမယ္တဲ့။ ကၽြန္မမတားရက္ေတာ့ပါဘူး..။ အဲ့ဒီေန႔က ကၽြန္မတို႔မိသားစု ႏွင္းေတာ ထဲမွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးသာ ျဖတ္သန္းရင္း အလုပ္ကိုေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။ တခါတေလ စိုးရိမ္စိတ္ထက္ ဒုကၡေတြကိို ရင္ဆိုင္ေျဖရွင္းလိုက္တာက ပိုၿပီး စိတ္သက္သာရာရေစတယ္ ထင္ပါတယ္။ အလုပ္ကိုေရာက္လို႔ ကားေပၚကဆင္းၿပီး သူတို႔ကိိုႏႈတ္ဆက္ေတာ့ သမီးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာက လန္းလန္းဆန္းဆန္း။ အႏၱရာယ္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ႏိုင္ခဲ့ၿပီဆိုတဲ့ တက္ႂကြမႈေတြ ကိုလည္း သူတို႔မ်က္ႏွာေပၚမွာ အထင္းသားေတြ႔ေနရပါတယ္။
ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
ပန္းခ်ီ ပိိအိုင္း
Thursday, December 25, 2008
ပုဂၢလပညတ္ ဓာတ္စာမ်ား
ဘေလာ့ဂါ ေမာင္ႏွစ္မေတြျဖစ္ၾကတဲ့ ညီမဆုမြန္နဲ႔ ကိုကြီႏိုင္းတို႔က စီေဘာက္မွာ ေရးသြားၾက တာေတြ႔လို႔ “ပုဂၢလပညတ္ ဓာတ္စာမ်ား” ကို ဆရာႀကီးဦးသာတင့္ရဲ႕ ပုဂၢလပညတ္ အေျခခံဓာတ္က်မ္းမွ ကူးယူတင္ျပေပးလိုက္ပါတယ္။ ေရွးက တင္ျပခဲ့တဲ့ အေျခခံေတြကို သိရွိနားလည္ၿပီး ျဖစ္မယ္လို႔ ယူဆထားေသာ္လည္း ဘယ္လိုစားေသာက္ သံုးစြဲရမလဲဆိုတာ အနည္းငယ္ထပ္မံရွင္းျပခ်င္ပါတယ္။
က၊ ခ၊ ဂ၊ ဃ၊ င တို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ ပ၊ ဖ၊ ဗ၊ ဘ၊ မ တို႔သည္ လည္းေကာင္း ၊ ယ၊ လ၊ ဝတို႔သည္လည္းေကာင္း ယင္းဗ်ည္းတို႔၏ အသံပါသမွ်တို႔သည္လည္းေကာင္း ေသာမ ပညတ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ လဂိုဏ္း ျဖစ္သည္။
လူ၏အမည္မ်ားျဖစ္ေသာ ေမာင္ေက်ာ္၊ ေမာင္ဝင္း၊ ေမာင္ျမ၊ ေမာင္သိန္း စသည္မ်ားတြင္ အရင္းနာမ္ကိုယူရသည္။ သက္မဲ့ျဖစ္လွ်င္ အဖ်ားနာမ္ကို ယူရသည္။
ပုဂၢလပညတ္ ဓာတ္ဆရာ၏အလိုအားျဖင့္ ေရသတၱဝါျဖစ္လွ်င္ အဖ်ားနာမ္ကိုယူေလ့ရွိသည္။
ေသာမ ပညတ္အမည္ရွိသူသည္ ေသာမပညတ္အမည္ရွိေသာ ေဆးဝါး၊ အစားအစာတို႔ကိုသာ စားေသာက္ရမည္။ (ဥပမာ- ေမာင္ေက်ာ္သည္ ေသာမပညတ္အမည္ႏွင့္ဆံုးေသာ ၾကက္၊ ဝက္၊ ဘဲ၊ ငါးခူ၊ ငါးျမင္း၊ ငါးၾကင္း၊ ငါးေျပမ၊ ငါးဖယ္၊ ပန္းေဂၚဖီ၊ သခြားသီး၊ ဘူးသီး၊ ခ်ဥ္ေပါင္၊ ေရွာက္ စသည့္ တို႔ျဖစ္သည္။)
စ၊ ဆ၊ ဇ၊ စ်၊ ည တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ဋ၊ ႒၊ ဍ၊ ဎ၊ ဏ တို႔သည္လည္းေကာင္း တ၊ ထ၊ ဒ၊ ဓ၊ န တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ရ ေကာက္သည္လည္းေကာင္း၊ အ သည္လည္းေကာင္း ယင္းဗ်ည္း တို႔၏ အသံပါသမွ်တို႔သည္ လည္းေကာင္း ပါပ ပညတ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ေနဂုိဏ္းျဖစ္သည္။
လူ၏အမည္မ်ားျဖစ္ေသာ ေမာင္အုန္း၊ ေမာင္ဉာဏ္၊ ေမာင္ထြန္း၊ ေမာင္ေရႊ တို႔သည္ ပါပ ပညတ္ (ေနဂိုဏ္း) မ်ားျဖစ္သည္ ။ ပါပပညတ္ ပါေသာအမည္ရွိသူသည္ ပါပပညတ္ အမည္ပါေသာ ေဆးဝါး၊ အစားအစာတို႔ကိုသာ စားေသာက္ရမည္။ (ဥပမာ- ေအာင္း၊ ကုလားအုပ္၊ ဆိတ္၊ ႏြား၊ ထံုး၊ ငါးအိုက္၊ ငါးရံ႕၊ ငါးတန္၊ ပုစြန္၊ ဂန္႔အိပ္၊ ကန္စြန္း၊ ဟင္းႏုနယ္၊ ေရႊဖ႐ံု စသည့္ တို႔ျဖစ္သည္။)
မိမိတို႔ဂိုဏ္းႏွင့္ သက္ဆုိင္ရာ အစားအေသာက္မ်ားကို စားျခင္းသည္ နာမ္ေဆးဟု ေခၚဆို ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ေသာမဂိုဏ္းသားသည္ မိမိတို႔ႏွင့္ မသင့္ေသာ၊ ပါပပညတ္ပါေသာ ေဆးဝါး အစာအာဟာရ ဝတၳဳမွန္သမွ်တို႔ကို အျပင္မွ႐ွူရန္၊ မိႈင္းနံ႔ခံရန္၊ လိမ္းရန္၊ စိမ္ေပးရန္သာလွ်င္ ျပဳလုပ္ရသည္။ ယင္းသို႔ျပဳလုပ္ျခင္းကို ရုပ္ေဆးဟုေခၚသည္။ ပါပဂုိဏ္းသားတို႔သည္လည္း ထို႔နည္းတူစြာ ပင္ျဖစ္သည္။
ငါးခူ၊ ငါးဖ်င္းသလက္၊ ေႁမြသား၊ ငန္းဘဲသား
ငါးခံုးမ၊ ငါးဖယ္၊ ကႏုကမာ၊ ၾကက္သား
ငါးေခါင္းပြ၊ ငါးမုတ္၊ ခိုသား၊ ဖားသား
ငါးကေလာင္ၾကပ္၊ ငါးသေလာက္၊ ခါသား၊ ႂကြက္သား
ကင္၊ ငါးသိုင္း၊ ငူသား၊ ေၾကာင္သား
ငါးပတ္၊ ငါးသပိုး၊ ငံုးသား၊ ယုန္သား
ငါးဘဲျဖဴ၊ ငါးနက္ျပာ၊ ခ်ဳိးသား၊ ဝက္သား
ငါးေျပမ၊ ငါးသံခ်ိတ္၊ လင္းဝက္သား၊ ကၽြဲသား
ကပ္သမွ်င္၊ ငါးလူး၊ ဗ်ဳိင္းသား၊ ျမင္းသား
ငါးပုတ္သင္၊ လိပ္ေက်ာက္သား၊ ေရၾကက္သား၊ ေခ်သား
ေမ်ာက္သား၊ ၾကက္ဟင္းခါး၊ အာလူး၊ ပဲျမစ္
သိုးသား၊ မာလာ၊ ေျမာက္ဥ၊ သစ္ၾကားသီး
ေပြးသား၊ သခြတ္၊ ပိန္းဥ၊ သစ္ျခသီး
ပူသား၊ က်ီးေခ်၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ လက္ခုပ္
ဖြတ္သား၊ မဲဇလီ၊ ၾကက္သြန္ဥႀကီး၊ သီးသီး
မိေက်ာင္းသား၊ ပိေလာ၊ ၾကက္သြန္ၿမိတ္၊ သဖန္း
ကၽြဲႏို႔၊ ဘဲ့ျပား၊ င႐ုတ္ေကာင္း၊ ေတာင္သလဲ
ျမင္းႏို႔၊ ပဲျပား၊ မာဆလာ၊ ေျပာင္းဖူး
၎ဒိန္ခ်ဥ္၊ ကင္ပလင္း၊ မႈိ၊ လိေမၼာ္သီး
၎ေထာပတ္၊ ပဲပင္ေပါက္၊ မွ်စ္၊ ကၽြဲေကာသီး
ျမင္းခြာရြက္၊ ခဝ၊ဲ ဖလံေတာင္ေဝွး၊ ေရွာက္သီး
ၾကာ႐ိုး၊ သပြတ္၊ ဂံုမင္း၊ ေရွာက္ခ်ဳိသီး
ခ်ဥ္ေပါင္ျဖဴ၊ ဗံုလံု၊ ဂံုခါး၊ တံုက်င္သီး
ေရႊဘိုခ်ဥ္ေပါင၊္ ေၾကာင္ပန္း၊ ပရႏၷဝါ၊ ဘဂၤလားသရက္
ကင္ပြန္းခ်ဥ္၊ ေက်ာက္ဖ႐ံု၊ ႀကိမ္ဖူး၊ စြန္ပလြန္သီး
ဆလပ္ရြက္၊ လဲလူ၊ သရက္ကင္း၊ သလဲသီး
ဟင္းဂလာ၊ မလႊ၊ ဆီးျဖဴသီိး၊ ေတာင္သလဲ
ဂန္႔ဂလာ၊ ဆူးပန္း၊ ေဂၚရခါးသီး၊ ဇင္ႁပြန္း
မုန္လာ၊ ဖက္သန္း၊ ဖန္ခါးသီး၊ ပဲက်ား
တမာ၊ ႀကိတ္မွန္၊ ပံုးရည္ႀကီး၊ ပဲလြန္း
စပါးလင္၊ ေဂၚဖီ၊ ရခိုင္ငွက္ေပ်ာ၊ ကုလားပဲ
ေပါက္ပန္းျဖဴ၊ ဆူးပုပ္၊ နံ႔သာငွက္ေပ်ာ၊ ပဲကတၱီပါ
ဒန္႔သလြန္၊ ပိတ္ခ်င္း၊ ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာ၊ ပဲျဖဴေလး
ၾကာဟင္း၊ ကြမ္း၊ ဝက္မလြတ္ငွက္ေပ်ာ၊ ပဲႏုျပာ
ကသစ္၊ သီဟိုသရက္၊ သီးေမႊးငွက္ေပ်ာ၊ ပဲေထာပတ္
ၾကက္သဟင္း၊ ဘူး၊ မာလကာသီး၊ မတ္ပဲ
ကင္းပံု၊ သျဗဳ၊ သေဘၤာသီး၊ ေျမပဲ
ဆင္ႏွာေမာင္း၊ သခြား၊ သဖန္းသီး၊ လက္ဖက္
ဒန္႔ကၽြဲ၊ ႏိုကိုဥ၊ စပ်စ္သီး၊ ခ်င္း
ဂ်ဴးျမစ္၊ ဖ်ံဥ၊ မင္းကြတ္သီး၊ လက္ဖက္ရည္
ကာဖီ၊ ကိတ္မုန္႔၊ မုန္ဟင္းခါး
ကိုကိုး၊ ေပါင္မုန္႔၊ ငခ်ိတ္ေပါင္း
ႀကံရည္၊ ေက်ာက္ေက်ာ၊ သၾကား
ေဆးကုလားမ၊ ေထာပတ္၊ ႀကံသကာ၊ ပ်ားရည္ (ပ်ားရည္ကို လဂိုဏ္း၊ ေနဂိုဏ္းမေရြးရဘဲ ဗဟိုေဆးအျဖစ္ ပုဂၢလပညတ္ ဆရာႀကီးမ်ား အသံုးျပဳၾကေလသည္။)
ငါးေဖာင္႐ိုး၊ ငါးေရြး၊ ပိုးစာရြက္၊ ႐ံုးပတီ
ငါးစင္စပ္၊ ငါးေသတၱာ၊ ေရြဖ႐ံု၊ ေကာက္႐ိုးႏြယ္
ငါးေႁမြထိုး၊ ပုစြန္၊ နံန၊ံ ပါစြန္
ငါးအိုက္၊ ပုစြန္ထုပ္၊ ပင္စိမ္း၊ လိပ္စေရႊ
ငါးသလဲထိုး၊ စာသား၊ မန္က်ည္း၊ သနပ္
ငါးျမင္းရင္း၊ ဆတ္ရက္သား၊ ခ်ဥ္ေပါင္နီ၊ ေအာင္မဲညိဳ
ငါးေထြ၊ ရစ္သား၊ ကန္စြန္း၊ ကုလားမ်က္စိ
ငါးက်ည္း၊ ေဒါင္းသား၊ ကၫြတ္၊ ခံတက္ခ်ဥ္
ငါးတန္၊ ရွဥ့္သား၊ မႈိနတို ၊ ခံတက္ဥ
ငါးရံ႕၊ စိုင္သား ၊ ဟင္းႏုနယ္ ၊ အင္ဥ
ကကတစ္ ၊ ဆတ္သား၊ မုန္ညင္း၊ က်ီးအာ
ငါးပုဏၰား၊ ဆိတ္သား ၊ဇရစ္ ၊ ကန္႔အိတ္
ငါးကြန္းရွွပ္၊ ဆင္သား ၊ လင္းေန၊ ျပည္ပန္းညိဳ
ငါးရွဥ့္၊ စြန္သား၊ ဥသွ်စ္ ၊ ပိတ္စြယ္
ငါးၾကင္းေဇာက္၊ ႏြားသား၊ ရဲယုိ၊ ပင္စိမ္း
ငါးရံ႕ေခါင္းတို၊ ပုရစ္၊ ၾကက္ဆူ၊ မုန္ညင္း
ငါးေရႊ၊ ၾကက္ဆင္သား၊ ၾကက္သြန္နီ၊ တညင္း
ငါးႏွပ္၊ ပဒပ္သား၊ ခရမ္းကေစာ့၊ ပဲတိုင္ေထာင္
ငါးပူတင္း၊ တစ္တီတူးသား၊ ခရမ္းခ်ဥ္၊ ငါးရံ႕ပတူ
ငါးမ်က္ဆန္နီ၊ ခ႐ု၊ သစ္တိုသီး၊ လယ္ပတူ
ေဂြးေတာက္၊ ၾသဇာ၊ ႏြားႏိို႔၊ ဒိန္၊ ျမဴစြမ္
ပူတီနာ၊ ဆီး၊ ႏြားႏို႔ေထာပတ္၊ ပလာတာ
ပီေလာပီနံ၊ စံုပတတ္၊ ႏြားႏို႔ထမင္း၊ ဆမူဆာ
ေတာက္တာ၊ သံပုရာ၊ အုန္းဆီ၊ ဖာလူဒါ
ကတြတ္၊ သံပု႐ုိ ၊အုန္းရည္၊ ပူတင္း
ပဲေဇာင္းလ်ား၊ ႏွမ္း၊ အုန္းထမင္း ၊အိုက္စကရင္
ေၾကာင္လွ်ာ၊ ႏွမ္းပ်စ္၊ ဆိတ္ႏို႔ ၊ ထန္းလ်က္ကာဖီ
သက္ရင္း၊ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္ ၊ ဆိတ္ႏို႔ဒိန္ခ်ဥ္ ၊ မေဒါ့သီး
မိုးနံ၊ စိမ္းစားဥ၊ ထန္းလ်က္၊ ဗာဒံေစ့
ဝေရာင္းခ်ဥ္၊ စားေတာ္ပဲ၊ ေကာက္ၫွင္ေပါင္း၊ ႏို႔ဆီ
ေစာင္းလ်ား၊ ပဲတီစိမ္း၊ ေကာက္ညွင္းဆီထမင္း၊ ေပါက္ဆီ
ကနစိုး၊ ပဲတီနက္ ၊ ႏွမ္းမနဲ၊ မုန္႔ဗိုင္းေတာင့္
ဖရဲ ၊ ပဲေနာက္ ၊ထန္းသီး ၊ခ်ပါတီ
နာနတ္ ၊ ပဲရာဇာ၊ ထန္းရည္ ၊ သူငယ္စာငွက္ေပ်ာ
ဒူးရင္း၊ ပဲပိစပ္ ၊ ေလွာ္စာ၊ ဓနိရည္
ပိႏၷဲ၊ ပဲပုစြန္၊ ေခါက္ဆြဲ ၊ ဓနိသီး
ဒူးရင္းၾသဇာ၊ ပဲေလးညွင္း၊ ၾကာဆံ၊ ထိုးမုန္႔
၎တို႔ကို မိမိႏွင့္သင့္ေလွ်ာ္ရာ ေရြးခ်ယ္စားေသာက္ႏိုင္လွ်င္ အစာလည္းေဆး၊ ေဆးလည္းအစာျဖစ္ၿပီး ေရာဂါဘယဆိုးမ်ား ကင္းစင္ကာ က်န္းမာႏိုင္ၾကမည္ျဖစ္ပါသည္။ ကုိကြီႏိုင္းေမးထားေသာ ဆီးခ်ဳိေရာဂါေဆးမွာ ကၽြန္မတြင္မရွိေသာ္လည္း ဆီးခ်ဳိေရာဂါအတြက္ ေဆးအျဖစ္အသံုးျပဳႏိုင္သည့္ ေဆးအစာမ်ားကိုလည္း ကူးယူေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါသည္။
လဂိုဏ္းသမားမ်ားအတြက္ေဆးအစာမွာ ေကာလိသိန္၊ စြန္လက္သည္းျမစ္ ျဖစ္ၿပီး.. ၊ ေနဂိုဏ္းသမားမ်ားအတြက္ ေဆးအစာမ်ားမွာ ေရသက်ည္း၊ ဇြန္ပန္း၊ တညင္းသီး၊ ျပည္ပန္းညိိဳ( အျမစ္၊ အေခါက္ ရရာ) တို႔ျဖစ္ပါသည္။ လဂိုဏ္းသမားမ်ားအတြက္ ေဆးအစာကုိ၊ ေနဂိုဏ္သမားတို႕က ႐ွဴႏိိုင္၊ လိမ္းႏိုင္ၿပီး..၊ ေနဂိုဏ္သမားမ်ားအတြက္ ေဆးအစာကိို လဂိုဏ္းသမားမ်ားက ရွဴႏိုင္လိမ္းႏိုင္ပါသည္။
ညီိမဆုမြန္အတြက္ ထိုင္းႏုိင္ငံမွာ စားေသာက္ႏိုင္တဲ့ အမည္မ်ားကေတာ့ ေခါက္ညိဳ (ေကာက္ညွင္းေပါင္း)၊ စြန္႔တန္(သေဘၤာသီးေထာင္း)၊ ဖတ္စီ႐ုိ၊ မူကဌ(အသားကင္)၊ ပလာတူး(ငါး)၊ တုန္႔ရမ္(ဟင္းခ်ဳိ)၊ ႏူရ(အမဲသား)၊ မေနာင့္( သံပုရာသီး)၊ ပက္စီ .. စသည္ျဖင့္ ေနဂိုဏ္းအမည္ႏွင့္ဆံုးေသာ အစားအေသာက္မ်ားကို စားသံုးႏိုင္ပါတယ္လို႔ ထုိင္းအေခၚ သိသေလာက္ ျပန္ၾကားလိုက္ပါတယ္။
(ဆရာႀကီးဦးသာတင့္၏ ပုဂၢလပညတ္ဓာတ္က်မ္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)
စာဖတ္သူအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
အစဥ္ေလးစားလ်က္
က၊ ခ၊ ဂ၊ ဃ၊ င တို႔သည္ လည္းေကာင္း၊ ပ၊ ဖ၊ ဗ၊ ဘ၊ မ တို႔သည္ လည္းေကာင္း ၊ ယ၊ လ၊ ဝတို႔သည္လည္းေကာင္း ယင္းဗ်ည္းတို႔၏ အသံပါသမွ်တို႔သည္လည္းေကာင္း ေသာမ ပညတ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ လဂိုဏ္း ျဖစ္သည္။
လူ၏အမည္မ်ားျဖစ္ေသာ ေမာင္ေက်ာ္၊ ေမာင္ဝင္း၊ ေမာင္ျမ၊ ေမာင္သိန္း စသည္မ်ားတြင္ အရင္းနာမ္ကိုယူရသည္။ သက္မဲ့ျဖစ္လွ်င္ အဖ်ားနာမ္ကို ယူရသည္။
ပုဂၢလပညတ္ ဓာတ္ဆရာ၏အလိုအားျဖင့္ ေရသတၱဝါျဖစ္လွ်င္ အဖ်ားနာမ္ကိုယူေလ့ရွိသည္။
ေသာမ ပညတ္အမည္ရွိသူသည္ ေသာမပညတ္အမည္ရွိေသာ ေဆးဝါး၊ အစားအစာတို႔ကိုသာ စားေသာက္ရမည္။ (ဥပမာ- ေမာင္ေက်ာ္သည္ ေသာမပညတ္အမည္ႏွင့္ဆံုးေသာ ၾကက္၊ ဝက္၊ ဘဲ၊ ငါးခူ၊ ငါးျမင္း၊ ငါးၾကင္း၊ ငါးေျပမ၊ ငါးဖယ္၊ ပန္းေဂၚဖီ၊ သခြားသီး၊ ဘူးသီး၊ ခ်ဥ္ေပါင္၊ ေရွာက္ စသည့္ တို႔ျဖစ္သည္။)
စ၊ ဆ၊ ဇ၊ စ်၊ ည တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ဋ၊ ႒၊ ဍ၊ ဎ၊ ဏ တို႔သည္လည္းေကာင္း တ၊ ထ၊ ဒ၊ ဓ၊ န တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ရ ေကာက္သည္လည္းေကာင္း၊ အ သည္လည္းေကာင္း ယင္းဗ်ည္း တို႔၏ အသံပါသမွ်တို႔သည္ လည္းေကာင္း ပါပ ပညတ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ေနဂုိဏ္းျဖစ္သည္။
လူ၏အမည္မ်ားျဖစ္ေသာ ေမာင္အုန္း၊ ေမာင္ဉာဏ္၊ ေမာင္ထြန္း၊ ေမာင္ေရႊ တို႔သည္ ပါပ ပညတ္ (ေနဂိုဏ္း) မ်ားျဖစ္သည္ ။ ပါပပညတ္ ပါေသာအမည္ရွိသူသည္ ပါပပညတ္ အမည္ပါေသာ ေဆးဝါး၊ အစားအစာတို႔ကိုသာ စားေသာက္ရမည္။ (ဥပမာ- ေအာင္း၊ ကုလားအုပ္၊ ဆိတ္၊ ႏြား၊ ထံုး၊ ငါးအိုက္၊ ငါးရံ႕၊ ငါးတန္၊ ပုစြန္၊ ဂန္႔အိပ္၊ ကန္စြန္း၊ ဟင္းႏုနယ္၊ ေရႊဖ႐ံု စသည့္ တို႔ျဖစ္သည္။)
မိမိတို႔ဂိုဏ္းႏွင့္ သက္ဆုိင္ရာ အစားအေသာက္မ်ားကို စားျခင္းသည္ နာမ္ေဆးဟု ေခၚဆို ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ေသာမဂိုဏ္းသားသည္ မိမိတို႔ႏွင့္ မသင့္ေသာ၊ ပါပပညတ္ပါေသာ ေဆးဝါး အစာအာဟာရ ဝတၳဳမွန္သမွ်တို႔ကို အျပင္မွ႐ွူရန္၊ မိႈင္းနံ႔ခံရန္၊ လိမ္းရန္၊ စိမ္ေပးရန္သာလွ်င္ ျပဳလုပ္ရသည္။ ယင္းသို႔ျပဳလုပ္ျခင္းကို ရုပ္ေဆးဟုေခၚသည္။ ပါပဂုိဏ္းသားတို႔သည္လည္း ထို႔နည္းတူစြာ ပင္ျဖစ္သည္။
ပုဂၢလပညတ္ ဓာတ္စာမ်ား
သာမန္အားျဖင့္ လူတို႔ ေန႔စဥ္စားသံုးေနၾကသည့္ အစားအစာမ်ားကို ေနဂိုဏ္း၊ လဂိုဏ္း ခြဲျခား ေပးပါသည္။ မိမိတို႔ဂိုဏ္းဝင္အစားအစာမ်ားကိုသာ ေရြးခ်ယ္စားေသာက္ရန္ အေရးႀကီးပါ သည္။ ေအာက္တြင္ေဖာ္ျပထားသည့္အစာမ်ားတြင္ ေရသတၱဝါ၊ ကုန္းသတၱဝါ၊ သစ္သီး၊ သစ္ရြက္၊ သစ္ျမစ္၊ သစ္ဥ ..စသည္မ်ား ပါဝင္ပါသည္။ ယင္းတို႔ကို အခ်ဥ္ျပဳလုပ္ျခင္း၊ အေျခာက္ျပဳလုပ္ျခင္း၊ ယိုျပဳလုပ္ျခင္း၊ ငါးပိျပဳလုပ္ျခင္း၊ ဒိန္ခ်ဥ္ျပဳလုပ္ျခင္း၊ ေထာပတ္ ျပဳလုပ္ျခင္း၊ အစိမ္းအတိုင္းစားေသာက္ျခင္း စသည္ျဖင့္ မိမိႀကိဳက္ႏွစ္သက္သလို စားေသာက္ႏိုင္ပါသည္္။ ထိုသို႔စားေသာက္ရာတြင္ အဆိပ္အေတာက္ ျဖစ္ေစသည္အထိ အခ်ဥ္တည္ထားျခင္း၊ အေျခာက္လုပ္ထားျခင္းကို သတိျပဳရန္လိုပါသည္။လဂိုဏ္း
ကသေပါင္း၊ ငါးပုတ္ျပား၊ ေယာက္သြား၊ ဝမ္းဘဲသားငါးခူ၊ ငါးဖ်င္းသလက္၊ ေႁမြသား၊ ငန္းဘဲသား
ငါးခံုးမ၊ ငါးဖယ္၊ ကႏုကမာ၊ ၾကက္သား
ငါးေခါင္းပြ၊ ငါးမုတ္၊ ခိုသား၊ ဖားသား
ငါးကေလာင္ၾကပ္၊ ငါးသေလာက္၊ ခါသား၊ ႂကြက္သား
ကင္၊ ငါးသိုင္း၊ ငူသား၊ ေၾကာင္သား
ငါးပတ္၊ ငါးသပိုး၊ ငံုးသား၊ ယုန္သား
ငါးဘဲျဖဴ၊ ငါးနက္ျပာ၊ ခ်ဳိးသား၊ ဝက္သား
ငါးေျပမ၊ ငါးသံခ်ိတ္၊ လင္းဝက္သား၊ ကၽြဲသား
ကပ္သမွ်င္၊ ငါးလူး၊ ဗ်ဳိင္းသား၊ ျမင္းသား
ငါးပုတ္သင္၊ လိပ္ေက်ာက္သား၊ ေရၾကက္သား၊ ေခ်သား
ေမ်ာက္သား၊ ၾကက္ဟင္းခါး၊ အာလူး၊ ပဲျမစ္
သိုးသား၊ မာလာ၊ ေျမာက္ဥ၊ သစ္ၾကားသီး
ေပြးသား၊ သခြတ္၊ ပိန္းဥ၊ သစ္ျခသီး
ပူသား၊ က်ီးေခ်၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ လက္ခုပ္
ဖြတ္သား၊ မဲဇလီ၊ ၾကက္သြန္ဥႀကီး၊ သီးသီး
မိေက်ာင္းသား၊ ပိေလာ၊ ၾကက္သြန္ၿမိတ္၊ သဖန္း
ကၽြဲႏို႔၊ ဘဲ့ျပား၊ င႐ုတ္ေကာင္း၊ ေတာင္သလဲ
ျမင္းႏို႔၊ ပဲျပား၊ မာဆလာ၊ ေျပာင္းဖူး
၎ဒိန္ခ်ဥ္၊ ကင္ပလင္း၊ မႈိ၊ လိေမၼာ္သီး
၎ေထာပတ္၊ ပဲပင္ေပါက္၊ မွ်စ္၊ ကၽြဲေကာသီး
ျမင္းခြာရြက္၊ ခဝ၊ဲ ဖလံေတာင္ေဝွး၊ ေရွာက္သီး
ၾကာ႐ိုး၊ သပြတ္၊ ဂံုမင္း၊ ေရွာက္ခ်ဳိသီး
ခ်ဥ္ေပါင္ျဖဴ၊ ဗံုလံု၊ ဂံုခါး၊ တံုက်င္သီး
ေရႊဘိုခ်ဥ္ေပါင၊္ ေၾကာင္ပန္း၊ ပရႏၷဝါ၊ ဘဂၤလားသရက္
ကင္ပြန္းခ်ဥ္၊ ေက်ာက္ဖ႐ံု၊ ႀကိမ္ဖူး၊ စြန္ပလြန္သီး
ဆလပ္ရြက္၊ လဲလူ၊ သရက္ကင္း၊ သလဲသီး
ဟင္းဂလာ၊ မလႊ၊ ဆီးျဖဴသီိး၊ ေတာင္သလဲ
ဂန္႔ဂလာ၊ ဆူးပန္း၊ ေဂၚရခါးသီး၊ ဇင္ႁပြန္း
မုန္လာ၊ ဖက္သန္း၊ ဖန္ခါးသီး၊ ပဲက်ား
တမာ၊ ႀကိတ္မွန္၊ ပံုးရည္ႀကီး၊ ပဲလြန္း
စပါးလင္၊ ေဂၚဖီ၊ ရခိုင္ငွက္ေပ်ာ၊ ကုလားပဲ
ေပါက္ပန္းျဖဴ၊ ဆူးပုပ္၊ နံ႔သာငွက္ေပ်ာ၊ ပဲကတၱီပါ
ဒန္႔သလြန္၊ ပိတ္ခ်င္း၊ ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာ၊ ပဲျဖဴေလး
ၾကာဟင္း၊ ကြမ္း၊ ဝက္မလြတ္ငွက္ေပ်ာ၊ ပဲႏုျပာ
ကသစ္၊ သီဟိုသရက္၊ သီးေမႊးငွက္ေပ်ာ၊ ပဲေထာပတ္
ၾကက္သဟင္း၊ ဘူး၊ မာလကာသီး၊ မတ္ပဲ
ကင္းပံု၊ သျဗဳ၊ သေဘၤာသီး၊ ေျမပဲ
ဆင္ႏွာေမာင္း၊ သခြား၊ သဖန္းသီး၊ လက္ဖက္
ဒန္႔ကၽြဲ၊ ႏိုကိုဥ၊ စပ်စ္သီး၊ ခ်င္း
ဂ်ဴးျမစ္၊ ဖ်ံဥ၊ မင္းကြတ္သီး၊ လက္ဖက္ရည္
ကာဖီ၊ ကိတ္မုန္႔၊ မုန္ဟင္းခါး
ကိုကိုး၊ ေပါင္မုန္႔၊ ငခ်ိတ္ေပါင္း
ႀကံရည္၊ ေက်ာက္ေက်ာ၊ သၾကား
ေဆးကုလားမ၊ ေထာပတ္၊ ႀကံသကာ၊ ပ်ားရည္ (ပ်ားရည္ကို လဂိုဏ္း၊ ေနဂိုဏ္းမေရြးရဘဲ ဗဟိုေဆးအျဖစ္ ပုဂၢလပညတ္ ဆရာႀကီးမ်ား အသံုးျပဳၾကေလသည္။)
ေနဂိုဏ္း
ငါးစင္႐ိုင္း၊ ကကူရံ၊ ၾကက္တူေရြးသား၊ ထိက႐ုန္းငါးေဖာင္႐ိုး၊ ငါးေရြး၊ ပိုးစာရြက္၊ ႐ံုးပတီ
ငါးစင္စပ္၊ ငါးေသတၱာ၊ ေရြဖ႐ံု၊ ေကာက္႐ိုးႏြယ္
ငါးေႁမြထိုး၊ ပုစြန္၊ နံန၊ံ ပါစြန္
ငါးအိုက္၊ ပုစြန္ထုပ္၊ ပင္စိမ္း၊ လိပ္စေရႊ
ငါးသလဲထိုး၊ စာသား၊ မန္က်ည္း၊ သနပ္
ငါးျမင္းရင္း၊ ဆတ္ရက္သား၊ ခ်ဥ္ေပါင္နီ၊ ေအာင္မဲညိဳ
ငါးေထြ၊ ရစ္သား၊ ကန္စြန္း၊ ကုလားမ်က္စိ
ငါးက်ည္း၊ ေဒါင္းသား၊ ကၫြတ္၊ ခံတက္ခ်ဥ္
ငါးတန္၊ ရွဥ့္သား၊ မႈိနတို ၊ ခံတက္ဥ
ငါးရံ႕၊ စိုင္သား ၊ ဟင္းႏုနယ္ ၊ အင္ဥ
ကကတစ္ ၊ ဆတ္သား၊ မုန္ညင္း၊ က်ီးအာ
ငါးပုဏၰား၊ ဆိတ္သား ၊ဇရစ္ ၊ ကန္႔အိတ္
ငါးကြန္းရွွပ္၊ ဆင္သား ၊ လင္းေန၊ ျပည္ပန္းညိဳ
ငါးရွဥ့္၊ စြန္သား၊ ဥသွ်စ္ ၊ ပိတ္စြယ္
ငါးၾကင္းေဇာက္၊ ႏြားသား၊ ရဲယုိ၊ ပင္စိမ္း
ငါးရံ႕ေခါင္းတို၊ ပုရစ္၊ ၾကက္ဆူ၊ မုန္ညင္း
ငါးေရႊ၊ ၾကက္ဆင္သား၊ ၾကက္သြန္နီ၊ တညင္း
ငါးႏွပ္၊ ပဒပ္သား၊ ခရမ္းကေစာ့၊ ပဲတိုင္ေထာင္
ငါးပူတင္း၊ တစ္တီတူးသား၊ ခရမ္းခ်ဥ္၊ ငါးရံ႕ပတူ
ငါးမ်က္ဆန္နီ၊ ခ႐ု၊ သစ္တိုသီး၊ လယ္ပတူ
ေဂြးေတာက္၊ ၾသဇာ၊ ႏြားႏိို႔၊ ဒိန္၊ ျမဴစြမ္
ပူတီနာ၊ ဆီး၊ ႏြားႏို႔ေထာပတ္၊ ပလာတာ
ပီေလာပီနံ၊ စံုပတတ္၊ ႏြားႏို႔ထမင္း၊ ဆမူဆာ
ေတာက္တာ၊ သံပုရာ၊ အုန္းဆီ၊ ဖာလူဒါ
ကတြတ္၊ သံပု႐ုိ ၊အုန္းရည္၊ ပူတင္း
ပဲေဇာင္းလ်ား၊ ႏွမ္း၊ အုန္းထမင္း ၊အိုက္စကရင္
ေၾကာင္လွ်ာ၊ ႏွမ္းပ်စ္၊ ဆိတ္ႏို႔ ၊ ထန္းလ်က္ကာဖီ
သက္ရင္း၊ ႏွမ္းဖတ္ခ်ဥ္ ၊ ဆိတ္ႏို႔ဒိန္ခ်ဥ္ ၊ မေဒါ့သီး
မိုးနံ၊ စိမ္းစားဥ၊ ထန္းလ်က္၊ ဗာဒံေစ့
ဝေရာင္းခ်ဥ္၊ စားေတာ္ပဲ၊ ေကာက္ၫွင္ေပါင္း၊ ႏို႔ဆီ
ေစာင္းလ်ား၊ ပဲတီစိမ္း၊ ေကာက္ညွင္းဆီထမင္း၊ ေပါက္ဆီ
ကနစိုး၊ ပဲတီနက္ ၊ ႏွမ္းမနဲ၊ မုန္႔ဗိုင္းေတာင့္
ဖရဲ ၊ ပဲေနာက္ ၊ထန္းသီး ၊ခ်ပါတီ
နာနတ္ ၊ ပဲရာဇာ၊ ထန္းရည္ ၊ သူငယ္စာငွက္ေပ်ာ
ဒူးရင္း၊ ပဲပိစပ္ ၊ ေလွာ္စာ၊ ဓနိရည္
ပိႏၷဲ၊ ပဲပုစြန္၊ ေခါက္ဆြဲ ၊ ဓနိသီး
ဒူးရင္းၾသဇာ၊ ပဲေလးညွင္း၊ ၾကာဆံ၊ ထိုးမုန္႔
၎တို႔ကို မိမိႏွင့္သင့္ေလွ်ာ္ရာ ေရြးခ်ယ္စားေသာက္ႏိုင္လွ်င္ အစာလည္းေဆး၊ ေဆးလည္းအစာျဖစ္ၿပီး ေရာဂါဘယဆိုးမ်ား ကင္းစင္ကာ က်န္းမာႏိုင္ၾကမည္ျဖစ္ပါသည္။ ကုိကြီႏိုင္းေမးထားေသာ ဆီးခ်ဳိေရာဂါေဆးမွာ ကၽြန္မတြင္မရွိေသာ္လည္း ဆီးခ်ဳိေရာဂါအတြက္ ေဆးအျဖစ္အသံုးျပဳႏိုင္သည့္ ေဆးအစာမ်ားကိုလည္း ကူးယူေဖာ္ျပေပးလိုက္ပါသည္။
လဂိုဏ္းသမားမ်ားအတြက္ေဆးအစာမွာ ေကာလိသိန္၊ စြန္လက္သည္းျမစ္ ျဖစ္ၿပီး.. ၊ ေနဂိုဏ္းသမားမ်ားအတြက္ ေဆးအစာမ်ားမွာ ေရသက်ည္း၊ ဇြန္ပန္း၊ တညင္းသီး၊ ျပည္ပန္းညိိဳ( အျမစ္၊ အေခါက္ ရရာ) တို႔ျဖစ္ပါသည္။ လဂိုဏ္းသမားမ်ားအတြက္ ေဆးအစာကုိ၊ ေနဂိုဏ္သမားတို႕က ႐ွဴႏိိုင္၊ လိမ္းႏိုင္ၿပီး..၊ ေနဂိုဏ္သမားမ်ားအတြက္ ေဆးအစာကိို လဂိုဏ္းသမားမ်ားက ရွဴႏိုင္လိမ္းႏိုင္ပါသည္။
ညီိမဆုမြန္အတြက္ ထိုင္းႏုိင္ငံမွာ စားေသာက္ႏိုင္တဲ့ အမည္မ်ားကေတာ့ ေခါက္ညိဳ (ေကာက္ညွင္းေပါင္း)၊ စြန္႔တန္(သေဘၤာသီးေထာင္း)၊ ဖတ္စီ႐ုိ၊ မူကဌ(အသားကင္)၊ ပလာတူး(ငါး)၊ တုန္႔ရမ္(ဟင္းခ်ဳိ)၊ ႏူရ(အမဲသား)၊ မေနာင့္( သံပုရာသီး)၊ ပက္စီ .. စသည္ျဖင့္ ေနဂိုဏ္းအမည္ႏွင့္ဆံုးေသာ အစားအေသာက္မ်ားကို စားသံုးႏိုင္ပါတယ္လို႔ ထုိင္းအေခၚ သိသေလာက္ ျပန္ၾကားလိုက္ပါတယ္။
(ဆရာႀကီးဦးသာတင့္၏ ပုဂၢလပညတ္ဓာတ္က်မ္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္)
စာဖတ္သူအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္
အစဥ္ေလးစားလ်က္
Wednesday, December 24, 2008
ဥေဒါင္း စင္ေယာ္ ၾကင္ေဖာ္ လင္းသက္... ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး
ဇန္နဝါရီလ၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလထုတ္ ေသြးေသာက္မဂၢဇင္းတြင္ တီဘီလားဟူေသာေဆာင္းပါးႏွင့္ အမ်ဳိးသားေဆးပညာ ေဆာင္းပါးႏွစ္ပုဒ္ ေရးလိုက္မိသည္။ ထိုေဆာင္းပါးႏွစ္ပုဒ္ေရးမိ၍ အရပ္ရပ္အနယ္နယ္က ေရာဂါသည္မ်ားထံမွ သူတို႔၏ေရာဂါဝဒနာကို ေဖာ္ျပကာ ကုသေပးရန္ ေန႔စဥ္ဆိုသလိုပင္ စာမ်ားေရာက္လာေလ၏။ ကၽြန္မမွာ ဂႏၳဝင္ဂ်ာနယ္ကိုထုတ္ေဝရန္ ပံုႏွိပ္စက္ႀကီးမရွိေသး၍ စာေဖာင္မ်ားကိုစီကာ အျခားပံုႏွိပ္စက္တြင္ သြားေရာက္ရိုက္ႏွိပ္ေန ေသာေၾကာင့္ ေန႔မအား ညမအားအလုပ္မ်ားလ်က္ရွိေနသည္။ ကၽြန္မထံသို႔ တိုက္ရိိုက္ေသာ္ လည္းေကာင္း ၊ ေသြးေသာက္မွတဆင့္ေသာ္လည္းေကာင္း ေန႔စဥ္မျပတ္ တဖြဲဖြဲေရာက္ေန ေသာ စာအိတ္မ်ားကိုဖြင့္ေဖာက္ကာ မည္သူ႔ထံမွ မည္သည့္ေရာဂါ စသည္ေလာက္သာ ကဗ်ာကသီဖတ္ၾကည့္လိိုက္ၿပီး ဖိုင္တစ္ဖိုင္သီးျခားဖြင့္လ်က္ ဖိုင္ထဲသို႔သာ ၫွပ္သြင္းထားလိုက္ ရသည္။ အနယ္နယ္ကပို႔လိုက္ေသာစာမ်ားမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္စာျပန္ရန္ စာအိတ္ေခါင္းပါ တစ္ပါတည္း ထည့္ေပးၾကေလသည္။ စာျပန္ရန္ စိတ္ေစတနာရွိလ်က္ အခ်ိန္မရ၍ ရုတ္တရက္ မျပန္ၾကားဘဲ ရွိကာ တစ္ေန႔ေန႔ေတာ့စုျပန္မွဟု ေအာက္ေမ့ထားရာ ဖိုင္တြဲႀကီးမွာ တျဖည္းျဖည္း မို႔ေမာက္၍သာလာေတာ့သည္။ဂႏၳဝင္ဂ်ာနယ္အမွတ္-တစ္ ထြက္သြားႏိုင္ေရးအတြက္ လံုးပမ္းခဲ့သည္မွာ စာပံုႏွိပ္တိုက္လုပ္ငန္း စာေပထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းကို မလုပ္ခ်င္ေလာက္သည့္ အထိျဖစ္ခဲ့၏။ ကၽြန္မေနေသာအိမ္ႏွင့္ အလုပ္တိုက္မွာ ငါးမိုင္ခန္႔ေဝးေလသည္။ နံနက္ အိမ္မွ ၇ နာရီေလာက္ထြက္ခဲ့ကာ တစ္ေန႔လံုး တိုက္တြင္အလုပ္မ်ား ကုန္းလုပ္ေနရသည္။ ညေနေစာင္းလွ်င္ သူသူငါငါအလုပ္မွ အိမ္သို႔ ျပန္ၾကသလို ကၽြန္မလည္းျပန္ခ်င္လာသည္။ ပံုႏွိပ္ထုတ္ေဝရန္လုပ္ငန္းကား အခ်ိန္ ကန္႔သတ္ထား၍ ရေသာလုပ္ငန္းမ်ဳိးမဟုတ္ေပ။ ပန္းခ်ီဆရာကေႏွာင့္ေႏွးေနလွ်င္ေသာ္၎၊ စာတစ္ေဖာင္ၿပီးစီးေအာင္ ေန႔ရယ္ ညရယ္ေရြးေန၍မျဖစ္ႏိုင္ဘဲ ၿပီးသည့္အခ်ိန္အထိ ၿပီးေအာင္လုပ္ရေလသည္။ စာေဖာင္သြင္းၿပီးခ်ိန္ ည ဆယ္နာရီျဖစ္ေစ၊ ဆယ့္တစ္နာရီ ဆယ့္ႏွစ္နာရီ၊ တစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္ျဖစ္ေစ မဆိုင္းဘဲ စာေဖာင္ကိုစက္ေပၚတင္ ရိုက္ႏွိပ္ရန္ လိုအပ္လာသည္။ စက္မရွိဘဲဂ်ာနယ္ကိုထုတ္ေဝျခင္းမ်ားျဖစ္ရာ သူမ်ားစက္ေတြတြင္ ညႀကီးသန္းေခါင္ လိုက္လံေတာင္းပန္ကာ ခ်က္ခ်င္းစက္ေပၚတင္ရိုက္ေပးပါရန္ ေျပာရ ေလသည္။ ဤအခက္အခဲမ်ားေၾကာင့္ ဂ်ာနယ္ကိုစတင္ထုတ္ေဝသည္ဆိုသည္ႏွင့္ပင္ အိမ္ကို ညေနအခ်ိန္မွန္ ျပန္ရသည့္ရက္မရွိေပ။ ဂႏၳဝင္ဂ်ာနယ္မထုတ္ခင္ ကၽြန္မ၏မိတ္ေဆြ ပင္လံု ေဒၚႏုရင္က “ လုပ္ျပန္ၿပီလားဒီအလုပ္ကိို ၊ ဘယ္ေတာ့အရိုးတျခား အသာတျခားလိုက္ေကာက္ ရမလဲ၊ မလုပ္ပါနဲ႔” ဟုတားျမစ္ေလသည္။ ဤလိုသာ စားခ်ိန္မရွိ၊ နားခ်ိန္မရွိ၊ အိပ္ခ်ိန္မရွိ၊ နိစၥဓူဝ စခန္းသြားေနရမည္ဆိုလွ်င္ သူေျပသလိုအရိုးတျခား အသားတျခားျဖစ္ႏိုင္စရာရွိသျဖင့္ စက္မရွိဘဲလုပ္ရေသာ ဤလုပ္ငန္းကို ဂ်ာနယ္အမွတ္ - တစ္၊ မထြက္မီပင္ ပင္ပန္းလြန္၍ မလုပ္ခ်င္သေလာက္ ျဖစ္လာမိသည္။ ဂႏၳဝင္ဂ်ာနယ္အမွတ္- တစ္ထြက္ၿပီးေနာက္ စက္ႀကီး မရွိဘဲမထုတ္ေတာ့ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ဂ်ာနယ္ကိုဆက္မထုတ္ဘဲရပ္ထား၍ အားခ်ိန္ နားခ်ိန္ရသြားသည့္အခိုက္ ေသြးေသာက္ထဲတြင္ ေရးလိုက္ေသာေဆာင္းပါးေၾကာင့္ အနားေန ရျပန္သည္မရွိဘဲ ၿမိဳ႕ေပၚကလူမမာေတြ လာေခၚရာေနာက္သို႔လိုက္ကာ အခ်ိန္ကုန္ေနျပန္ ေလသည္။
တစ္ေန႔တြင္အားလပ္၍ အလုပ္တိုက္ရွိစားပြဲေပၚကဖိုင္တြဲႀကီးကို သြားမ်က္စိစူးမိသည္။ ဤဖိုင္တြဲထဲတြင္ရွိသည့္ လူမမာဦးေရက မနည္းေပ။ ဖိိုင္တြဲကိုဆြဲဖြင့္လိုက္ကာ တစ္ရြက္ၿပီး တစ္ရြက္ လွန္ဖတ္ၾကည့္သည္။ လူတို႔တြင္ ေထြျပားေသာ ေရာဂါေဝဒနာမ်ားအတြက္ ရွွင္လ်က္ႏွွင့္ေသရသည့္ ေလငန္းေရာဂါႏွင့္ လူထဲသူထဲမဝင္ႏိုင္သည့္ ကု႒ႏူနာေရာဂါႏွစ္မ်ဳိးကို အျခားေဝဒနာမ်ားထက္ သာလြန္စိတ္ပါဝင္စားျခင္း ျဖစ္မိပါသည္။ သည္လိုေဝဒနာမ်ဳိးကို ေပ်ာက္ကင္းခ်မ္းသာေအာင္ကုေပးလိုက္၍ ကၽြန္မအားေဝဒနာရွင္က အမွတ္ရသည္ျဖစ္ေစ၊ မရသည္ျဖစ္ေစ၊ ကၽြန္မတတ္သိနားလည္ေသာေဆးပညာ၏အစြမ္းကို မ်ားစြာတန္ဘိုးထားကာ အႏွစ္သိမ့္ႀကီး ႏွစ္သိမ့္မိေလသည္။ စာေတြထဲတြင္ ေလငန္းႏွင့္ ကု႒ႏူနာေရာဂါသည္မ်ားကို ေရြးစစ္၍ မင္နီျဖင့္ျခစ္မွတ္လိုက္ကာ လူနာဦးေရ ဘယ္ႏွစ္ဦးလဲဟု ေရတြက္ၾကည့္သည္။ ကု႒ႏူနာေရာဂါစြဲကပ္ေနေသာလူနာမ်ားမွာ ေလငန္းေရာဂါစြဲကပ္ေနေသာ လူနာမ်ားထက္ ပိုမ်ားေနသည္။ ေယာက္်ား မိန္းမအသီးသီး ေဝဒနာသည္မ်ားထဲတြင္ အမ်ဳိးသမီးကေလး တစ္ေယာက္မွာ ကုေပးရန္စာသာေရးေပးလိုက္ၿပီး လိပ္စာအျပည့္အစံုပါမလာဘဲ မင္းလွဟု ၿမိဳ႔ႏွင့္ ၎၏နာမည္သာပါလာသည္။ ကု႒ႏူနာကို ေပ်ာက္ကင္းခ်မ္းသာေအာင္ အျခားႏိုင္ငံ အျခားေဆးဝါးမ်ား တတ္စြမ္းႏိုင္ၾကသလို ျမန္မာ့ေဆးပညာမွာလည္း အျခားႏိုင္ငံမ်ားထက္ ေအာက္မက်ဘဲ အစြမ္းထက္ျမက္ကာ သဲလဲစင္ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသေပးႏိုင္ေပသည္။ ကၽြန္မေဆးပညာသင္ယူဆည္းပူးစဥ္ နာတာရွည္ကိုယ္ပ်က္ေနသည့္ ကု႒ႏူနာကိုပင္ လက္ေတြ႔ကုသခ်င္လွသည့္ ဆႏၵျပင္းျပေနခိုက္ ကံအားေလ်ာ္စြာပင္ ဆရာႀကီးထံသို႔ မၾကည့္ရဲေအာင္ ကိုယ္ပ်က္ေနေသာ မိန္းကေလးတစ္ဦးေရာက္လာသည္ႏွင့္ အစမွအဆံုး ကုထံုးကုနည္းဗဟုသုတ ကိုယ္ေတြ႔ရရွိခြင့္ရွိရန္ ဆရာႀကီးကသင္ျပေပးေလသည္။ ထိုစဥ္က သတင္းစာ ဂ်ာနယ္တစ္ဖက္ႏွင့္ အလုပ္မအားလပ္သည့္ၾကားထဲကပင္ အခ်ိန္ကိုခိုး၍ မိန္းကေလးရွိရာသို႔သာ လစ္ေလသည္။ ကုေနရင္း ေရာဂါထူးေထြေျပာင္းလြဲသည့္သေဘာ ေတြမွာ မ်က္စိထဲတြင္ မ်က္လွည့္ျပေနသကဲ့သို႔ အဆန္းတၾကယ္ျဖစ္ကာ ခႏၱာကိုယ္၌ ဓာတ္ေတြကစားေနပံုကို အာရံုျပဳရသည္မွာလည္း စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းလွသည္။
ေနာက္ဆံုး ေႁမြအေရခြံလဲလိုက္သလို ထိုမိန္းခေလး ေဝဒနာကၽြတ္သြားသည့္အခါတြင္ ကု႒ ႏူနာႏွင့္ ပတ္သက္၍ အသည္းစြဲေအာင္မွတ္သားမိသည့္အခ်က္ကား စိန္၊ ကန္႔၊ ဟင္း႐ိုင္း၊ ျပဒါး၊ ေရႊေငြပုလဲ စသည့္ ဤအနာႏွင့္ သက္ဆိုင္သည့္ဓာတ္မ်ားကို ေကၽြးသည့္အခါ မကၽြမ္းက်င္လွ်င္ ေရာဂါကို သူက စားသြားတတ္ၿပီး ကၽြမ္းက်င္လွ်င္ သူ႔ကိုေရာဂါက စားေလ ပံုျဖစ္သည္။ အခ်ဳိ႕ေဆးကုမွ ပိုဆိုးသြားရျခင္းတို႔မွာ ဓာတ္မႏိုင္ ဓာတ္မသိ၍ အ႐ိုးခိုက္ေအာင္ တစ္ကိုယ္လံုး ျပန္႔ႏွွံ႔သြားကုန္ျခင္းျဖစ္ေပသည္။ လူထဲမဝင္ႏိုင္သည့္ ဘဝဆံုးေနသူကို လူထဲဝင္ႏိုင္ေအာင္ ပို႔ၿပီးသည့္ေနာက္တြင္ ကၽြန္မအဖို႔ ကု႒ႏူနာသည္ျမင္လွ်င္ ဘယ္လိုမ်ား ကုေပးခ်င္မွန္းမသိ။ သူ႔အနာယူပစ္ခ်င္၍ စိတ္ထဲမွာ မ႐ိုးမရြအထိျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ထိုကဲ့သို႔ ကု႒ႏူနာႏွင့္ပတ္သက္၍ စိတ္ဝင္စားရသည့္အထဲ ကၽြန္မအား အထူးစိတ္ထိခိိုက္၊ စိတ္ဝင္စား ေလာက္ေအာင္ ဖန္တီးလိုက္သည့္အေၾကာင္းမွာ…
ကၽြန္မ၏ေမာင္ တင္ဝင္းေခၚ ေမာင္အငယ္ဆုံးတစ္ေယာက္ရွိသည္။ ကၽြန္မ၏ သတင္းစာ တိုက္တြင္ ဓာတ္ပံုသတင္းေထာက္လုပ္ေနကာ လူငယ္ဘာဝ ျဖဳန္းလြန္း၊ သံုးလြန္း၊ ေပလြန္း၊ ေတလြန္း၍ သူ႔ဒါဏ္ကို မခံႏိုင္သျဖင့္ ေနာင္က်ဥ္ေစရန္ သူႏွင့္ေဝးေဝး ေနလိုက္၏။ ကၽြန္မႏွင့္ ေဝးရာ၊ ကြယ္ရာတြင္ ေနခ်င္ရာေန၊ သြားခ်င္ရာသြား၊ ေတေပေနရင္းလူငယ္ေရာဂါစြဲကပ္ကာ သူ႔ဟာသူ ဆရာဝန္ႏွင့္ႀကိတ္၍ ေဆးထိုးေနသည္။ ေဆးအလံုးေပါင္း မေရႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ထိုးၿပီးေနာက္ ေရာဂါမွာသက္သာမသြားဘဲ ႐ုပ္ပ်က္၊ ဆင္းပ်က္ျဖစ္ေအာင္အထိ အေျခအေန ဆိုးသြားသည္။ ေနာက္ဆံုး လူထဲမဝင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လူ႐ုပ္ပ်က္သြားသည့္ဘဝ ေရာက္မွပင္ သူႏွင့္ကၽြန္မ ျပန္ေတြ႔ၾကသည္။ သူ႔ကိိုျမင္တာႏွင့္ သူမွန္းမသိေအာင္ အလြန္အမင္း ႐ုပ္ဆင္းပ်က္ေနပံုကုိ ကု၍ရပါ့ေတာ့မလားဟု စိတ္ထိခိုက္သြားသည္။ ပန္းဆိုးတန္း႐ွိ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္အလုပ္ခန္းကို ပံုႏွိပ္တိုက္ထားေသာ လမ္းေလးဆယ္ အယ္ဒီတာ မ်ားအခန္းသို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ရကာ သူ႔အားကိုင္တြယ္ေပးမည့္ ကုလားတစ္ေယာက္ထားလ်က္ အလုပ္ခန္းထဲတြင္ သူ႔ကိုထည့္၍ ေသာ့ပိတ္ရေလေတာ့သည္။ အိမ္႐ွိလူမ်ားမွာ သူ႔ကို ဘယ္သူမွမၾကည့္ဝံ့ၾက။ သူ႔အနားသို႔ ဘယ္သူမွလည္း မသြားလိုၾကေတာ့ေပ။ ကု႒ႏူနာစြဲကပ္၍ တစ္ကိုယ္လံုးအသားမ်ားပြလ်က္ အဖုအထြတ္ အသီးႀကီးေတြ ပိန္းဖူးထေနၿပီးေနာက္ အရည္ေတြရႊဲက်ေနေသာ အႏူတစ္ေယာက္ႏွင့္မျခား သူ႔မွာလည္း မည္သူမွသူ႔ကို ေစ့ေစ့မၾကည့္ရဲစရာ ျဖစ္ပ်က္ေနေလသည္။ အေၾကာအျခင္ဆိုင္းကုန္လ်က္ ေျခလက္မ်ား ကုပ္လာကာ မျမင္ဝံ့၊ မ႐ႈဝံ့ ဘဝဆံုးေနသည့္အျဖစ္ကို ယူႀကံဳးမရျဖစ္ရင္း သည္ေဝဒနာ အျမစ္ျပတ္ လံုးဝေပ်ာက္ကင္း ခ်မ္းသာရာရေလေအာင္ သံုးလတိုင္တိုင္ မအိပ္မေန အားတိုက္ခြန္တိုက္ လံုးပမ္းအားထုတ္ ကုသေပးခဲ့ရသည္။ သည္ေရာဂါမ်ဳိး သည္ေဆးႏွင့္ဟု ပံုေသကာခ် ကုထံုးနည္းသညာ ကုနည္းမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ပညာျဖင့္ကုသေနျခင္း ျဖစ္သျဖင့္ လူမမာမွာ ထူးျခားေသာ ကုထံုးကုနည္းကို စိတ္ဝင္စားလာ၏။
တစ္ေန႔တစ္ျခား ေရာဂါစင္လာျခင္းကို ကိုယ္တိုင္သိ၊ ကိုယ္တိုင္သက္ေသအျဖစ္ႏွင့္ ေဆးကု ရင္း ပညာကိုေလ့လာဆည္းပူးလိုစိတ္ ေပါက္လာေလသည္။ “ကၽြန္ေတာ္ လူေကာင္းပကတိ ျဖစ္သြားရင္ ဒီပညာကိုမတတ္တတ္ေအာင္သင္မယ္၊ ဘဝဆံုးေနတဲ့ လူေတြကိုဘဝမဆံုးေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ကယ္တင္မယ္” ဟု တဖြဖြ တတြတ္တြတ္ ေျပာေလသည္။
သူေျပာသည့္အတိုင္းပင္ သူ႔ေရာဂါ လံုးဝကင္းစင္ခ်မ္းသာသြားၿပီးေနာက္ ကၽြန္မႏွင့္ မေန ေတာ့ဘဲ ဆရာႀကီိးထံတြင္ တပည့္ခံလ်က္ ဆရာႀကီးအိမ္သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕ေနေလ၏။ လူေကာင္း ပကတိျဖစ္သြားၿပီးေနာက္ အေမရိကန္သံ႐ံုးတြင္ ဓာတ္ပံုဌာနဘက္၌ အလုပ္ဝင္ လုပ္ကာ ဆရာႀကီးထံတြင္ပညာကို ေန႔ညမျပတ္ ဆည္းပူးေလ့လာ သင္ၾကားေနေတာ့သည္။ သမၼတ အိမ္ေတာ္၊ သံ႐ံုးဧည့္ခံပြဲ စသည့္ မင္းပိုင္းစိုးပိုင္း ပြဲလန္းအလည္တြင္ ဓာတ္ပံုကင္မရာကို ပခံုး၌လြယ္လ်က္ အေရးပါအရာေရာက္ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို ဓာတ္ပံုတဖ်ပ္ဖ်ပ္ လိုက္႐ိုက္ ေနစဥ္ ကၽြန္မမွာ အေဝးမွသူ႔ကို တစိမ့္စိမ့္လွွမ္းၾကည့္ေနရင္း “သည္ပညာ ကၽြန္မသင္မိေပလို႔ ေတာ္ပါေသးရဲ႕” ဟု ဟင္းခ်မိေတာ့သည္။
ပညာ အေတာ္အသင့္ဆည္းပူးမိလွ်င္ တစ္ေန႔အိမ္သို႔ သူေပါက္လာသည္။ ကၽြန္မကို ျမင္ျမင္ျခင္း “ကၽြန္ေတာ္အလုပ္ကထြက္ေတာ့မယ္” ဟုေျပာေလသည္။ “ဘာလို႔ထြက္မလဲ.. မင္းလခ ငါးရာေလာက္ရတယ္မဟုတ္လား၊ ဘယ္ေျပာင္းဦးမလို႔လဲ” ဟု ကၽြန္မက ျပန္ေမး လိုက္သည္။ “ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္မွေျပာင္းမလို႔မဟုတ္ဘူး၊ မႏၱေလးသြားၿပီိး ေဆးတိုက္ဖြင့္ ေဆးကုေတာ့မယ္” ကၽြန္မမွာ ေဟ ဟုသာဆိုလိုက္ႏိုင္သည္။ သူကားအလုပ္ကို စြန္႔လႊတ္ကာ မႏၱေလးတ႐ုတ္တန္းတြင္ ေဆးတိုက္ဖြင္လ်က္ “ဆရာ ေမာင္တင္ဝင္း” လုပ္ေနေခ်ၿပီ။ ကု႒ ႏူနာေရာဂါသည္မ်ားအတြက္ အေဝးမွလွမ္းကုသေန၍ ျမန္ျမန္ေပ်ာက္ႏိုင္ဖို႔ ခက္သည္။ မ်က္စိ ေအာက္တြင္ ၾကပ္မတ္ကုသေပးႏိုင္မွသာလွ်င္ ျမန္ျမန္ေပ်ာက္ကင္း ႏိုင္ေပသည္။ ကု႒ႏူနာ ေရာဂါသည္မ်ား၏ စာမ်ားကို တစ္ေစာင္ၿပီးတစ္ေစာင္ ဖတ္လိုက္ၿပီးေနာက္ သူတို႔အတြက္ စိတ္အိုက္မိသည္။ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္လည္း သြားေရာက္ မကုေပးႏိုင္၊ အေဝးမွ ဓာတ္စာေဆးဝါး ေပး၍လည္းမျဖစ္။
သည္ျပႆနာကို မေျဖရွင္းႏိုင္ေအာင္ ျဖစ္မိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ထိုစာမ်ားကိုထား၍ ေလငန္း ေရာဂါသည္မ်ား၏ စာေတြကိုတစ္ေစာင္ၿပီးတစ္ေစာင္ လိုက္ရွာဖတ္မိျပန္၏။ ကိုယ္တစ္ပိုင္း ေသေသာသူ၊ ေျခတစ္ဖက္၊ လက္တစ္ဖက္ေသေသာသူ ထိုလူနာေတြအားလည္း ေမတၱာ အထူးထားမိ၏။ ႐ုိး႐ိုးေဝဒနာရွင္မ်ာထက္ ရွင္လ်က္ႏွင့္ေသေနရသည့္ ဘဝဆိုးကို ခံစားရမွပင္ မခ်င့္မရဲျဖစ္စရာေကာင္းမွန္း သိႏိုင္ၾကမည္ျဖစ္၏။ ထိုေဝဒနာမ်ဳိးမွာလည္း ျဖစ္စ မရင့္ခင္ သာလွ်င္ အေဝးမွဓာတ္စာေဆးဝါးပို႔ကာ နည္းၫႊန္ျပသႏိုင္သည္။ ရက္ၾကာ၍ ရင့္ေနပါက၊ အထူးသျဖင့္ အသက္အရြယ္ႀကီးရင့္ေနပါက ကိုယ္တိုင္ မ်က္ျမင္အနားမွာေနကာ ၾကပ္မတ္ ကုသေပးမွသာ ျမန္ျမန္ေပ်ာက္ကင္းႏိုင္မည္။
ေလငန္းေရာဂါကို ကုသည့္အခါတြင္ တစ္ထံုးတည္း၊ တစ္နည္းတည္း၊ တစ္ေဆးတည္း ကု၍မရေခ်။ သူႏွင့္တည့္တာကို အဓိကထားရသည္။ အခ်ဳိ႕ ေရစိမ္ကုခဲ့ရသည္။ အခ်ဳိ႕ ဒါန္းလႊဲ ကုခဲ့ရသည္။အခ်ဳိ႕ ေျမဓာတ္ေပး၍ ေျမဖို႔ကုခဲ့ရသည္။ လိမ္းေဆးေသာက္ေဆးမ်ားပင္လွ်င္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ မတူၾက။ ေသေနသည့္လက္တစ္ဖက္ လႈပ္ႏိုင္၊ ေႁမွာက္ႏိုင္သြား ေအာင္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ စန္႔ေနသည့္ေျခေထာက္ ေထာက္ႏိုင္ ေလွ်ာက္ႏိုင္သြားေအာင္ ေသာ္လည္းေကာင္း ျပဳလုပ္ေပးရသည္ေလာက္ စိတ္ၾကည္ႏူးစရာေကာင္းသည္မရွိ။ အသက္ သြင္းေပးသလို လႈပ္လာ၍ စိတ္ဝင္စားပံုမွာလည္း ႐ိုး႐ိုးေရာဂါမ်ဳိးႏွင့္မတူေခ်။
ကၽြန္မလည္းေလငန္းေရာဂါသည္မ်ား၏ စာမ်ားကို တစ္ေစာင္ၿပီးတစ္ေစာင္ ဖတ္႐ႈရင္း လြန္ခဲ့ သည့္ႏွွစ္ႏွစ္ေလာက္က ေလငန္းႏွင့္္ကၽြန္မ နပန္းလံုးခဲ့ရဖူးေသာ ထံုးတစ္ထံုးကို သြားအမွတ္ ရမိသည္။
ကၽြန္မခင္ပြန္းဆံုးၿပီး၍ ငါးႏွစ္ေျမာက္ခ်ိန္ျဖစ္သည္။ ကြယ္လြန္သြားသည့္ လက စ၍ လစဥ္ လတို္င္း လဆန္းႏွစ္ရက္ေန႔တြင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားႏွင့္ ဆြမ္းသြပ္သည့္ ဝတ္တခုျပဳထားခဲ့ရာ ငါးႏွစ္ျပည့္ အႀကိမ္ေျခာက္ဆယ္ေျမာက္ ဆြမ္းသြပ္တြင္ သူ႔မိတ္ေဆြသဂၤဟ အေပါင္းတို႔ကိုပါ ဖိတ္ေခၚ၍ ဆြမ္းေကၽြးသည့္အလွ်ဴကို ျပဳခ်င္လာသည္။ လစဥ္လတိုင္းလိိုလို သံဃာေတာ္မ်ား သာမဟုတ္ဘဲ ငါးႏွစ္ျပည့္ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္အျဖစ္ သူ႔မိတ္ေဆြမ်ားပါ လူတရာခန္႔ ဖိတ္လိုက္သည္။ ကၽြန္မအိမ္တြင္ လူတစ္ရာခန္႔ထမင္းေကၽြးရန္ ကၽြန္မႏွင့္ မိန္းကေလး တစ္ေယာက္သာရွိသည္။ မခ်က္ျပဳတ္ႏိုင္ၾကသျဖင့္ ဆြမ္းအတြက္ေရာ လူအတြက္ပါ ဆန္း ကာေဖးသို႔ လႊဲအပ္ရန္ ဆန္းကာေဖး တိုက္သို႔ သြားေလသည္။ “ လက္ခံထားတဲ့ အလွ်ဴေတြက ဒီရက္မွာဆံုေနလို႔ လက္မခံႏိုင္ပါဘူး” ဟု ဆန္းဦးထြန္းရင္၏ အစ္ကိုက ေျပာလိုက္ရာ လူေတြကို ဖိတ္စာကမ္းၿပီးသျဖင့္ မႀကံတတ္ေအာင္ ျဖစ္သြားသည္။ “ လက္မခံႏိုင္ရင္ေတာ့ အခက္ပဲ ဦးရယ္၊ အားလံုးလည္း ဖိတ္ၿပီးၿပီ၊ ရက္ကကပ္ေနၿပီ၊ ဒီ့ျပင္ ဘယ္မ်ား သြားအပ္ရမလဲရွင္”
“ ဒါျဖင့္ ဒီလိုလုပ္၊ ခင္ဗ်ား အေနာက္ပိုင္းကိုသြား၊ ရန္ကုန္ သတင္းစာတိုက္နားမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တဆိုင္ရွွိတယ္၊ အဲ့ဒီဆိုင္မွာ လူဝဝႀကီးတစ္ေယာက္ကို ေတြ႔လိမ့္မယ္၊ သူ႔ကိုအကုန္လႊဲလိုက္၊ သူတာဝန္ယူခ်က္ေပးလိမ့္မယ္၊ စားပြဲ၊ ကုလားထိုင္၊ ပန္းကန္ေတာ့ တျခားမွာသက္သက္ငွားယူေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း တစ္ခါတစ္ေလ ဒီမွာမႏိုင္ရင္ သူ႔ဆီမွာအပ္ၿပီး ခ်က္ခိုင္းရတယ္။ အခ်က္အျပဳတ္ မညံ့ဘူး”
ဆန္းကာေဖး ၫြန္လိုက္သည့္အတိုင္း လူဝဝႀကီးကို သြားရွာရသည္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္နားသို႔ မေရာက္ခင္ကပင္ ဆိုင္ထဲတြင္ထိုင္ေနေသာ ပုပု၊ မည္းမည္း၊ ဝဝ ႀကီးကို အေဝးက လွမ္းျမင္ရသည္။ လူဝဝႀကီးဟု ေျပာလိုက္သည့္အတိုင္းပင္ ဝ လိုက္ပံုမွာ စည္ပိုင္းႀကီး တည္ထားသကဲ့သို႔ ျမင္မေကာင္း၊ ႐ႈမေကာင္းေအာင္ ဝေပ၏။ ေခါင္းကေသးေသးႏွင့္ ခႏၱာကုိယ္ႀကီးမွာ ပုပ္ႀကီးအတိုင္းပင္၊ သူ႔ကိုယ္သူမွ ႏိုင္ပါေလရဲ႕လားဟု ေအာက္ေမ့မိသည္။
ဆိုင္ထဲတြင္ အသက္ငါးဆယ္ခန္႔ရွိမည့္ မိန္းမပိန္ပိန္တေယာက္ႏွင့္ လူဝဝႀကီးသာ ရွိေလသည္။ “ဆန္း” ကၫြန္လိုက္သည့္အေၾကာင္းေျပာျပကာ လူတစ္ရာ ထမင္းေကၽြးရန္အတြက္ တာဝန္ယူ ခ်က္ျပဳတ္ေပးႏိုင္မည္လားဟု ေမးၾကည့္သည္။
“ ခ်က္ေပးတာေပါ့၊ ဒီိလိုခ်က္ေလ၊ ေထာပတ္ထမင္းရယ္၊ ဆိတ္သားဟင္း၊ ၾကက္သားဟင္း၊ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ဟင္းခ်ဳိ၊ လက္သုပ္တစ္ခြက္၊ ငါးပိေက်ာ္လည္းပါမယ္၊ လူတစ္ေယာက္အတြက္ အၿပီးအၿငိမ္း ၃ က်ပ္ပဲ၊ မေလွ်ာ့ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့လက္ရာ ေကာင္းမေကာင္း ေနာက္ေတာ့ ၾကည့္ေလ…”
စကားကုိသြယ္ဝိုက္ေျပာမေနဘဲ လိုရင္းကိစၥ ခပ္တိုတို ျပတ္ျပတ္ပင္ေျပာသည္။
“ ဦးေျပာတဲ့အတိုင္း ကၽြန္မေပးပါ့မယ္၊ ခ်က္ေတာ့ဘယ္မွာ ခ်က္မွာလဲ”
“ မနက္ဘက္ကို ေစ်းဝယ္ၿပီး ညေနသံုးနာရီေလာက္ ဒီကကၽြန္ေတာ့မိန္းမရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့သားရယ္ လာခဲ့မယ္၊ ဟိုေရာက္မွ တညလံုးခ်က္ရမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိုးခြက္နဲ႔အစံု ထင္းပါမက်န္ ယူလာမယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔ ေနရာေပးရံုပဲ”
ကၽြန္မ စရံေငြေပးလိုက္ကာ ကိစၥေအးသြားျခင္းကို ရင္ထဲတြင္ ေပါ့သြားေလသည္။ ခ်ိန္းသည့္ေန႔ သံုးနာရီေလာက္တြင္ ေလာ္ရီကားႀကီးေပၚ၌ အိုးခြက္ပစၥည္းမ်ားတင္ကာ သားအမိိသားအဖသံုးေယာက္ ေပါက္လာၾကသည္။ အိမ္ေနာက္ေဖး ေရတြင္းအနီးရွိ ေျမေပၚ၌ အိုးခြက္ေတြခ်လ်က္ မီးဖိုကာ ခ်က္ျပဳတ္ဖို႔ စီစဥ္ၾကေလသည္။ သူတို႔လည္း အလုပ္႐ႈပ္ေန ၾကသည္။ ကၽြန္မမွာလည္း အိမ္ထဲတြင္ စားပြဲကုလားထိုင္မ်ား ခင္းက်င္းလ်က္ အလုပ္မ်ားေန ေလသည္။ အခ်ိန္ကုန္မွန္းမသိ ကုန္၍သြားသည္။ သူတို႔ခ်က္ေနၾကသည့္ေနရာတြင္ သရက္ပင္ကိိုင္း၌ သြယ္ထြန္းေပးထားေသာ ဓာတ္မီးေရာင္မွာ ထိန္လင္းေန၏။ မီးေရာင္ ေအာက္တြင္ လူူဝဝႀကီး၏ဇနီး ပိန္ပိန္ အေဒၚႀကီးက စားပြဲခံု၌ ၾကက္သြန္ထိုင္လွီးေနေလ၏။ လူဝဝႀကီးကား ပုဆိုးတစ္ထည္ကို ေခါင္းတြင္ေပါင္းလ်က္ ၊ အကၤ်ီမရွိ၊ ကိုယ္တံုးလံုးႀကီးႏွင့္ ဖိုေပၚရွိဟင္းအိုးကို ေယာက္မႀကီးႏွင့္ မတ္တတ္ရပ္ေမႊေပးေနသည္။ အသက္အစိတ္ခန္႔ရွိမည့္ သားမွာ ေရတြင္းတြင္ ေဂၚဖီထုပ္မ်ားကို ေဆးေၾကာေနသည္။
“ဦးႀကီး ေတာ္ေတာ္ၿပီးၿပီလား” ဟု ကၽြန္မက မီးဖိုေပါက္က လွမ္းေမးလိုက္သည္။
“ ဘယ္ အၿပီးခ်က္ထားလို႔ ျဖစ္မလဲ.. အခု အသားေတြကို ငရုတ္သီးနဲ႔ ဆီနဲ႔ လံုးရံုလံုးထားရမယ္။ ညႏွွစ္နာရီေလာက္မွထၿပီး ထမင္းေရာ၊ ဟင္းေတြေရာ အားလံုးခ်က္ရမွာ”
တစ္ကိုယ္လံုးမွာေရခ်ဳိးထားသကဲ့သို႔ ေခၽြးလံုးေခၽြးေပါက္တို႔သည္ တၿပိဳက္ၿပိဳက္ယိုစီးက်လ်က္ ရွိေန၏။ မီးခိုး၍ မ်က္စိမပြင့္တပြင့္ႏွင့္ ကိိုယ္ေရွ႕တြင္စူထြက္ေနသည့္ ဝမ္းဗိုက္ႀကီးကို ေယာက္မႏွင့္လြတ္ေအာင္ ခဲခဲယဥ္းယဥ္း ေမႊေနရင္းမွ ေအာ္၍ေျပာေနသည္။ သူ႔ခႏၶာႏွင့္ သူ႔အလုပ္ကို ျမင္ရသည္မွာ မသက္သာ၍ “ဝလိုက္တာကလဲ ဒုကၡပဲ” ဟု စိတ္ကညည္းဆိုရင္း အိမ္ထဲသို႔ ျပန္ဝင္ခဲ့သည္။ နံနက္ ဘုန္းႀကီးမ်ားအတြက္ႏွင့္ ဧည့္သည္မ်ားအတြက္ အေပၚထပ္၊ ေအာက္ထပ္၊ ေနရာထိုင္ခင္း၊ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ အဆင္သင့္ျပင္ဆင္ေနသည္မွာ ည ဆယ့္ႏွစ္နာရီေလာက္မွပင္ ၿပီးစီးသြားသည္။
“ဦးႀကီးတို႔လဲ အိမ္ထဲဝင္အိပ္ၾကေနာ္” ဟု ကၽြန္မက ျပတင္းေပါက္မ လွမ္းေအာ္ေျပလိုက္သည္။ လူဝဝႀကီးက အေတာ္ပင္ပန္းသြားပံုရသည္။ မီးဖိုွႏွင့္မနီးမေဝး ေျမေပၚတြင္ ဖ်ာတစ္ခ်ပ္ ခင္းလ်က္ ပက္လက္စန္႔ေနရာ ဗိုက္ကြယ္ေန၍ သူ႔ေျခေထာက္ကို သူ ျမင္ခ်င္မွျမင္ရေပမည္။
“ အိမ္ထဲမွာလဲ မအိပ္ႏိုင္ဘူး၊ ဒီကေကာင္းတယ္၊ ေလတိုက္တယ္၊ အိပ္လဲမအိပ္ႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ ခဏလွဲတာပါ၊ ည ႏွစ္နာရီေလာက္စခ်က္မွ မနက္မီမွာ….”
တစ္ေန႔လံုးစိတ္ေမာ ကိုယ္ေမာသြားၿပီး ေညာင္းလာ၍ ကၽြန္မလည္းအိမ္ေပၚသို႔တက္သြားကာ ခင္းထားေသာေကာ္ေဇာေတြေပၚတြင္ အေညာင္းဆန္႔ရန္ လွဲခ်လိုက္သည္။
မ်က္စိေမွးလာ၍ မ်က္လံုးမ်ားကို မွိတ္လိုက္တာႏွွင့္ ငါးႏွစ္ရွိပါပေကာဟု သြားေလသူကို သတိရမိသည္။ သြားေလသူအေၾကာင္းကို ေတြးေနရာမွ နက္ျဖန္လာမည့္ပရိတ္သတ္မ်ားကို ဆက္ေတြးေနျပန္သည္။ ပရိတ္သတ္မ်ားအနက္ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္း၏ “ ေအး.. ေအး၊ လာမွာေပါ့ကြယ္” ဟုေျပာၿပီး သြားေလသူအား သတိတရေျပာလိုက္ေသာစကားတို႔သည္ နားထဲတြင္ တစိမ့္စိမ့္ဝင္ေနသည္။
ဟြန္းသံ သဲ့ကနဲတစ္ခ်က္ၾကားလိုက္ရသည္။ မ်က္လံုးအစံုကို ဆတ္ကနဲဖြင့္လိုက္ကာ ကပ်ာကယာ လူးလဲထလ်က္ ျပတင္းေပါက္သို႔ ေျပးၾကည့္သည္။ ကားေနာက္ပိုင္း၏ မီးနီကေလးကို ရိပ္ကနဲသာ ျမင္လိုက္ရသည္။
“ အာရုဏ္တက္မွ ဘုန္းႀကီးေတြ သြားပင့္ရမွာ၊ ဘယ့္ႏွယ္ ကားကအေစာႀကီးသြားရတာလဲ” ဟုစဥ္းစာရင္း ေလွကားထိပ္မွ “ ကားဘယ္သြားတာလဲ” ဟု ေအာက္ထပ္၌ မနက္ဆြမ္း အတြက္ ညဘက္က ႀကိဳတင္လာအိပ္ေနေသာ တူကေလးေမာင္စိုးလြင္ကို ေအာ္ေမးလိုက္ သည္။
“ ထမင္းခ်က္တဲ့လူႀကီး တက္ေနလို႔ ဆရာသြားပင့္တာ”
ကၽြန္မလဲ ေလွကားမွေျပးဆင္းကာ ေနာက္ေဖးသို႔ေျပးဝင္သြားပါသည္။ ေျမေပၚ၌ ပက္လက္ လွန္ေနေသာ လူဝဝႀကီးေပၚတြင္ သားေရာ၊ မယားေရာ မက မနက္အလွဴအတြက္ ညဦးကေရာက္လာၾကေသာ ဦးေလးေရာ တက္နင္းေနၾက၏။ “ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ” ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို မ်က္ႏွာကိုငံု႔ၾကည့္လိုက္ရာ တမ်က္ႏွာလံုးရြဲ႕ေနလ်က္ ပါးစပ္မွထြက္ေနေသာ လွ်ာကို သြားႏွင့္ သူ႔ဟာသူ ႀကိတ္ကိုက္ထားသည္။
“ ဗိုင္းကနဲ လန္ၿပီး တက္ေတာ့တာပဲ၊ ရမွရပါ့ဦးမလား၊ လုပ္ၾကပါဦး၊ ဆရာေတာ့သြားပင့္ေနၿပီ”
အေဒၚႀကီးက စိုးရိမ္စြာျဖင့္ေျပာရာတြင္ ငိုသံပါေနေလသည္။ ျမင္ရပံုအေျခမလွ၍ ကၽြန္မ တစ္ကိုယ္လံုး ပူထူသြားေလသည္။ အေျခအေနမွာ ကမန္းကတန္းႀကီးျဖစ္ေနၿပီျဖစ္၍ ခ်က္ခ်င္း ေသလွ်င္လည္းေသ၊ မေသလွ်င္လည္း ေလျဖတ္ေတာ့ေပမည္။
“ ဒီအျပင္ဘက္ ဒီေလာက္ေလတိုက္ႀကီးထဲမွာ မျဖစ္ဘူး၊ ေသမယ္၊ ေရႊ႕မွ… ေရႊ႕မွ…” ရင္ထဲတြင္ ထိတ္လ်က္ ကမူး႐ွဴးထိုးႏွင့္ ကိုယ္တိုင္ေပြ႔ယူေတာ့မလိုပင္ ေျပလိုက္သည္။ သူ႔ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို အထဲသို႔ေရႊ႕ဖို႔ရာမွာ မလြယ္လွေခ်။
“ ေရႊ႕ၾကပါ… ေရႊ႕ၾကပါ..၊ အိမ္ထဲမေရာက္ေတာင္ မီးဖိုထဲေရာက္ရင္ေတာ္ၿပီ၊ ကိုင္း…ကိုင္း”
အသက္မ႐ွဴႏိုင္ပဲ ဇြတ္အတင္းသာ ကၽြန္မေျပာရသည္။ ေရတြင္းနားမွ မီးဖိုထဲသို႔ ဟီးတိုက္၍ ဘယ္ပံုဘယ္နည္း ေရႊ႕ယူၾကရသည္ကို စာႏွင့္ေရးသားေဖာ္မျပဘဲ၊ ဓာတ္ပံုရိုက္၍သာ ျပဖို႔ေကာင္းေတာ့သည္။
မီးဖိုထဲေရာက္လာေသာအခါ တစ္ေတာင္ေတာ့ေက်ာ္ၿပီဟု ေအာက္ေမ့လိုက္ကာ ထိတ္မႊန္ပ်ေနသျဖင့္ အနာႏွင့္တည့္မည့္ အထက္ဆံုးလက္နက္ကို အလြယ္ဆံုးလည္း ျဖစ္ေအာင္ ဖုတ္္ပူမီးတိုက္ စဥ္းစားရသည္မွာ ေခါင္းကို ပူေျခာက္သြားသည္။ ဥေဒါင္း စင္ေရာ္ ၾကင္ေဖာ္ လင္းသက္ဟူသည့္ ေဆးပညာက ေပးထားသည့္လက္နက္ႏွင့္ တိုက္မွျဖစ္မည္။ ကၽြန္မတြင္ ေဆးမရွိ။
ေဆးလည္းေဆာင္မထား။ မီးဖိုထဲတြင္ရွိသည့္ ပစၥည္းမ်ားမွလြဲ၍ သူ႔အတြက္ အျခားကိုးကြယ္ အားထားစရာမရွိေတာ့ေပ။ ကမန္းကတန္း အေလာသံုးဆယ္ျဖစ္ေနေသာ ေဝဒနာကိုတိုက္ရန္ ပညာအရ ရွာေဖြကိုင္စြဲရမည့္ လက္နက္မ်ားမွာ
၁။ ငရုတ္သီးတစ္ေတာင့္၊
၂။ ေရွာက္သီးသၾကား၊
၃။ ေရနံ။
ကၽြန္မငယ္ရြယ္စဥ္က “ဆရာဆိုတာ ကိုင္မိတာ ေဆးျဖစ္ရတယ္” ဟု ၾကားဖူးနားဝ ရွိဖူးသည္။ သည္စကားမွာ လူတိုင္းပါးစပ္ဖ်ားတြင္ ထြန္းကားေသာ စကားတစ္ရပ္လည္းျဖစ္သည္။ ထိုစဥ္က ဆရာ့လက္ႏွင့္ကိုင္လိုက္ရင္ ေဆးျဖစ္သြားတာကိုေျပာတာလားဟု သည္လိုဘဲ ထင္မွတ္မိခဲ့သည္။
ေဆးပညာကိုသင္ယူလိုက္စားမွပင္ ဆရာဆိုတာ အမႈန္႔၊ အရည္၊ ေဆးရွိမွ ဆရာမဟုတ္ဘဲ တည့္တာ မတည့္တာကို ပိုင္းျခားနားလည္ၿပီးကိုင္တတ္ရင္ ဘယ္အရာဝတၳဳကိုမဆို ေဆးပဲဟု နားလည္သြားသည္။
ကိုင္ကတည္းက ကိုင္သည့္အရာဝတၳဳမွာ ေဆးဖက္အသံုးဝင္တာကို ကုိင္သည့္ အဓိပၸာယ္ သေဘာေပါက္ေတာ့သည္။
လူနာမီးဖိိုထဲေရာက္လွ်င္ပင္ ေၾကာက္လန္႔ဖြယ္ရာ ႐ုပ္ဆင္းပ်က္လာသည္။ “ ဖယ္.. ဖယ္၊ အားလံုးဖယ္ၾက” ဟု လူေတြကို ရွဲလိုက္ၿပီးေနာက္ င႐ုတ္သီးေတာင့္ကို ေရစည္ပုိင္းထဲသို႔ လွမ္းႏွစ္လိုက္ကာ လက္ႏွင့္ဖ်စ္၍ အရည္ရလွ်င္ မ်က္ခြံကို တြန္းမကာ မ်က္စိထဲသို႔ င႐ုတ္သီး ရည္မ်ား ၫွစ္ခ်လိုက္သည္။ မ်က္စိထဲ င႐ုတ္သီးရည္ဝင္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္ သူ႔သြားႏွင့္ တအားကိုက္ထားေသာ သူ႔လွ်ာကိုလႊတ္လိုက္ေလသည္။ တစ္ကိုယ္လံုး ေရခဲတံုးႀကီးကဲ့သို႔ ေအးစက္၍ေတာင့္ေနသည္။ မီးခဲထဲတြင္ ေရနံထည့္၍ အခိုးမ်ား ႏွာေခါင္းထဲသို႔ လံုးဝင္ေအာင္ မႈိင္းတိုက္ေပးရေလသည္။ ကၽြန္မအဖို႔ အသက္မ႐ွဴရဲေလာက္ေအာင္ တထိတ္ထိတ္ တဖိိုဖို ျဖစ္ခဲ့ရေသာ ညျဖစ္သည္။ သူ႔အတြက္စိုးရိမ္ရသည္မွာ မေျပာဖြယ္ႏိုင္။ အကယ္၍ တစ္စံုတစ္ခုျဖစ္သြားပါက မနက္က်လွ်င္ သည္အိမ္မွာ အသုဘအိမ္ မုခ်ျဖစ္ရေတာ့မည္။ အသက္မေပ်ာက္သည့္တိုင္ ေဝဒနာမသက္သာဘူးဆိိုပါက အ႐ုဏ္တက္ႂကြလာမည့္ ကိုယ္ေတာ္မ်ားအား ကန္ေတာ့ဆြမ္းပါ ဘုရားဟု လုပ္ရၿပီးလွ်င္ မိုးလင္းေရာက္လာၾကမည့္ ပရိတ္သတ္ကို ဘယ္လိုမ်က္ႏွာျပရမည္ မသိေတာ့ေပ။
ညဦးက င႐ုတ္သီးႏွင့္ ဆီသာလံုးထားသည့္ ဆိတ္သား၊ ၾကက္သား ဟင္းအိုးႏွစ္အိုးသာ ရွိသည္။ ေထာပတ္ထမင္းလည္း မခ်က္ရေသး၊ အျခားဟင္းရန္မ်ားလည္း မကိိုင္ရေသး။ အဖက္ဖက္ဆံု၍ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ ဗ်ာပါဒမ်ားေနရသည့္ၾကားထဲ ဘယ္ေနရာက ေခါက္လိုက္ မွန္းမသိ၊ နာရီသံေခ်ာင္း ႏွစ္ခ်က္ေခါက္သံၾကားရသျဖင့္ ေခါင္းကိုေခါက္လိုက္သလားပင္ မွတ္ထင္လိုက္ရသည္။
လူနာေဘးတြင္ကပ္ထိုင္လ်က္ ပါးစပ္ကိုအတင္းဖြင့္၍ ပါးစပ္ထဲသို႔ဝင္ေအာင္ ေရွာက္ရည္ႏွင့္ သၾကားေဖာ္ထားသည့္ အရည္ကို မရပ္မနား အစက္ခ်ေပးေနရသည္။
ထိုအခ်ိန္၌ လူမမာကလြဲ၍ အျခားဘာကိုမွ လွည့္မၾကည့္ေတာ့။ အိမ္ကကားႏွင့္ပင့္လာေသာ သူတို႔ဆရာကို လွည့္၍မွ်ပင္မၾကည့္အားႏိုင္ဘဲ ဆရာအနားေရာက္လာသံ ၾကားၾကားျခင္း
“ ဆရာ့ကို ျပန္ပို႔လိုက္ပါ၊ ဒီမွာကၽြန္မ ကုေနၿပီ၊ ကိစၥမရွိဘူး၊ အခုသက္သာသြားမယ္” ဟုေျပာလိုက္ရာ အေဒၚႀကီးက ကၽြန္မနားနားကပ္၍ “ တူမရယ္ သက္သာပါ့မလား၊ ျဖစ္ပါ့မလား” ဟု တုန္တုန္ယင္ယင္ ေမးေနျပန္ေခ်သည္။ “ အို.. ေပ်ာက္မယ္စိတ္ခ်၊ အခုေပ်ာက္မွာ”
လူမမာမွာ အလွ်ဥ္းသတိမရေသးေပ။ ကိုယ္ေတြ လက္ေတြမွ လႈပ္ႏိုင္ပါေတာ့မလားဟု စိတ္မခ်ႏိုင္သျဖင့္ လက္ကိုခဏခဏဆုပ္ကိုင္ကာ ၾကည့္မိသည္။ ကားထြက္သြားသံ ၾကားရမွ ဆရာေတာ့ျပန္ၿပီဟု သတိျပဳမိသည္။ လူနာအား မည္မွ်အာ႐ုံစိုက္ လံုးပမ္းရျခင္း၊ ေလငန္းႏွင့္ ကၽြန္မစြန္႔စြန္႔စားစား ဘယ္လိုနပမ္းလံုးေနရျခင္းမွာ အနားကသူမ်ား သိခ်င္မွ သိေပမည္။ အရွိန္ႏွင့္ေျပးေနေသာ ကားေနာက္သိို႔ ကၽြန္မအမီိေျပးလိုက္ေနရသလို ေမာဟိုက္ပင္ပန္း လွေခ်သည္။ ကၽြန္မဘက္သို႔ပါလာလိုက္၊ သူ႔ဘက္သို႔ပါသြားလိုက္ႏွင့္ ေလငန္းႏွင့္ ကၽြန္မမွာ သူတစ္ျပန္ ငါတစ္ျပန္ျဖစ္ေနၾကသည္။ လူနာ၏အရိပ္အကဲကို တစ္စကၠန္႔မွ် အလစ္မေပးဘဲ မွန္ၾကည့္သလိုၾကည့္ကာ စိတ္ရွိလက္ရွိေနာက္ေအာင္ တိုက္ေန၏။
ကၽြန္မသင္ယူထားေသာ ေဆးပညာဓာတ္သေဘာကား ေရမ်ားေရႏိုင္၊ မီးမ်ားမီးႏိုင္ျဖစ္၍ ထက္ျမက္သည့္ ဓာတ္ႏွင့္ ကၽြန္မႏိုင္ေအာင္လုပ္ဖို႔သာ အဓိကျဖစ္ေပသည္။
“ တမလြန္ဘဝသို႔ ေျပာင္းသြားေသာ ခင္ပြန္းသည္အား၎၊ ကုိယ္ေစာင့္နတ္…… အိမ္ေစာင့္နတ္….” ကၽြန္မသည္တုန္ယင္ေသာလက္ႏွင့္ ေမာင္းေထာင္ခြက္ထဲသုိ႔ ေရစက္သြန္း ခ်ေနသည္။ ပန္းေတင္းဆရာေတာ္ႀကီး တိုင္ေပးသည့္အတိုင္း ႏႈတ္မွေရစက္ခ်လိုက္ဆိုရင္း ကၽြန္မ၏ ငါးႏွစ္ေျမာက္အလွဴ မပ်က္မကြက္ ထေျမာက္ေအာင္ျမင္သြားျခင္းအတြက္ ရင္ထဲတြင္သိမ့္ခါလ်က္ ႏွစ္ၿခိဳက္အားရ ျဖစ္ေန၏။ အ႐ုဏ္တက္သံဃာေတာ္မ်ား စားၾကေသာဆြမ္းႏွင့္ ထိုေန႔နံနက္က ႂကြလာၾကသည့္ မိတ္ေဆြပရိတ္သတ္အေပါင္းတို႔ သံုးေဆာင္သြားၾကေသာ ထမင္းဟင္းလ်ာတို႔သည္ လူူဝဝႀကီး အခ်ိန္မီထခ်က္ေပးေသာ ထမင္းဟင္းလ်ာမ်ား ျဖစ္ေပသတည္း။
ေလငန္းေရာဂါစာမ်ား ဖတ္႐ႈၿပီးေနာက္ အျခားေရာဂါေဝဒနာသည္မ်ား၏ စာမ်ားကို တစ္ေစာင္ၿပီးတစ္ေစာင္ ဖတ္ေနျပန္သည္။ တစ္ဖုိင္တြဲလံုးၿပီးသြားေသာအခါ စာပံုႀကီးကို ယေန႔စာျပန္ေတာ့အံ့ဟု ဖိုင္တြဲကို ေမွာက္လိုက္ေလသည္။ ေအာက္ဘက္အဆံုးတြင္ ေရာက္ေနေသာ ေရွးဦိးစြာေရာက္သည့္စာကစ၍ အစဥ္လိုက္ တစ္ေစာင္ၿပီးတစ္ေစာင္ ျပန္စာေရးၾကည့္သည္။ သူ၏ ေဝဒနာကိုခ်ိန္ဆလွ်က္ ဓာတ္စာေပး၊ နည္းေပး ေရးသား ျပန္ၾကားရမည္ျဖစ္သည္။ ထိုေန႔က ကၽြန္မျပန္ၾကားလိုက္ေသာစာမ်ားကို တစ္ဆယ့္ငါးေစာင္ ေလာက္ ဆက္တိုက္ေရးသားၿပီးသည့္အခါ လက္ေညာင္းၿပီး ဦးေႏွာက္ပူသြားေတာ့သည္။ ေနာက္ထပ္၍ ေရးရမည့္စာမ်ားမွာ တစ္ရာေက်ာ္ေလာက္ ျပန္ရမည္ျဖစ္ေနသည္။ က်န္စာမ်ားကို တစ္ေန႔စီ နည္းနည္းေရးျပန္သြားမည္ဟု ထားလိုက္ရျပန္သည္။ ဤအတြင္း ဂႏၳဝင္အတြက္ ပံုႏွိပ္စက္ႀကီးမွာ တိုက္ေပၚသိို႔ေရာက္လာေခ်သည္။ ပံုႏွိပ္စက္ႀကီးေရာက္လာ၍ ဂ်ာနယ္ျပန္ထုတ္ရန္ ျဖစ္လာျပန္သည္။ စာေတြျပန္ခ်ိန္မရႏိုင္ေသးသည့္အတြင္း လူနာမ်ားမွာ ေန႔စဥ္လာေရာက္ေနၾကသည္က တစ္ဖက္၊ ေနာက္ထပ္လည္း စာေတြေရာက္ေနျပန္ေလရာ တစ္ေန႔ထက္တစ္ေန႔ မို႔ေနေသာ ဖိုင္တြဲႀကီးကိုၾကည့္၍ ကၽြန္မဘက္က ဝတၱရားပ်က္ကြက္ ျခင္းကို ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲဟု စိတ္မသက္မသာျဖစ္မိသည္။ ရပ္ေဝးရပ္နီးလူမ်ားအား ဓာတ္စာေပး၊ နည္းေပးရံုႏွင့္ မျဖစ္။ ေဆးဝါးပါရိွဖို႔လိုေသး၍ ေဆးျပႆနာကလည္း ရွိေသးသည္။
ေနာက္ဆံုး ကၽြန္မ၏အေျခအေနမွာ ဂ်ာနယ္ခ်ည္း ထုတ္ေန၍မျဖစ္။ ေဆးတိုက္ဖြင့္၍ ေဆးလည္းကုမွ ျဖစ္ေတာ့မည့္ပံု ျဖစ္ေနေပေတာ့သတည္း။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ ျမန္မာ့ေဆးပညာစာအုပ္မွ ကူးယူမွ်ေဝပါသည္။
မူရင္းပန္းခ်ီပိုင္ရွင္မွာ သစ္နက္ဆူး ျဖစ္ပါသည္။
Sunday, December 21, 2008
တိုးတက္ျခင္း၏ ေနာက္ကြယ္မွာ....
ကၽြန္မ ဒီအေၾကာင္းအရာကို ေရးဖို႔ စဥ္းစားေနတာ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အခ်ိန္မရလို႔ အခုမွေရးတင္လိုက္ရတာပါ။ တကယ္ဆို ကၽြန္မ အခုေရာက္ရွိေနတဲ့ေနရာဟာ ကမၻာမွာ ေခတ္မီတိုးတက္မႈအရွိဆံုးလို႔ ေျပာရမဲ့ႏိုင္ငံမွာပါ။ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြ ေခတ္မီ တိုးတက္ေနတယ္ ဆိုတာကေတာ့ ျငင္းလို႔မရႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာ ၾကည့္တဲ့အခါ ေကာင္းတာေတြတိုးတက္လာတာရွိသလို မေကာင္းတာေတြလဲ တိုးတက္ ေနတာေတြ႔ရပါတယ္။ လူတစ္ေယာက္မွာ အဓိကအေရးအႀကီးဆံုးလို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ က်န္းမာေရးကိစၥကို ေခတ္မီတိုးတက္မႈေတြနဲ႔ ကၽြန္မသိထားသေလာက္ ယွဥ္ျပခ်င္ပါတယ္။ ပထမဆံုး အခုကၽြန္မလုပ္ေနတဲ့အလုပ္နဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးခ်င္ပါတယ္။ ရုပ္ဝတၳဳပစၥည္းေတြ ေခတ္မီတိုးတက္ေနေပမဲ့ လူေတြရဲ႕က်န္းမာေရးဟာ တေန႔တျခား ဆုတ္ယုတ္လာေနတာ ေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါေတြေျပာေနလို႔ ကၽြန္မကို က်န္းမာေရးသုေတသနျပဳေနသူလို႔ မထင္လိုက္ပါနဲ႔ဦး။ ကၽြန္မအခုလုပ္ေနတဲ့ အလုပ္နဲ႔ေတာ့ ဆက္စပ္ေနတာအမွန္ပါ။ ကၽြန္မတို႔ကုမၸဏီ(ကၽြန္မက စက္ရံုလို႔ေခၚရတာကို ပိုႀကိိဳက္တယ္) က ေဆးရံု(ခြဲစိတ္ခန္း)သံုး အေထာက္အကူျပဳပစၥည္း ထုတ္လုပ္တဲ့ စက္ရံုပါ။
ထုတ္လုပ္တဲ့ပစၥည္းအမ်ဳိးအစားက ဦးေႏွာက္၊ ႏွလံုး ေသြးေၾကာေတြ အဆီပိတ္ၿပီး က်ဥ္းေနတာေတြကို ျပန္ခ်ဲ႕ေပးတဲ့ အေထာက္ကူျပဳ ကိရိယာေတြ ထုတ္လုပ္တာပါ။ အဲ့ဒါေတြက အမ်ဳိးအစားေလးမ်ဳိးရွိိပါတယ္။ အဆီပိတ္တာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သံုးမ်ဳိးျဖစ္ၿပီး၊ ေသြးခဲလိုမ်ဳိးပိတ္ေနတာကို ထုတ္ယူတာက တမ်ဳိးပါ။ ေသြးေၾကာထဲ အဆီပိတ္ေနတဲ့ေနရာကိို ေသြးေၾကာမႀကီးကတဆင့္ အရင္းလက္ကိုင္မွာ ကြန္ထရိိုးပါတဲ့ ဝါယာကိုသြင္းၿပီး ေသြးေၾကာ တေလ်ာက္ ခလုပ္ကို လိုသလိုထိန္းကိုင္ၿပီး ျပဳျပင္ရမဲ့ေနရာမွာ အဆီအမ်ဳိးအစားကုိလိုက္ၿပီး ျပဳလုပ္ေပးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေပ်ာ့ေနေသးတဲ့အဆီ အမ်ဳိးအစား ဆိုရင္ ပိုက္ေခါင္းပံုစံ ဝါယာေလးကို အဆီေတြကို တြန္းကန္ဖယ္ရွားေပးထားၿပီး ေသြးေၾကာကို ခ်ဲ႕ေပးထားပါတယ္။ ပိုက္ေခါင္းပံုစံဝါယာေလးက စဝင္သြားတုန္းက သံေခ်ာင္းကေလးလို အပိတ္ကေလးျဖစ္ေပမဲ့ အသံုးျပဳရမဲ့ေနရာမွာသူ႕ကိုဖြင့္လိုက္ရင္ ေဖာင္းႂကြပြင့္ထြက္လာတဲ့ သံဇကာပံုစံ ပိုက္ေခါင္းေလးပါ။ ေနာက္အမ်ဳိးအစားကေတာ့ နည္းနည္းမာတဲ့ အဆီအမ်ဳိးအစား အတြက္ပါ။ အဲ့ဒါကေတာ့ ပံုစံႏွစ္မ်ဳိးရွိပါတယ္။ ပထမတမ်ဳိးက လြန္ပံုစံမ်ဳိးဝါယာရဲ႕အဖ်ားမွာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားၿပီိး ဝါယာကို မႊတ္ေနေအာင္လည္ေစၿပီး အဆီေတြကို အမႈန္ျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္တဲ့နည္းပါ။ ေနာက္တခုကေတာ့ ဝါယာအတြင္းထဲမွာ ဓားခပ္ထက္ထက္လိုမ်ဳိး ထည့္ထားၿပီး အဆီေတြကို ျခစ္ယူသြားတဲ့ပံုစံပါ။ ေနာက္ဆံုး ေသြးခဲလိုအရာမ်ဳိး ဆို႔ေနတာကို ဝါယာအလိမ္ေလးကို ေသြးခဲထဲနစ္ဝင္ေစၿပီး ပါသြားတဲ့ႁပြန္ထဲကို ဆြဲသြင္းတဲ့နည္းပါ။
ကၽြန္မလုပ္ရတာကေတာ့ ေသးငယ္လွတဲ့ ပလက္တီနာမ္ဝါယာပါ။ ပင့္ကူမွ်င္ေလာက္ရွိတဲ့ ပလက္တီနာမ္ႀကိဳးမွ်င္ေလးကို ဆံပင္ေလာက္ရွိတဲ့ ဝါယာေလးေတြလုပ္ရတာပါ။
အခုလို ကမၻာ့စီးပြားေရးပ်က္ကပ္ ေရာက္ေနခ်ိန္ အျခားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ ေဒဝါလီခံရ၊ အလုပ္သမားေတြ ေလွ်ာ့ခ်ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႔စက္ရံုက လူသစ္ေတြလို၊ အေဆာက္ အဦးေတြတိုးခ်ဲ႕နဲ႔ ကၽြန္မတို႔မွာလည္း အခ်ိန္ပိိုေတြဆင္းေနရလို႔ နားခ်ိန္ေတာင္မရွိိသလိုျဖစ္ေန ပါတယ္။ ေခတ္မီတိုးတက္ေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ေရာဂါေတြဘယ္ေလာက္မ်ားေနသလဲဆိုတာ ဒီစက္ရံုက စီးပြားေရးေကာင္းေနတာကိုၾကည့္ရင္ သိသာပါတယ္။
ေခတ္မီစက္ပစၥည္းေတြနဲ႔ ခြဲစိတ္ကုသခံရင္း အခန့္မသင့္ရင္ အသက္ပါပါသြားခဲ့တဲ့ ဥပမာေတြ႔လည္းေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ေမြးရာပါ ႏွွလံုးေသြးေပါက္က်ယ္ေနတဲ့ အမတစ္ေယာက္ဟာ အလုပ္ပင္ပင္ပန္းပန္း မလုပ္ႏိုင္တာကလြဲလို႔ တသက္လံုးက်န္းက်န္းမာမာေနလာခဲ့ရာက အသက္ ၅၀ေက်ာ္မွ ဒီႏိုင္ငံေရာက္လာၿပီး ခြဲစိတ္ကုသခံလိုက္ရင္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္လာမယ္ ဆိုတဲ့အတြက္ ခြဲစိတ္လိုက္မွ အသက္ပါ ပါသြားခဲ့တာေတြ၊ မ်က္လံုးေလးတဖ်တ္ဖ်တ္ ပိတ္လိုက္ဖြင့္လိုက္နဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီး အနည္းငယ္ေလးက်ဥ္းေနတာကလြဲလို႔ အားလံုးက်န္းမာေနတဲ့ ၁၁ ႏွစ္အရြယ္ကေလးတစ္ေယာက္ ဒီႏိိုင္ငံမွာ ခြဲစိတ္ကုသခံရင္းနဲ႔ ဦးေႏွာက္ထဲ ပိုးဝင္ၿပီး ေသဆံုးသြားရတာေတြဟာ ေခတ္မီစက္ကရိယာေတြ၊ နည္းပညာေတြကို မ်က္စိစံုမွိတ္ ယံုၾကည္လက္ခံဖို႔ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားစရာျဖစ္လာပါတယ္။ စာေရးဆရာမ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလးဟာ သမီးေျခေထာက္တစ္ဖက္နဲ႔ ေယာက္်ားရဲ႕အသက္ကိုေပးလိုက္ရၿပီးမွ ျမန္မာ့ ေဆးပညာဘက္ကို လွည့္လာခဲ့ရာက ေရဆံုးေရဖ်ားလိုက္ၿပီး ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ေရာက္ေနၾကတဲ့ လူနာအမ်ားအျပားကို ကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အကယ္၍သာ အခုခ်ိန္ထိ ဆရာမႀကီးရွိဦိးမယ္ဆိုရင္ ပညာေပးနည္းပါးမႈေၾကာင့္ မကူးစက္သင့္ဘဲ ကူးစက္ခံေနၾကရၿပီး ေဆးဝါးလံုေလာက္စြာမရၾကဘဲ ပစ္ပယ္ခံထားၾကရတဲ့ (AIDS) ေရာဂါသည္ အမ်ားအျပားကို အစာလည္းေဆး ေဆးလည္းအစာဆိုတဲ့ ပုဂၢလပညတ္ဓာတ္ပညာနဲ႔ ကယ္တင္လိမ့္မယ္ဆိုတာ ကၽြန္မယံုၾကည္ထားပါတယ္။
ကၽြန္မဒီပုဂၢလပညတ္ဓာတ္က်မ္းကို ဘေလာ့မွာေရးတင္ေနျခင္းဟာ ဆရာမႀကီးရဲ႕ ေစတနာကို ေလးစားေသာအားျဖင့္ ဒီပညာရပ္ေတြ မ ပေပ်ာက္ေအာင္ရယ္ ျမန္မာျပည္မွ ေဆးဝါး လံုေလာက္စြာမရရွိၾကတဲ့ HIV ပိုးကူစက္ခံရတဲ့ (AIDS) ေဝဒနာသည္ေတြအတြက္ အေထာက္အကူရလိုရျငား ရည္ရြယ္၍တင္တာျဖစ္ၿပီး ျမန္မာျပည္တြင္းမွ ေဝဒနာရွင္မ်ား အေနနဲ႔ ျမန္မာေဆးဆရာမ်ားကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ရွာေဖြ၊ ကုသၾကေစခ်င္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကလည္း အေၾကာင္းရိွပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ႏွစ္ေက်ာ္ ၆ႏွစ္ဝန္းက်င္က မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရွိ ဆရာမႀကီး ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္ရဲ႕ ေဆးခန္းမွာ ျမန္မာ့ေဆးနဲ႔ ဒီေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္းသြားသူတဦးကို ကၽြန္မေတြ႔ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေသြးလာလွ်ဴတဲ့ စက္ရံုအလုပ္သမား တဦးမွာ (HIV) ပိုးရွိေနတာကို ေသြးလွ်ဴတဲ့အခ်ိန္မွ သူသိသြားတာပါ။ အဲ့ဒီလိုသိၿပီး ေနာက္ပိုင္း သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူဟာစိတ္ဖိစီးမႈမ်ားၿပီး ေရာဂါေတြဝင္လာကာ ထင္မွတ္မထား ေလာက္ေအာင္ ပိန္ခ်ဳံးက်သြားပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္း ယခင္႐ုပ္ကိုပင္ မမွတ္မိေတာ့တဲ့ အထိျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ သူ႔ကိုမေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔လည္း သူေသၿပီထင္ၿပီး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကိုခင္မင္ ၾကေပမဲ့လည္း ဘာမွမကူညီႏိုင္ၾကပါဘူး။ သတၱဝါတခု၊ ကံတခုပဲေလ ဆိုၿပီး သံေဝဂရေန ၾကပါတယ္။ ဒီေရာဂါက ပညာေပးမႈအားနည္းလွတဲ့ ျမန္မာျပည္သားေတြအေပၚ အေျခအေန အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ကူးစက္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈဆိုၿပီး ေျပာလို႔လဲမရပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ဟာ မိမိိတို႔ကိုယ္တိုင္ မဟုတ္မဟတ္ ေလာ္မာလို႔မဟုတ္ဘဲ ဘုမသိ ဘမသိနဲ႔ ကူးစက္ခံသြားရတာ။ အဲ့ဒီလို ကူးစက္ခံရၿပီဆိုရင္လည္း ပတ္ဝန္းက်င္က ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕တာခံရၿပီး ေရွာင္ဖယ္သြား တတ္ၾကေတာ့ ေရာဂါသည္ေတြက စိတ္အင္အားပါက်ဆင္းလာၾကၿပီး ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေရာဂါ ဖိစီးခံၾကရပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေသဆံုးတဲ့အထိျဖစ္သြားၾကပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔မ်က္ေစ့ေအာက္က ေပ်ာက္သြားခဲ့တဲ့ စက္႐ံုအလုပ္သမားေလးဟာ ၆လ ေလာက္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ယခင္ က်န္းမာတဲ့ပံုစံအတိုင္း ကၽြန္မတို႔ေရွ႕ကို ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔ကိိုသိၾကသူအားလံုးဟာ တအံ့တၾသျဖစ္ၾကရၿပီး ဘယ္ကေနဘယ္လို ဒီလို အေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာသလဲဆိုတာ ကိိုေမးျမန္းၾကည့္ၾကတဲ့အခါ….
သူဟာ ေသလူတေယာက္အျဖစ္နဲ႔ သူ႔ရပ္ရြာကိုျပန္သြားခဲ့ခ်ိန္မွာ မထင္မွတ္ပဲ ေတာလမ္း တေနရာမွာ ရေသ့လိုဝတ္စားထားတဲ့ ဆရာတေယာက္က သူကုသေပးမယ္ဆိုၿပီး ကုေပးရာက ေပ်ာက္ကင္းခဲ့တာလို႔ ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လိုေဆးေတြနဲ႔ ကုေပးခဲ့တာလည္းဆိုေတာ့ ေတာထဲက သစ္ဥ၊ သစ္ဖုေတြကို ျပဳတ္တ္ိုက္တာကေန ေပ်ာက္ကင္းခဲ့တာလို႔ ေျပာပါတယ္။ ေဆးခန္းမွာ ေသြးျပန္စစ္ေတာ့လည္း HIV ပိုးကရွိေနေသးေပမဲ့ အျခားဘာေရာဂါမွေတာ့ မရွိေတာ့တာကို အံ့ၾသစြာေတ႔ြခဲ့ရပါတယ္။ ခုခံအားက်ဆင္းတဲ့ပိုးကူးစက္ခံေနရေပမဲ့ ျမန္မာ့ေဆးအစြမ္းနဲ႔ သူဟာ ေရာဂါေတြကို ခံႏိုင္ရည္ရွိေနပါတယ္။ သူ႔ကိုနမူနာၾကည့္ၿပီး ဆရာမႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသာ သက္ရွိ္ထင္ရွားရွိေနေသးရင္ ဒီေရာဂါေဝဒနာသည္ ေတြကို ေပ်ာက္ကင္းခ်မ္းသာေစမွာ အေသအခ်ာပဲလုိ႔ ထင္မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာမႀကီးရဲ႕ ေဆးပညာ ေဆာင္းပါးေတြနဲ႔အတူ ဆရာႀကီးဦးသာတင့္ရဲ႕ ပုဂၢလပညတ္ အေျခခံဓာတ္က်မ္းကို တင္ျပေပးေနခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေဆးပညာကို ေလ့လာလိုက္စားျခင္းျဖင့္ ေရာဂါေဝဒနာမ်ား သက္သာေပ်ာက္ကင္းလိမ့္မယ္လို႔လဲ ယံုၾကည္ထားပါတယ္။
ဒီယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ပဲ ပုဂၢပညတ္ဓာတ္က်မ္းရဲ႕ အေျခခံေတြကို အမ်ားသိၾကရေအာင္ မွ်ေဝေပးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဆက္လက္ၿပီး မွ်ေဝသြားဖို႔အစီအစဥ္ေတြလည္းရွိပါေသးတယ္။ ဆရာမႀကီးရဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြဟာ ေဆးကုသမႈ ပညာရပ္ေတြျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ဒါေတြကိုလည္း မွ်ေဝသြားပါဦးမယ္။ ဒါ့အျပင္ ဆရာႀကီးဦးသာတင့္ရဲ႕ အေျခခံဓာတ္က်မ္းမွ အိုင္ကေလာင္ဆရာလႈိင္ရဲ႕ ကုသပံုမ်ား၊ ျပဳစားပံုမ်ားကိုလည္း ေဝေဝဆာဆာ ေရးသားေဖာ္ျပ သြားပါဦးမယ္။
လာေရာက္ဖတ္႐ႈသူမိတ္ေဆြမ်ားကို
အစဥ္ေလးစားလ်က္
ထုတ္လုပ္တဲ့ပစၥည္းအမ်ဳိးအစားက ဦးေႏွာက္၊ ႏွလံုး ေသြးေၾကာေတြ အဆီပိတ္ၿပီး က်ဥ္းေနတာေတြကို ျပန္ခ်ဲ႕ေပးတဲ့ အေထာက္ကူျပဳ ကိရိယာေတြ ထုတ္လုပ္တာပါ။ အဲ့ဒါေတြက အမ်ဳိးအစားေလးမ်ဳိးရွိိပါတယ္။ အဆီပိတ္တာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ သံုးမ်ဳိးျဖစ္ၿပီး၊ ေသြးခဲလိုမ်ဳိးပိတ္ေနတာကို ထုတ္ယူတာက တမ်ဳိးပါ။ ေသြးေၾကာထဲ အဆီပိတ္ေနတဲ့ေနရာကိို ေသြးေၾကာမႀကီးကတဆင့္ အရင္းလက္ကိုင္မွာ ကြန္ထရိိုးပါတဲ့ ဝါယာကိုသြင္းၿပီး ေသြးေၾကာ တေလ်ာက္ ခလုပ္ကို လိုသလိုထိန္းကိုင္ၿပီး ျပဳျပင္ရမဲ့ေနရာမွာ အဆီအမ်ဳိးအစားကုိလိုက္ၿပီး ျပဳလုပ္ေပးတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေပ်ာ့ေနေသးတဲ့အဆီ အမ်ဳိးအစား ဆိုရင္ ပိုက္ေခါင္းပံုစံ ဝါယာေလးကို အဆီေတြကို တြန္းကန္ဖယ္ရွားေပးထားၿပီး ေသြးေၾကာကို ခ်ဲ႕ေပးထားပါတယ္။ ပိုက္ေခါင္းပံုစံဝါယာေလးက စဝင္သြားတုန္းက သံေခ်ာင္းကေလးလို အပိတ္ကေလးျဖစ္ေပမဲ့ အသံုးျပဳရမဲ့ေနရာမွာသူ႕ကိုဖြင့္လိုက္ရင္ ေဖာင္းႂကြပြင့္ထြက္လာတဲ့ သံဇကာပံုစံ ပိုက္ေခါင္းေလးပါ။ ေနာက္အမ်ဳိးအစားကေတာ့ နည္းနည္းမာတဲ့ အဆီအမ်ဳိးအစား အတြက္ပါ။ အဲ့ဒါကေတာ့ ပံုစံႏွစ္မ်ဳိးရွိပါတယ္။ ပထမတမ်ဳိးက လြန္ပံုစံမ်ဳိးဝါယာရဲ႕အဖ်ားမွာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားၿပီိး ဝါယာကို မႊတ္ေနေအာင္လည္ေစၿပီး အဆီေတြကို အမႈန္ျဖစ္သြားေအာင္ လုပ္တဲ့နည္းပါ။ ေနာက္တခုကေတာ့ ဝါယာအတြင္းထဲမွာ ဓားခပ္ထက္ထက္လိုမ်ဳိး ထည့္ထားၿပီး အဆီေတြကို ျခစ္ယူသြားတဲ့ပံုစံပါ။ ေနာက္ဆံုး ေသြးခဲလိုအရာမ်ဳိး ဆို႔ေနတာကို ဝါယာအလိမ္ေလးကို ေသြးခဲထဲနစ္ဝင္ေစၿပီး ပါသြားတဲ့ႁပြန္ထဲကို ဆြဲသြင္းတဲ့နည္းပါ။
ကၽြန္မလုပ္ရတာကေတာ့ ေသးငယ္လွတဲ့ ပလက္တီနာမ္ဝါယာပါ။ ပင့္ကူမွ်င္ေလာက္ရွိတဲ့ ပလက္တီနာမ္ႀကိဳးမွ်င္ေလးကို ဆံပင္ေလာက္ရွိတဲ့ ဝါယာေလးေတြလုပ္ရတာပါ။
အခုလို ကမၻာ့စီးပြားေရးပ်က္ကပ္ ေရာက္ေနခ်ိန္ အျခားစီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြ ေဒဝါလီခံရ၊ အလုပ္သမားေတြ ေလွ်ာ့ခ်ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကၽြန္မတို႔စက္ရံုက လူသစ္ေတြလို၊ အေဆာက္ အဦးေတြတိုးခ်ဲ႕နဲ႔ ကၽြန္မတို႔မွာလည္း အခ်ိန္ပိိုေတြဆင္းေနရလို႔ နားခ်ိန္ေတာင္မရွိိသလိုျဖစ္ေန ပါတယ္။ ေခတ္မီတိုးတက္ေနတဲ့ ေခတ္ႀကီးမွာ ေရာဂါေတြဘယ္ေလာက္မ်ားေနသလဲဆိုတာ ဒီစက္ရံုက စီးပြားေရးေကာင္းေနတာကိုၾကည့္ရင္ သိသာပါတယ္။
ေခတ္မီစက္ပစၥည္းေတြနဲ႔ ခြဲစိတ္ကုသခံရင္း အခန့္မသင့္ရင္ အသက္ပါပါသြားခဲ့တဲ့ ဥပမာေတြ႔လည္းေတြ႔ခဲ့ရပါတယ္။ ေမြးရာပါ ႏွွလံုးေသြးေပါက္က်ယ္ေနတဲ့ အမတစ္ေယာက္ဟာ အလုပ္ပင္ပင္ပန္းပန္း မလုပ္ႏိုင္တာကလြဲလို႔ တသက္လံုးက်န္းက်န္းမာမာေနလာခဲ့ရာက အသက္ ၅၀ေက်ာ္မွ ဒီႏိုင္ငံေရာက္လာၿပီး ခြဲစိတ္ကုသခံလိုက္ရင္ အလုပ္လုပ္ႏိုင္လာမယ္ ဆိုတဲ့အတြက္ ခြဲစိတ္လိုက္မွ အသက္ပါ ပါသြားခဲ့တာေတြ၊ မ်က္လံုးေလးတဖ်တ္ဖ်တ္ ပိတ္လိုက္ဖြင့္လိုက္နဲ႔ ျဖစ္ေနၿပီး အနည္းငယ္ေလးက်ဥ္းေနတာကလြဲလို႔ အားလံုးက်န္းမာေနတဲ့ ၁၁ ႏွစ္အရြယ္ကေလးတစ္ေယာက္ ဒီႏိိုင္ငံမွာ ခြဲစိတ္ကုသခံရင္းနဲ႔ ဦးေႏွာက္ထဲ ပိုးဝင္ၿပီး ေသဆံုးသြားရတာေတြဟာ ေခတ္မီစက္ကရိယာေတြ၊ နည္းပညာေတြကို မ်က္စိစံုမွိတ္ ယံုၾကည္လက္ခံဖို႔ ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားစရာျဖစ္လာပါတယ္။ စာေရးဆရာမ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ မမေလးဟာ သမီးေျခေထာက္တစ္ဖက္နဲ႔ ေယာက္်ားရဲ႕အသက္ကိုေပးလိုက္ရၿပီးမွ ျမန္မာ့ ေဆးပညာဘက္ကို လွည့္လာခဲ့ရာက ေရဆံုးေရဖ်ားလိုက္ၿပီး ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ ေရာက္ေနၾကတဲ့ လူနာအမ်ားအျပားကို ကယ္တင္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အကယ္၍သာ အခုခ်ိန္ထိ ဆရာမႀကီးရွိဦိးမယ္ဆိုရင္ ပညာေပးနည္းပါးမႈေၾကာင့္ မကူးစက္သင့္ဘဲ ကူးစက္ခံေနၾကရၿပီး ေဆးဝါးလံုေလာက္စြာမရၾကဘဲ ပစ္ပယ္ခံထားၾကရတဲ့ (AIDS) ေရာဂါသည္ အမ်ားအျပားကို အစာလည္းေဆး ေဆးလည္းအစာဆိုတဲ့ ပုဂၢလပညတ္ဓာတ္ပညာနဲ႔ ကယ္တင္လိမ့္မယ္ဆိုတာ ကၽြန္မယံုၾကည္ထားပါတယ္။
ကၽြန္မဒီပုဂၢလပညတ္ဓာတ္က်မ္းကို ဘေလာ့မွာေရးတင္ေနျခင္းဟာ ဆရာမႀကီးရဲ႕ ေစတနာကို ေလးစားေသာအားျဖင့္ ဒီပညာရပ္ေတြ မ ပေပ်ာက္ေအာင္ရယ္ ျမန္မာျပည္မွ ေဆးဝါး လံုေလာက္စြာမရရွိၾကတဲ့ HIV ပိုးကူစက္ခံရတဲ့ (AIDS) ေဝဒနာသည္ေတြအတြက္ အေထာက္အကူရလိုရျငား ရည္ရြယ္၍တင္တာျဖစ္ၿပီး ျမန္မာျပည္တြင္းမွ ေဝဒနာရွင္မ်ား အေနနဲ႔ ျမန္မာေဆးဆရာမ်ားကို ယံုယံုၾကည္ၾကည္ ရွာေဖြ၊ ကုသၾကေစခ်င္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါကလည္း အေၾကာင္းရိွပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ႏွစ္ေက်ာ္ ၆ႏွစ္ဝန္းက်င္က မဲေဆာက္ၿမိဳ႕ရွိ ဆရာမႀကီး ေဒါက္တာစင္သီယာေမာင္ရဲ႕ ေဆးခန္းမွာ ျမန္မာ့ေဆးနဲ႔ ဒီေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္းသြားသူတဦးကို ကၽြန္မေတြ႔ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေသြးလာလွ်ဴတဲ့ စက္ရံုအလုပ္သမား တဦးမွာ (HIV) ပိုးရွိေနတာကို ေသြးလွ်ဴတဲ့အခ်ိန္မွ သူသိသြားတာပါ။ အဲ့ဒီလိုသိၿပီး ေနာက္ပိုင္း သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူဟာစိတ္ဖိစီးမႈမ်ားၿပီး ေရာဂါေတြဝင္လာကာ ထင္မွတ္မထား ေလာက္ေအာင္ ပိန္ခ်ဳံးက်သြားပါတယ္။ တျဖည္းျဖည္း ယခင္႐ုပ္ကိုပင္ မမွတ္မိေတာ့တဲ့ အထိျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပုိင္းမွာေတာ့ သူ႔ကိုမေတြ႔ရေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္မတို႔လည္း သူေသၿပီထင္ၿပီး ေမ့ေမ့ေပ်ာက္ေပ်ာက္ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ သူ႔ကိုခင္မင္ ၾကေပမဲ့လည္း ဘာမွမကူညီႏိုင္ၾကပါဘူး။ သတၱဝါတခု၊ ကံတခုပဲေလ ဆိုၿပီး သံေဝဂရေန ၾကပါတယ္။ ဒီေရာဂါက ပညာေပးမႈအားနည္းလွတဲ့ ျမန္မာျပည္သားေတြအေပၚ အေျခအေန အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ကူးစက္ႏိုင္တာေၾကာင့္ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈဆိုၿပီး ေျပာလို႔လဲမရပါဘူး။ တခ်ဳိ႕ဟာ မိမိိတို႔ကိုယ္တိုင္ မဟုတ္မဟတ္ ေလာ္မာလို႔မဟုတ္ဘဲ ဘုမသိ ဘမသိနဲ႔ ကူးစက္ခံသြားရတာ။ အဲ့ဒီလို ကူးစက္ခံရၿပီဆိုရင္လည္း ပတ္ဝန္းက်င္က ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕တာခံရၿပီး ေရွာင္ဖယ္သြား တတ္ၾကေတာ့ ေရာဂါသည္ေတြက စိတ္အင္အားပါက်ဆင္းလာၾကၿပီး ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ ေရာဂါ ဖိစီးခံၾကရပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေသဆံုးတဲ့အထိျဖစ္သြားၾကပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္မတို႔မ်က္ေစ့ေအာက္က ေပ်ာက္သြားခဲ့တဲ့ စက္႐ံုအလုပ္သမားေလးဟာ ၆လ ေလာက္ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္မွာ ယခင္ က်န္းမာတဲ့ပံုစံအတိုင္း ကၽြန္မတို႔ေရွ႕ကို ျပန္ေရာက္လာပါတယ္။ သူ႔ကိိုသိၾကသူအားလံုးဟာ တအံ့တၾသျဖစ္ၾကရၿပီး ဘယ္ကေနဘယ္လို ဒီလို အေျခအေနမ်ဳိးနဲ႔ ျပန္ေရာက္လာသလဲဆိုတာ ကိိုေမးျမန္းၾကည့္ၾကတဲ့အခါ….
သူဟာ ေသလူတေယာက္အျဖစ္နဲ႔ သူ႔ရပ္ရြာကိုျပန္သြားခဲ့ခ်ိန္မွာ မထင္မွတ္ပဲ ေတာလမ္း တေနရာမွာ ရေသ့လိုဝတ္စားထားတဲ့ ဆရာတေယာက္က သူကုသေပးမယ္ဆိုၿပီး ကုေပးရာက ေပ်ာက္ကင္းခဲ့တာလို႔ ေျပာျပခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္လိုေဆးေတြနဲ႔ ကုေပးခဲ့တာလည္းဆိုေတာ့ ေတာထဲက သစ္ဥ၊ သစ္ဖုေတြကို ျပဳတ္တ္ိုက္တာကေန ေပ်ာက္ကင္းခဲ့တာလို႔ ေျပာပါတယ္။ ေဆးခန္းမွာ ေသြးျပန္စစ္ေတာ့လည္း HIV ပိုးကရွိေနေသးေပမဲ့ အျခားဘာေရာဂါမွေတာ့ မရွိေတာ့တာကို အံ့ၾသစြာေတ႔ြခဲ့ရပါတယ္။ ခုခံအားက်ဆင္းတဲ့ပိုးကူးစက္ခံေနရေပမဲ့ ျမန္မာ့ေဆးအစြမ္းနဲ႔ သူဟာ ေရာဂါေတြကို ခံႏိုင္ရည္ရွိေနပါတယ္။ သူ႔ကိုနမူနာၾကည့္ၿပီး ဆရာမႀကီး ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးသာ သက္ရွိ္ထင္ရွားရွိေနေသးရင္ ဒီေရာဂါေဝဒနာသည္ ေတြကို ေပ်ာက္ကင္းခ်မ္းသာေစမွာ အေသအခ်ာပဲလုိ႔ ထင္မိပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆရာမႀကီးရဲ႕ ေဆးပညာ ေဆာင္းပါးေတြနဲ႔အတူ ဆရာႀကီးဦးသာတင့္ရဲ႕ ပုဂၢလပညတ္ အေျခခံဓာတ္က်မ္းကို တင္ျပေပးေနခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေဆးပညာကို ေလ့လာလိုက္စားျခင္းျဖင့္ ေရာဂါေဝဒနာမ်ား သက္သာေပ်ာက္ကင္းလိမ့္မယ္လို႔လဲ ယံုၾကည္ထားပါတယ္။
ဒီယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ပဲ ပုဂၢပညတ္ဓာတ္က်မ္းရဲ႕ အေျခခံေတြကို အမ်ားသိၾကရေအာင္ မွ်ေဝေပးခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ဆက္လက္ၿပီး မွ်ေဝသြားဖို႔အစီအစဥ္ေတြလည္းရွိပါေသးတယ္။ ဆရာမႀကီးရဲ႕ ေဆာင္းပါးေတြဟာ ေဆးကုသမႈ ပညာရပ္ေတြျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ဒါေတြကိုလည္း မွ်ေဝသြားပါဦးမယ္။ ဒါ့အျပင္ ဆရာႀကီးဦးသာတင့္ရဲ႕ အေျခခံဓာတ္က်မ္းမွ အိုင္ကေလာင္ဆရာလႈိင္ရဲ႕ ကုသပံုမ်ား၊ ျပဳစားပံုမ်ားကိုလည္း ေဝေဝဆာဆာ ေရးသားေဖာ္ျပ သြားပါဦးမယ္။
လာေရာက္ဖတ္႐ႈသူမိတ္ေဆြမ်ားကို
အစဥ္ေလးစားလ်က္
Friday, December 19, 2008
ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္မုန္းတဲ့ ၁၀ ခ်က္
ကိုသစ္နက္ဆူးက ကိုယ့္ကိုယ္ကို မုန္းတဲ့အခ်က္ ၁၀ခ်က္ေရးပါဆိုၿပီး တဂ္ လိုက္ေတာ့မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိ မုန္းတဲ့အခ်က္ေတြကို လိုက္ရွာၾကည့္မိတယ္။ သံုးရက္နဲ႔သံုးညတိတိ မအိပ္မေန ရွာေဖြစဥ္းစားရတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မုန္းေလာက္တဲ့အခ်က္ ရွာမေတြ႔ဘူးျဖစ္ေနတယ္။ အဲ့ ဒါေပမဲ့ မေကာင္းတဲ့အက်င့္ေတြေတာ့ ရွိတာေပါ့ေနာ္။ ဒါေတြကိုေရးခ်ရင္လဲ ရွိစုမဲ့စုမိတ္ေဆြ ေလးေတြမ်ား ကိုယ့္ကိုလန္႔ၿပီး ေရွွာင္သြားၾကမလား စိုးရိမ္မိေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုေလးစားရတဲ့ ဘေလာ့ဂါက တဂ္ လိုက္တာဆိုေတာ့လည္း ေရွာင္ခ်င္တဲ့လူ ေရွာင္သြားၾက ပါေစ ကိုယ့္မေကာင္းေၾကာင္းေလးေတာ့ေရးမွဆိုၿပီး ကဲ… ေရးၿပီ ကုိဆူးသစ္ေရ႕ ….
ကၽြန္မမွာက အေပါင္းသင္းမိတ္ေဆြ သိိပ္မရွိဘူး။ အေပါင္အသင္းလည္းမမက္ဘူး။ ငယ္ငယ္ ကတည္း သီးျခားေနခ်င္တဲ့ အက်င့္ရွွိတယ္။ အဲ့..ခင္မင္မိသြားၿပီဆိုရင္လည္း ေကာင္းေကာင္း ဆိုးဆိုး ဘာကိုမွမသိေတာ့ဘူး။ ငါ့သား၊ ငါ့သမီး၊ ငါ့လင္၊ ငါ့မိဘ၊ ငါ့ေဆြမ်ဳိး၊ ငါ့မိတ္ေဆြ၊ ငါ့လူမ်ဳိး၊ ငါ့တိုင္းျပည္……. စတဲ့ ငါဆိုတဲ့ အတၱစြဲသိပ္ႀကီးတဲ့ သူ။
ဒီၾကားထဲ ထစ္ကနဲဆို ေဒါသကလည္း ထြက္တတ္ေသးတာ။ ဟိုတေလာတုန္းကမ်ား သမီးေတြက သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္မေလးနဲ႔ အဖရိကန္မေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေနာက္ဘက္ ျမက္ခင္းထဲေဆာ့ေနၾကတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ။ သူတို႔ကို ကိုယ္ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သမီးငယ္က ခါးကုန္းထားၿပီး ဟိုကေလးႏွစ္ေယာက္က ေက်ာေပၚခုန္ တက္ေနၾကတာလဲေတြရေရာ မ်က္စိထဲဘာမွမျမင္ေတာ့ပဲ အဲ့ဒီကေလးေတြကို ေအာ္ထုတ္ၿပီး သမီးေတြကို အတင္းျပန္ေခၚ၊ သမီးႀကီးကိုလဲ“ညီမေလးကိုဒီလိုလုပ္ေနတာကုိ ဘာလို႔ မေျပာ တာလဲ” ဆိုေတာ့ “ သူတို႔ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ကုန္းပိုးတမ္းကစားေနၾကတာ… ညီမေလးက စီးၿပီးသြားၿပီ” တဲ့။ ဒါနဲ႔ေတာင္ေဒါသက မေလ်ာ့ဘဲ ကိုယ္သမီးဝတုတ္အခ်ိန္စီးစီး ႀကီးမွန္းသိရက္နဲ႔ “ သူတို႔က ႀကီးေနၿပီ.. ငါ့သမီးေလး ခါးက်ဳိးသြားမွာေပါ့… ေနာက္သူတို႔နဲ႔ မေဆာ့နဲ႔” လို႔ ေျပာၿပီး အဲ့ဒီကေလးေတြလာတိုင္း ေမာင္းထုတ္ပစ္တာ။ သူတို႔လဲ ေနာက္ပိုင္း ကိိုယ္ရွိရင္ မလာၾကေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီလို ေဒါသေတြမ်ဳိးေတြနဲ႔…. သူ။
ကုိယ့္မွာမရွိေသးရင္ လိုခ်င္တယ္။ အဲ့ဒါရၿပီးေတာ့လဲ.. ေနာက္တမ်ဳိး.. ေနာက္တမ်ဳိးၿပီး ေနာက္တမ်ဳိး… ဒါရၿပီးရင္ ဟိုဟာလုိခ်င္.. အေတာမသတ္ႏိုင္တဲ့ ေလာဘကလည္း မ်ားမွမ်ား။ ဟိုဟာလည္းလုပ္ခ်င္၊ ဒီဟာလည္းလုပ္ခ်င္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျပည္စံုသြားၿပီဆိုတာကို မရွိဘူး။ အဲ့ဒီလိုေလာဘႀကီးတဲ့ … သူ။
ၿပီးေတာ့ သူတပါးကို မနာလို၊ ဝန္တိုတဲ့စိတ္ကလည္း မ်ားမွမ်ား။ တေယာက္ေယာက္က ကိုယ္နဲ႔ သိပ္အေစးမကပ္တဲ့၊ ၿပိဳင္ဘက္လူတေယာက္ရဲ႕ ေတာ္ေၾကာင္း၊ တတ္ေၾကာင္း ေျပာ ေနရင္ နားကိုမေထာင္ ခ်င္ဘူး။ အဲ့.. အဲ့ဒီလူရဲ႕ မေကာင္းေၾကာင္းေျပာေနရင္ေတာ့ ဝမ္းကုိသာ လုိ႕။
ကိုယ့္ရဲ႕ ေကာင္းေၾကာင္းေတြကို ေျပာေနၾကရင္ ဝမ္းသာသေလာက္၊ ကိုယ့္မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာတဲ့သူကိုေတာ့ ရန္သူစာရင္းထဲ ထည့္လိုက္တတ္တာ။
ငါ့ကိုမ်ား ဘာမွတ္ေနသလဲဆိုတဲ့ မာနကလည္း ရွိေသးတယ္။ ကိုယ့္မွာ ဘာမွမရွိလည္း ဆင္းရဲသားမာနဆိုၿပီး လက္မတေထာင္ေထာင္နဲ႔ ဂဏန္းလုိ…. လူ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဟုတ္လွၿပီအထင္နဲ႔ လုပ္ခ်င္ရာကိုလည္း ေရွ႕ေနာက္မစဥ္းစားဘဲ စြတ္လုပ္ တတ္တယ္။ သူမ်ားဘယ္ေလာက္တားတား ေနာက္မဆုတ္ဘဲ လုပ္ၿပီးမွ ေနာင္တရတတ္ တယ္။
လုပ္ခ်င္တာၾကေတာ့ စြတ္လုပ္တတ္ၿပီး ေၾကာက္တတ္တဲ့ေနရာမွာၾကေတာ့လဲ သူမ်ားထက္ ေၾကာက္တတ္လို႔ အခုခ်ိန္ထိ ကားမေမာင္းရဲေသးဘူး။
စကားကို ခ်ဳိခ်ဳိသာသာမေျပာတတ္လို႔ ဆရာလုပ္တယ္လို႔ အၿမဲ အေျပာခံရတယ္။ အစည္းအေဝးေတြမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ စကားေျပာရေတာ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အခ်က္အလက္နဲ႔ ဘာမွမေျပာတတ္ပဲ သူခိုးေျပးမွ ထိုးကြင္းထ ဆိုသလို ၿပီးသြားမွ ငါဒီလို ေျပာလိုက္ရ ေကာင္းသားဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေဒါသထြက္ေနတတ္သူ။ ( ေယာက္်ားနဲ႔ စကားမ်ားေတာ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ႀကိဳတင္ၿပီး စာေလးနဲ႔ ေရးမွတ္ထားရတယ္။ ဒါနဲ႔ေတာင္ တကယ္စကားမ်ားၾကၿပီဆိုရင္ ႏိုင္ေအာင္မေျပာႏိုင္လို႔ မ်က္ရည္နဲ႔ပဲ အဆံုးသတ္ရတာ။)
ကိုယ့္ဆီီမွာ အေပါဆံုးက မ်က္ရည္ပဲ။
အဲ့ဒါေတြက ကၽြန္မသိထားတဲ့ မေကာင္းတဲ့အခ်က္ေတြ။ သူမ်ားေတြသိိထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ တျခားအခ်က္ေတြရွိခ်င္ရွိေနဦးမွာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္မုန္းဖို႔ကုိေတာ့ သင္တန္း သြားတက္ရဦးမယ္။ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ကိုျမင္ေအာင္ၾကည့္၊ ၿပီးရင္ ျဖစ္ပ်က္ကို မုန္းေအာင္႐ႈ၊ ျဖစ္ပ်က္ကိုမုန္း.. ျဖစ္ပ်က္ဆံုးရင္ နိဗၺာန္ဘဲတဲ့။ အဲ့ဒီေတာ့မွဘဲ.. ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ မုန္းမယ္ထင္တယ္။ အခုခ်ိန္ထိကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခ်စ္ခင္ေနဆဲ။ အေပၚက အခ်က္ေတြကလည္း မေကာင္းမွန္းသိေပမဲ့ အခ်ိန္တန္ရင္ ေပၚလာစၿမဲပဲ။ တားဆီးလို႔မရဘူး။ အဲ့ဒါေတြကိုက ကၽြန္မရဲ႕မုန္းစရာေတြျဖစ္မယ္။
ကိုဆူးသစ္ေရ.. ကၽြန္မ မေကာင္းေၾကာင္းေတြ ေရးၿပီးၿပီေနာ္.. အေႂကြးေၾကၿပီ။ ေနာ္ေဝက ပုတ္လိုက္တဲ့ေဘာလံုးကို ေၾသာ္စီရယ္၊ ထိုင္းရယ္ကို ျပန္ပုတ္လိုက္မယ္..။ အားရင္ေတာ့ ေရးၾကေပါ့ေနာ္..။ ကဲလာၿပီ.. မဆုမြန္၊ ၿငိမ္သက္၊ လင္းလင္း၊ ေႏြဦးေမာင္တို႔ေရ… ဖမ္းလိုက္ၾကပါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္မုန္းတဲ့အခ်က္ေတြဆိုတဲ့ေဘာလံုးႀကီးကို..။
ကၽြန္မမွာက အေပါင္းသင္းမိတ္ေဆြ သိိပ္မရွိဘူး။ အေပါင္အသင္းလည္းမမက္ဘူး။ ငယ္ငယ္ ကတည္း သီးျခားေနခ်င္တဲ့ အက်င့္ရွွိတယ္။ အဲ့..ခင္မင္မိသြားၿပီဆိုရင္လည္း ေကာင္းေကာင္း ဆိုးဆိုး ဘာကိုမွမသိေတာ့ဘူး။ ငါ့သား၊ ငါ့သမီး၊ ငါ့လင္၊ ငါ့မိဘ၊ ငါ့ေဆြမ်ဳိး၊ ငါ့မိတ္ေဆြ၊ ငါ့လူမ်ဳိး၊ ငါ့တိုင္းျပည္……. စတဲ့ ငါဆိုတဲ့ အတၱစြဲသိပ္ႀကီးတဲ့ သူ။
ဒီၾကားထဲ ထစ္ကနဲဆို ေဒါသကလည္း ထြက္တတ္ေသးတာ။ ဟိုတေလာတုန္းကမ်ား သမီးေတြက သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့ အေမရိကန္မေလးနဲ႔ အဖရိကန္မေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေနာက္ဘက္ ျမက္ခင္းထဲေဆာ့ေနၾကတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ။ သူတို႔ကို ကိုယ္ ၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ သမီးငယ္က ခါးကုန္းထားၿပီး ဟိုကေလးႏွစ္ေယာက္က ေက်ာေပၚခုန္ တက္ေနၾကတာလဲေတြရေရာ မ်က္စိထဲဘာမွမျမင္ေတာ့ပဲ အဲ့ဒီကေလးေတြကို ေအာ္ထုတ္ၿပီး သမီးေတြကို အတင္းျပန္ေခၚ၊ သမီးႀကီးကိုလဲ“ညီမေလးကိုဒီလိုလုပ္ေနတာကုိ ဘာလို႔ မေျပာ တာလဲ” ဆိုေတာ့ “ သူတို႔ တစ္ေယာက္တစ္လွည့္ ကုန္းပိုးတမ္းကစားေနၾကတာ… ညီမေလးက စီးၿပီးသြားၿပီ” တဲ့။ ဒါနဲ႔ေတာင္ေဒါသက မေလ်ာ့ဘဲ ကိုယ္သမီးဝတုတ္အခ်ိန္စီးစီး ႀကီးမွန္းသိရက္နဲ႔ “ သူတို႔က ႀကီးေနၿပီ.. ငါ့သမီးေလး ခါးက်ဳိးသြားမွာေပါ့… ေနာက္သူတို႔နဲ႔ မေဆာ့နဲ႔” လို႔ ေျပာၿပီး အဲ့ဒီကေလးေတြလာတိုင္း ေမာင္းထုတ္ပစ္တာ။ သူတို႔လဲ ေနာက္ပိုင္း ကိိုယ္ရွိရင္ မလာၾကေတာ့ဘူး။ အဲ့ဒီလို ေဒါသေတြမ်ဳိးေတြနဲ႔…. သူ။
ကုိယ့္မွာမရွိေသးရင္ လိုခ်င္တယ္။ အဲ့ဒါရၿပီးေတာ့လဲ.. ေနာက္တမ်ဳိး.. ေနာက္တမ်ဳိးၿပီး ေနာက္တမ်ဳိး… ဒါရၿပီးရင္ ဟိုဟာလုိခ်င္.. အေတာမသတ္ႏိုင္တဲ့ ေလာဘကလည္း မ်ားမွမ်ား။ ဟိုဟာလည္းလုပ္ခ်င္၊ ဒီဟာလည္းလုပ္ခ်င္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ျပည္စံုသြားၿပီဆိုတာကို မရွိဘူး။ အဲ့ဒီလိုေလာဘႀကီးတဲ့ … သူ။
ၿပီးေတာ့ သူတပါးကို မနာလို၊ ဝန္တိုတဲ့စိတ္ကလည္း မ်ားမွမ်ား။ တေယာက္ေယာက္က ကိုယ္နဲ႔ သိပ္အေစးမကပ္တဲ့၊ ၿပိဳင္ဘက္လူတေယာက္ရဲ႕ ေတာ္ေၾကာင္း၊ တတ္ေၾကာင္း ေျပာ ေနရင္ နားကိုမေထာင္ ခ်င္ဘူး။ အဲ့.. အဲ့ဒီလူရဲ႕ မေကာင္းေၾကာင္းေျပာေနရင္ေတာ့ ဝမ္းကုိသာ လုိ႕။
ကိုယ့္ရဲ႕ ေကာင္းေၾကာင္းေတြကို ေျပာေနၾကရင္ ဝမ္းသာသေလာက္၊ ကိုယ့္မေကာင္းေၾကာင္း ေျပာတဲ့သူကိုေတာ့ ရန္သူစာရင္းထဲ ထည့္လိုက္တတ္တာ။
ငါ့ကိုမ်ား ဘာမွတ္ေနသလဲဆိုတဲ့ မာနကလည္း ရွိေသးတယ္။ ကိုယ့္မွာ ဘာမွမရွိလည္း ဆင္းရဲသားမာနဆိုၿပီး လက္မတေထာင္ေထာင္နဲ႔ ဂဏန္းလုိ…. လူ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဟုတ္လွၿပီအထင္နဲ႔ လုပ္ခ်င္ရာကိုလည္း ေရွ႕ေနာက္မစဥ္းစားဘဲ စြတ္လုပ္ တတ္တယ္။ သူမ်ားဘယ္ေလာက္တားတား ေနာက္မဆုတ္ဘဲ လုပ္ၿပီးမွ ေနာင္တရတတ္ တယ္။
လုပ္ခ်င္တာၾကေတာ့ စြတ္လုပ္တတ္ၿပီး ေၾကာက္တတ္တဲ့ေနရာမွာၾကေတာ့လဲ သူမ်ားထက္ ေၾကာက္တတ္လို႔ အခုခ်ိန္ထိ ကားမေမာင္းရဲေသးဘူး။
စကားကို ခ်ဳိခ်ဳိသာသာမေျပာတတ္လို႔ ဆရာလုပ္တယ္လို႔ အၿမဲ အေျပာခံရတယ္။ အစည္းအေဝးေတြမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ စကားေျပာရေတာ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ အခ်က္အလက္နဲ႔ ဘာမွမေျပာတတ္ပဲ သူခိုးေျပးမွ ထိုးကြင္းထ ဆိုသလို ၿပီးသြားမွ ငါဒီလို ေျပာလိုက္ရ ေကာင္းသားဆိုၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေဒါသထြက္ေနတတ္သူ။ ( ေယာက္်ားနဲ႔ စကားမ်ားေတာ့မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ႀကိဳတင္ၿပီး စာေလးနဲ႔ ေရးမွတ္ထားရတယ္။ ဒါနဲ႔ေတာင္ တကယ္စကားမ်ားၾကၿပီဆိုရင္ ႏိုင္ေအာင္မေျပာႏိုင္လို႔ မ်က္ရည္နဲ႔ပဲ အဆံုးသတ္ရတာ။)
ကိုယ့္ဆီီမွာ အေပါဆံုးက မ်က္ရည္ပဲ။
အဲ့ဒါေတြက ကၽြန္မသိထားတဲ့ မေကာင္းတဲ့အခ်က္ေတြ။ သူမ်ားေတြသိိထားတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕ မေကာင္းတဲ့ တျခားအခ်က္ေတြရွိခ်င္ရွိေနဦးမွာ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္မုန္းဖို႔ကုိေတာ့ သင္တန္း သြားတက္ရဦးမယ္။ မုိးကုတ္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးကေတာ့ ျဖစ္ပ်က္ကိုျမင္ေအာင္ၾကည့္၊ ၿပီးရင္ ျဖစ္ပ်က္ကို မုန္းေအာင္႐ႈ၊ ျဖစ္ပ်က္ကိုမုန္း.. ျဖစ္ပ်က္ဆံုးရင္ နိဗၺာန္ဘဲတဲ့။ အဲ့ဒီေတာ့မွဘဲ.. ကုိယ့္ကိုယ္ကုိယ္ မုန္းမယ္ထင္တယ္။ အခုခ်ိန္ထိကေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ခ်စ္ခင္ေနဆဲ။ အေပၚက အခ်က္ေတြကလည္း မေကာင္းမွန္းသိေပမဲ့ အခ်ိန္တန္ရင္ ေပၚလာစၿမဲပဲ။ တားဆီးလို႔မရဘူး။ အဲ့ဒါေတြကိုက ကၽြန္မရဲ႕မုန္းစရာေတြျဖစ္မယ္။
ကိုဆူးသစ္ေရ.. ကၽြန္မ မေကာင္းေၾကာင္းေတြ ေရးၿပီးၿပီေနာ္.. အေႂကြးေၾကၿပီ။ ေနာ္ေဝက ပုတ္လိုက္တဲ့ေဘာလံုးကို ေၾသာ္စီရယ္၊ ထိုင္းရယ္ကို ျပန္ပုတ္လိုက္မယ္..။ အားရင္ေတာ့ ေရးၾကေပါ့ေနာ္..။ ကဲလာၿပီ.. မဆုမြန္၊ ၿငိမ္သက္၊ လင္းလင္း၊ ေႏြဦးေမာင္တို႔ေရ… ဖမ္းလိုက္ၾကပါ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္မုန္းတဲ့အခ်က္ေတြဆိုတဲ့ေဘာလံုးႀကီးကို..။
Monday, December 15, 2008
ေဗဒါရီရဲ႕အေမးကိုျပန္ေျဖျခင္း
မအိမ္သူေရ ..
ေအာရိန္းကို လိေမၼာ္လို့ ဖတ္ရင္ လီမြန္လို န၀င္းေၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ အဲလိုသာဆို အေခၚအေ၀ၚေျပာင္းတိုင္း ေဆးဘက္၀င္ပံုေတြ ေျပာင္းသြားမလား မသိဘူးေနာ္။
ေရွာက္ခ်ဳိသီးကို တခ်ဳိ႕က ကမၺလာသီး လို႔ ေခၚတာမ်ဳိး ... ဆိုရင္ေရာ .. ဘယ္လို အေခၚကို မူေသထားၿပီး ေဆးကုမလဲ သိခ်င္လို႔ပါ။
ေဗဒါရီ ရဲ႕အေမးေလးကို အျခားစိတ္ဝင္စားသူမ်ားလည္း သိခ်င္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး ပို႔စ္တခုအျဖစ္နဲ႔ အားလံုးဖတ္ႏိုင္ေအာင္ တင္ျဖစ္သြားပါတယ္။
ဆရာႀကီးဦးသာတင့္၏ ပုဂၢလပညတ္ဓာတ္က်မ္းတြင္ ပညတ္အၾကာင္းကို ဤသို႔ရွင္းလင္းထား ပါသည္။
ဤေနရာတြင္ ပညတ္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္အေၾကာင္းကို အက်ဥ္းမွ်ေရးသားေဖာ္ျပပါမည္။ ပညတ္အေၾကာင္းကို ဖတ္ရန္ မွတ္ရန္အခ်ဳိ႕ပုဂၢဳိလ္မ်ားအဖို႔ ဝန္ေလးေကာင္းေလးေနပါ လိမ့္မည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ဘိမူ ပုဂၢလပညတ္အေျခခခံဓာတ္က်မ္းႏွင့္ ပတ္သက္သည္မ်ားကိုသာ ေရေရလည္လည္ ပတ္ပတ္နပ္နပ္ ရွိေစရန္အထူး ဝါယမ စိုက္ထုတ္ေစလိုပါသည္။ ပညတ္အေၾကာင္းအေနျဖင့္မူ အခ်ဳိ႕ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္ အက်ဳိးတစံုတရာရွိသည္ဟု ယူဆမိေသာေၾကာင့္ ေရးသားေဖာ္ျပပါသည္။
နာမပညတ္သည္ ဝိဇၨာမာနပညတ္၊ အဝိဇၨာမာနပညတ္ ဟူ၍ႏွစ္ပါးရွိသည္။
၁။ ။ ဝိဇၨာမာနပညတ္ သည္ပရမတၳအားျဖင့္ ထင္ရွားရွိေသာသဘာဝဓမၼကို ေခၚဆို ထားျခင္းျဖစ္သည္။ စိတ္၊ ေစတသိတ္၊ ဖႆ၊ ေဝဒနာ၊ ပထဝီ၊ ေတေဇာ၊ အာေပါ၊ ဝါေယာ၊ အဘိဉာဏ္၊ ခႏၱာ စသည္တို႔ျဖစ္သည္။
၂။ ။ အဝိဇၨာမာနပညတ္ သည္ အဟုတ္တကယ္မရွိ၊ သမုတ္႐ံုမွ်သာျဖစ္ေသာ ေယာက္်ား၊ မိန္းမ၊ လူ၊ နတ္၊ ကၽြဲ၊ ႏြား၊ စသည္တို႔ျဖစ္သည္။ ထိုမွတဆင့္ ပညတ္တို႔ကိုတြဲ၍ ရွာေဖြၾကည့္႐ႈၾကျပန္သည္။
၃။ ။ ဝိဇၨာမာေနန၊ အဝိဇၨာမာနပညတ္။ ၎သည္ ရွိႏွင့္ မရွိတြဲမႈျဖစ္သည္။ ရွိသည္ ဆိုသည္မွာ ေျခာက္ပါးေသာ အဘိဉာဏ္ ရွိေသာပုဂၢဳိလ္ျဖစ္သည္။ အဘိဉာဏ္ပုဂၢဳိလ္သည္ ပရမတၳအားျဖင့္ ထင္ရွားရွိသည္။
မရွိဆိုသည္ကား ပုဂၢဳိလ္ကိုဆိုလို၏။ ပုဂၢိဳလ္ဆုိသည္မွာ ပရမတၳအားျဖင့္ ထင္ရွားမရွိေျခ။
၄။ ။ အဝိဇၨာမာေနန၊ ဝိဇၨာမာနပညတ္။ ၎သည္ မရိွႏွင့္ ရိွကိုတြဲမႈျဖစ္သည္။ ေယာက္်ားအသံ၊ မိန္းမအသံ။
မရွိဆိုသည္မွာ ေယာက္်ား၊ မိန္းမတို႔သည္ ပရမတၳအားျဖင့္္ထင္ရွားမရွိ။
ရွိသည္ဟူသည္ကား အသံသည္ ပရမတၳအားျဖင့္ ထင္ရွားရွိ၏။
၅။ ။ ဝိဇၨာမာေနန၊ ဝိဇၨာမာနပညတ္။ ၎သည္ ရွိႏွင့္ရွိျခင္းကို တြဲမႈတည္း။ စကၡဳဝိဉာဏ္ ဆိုသည္မွာ စကၡဳပသာဒရုပ္ကိုမွီ၍ (ဝိဉာဏ္) သိျခင္းအဓိပၸါယ္ရ၏။ ပထမစကားႏွင့္ ဒုတိယစကား ႏွစ္ပါးစလံုးပင္ ပရမတၳအားျဖင့္ ထင္ရွားရွိ၏။
၆။ ။ အဝိဇၨာမာေနန- အဝိဇၨာမာနပညတ္။ ၎သည္ မရွိႏွင့္ မရွိကို တြဲမႈတည္း။ ရာဇပုတၱ ဆိုရာတြင္ ရာဇာဟူေသာမင္းသည္ ပရမတၳအားျဖင့္ ထင္ရားမရွိ၊ ပုတၱဟူေသာ သားသည္ လည္း ပရမတၳအားျဖင့္ ထင္ရွားမရွိ။
ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည့္ ပညတ္ေျခာက္ပါးႏွင့္ ပတ္သက္၍လူတို႔သည္ အျမင္မွာပင္ ရပ္တန္႔မေနၾကဘဲ ပညတ္ကိုေက်ာ္လြန္၍ ပရမတၳသဘာဝကို ပညာမ်က္စိျဖင့္ ေမွ်ာ္႐ႈရန္အေရးႀကီးသည္။ ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္ကလည္း ထိုအျဖစ္ကိုသာလွ်င္ အလိုရွိေတာ္မူသည္။
ေလာကီ၊ ေလာကုတ္ ဟုတ္ႏွင့္ မဟုတ္မွစ၍ ေခၚေဝၚသမုတ္ၾကေလသမွ် အနႏၱေဝါဟာရ ပညတ္တို႔ကို သိအပ္၊ သိိသင့္ ၊ မွတ္အပ္၊ မွတ္သင့္လွေပသည္။
ကပ္ဦးအစ အခါကာလတုန္းကပင္ ျဗဟၼာမင္းတို႔သည္ ပညတ္အရင္းအစျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေလာကဘံုပုဂၢိဳလ္တို႔ႏွင့္ ပရမတၳသဘာဝတို႔ကို ဗုဒၶျမတ္စြာ စိေႏၱယ်ာက ျပတ္သားစြာေဟာေတာ္မူခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ လူသားအေပါင္းတို႔က မိမိတို႔သဘာဝအေလွ်ာက္ ေခၚေဝၚေနၾကျခင္းကို ပညတ္ဟုဆိုၾကသည္။ တနည္းအားျဖင့္ အေျခခံအေၾကာင္းအခ်က္ လံုေလာက္စြာျပ၍ ေခၚေဝၚျခင္းကို ပညတ္ဟုဆိိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညတ္ဆိုသည္မွာ ေဝါဟာရအားျဖင့္ လူတို႔ေခၚေဝၚေနၾကသည့္ အမည္နာမ၊ အသံုးအႏႈန္း စသည္မ်ားျဖစ္၏။
ပုဂၢလပညတ္ပါဠိေတာ္ျမန္မာျပန္တြင္ ပုဂၢိဳလ္ကိုသိေစျခင္းအားျဖင့္ ပညတ္ (၂၀၉) မ်ဳိးကို အက်ဥ္းအားျဖင့္ ျပေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယခုပုဂၢလပညတ္ဓာတ္က်မ္းအေနျဖင့္မူ (၁) အသိလြယ္ျခင္း၊ (၂) အမ်ားသံုးျဖစ္ျခင္း၊ (၃) အသင့္ေလ်ာ္ဆံုးျဖစ္ျခင္းတို႔ကိုသာ အက်ဥ္းရံုးၿပီး ေဖာ္ျပပါမည္။
၁။ ။ ဒိသာပညတ္။ ေလာက၌ အေရွ႕အရပ္၊ အေနာက္အရပ္၊ ေတာင္အရပ္၊ ေျမာက္အရပ္၊ ေအာက္အရပ္၊ အထက္အရပ္ စသည္ျဖင့္ေခၚေဝၚပညတ္ျခင္းကို ဒိသာပညတ္ဟုေခၚသည္။ အေရွ႕အရပ္၊ အေနာက္အရပ္ စသည္ျဖင့္ ေခၚေဝၚေနျခင္းမ်ားမွာ သိမွတ္လြယ္ရန္ သတ္မွတ္ထားသည့္ ပညတ္မ်ားသာျဖစ္သည္။
၂။ ။ ဒိဝသပညတ္။ ဒိဝသပညတ္ဟူသည္မွာ တနဂၤေႏြ၊ တနလၤာ၊ အဂၤါ၊ ဗုဒၶဟူး၊ ၾကာသပေတး၊ ေသာၾကာ၊ စေန စေသာ ေန႔ (၇)ေန႔တို႔ကို ေခၚဆိုျခင္းျဖစ္သည္။
၃။ ။ သမယပညတ္။ နံနက္အခါ၊ မြန္းတည့္အခါ၊ မြန္းလြဲအခါ၊ ညေနခ်မ္းအခါ အစရွွိသည္မ်ားျဖစ္သည္။
၄။ ။ မာသပညတ္။ တန္ခူူး၊ ကဆုန္၊ နယုန္၊ ဝါဆို၊ဝါေခါင္ စေသာ (၁၂) လ၏ အမည္မ်ား သတ္မွတ္ေခၚေဝၚျခင္းသည္ မာသပညတ္မည္သည္။
၅။ ။ သံဝစၦရပညတ္။ ေကာဇာသကၠရာဇ္ တစ္မွစၿပီး ေရွ႕သို႔ေရာက္သမွ် ေကာဇာ သကၠရာဇ္တို႔ကို ေခၚေဝၚျခင္းျဖစ္သည္။
၆။ ။ အာကာသပညတ္။ ေကာင္းကင္ ဟာလာဟင္းလင္းျပင္ကို သတ္မွတ္ေခၚေဝၚျခင္း အားျဖင့္ အာကာသပညတ္ဟုေခၚသည္။
၇။ ။ ပါဠိပညတ္။ ပါဠိဘာသာျဖင့္ ေခၚေဝၚသတ္မွတ္ျခင္းမ်ားျဖစ္သည္။
၈။ ။ ျမန္မာပညတ္။ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ေခၚေဝၚသမွ်ကို ဆိုလိုသည္။
၉-၁၀။ ။ အဝိဇၨာမာနပညတ္၊ ဝိဇၨာမာနပညတ္။ ေဝါဟာရ အမည္နာမမ်ားကို ေခၚဆို ျခင္းျဖစ္သည္။
၁၁။ ။ အကၡရာပညတ္၊ ဗ်ည္းပညတ္။ က-အစ၊ အ-အဆံုး(၃၃)လံုးေသာ ဗ်ည္း အကၡရာမ်ားကို ေခၚဆိုျခင္းျဖစ္သည္။
၁၂။ ။ သရပညတ္။ အ၊ အာ၊ ဣ၊ ဤ၊ ဥ၊ ဦ၊ ဧ၊ ၾသ ရွစ္လံုးေသာ သရမ်ားကို ေခၚဆိုသည္။
၁၃။ ။ ဝဏၰပညတ္။ (၃၃) လံုးေသာ ဗ်ည္းအကၡရာ၊ (၈) လံုးေသာသရ၊ ေပါင္း (၄၁) လံုးေသာ ဝဏၰအကၡရာမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ေခၚဆိုျခင္းသည္ ဝဏၰပညတ္ျဖစ္သည္။
၁၄။ ။ သခ်ၤာနိယာမ ပညတ္။ ၁- အစ ၉- အဆံုး တို႔ကို၎၊ ေပါင္းျခင္း၊ ႏႈတ္ျခင္း၊ ေျမွာက္ျခင္း၊ စားျခင္း သိန္းေသာင္းေသာ သခ်ၤာတို႔ကို၎ သခ်ၤာႏွင့္စပ္ဆိုင္သမွ်ကို သတ္မွတ္ေခၚေဝၚျခင္းျဖစ္သည္။
ဗုဒၶဟူးေန႔ မြန္းလြဲပိုင္းမွ သန္းေခါင္တိုင္လွ်င္ ရာဟုဟူ၍၎၊ တနလၤာေန႔မြန္းလြဲလွ်င္ ကိတ္ ဟူ၍၎၊ ၾကာသပေတး မြန္းလြဲလွ်င္ မိတၱဳ ဟူ၍၎ ဣႏၵာစရိယ ဆရာကျပသည္။ ယင္းတို႔သည္လည္း ပညတ္မ်ားသာျဖစ္သည္။
တနဂၤေႏြအစ၊ မိတၱဳ-၁၀၊ ကိတ္မွာ-၉၊ ရာဟုမွာ-၈ ဂဏန္း အခန္းခန္းျပေသာေန႔ရွစ္ေန႔တို႔၏ ၿဂိဳဟ္သက္ေပါင္းေသာ္ ၁၀၈-နဝင္းရ၏။ ၾတင္းေၾက၊ နဝင္းေၾက၊ သတၱဗီသေၾကသည္။ ၎တို႔သည္လည္း နိယာမပညတ္မ်ားသာျဖစ္သည္။ ပညတ္စကားတို႔၌ ဓာတ္တို႔သည္လည္း ရွိကုန္၏။ ပညတ္ ပရမတ္ ဓာတ္ ျဖစ္ေစတတ္ေသာေၾကာင့္ ေဟာေတာ္မူေသာ ပုဂၢလပညတ္ကိုစြဲကာ အသီးသီးေသာဆရာတို႔သည္ ဓာတ္ပညတ္မ်ားကိုသာဆိုၾကသည္။ ပုဂၢလပညတ္က်မ္း၌ ဓာတ္ေလးပါးဟု ေခၚေဝၚသမုတ္အပ္ေသာ အမည္ပညတ္တို႔ကို ဓာတုပညတၱိေယာ ဟူ၍၎။
႐ူပကၡႏၶာ၊ ေဝဒနကၡႏၶာ၊ သညာကၡႏၶာ၊ သခၤါရကၡႏၶာ၊ ဝိညာဏကၡႏၶာ စေသာအမည္ပညတ္တို႔ကို ခႏၶာပညတၱိေယာ ဟူ၍၎။
ကိုယ္ဟူေသာ (၃၂) ပါးေသာ ေကာ႒ာသပညတ္တို႔ကို ကာယပညတၱိေယာ ဟူ၍၎။
စကၡာယတန၊ ေသာတာယတန၊ ဃာနာယတန၊ ဇိဝွာယတန၊ ကာယာယတန၊ မနာယတန၊ ႐ူပါယတန၊ သဒၵါယတန၊ ဂႏၶာယတန၊ ရသာယတန၊ ေဖာ႒ဗၺာယတန၊ ဓမၼာယတန ဟုေခၚအပ္ေသာ အာယတန (၁၂) ပါးတို႔ကို အာယတနပညတိၱေယာ ဟူ၍၎။ နာမ္ဟူေသာပညတ္တို႔ကို နာမပညတၱိေယာ ဟူ၍၎ ေလာကတြင္ရွိိသည့္ပညတ္တို႔ကို သိမွတ္ထားအပ္ေပသည္။
က်မ္းရင္းလကၤာ အပုိဒ္ (၁၉) တြင္ ပညတ္ေပၚ၍၊ နာမ္ေပၚသစ္ပင္၊ ေဆးဖက္ဝင္ဟူ၍၎။ ဓာတ္တူနာမ္တူ၊ ေဆးကိုယူဟူ၍၎။ စားသမွ်အစာမွန္သမွ်တို႔သည္ အစာလည္းေဆး၊ ေဆးလည္းအစာဟူ၍၎ ေဖာ္ျပပါရွွိသည္။ ပညတ္ကို၎၊ နာမ္ကို၎ သိမည္ဆိုလွ်င္ သစ္ပင္တို႔ပင္လွ်င္ ေဆးဖက္ဝင္ၾကသည္။ ေဆးအျဖစ္အသံုးခ်ႏိုင္သည္။ တည့္သည့္အစာကို ေရြးခ်ယ္စားေသာက္ႏိုင္လွ်င္ အစာသည္လည္းေဆးျဖစ္သည္။ ေသာမပညတ္ပါရွိေသာ သူတို႔သည္ ေသာမပညတ္ပါေသာ အစားအစာမ်ားကို၎၊ ပါပပညတ္ပါရွိသူတို႔သည္ ပါပပညတ္ပါေသာ အစားအစာတို႔ကို၎ စာေသာက္တတ္ရန္လိုသည္။
မိမိႏွင့္ သိကၽြမ္းသူတစုထဲ “ေမာင္ေအး ခဏလာပါ” ဟုေခၚလွ်င္ ေမာင္ေအးသာ လာရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညတ္ရွိရာ ဓာတ္သက္ပါဟု ဆိုျခင္းျဖစ္သည္။ အေျခခံကိုေလ့လာၿပီးသူအေနျဖင့္ ေမာက္ေအးအမည္ကို ၾကားရံုမွ်ျဖင့္ အကၡရာအားျဖင့္ အ၊ သခ်ၤာအားျဖင့္ (၁)၊ နာမ္အားျဖင့္ ဂဠဳန္၊ ၿဂိဳဟ္အားျဖင့္ ပါပၿဂိဳဟ္၊ ပိဋကတ္အားျဖင့္ ေတေဇာ၊ ပညတ္အားျဖင့္ မီးခဲ ေတေဇာဓာတ္ဖို၊ ဓာတ္အားျဖင့္မီး၊ ဓာတ္ရန္အားျဖင့္ ဗုဒၶဟူး စသည္ျဖင့္ သိႏိုင္ေပလိမ့္မည္။
အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ဖတ္႐ႈၿပီ္း ပညတ္ရွိရာ ဓာတ္သက္ပါ ဆိုသည့္အတိုင္း မိမိေနထိုင္သည့္ဝန္းက်င္တြင္ ေခၚတြင္လူသိမ်ားၾကသည့္ အေခၚအေဝၚပညတ္တြင္ ဓာတ္သက္ေၾကာင္း သိသာႏိုင္ပါတယ္။ ဥပမာ သံပရာကို လီမြန္ဟု လူမ်ားစု ေခၚေဝၚၾကသည့္ ဝန္းက်င္တြင္္ လီိမြန္အျဖစ္ဓာတ္သက္ၿပီး သံပရာဟု လူသိမ်ားၾကသည့္ေနရာတြင္ သံပရာအေပၚ ဓာတ္သက္ပါတယ္။ ေရွာက္ခ်ဳိသီးႏွင့္ ကမၺလာသီး တို႔တြင္လည္း ထိုနည္းအတိုင္းပင္ အမ်ားစုေခၚတြင္ၾကသည့္အေပၚ ဓာတ္သက္မည္ဟုထင္ပါတယ္။
ဆရာႀကီးဦးသာတင့္၏ ပုဂၢလပညတ္က်မ္းတြင္ေတာ့ ကမၺလာသီးေရာ ေရွာက္ခ်ဳိသီး၏ သတၱိမ်ားကိိုပါ ေရးသားထားတာကုိ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
ကမၺလာသီး။ ။ အဆင္းအသံေကာင္း၏။ အားကိုျဖစ္ေစ၏။ ဝမ္းမီးေတာက္ေစ၏။ သုက္ေသြး၊ သလိပ္ပြားေစ၏။ ေသြးကိုသုတ္သင္တတ္၏။ ေလ သည္းေျခကိုႏိုင္၏။ ပိန္ႀကံဳေသာေရာဂါ၊ သုက္အားနည္းေရာဂါ၊ လည္ပင္းေရာဂါ၊ အဆိပ္သင့္၊ ေရငတ္၊ ပင္ပန္းေသာေရာဂါမ်ားကို ခ်မ္းသာေစ၏။
ေရွာက္သီး(အခ်ဳိ) ။ ။ ေရွာက္သီးအခ်ဳိသည္ ႏႈတ္ၿမိန္ျခင္း၊ သုက္ပြားျခင္းကိုျပဳ၏။ ေၾကက်က္ခဲ၏။ ပူျခင္း၊ ေသြးေဖာက္ျပန္ျခင္းတို႔ကို ပယ္ဖ်က္တတ္၏။ သလိပ္ႂကြေစ၏။ ေလ၊ သည္းေျခ၊ ေဒါသကိိုႏိုင္သည္။ ၎ျပင္ ဝမ္းခ်ဳပ္၊ ပန္းနာ၊ ေခ်ာင္းဆိုး၊ ခယ႐ုပ္(ဘာေရာဂါဆိုတာ ကၽြန္မမသိပါ)၊ ႀကိဳ႕ထိုး၊ ႏႈတ္မၿမိန္၊ ေရငတ္၊ ေအာ့အန္ေရာဂါတို႔ကို ေပ်ာက္ကင္းေစသည္။
ေရွာက္သီးမွာ (ေတာေရွာက္၊ ေတာင္ေရွွာက္၊ ေရွာက္ႏု၊ ေရွာက္ပန္းသီး) ဟူ၍လည္းပါရွိပါ ေသးတယ္။
ေဗဒါရီေနတဲ့ေနရပ္မွာ လိေမၼာ္သီးကို လူအမ်ားက လိေမၼာ္သီးအျဖစ္အေခၚမ်ားရင္ လိေမၼာ္သီးအေပၚ ဓာတ္သက္ပါတယ္။ နဝင္းေၾကလကၤာမွာ အရိုင္း ေခါင္ေသာက္၊ လူမိုက္ စိတ္တို ဆိုၿပီးရွိတဲ့အတြက္၊ လူ+မိုက္ ဟာ လိမ္+ ေမာ္ ျဖစ္လို႔ နဝင္းေၾကပါတယ္။ လိမ္(ဗုဒၶဟူး ၿဂိဳဟ္သက္ ၁၇ ႏွစ္)၊ ေမာ္( ၾကာသပေတး ၿဂိဳဟ္သက္ ၁၉ ႏွစ္) (၁၇+၁၉) (၃၆) (၃+၆) (၉) ျဖစ္ပါတယ္။ အျခားဟာေတြကိုလည္း မိမိေဒသအေခၚေပၚမူတည္ၿပီး အေပၚကလကၤာနဲ႔ ၫွိၿပီး နဝင္းေၾက၊ မေၾက တြက္ခ်က္ႏုိင္ပါတယ္။ ပုဂၢလပညတ္နည္းတြင္ အမည္နာမပညတ္ထားမႈ အေပၚမွာမူတည္၍ ေဆးကုသၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ လူနာကို ဘယ္ေန႔နာမ္၊ အသက္ ဘယ္ေလာက္ စသည္ျဖင့္ေမးျမန္းၿပီးကုသတာမဟုတ္ဘဲ၊ ဥပမာ ကိုသာပံုေနမေကာင္းရင္ ကိုသာပံုကိုသာကုသမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကိုသာပံုရဲ႕ ပညတ္ကိုယူၿပီး ကိုသာပံုနဲ႔ ဓာတ္သက္မဲ့ အရာကို ေဆးအျဖစ္ကုသတာျဖစ္ပါတယ္။ ကုိသာပံု(ေသာမပညတ္)ကို သခြားသီး (ေသာမပညတ္) ေကၽြးၿပီး ကုသခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
ေဗဒါရီရဲ႕အေမးကို ယခုေလာက္ျပန္ေျဖေပးတာကို ေၾကနပ္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕အေျဖဟာ အလံုးစံုျပည္စံုခ်င္မွ ျပည့္စံုပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္မေလ့လာထားတဲ့ သိသေလာက္အနည္းငယ္ထဲမွ ျပန္မွ်ေဝတဲ့သေဘာသာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မလဲ ေလ့လာေနသူ တဦးအဆင့္သာ ရွိပါေသးတယ္။ အခုလိုစိတ္ဝင္တစား ေမးျမန္းတဲ့အတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေနာင္လည္း အခုလို ျပန္လွန္ေဆြးေႏြးၾကျခင္းမ်ားကို ေမွ်ာ္လင့္ေန ပါတယ္။ ကၽြန္မမသိေသးတဲ့အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိလည္း ေထာက္ျပၫႊန္ၾကားေပးၾကဖို႔ ေမတၱရပ္ခံပါရေစ။
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။
ေအာရိန္းကို လိေမၼာ္လို့ ဖတ္ရင္ လီမြန္လို န၀င္းေၾကတာပဲ မဟုတ္လား။ အဲလိုသာဆို အေခၚအေ၀ၚေျပာင္းတိုင္း ေဆးဘက္၀င္ပံုေတြ ေျပာင္းသြားမလား မသိဘူးေနာ္။
ေရွာက္ခ်ဳိသီးကို တခ်ဳိ႕က ကမၺလာသီး လို႔ ေခၚတာမ်ဳိး ... ဆိုရင္ေရာ .. ဘယ္လို အေခၚကို မူေသထားၿပီး ေဆးကုမလဲ သိခ်င္လို႔ပါ။
ေဗဒါရီ ရဲ႕အေမးေလးကို အျခားစိတ္ဝင္စားသူမ်ားလည္း သိခ်င္ၾကလိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ၿပီး ပို႔စ္တခုအျဖစ္နဲ႔ အားလံုးဖတ္ႏိုင္ေအာင္ တင္ျဖစ္သြားပါတယ္။
ဆရာႀကီးဦးသာတင့္၏ ပုဂၢလပညတ္ဓာတ္က်မ္းတြင္ ပညတ္အၾကာင္းကို ဤသို႔ရွင္းလင္းထား ပါသည္။
ပညတ္အေၾကာင္း
ဤေနရာတြင္ ပညတ္ႏွင့္ပတ္သက္သည့္အေၾကာင္းကို အက်ဥ္းမွ်ေရးသားေဖာ္ျပပါမည္။ ပညတ္အေၾကာင္းကို ဖတ္ရန္ မွတ္ရန္အခ်ဳိ႕ပုဂၢဳိလ္မ်ားအဖို႔ ဝန္ေလးေကာင္းေလးေနပါ လိမ့္မည္။ ထိုသို႔ျဖစ္ဘိမူ ပုဂၢလပညတ္အေျခခခံဓာတ္က်မ္းႏွင့္ ပတ္သက္သည္မ်ားကိုသာ ေရေရလည္လည္ ပတ္ပတ္နပ္နပ္ ရွိေစရန္အထူး ဝါယမ စိုက္ထုတ္ေစလိုပါသည္။ ပညတ္အေၾကာင္းအေနျဖင့္မူ အခ်ဳိ႕ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားအတြက္ အက်ဳိးတစံုတရာရွိသည္ဟု ယူဆမိေသာေၾကာင့္ ေရးသားေဖာ္ျပပါသည္။
နာမပညတ္သည္ ဝိဇၨာမာနပညတ္၊ အဝိဇၨာမာနပညတ္ ဟူ၍ႏွစ္ပါးရွိသည္။
၁။ ။ ဝိဇၨာမာနပညတ္ သည္ပရမတၳအားျဖင့္ ထင္ရွားရွိေသာသဘာဝဓမၼကို ေခၚဆို ထားျခင္းျဖစ္သည္။ စိတ္၊ ေစတသိတ္၊ ဖႆ၊ ေဝဒနာ၊ ပထဝီ၊ ေတေဇာ၊ အာေပါ၊ ဝါေယာ၊ အဘိဉာဏ္၊ ခႏၱာ စသည္တို႔ျဖစ္သည္။
၂။ ။ အဝိဇၨာမာနပညတ္ သည္ အဟုတ္တကယ္မရွိ၊ သမုတ္႐ံုမွ်သာျဖစ္ေသာ ေယာက္်ား၊ မိန္းမ၊ လူ၊ နတ္၊ ကၽြဲ၊ ႏြား၊ စသည္တို႔ျဖစ္သည္။ ထိုမွတဆင့္ ပညတ္တို႔ကိုတြဲ၍ ရွာေဖြၾကည့္႐ႈၾကျပန္သည္။
၃။ ။ ဝိဇၨာမာေနန၊ အဝိဇၨာမာနပညတ္။ ၎သည္ ရွိႏွင့္ မရွိတြဲမႈျဖစ္သည္။ ရွိသည္ ဆိုသည္မွာ ေျခာက္ပါးေသာ အဘိဉာဏ္ ရွိေသာပုဂၢဳိလ္ျဖစ္သည္။ အဘိဉာဏ္ပုဂၢဳိလ္သည္ ပရမတၳအားျဖင့္ ထင္ရွားရွိသည္။
မရွိဆိုသည္ကား ပုဂၢဳိလ္ကိုဆိုလို၏။ ပုဂၢိဳလ္ဆုိသည္မွာ ပရမတၳအားျဖင့္ ထင္ရွားမရွိေျခ။
၄။ ။ အဝိဇၨာမာေနန၊ ဝိဇၨာမာနပညတ္။ ၎သည္ မရိွႏွင့္ ရိွကိုတြဲမႈျဖစ္သည္။ ေယာက္်ားအသံ၊ မိန္းမအသံ။
မရွိဆိုသည္မွာ ေယာက္်ား၊ မိန္းမတို႔သည္ ပရမတၳအားျဖင့္္ထင္ရွားမရွိ။
ရွိသည္ဟူသည္ကား အသံသည္ ပရမတၳအားျဖင့္ ထင္ရွားရွိ၏။
၅။ ။ ဝိဇၨာမာေနန၊ ဝိဇၨာမာနပညတ္။ ၎သည္ ရွိႏွင့္ရွိျခင္းကို တြဲမႈတည္း။ စကၡဳဝိဉာဏ္ ဆိုသည္မွာ စကၡဳပသာဒရုပ္ကိုမွီ၍ (ဝိဉာဏ္) သိျခင္းအဓိပၸါယ္ရ၏။ ပထမစကားႏွင့္ ဒုတိယစကား ႏွစ္ပါးစလံုးပင္ ပရမတၳအားျဖင့္ ထင္ရွားရွိ၏။
၆။ ။ အဝိဇၨာမာေနန- အဝိဇၨာမာနပညတ္။ ၎သည္ မရွိႏွင့္ မရွိကို တြဲမႈတည္း။ ရာဇပုတၱ ဆိုရာတြင္ ရာဇာဟူေသာမင္းသည္ ပရမတၳအားျဖင့္ ထင္ရားမရွိ၊ ပုတၱဟူေသာ သားသည္ လည္း ပရမတၳအားျဖင့္ ထင္ရွားမရွိ။
ျမတ္စြာဘုရားေဟာၾကားေတာ္မူခဲ့သည့္ ပညတ္ေျခာက္ပါးႏွင့္ ပတ္သက္၍လူတို႔သည္ အျမင္မွာပင္ ရပ္တန္႔မေနၾကဘဲ ပညတ္ကိုေက်ာ္လြန္၍ ပရမတၳသဘာဝကို ပညာမ်က္စိျဖင့္ ေမွ်ာ္႐ႈရန္အေရးႀကီးသည္။ ျမတ္စြာဘုရားကိုယ္ေတာ္တိုင္ကလည္း ထိုအျဖစ္ကိုသာလွ်င္ အလိုရွိေတာ္မူသည္။
ေလာကီ၊ ေလာကုတ္ ဟုတ္ႏွင့္ မဟုတ္မွစ၍ ေခၚေဝၚသမုတ္ၾကေလသမွ် အနႏၱေဝါဟာရ ပညတ္တို႔ကို သိအပ္၊ သိိသင့္ ၊ မွတ္အပ္၊ မွတ္သင့္လွေပသည္။
ကပ္ဦးအစ အခါကာလတုန္းကပင္ ျဗဟၼာမင္းတို႔သည္ ပညတ္အရင္းအစျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္လည္း ေလာကဘံုပုဂၢိဳလ္တို႔ႏွင့္ ပရမတၳသဘာဝတို႔ကို ဗုဒၶျမတ္စြာ စိေႏၱယ်ာက ျပတ္သားစြာေဟာေတာ္မူခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ လူသားအေပါင္းတို႔က မိမိတို႔သဘာဝအေလွ်ာက္ ေခၚေဝၚေနၾကျခင္းကို ပညတ္ဟုဆိုၾကသည္။ တနည္းအားျဖင့္ အေျခခံအေၾကာင္းအခ်က္ လံုေလာက္စြာျပ၍ ေခၚေဝၚျခင္းကို ပညတ္ဟုဆိိုသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညတ္ဆိုသည္မွာ ေဝါဟာရအားျဖင့္ လူတို႔ေခၚေဝၚေနၾကသည့္ အမည္နာမ၊ အသံုးအႏႈန္း စသည္မ်ားျဖစ္၏။
ပုဂၢလပညတ္ပါဠိေတာ္ျမန္မာျပန္တြင္ ပုဂၢိဳလ္ကိုသိေစျခင္းအားျဖင့္ ပညတ္ (၂၀၉) မ်ဳိးကို အက်ဥ္းအားျဖင့္ ျပေလသည္။ သို႔ေသာ္လည္း ယခုပုဂၢလပညတ္ဓာတ္က်မ္းအေနျဖင့္မူ (၁) အသိလြယ္ျခင္း၊ (၂) အမ်ားသံုးျဖစ္ျခင္း၊ (၃) အသင့္ေလ်ာ္ဆံုးျဖစ္ျခင္းတို႔ကိုသာ အက်ဥ္းရံုးၿပီး ေဖာ္ျပပါမည္။
၁။ ။ ဒိသာပညတ္။ ေလာက၌ အေရွ႕အရပ္၊ အေနာက္အရပ္၊ ေတာင္အရပ္၊ ေျမာက္အရပ္၊ ေအာက္အရပ္၊ အထက္အရပ္ စသည္ျဖင့္ေခၚေဝၚပညတ္ျခင္းကို ဒိသာပညတ္ဟုေခၚသည္။ အေရွ႕အရပ္၊ အေနာက္အရပ္ စသည္ျဖင့္ ေခၚေဝၚေနျခင္းမ်ားမွာ သိမွတ္လြယ္ရန္ သတ္မွတ္ထားသည့္ ပညတ္မ်ားသာျဖစ္သည္။
၂။ ။ ဒိဝသပညတ္။ ဒိဝသပညတ္ဟူသည္မွာ တနဂၤေႏြ၊ တနလၤာ၊ အဂၤါ၊ ဗုဒၶဟူး၊ ၾကာသပေတး၊ ေသာၾကာ၊ စေန စေသာ ေန႔ (၇)ေန႔တို႔ကို ေခၚဆိုျခင္းျဖစ္သည္။
၃။ ။ သမယပညတ္။ နံနက္အခါ၊ မြန္းတည့္အခါ၊ မြန္းလြဲအခါ၊ ညေနခ်မ္းအခါ အစရွွိသည္မ်ားျဖစ္သည္။
၄။ ။ မာသပညတ္။ တန္ခူူး၊ ကဆုန္၊ နယုန္၊ ဝါဆို၊ဝါေခါင္ စေသာ (၁၂) လ၏ အမည္မ်ား သတ္မွတ္ေခၚေဝၚျခင္းသည္ မာသပညတ္မည္သည္။
၅။ ။ သံဝစၦရပညတ္။ ေကာဇာသကၠရာဇ္ တစ္မွစၿပီး ေရွ႕သို႔ေရာက္သမွ် ေကာဇာ သကၠရာဇ္တို႔ကို ေခၚေဝၚျခင္းျဖစ္သည္။
၆။ ။ အာကာသပညတ္။ ေကာင္းကင္ ဟာလာဟင္းလင္းျပင္ကို သတ္မွတ္ေခၚေဝၚျခင္း အားျဖင့္ အာကာသပညတ္ဟုေခၚသည္။
၇။ ။ ပါဠိပညတ္။ ပါဠိဘာသာျဖင့္ ေခၚေဝၚသတ္မွတ္ျခင္းမ်ားျဖစ္သည္။
၈။ ။ ျမန္မာပညတ္။ ျမန္မာဘာသာျဖင့္ ေခၚေဝၚသမွ်ကို ဆိုလိုသည္။
၉-၁၀။ ။ အဝိဇၨာမာနပညတ္၊ ဝိဇၨာမာနပညတ္။ ေဝါဟာရ အမည္နာမမ်ားကို ေခၚဆို ျခင္းျဖစ္သည္။
၁၁။ ။ အကၡရာပညတ္၊ ဗ်ည္းပညတ္။ က-အစ၊ အ-အဆံုး(၃၃)လံုးေသာ ဗ်ည္း အကၡရာမ်ားကို ေခၚဆိုျခင္းျဖစ္သည္။
၁၂။ ။ သရပညတ္။ အ၊ အာ၊ ဣ၊ ဤ၊ ဥ၊ ဦ၊ ဧ၊ ၾသ ရွစ္လံုးေသာ သရမ်ားကို ေခၚဆိုသည္။
၁၃။ ။ ဝဏၰပညတ္။ (၃၃) လံုးေသာ ဗ်ည္းအကၡရာ၊ (၈) လံုးေသာသရ၊ ေပါင္း (၄၁) လံုးေသာ ဝဏၰအကၡရာမ်ားအျဖစ္ သတ္မွတ္ေခၚဆိုျခင္းသည္ ဝဏၰပညတ္ျဖစ္သည္။
၁၄။ ။ သခ်ၤာနိယာမ ပညတ္။ ၁- အစ ၉- အဆံုး တို႔ကို၎၊ ေပါင္းျခင္း၊ ႏႈတ္ျခင္း၊ ေျမွာက္ျခင္း၊ စားျခင္း သိန္းေသာင္းေသာ သခ်ၤာတို႔ကို၎ သခ်ၤာႏွင့္စပ္ဆိုင္သမွ်ကို သတ္မွတ္ေခၚေဝၚျခင္းျဖစ္သည္။
ဗုဒၶဟူးေန႔ မြန္းလြဲပိုင္းမွ သန္းေခါင္တိုင္လွ်င္ ရာဟုဟူ၍၎၊ တနလၤာေန႔မြန္းလြဲလွ်င္ ကိတ္ ဟူ၍၎၊ ၾကာသပေတး မြန္းလြဲလွ်င္ မိတၱဳ ဟူ၍၎ ဣႏၵာစရိယ ဆရာကျပသည္။ ယင္းတို႔သည္လည္း ပညတ္မ်ားသာျဖစ္သည္။
တနဂၤေႏြအစ၊ မိတၱဳ-၁၀၊ ကိတ္မွာ-၉၊ ရာဟုမွာ-၈ ဂဏန္း အခန္းခန္းျပေသာေန႔ရွစ္ေန႔တို႔၏ ၿဂိဳဟ္သက္ေပါင္းေသာ္ ၁၀၈-နဝင္းရ၏။ ၾတင္းေၾက၊ နဝင္းေၾက၊ သတၱဗီသေၾကသည္။ ၎တို႔သည္လည္း နိယာမပညတ္မ်ားသာျဖစ္သည္။ ပညတ္စကားတို႔၌ ဓာတ္တို႔သည္လည္း ရွိကုန္၏။ ပညတ္ ပရမတ္ ဓာတ္ ျဖစ္ေစတတ္ေသာေၾကာင့္ ေဟာေတာ္မူေသာ ပုဂၢလပညတ္ကိုစြဲကာ အသီးသီးေသာဆရာတို႔သည္ ဓာတ္ပညတ္မ်ားကိုသာဆိုၾကသည္။ ပုဂၢလပညတ္က်မ္း၌ ဓာတ္ေလးပါးဟု ေခၚေဝၚသမုတ္အပ္ေသာ အမည္ပညတ္တို႔ကို ဓာတုပညတၱိေယာ ဟူ၍၎။
႐ူပကၡႏၶာ၊ ေဝဒနကၡႏၶာ၊ သညာကၡႏၶာ၊ သခၤါရကၡႏၶာ၊ ဝိညာဏကၡႏၶာ စေသာအမည္ပညတ္တို႔ကို ခႏၶာပညတၱိေယာ ဟူ၍၎။
ကိုယ္ဟူေသာ (၃၂) ပါးေသာ ေကာ႒ာသပညတ္တို႔ကို ကာယပညတၱိေယာ ဟူ၍၎။
စကၡာယတန၊ ေသာတာယတန၊ ဃာနာယတန၊ ဇိဝွာယတန၊ ကာယာယတန၊ မနာယတန၊ ႐ူပါယတန၊ သဒၵါယတန၊ ဂႏၶာယတန၊ ရသာယတန၊ ေဖာ႒ဗၺာယတန၊ ဓမၼာယတန ဟုေခၚအပ္ေသာ အာယတန (၁၂) ပါးတို႔ကို အာယတနပညတိၱေယာ ဟူ၍၎။ နာမ္ဟူေသာပညတ္တို႔ကို နာမပညတၱိေယာ ဟူ၍၎ ေလာကတြင္ရွိိသည့္ပညတ္တို႔ကို သိမွတ္ထားအပ္ေပသည္။
က်မ္းရင္းလကၤာ အပုိဒ္ (၁၉) တြင္ ပညတ္ေပၚ၍၊ နာမ္ေပၚသစ္ပင္၊ ေဆးဖက္ဝင္ဟူ၍၎။ ဓာတ္တူနာမ္တူ၊ ေဆးကိုယူဟူ၍၎။ စားသမွ်အစာမွန္သမွ်တို႔သည္ အစာလည္းေဆး၊ ေဆးလည္းအစာဟူ၍၎ ေဖာ္ျပပါရွွိသည္။ ပညတ္ကို၎၊ နာမ္ကို၎ သိမည္ဆိုလွ်င္ သစ္ပင္တို႔ပင္လွ်င္ ေဆးဖက္ဝင္ၾကသည္။ ေဆးအျဖစ္အသံုးခ်ႏိုင္သည္။ တည့္သည့္အစာကို ေရြးခ်ယ္စားေသာက္ႏိုင္လွ်င္ အစာသည္လည္းေဆးျဖစ္သည္။ ေသာမပညတ္ပါရွိေသာ သူတို႔သည္ ေသာမပညတ္ပါေသာ အစားအစာမ်ားကို၎၊ ပါပပညတ္ပါရွိသူတို႔သည္ ပါပပညတ္ပါေသာ အစားအစာတို႔ကို၎ စာေသာက္တတ္ရန္လိုသည္။
မိမိႏွင့္ သိကၽြမ္းသူတစုထဲ “ေမာင္ေအး ခဏလာပါ” ဟုေခၚလွ်င္ ေမာင္ေအးသာ လာရမည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပညတ္ရွိရာ ဓာတ္သက္ပါဟု ဆိုျခင္းျဖစ္သည္။ အေျခခံကိုေလ့လာၿပီးသူအေနျဖင့္ ေမာက္ေအးအမည္ကို ၾကားရံုမွ်ျဖင့္ အကၡရာအားျဖင့္ အ၊ သခ်ၤာအားျဖင့္ (၁)၊ နာမ္အားျဖင့္ ဂဠဳန္၊ ၿဂိဳဟ္အားျဖင့္ ပါပၿဂိဳဟ္၊ ပိဋကတ္အားျဖင့္ ေတေဇာ၊ ပညတ္အားျဖင့္ မီးခဲ ေတေဇာဓာတ္ဖို၊ ဓာတ္အားျဖင့္မီး၊ ဓာတ္ရန္အားျဖင့္ ဗုဒၶဟူး စသည္ျဖင့္ သိႏိုင္ေပလိမ့္မည္။
အထက္ပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို ဖတ္႐ႈၿပီ္း ပညတ္ရွိရာ ဓာတ္သက္ပါ ဆိုသည့္အတိုင္း မိမိေနထိုင္သည့္ဝန္းက်င္တြင္ ေခၚတြင္လူသိမ်ားၾကသည့္ အေခၚအေဝၚပညတ္တြင္ ဓာတ္သက္ေၾကာင္း သိသာႏိုင္ပါတယ္။ ဥပမာ သံပရာကို လီမြန္ဟု လူမ်ားစု ေခၚေဝၚၾကသည့္ ဝန္းက်င္တြင္္ လီိမြန္အျဖစ္ဓာတ္သက္ၿပီး သံပရာဟု လူသိမ်ားၾကသည့္ေနရာတြင္ သံပရာအေပၚ ဓာတ္သက္ပါတယ္။ ေရွာက္ခ်ဳိသီးႏွင့္ ကမၺလာသီး တို႔တြင္လည္း ထိုနည္းအတိုင္းပင္ အမ်ားစုေခၚတြင္ၾကသည့္အေပၚ ဓာတ္သက္မည္ဟုထင္ပါတယ္။
ဆရာႀကီးဦးသာတင့္၏ ပုဂၢလပညတ္က်မ္းတြင္ေတာ့ ကမၺလာသီးေရာ ေရွာက္ခ်ဳိသီး၏ သတၱိမ်ားကိိုပါ ေရးသားထားတာကုိ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
ကမၺလာသီး။ ။ အဆင္းအသံေကာင္း၏။ အားကိုျဖစ္ေစ၏။ ဝမ္းမီးေတာက္ေစ၏။ သုက္ေသြး၊ သလိပ္ပြားေစ၏။ ေသြးကိုသုတ္သင္တတ္၏။ ေလ သည္းေျခကိုႏိုင္၏။ ပိန္ႀကံဳေသာေရာဂါ၊ သုက္အားနည္းေရာဂါ၊ လည္ပင္းေရာဂါ၊ အဆိပ္သင့္၊ ေရငတ္၊ ပင္ပန္းေသာေရာဂါမ်ားကို ခ်မ္းသာေစ၏။
ေရွာက္သီး(အခ်ဳိ) ။ ။ ေရွာက္သီးအခ်ဳိသည္ ႏႈတ္ၿမိန္ျခင္း၊ သုက္ပြားျခင္းကိုျပဳ၏။ ေၾကက်က္ခဲ၏။ ပူျခင္း၊ ေသြးေဖာက္ျပန္ျခင္းတို႔ကို ပယ္ဖ်က္တတ္၏။ သလိပ္ႂကြေစ၏။ ေလ၊ သည္းေျခ၊ ေဒါသကိိုႏိုင္သည္။ ၎ျပင္ ဝမ္းခ်ဳပ္၊ ပန္းနာ၊ ေခ်ာင္းဆိုး၊ ခယ႐ုပ္(ဘာေရာဂါဆိုတာ ကၽြန္မမသိပါ)၊ ႀကိဳ႕ထိုး၊ ႏႈတ္မၿမိန္၊ ေရငတ္၊ ေအာ့အန္ေရာဂါတို႔ကို ေပ်ာက္ကင္းေစသည္။
ေရွာက္သီးမွာ (ေတာေရွာက္၊ ေတာင္ေရွွာက္၊ ေရွာက္ႏု၊ ေရွာက္ပန္းသီး) ဟူ၍လည္းပါရွိပါ ေသးတယ္။
ေဗဒါရီေနတဲ့ေနရပ္မွာ လိေမၼာ္သီးကို လူအမ်ားက လိေမၼာ္သီးအျဖစ္အေခၚမ်ားရင္ လိေမၼာ္သီးအေပၚ ဓာတ္သက္ပါတယ္။ နဝင္းေၾကလကၤာမွာ အရိုင္း ေခါင္ေသာက္၊ လူမိုက္ စိတ္တို ဆိုၿပီးရွိတဲ့အတြက္၊ လူ+မိုက္ ဟာ လိမ္+ ေမာ္ ျဖစ္လို႔ နဝင္းေၾကပါတယ္။ လိမ္(ဗုဒၶဟူး ၿဂိဳဟ္သက္ ၁၇ ႏွစ္)၊ ေမာ္( ၾကာသပေတး ၿဂိဳဟ္သက္ ၁၉ ႏွစ္) (၁၇+၁၉) (၃၆) (၃+၆) (၉) ျဖစ္ပါတယ္။ အျခားဟာေတြကိုလည္း မိမိေဒသအေခၚေပၚမူတည္ၿပီး အေပၚကလကၤာနဲ႔ ၫွိၿပီး နဝင္းေၾက၊ မေၾက တြက္ခ်က္ႏုိင္ပါတယ္။ ပုဂၢလပညတ္နည္းတြင္ အမည္နာမပညတ္ထားမႈ အေပၚမွာမူတည္၍ ေဆးကုသၾကတာျဖစ္ပါတယ္။ လူနာကို ဘယ္ေန႔နာမ္၊ အသက္ ဘယ္ေလာက္ စသည္ျဖင့္ေမးျမန္းၿပီးကုသတာမဟုတ္ဘဲ၊ ဥပမာ ကိုသာပံုေနမေကာင္းရင္ ကိုသာပံုကိုသာကုသမွာျဖစ္ပါတယ္။ ကိုသာပံုရဲ႕ ပညတ္ကိုယူၿပီး ကိုသာပံုနဲ႔ ဓာတ္သက္မဲ့ အရာကို ေဆးအျဖစ္ကုသတာျဖစ္ပါတယ္။ ကုိသာပံု(ေသာမပညတ္)ကို သခြားသီး (ေသာမပညတ္) ေကၽြးၿပီး ကုသခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။
ေဗဒါရီရဲ႕အေမးကို ယခုေလာက္ျပန္ေျဖေပးတာကို ေၾကနပ္လိမ့္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕အေျဖဟာ အလံုးစံုျပည္စံုခ်င္မွ ျပည့္စံုပါလိမ့္မယ္။ ကၽြန္မေလ့လာထားတဲ့ သိသေလာက္အနည္းငယ္ထဲမွ ျပန္မွ်ေဝတဲ့သေဘာသာျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္မလဲ ေလ့လာေနသူ တဦးအဆင့္သာ ရွိပါေသးတယ္။ အခုလိုစိတ္ဝင္တစား ေမးျမန္းတဲ့အတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ေနာင္လည္း အခုလို ျပန္လွန္ေဆြးေႏြးၾကျခင္းမ်ားကို ေမွ်ာ္လင့္ေန ပါတယ္။ ကၽြန္မမသိေသးတဲ့အေၾကာင္းအရာမ်ားကုိလည္း ေထာက္ျပၫႊန္ၾကားေပးၾကဖို႔ ေမတၱရပ္ခံပါရေစ။
ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ၾကပါေစ။
Wednesday, December 10, 2008
ေအာရိန္းကို ႐ွဴၿပီး လီမြန္ကိုေသာက္ၾကစို႔
ေလာက၌ ရွိရွိသမွ် အရာဝတၳဳ သက္ရွိသက္မဲ့အားလံုးကို အကၡရာအားျဖင့္သာလွ်င္ အမည္ ပညတ္ သတ္မွတ္ၾကရသည္။ အကၡရာမ်ားကိုေရွာင္၍ မရႏိုင္ေခ်။ အကၡရာမ်ားျဖင့္ လူအမည္မ်ား၊ အစားအေသာက္မ်ားကို ေသာမပညတ္၊ ပါပပညတ္၊ ေနဂိုဏ္း၊ လဂိုဏ္း ခြဲျခားျပခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ ျပဆိုခဲ့သည့္ ၿဂိဳဟ္ရွစ္လံုးတို႔၏ ေကာင္းစြာနားလည္၊ သေဘာေပါက္ မွတ္မိေနမည္ဆိိုလွ်င္ အလြယ္တကူ အေကာင္းအဆိုး ခြဲျခားႏိုင္ၾကမည္ျဖစ္သည္။ ပုဂၢလပညတ္ ဓာတ္က်မ္းဆရာက နိယာမအကၡရာ၊ ဘုရားႏွင့္မကြာ၊ သတၱဝါႏွင့္မကင္း၊ ဘံုသံုးပါးအတြင္းမွာ၊ ပညတ္ရင္းမူလ၊ အကၡရာဥကၠဌမို႔၊ ကစၥည္းလွ ျမတ္ဆရာက၊ သညာ ေသာသဒၵါႏွင့္ သိစိမ့္ေသာငွာ ေဟာေပရွာ၏ ဟုေရးစပ္ခဲ့သည္။
(၃၃) စီးေသာဆင္ေျပာင္သည္ ေတာသံုးေတာင္၌ထြက္၍ က်က္စားေသာေၾကာင့္ ခ်ည္အပ္ ေသာ ႀကိဳးရွစ္စင္းျဖင့္ တိုင္ေလးတိုင္မွာ ခ်ည္ႏိုင္က လိုရာသို႔ေရာက္သည္ဟုလည္း ျပဆိုျပန္ သည္။
(၃၃)စီးေသာဆင္ေျပာင္ဆိုသည္မွာ ဗ်ည္း ၃၃ လံုးကို ဆိုလိုသည္။ ေတာသံုးေတာင္ ဆိုသည္မွာ ယူဇနာသံုးေထာင္က်ယ္ဝန္းေသာ ဟိမဝႏၱာေတာကိုဆိုလိုသည္။ ႀကိဳးရွစ္စင္း ဆိုသည္မွာ သရရွစ္လံုးကို ဆိုသည္။ တိုင္ေလးတိုင္ဆိုသည္မွာ ပထဝီ၊ ေတေဇာ၊ အာေပါ၊ ဝါေယာ တည္းဟူေသာ ဓာတ္ေလးပါးကိုဆိုလိုသည္။ ဗ်ည္း ၃၃ လံုးတို႔သည္ ဘံုသံုးပါးအတြင္းမွာ ပညတ္ရင္းမူလ အကၡရာသာ ဥကၠဌ ျဖစ္ေၾကာင္းျပဆိုသည္။
ျမင္သမွ်ေတြ႔သမွ်ေသာ လူကိုေသာ္၎၊ အစားအေသာက္ကိုေသာ္၎၊ အရာဝတၳဳကို ေသာ္၎၊ ပညတ္မ်ားကိုစစ္ေဆးၿပီး ေသာမၿဂိဳဟ္၊ ပါပၿဂိဳဟ္ခြဲျခားျခင္း။ အေႏၱာ၊ ဂေဗၻ၊ စေရ၊ ဝံေသ ျဖင့္ခြဲျခားျခင္း၊ အကၡရာအားျဖင့္၎၊ သခ်ၤာအားျဖင့္၎၊ ေန႔အားျဖင့္၎၊ နာမ္အားျဖင့္၎၊ ၿဂိဳဟ္သက္အားျဖင့္၎ ခြဲျခားႏိုင္ရမည္။
ေဆးဟူေသာအရာသည္ၾသကာသေလာက၌ ရွင္သန္ေပါက္ေရာက္ေနၾကသမွ်ေသာ သစ္ပင္၊ သစ္ျမစ္၊ သစ္ဥ၊ သစ္ဖု၊ သစ္ရြက္တို႔ အားလံုးကိုေခၚဆိုျခင္းျဖစ္သည္။
ျမင္ျမင္သမွ်ေသာ သစ္ပင္၊ သစ္ျမစ္၊ သစ္ဥ၊ သစ္ဖု၊ သစ္ရြက္တို႔အားလံုးတြင္ ဓာတ္ေလးပါး ပါဝင္သည္။ ဓာတ္ေလးပါးႏွင့္ကင္းလြတ္၍ မတည္မျဖစ္ႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎တို႔ကို ေဆးဝါးအျဖစ္ အသံုးျပဳကုသႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။
စာေရးဆရာမ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးႏွင့္ ဆရာႀကီးဦးသာတင့္တို႔ ေရးသားတင္ျပခဲ့သည္မ်ားမွာ ျမန္မာျပည္တြင္း ေခၚေဝၚပညတ္၊ ကုသခဲ့ျခင္းမ်ားျဖစ္သည္။ အျခားတိုင္းျပည္မ်ားတြင္ ေရာက္ရွိေနသူမ်ားကလည္း မိမိတို႔ေရာက္ရွိေနသည့္ ႏိုင္ငံအလိုက္ အေခၚအေဝၚမ်ားအေပၚ မူတည္ၿပီး ေနဂိုဏ္း၊ လဂိုဏ္း ခြဲျခားနားလည္ႏိုင္ရမည္။ မည္သို႔ ပင္ေခၚေခၚ ထြက္ရွိသည့္ အသံမွာ ဗ်ည္း၃၃လံုးႏွင့္ သရရွစ္လံုး ေပါင္း ဝဏၰ ၄၁လံုးထဲမွ မထြက္ႏိုင္ေပ။ ဥပမာ ျမန္မာျပည္တြင္ လိေမၼာသီးဟုေခၚေသာ္လည္း အေမရိကန္တြင္ ေအာရိန္း(အရိုင္း) ဟုေခၚသည္။ လိေမၼာ္သီးသည္ ျမန္မာျပည္တြင္းရွိလူမ်ားအတြက္ ေသာမပညတ္ လဂိုဏ္း သမားအတြက္ နဝင္းေက်ေဆးျဖစ္ေသာ္လည္း အေမရိကန္တြင္ ေနသူမ်ားအတြက္ ပါပပညတ္ ေနဂိုဏ္းသမားမ်ားအတြက္ နဝင္းေက်ေဆးျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာရိန္းကို အေမရိကန္မွ ေနဂိုဏ္း( အ၊ စ၊ဆ၊ ဇ၊ ည၊ ရ၊ တ၊ န၊ ထ) စသည့္ အမည္ပညတ္ရွိသူမ်ားက စားေသာက္ႏိုင္ ၿပီး၊ လဂိုဏ္း(က၊ ခ၊ ဂ၊ င၊ ပ၊ ဖ၊ မ၊ လ၊ ဝ၊ သ၊ ဟ) စသည့္ အမည္ပညတ္ရွိသူမ်ားက ရွဴျခင္း လိမ္းျခင္း စသည္ျဖင့္ျပဳလုပ္ႏိုင္သည္။ ထို႔အတူ သံပရာကို အေမရိကန္တြင္ လီမြန္(လူမိုက္) ဟုေခၚေသာေၾကာင့္ ေသာမပညတ္ လဂိုဏ္း သမားမ်ားအတြက္ နဝင္းေက်ေဆးျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လီမြန္ကို အေမရိကန္မွ လဂိုဏ္း(က၊ ခ၊ ဂ၊ င၊ ပ၊ ဖ၊ မ၊ လ၊ ဝ၊ သ၊ ဟ) စသည့္ အမည္ပညတ္ရွိသူမ်ားက စားေသာက္ႏိုင္ ၿပီး၊ ေနဂိုဏ္း( အ၊ စ၊ဆ၊ ဇ၊ ည၊ ရ၊ တ၊ န၊ ထ) စသည့္ အမည္ပညတ္ရွိသူမ်ားက ရွဴျခင္း လိမ္းျခင္း စသည္ျဖင့္ျပဳလုပ္ႏိုင္သည္။
ဒီေနရာမွာ ကၽြန္မ၏ကိုယ္ေတြ႔တခုကို ေျပာျပလိုပါတယ္။ ကၽြန္မဟာ ေသာမပညတ္ လဂိုဏ္း သမားျဖစ္ၿပီး လဖၻက္ရည္ကိုသိပ္ႀကိဳက္ပါတယ္။ လဖၻက္ရည္ေသာက္လု႔ိလဲ အိပ္မရတာတို႔၊ ရင္ျပည့္တာတို႔လဲ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေမရိကန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ လဖၻက္ေျခာက္နဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းကို အလုပ္ခ်ိန္ေတြမွာ ေသာက္တဲ့အခါ ရင္ထဲမွာအစာမေၾကသလို တစ္ဆို႔ဆို႔ ျဖစ္ေနၿပီး ေလတက္တဲ့အခါလည္း ရင္ထဲမွာေခ်ာင္သြားတယ္မရွိဘဲ ဆို႔ၾကပ္ေနၿမဲပဲ ျဖစ္ေနခဲ့ ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိခဲ့ပါဘူး။ ဘာစားမိလို႔ပါလိမ့္ဆိုၿပီး စားခဲ့တာေတြကို စဥ္းစား ၾကည့္လဲ ဘာမေထြေထြထူးထူးမရွိတာေတြ႔ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ပုဂၢလပညတ္နည္းနဲ႔ တြက္ၾကည္႔မွ ကၽြန္မေသာက္ေနခဲ့မိတာက တီး လို႔ေခၚတဲ့လဖၻက္ေျခာက္ရယ္၊ ဝမ္းမခ်ဳပ္ ေအာင္ဆိုၿပီး ဆားနဲနဲခပ္ေသာက္ေတာ့ တီးနဲ႔ ေဆာ့(စိတ္္တို)ဆိုၿပီး ပါပဂိုဏ္းသား နဝင္းေၾက ေဆးျဖစ္ေနတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါဟာ က်မတစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ မနီဇိုးတားမွာေနတဲ့ အမတစ္ေယာက္လည္း ဒီေရာက္မွ လဖၻက္သုပ္စားၿပီး ေလခံတာ အၿမဲ ျဖစ္တယ္လို႔ေျပာပါတယ္။
ေအာရိန္း - အ တနဂၤေႏြ ၿဂိဳဟ္သက္ (၆) ႏွစ္- ရ ရာဟု ၿဂိဳဟ္သက္ (၁၂) ႏွစ္ ၿဂိဳဟ္သက္ႏွစ္ခုေပါင္းေတာ့ (၁၈) (၁+၈) (၉) နဝင္းေၾကေဆး။
လီမြန္- လ ဗုဒၶဟူး ၿဂိဳဟ္သက္ (၁၇) ႏွစ္ - မ ၾကာသပေတး ၿဂိဳဟ္သက္ (၁၉)ႏွစ္ ၿဂိဳဟ္သက္ႏွစ္ခုေပါင္းေတာ့ (၃၆) (၃+၆) (၉) နဝင္းေၾကေဆး။
တီး ႏွင့္ ေဆာ့- တ စေန ၿဂိဳဟ္သက္ (၁၀)ႏွစ္ ဆ အဂၤါ ၿဂိဳဟ္သက္( ၈)ႏွစ္ ၿဂိဳဟ္သက္ ႏွစ္ခုေပါင္းေတာ့ (၁၈) (၁+၈) (၉) နဝင္းေၾကေဆး။
ကၽြန္မသိထားေသာအနည္းငယ္အား ေရာညွပ္ေရးသားထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
(၃၃) စီးေသာဆင္ေျပာင္သည္ ေတာသံုးေတာင္၌ထြက္၍ က်က္စားေသာေၾကာင့္ ခ်ည္အပ္ ေသာ ႀကိဳးရွစ္စင္းျဖင့္ တိုင္ေလးတိုင္မွာ ခ်ည္ႏိုင္က လိုရာသို႔ေရာက္သည္ဟုလည္း ျပဆိုျပန္ သည္။
(၃၃)စီးေသာဆင္ေျပာင္ဆိုသည္မွာ ဗ်ည္း ၃၃ လံုးကို ဆိုလိုသည္။ ေတာသံုးေတာင္ ဆိုသည္မွာ ယူဇနာသံုးေထာင္က်ယ္ဝန္းေသာ ဟိမဝႏၱာေတာကိုဆိုလိုသည္။ ႀကိဳးရွစ္စင္း ဆိုသည္မွာ သရရွစ္လံုးကို ဆိုသည္။ တိုင္ေလးတိုင္ဆိုသည္မွာ ပထဝီ၊ ေတေဇာ၊ အာေပါ၊ ဝါေယာ တည္းဟူေသာ ဓာတ္ေလးပါးကိုဆိုလိုသည္။ ဗ်ည္း ၃၃ လံုးတို႔သည္ ဘံုသံုးပါးအတြင္းမွာ ပညတ္ရင္းမူလ အကၡရာသာ ဥကၠဌ ျဖစ္ေၾကာင္းျပဆိုသည္။
ျမင္သမွ်ေတြ႔သမွ်ေသာ လူကိုေသာ္၎၊ အစားအေသာက္ကိုေသာ္၎၊ အရာဝတၳဳကို ေသာ္၎၊ ပညတ္မ်ားကိုစစ္ေဆးၿပီး ေသာမၿဂိဳဟ္၊ ပါပၿဂိဳဟ္ခြဲျခားျခင္း။ အေႏၱာ၊ ဂေဗၻ၊ စေရ၊ ဝံေသ ျဖင့္ခြဲျခားျခင္း၊ အကၡရာအားျဖင့္၎၊ သခ်ၤာအားျဖင့္၎၊ ေန႔အားျဖင့္၎၊ နာမ္အားျဖင့္၎၊ ၿဂိဳဟ္သက္အားျဖင့္၎ ခြဲျခားႏိုင္ရမည္။
ေဆးဟူေသာအရာသည္ၾသကာသေလာက၌ ရွင္သန္ေပါက္ေရာက္ေနၾကသမွ်ေသာ သစ္ပင္၊ သစ္ျမစ္၊ သစ္ဥ၊ သစ္ဖု၊ သစ္ရြက္တို႔ အားလံုးကိုေခၚဆိုျခင္းျဖစ္သည္။
ျမင္ျမင္သမွ်ေသာ သစ္ပင္၊ သစ္ျမစ္၊ သစ္ဥ၊ သစ္ဖု၊ သစ္ရြက္တို႔အားလံုးတြင္ ဓာတ္ေလးပါး ပါဝင္သည္။ ဓာတ္ေလးပါးႏွင့္ကင္းလြတ္၍ မတည္မျဖစ္ႏိုင္။ ထို႔ေၾကာင့္ ၎တို႔ကို ေဆးဝါးအျဖစ္ အသံုးျပဳကုသႏိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။
(ဆရာႀကီးဦးသာတင့္ ပုဂၢလပညတ္ဓာတ္က်မ္း)
စာေရးဆရာမ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလးႏွင့္ ဆရာႀကီးဦးသာတင့္တို႔ ေရးသားတင္ျပခဲ့သည္မ်ားမွာ ျမန္မာျပည္တြင္း ေခၚေဝၚပညတ္၊ ကုသခဲ့ျခင္းမ်ားျဖစ္သည္။ အျခားတိုင္းျပည္မ်ားတြင္ ေရာက္ရွိေနသူမ်ားကလည္း မိမိတို႔ေရာက္ရွိေနသည့္ ႏိုင္ငံအလိုက္ အေခၚအေဝၚမ်ားအေပၚ မူတည္ၿပီး ေနဂိုဏ္း၊ လဂိုဏ္း ခြဲျခားနားလည္ႏိုင္ရမည္။ မည္သို႔ ပင္ေခၚေခၚ ထြက္ရွိသည့္ အသံမွာ ဗ်ည္း၃၃လံုးႏွင့္ သရရွစ္လံုး ေပါင္း ဝဏၰ ၄၁လံုးထဲမွ မထြက္ႏိုင္ေပ။ ဥပမာ ျမန္မာျပည္တြင္ လိေမၼာသီးဟုေခၚေသာ္လည္း အေမရိကန္တြင္ ေအာရိန္း(အရိုင္း) ဟုေခၚသည္။ လိေမၼာ္သီးသည္ ျမန္မာျပည္တြင္းရွိလူမ်ားအတြက္ ေသာမပညတ္ လဂိုဏ္း သမားအတြက္ နဝင္းေက်ေဆးျဖစ္ေသာ္လည္း အေမရိကန္တြင္ ေနသူမ်ားအတြက္ ပါပပညတ္ ေနဂိုဏ္းသမားမ်ားအတြက္ နဝင္းေက်ေဆးျဖစ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာရိန္းကို အေမရိကန္မွ ေနဂိုဏ္း( အ၊ စ၊ဆ၊ ဇ၊ ည၊ ရ၊ တ၊ န၊ ထ) စသည့္ အမည္ပညတ္ရွိသူမ်ားက စားေသာက္ႏိုင္ ၿပီး၊ လဂိုဏ္း(က၊ ခ၊ ဂ၊ င၊ ပ၊ ဖ၊ မ၊ လ၊ ဝ၊ သ၊ ဟ) စသည့္ အမည္ပညတ္ရွိသူမ်ားက ရွဴျခင္း လိမ္းျခင္း စသည္ျဖင့္ျပဳလုပ္ႏိုင္သည္။ ထို႔အတူ သံပရာကို အေမရိကန္တြင္ လီမြန္(လူမိုက္) ဟုေခၚေသာေၾကာင့္ ေသာမပညတ္ လဂိုဏ္း သမားမ်ားအတြက္ နဝင္းေက်ေဆးျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လီမြန္ကို အေမရိကန္မွ လဂိုဏ္း(က၊ ခ၊ ဂ၊ င၊ ပ၊ ဖ၊ မ၊ လ၊ ဝ၊ သ၊ ဟ) စသည့္ အမည္ပညတ္ရွိသူမ်ားက စားေသာက္ႏိုင္ ၿပီး၊ ေနဂိုဏ္း( အ၊ စ၊ဆ၊ ဇ၊ ည၊ ရ၊ တ၊ န၊ ထ) စသည့္ အမည္ပညတ္ရွိသူမ်ားက ရွဴျခင္း လိမ္းျခင္း စသည္ျဖင့္ျပဳလုပ္ႏိုင္သည္။
ဒီေနရာမွာ ကၽြန္မ၏ကိုယ္ေတြ႔တခုကို ေျပာျပလိုပါတယ္။ ကၽြန္မဟာ ေသာမပညတ္ လဂိုဏ္း သမားျဖစ္ၿပီး လဖၻက္ရည္ကိုသိပ္ႀကိဳက္ပါတယ္။ လဖၻက္ရည္ေသာက္လု႔ိလဲ အိပ္မရတာတို႔၊ ရင္ျပည့္တာတို႔လဲ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေမရိကန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ပိုင္းမွာ လဖၻက္ေျခာက္နဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းကို အလုပ္ခ်ိန္ေတြမွာ ေသာက္တဲ့အခါ ရင္ထဲမွာအစာမေၾကသလို တစ္ဆို႔ဆို႔ ျဖစ္ေနၿပီး ေလတက္တဲ့အခါလည္း ရင္ထဲမွာေခ်ာင္သြားတယ္မရွိဘဲ ဆို႔ၾကပ္ေနၿမဲပဲ ျဖစ္ေနခဲ့ ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိခဲ့ပါဘူး။ ဘာစားမိလို႔ပါလိမ့္ဆိုၿပီး စားခဲ့တာေတြကို စဥ္းစား ၾကည့္လဲ ဘာမေထြေထြထူးထူးမရွိတာေတြ႔ရပါတယ္။ ေနာက္ဆံုး ပုဂၢလပညတ္နည္းနဲ႔ တြက္ၾကည္႔မွ ကၽြန္မေသာက္ေနခဲ့မိတာက တီး လို႔ေခၚတဲ့လဖၻက္ေျခာက္ရယ္၊ ဝမ္းမခ်ဳပ္ ေအာင္ဆိုၿပီး ဆားနဲနဲခပ္ေသာက္ေတာ့ တီးနဲ႔ ေဆာ့(စိတ္္တို)ဆိုၿပီး ပါပဂိုဏ္းသား နဝင္းေၾက ေဆးျဖစ္ေနတာကိုေတြ႔ရပါတယ္။ ဒါဟာ က်မတစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္တာမဟုတ္ပါဘူး။ မနီဇိုးတားမွာေနတဲ့ အမတစ္ေယာက္လည္း ဒီေရာက္မွ လဖၻက္သုပ္စားၿပီး ေလခံတာ အၿမဲ ျဖစ္တယ္လို႔ေျပာပါတယ္။
ေအာရိန္း - အ တနဂၤေႏြ ၿဂိဳဟ္သက္ (၆) ႏွစ္- ရ ရာဟု ၿဂိဳဟ္သက္ (၁၂) ႏွစ္ ၿဂိဳဟ္သက္ႏွစ္ခုေပါင္းေတာ့ (၁၈) (၁+၈) (၉) နဝင္းေၾကေဆး။
လီမြန္- လ ဗုဒၶဟူး ၿဂိဳဟ္သက္ (၁၇) ႏွစ္ - မ ၾကာသပေတး ၿဂိဳဟ္သက္ (၁၉)ႏွစ္ ၿဂိဳဟ္သက္ႏွစ္ခုေပါင္းေတာ့ (၃၆) (၃+၆) (၉) နဝင္းေၾကေဆး။
တီး ႏွင့္ ေဆာ့- တ စေန ၿဂိဳဟ္သက္ (၁၀)ႏွစ္ ဆ အဂၤါ ၿဂိဳဟ္သက္( ၈)ႏွစ္ ၿဂိဳဟ္သက္ ႏွစ္ခုေပါင္းေတာ့ (၁၈) (၁+၈) (၉) နဝင္းေၾကေဆး။
ကၽြန္မသိထားေသာအနည္းငယ္အား ေရာညွပ္ေရးသားထားျခင္းျဖစ္ပါတယ္။
Monday, December 8, 2008
လကၤာမ်ား... ဆရာႀကီးဦးသာတင့္
ၿဂိဳဟ္ရွစ္ခြင္တို႔ကို ပိုင္းျခားေဝဖန္ၿပီး ၿဂိဳဟ္ခြင္၏ ၿဂိဳဟ္သက္ကိုလည္းေကာင္း၊ ၿဂိဳဟ္ခြင္၏ အရုပ္ကိုေသာ္လည္းေကာင္း၊ ၿဂိဳဟ္ခြင္၏ တည္ရာအရပ္ကိုလည္းေကာင္း ေဖာ္ျပထားေသာ လကၤာကို တင္ျပလိုက္ပါသည္။
၁။ တနဂၤေႏြဂဠဳန္၊ ေျခာက္ႏွစ္ႀကံဳ၊ ေနတံုအေရွ႕ေျမာက္။
၂။ တနလၤာက်ား၊ တစ္ဆယ့္ငါး၊ ေနျငားအေရွ႕ရပ္။
၃။ အဂၤါျခေသၤ့၊ ေရွ႕ေတာင္ေကြ႔၊ မေရြ႕ရွစ္ႏွွစ္မွ်။
၄။ ဗုဒၶဟူးဆင္၊ ေတာင္ရပ္ခြင္၊ ေနခ်င္ တစ္ဆယ့္ခြန္။
၅။ စေနနဂါး၊ ေနာက္ေတာင္ပါး၊ ေနျငားတစ္ဆယ္ပ။
၆။ ၾကာသပေတးႂကြက္၊ အေနာက္ဘက္၊ ေနလ်က္တဆယ့္ကိုး။
၇။ ဟိုင္းမင္းစစ္စစ္၊ တစ္ဆယ့္ႏွစ္၊ ေနလစ္ေနာက္ေျမာက္သာ။။
၈။ ပူးမင္းမွန္လစ္၊ ႏွစ္ဆယ့္တစ္၊ ေနလစ္ေျမာက္ရပ္သာ။
ဤလကၤာမွ ၿဂိဳဟ္ရွစ္ခြင္တို႔၏ ၿဂိဳဟ္သက္တို႔ကို မွတ္သားႏိုင္သည္။
ေအာက္ပါလကၤာမ်ားကို မွတ္သားထားျခင္းျဖင့္လည္း ပုဂၢလပညတ္က်မ္းအတြက္ အသံုးဝင္ ပါသည္။
၁။ ေအာင္ပကုလား၊ ေဆြသားေတာ္ရင္း၊ မိတ္ဖက္ျခင္း။
ေအာင္ပကုလား၊ ေဆြသားေတာ္ရိပ္၊ အျပင္မိတ္။
ေအာင္ (တနဂၤေႏြ)။ ပ (ၾကာသပေတး)
ကု (တနလၤာ)၊ လား (ဗုဒၶဟူး)
ေဆြ (အဂၤါ)၊ သား (ေသၾကာ)
ေတာ္ (စေန)၊ ရင္း(ရာဟု) စသည့္ျဖင့္ ေန႔မ်ားေကာက္ယူၿပီး ရန္ဖက္ မိတ္ဖက္သိႏိုင္ရမည္။ ေအာက္ပါလကၤာမ်ားတြင္ လည္း ထိုနည္းအတိုင္းေကာက္ယူရမည္။
၂။ ဥသာစိန္ပန္း၊ ဒါန္းလွကိုရွာ၊ မိတ္ဖက္ပါ။
ဥသာစိန္ပန္း၊ ဒန္းလွကုိရွာ၊ ျပင္မိတ္ပါ။
၃။ အေႏၱာဂေဗၻၻ၊ စေရဝံေသ ဓာတ္ဖက္ေပ။
အေႏၱာဂေဗၻ၊ စေရဝံေသ အတြင္းေဆြ။
၄။ ဓမၼာေသာက၊ အင္းဝရာဇာ၊ အသက္မရွည္ရာ။
(ဝါ) အိမ္ေထာက္ဖက္ အသက္မရွည္ရာ။
ဓမၼာေသာက၊ အင္းဝရာဇာ၊ တြင္းရန္သာ။
၅။ ဥေဝစံကူး၊ ေရဘူးေတာသူ၊ ဓာတ္ရန္သူ။
ဥေဝစံကူး၊ ေရဘူးေတာသူ၊ ျပင္ရန္သူ။
၆။ ဥၫိုေခမာ၊ သုတေဝရီ ရန္စီစီ။
ဥၫိုေခမာ၊ သုတေဝရီ ျပင္ရန္မည္။
၇။ အရိုင္းေခါင္ေသာက္၊ လူမိုက္စိတ္တို။
(အရိုင္း၊ စိတ္တို) (လူမိုက္၊ ေခါင္ေသာက္)
ပါပၿဂိဳဟ္ နဝင္းေၾကဓာတ္ႏွင့္ ေသာမၿဂိဳဟ္နဝင္းေၾကဓာတ္။
ဆရာလႈိင္မွာ ကိုသာပံုကို သခြားသီးေကၽြး၍ကုသခဲ့ရာတြင္ သခြားသီးတမ်ဳိးတည္းႏွင့္ပင္ ေခါင္ေသာက္ (တနလၤာ ၿဂိဳဟ္သက္ ၁၅ႏွစ္၊ ေသာၾကာ ၿဂိဳဟ္သက္ ၂၁ႏွစ္ကိုေပါင္းလွ်င္ ၃၆ ရၿပီး ၃ႏွင့္ ၆ ကို ေပါင္းေသာ္ ၉ ရ၍ နဝင္းေၾကဓာတ္ဟု သတ္မွတ္သည္။) ဟူေသာနဝင္းေၾကလ်က္ ရွိသည္ကို သတိျပဳသင့္သည္။ ဓာတ္ဆရာတို႔က နဝင္းေၾကလွ်င္ ေဆးဟု ဆိုစမွတ္ျပဳၾကသည္။
(သခြားသီးမွာ၊ သႏၱာပဟု၊ ျပင္းစြာအပူ၊ ဝွန္ဆူကဲလွ်ံ၊ ပိတၱံတစ္ရပ္၊ ဥဏွယေပ၊ ေတေဇာဓာတ္ေၾကာင့္၊ မေျဖာင့္ယြင္းပါး၊ ပ်ားေသာ္တဝ၊ ကရိႆမုတၱံ၊ ဆုရန္တစိ၊ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္၊ အသြယ္သြယ္မွာ၊ နာေရာဂါကို ပယ္ခြာေစတတ္)ရသဓာတု
သခြားသီး(စာ)။ ။ စာေလးသခြားအေစ့မွာ ျပဳတ္ေသာက္က ေခၽြးထြက္ေစသည္။ အျမစ္မွာ ျပဳတ္ေသာက္ေသာ္ ေလေရာဂါကို ေပ်ာက္ကင္းေစသည္။ အျမစ္မွာ သြားနာ၊ သြားကိုက္ျခင္း၌ ေကာင္းသည္။
သခြားသီး(ကုလား)။ ။ ကုလားသခြားသီးသည္ အသီးစိမ္းမွာေျခာက္ထပ္ေစ၏။ ခ်ဳပ္ေစ၏။ ေၾကက်က္ခဲသည္။ ႏႈတ္ၿမိန္ေစ၏။ သည္းေခ်ကို ပယ္ဖ်က္တတ္၏။ ေလဖ်ားကိုျဖစ္ေစသည္။ အပူကို ၿငိမ္းေစသည္။ အမွည့္သည္ ဝမ္းမီးေတာက္ေစသည္။ သည္းေျခကိုတိုးပြားေစသည္။ ေဒါသသံုးပါးကိုႏိုင္သည္။ ထိုမွတပါး အစိမ္းသည္ေတြေဝျခင္း၊ ဆီးေအာင့္၊ ေသြးအန္၊ ေသြးက်၊ ေဖာက္ျပန္ေသာေရာဂါ။ အမွည့္သည္ ေရငတ္၊ အပူေရာဂါ၊ ပင္ပန္းျခင္းတို႔ကို ေပ်ာက္ကင္းေစ၏။
သခြားမ (ေမႊးပြင့္)။ ။ ေဒါသသံုးပါးကို ျဖစ္ပြားေစ၏။ ဝမ္းမီးညံ့ေစသည္။ အသီးစိမ္းသည္ ေျခာက္ထပ္ေစသည္။ ေၾကက်က္ခဲသည္။ အူတို႔ကို တြန္႔႐ႈံ႕ေစတတ္သည္။ အသီးမွည့္သည္ သည္းေခ်ကို ျဖစ္ပြားေစသည္။
ဆရာႀကီးဦးသာတင့္၏ ပုဂၢလပညတ္ ဓာတ္က်မ္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
၁။ တနဂၤေႏြဂဠဳန္၊ ေျခာက္ႏွစ္ႀကံဳ၊ ေနတံုအေရွ႕ေျမာက္။
၂။ တနလၤာက်ား၊ တစ္ဆယ့္ငါး၊ ေနျငားအေရွ႕ရပ္။
၃။ အဂၤါျခေသၤ့၊ ေရွ႕ေတာင္ေကြ႔၊ မေရြ႕ရွစ္ႏွွစ္မွ်။
၄။ ဗုဒၶဟူးဆင္၊ ေတာင္ရပ္ခြင္၊ ေနခ်င္ တစ္ဆယ့္ခြန္။
၅။ စေနနဂါး၊ ေနာက္ေတာင္ပါး၊ ေနျငားတစ္ဆယ္ပ။
၆။ ၾကာသပေတးႂကြက္၊ အေနာက္ဘက္၊ ေနလ်က္တဆယ့္ကိုး။
၇။ ဟိုင္းမင္းစစ္စစ္၊ တစ္ဆယ့္ႏွစ္၊ ေနလစ္ေနာက္ေျမာက္သာ။။
၈။ ပူးမင္းမွန္လစ္၊ ႏွစ္ဆယ့္တစ္၊ ေနလစ္ေျမာက္ရပ္သာ။
ဤလကၤာမွ ၿဂိဳဟ္ရွစ္ခြင္တို႔၏ ၿဂိဳဟ္သက္တို႔ကို မွတ္သားႏိုင္သည္။
ေအာက္ပါလကၤာမ်ားကို မွတ္သားထားျခင္းျဖင့္လည္း ပုဂၢလပညတ္က်မ္းအတြက္ အသံုးဝင္ ပါသည္။
၁။ ေအာင္ပကုလား၊ ေဆြသားေတာ္ရင္း၊ မိတ္ဖက္ျခင္း။
ေအာင္ပကုလား၊ ေဆြသားေတာ္ရိပ္၊ အျပင္မိတ္။
ေအာင္ (တနဂၤေႏြ)။ ပ (ၾကာသပေတး)
ကု (တနလၤာ)၊ လား (ဗုဒၶဟူး)
ေဆြ (အဂၤါ)၊ သား (ေသၾကာ)
ေတာ္ (စေန)၊ ရင္း(ရာဟု) စသည့္ျဖင့္ ေန႔မ်ားေကာက္ယူၿပီး ရန္ဖက္ မိတ္ဖက္သိႏိုင္ရမည္။ ေအာက္ပါလကၤာမ်ားတြင္ လည္း ထိုနည္းအတိုင္းေကာက္ယူရမည္။
၂။ ဥသာစိန္ပန္း၊ ဒါန္းလွကိုရွာ၊ မိတ္ဖက္ပါ။
ဥသာစိန္ပန္း၊ ဒန္းလွကုိရွာ၊ ျပင္မိတ္ပါ။
၃။ အေႏၱာဂေဗၻၻ၊ စေရဝံေသ ဓာတ္ဖက္ေပ။
အေႏၱာဂေဗၻ၊ စေရဝံေသ အတြင္းေဆြ။
၄။ ဓမၼာေသာက၊ အင္းဝရာဇာ၊ အသက္မရွည္ရာ။
(ဝါ) အိမ္ေထာက္ဖက္ အသက္မရွည္ရာ။
ဓမၼာေသာက၊ အင္းဝရာဇာ၊ တြင္းရန္သာ။
၅။ ဥေဝစံကူး၊ ေရဘူးေတာသူ၊ ဓာတ္ရန္သူ။
ဥေဝစံကူး၊ ေရဘူးေတာသူ၊ ျပင္ရန္သူ။
၆။ ဥၫိုေခမာ၊ သုတေဝရီ ရန္စီစီ။
ဥၫိုေခမာ၊ သုတေဝရီ ျပင္ရန္မည္။
၇။ အရိုင္းေခါင္ေသာက္၊ လူမိုက္စိတ္တို။
(အရိုင္း၊ စိတ္တို) (လူမိုက္၊ ေခါင္ေသာက္)
ပါပၿဂိဳဟ္ နဝင္းေၾကဓာတ္ႏွင့္ ေသာမၿဂိဳဟ္နဝင္းေၾကဓာတ္။
ဆရာလႈိင္မွာ ကိုသာပံုကို သခြားသီးေကၽြး၍ကုသခဲ့ရာတြင္ သခြားသီးတမ်ဳိးတည္းႏွင့္ပင္ ေခါင္ေသာက္ (တနလၤာ ၿဂိဳဟ္သက္ ၁၅ႏွစ္၊ ေသာၾကာ ၿဂိဳဟ္သက္ ၂၁ႏွစ္ကိုေပါင္းလွ်င္ ၃၆ ရၿပီး ၃ႏွင့္ ၆ ကို ေပါင္းေသာ္ ၉ ရ၍ နဝင္းေၾကဓာတ္ဟု သတ္မွတ္သည္။) ဟူေသာနဝင္းေၾကလ်က္ ရွိသည္ကို သတိျပဳသင့္သည္။ ဓာတ္ဆရာတို႔က နဝင္းေၾကလွ်င္ ေဆးဟု ဆိုစမွတ္ျပဳၾကသည္။
(သခြားသီးမွာ၊ သႏၱာပဟု၊ ျပင္းစြာအပူ၊ ဝွန္ဆူကဲလွ်ံ၊ ပိတၱံတစ္ရပ္၊ ဥဏွယေပ၊ ေတေဇာဓာတ္ေၾကာင့္၊ မေျဖာင့္ယြင္းပါး၊ ပ်ားေသာ္တဝ၊ ကရိႆမုတၱံ၊ ဆုရန္တစိ၊ က်င္ႀကီးက်င္ငယ္၊ အသြယ္သြယ္မွာ၊ နာေရာဂါကို ပယ္ခြာေစတတ္)ရသဓာတု
သခြားသီး(စာ)။ ။ စာေလးသခြားအေစ့မွာ ျပဳတ္ေသာက္က ေခၽြးထြက္ေစသည္။ အျမစ္မွာ ျပဳတ္ေသာက္ေသာ္ ေလေရာဂါကို ေပ်ာက္ကင္းေစသည္။ အျမစ္မွာ သြားနာ၊ သြားကိုက္ျခင္း၌ ေကာင္းသည္။
သခြားသီး(ကုလား)။ ။ ကုလားသခြားသီးသည္ အသီးစိမ္းမွာေျခာက္ထပ္ေစ၏။ ခ်ဳပ္ေစ၏။ ေၾကက်က္ခဲသည္။ ႏႈတ္ၿမိန္ေစ၏။ သည္းေခ်ကို ပယ္ဖ်က္တတ္၏။ ေလဖ်ားကိုျဖစ္ေစသည္။ အပူကို ၿငိမ္းေစသည္။ အမွည့္သည္ ဝမ္းမီးေတာက္ေစသည္။ သည္းေျခကိုတိုးပြားေစသည္။ ေဒါသသံုးပါးကိုႏိုင္သည္။ ထိုမွတပါး အစိမ္းသည္ေတြေဝျခင္း၊ ဆီးေအာင့္၊ ေသြးအန္၊ ေသြးက်၊ ေဖာက္ျပန္ေသာေရာဂါ။ အမွည့္သည္ ေရငတ္၊ အပူေရာဂါ၊ ပင္ပန္းျခင္းတို႔ကို ေပ်ာက္ကင္းေစ၏။
သခြားမ (ေမႊးပြင့္)။ ။ ေဒါသသံုးပါးကို ျဖစ္ပြားေစ၏။ ဝမ္းမီးညံ့ေစသည္။ အသီးစိမ္းသည္ ေျခာက္ထပ္ေစသည္။ ေၾကက်က္ခဲသည္။ အူတို႔ကို တြန္႔႐ႈံ႕ေစတတ္သည္။ အသီးမွည့္သည္ သည္းေခ်ကို ျဖစ္ပြားေစသည္။
ဆရာႀကီးဦးသာတင့္၏ ပုဂၢလပညတ္ ဓာတ္က်မ္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
Sunday, December 7, 2008
အမည္ ပညတ္ႏွင့္ ေနဂိုဏ္း လဂိုဏ္း ခြဲျခင္း
လူ၏အမည္မ်ားျဖစ္ေသာ ေမာင္ေက်ာ္၊ ေမာင္ဝင္း၊ ေမာင္ျမ၊ ေမာင္သိန္း စသည္မ်ားတြင္ အရင္းနာမ္ကိုယူရသည္။ သက္မဲ့ျဖစ္လွ်င္ အဖ်ားနာမ္ကို ယူရသည္။
ပုဂၢလပညတ္ ဓာတ္ဆရာ၏အလိုအားျဖင့္ ေရသတၱဝါျဖစ္လွ်င္ အဖ်ားနာမ္ကိုယူေလ့ရွိသည္။
သံပရာကို ရာဟုနာမ္အျဖစ္ ယူေသာ္လည္း ေရွာက္ကို ဓာတ္ဦးေခါင္းခ်ရာ က ႀကီးသတ္ကိုယူေသာေၾကာင့္ တနလၤာနာမ္ျဖစ္သြားသည္။ မန္က်ည္းႏွင့္ ငါးက်ည္းတြင္လည္း ဓာတ္ဦးေခါင္းခ်ရာ ည သတ္ကိုယူသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အဂၤါနာမ္မ်ားျဖစ္သြားသည္။ သို႔ရာတြင္ အလံုးစံုတြင္ သတ္ပံု၏ ဓာတ္ဦးေခါင္းခ်ရာကိုခ်ည့္ လိုက္မယူရေၾကာင္း သတိျပဳသင့္သည္။
ေသာမ ပညတ္အမည္ရွိသူသည္ ေသာမပညတ္အမည္ရွိေသာ ေဆးဝါး၊ အစားအစာတို႔ကိုသာ စားေသာက္ရမည္။ (ဥပမာ- ေမာင္ေက်ာ္သည္ ေသာမပညတ္အမည္ႏွင့္ဆံုးေသာ ၾကက္၊ ဝက္၊ ဘဲ၊ ငါးခူ၊ ငါးျမင္း၊ ငါးၾကင္း၊ ငါးေျပမ၊ ငါးဖယ္၊ ပန္းေဂၚဖီ၊ သခြားသီး၊ ဘူးသီး၊ ခ်ဥ္ေပါင္၊ ေရွာက္ စသည့္ တို႔ျဖစ္သည္။)
စ၊ ဆ၊ ဇ၊ စ်၊ ည တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ဋ၊ ႒၊ ဍ၊ ဎ၊ ဏ တို႔သည္လည္းေကာင္း တ၊ ထ၊ ဒ၊ ဓ၊ န တို႔သည္လည္းေကာင္း၊ ရ ေကာက္သည္လည္းေကာင္း၊ အ သည္လည္းေကာင္း ယင္းဗ်ည္း တို႔၏ အသံပါသမွ်တို႔သည္ လည္းေကာင္း ပါပ ပညတ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ ေနဂုိဏ္းျဖစ္သည္။
လူ၏အမည္မ်ားျဖစ္ေသာ ေမာင္အုန္း၊ ေမာင္ဉာဏ္၊ ေမာင္ထြန္း၊ ေမာင္ေရႊ တို႔သည္ ပါပပညတ္ (ေနဂိုဏ္း) မ်ားျဖစ္သည္ ။ ပါပပညတ္ ပါေသာအမည္ရွိသူသည္ ပါပပညတ္ အမည္ပါေသာ ေဆးဝါး၊ အစားအစာတို႔ကိုသာ စားေသာက္ရမည္။ (ဥပမာ- ေအာင္း၊ ကုလားအုပ္၊ ဆိတ္၊ ႏြား၊ ထံုး၊ ငါးအိုက္၊ ငါးရံ႕၊ ငါးတန္၊ ပုစြန္၊ ဂန္႔အိပ္၊ ကန္စြန္း၊ ဟင္းႏုနယ္၊ ေရႊဖ႐ံု စသည့္ တို႔ျဖစ္သည္။)
မိမိတို႔ဂိုဏ္းႏွင့္ သက္ဆုိင္ရာ အစားအေသာက္မ်ားကို စားျခင္းသည္ နာမ္ေဆးဟု ေခၚဆို ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ေသာမဂိုဏ္းသားသည္ မိမိတို႔ႏွင့္ မသင့္ေသာ၊ ပါပပညတ္ပါေသာ ေဆးဝါး အစာအာဟာရ ဝတၳဳမွန္သမွ်တို႔ကို အျပင္မွ႐ွူရန္၊ မိႈင္းနံ႔ခံရန္၊ လိမ္းရန္၊ စိမ္ေပးရန္သာလွ်င္ ျပဳလုပ္ရသည္။ ယင္းသို႔ျပဳလုပ္ျခင္းကို ရုပ္ေဆး ဟုေခၚသည္။ ပါပဂုိဏ္းသားတို႔သည္လည္း ထို႔နည္းတူစြာ ပင္ျဖစ္သည္။
ဆရာလႈိင္၏ လက္ေတြကုထံုးမ်ား
ေက်းဇူးရွင္ႀကီး ဆရာႀကီး ဆရာလႈိင္၏ လက္ေတြ႔ကုသပံု ကုနည္းမ်ားႏွင့္ အယူအဆမ်ားကုိ စာေရးသူ ကိုယ္ေတြ႔ႀကံဳခဲ့ရသမွ် ေလ့လာခဲ့ရသမွ်ထဲမွ ကိုသာပံုအားကုသပံုကို ေဖာ္ျပလိုပါသည္။
တစ္ခ်ိန္တုန္းက ေမွာ္ဘီခရိုင္ ဥကၠံၿမိဳ႕အနီး ရြာငယ္တခုတြင္ ကိုသာပံုဆိုသူတစ္ေယာက္သည္ ေဖာေယာင္ေသာေရာဂါ စြဲကပ္သည္။ အိုမင္းလၿွပီျဖစ္ေသာ ျမန္မာသမားေတာ္ႀကီး တစ္ေယာက္ကို ပင့္ၿပီးကုသသည္။ ေရာဂါသည္ ေနာက္မဆုတ္ဘဲ တိုး၍တိုး၍လာ ေသာေၾကာင့္ လူနာရွင္ႏွင့္ သမားေတာ္ႀကီးတို႔ တိုင္ပင္ၾကသည္။ ေနာက္ထပ္ ဆရာတစ္ေယာက္ ထပ္မံပင့္ၿပီး လက္ရွိဆရာႏွင့္လည္း တိုင္ပင္ကုသၾကရန္ျဖစ္သည္။ ပထမ ကုေနသည့္ဆရာကလည္း သေဘာတူလက္ခံကာ ေနာက္ထပ္ အသက္အရြယ္ႀကီးရင္သည့္ ဆရာႀကီးတေယာက္ကို ပင့္ၾကသည္။ သမားအိုႀကီးႏွစ္ေယာက္ တိုင္ပင္ကုသၾက ပါေသာ္ လည္း လူနာမွာ သက္သာမလာဘဲ ပို၍ပင္ ေဖာေယာင္လာေတာ့သည္။ ထိုရက္ပိုင္းအတြင္းက အိုင္ကေလာင္ဓာတ္ဆရာႀကီး ဆရာလႈိင္သည္ဖလံုဘူတာရြာသု႔ိ ေရာက္ေနခိုက္ျဖစ္သည္။ ထိုသတင္းကို လူနာရွင္ၾကားေသာေၾကာင့္ မူလဆရာႏွစ္ဦးႏွင့္ တိုင္ပင္ျပန္သည္။ ဆရာလႈိင္၏ သတင္းမွာ အလြန္ႀကီးေၾကာင္း ကုသပံု ကုသနည္းမ်ားကိုလည္း လက္ေတြ႔ ျမင္လိုပါေၾကာင္းျဖင့္ လူနာရွင္ကေျပာသည္။ ဆရာမ်ားက သေဘာတူညီေသာေၾကာင့္ ဆရာလႈိင္ကို သြားပင့္သည္။ မူလဆရာႏွစ္ဦးကလည္း လူနာထံမွာပင္ အသင့္ရွိေနသည္။ လူနာရွင္က ပစ္မထားရန္ေတာင္းပန္ေသာေၾကာင့္ လိုအပ္သည္မ်ား အကူအညီေပးရန္ ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ဆရာလႈိင္ေရာက္ေသာအခါ တစ္ေယက္က ဆီးေျပာသည္။ “ဆရာလႈိင္ ေရ လုပ္ပါဦး၊ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ေတာ့ ဒီေရာဂါကို မ်က္စိလည္ေနၿပီ။ ဆရာ့သတင္းကို လည္းၾကားလို႔ ပင့္ခိုင္းလိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဦးေခါင္းပုိင္းကစၿပီး တကိုယ္လံုးေရာင္ေနေတာ့ က်ဳပ္တို႔အသိနဲ႔ ဝိတၳမၻီတအနာစြဲၿပီး ဝိတၳမၻီတ ေဆးေတြနဲ႔ကုေနတာ။ကုေနရင္းနဲ႔ ပိုၿပီးေတာ့သာ ေဖာေယာင္လာေတာ့တယ္။” “က်ုဳပ္ကေတာ့ ဝိတၳမၻီတ ေတြ၊ ျဗဴဟနေတြ နားမလည္ပါဘူးဗ်ာ။ ကိုသာပံုေဖာတာ ကိုသာပံုကိုပဲ ကုရမွာပဲ။ ကိုသာပံုေဖာေနတာဆိုေတာ့ ကိုသာပံုနာ မဟုတ္ဘူးလားဗ်” ဟု ဆရာႀကီးက ၿပံဳးလွ်က္ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ ေစာေစာကဆရာႀကီး ႏွစ္ေယာက္မွာ ဆရာလႈိင္၏အေျဖကိုၾကားရေသာအခါ မ်က္ႏွာပ်က္သြားၾကသည္။ သက္သက္ခြစကားေျပာသည္ဟု တီးတိုးဆိုၿပီး ေဘးမွ အိမ္တအိမ္သို႔ သြားထိုင္ေနၾကေတာ့ သည္။
တေအာင့္အၾကာတြင္ လူနာရွင္က ဆရာႀကီးကို ထမင္းေကၽြးသည္။ ဆရာႀကီး ထမင္းစားေနခိုက္ လူနာကိုသာပံုသည္ ထမင္းဝိုင္းႏွင့္မနီးမေဝး အခန္းဝေျခေက်ာ္ေပါက္မွာ ေစာင္ၿခံဳထိုင္ရင္း ဆရာႀကီး၏မ်က္ႏွာကို လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ လူနာရွင္ကလည္း ဆရာႀကီး အနားမွာ က်ဳံ႕က်ဳံ႕ထိုင္ရင္း ေစာင့္ေနသည္။ ဆရာႀကီးသည္မိမိႏွင့္သင့္ေသာ ဟင္းတခြက္ တည္းကိုသာ အျမန္ကုန္ေအာင္ဖိစားလိုက္သည္။ ဟင္းတခြက္ကုန္ေသာအခါ လူနာရွင္သည္ ေနာက္ထပ္ဟင္းထည့္ေပးရန္အတြက္ မီးဖိုေခ်ာင္အတြင္းသို႔ ဝင္သြားသည္။ ထိုအခိုက္ ဆရာႀကီးက တို႔စရာပန္းကန္ထဲမွ သခြားသီးစိတ္ သံုးစိတ္ကိုယူၿပီး ကိုသာပံုထံသို႔ လွမ္းပစ္ေပးလိုက္သည္။ ကိုသာပံုကလည္း သခြားသီးသံုးစိတ္စလံုးကို ပါးစပ္ထဲထည့္ၿပီး တၿမံဳ႕ၿမံဳ႕ဝါးေနသည္။ ဆရာႀကီးသည္ ေနာက္ထပ္ဟင္းတခြက္ကို အျမန္စားလိုက္ျပန္သည္။ ဟင္းကုန္သြားေသာေၾကာင့္ လူနာရွင္က ဟင္းျဖည့္ေပးရန္ မီးဖိုေခ်ာင္တြင္းသို႔ ဝင္သြားျပန္ သည္။ ထိုအခိုက္မွာပင္ ေနာက္ထပ္သခြားသီးႏွစ္စိတ္ကို ဆရာႀကီးက ကိုသာပံုထံသို႔ လွမ္းပစ္ေပးလိုက္ျပန္သည္။ ကိုသာပံုကလည္း ေရွးနည္းအတူ စားျပန္သည္။ သခြားသီးငါးစိတ္ ေကၽြးအၿပီိးတြင္ ဆရာႀကီးလည္း ထမင္းစားၿပီးသြား၏။ ထမင္းဝိုင္းမွထကာ ေစာေစာက သမားအိုႀကီးႏစ္ေယာက္ရိွရာသို႔ လိုက္သြားၿပီး သူတို႔ႏွွင့္ပင္ စကားေတြေဖာင္ေလာက္ေအာင္ ေျပာေန၏။ ထမင္းအိုးတလံုးခ်က္ခန္႔ ၾကာေသာအခါ လူနာရွင္သည္ ဆရာႀကီးရွိရာသို႔ လိုက္လာသည္။ ကုိသာပံု ဆီးေတြသြားလိုက္တာ အုန္းမႈတ္ခြက္ႀကီးတလံုးေတာင္ မဆန္႔ဘူးဟု ေျပာသည္။ ဆရာႀကီးကလည္း ယေန႔ညေန အေဖာက်သြားလိမ့္မည္ဟု ျပန္ေျပာသည္။ ေျပာသည့္အတိုင္းပင္ ညေနပိုင္း၌ ကိုသာပံု အေဖာက်သြားေတာ့သည္။ ေရာဂါလံုးဝ ေပ်ာက္ကင္းသည္အထိ ဆရာႀကီးကပင္ ဆက္လက္ကုသေပးသည္။
ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမည္။
ဆရာႀကီးဦးသာတင့္၏ ပုဂၢလပညတ္ အေျခခံဓာတ္က်မ္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။
Subscribe to:
Posts (Atom)