ေပ်ာ္စရာ ..ႏွစ္သစ္ကူး

တႏွစ္တခါ ေပၚလို႔လာတဲ့ ဘေလာ့ဂါ ၿငိိမ္သက္က "မႏွစ္ရဲ႕ ေနာက္ဆံုးညက သူတို႔ေတြ ဘာလုပ္ခဲ့ၾကသလဲ" ဆိုၿပီး တဂ္လာတယ္..။ မႏွစ္ကေတာ့ ဘာမွေထြေထြထူးထူးမရွိလို႔ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ ေရာက္စႏွစ္ကေတာ့ တကယ့္ကိုေမ့မရလို႔ တႏွစ္ရဲ့ ေနာက္ဆံုးည အေၾကာင္းကုိပဲ ေရးလိုက္ေတာ့မယ္..။ ကိုယ္က သြားတဂ္မိထားမွေတာ့ ကိုယ္အလွည့္ျပန္ေရး ေပးရေတာ့မွာေပါ့။

အဲ့ဒီတုန္းက ကိုယ္ကလည္းေရာက္တာမၾကာေသးေတာ့ ဒီကအေၾကာင္းေတြလဲ သိပ္မသိ ေသးဘူးေလ။ သမီးေတြက သူငယ္ခ်င္းေတြဆီကတဆင့္ ၾကားလာတယ္ထင္ပါတယ္..။ ၿမိဳ႔ထဲမွာ မီိးပန္းေဖာက္တာ သြားၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုၿပီိး ပူဆာၾကတယ္။ အိမ္နီိးခ်င္းေတြကို စံုစမ္းလိုက္ေတာ့ ၾကည့္မဲ့လူေတြက ဝီလွ်ံမိိတ္ျမစ္နားမွာ ေန႔ခင္းကတည္းက ေနရာဦးထား ရတာ၊ လူေတြႀကိတ္ႀကိတ္တိုးလို႔ တခ်ဳိ႕ဆို ေသၾကတာေတာင္ ရွိသတဲ့..။ အဲ့ဒီနားကေန မီိးပန္းေဖာက္တာကို ၾကည့္ရတာ အလွဆံုးပဲတဲ့။ ျမစ္ေပၚမွာ တံတားေတြကို အထပ္ အထပ္ေတြ၊ အေကြ႔အေကာက္ေတြနဲ႔ လုပ္ထားလို႔ အဲ့ဒီိကမီးေရာင္ေတြနဲ႔တင္ ညဘက္ ေတာ္ေတာ္လွေနတာပါ။ ဦးဂင္ႀကီးကလည္း အလုပ္လုပ္စဆိုေတာ့ မနားရလို႔ အိမ္မွာမရွိဘူး။ ကိုယ္ကလဲ ကေလးေတြပူဆာေတာ့ လိုက္ျပခ်င္တာနဲ႔ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ နည္းလမ္းရွာၿပီး စီစဥ္လိုက္တယ္။ အိိမ္သားအားလံုး သြားမယ္ဆိုၿပီး ထြက္ၾကတယ္။ အေဖ(ဦိးဂင္ႀကီးရဲ႕)၊ တူေလးစံလင္း(အကိုသားကို ေမြးစားၿပီးေခၚလာတာ..။ အခုအသက္ျပည္ေနၿပီမို႔လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူသြားေနေနၿပီ)၊ ကၽြန္မနဲ႔ သမီးႏွစ္ေယာက္ စုစုေပါင္း ငါးေယာက္..၊ ၿမိဳ႕ပတ္လိုင္းကားနဲ႔ မီးပန္းေဖာက္တာ သြားၾကည့္မယ္ေပါ့..။
ဒီက လိုင္းကားေတြက အခ်ိန္မေရြး စီးလို႔ရေနေတာ့ ပူစရာမရွိဘူး။ အေဖဆို ပ်င္းပ်င္းရွိရင္ ကားလက္မွတ္ယူသြားၿပီး ဂိတ္ဆံုးစီးေတာ့တာပဲ..။ အိမ္နားက မွတ္တိုင္ကတက္ၿပီးရင္ အိမ္နားမေရာက္မခ်င္း မဆင္းေတာ့ဘူး။ ကားကဂိတ္ဆံုးေရာက္ၿပီး ခဏနားလဲ သူတေယာက္ တည္း ကားေပၚမွာ ထိုင္ေစာင့္ေနတာပဲ..။ စီးေနက်ဆိိုေတာ့ တခ်ဳိ႕ ဒ႐ိုင္ဘာေတြဆို သိေနၿပီ။
တခါကဆို သူေစာင့္ေနက် မွတ္တိုင္မွာ စီးေနက်ကားမဟုတ္ဘဲ တျခားကားေပၚ တက္လိုက္ သြားမိၿပီး အဲ့ဒီကားက လံုးဝမျပန္ေတာ့တဲ့ကားျဖစ္ေနေတာ့ ဒ႐ိုင္ဘာေတာ္ေတာ္ ဒုကၡျဖစ္လိုက္ ေသးတယ္..။ ကားဒ႐ိုင္ဘာက ဆင္းခိုင္းေတာ့ သူကမဆင္းဘဲ “ဆယ့္ခုႏွစ္ ဖိုးဂိတ္” ဆိုတာႀကီးဘဲေျပာေနလို႔ ဒ႐ိုင္ဘာက ID ကဒ္ေတာင္းၾကည့္ၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္မဲ့ ကားဂိတ္အထိ သူ႔ bus ႀကီးနဲ႔ လိုက္ပိို႔ေပးလိုက္ရတယ္။ အဟဲ.. အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ “သူတို႔ဘာေျပာမွန္း ငါလည္းမသိတာနဲ႔ ဆယ့္ခုႏွစ္ ဖုိးဂိတ္ ကိုပဲငါေျပာေနတာ။ သူတို႔က ငါေျပာတာ နားလည္တယ္ကြ.. ၁၇ ကားစီးရမဲ့ဂိတ္ကို ျပန္ပို႔ေပးတယ္” ဆိိုၿပီးေျပာေနလို႔ သူမသိေအာင္ ရယ္မိၾကရေသးတယ္။
မီးပန္းေဖာက္တာကို သြားၾကည့္မဲ့ေန႔ကေတာ့ ည ၁၂ နာရီဆို မီးပန္းေဖာက္မွာဆိုေတာ့ အိမ္က ၁၁ နာရီထြက္ၾကတယ္။ ကားေစာင့္ေတာ့ နည္းနည္းေနာက္က်ၿပီးမွ ေရာက္လာတယ္။ ကားေပၚေရာက္ၿပီး ေဘးဘက္ကို ေကာင္းေကာင္းျမင္ရမဲ့ေနရာမွာ ေနရာယူလိုက္ၾကတယ္။ အ့ဲဒီကေန ၾကည့္ၾကမယ္ေပါ့။ အေဖကေတာ့ ေရွ႕ဆံုးက လူႀကီးေတြထိုင္တဲ့ေနရာမွာ ..။
ၿမိဳ႕လည္ကိုေရာက္ေတာ့ ကားေပၚကလူေတြတျဖည္းျဖည္း ဆင္းကုန္ၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ကေတာ့ ဆင္းဖို႔အစီအစဥ္မရွိေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆး ၿမိဳ႕တြင္းက အလွဆင္ထားတာ ေတြကို လိုက္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ ၿမိဳ႕တြင္းကိုေက်ာ္လာေတာ့ မီးေရာင္ေတြ တျဖည္းျဖည္း မွိန္လာၿပီး ကားေပၚမွွာလည္း လူရွင္းသြားလိုက္တာ ကၽြန္မတို႔ မိသားစုပဲ ရွိေတာ့တယ္။ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြဆို ေမွာင္မဲေနတဲ့ ေတာတန္းေတြ…. ။
ဂိတ္ဆုံးလည္းေရာက္ေရာ ဒ႐ိုင္ဘာက အားလံုးဆင္းခိုင္းေရာ..။ ဒီမွာပဲေစာင့္ေနမယ္ဆိုေတာ့မွ သူ႔ကားက ဒီညျပန္မထြက္ေတာ့ဘူးတဲ့..။ ေသၿပီဆရာ…ေပါ့။ ကားဂိတ္ကလည္း ခပ္ေမွာင္ေမွာင္နဲ႔ ကေလးေတြကေတာ့ ငိုမဲ့မဲ့နဲ႔ ဆင္းၾကတယ္။ ကၽြန္မကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေခါင္းေျခာက္ေနၿပီ။ အဲ့ဒီဘက္ကိိုလည္း အရင္က တခါမွ ေရာက္ဖူးတာမဟုတ္ဘူး။ စိိတ္ေတာ္ေတာ္ညစ္သြာၿပီး ကေလးေတြကို လည္း အားေပးေနရေသးတယ္။ အေဖကေတာ့ ညႀကီးမိုးခ်ဳပ္ ျဖစ္ေနေတာ့ နည္းနည္းစိုရိမ္ေနပံုရတယ္။ တူေလးစံလင္းကေတာ့ သူတတ္သေလာက္၊ မွတ္သေလာက္ ကားသြားစံုစမ္းေနတယ္။ ေတာ္ေတာ္ေလးၾကာမွ ကားတစီးဝင္လာတယ္။ သူက ၿမိဳ႕ထဲျပန္ထြက္မယ္တဲ့ ။ သားအမိေတြ ဝမ္းသာအားရ ေျပးတက္ၾကရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီကားက ကၽြန္မတို႔အိမ္ဘက္ေရာက္တဲ့ကားေတာ့မဟုတ္ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၿမိိဳ႕ထဲေလာက္ျပန္ေရာက္ရင္ ေတာ္ပါေသးတယ္ဆိုၿပီး ကားေပၚမွာပဲ ျပန္ထြက္မဲ့အခ်ိန္ထိ ထိုင္ေစာင့္ေနၾကတယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒီေန႔က ကံေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္မတို႔ ထိုင္ေစာင့္ေနတုန္း အိမ္ဘက္ကို ေရာက္တဲ့ကားက ဝင္လာတာကို ဒ႐ိုင္ဘာကေျပာျပလို႔ ကားေျပာင္းစီးခဲ့ရပါတယ္။ ၿမိဳ႕ထဲကိိုေရာက္ေတာ့ ကားလမ္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ပိတ္ထားလိုက္ပါၿပီ။ ၁၂ နာရီိအတြင္း ၿမိဳ႕တြင္းမွာ ကားမေမာင္းရ ဆိုတာ သတင္းမွာေၾကာ္ျငာထားတာ ကၽြန္မတို႔မွ မသိခဲ့တာ။ လမ္းပိတ္ကာစအခ်ိိန္ေလးမွာ ေရာက္သြားလို႔ ကၽြန္မတို႔စီးလာတဲ့ကား ၿမိဳ႕တြင္းကို ျဖတ္ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ ည ၁၂ နာရီမွာ ကၽြန္မတို႔ အိမ္ေလးထဲကို ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါတယ္။ မီးပန္းေတြေတာ့ မၾကည့္ခဲ့ရပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ မိသားစုအားလံုး သက္ျပင္းကိုယ္စီခ်ရင္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ရယ္ေမာႏိိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္မတို႔ ျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့ ပထမဦိးဆံုး အေမရိကန္ႏွစ္သစ္ကူးေလးပါပဲ…။
ကဲ.. ၿငိမ္သက္ေရ.. ေရးေပးၿပီးၿပီေနာ္.. ေၾကၿပီ