ဓာတ္ပညာကား ေရွးဦးစြာ ပညတ္နွင့္ ပရမတ္ကို ကြဲျပားထင္ရွားေအာင္ ျပႏိုင္စြမ္းေသာ အေျခခံပညာတစ္မ်ဳိးျဖစ္သည္။
မုိးေပၚကဆင္းလာေသာ သိၾကားမင္းႏွင့္ ေတြ႔ရသလိုပင္ မွတ္ထင္ၾကကာတစ္မိနစ္၊ ႏွစ္မိနစ္ ခန္႔ ၿငိိမ္သက္ေနၾကရသည့္ အေတာအတြင္း ရင္ထဲ၌ခုန္ေနေလသည္။ ခင္ေလးျမင့္သည္ သူ႔အေဖေပါင္ေပၚ၌ ထိုင္ေနကာ ဆရာဝန္ကို မၾကည့္ဝံ့ဘဲ မ်က္လံုးကေလးမွိတ္လ်က္ ေျခေထာက္ကို အသာဆန္႔တန္းေပးထားသည္။
ဆရာဝန္က ေျခမမွကိုင္၍ ေျခေထာက္ကို ဆြဲခါလႈပ္ၾကည့္လိုက္သည့္တိုင္ေအာင္လည္း မ်က္လံုးတစ္ခ်က္မဖြင့္၊ ေၾကာက္အားလန္႔အားျဖင့္ နင္းကန္မွိတ္ထားေလသည္။
ဆရာသည္ေျခေထာက္ကို အသာအယာျပန္လြတ္ခ်လိုက္ကာ ခ်ဳိျမစြာၿပံဳးၾကည့္လိုက္သည္။ ကေလး၏ေခါင္းေလးကို ပုတ္လ်က္ “ကေလးေရ၊ ကေလးေရ” ဟုေခၚလိုက္သည္။ ခင္ေလးျမင့္မ်က္လံုဖြင့္မၾကည့္၍ ဦးခ်စ္ေမာင္ကပါ “ဝက္မ… ဝက္မ၊ ဒီမွာ ေဖေဖ့ကိိုၾကည့္စမ္း” ဟု ငံု႔ေခၚေလသည္။
ခင္ေလးျမင့္ကို ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မ်က္လံုဖြင့္ခိုင္း၍မရ။ ေနာက္မွ မ်က္လံုးကေလး မရဲတရဲ ဖြင့္ၾကည့္လ်က္ သူ႔အေဖေပါင္ေပၚမွ ကၽြန္မထံသို႔ ေျပးလာမည္လုပ္သည္။
“သည္မွာကေလး၊ ခဏေလးေနပါဦး၊ ဦီးခ်စ္ေမာင္၊ သူ႔ကုိလမ္းေလွ်ာက္ခိုင္းစမ္းပါ”
ကၽြန္မမွာ အေျခအေနကုိ သိခ်င္လွၿပီ။ ဆရာဝန္စကားကို ၾကားခ်င္လွၿပီ။ ဆရာဝန္စမ္းသပ္မၿပီး ေသး၍ ရင္ထဲတထိိတ္ထိတ္ႏွင့္ ေစာင့္ေနရသည္။ ခင္ေလးျမင့္ကို ဆရာဝန္ေရွ႕၌ လမ္းေလွ်ာက္ျပေအာင္ ေခ်ာ့ၾကရသည္။ ကၽြန္မတို႔ေခ်ာ့ေျပာေနၾကခိုက္ မ်က္လံုးျပာျပာ၊ ႏွာေခါင္းခၽြန္ခၽြန္၊ အသားနီနီရွိေသာ ဆရာဝန္၏မ်က္ႏွာပံုပန္းကို အလစ္ခိုးၾကည့္လ်က္ ေပါင္ေပၚမွမထဘဲ ေပကတ္ထိုင္ေနသည္။
“ သမီးေလး.. တင္ပါးထဲကနာတယ္ဆုိ၊ အဲ့ဒါေပ်ာက္သြားမယ္၊ ထေလ၊ ေလွ်ာက္ျပလိုက္၊ ထ…ထ”
ကၽြန္မ သူ႔နားသို႔ထသြားကာ သူ႔လက္ကို ဆြဲထူေခၚသည္။ ခင္ေလးျမင့္သည္ ဘယ္လို ေခၚေခၚမထဘဲ ေခါင္းသာတြင္တြင္ရမ္းျပေနကာ သူ႔အေဖ၏လက္ကို အတင္းဆုပ္ကိုင္ ထားေလသည္။ ဆရာဝန္သည္ ကုိယ္ကိို ဆန္႔ရပ္ကာ လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ ေနာက္ျဖန္႔ ခါးေထာက္လွ်က္ ကၽြန္မတို႔ကို ၿပံဳးၾကည့္ေနသည္။ ၿပံဳးလွ်က္ကပင္ ကေလးေဝဒနာကုိ စူးစမ္း ေနေသာမ်က္စိိျဖင့္ မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထားသည္။
ဆရာဝန္မွာ ခင္ေလးျမင့္ အထ ကို ၿပံဳးရပ္ေစာင့္ေနသည္။ သူ႔အေဖက ခ်ဳိင္းမွကိုင္၍ မ ထူေပးရင္း “အရုပ္လိုခ်င္တယ္ဆို၊ ထေလ၊ ထလိုက္” ဆိုမွ “ေဖေဖပါ ထ” ဟု တိုးတိုးေလး ေမာ့ေျပာသည္။ “ေဖေဖ့ …ကိုင္မထားနဲ႔ေလ၊ ဝက္မဘာသာဝက္မ ေလွ်ာက္မွေပါ့၊ ေဖေဖလဲ ေလွ်ာက္မယ္.. လာ”
သားအဖႏွစ္ေယာက္သည္ ဧည့္ခန္းအဆံုး အုတ္နံရံအထိ ေလွ်ာက္သြားၾကေလသည္။ ဦးခ်စ္ေမာင္ေဘးမွ ခင္ေလးျမင့္က ခပ္ျဖည္းျဖည္း ကပ္ေလွ်ာက္လိုက္သြားေလသည္။ ဆရာဝန္မွာ ခင္ေလးျမင့္ေလွ်ာက္ပံုကို မ်က္ေတာင္မခတ္ လွမ္းၾကည့္ေနသည္။ ဧည့္ခန္းထဲသိို႔ျပန္ေလွ်ာက္လာၾကေသာအခါ ကၽြန္မအနားသို႔ “ စိတ္မပူပါနဲ႔ မစၥစ္ခ်စ္ေမာင္ စိုးရိမ္စရာ ဘာမွမရွိပါဘူး” ဟု လာေျပာသည္။ ကၽြန္မသည္ အားရဝမ္းသာ ႐ိႈက္၍ ပင့္သက္ခ်လိုက္ကာ စိတ္ကိုအမ်ားႀကီး ေပါ့ပါးသြားေတာ့သည္။
စစ္အတြင္း ဂ်ပန္ေခတ္က ေရႊေတာင္ၾကားလမ္း၊ ဗိုလ္လက္်ာအိမ္၌ ကၽြန္မတို႔ေနၾကစဥ္ ခင္ေလးျမင့္မွာ သံုးႏွစ္သမီိးရွိေသးသည္။ တေန႔မွာ အဖ်ားေပ်ာက္ကာစ ထကစားေနရင္း တင္ပါးထဲက နာတယ္ဟုဆိုကာ ငိုေနေလသည္။ ေျပးလႊားကစားရင္းက အေၾကာျမက္ သြားသည္ထင္မွတ္၍ တင္ပါးကို လီနီမင္ လိမ္းေဆးမ်ားလိမ္းေပးလိုက္သည္။ ေဆးလူးေပး လည္း အလွ်င္းမေပ်ာက္။၊ သက္သာသလို ထ ကစားၿပီး တင္ပါးထဲကနာတယ္ဟု ညည္းငိုေနတတ္သည္။
ကၽြန္မမွာ ဘာျဖစ္ေနမွန္းမသိ၍ စိတ္ပူလာသည္။ ခင္ေလးျမင့္ကို ျပည္သူ႔ေဆး႐ံုသို႔ေခၚသြား ကာ ဆရာဝန္ဆီသြားျပသည္။ ဆရာဝန္က ေျခေထာက္ကို စမ္းၾကည့္ၿပီး ေဆးထိုးေပးလိုက္ သည္။ စစ္အတြင္း ေဆးစြမ္း၊ ေဆးေကာင္း ရွားပါးေၾကာင္းကုိလည္း ဆရာဝန္က ညည္းေျပာလိုက္ေသးသည္။ “ ဒါ သူငယ္နာေခၚတယ္ဟဲ့၊ ေဆးထိုးမေနနဲ႔၊ သူငယ္နာအုပ္ေဆး ကေလး လိမ္းေပးလိုက္စမ္းပါ”
ဟု ႀကီးေတာ္ႀကီးက ေဆးမထိုးရန္ ကန္႔ကြက္သည္။ ထိုအခ်ိန္က အဂၤလိပ္ေဆးသာလွ်င္ ေဆးထင္လ်က္ ျမန္မာ အုပ္ေဆးကို ေဆးဟူ၍ ေလးေလးစားစားအသိအမွတ္မျပဳခ်င္သျဖင့္ ႀကီးေတာ္ႀကီိးစကားကို နားမဝင္ႏိုင္ဘဲ ေဆး႐ံုသို႔သာသြားကာ ေဆးထိုးေပးေနေတာ့သည္။ ေဆးထုိးၿပီိးေနာက္လည္း တင္ပါးထဲက နာတယ္ဟုသာ ေျပာေနသည္။ တင္ပါးနာမွာေၾကာက္ ၿပီး လမ္းကို ေကာင္းေကာင္းမေလွ်ာက္ဘဲ အၿမဲထိုင္ကစားေနေတာ့သည္။ “ ေပါ့မေနနဲ႔၊ ဟဲ့ .. ဒါဟာ သူငယ္နာဟဲ့၊ ျမန္မာဆရာေခၚျပစမ္း..” ဟု ႀကီးေတာ္ႀကီးက နားပူနားဆာ လုပ္ေလသည္။ ဆရာဝန္ေဆးထိုးေနသည္ျဖစ္၍ ျမန္မာဆရာကိုျပရန္ စိတ္မကူးဘဲ ဆရာဝန္စကားသာနားေထာင္ကာ ဆရာဝန္႔အမွာအတိုင္း လုပ္ေပးေနသည္။
ဂ်ပန္တစ္ေခတ္လံုး ခင္ေလးျမင့္ကို လမ္းၾကာၾကာေလွ်ာက္ခိုင္း၍မရဘဲ အထိုင္မ်ားေနေလ သည္။ ေလွ်ာက္ခိုင္း၍ ေလွ်ာက္လွ်င္လည္း ခဏတျဖဳတ္သာေလွ်ာက္ကာ တင္ပါးထဲက နာတယ္ဆိုလ်က္ ထိုင္ခ်တတ္ေခ်သည္။ ဆရာဝန္႔အမွာအတိုင္း တင္ပါးကို ေရေႏြးအိတ္ကပ္ ေပးရလြန္း၍ ခင္ေလးျမင့္လည္း ေရေႏြးအိတ္ကို ေၾကာက္ေနသည္။
လမ္းမေလွ်ာက္ပဲေနလွ်င္ ေရႏြးအိတ္ကိုျပ၍ ေျခာက္မွ ထေလွ်ာက္သြားေလသည္။ ဂ်ပန္တစ္ေခတ္လံုး အဂၤလိပ္ေဆးဝါး ရွားပါးလွသည္။ အဂၤလိပ္ေဆးေကာင္းမ်ားမရွိ၍သာ ျမန္ျမန္မေပ်ာက္ျဖစ္ရသည္။ အဂၤလိိပ္လက္ထက္တုန္းကမ်ားျဖစ္လွ်င္ ယခုလိုၾကာၾကာခံစား ေနရမည္မဟုတ္ဟုထင္ျမင္ကာ အဂၤလိပ္ေဆးေကာင္းမ်ားႏွင့္ ေဝးေနရျခင္းအတြက္ စိတ္အား ငယ္မိသည္။ ခင္ေလးျမင့္ အသက္ ၇- ႏွစ္တြင္ စစ္ႀကီးၿပီးသြားေလသည္။ ဂ်ပန္အထြက္ အဂၤလိပ္အဝင္ ကၽြန္မတို႔သိမ္ေခ်ာင္းရြာက ရန္ကုန္ဘက္သို႔ ျပန္ခဲ့၏။ ကံဘဲ့တြင္ ေခတၱေနထိုင္ၾကရသည္။ ထိိုအခ်ိန္တြင္ ကၽြန္မတို႔အိမ္အနီးအနား၌ အဂၤလိပ္စစ္တပ္ခ်လွ်င္ စစ္သားမ်ား၏ ရြက္ထည္႐ံုမွာ အိမ္ကိုဝိုင္းရံေနၾကေပသည္။ အိမ္နားစစ္တပ္ေရာက္လာၿပီး စစ္တပ္မသိမ္းခင္ကေလး အိမ္နားကစစ္တပ္ထဲမွ မ်က္ႏွာျဖဴ ေမဂ်ာစစ္ဗိုလ္ တစ္ဦးႏွင့္ အသိျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ကၽြန္မတို႔အိမ္သို႔ အလည္အပတ္ ဝင္ထြက္သြားလာေနေသာ ေမဂ်ာ စစ္ဗိုလ္ကို တေန႔သ၌ စကားစပ္မိ၍ စစ္အတြင္း ကၽြန္မသမီးေလး လမ္းေလွ်ာက္လွ်င္ တင္ပါးမ်က္ေနတာ ေဆးေကာင္းမရွိသျဖင့္ ေကာင္းေကာင္းမေပ်ာက္ဘဲ ျဖစ္ေနေၾကာင္း ေျပာျပမိသည္။ “ အိုး.. ဟုတ္လား.. ဒီလိုဆိုရင္ ျမန္ျမန္ကုလိုက္ပါ၊ အခုေဆး႐ံုႀကီးမွာ အေၾကာအျခင္ကုသတဲ့ စပါယ္ရွယ္လစ္ ဆရာဝန္ႀကီး ေမဂ်ာ မစ္ခ်ယ္လ္ရွိတယ္ သူ႔ကိုျပပါ၊ နက္ျဖန္ညေန က်ဳပ္ေခၚလာခဲ့မယ္”
စစ္ဗိုလ္၏စကားကိုၾကားရေသာအခါ ကၽြန္မတို႔ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ တစ္ေယာက္မ်က္ႏွာ တစ္ေယာက္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ၾကကာ စစ္ဗိုလ္ေရွ႕၌ ဣေႁႏၵပင္မေဆာင္ႏိုင္ဘဲ “ဘုရားသိၾကား မ တာပဲ” ဟု ဝမ္းသာအားရေျပာမိသည္။
အေၾကာအ႐ုိး စပါယ္ရွယ္လစ္ဆရာဝန္ႀကီိးက ကၽြန္မကို ကိစၥမရွိပါဘူးေျပာဆိုၿပီးေနာက္ ခင္ေလးျမင့္ကို ဆိုဖာေပၚ၌ ျပန္ထိုင္ခိုင္းလ်က္ ေျခေထာက္ကေလးကုိကိုင္ကာ ေျခမ်က္စိကို လက္မႏွင့္ ႏွိပ္ၾကည့္ေနျပန္သည္။ “ နာသလား.. ကေလး”
ခင္ေလးျမင့္သည္ မ်က္စိကေလးေၾကာင္ေတာင္ျဖင့္ ဆရာဝန္ေျပာတာမၾကားသလို အ႐ုပ္ကေလးအတိုင္း ၿငိမ္ေနသည္။ “ ဝက္မ.. နာသလား.. ဆရာဝန္ႏွိပ္ေတာ့ နာသလား” သူ၏ေခါင္းကုိ ရမ္းလိုက္ကာ ေျခေထာက္ကေလးကို လိမ္လ်က္ မည္သူ႔ကိုမွ်မၾကည့္ဘဲ ေခါင္းကို ငံု႔ထားလိုက္၏။
“ လမ္းေလွ်ာက္ရင္ တင္ပါးထဲကမ်က္တာဟာ ေျခမ်က္စိကအေၾကာကေလး ထပ္ေနလို႔ ျဖစ္ရမယ္၊ အေၾကာကေလးကို ျဖည္ေပးလိုက္ရင္ တင္ပါးကနာေတာ့မယ္မဟုတ္ဘူး၊ နက္ျဖန္ေဆး႐ံုတင္ပါ၊ ေပ်ာက္သြားေအာင္လုပ္ေပးမယ္”
ဆရာဝန္ျပန္သြားၿပီးေနာက္ ခင္ေလးျမင့္ကို နက္ျဖန္ေဆး႐ံုတင္ဖို႔အေရး ႀကီိးေတာ္ႀကီးက ဖ်စ္ေတာက္ ဖ်စ္ေတာက္ႏွင့္ ဆူပူကန္႔ကြက္ေနေပ၏။
“ ညည္းတို႔မလဲ တစ္ဆိတ္႐ွိဆရာဝန္ ဒါမ်ားေအ.. ေဆး႐ံုတင္ဦိးမလို႔လား၊ သူငယ္နာေအ့ သူငယ္နာ၊ လူးေဆး အုပ္ေဆးကေလးနဲ႔ တျဖည္းျဖည္းေပ်ာက္မွာပဲလု႔ိေျပာေနတာ ေဆး႐ံုမတင္ၾကပါနဲ႔”
ကၽြန္မႀကီးေတာ္မွာ ေရွးအမယ္ႀကီးမို႔ အဂၤလိပ္ေဆးပညာကို မယံုၾကည္တာဟု ထင္ျမင္ကာ ဖ်စ္ေတာက္ဖ်စ္ေတာက္ေျပာေနျခင္းကို စိတ္မရွည္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ျပန္ေျပာမိသည္။
“ အိို… အႀကီးကလဲ ေဆး႐ံုတင္တာ ဘာျဖစ္သလဲ၊ ေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးတာပဲ၊ အႀကီးမုန္ညွင္းဆီလူးေပးေနလို႔ေကာ ေပ်ာက္လို႔လား အႀကီးရဲ႕”
“ မုန္ညွင္းဆီလူးေပးႏိုင္လို႔ သက္သာလာတာမဟုတ္လားဟဲ့၊ တို႔ရြာက ကိုေက်ာက္လံုးသားက ေလးလည္း ဒီလိိုပဲျဖစ္တာပဲ၊ သူငယ္နာေဆးခြံ႔ၿပီး လင္းပုိင္ဆီနဲ႔ႏိွပ္ေပးတာနဲ႔ ေပ်ာက္သြားတာပဲ ေတာ္”
“ အႀကီးလင္းပိုင္ဆီက ဘယ္ကရမွာလဲ၊ အခုကုမဲ့ဆရာဝန္က အေၾကာအျခင္ကို နားလည္တဲ့ ဆရာဝန္၊ ေဆး႐ံုတင္ေတာ့ ေပ်ာက္မယ္မဟုတ္လား.. အႀကီးရဲ႕….”
ကၽြန္မႏွင့္အႀကီးတို႔ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္းျဖစ္ေနၾကျခင္းကို နားေထာင္ေနေသာ ဦးခ်စ္ေမာင္က .. “ စိတ္မပူပါနဲ႔ အႀကီးရယ္.. ေကာင္းသြားမွာေပါ့” ဟု ေအးေအးသာသာဝင္ရွင္းေျပာျပသည္။ ေနာက္တစ္ေန႔ ကၽြန္မတိို႔ ခင္ေလးျမင့္ကို ေဆး႐ံုေခၚသြားၾကသည္။ ဆရာဝန္က ကၽြန္မကို အျပင္ဘက္၌ေနေစကာ ဦးခ်စ္ေမာင္ႏွင့္ ခင္ေလးျမင့္ကို အခန္းထဲသို႔ ေခၚသြင္းသြားသည္။ အျပင္၌ ႏွစ္ နာရီခန္႔ ထိုင္ေစာင့္ေနသျဖင့္ အခ်ိန္ၾကာေန၍ ဘယ္လိုမ်ားလုပ္ေနပါလိိမ့္ဟု သိခ်င္စိတ္ ႀကီးမားေနေတာ့သည္။ သိခ်င္ေဇာျဖင့္ ေစာင့္ဆိုင္းေနစဥ္ တစ္ခ်ိန္လံုး ကၽြန္မလွမ္း ၾကည္ေနေသာ အခန္းတံခါးေပါက္သည္ ပြင့္လာကာ လက္တြန္းလွည္းကေလး ထြက္လာသည္။ ကၽြန္မလည္း လက္တြန္းလွည္းကေလးဆီသို႔ ထ ေျပးသြားသည္။ လက္တြန္းလွည္းကေလးေပၚ၌ ပက္လက္ကေလး ပါလာေသာ ခင္ေလးျမင့္သည္ အသက္မရွိ သလို မ်က္လံုးမွိတ္လ်က္ ပါးစပ္၌ အျမွဳပ္တစီစီထြက္ေနသည္။
“ ကိုကို … ၿပီးၿပီလား၊ ဘယ္လိုလုပ္လိုက္တာလဲ”
လက္တြန္းလွည္းေနာက္မွထြက္လာၾကေသာ ဦးခ်စ္ေမာင္ႏွင့္ ဆရာဝန္ကို စိုးရိ္မ္ႀကီးစြာ လွမ္းေမးလုိက္သည္။
“ ေမ့ေဆးေပးၿပီး ေျခမ်က္စိက အေၾကာကေလးထံုးေနတာ ေျဖလိုက္တယ္၊ အခုေျခေထာက္ ကို ပလာစတာနဲ႔ ကိုင္ထားတယ္၊ တစ္လၾကာမွ ေျဖရမယ္တဲ့”
ကၽြန္မမ်က္စိထဲ၌ ေပ်ာက္မွာပဲဟု တစ္ထစ္ခ်ဟံုၾကည္ထားေသာ္လည္းေမ့ေဆးမျပယ္ခင္ ျမင္ေတြ႔ရပံု မသက္သာလွသျဖင့္ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ကာ စိတ္ထဲေနာက္သြားသည္။ ခင္ေလးျမင့္ကို ခေလးခန္းထဲသုိ႔ ပို႔လိုက္သည္။ ကၽြန္မတို႔လည္း ခင္ေလးျမင့္ သတိရသည့္ အခ်ိန္အထိ ေဆး႐ံု၌ ေစာင့္ေနၾကရသည္။ ခင္ေလးျမင့္သည္ သတိရတာႏွင့္ပင္…
“ အိမ္ျပန္မယ္ေဖေဖ၊ ျပန္မယ္” ဟု ေအာ္ဟစ္ငိုေျပာ၏။ ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဆို၍မရ ေအာင္ငိုေနသျဖင့္ ေနာက္ဆံုး၌ ဆရာဝန္က ကၽြန္မကို ကေလးခန္းထဲ၌ ခင္ေလးျမင့္ႏွင့္အတူ ေနထိုင္ခြင့္ျပဳလိုက္သည္။ ကၽြန္မမွာ ခင္ေလးျမင့္ေဘးရွိ ကေလးကုတင္ေလးတစ္လံုးေပၚ၌ ေခြအိပ္ရလ်က္ တစ္ညလံုးအိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ဘဲ အဂၤေတကိုင္ထားသည့္ ေျခေထာက္ျဖဴျဖဴႀကီးကို ခဏခဏ ထၾကည့္မိေလသည္။
ေဆး႐ံု၌ ဆယ္ရက္ေနခဲ့ၾကသည္။ ဆယ္ရက္ေစ့လွ်င္ ဆရာဝန္က အိမ္သို႔ေခၚသြားရန္ခြင့္ျပဳ လ်က္ တစ္လေစ့မွ ေျဖၾကည့္ရန္ေျပာဆိုသည္။ ခင္ေလးျမင့္ကို ေဆး႐ံုမွ အိမ္သို႔ေခၚသြားေသာ အခါ အႀကီးသည္ ေျခေထာက္ျဖဴႀကီးကို လာကိုင္ၾကည့္လွ်က္ မ်က္ႏွာမေကာင္း ျဖစ္ေန၏။
“ေခတ္မီကုနည္း အႀကီးရဲ႕… ၊ ဒီလိုကုနည္းမ်ဳိး ေရွးကမရွိဘူး၊ အခုစစ္ၿပီီးမွ သိပ္တိုးတက္ လာတာပဲ” ဟု ေျပာရသည္။
ခင္ေလးျမင့္အိမ္ေရာက္၍ ၁၀ ရက္ခန္႔ၾကာလွ်င္ ဆရာဝန္ႀကီးေမဂ်ာမစ္ခ်ယ္သည္ ဘိလပ္သို႔ ျပန္သြားရေလသည္။ ဘိလပ္မျပန္ခင္ ဦးခ်စ္ေမာင္က ဆရာဝန္ႀကီးအားေက်းဇူးတင္ေၾကာင္း အထိမ္းအမွတ္ လက္ေဆာင္တစ္ခု ေပးလိုလွသည္ဆို၍ ဆရာဝန္ႀကီးဇနီးအတြက္ စိန္ႏွင့္ျမ ရံထားေသာ တစ္ေထာင့္ငါးရာက်ပ္တန္ လက္စြပ္တစ္ကြင္း အမီလုပ္ကာ လက္ေဆာင္ေပး လိုက္ၾကသည္။ ဆရာဝန္က တစ္လေစ့လွ်င္ လႊကေလးႏွင့္မံထားေသာ ပလာစတာမ်ားကို တိုက္ေျဖရန္ မွာၾကားသြားေလသည္။
ခင္ေလးျမင့္မွာ တစ္လလုံး အိပ္ယာေပၚ၌ ပက္လက္ေနရသည္။ ဖြင့္ရမည့္ရက္ကိုသာ တစ္ေမးတည္းေမးကာ စိတ္အိုက္လ်က္ တစ္ခါတစ္ရံလည္း အထဲကယားတယ္၊ ဖြင့္ေပးပါေတာ့ဟု ေအာ္ဟစ္ငိုယိုေနေလသည္။ တစ္လေစ့ေသာ အခ်ိန္သို႔ ေရာက္ေပၿပီ။ ကၽြန္မတို႔ လႊကေလးကို ႀကိဳတင္ရွာေဖြထားၾကသည္။ ခင္ေလးျမင့္ကို ကုတင္ေပၚမွေပြ႔လ်က္ ဧည့္ခန္းထဲက ဆိုဖာေပၚတြင္ ထိုင္ေစကာ သူအေဖက လႊကေလးျဖင့္ အဖတ္ႀကီးကို အသာတိုက္ျဖတ္ေပးေလသည္။ အႀကီးႏွင့္ကၽြန္မမွာ အဂၤေတကဲ့သို႔ မာေၾကာလွသည့္ အခြံႀကီး မကြာမခ်င္း အနားက တထိတ္ထိတ္ႏွင့္ ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဒူးဆစ္က ေျခဖဝါးအထိ မံအံုထားေသာ အဖတ္ႀကီးမွာ လႊခ်က္ျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း ဟပြင့္လာေလသည္။ သူ႔အသားကို ထိမည္စိုး၍ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ လန္႔ဖ်ပ္ ႐ုန္းေနျပန္ေသာေၾကာင့္
“ဝက္မ… ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေလ၊ ေဖေဖ ျဖည္းျဖည္းလုပ္ေပးမယ္” ဟုေခ်ာ့ေမာ့ရလ်က္ အသားမထိ ေအာင္ ဂ႐ုစိုက္ၿပီး လႊႏွင့္တိုက္ေနသည္။ ဦးခ်စ္ေမာင္၏ နဖူး၌ ေခၽြးေပါက္မ်ား စို႔ထြက္ေနေအာင္ အသက္မ႐ွဴဘဲ သတိထားလုပ္ကိုင္ေနပံုကို စိတ္ထဲ၌ ၾကာတယ္ထင္မိ၏။ တစ္ခန္းလံုး တိတ္ဆိတ္၍ ေနေလသည္။ လႊသံသည္ အသက္႐ွဴသံမ်ားႏွင့္လိုက္ကာ ျမန္ဆန္ လာေလသည္။ ဒူးဆစ္မွ ေျခဖဝါးအထိ ဟပြင့္သြားကာ အထဲမွ ေျခေထာက္ကေလး ေပၚလာသည္။
“ ဟဲ့” အႀကီး၏ ေအာ္သံျဖစ္သည္။
ကၽြန္မသည္ ခင္ေလးျမင့္၏ ေျခခံုထိပ္ ေျခဆစ္၌ လက္ညွိဳးတစ္ေခ်ာင္းစာေလာက္ရွိမည့္ ကင္းေျခမ်ားသ႑ာန္ေပၚေနေသာ ခ်ဳပ္႐ိုးႀကီးကို စူးစိုက္ၾကည့္ကာ မ်က္စိထဲျမင္ထဲျမင္လိုက္ရ ေသာ ေျခဖဝါးအေနအထားကို လန္႔ဖ်ပ္သြားလ်က္
“သမီး ထစမ္း..ထစမ္း၊ လမ္းေလွ်ာက္စမ္း” ဟု ကမူ႐ွ်ဴးထိုးေျပာလိုက္သည္။ ခင္ေလးျမင့္သည္ ထိုင္ရာမွ ထကာ ဧည့္ခန္းအဆံုး အုတ္နံရံအထိ ေလွ်ာက္သြားသည္။
“ဟင္”
ဦးခ်စ္ေမာင္၏ အသံႏွင့္အတူ ကၽြန္မက “အို” လန္႔ေအာ္မည္လိုက္သည္။
“အမယ္ေလးေတာ္..” ဟူ၍ လည္ေခခ်ာင္းထဲက ညွစ္မည္ေနသည့္ မဆံုးႏိုင္ေသာ အႀကီး၏ အသံႀကီးေၾကာင့္ ရင္ထဲ၌လႈိက္ကာ ပိုမို၍ ဖိုသြားေတာ့သည္။ ခင္ေလးျမင့္သည္ မေအ ေမြးတုန္းက ေျခေထာက္အေကာင္း၊ ေဆး႐ံုပို႔လိုက္ကာမွ ေျခဖဝါးတစ္ဘက္ ေဘးသို႔ ႐ြဲ႕သြားကာ ေျခတစ္ေခ်ာင္းကအတည့္၊ ေျခတစ္ေခ်ာင္းက အ႐ြဲ႕ျဖင့္ ကၽြန္မတို႔ကို အရုပ္ဆိုးစြာ လမ္းေလွ်ာက္ျပေနသည္။ ကၽြန္မမွာ မ်က္စိေတြျပာလာလ်က္ ရင္တခုန္ခုန္၊ တလွပ္လွပ္ျဖင့္
“ဟဲ့.. ဝက္မ၊ တည့္တည့္ေလွ်ာက္စမ္း၊ တည့္တည့္ေလွ်ာက္…. တည့္တည့္ေလွ်ာက္” ဟု ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔ ေအာ္ေျပာေနသည္။
ခင္ေလးျမင့္သည္ မတ္တပ္က ကုန္း၍ ေဘး႐ြဲ႕ေနေသာ သူ႔ေျခဖဝါးကို လက္ႏွင့္ပုတ္ျပလ်က္ ..
“တည့္တည့္ထားလို႔ မရဘူး ေမေမရဲ႕..၊ ဒီဥစၥာ ဟိုဘက္ေရာက္သြားၿပီ”
ဦိးခ်စ္ေမာင္သည္ ခင္ေလးျမင့္ေလွ်ာက္ဟန္ကို ၾကည့္ေနစဥ္က ေက်ာက္႐ုပ္ႀကီးလို ျဖစ္ေန ရာမွ ခင္ေလးျမင့္ကို သြားေပြ႔လိုက္သည္။ ကုလားထိုင္၌ ခင္ေလးျမင့္ကို ေပါင္ေပၚတင္ထိုင္ၿပီိး ေခါင္းႀကီးငံု႔ကာ စိတ္အေတာ္ထိခိုက္သြားေလသည္။ စိတ္မေကာင္းလြန္း၍ ခင္ေလးျမင့္ ေျခေထာက္ကို ယုယုယယ နယ္ေနသည္။ ထို႔ေနာက္ ကၽြန္မမ်က္ႏွာကို မၾကည့္ရက္ၾကည့္ရက္ ျဖင့္ တျဖည္းျဖည္းေမာ့ၾကည့္သည္။ ကၽြန္မမွာ ေနရာမွ လႈပ္႐ွားလို႔ပင္မရႏိုင္ဘဲ သူ၏မ်က္ႏွာကို မ်က္ရည္ဝိုင္းေသာ မ်က္လံုးျဖင့္ ျပန္ဆိုင္ၾကည့္ေနမိသည္။
“အမယ္ေလးေတာ္.. သူငယ္နာပါလို႔ ငါကတဖြဖြေျပာပါလ်က္နဲ႔ ေဆး႐ံုတက္ခြဲလိုက္ၾကတာ အခုေတာ့ ျမင္လို႔ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား”
အႀကီးသည္ ႐ႈိိက္ကာ႐ႈိက္ကာ ငိုျမည္တမ္းၿပီးေနာက္ အနားတြင္မေနခ်င္ေတာ့ဘဲ အခန္းထဲသု႔ိ ထ ဝင္သြားသည္။ ခင္ေလးျမင့္မွာ ေျခေထာက္႐ြဲ႕သြားျခင္းကိို နားမလည္ေသာ္လည္း အဂၤေတခြံခြာလိုက္ျခင္းကို ဝမ္းသာေက်နပ္ေနရွာသည္။ သူ႔ေျခေထာက္က ခ်ဳပ္႐ိိုးႀကီးကို ကုန္း၍ လက္ျဖင့္ပြတ္ၾကည့္လုိက္၊ ႐ြဲ႕ေနသည့္ေျခဖဝါးကို လက္ႏွင့္ဆြဲၾကည့္လိုက္ႏွင့္ အၿငိမ္ကိုမေနဘဲ ေပါင္ေပၚတြင္ တလႈပ္လႈပ္လုပ္ေနသည္။ ကၽြန္မမွာ သူ႔ေျခေထာက္ကို မျမင္ဝံ့ေအာင္ျဖစ္ကာ ၾကည့္ခ်င္စိတ္မရွိေတာ့ေခ်။ သူ႔အေဖကိုလည္း ဘာေျပာရမွန္း စကား႐ွာ မေတြ႔ဘဲ ဆို႔ကာရပ္ေနသည့္အတိုင္း ရပ္ေနရာက မ်က္ရည္ေတြ စီးက်လာသည္။
သူသည္ ကၽြန္မလက္ကို လွမ္းဆြဲကိုင္လိုက္ကာ ကၽြန္မကိုဘာမွမေျပာႏိုင္ဘဲ မ်က္ႏွာကိုသာ စိုက္ၾကည့္လ်က္ေနတုန္းပင္…
“အပ်ဳိေလးမ်ားျဖစ္လာရင္ ကိိုကိုရယ္…”
ကၽြန္မမွာ ေ႐ွ႕သိို႔ ဆက္၍ေျပာႏိုင္စြမ္းမ႐ွိေတာ့ေခ်။ သူ၏ မ်က္ႏွာတစ္ျပင္လံုး မည္းေမွာင္သြား သည္ကိုသာ ျမင္လိုက္ရေတာ့သည္။ ခင္ေလးျမင့္ ဤသို႔ေျခေထာက္႐ြဲ႕သြားၿပီိးေနာက္ တစ္လ ေလာက္ၾကာလွ်င္ သူ႔အေဖ ေဆး႐ံု၌ဆံုးသြားေလသည္။ ေသေသာသူအတြက္ စိတ္ဆင္းရဲျခင္း ဒုကၡသာမက ႐ွင္ေသာသူအတြက္ စိတ္ဆင္းရဲျခင္းကို ေန႔စဥ္ေန႔တိုင္း ခံစားေနရသည္။ ခင္ေလးျမင့္သည္ တင္ပါးကနာသည္ဟု ခါတိုင္းလိုမေျပာေသာ္လည္း ခါးကိုလိမ္ကာ ႐ြဲ႕ေစာင္း ႐ြဲ႕ေစာင္းေလွ်ာက္ေနပံုမွာ ၾကာေလၾကာေလ အ႐ုပ္ဆိုးေနသျဖင့္ ႀကီးေတာ္စကားကို နားမ ေထာင္ဘဲ ေဆး႐ံုတင္၍ ႐ြဲ႕ရတာဟု ရင္ထုမနာ ျဖစ္ေနရသည္။ ခင္ေလးျမင့္၏ ကံၾကမၼာဟု သေဘာမထားႏိုင္ဘဲ မိဘအျပစ္ဟု စိတ္ထဲ စြဲနာေနေတာ့သည္။
ေသသူ၏ေဝဒနာကို စဥ္းစားလိိုက္လွ်င္ ေက်ာက္လိုလို၊ ဝက္သက္လိုလိုျဖင့္ ဘာေရာဂါမွန္း မသိရဘဲ ဆယ္ရက္တည္းႏွင့္ ေဆး႐ံုတင္ၿပီး အသက္ကုန္ရ၏။
ရွင္သူ၏ေဝဒနာကိို စဥ္းစားမိျပန္လွ်င္လည္း အေၾကာထံုးသလိုလို၊ အေၾကာတင္းသလိုလိုျဖင့္ ေဆး႐ံုတင္ၿပီး အေကာင္းပကတိက ႐ြဲ႕သြားေလသည္။ မ်က္စိေ႐ွ႕တြင္ ခါးကိုလိမ္၍ ႐ြဲ႕ေစာင္း ႐ြဲ႕ေစာင္းေလွ်ာက္ရရွာေသာ ခင္ေလးျမင့္ကိုျမင္ရတိုင္း စိတ္မခ်မ္းမသာျဖစ္ေနကာ အကယ္၍ ကၽြန္မသာျမန္မာေဆးဝါးကို ယံုၾကည္ႏိုင္ပါက ယခုလို ျဖစ္ခ်င္မွ ျဖစ္မွာဟု ေတြးထင္လာသည္။
ျမန္မာေဆးကို ယံုၾကည္ေလးစားဖို႔ရန္လည္း ခက္ေနသည္။ ေနာက္ေနာက္က အထင္မႀကီးေသာစိိတ္ကို ႐ုတ္တရက္ ေဖ်ာက္မရႏိုင္ဘဲ ယံုလည္းယံုခ်င္၊ ယံုလည္းမယံုဝံ့၊ မယံုဝံ့၍ ႏိုင္ငံျခားေဆးဝါးကို အားထားဖို႔ရန္လည္း စိတ္ပ်က္လွသည္။ တကယ့္အေရးတြင္ သားအဖႏွစ္ေယာက္စလံုး မ်က္ေမွာက္ လတ္တေလာႀကီး ပက္ပက္စက္စက္ ျဖစ္ကုန္ၾကေသာ အေတြ႔အႀကံဳေၾကာင့္ ဆက္လက္အားထားခ်င္စိတ္ ကုန္ခန္းေနသည္။
ကၽြန္မမွာ ေတာင္မေရာက္၊ ေျမာက္မေရာက္ အေတာ့္ကို စိတ္ညစ္စရာေကာင္းေနသည္။ ဤအတြင္း ေနထိုင္မေကာင္းျဖစ္ရာ ျမန္မာေဆးလည္းမေသာက္ဝံ့၊ အဂၤလိပ္ေဆးလည္း မေသာက္ခ်င္၊ ဘယ္ဘက္မွ မျပတ္သားဘဲ ေဝဒနာတစ္ဘက္ႏွင့္ အခက္ႀကံဳလာသည္။ တခုခုကိုေရြးခ်ယ္ကာ ျပတ္သားမွ ျဖစ္ေတာ့မည့္အခ်ိန္အခါကို ေရာက္မွပင္ စိတ္ကို ျပတ္သားေအာင္လုပ္ရသည္။ ႏိုင္ငံျခားေဆးဝါးကို အားထားခ်င္စိတ္ကုန္ခန္းျခင္းျဖင့္ ဆက္လက္၍ မစဥ္းစားဘဲ မယံုဝံ့ျဖစ္ေနေသာ ျမန္မာေဆးဝါးကို ယံုေအာင္၊ ယံုၾကည္ႏိုင္မည့္ နည္းလမ္းကို ႐ွာေဖြစဥ္းစားၾကည့္သည္။
ေဆးကို စမ္းသပ္စားသံုးျခင္းထက္ ပညာကိုလိုက္စားျခင္းျဖင့္ ယံုၾကည္သင့္လွ်င္ ယံုၾကည္မည္ ဟု ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ထိုဆံုးျဖတ္ခ်က္၏ လႈံ႔ေဆာ္ခ်က္၊ ေစစားခ်က္အရ ျမန္မာ့ေဆး ပညာကို အားထုတ္ႀကိဳးစားေလ့လာလိုက္စားျခင္း ျဖစ္ေတာ့သည္။
ကၽြန္မ သင္ၾကားယူေသာေဆးပညာ၊ ဓာတ္ပညာကား ေ႐ွးဦးစြာ ပညတ္ႏွင့္ ပရမတ္ကို ကြဲျပား ထင္႐ွားေအာင္ ျပႏိုင္စြမ္းေသာ အေျခခံပညာမ်ဳိးျဖစ္သည္။ သခၤတဓာတ္၊ အသခၤတဓာတ္ ဓာတ္အားျဖင့္ႏွစ္ပါး အျပား႐ွိျခင္းကို ထင္လင္းေစႏိုင္သည္။ သခၤတဓာတ္သည္ အဝိဇၨာမာန ပညတ္၊ သမုတိပညတ္ျဖစ္၍ ေလာကီတရားကိုယ္အရ ေလာကဓာတ္ မည္၏။
ေလာကီ သမုတိပညတ္မွလြတ္ေသာ ေလာကုတၱရာ နိဗၺာန္သည္ ပရမတၱစစ္စစ္ျဖစ္၍ အသခၤတဓာတ္မည္၏။ ထိုအသခၤတဓာတ္သည္ ဝိဇၨာမာနပညတ္ျဖစ္၍ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရ အေၾကာင္းတရား ေလးပါးတို႔မွ ျပဳျပင္ျခင္းကင္း၏။ သခၤါရမွ လြတ္၏။ ထိုအသခၤတ ဓာတ္သည္ မျမင္ႏိုင္ေသာ ဓာတ္မ်ဳိးျဖစ္သည္။
သခၤတဓာတ္မွာ အဝိဇၨာ မာန ပညတ္ျဖစ္၍ ကံ၊ စိတ္၊ ဥတု၊ အာဟာရေလးပါးတို႔မွ ျပဳျပင္ျခင္းမကင္းေသာ သခၤါရနယ္အတြင္း ျဖစ္၍ပ်က္ျခင္း အေၾကာင္းေၾကာင့္ သခၤတဓာတ္မည္၏။ သခၤတဓာတ္၌ သတၱေလာက၊ သခၤါရေလာက၊ ၾသကာသေလာကဟု သံုးပါးခြဲျခားထားရာတြင္ ထိုသံုးပါးေသာ ေလာကတို႔၌ သတၱပုဂၢလ၊ သတၱဝါပုဂၢိဳလ္ အစရွိသည္တို႔သည္ သတၱေလာကျဖစ္၏။
ဆိုအပ္ၿပီးေသာ သတၱေလာကတည္ရာ ဣႃႏၵိိယ အနိ ဣႃႏၵိိယ၊ ဘဒၵ၊ သဒၵ႐ုပ္အေပါင္းတို႔သည္ ၾသကာသေလာကမည္၏။
ဤသို႔ ပညတ္ႏွွင့္ ပရမတ္၊ သခၤတႏွင့္ အသခၤတဓာတ္ တျခားစီ ကြဲျပားျခားနားၾကရာဝယ္ ျမန္မာေဆးက်မ္း၊ ဓာတ္က်မ္းတို႕၌ ပညတ္ႏွင့္ ပရမတ္၊ ေလာကီ ေလာကုတၱရာ ေရာေထြးယွက္တင္ေနကာ အဓိပၸါယ္ အယူအဆ မ႐ွင္းႏိုင္ေအာင္ ႐ႈပ္ေထြးေနသည္။
ေလာကုတၱရာမွာ သခၤါရလြတ္ရာဓာတ္၊ ဗိေႏၶာ၊ ေဆးဝါး စားစရာမ႐ွိ။ ေလာကီမွာသာ ေဆးဝါး စားစရာ႐ွိသည္။
ကၽြန္မေဆးပညာကို ဆရာသမားထံသင္ၾကားစက ဆရာႀကီးသည္ သူ၏ႏႈတ္တြင္ ခဲေနေသာ ေဆးတံကို ခၽြတ္ကာ ဒါဘာလဲဟု ေမးေလသည္။ ေဆးတံကို ဒါဘာလဲဟု ေမးျခင္းမွာ စဥ္းစား စရာေကာင္းသျဖင့္ ကၽြန္မမွာဆရာ့အေမးကို ေခတၱမွ်စဥ္းစားေနၿပီးေနာက္ ေဆးတံဟု မေျဖဘဲ “ဓာတ္႐ွစ္ပါးနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတဲ့အရာပါ” ဟု ေျဖလိုက္သည္။
“ ဘာဓာတ္ေတြနဲ႔ ဖြဲ႔စည္းထားတာလဲ”
ဆရာက ၿပံဳးကာထပ္ေမးလိုက္၏။ ကၽြန္မ၏အေျဖကို အားတက္ကာ…
“ ပထဝီ၊ ေတဇာ၊ အာေပါ၊ ဝါေယာ၊ ဝဏၰ၊ ဂႏၶ၊ ရသ၊ ၾသဇာ အစရွိတဲ့ ဓာတ္႐ွစ္ပါးအစုအေဝးပါ”
ဟု ေျဖ႐ွင္းေျပာလိုက္သည္။ ကၽြန္မ၏အေျဖဆံုးလွ်င္ ဆရာက မ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ထားလ်က္…
“ ကိုယ့္မ်က္စိနဲ႔ ဒီေလာက္စုေဝးေနတာကို အေသအခ်ာျမင္ရသလား” ဟု ေမး၏။
“ျမင္ေတာ့ မျမင္ရပါဘူး ဆရာ”
“ႏို႔ မျမင္ရဘဲ ဘာနဲ႔ေျဖသလဲ”
“ ဆရာမိဘဆံုးမလို႔ ၾကားဖူးနားဝအသိနဲ႔ ေျပာရတာပါ ဆရာ”
“ တကယ္ျမင္တဲ့အသိက ဘာလဲ”
“ေဆးတံပါ ဆရာ”
ဆရာ၏ မ်က္ႏွာမွာ လင္းသြားကာ ပညတ္၊ ပရမတ္ အဓိပၸါယ္ရွင္းသြားေအာင္ သင္ၾကားေလ သည္။
“ကိုယ္ ျမင္တာ၊ ကိုယ္သိတာ ေျပာမွေပါ့ကြယ့္၊ ဓာတ္႐ွစ္ပါး၊ ႐ုပ္႐ွစ္ခု႐ွိတယ္ဆိုတာ ဘုရား၊ ရဟႏၱာမ်ားသာတခုခ်င္း ပိုင္းျခားသိျမင္တာပဲ။ ဘုရားျမင္တာကို ကိုယ္ကပါ လိုက္ျမင္ေနသလို ေျပာေနလို႔ ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလား၊ ဒီပညာကို တတ္ခ်င္ရင္ ကိုယ္ျမင္တာ၊ ကိုယ္သိတာေျပာမွ တတ္မယ္…….
ေဆးကုေနၾကတဲ့ အခ်ုိ႕ဆရာမ်ားလဲ ပထဝီပ်က္တယ္၊ ေတေဇာလြန္ကဲတယ္ စသည္အားျဖင့္ ဒီဓာတ္ေတြသိသလို၊ ျမင္သလို ေျပာကုေနၾကတယ္၊ ပထဝီဓာတ္၊ ေတေဇာဓာတ္ေတြသာ တကယ္သိ၊ တကယ္ျမင္ၾကပါတယ္ဆိုရင္ ဒီဆရာေတြကို ဓာတ္ပံု႐ိုက္ၿပီး ကိုးကြယ္ၾကဖို႔ ရွိေတာ့တယ္၊ ပညတ္နယ္၊ ပရမတ္နယ္၊ ပိုင္းျခားနားလည္မွသာ ဒီပညာတတ္မွာ၊ ကိုယ္မသိတဲ့ စကားမေျပာနဲ႔၊ ပညတ္ကို စဥ္းစား၊ ပညတ္ကိိုသိမွ ဓာတ္ကိိုသိမယ္”
“ ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါေၾကာင္း၊
ဉာဏ္ဆင့္ေလာင္း၍
ကုေကာင္းလွစြာ၊
ေထြရာဝိုးဝါး၊
ယူမမွားႏွင့္…။”
ဟူ၍ ရွင္အရဟံ သိုက္စာကို သတိရကာ ဆရာႀကီိး၏ ၾသဝါဒအတိုင္း ပညတ္အရာကို ပညာအစ၊ စတင္ေတြးဆင္ျခင္လာသည္။
ပညတ္၊ ပရမတ္၊ ခြဲျခားကာ ေလာကဓာတ္သဘာဝ၏ အစကို ရွာၾကည့္လိုက္ရာ၌ ပညတ္ကစျခင္းကို ရိပ္မိလာသည္။ ပညတ္ကို အရင္သိျမင္ထားမွလည္း ပရမတ္သေဘာ ေပါက္ႏိုင္မည္ဟုထင္သည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ပညတ္နယ္ကို အက်ဥ္းခ်ဳပ္၍ ဆည္းပူးလိုက္စားသည့္အခါ၌ အကၡရာပညတ္၊ သခၤ်ာပညတ္၊ ေန႔ပညတ္ ဟူ၍ ပညတ္သံုးခ်က္ ထြက္ေပၚလာသည္။ က-အစ၊ အ-အဆံုး၊ သံုးဆယ့္သံုးလံုးေသာ အကၡရာတို႔မွာ အကၡရာပညတ္ ျဖစ္သည္။ အ အာ ဣ ဤ စသည့္ သရ ရွစ္လံုးမွာ သရပညတ္ျဖစ္သည္။ တနဂၤေႏြအစ၊ စေနအဆံုးဤ ခုႏွစ္လံုးမွာ ေန႔ဟူေသာပညတ္ျဖစ္သည္။ က-အစ၊ အ-အဆံုး သံုးဆယ့္သံုးလံုးေသာ အကၡရာ၊ ရွစ္လံုးေသာသရ၊ ဝဏၰေလးဆယ့္တစ္လံုးတိို႔မွ ပါဠိကိုျပဳျပင္ျခင္း၊ အနက္ကို ျပဳျပင္ျခင္း၊ အနည္းနည္းအသြယ္သြယ္ ဆန္းၾကယ္လွစြာေသာ ေလာကီ၊ ေလာကုတၱရာ အရာရာ အေပါင္းတို႔ကို ျပဳျပင္စီရင္ဖန္တီးတတ္ေသာေၾကာင့္ အကၡရာပညတ္ျဖစ္သည္။
တစ္-အစ၊ ကိုး-အဆံုး ဤကိုးလံုးေသာသခၤ်ာသည္ ေျမွာက္ျခင္း၊ ႏႈတ္ျခင္း၊ ေပါင္းျခင္းသိ ေအာင္ သခၤ်ာ၊ သေခၤ် ကုေဋကုဋာ ေရတြက္ျခင္းမွန္သမွ်ကို ျပဳျပင္စီရင္ ဖန္တီိးတတ္ေသာေၾကာင့္ သခၤ်ာပညတ္ျဖစ္သည္။
ထို႔ျပင္ တနဂၤေႏြအစ၊ စေနအဆံုး ခုနစ္လံုးတြင္ တစ္ရာ့ရွစ္နဝင္းၾတင္းေပါင္း၊ နဝင္းေပါင္း၊ ေကာင္းကင္တာရာ ေန- လနကၡတ္ အစရွိသည္တို႔ကိို ျပဳျပင္စီရင္ဖန္တီးတတ္ေသာေၾကာင့္ ေန႔ ပညတ္ျဖစ္သည္။
သံုးဆယ့္သံုးစီးေသာဆင္ေျပာင္၊ ေတာသံုးေတာင္၌ ထြက္၍ က်က္စားေသာေၾကာင့္ ခ်ည္အပ္ေသာ ႀကိဳးရွစ္စင္းႏွင့္ တိုင္ေလးတိုင္မွာ ခ်ည္ႏိုင္က ေဆးကုသေတာ့ဟု ဓာတ္ပညာ၏ ၾသဝါဒတစ္ခ်က္၊ ႀတိမူလ ေဆးယူၾကေလာ့ ဟူေသာ ခင္ႀကီးေဖ်ာ္၏ ဆိုဆံုးမအရ ကၽြန္မအက်ဥ္းခ်ဳပ္၍ ရထားအပ္ေသာ ပညတ္သံုးသြယ္တြင္ ေဆးပညာ၊ ဓာတ္ပညာကို လိုက္စား ရွာေဖြသင္ၾကားေပေတာ့သည္။
ေရ၊ ေျမ၊ ေလ၊ မီး ဟူေသာ ဓာတ္ႀကီးေလးပါးသည္ နိယာမအစဥ္မပ်က္ ကမၻာအဆက္ဆက္ တည္ၾကကုန္သည္။
ေရ၊ ေျမ၊ ေလ၊ မီး ဓာတ္ႀကီးေလးပါးကို အေႏၱာ၊ ဂေဗၻ၊ စေရ၊ ဝံေသ ခ်၍ ဓာတ္ခြဲလိုက္ေသာအခါ ရွစ္မ်ဳိးကြဲကာ အဖို၊ အမ ဓာတ္မ်ား တြဲေပၚလာသည္။
ကမာၻဦးအစ ျဗဟၼာမ်ား ကိုယ္ေရာင္ကြယ္ပကာ ေနထြက္လာၿပီး တနဂၤေႏြဟု ပညတ္သည့္အတြက္ တနဂၤေႏြကပင္စ၍ ပညတ္သံုးခ်က္ျဖင့္ ဖြဲ႔စည္းၾကည့္လိုက္မည္ဆိုလွ်င္.. တနဂၤေႏြကား အကၡရာအားျဖင့္ -အ၊ ဂဏန္းသခၤ်ာအားျဖင့္-၁၊ ၿဂိဳဟ္စဥ္ကား ဂဠဳန္၊ ပိဋကတ္ကား ေတေဇာ၊ ပညတ္ကား မီးခဲ၊ ဓာတ္သ႐ုပ္မွာ နာ၊ အရသာကား အစပ္၊ အမ်ဳိးကား ဂၽြန္း၊ ဓာတ္ကိုၾကည့္လွ်င္ ဓာတ္ဖုိ…။
တနဂၤေႏြကစ၍ စေနအထိ ဤသိို႔အားျဖင့္ ေကာက္ယူဖြဲ႔စည္း သင္အံမွတ္သားၿပီးေနာက္ ဆရာသမားတို႔ ၫႊန္ျပခ်က္အတိုင္း တည့္ မတည့္၊ တည့္သည့္ဓာတ္- မတည့္သည့္ဓာတ္၊ အရွင္- အေသ၊ ဓာတ္ပညာျဖင့္ သစ္ပင္မ်ားကိုစိုက္ကာ ဓာတ္သဘာဝကို စမ္းသပ္ျခင္း၊ တိရစၦာန္မ်ားကိို စမ္းသပ္ကုသျခင္း ၊ လူ၏ေဝဒနာကို ကုသျခင္း၊ တည့္သည့္ဓာတ္၊ မတည့္သည့္ဓာတ္မ်ားကို ဧကန္မလြဲသိႏိုင္ေသာ ျမန္မာ့ေဆးပညာရပ္ကို အထင္မေသး ေတာ့ဘဲ ယံုၾကည္အားထားမႈ ႀကီိးမားလာသည္။ ဆရာႀကီးမွာ ေဆးပညာကို ထူးခၽြန္ေအာင္ လိုက္စားေနျခင္းကို အားရဝမ္းသာျဖစ္ကာ ဆတက္ထမ္းပိုး တိုး၍ ဉာဏ္အားထုတ္လာေစႏိုင္ ေအာင္ ပညာကို တိုက္႐ိုက္မသင္ဘဲ သေဘာေပါက္စြဲၿမဲ ယံုၾကည္ႏိုင္ေအာင္ လက္ေတြ႔ရွာနည္းျဖင့္ သင္ၾကားေစသည္။
ျမန္မာပီသ၍ ျမန္မာဆန္ကာ ေရွးျမန္မာဆရာႀကီးတစ္ဦးျဖစ္သျဖင့္ ပညာသင္ၾကားစဥ္က ကၽြန္မမွာ တတ္ႏိုင္သမွ် ေခတ္ပညာသင္ၾကားခဲ့ေသာ စိတ္ကို ေဖ်ာက္ထားရသည္။ ဆရာႀကီးသင္ေျပာသြားသည့္ အခ်က္မ်ားမွာ ေခတ္နားႏွင့္ ေခတ္ပညာတတ္အျဖစ္ႏွင့္ နားေထာင္လွ်င္ ပညာ၏အဓိပၸာယ္ကို ဘာဆုိလိုမွန္းပင္ သိဖို႔ခဲယဥ္းေနသည္။
အဓိပၸာယ္ မိမိရရသိရွိေအာင္ နားေထာင္ႏိုင္ပါမွ အက်ဳိးမ်ားေတာ့သည္။
“ေပါက္ပင္ကိုင္းကိုင္း၊ ဘာျဖစ္လို႔ကိုင္းရတယ္၊ ဗ်ဳိင္းနားလို႔ ကိုင္းရတယ္၊ ဗ်ဳိင္းဘာျဖစ္လို႔ နားရတယ္၊ ငါးေပၚလို႔ နားရတယ္၊ ငါးဘာျဖစ္လို႔ေပၚရတယ္၊ ကၽြဲလူးလို႔ ေပၚရတယ္၊ ကၽြဲဘာျဖစ္လို႔ လူးရတယ္၊ ျဖဳတ္ကိုက္လို႔ လူးရတယ္၊ ျဖဳတ္ဘာျဖစ္လို႔ ကိုက္ရတယ္၊ မိုးရြာလု႔ိ ကိုက္ရတယ္၊ မုိးဘာျဖစ္လို႔ ရြာရတယ္၊ ဖားေအာ္လို႔ ရြာရတယ္၊ ဖားဘာျဖစ္လို႔ ေအာ္ရတယ္၊ ေႁမြကိုက္လို႔ ေအာ္ရတယ္၊ ေႁမြဘာျဖစ္လု႔ိ ကိုက္ရတယ္၊ ဝမ္းဟာလို႔ ကိုက္ရတယ္ ….
ဒီစာဟာ ျမန္မာမွန္ရင္ သိၾကတယ္ကြယ့္…. ျမန္မာတိုင္း ၾကားဖူးၾကတာပဲ၊ စာရဲ႕အဓိပၸာယ္နဲ႔ အသံုးသိတဲ့လူကေတာ့ နည္းတယ္၊ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ.. ရိပ္မိလား”
ကၽြန္မလည္း ငယ္ငယ္တုန္းက ရြတ္ဖတ္မိခဲ့ဖူးေသာအျဖစ္ကို သတိရမိသည္။ စာ၏ အဓိပၸာယ္ကိုလည္း မစဥ္းစားမိ၊ ဆိုေကာင္းေအာင္ အစီအစဥ္နဲ႔ စပ္ထားတဲ့ ေပါက္ကရစာပဲဟု ထင္မွတ္ကာ ထူးျခားသည့္အဓိပၸာယ္ကို ေတြးရမည္မွန္းပင္ မသိိေခ်။
“ ဓာတ္တူ နာမ္တူ ေဆးဖက္ယူ၊ ကက္ကင္းရွင္ေသယူဆိုတဲ့ စကားပဲမဟုတ္လားကြယ့္”
ျမန္မာ့ပညာ၊ ျမန္မာ့ပရိယာယ္၊ ျမန္မာ့ နည္းနိႆယမ်ားမွာ သညာအတတ္မ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ဉာဏ္ေပၚ၍ ေစစားထားေသာ ခက္ခက္ခဲခဲပညာအတတ္မ်ဳိးျဖစ္၍ ေခတ္လူမ်ား လိုက္စားခ်င္မႈမရွိေသာေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္း ကြယ္ျမဳပ္ခဲ့ရပံုမ်ားကို ေတြးေနမိေလသည္။
“ ေပါက္ပင္ ကိုင္းကိုင္း၊ ဘာျဖစ္လို႔ကိုင္းရတယ္၊ ဗ်ဳိင္းနားလို႔ ကုိင္းရတယ္ ဆိုတဲ့ေနရာမွာ ဓာတ္သေဘာရွာစမ္း၊ ဆူညံေနေအာင္ ေအာ္ေနတဲ့ ဘဲအုပ္ကို ျပာပက္လိုက္ရင္ ခ်က္ခ်င္းတိတ္သြားမယ္၊ ေပါက္ပင္ကို နက္ေအာင္ထြင္းၿပီး ဘင္ကို ျမဳပ္ထားလိုက္ၿပီး သံုးႏွစ္ေစ့ေတာ့ ထုတ္ယူၾကည့္ရင္ ေပါက္ပင္ကိုင္းကိုင္း ဗ်ဳိင္းဘာျဖစ္လို႔ နားရတယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ကို သိလိမ့္မယ္”
ကၽြန္မမွာ ဘဲႏွင့္ျပာ၊ ေပါက္ပင္ႏွင့္ ဗ်ဳိင္း၊ ႐ုပ္ကေနခိုက္သည့္ဓာတ္၊ ကက္ကင္းသေဘာ၊ ဓာတ္ပညာျဖင့္ ေတြးဆႀကံစည္ကာ စိတ္ဝင္စားစြာ နာယူသင္မွတ္ေနသည္။
“ ဗ်ဳိင္း ဘာျဖစ္လို႔နားရတယ္၊ ငါးေပၚလို႔ နားရတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာကေတာ့… ငါးကေလးခ်ဥ္ကို အထက္ျမင္းၿခံ ပခုကၠဴ ယူေဆာင္သြားရင္ ရက္ၾကာၾကာမခံလို႔ ပစ္လိုက္ရမယ္၊ ဗ်ဳိင္းဘာျဖစ္လို႔နားရတယ္ ဆိုတဲ့အတိုင္း ငါးခ်ဥ္အိုး အလယ္တည့္တည့္မွာ လက္ပံသား ေဇာက္ထိုးစိုက္ၿပီး ယူေဆာင္သြားရင္ ရက္ၾကာေပမဲ့ ငါးခ်ဥ္မူမပ်က္ပဲ စားေကာင္းတယ္၊ လက္ပံသားက အပူမဟုတ္လား”
ဓာတ္သေဘာကို အရိပ္ျပ၍ ရွင္းလင္းသင္ေျပာေနေလရာ အေကာင္ထင္လာေအာင္ မိမိရရ အဓိပၸာယ္ေကကာ္ယူႏိိုင္ရန္ မလြယ္ကူလွေပ။ ဓာတ္ဖိို၊ ဓာတ္မ၊ အပူ၊ အေအးကို သိနားလည္႐ံုျဖင့္ ဓာတ္ကိို ပိုင္းျခားခြဲႏုိင္ၿပီမဟုတ္ရကား ပိုင္းျခားခြဲျမင္သိရန္ ပညာအဆင့္ဆင့္ ရွိေသးသည္။
“ ငါးဘာျဖစ္လို႔ ေပၚရတယ္၊ ကၽြဲလူးလို႔ ေပၚရတယ္၊ ကၽြဲဘာျဖစ္လို႔လူး၊ ျဖဳတ္ကိုက္လို႔ လူးဆိုတဲ့ေနရာမွာေကာဆရာ”
ဆရာႀကီိးအေျဖမွာ ႐ုတ္တရက္ အဓိပၸာယ္သိေအာင္မေပၚႏိုင္ဘဲ တျဖည္းျဖည္း ေတြးဆ ေကာက္ယူမွ ေပၚလာေပသည္။
“ဖန္ဘူးဆိုတဲ့ ပုလင္းဖြင့္မရရင္ ေငြဒဂၤါးနဲ႔ အသာတီးလိုက္၊ ဖြင့္လို႔ရမွာေပါ့၊ ငွက္ေပ်ာပင္ကိို အဖ်ားကျဖတ္လို႔ မိုႀကိိဳးသြားတင္ထား အၫြန္႔မထြက္ဘူး၊ နာနတ္ပင္စိုက္ရင္ တူရြင္းနဲ႔ တစ္ခ်က္တူးရင္ တစ္ႏွစ္ၾကာမွ သီးတယ္၊ ႏွစ္ခ်က္တူးရင္ ႏွစ္ႏွစ္ၾကာမွ သီးတယ္၊ ဒီးဒူးတစ္ေခ်ာင္း အုတ္တစ္ေသာင္းဆိုတာ ၾကားဖူးမဟုတ္လား၊ အုတ္ဖိုတစ္ဖိုမွာ မ်ားေသာအားျဖင့္ အုတ္တစ္ေသာင္းဖိုၿပီး ဖုတ္ေလ့ရွိၾကတယ္။ အုတ္တစ္ေသာင္းဖို မီးဖုတ္တဲ့အခါ ဒီးဒူးသားတစ္ေခ်ာင္းပါသြားရင္ အုတ္ေတြ ပ်က္စီးရတဲ့ဓာတ္ကို စဥ္းစား၊ ေရွာက္ရည္ညစ္ထားတာ ၾကာၾကာခံခ်င္ရင္ ဘယ္ဓာတ္နဲ႔ လုပ္မလဲ”
ကၽြန္မလဲ တည့္သည့္ဓာတ္၊ မတည့္သည့္ဓာတ္ကို အတန္ၾကာစဥ္းစားကာ ႏွွမ္းဆီနည္းနည္း ထည့္ထားရင္ေတာ့ ၾကာၾကာခံပါလိမ့္မယ္ဟု ေျဖလိုက္သည္။
“ေအး.. ဒီိဓာတ္ဆိုရင္ ခံလိမ့္မယ္၊ ဒါေတြဟာ ပထဝီပ်က္လို႔လား၊ ေတေဇာပ်က္လို႔လား၊ ဝါေယာပ်က္လို႔လား၊ ဝါေယာလြန္လို႔ျဖစ္ၾကသလားကြယ့္၊ ခင္ႀကီးေဖ်ာ္က ဓာတ္ေလးပါးၫႊန္ ၾကားတာ ပရမတ္ၫႊန္ၾကားတာမဟုတ္ဘူး၊ ပညတ္ၫႊန္ၾကားတာ”
“ ျဖဳတ္ဘာျဖစ္လို႔ ကိုက္ရတယ္၊ မုိးရြာလို႔ ကိုက္ရတယ္၊ မိုးဘာျဖစ္လို႔ ရြာရတယ္၊ ဖားေအာ္လို႔ ရြာရတယ္၊ ဖားဘာျဖစ္လုိ႔ ေအာ္ရတယ္၊ ေႁမြကိိုက္လို႔ ေအာ္ရတယ္ဆိုတဲ့ အဓိိပၸာယ္ ကေကာဆရာ၊ ကၽြန္မစဥ္းစားလို႔ မရေသးပါဘူး”
ဆရာႀကီး၏ စိတ္ပါလက္ပါ သြက္လက္ေသာ အမူအယာမ်ားမွာ ႐ုတ္တရက္ ေလးထိုင္ သြားကာ အတန္ၾကာတိတ္ဆိတ္ေန၏။ ေနာက္မွ…
“ ျမန္မာ့ေဆးပညာဟာ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးေျပာသြားတယ္ဆိုတဲ့ ပညာမ်ဳိးမဟုတ္ဘူးကြယ့္” ဟုေျပာေလသည္။
“ မမေလးေမးတဲ့ ေမးခြန္းတိုင္းကိို လူတိုင္းသိေလာက္တဲ့ ပညတ္နဲ႔ ဆက္စပ္ျပမယ္၊ ဇာတ္မင္းသားႀကီး ဦးဖိုးစိန္နဲ႔ ဦးစိန္ကတံုးကို သတိျပဳလိုက္စမ္း၊ ဦးစိန္ကတံုးဟာ ဦးဖိုးစိန္ေလာက္ အသက္မရွည္ဘူး မဟုတ္လား၊ ဆိုင္းဝိုင္းတီးအေက်ာ္ ဦးဘေမာင္က အသက္ရွည္ၿပီး စိန္ေဗဒါက အသက္တိုတယ္မဟုတ္လား၊ မိုးတြင္း ဖားဂံုညင္းေတြေအာ္ရင္ တညင္းသီးျပဳတ္ရည္နဲ႔ ေလာင္းၾကည့္၊ အသံတိိတ္သြားမယ္၊ ဒီဓာတ္ေပါ့…”
သူႏွင့္သူႏွင့္ တည့္ မတည့္ ဓာတ္မ်ားမွာ နားစိုက္ေထာင္ရင္း တစ္စတစ္စ ရိပ္မိလာသည္။ ပညတ္သြားရာ ဓာတ္သက္ပါေၾကာင္း ဉာဏ္ဆင့္ေလာင္း၍ ကုေကာင္းလွစြာ ေထြရာဝိုးဝါး၊ ယူမမွားလင့္ ဆိိုသည့္အတိုင္း စမ ဦးေခါင္းခ်ရာကုိ ကၽြန္မအဖို႔ လြယ္လင့္တကူ ရပါေစေသာငွာ ျမန္မာေဆးပညာကား ဤလိုလက္ေတြ႔အမွန္ေတြ ရွိပါသည္ဟု သိစိမ့္ပါေသာငွာ သင္ေျပာျပေနျခင္း ျဖစ္သည္။
ကၽြန္မသည္ လက္ေတြ႔ တည့္မတည့္ ဓာတ္မ်ားကို ကိုယ္တိုင္ဉာဏ္လႊာ စဥ္းစားစမ္းသပ္ကာ ပညာကိုသာ အားထားလ်က္ ေဆးကိုမူ ကုိယ့္ဖာသာကိုယ္ ျဖစ္ႏိိုင္ေၾကာင္း ေတြ႔ရွိလာသည္။
ခင္ေလးျမင့္ ေျခေထာက္႐ြဲ႕သြားျခင္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ျမန္မာ့ေဆးပညာကို လိုက္စားမိကာ ခုႏွစ္ႏွစ္ခန္႔ သင္ၾကားမိေသာအခါ ကၽြန္မမွာ ဓာတ္သေဘာကို ေထာက္မိ၊ ေခါက္မိေသာ ေဆးဆရာေပါက္စျဖစ္လာသည္။
“မမေလး.. ကေလးေလးတစ္ေယာက္ တက္ေနတယ္၊ ေသေတာ့မယ္၊ သြားကုလိုက္စမ္းပါ”
ဆရာႀကီးအမိန္႔အရ ကၽြန္မမွာ မေနသာဘဲ ကေလးအေဖေခၚရာ ေရေက်ာ္ဦးေရႊဂြန္းလမ္းသို႔ လိုက္သြားရေလသည္။ ကၽြန္မေရာက္သြားေသာအိမ္မွာ တလိုင္းတစ္ထပ္အိမ္ျဖစ္သည္။ အိမ္ရွင္မ်ားမွာ ေမာ္ေတာ္ဘတ္စ္ကားမ်ားေထာင္လ်က္ ေဆြမ်ဳိးမိသားတစ္စု စုေဝးေန ထိုင္ၾကေသာ ဦးႀကီးရွိန္၏အိမ္ျဖစ္သည္။
အိမ္ေပၚတြြင္ ပရိတ္သတ္မ်ားအိမ္ႏွင့္တစ္လံုးျပည့္က်ပ္ေနေပ၏။ အိမ္နီးနားခ်င္း အသိမိတ္ေဆြ မ်ားျဖစ္လ်က္ ကေလးအသည္းအသန္ျဖစ္ေနျခင္းကို လာေရာက္သတင္းေမး ဝိုင္းအံု ၾကည့္႐ႈ ေနၾကသည္။ လူေတြကမ်ားေန၍ ကၽြန္မကုသမည့္ထံုးႏွင့္ ျဖစ္ပါ့မလား၊ ကဖ်က္ယဖ်က္ လုပ္ၾကမလားဟု ပူပန္သြားကာ အိမ္ထဲမဝင္ခင္
“ လူေတြမ်ားလွခ်ည္လား တစ္ေယာက္တစ္ေပါက္နဲ႔ ျဖစ္ပါ့မလား” ဟု ကေလးအေဖ ကိုစိန္ျမ ကို ေျပာလိုက္သည္။
“ ဆရာမသေဘာပါ ဆရာမ၊ ကၽြန္ေတာ္တိို႔ အပ္ပါတယ္၊ အသက္ရွင္ရင္ၿပီးေရာ၊ လုပ္ခ်င္သလိုသာ လုပ္ပါဆရာမ”
ဝဝတုတ္တုတ္ ျဖဴျဖဴ ဆယ္လသားအရြယ္ေလာက္ရွိမည့္ ကေလးေလးမွာ တခြီးခြီးႏွင့္ တက္ေန၏။ တက္ပံုမွာ ကေလးႏွင့္မလိုက္ေအာင္ ၾကမ္းလွသည္။ မ်က္စိႏွစ္ဘက္ ပ်က္ေနၿပီး ဆန္႔ငင္ဆန္႔ငင္တက္ေနေသာကေလးနား၌ ဝိုင္းအံုေနၾကေသာ လူထုပရိတ္သတ္ကို ဖယ္ရွား ေစခိုင္းၿပီး ကေလးကို ေပြ႔ခ်ီယူလိုက္သည္။ ကေလးတစ္ကိိုယ္လံုး အေႏြးထည္အထူဝတ္ မ်ားကိို ခၽြတ္ခိုင္းကာ အဝတ္ပါးႏွင့္လဲေပးသည္။ ႏွမ္းဆီႏွင့္ ေဆးမ်ားေဖ်ာ္ကာ တစ္ကိုယ္လံုး ကို အုပ္လိမ္းထားသျဖင့္ တစ္ကိုယ္လံုး မည္းေပေနသည္။
“ သူငယ္နာအုပ္ေဆး ဆရာကလူးခိုင္းထားလို႔ လူးထားတာပါ”
ကေလးကိုယ္က ႏွမ္းဆီႏွင့္ေဆးမ်ားကို စင္ၾကယ္ေအာင္သုတ္ပစ္လိုက္သည္။ ထို႔ေနာက္ ေရွာက္သီးကို ခြဲစိတ္ခိုင္းကာ ကေလး၏မ်က္စိထဲသို႔ ေရွာက္ရည္မ်ား ညွစ္ခ်လိုက္သည္။
ကၽြန္မအနားရွိလူအုပ္မွာ မ်က္လံုးမ်က္ဆန္ျပဴးေနကာ မ်က္စိထဲညွစ္ေနပံုကို မႏွစ္သက္သလို ၾကည့္ေနၾကသည္။
“ သူငယ္နာေအ့၊ မ်က္စိထဲေရွာက္ရည္ညွစ္ခ်လို႔ ျဖစ္ပါ့မလား” ဟု အခ်င္းခ်င္းတီးတိုးေျပာ လိုက္ေသာ မိန္းမႏွစ္ဦး၏အသံကို သဲ့သဲ့ၾကားလိုက္ရသည္။
ကၽြန္မရင္ခြင္ထဲ၌ တလြန္႔လြန္႔ျဖင့္ ကိုယ္လက္ဆန္႔ငင္ တက္ေနေသာကေလးမွာ မ်က္စိထဲသို႔ ေရွာက္ရည္ဝင္လွ်င္ ထြန္႔ထြန္႔လူးျဖစ္သြားကာ မၾကာမီ ၿငိမ္က်သြားေလသည္။
“ေက်ာက္ျပင္နဲ႔ သနပ္ခါးတံုး၊ နံ႔သာျဖဴတံုး ကၽြန္မအနားယူခဲ့ပါ”
ကေလး၏ဘြားေအက ေက်ာက္ျပင္ႏွင့္ သနပ္ခါးတံုးယူလာသည္။ “ေသြးပါရွင့္” ဟုေျပာ လိုက္ကာ ကၽြန္မလည္း ကေလး၏ေျခဖဝါးကို ေရွာက္ရည္ႏွင့္ ေဆးျဖင့္ နာနာတိုက္ေပးေန သည္။ ကေလးတစ္ကိုယ္လံုး သနပ္ခါးနံ႔သာျဖဴရည္မ်ားလူးခ်ကာ အနားရွိ ကေလးႀကီးေတာ္ အား ကေလးေလရေအာင္ ယပ္နာနာခပ္ခိုင္းရသည္။ မီိးခဲထဲတြင္ ကရမက္ႏွင့္ ငရုတ္ေကာင္းကို ထည့္ေစကာ တခန္းလံုးမီးခိုးမ်ားမႈန္ေဝေနေအာင္ မိႈင္းနံ႔ေပးထားလိုက္သည္။ ကေလးသည္ ၿငိမ္မွိန္းသြားရာမွ မ်က္လံုးကေလး ဖြင့္လွစ္ကာ ေဝဒနာသက္သာရာရသြား သကဲ့သို႔ အသက္ကို မွန္မွန္႐ွဴလာသည္။ စိန္ကဲေက်ာက္ကဲ ခတ္ၾကည့္သည့္အတိုင္း ကေလး၏အေျခအေနကို မျပတ္ေစာင့္ၾကည့္ အကဲခတ္ေနမိသည္။ ကေလးအတက္က်သြား လွ်င္ မိန္းမ ေယာကၤ်ားလူအုပ္ႀကီးလဲ ေလသံျဖင့္ တစ္ေယာက္တစ္ခြန္း တြတ္တြတ္ထိုးေန ၾကေတာ့သည္။ ကၽြန္မမွာ တစ္ခ်ိန္လံုး ဘယ္အရာမွ သတိမျပဳႏိုင္ဘဲ ကေလး၏ေဝဒနာ သက္သာေရးအသက္ခ်မ္းသာေရးကုိ ေရွ႕႐ႈလ်က္ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ႏိုင္ႏိုင္နင္းနင္း လုပ္ေပးေန ေလသည္။ မွိန္းေနေသာကေလးမွာ ၿင္ိမ္ေနရာမွ တက္ခ်င္လာျပန္သည္။ မ်က္စိထဲသို႔ လ်င္ျမန္စြာ ေရွွာက္ရည္စက္ ခ်ေပးလိုက္ျပန္သည္။ တြန္႔လိမ္သြားၿပီးေနာက္ ျပန္ၿငိမ္က် သြားသည္။
“ ဆရာဝန္ေတြနဲ႔လဲ ေဆးထိုးတာ အတက္မက်ဘူး၊ ျမန္မာဆရာေခၚလဲ မရပါဘူး၊ ခဏခဏတက္ေနတာပဲ၊ ဒီေန႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ပစ္လိုက္ရၿပီထားတာပါ ဆရာမရယ္”
ကေလးအေဖက ကၽြန္မအနား၌ထိုင္ကာ တတြတ္တြတ္ေျပာျပေနေလသည္။ ကေလးအေမမွာ ကေလးအနားသို႔ မကပ္ဝံ့ဘဲ မၾကည့္ဝံ့၍ ထြက္ေျပးေနေလသည္။
“ ဒီေဆးတိုက္လိုက္ပါ၊ ဒီလိုလုပ္ပါ” ဟုေျပာ႐ံုမွာ႐ံုျဖင့္ သည္ကေလးခ်မ္းသာမည္မဟုတ္။ အနားကေစာင့္၍ ကိုယ္တိုင္ၾကပ္မတ္လုပ္ေပးႏိိုင္မွသာ အသက္ခ်မ္းသာစရာရွိသျဖင့္ ကၽြန္မမွာ တစ္ေနကုန္တစ္ေနခန္း ေနရာမွမထဘဲ ေစာင့္ၾကည့္ လုပ္ေနသည္။
ေၾကာင္ပန္းရြက္ကို ခင္းေစကာ ကေလးကိုခ်သိပ္လိုက္ၿပီး ေမာင္းကေလးတစ္လံုးကို ဝယ္ခိိုင္းလိုက္ၿပီး ေမာင္းေရာက္လာလွ်င္ ကေလးနားတြင္ကပ္၍ တီးခိုင္ထားသည္။
ယပ္ကိုလည္း မျပတ္ခပ္ေပးသည္။
ကၽြန္မကုသပံုကို ကာလမ်က္စိႏွင့္ၾကည့္လွ်င္ ကေရာ္ကမည္ ျဖစ္ခ်င္လည္းျဖစ္မည္။ အမွန္မွာ မည္သည့္နည္းျဖင့္ကုကု ေဝဒနာေပ်ာက္တာသာ ေက်နပ္ဖို႔ရာျဖစ္မည္။
ဘူး၊ ပုလင္းလွလွ ဖိတ္ဖိတ္လက္လက္ ပစၥည္းမ်ားျဖင့္ ေဝဒနာမခ်မ္းသာဘဲ အသက္ေပ်ာက္ သြားက ေက်နပ္စရာမရွိထိုက္ေပ။
အသက္ေပ်ာက္တာကို မေက်နပ္မွာလား၊ သို႔မဟုတ္ ဘူး၊ ပုလင္းလွလွ ဖိတ္ဖိတ္လက္လက္ ပစၥည္းကို ေက်နပ္မွာလားကို ေတြးဆစဥ္းစားဖြယ္ရာ ျဖစ္သည္။
ဓာတ္မသိေတာ့ခက္သည္၊ ဓာတ္သိရင္အလြယ္ကေလး ဆိုသည့္စကားမွာ ျမန္မာ့ေဆးပညာ ရပ္၌ ျဖစ္ေပၚေသာစကားဟု ဆိုခ်င္ပါသည္။
ကၽြန္မအဖို႔မူ သည္လိုတည့္သည္ဓာတ္ႏွင့္ ကုသေပးတတ္ေအာင္ ဆရာသမားထံ၌ ခုႏွစ္ႏွစ္၊ ရွစ္ႏွစ္ ဆည္းပူးသင္ၾကားခဲ့ရေသာ ပညာျဖစ္သည္။
ကေလးမိဘမ်ားကို လက္တြန္းလွည္းကေလးတစ္စီး ရွာခိုင္းလိုက္သည္။ ကေလးကို လက္တြန္းလွည္းေပၚတင္လ်က္ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ တြန္းေစသည္။
ကေလး၏ေဝဒနာကို ခႏၶာငါးပါးမွ ေန႔တည့္သည္ဓာတ္မ်ားႏွင့္ တိုက္ခိုက္တြန္းလွန္ေနခိုက္ အ-ႏွင့္ စ၊ ရ၊ ေခတၱၿငိဳျငင္ မရႊင္ေဒါသမာနအမ်က္ ထြက္လိမ့္ပံုေသ၊ မယြင္းေပသည့္ အရွည္ေပါင္းကာ သင့္တင့္ပါ၏ဟု ဓာတ္ဆရာႀကီးမ်ား ၫႊန္ၾကားခဲ့သည့္အတိုင္း မီးဓာတ္ႏွင့္ ေလဓာတ္တို႔၏ တန္ခိုးအာနိသင္ကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။
ေလစာမီးေတာက္ ေပးတံုေျမာက္က ေရာက္သည့္ေရာဂါ၊ ကင္းလြတ္ကြာလိမ့္ဟု ဆရာအမွာ ရွွိသည့္အတိုင္း ကေလးႏွင့္ တည့္သည့္ဓာတ္မ်ားျဖင့္ ေထာက္ကူႏိွမ္နင္းႏိိုင္စြမ္းမႈေၾကာင့္ ကေလးမွာမတက္ေတာ့ဘဲ ပ်က္ေစာင္းေနေသာ မ်က္လံုးႏွစ္ဘက္စလံုး မိေမြးတုိင္း၊ ဖေမြး တိုင္း ျပန္တည့္သြားကာ ေဝဒနာေပ်ာက္ကင္း ခ်မ္းသားသြားရသည္။
ေရေက်ာ္ဦိးေရႊဂြန္းလမ္း တစ္ရပ္ကြက္လံုးက သည္ကေလး ဘယ္ေတာ့ေသမလဲဟု နားတစြင့္စြင့္ ျဖစ္ေနၾကသည္။ ကေလးေဝဒနာေပ်ာက္ကင္း ခ်မ္းသာသြားသည္ကို ျမင္ၾကလွ်င္ ကေလးမ်က္စိထဲ ေရွာက္ရည္ခတ္တာနဲ႔ ေပ်ာက္တယ္ဟု ကုထံုးစကားျဖစ္ေနၾကသည္။
အမွန္စင္စစ္ သည္ကေလးအဖို႔ ေရွာက္ရည္ႏွင့္ တည့္ျခင္းျဖစ္၍ မတည့္သည့္ကေလးမ်ား တက္ေနခိုက္ ေရွာက္ရည္ခတ္လိုက္လွ်င္ ၾကက္ကေလးဇက္လိမ္ခ်ဳိးလိုက္သလို အသက္ ေပ်ာက္သြားေပလိမ့္မည္။
တစ္ဦးေပ်ာက္တာျမင္ရသည္ႏွင့္ အားလံုးေပ်ာက္ႏိုင္သည္ဟု ထင္မွတ္ျခင္းသည္ လြဲမွားေသာ ဝါဒျဖစ္သည္။ ကေလးမိဘမ်ားသည္ ကေလးေလးကို ကၽြန္မ၏ေဆးတိုက္ခန္းထဲသို႔ ေခၚလာ ကာ စားပြဲေပၚ၌ တင္ထိုင္ေပးလိုက္သည္။
“ ေမာင္ေအာင္… ကန္ေတာ့ မင္းေမေမကို ရွိခိုးေလ ရွိခိုး…”
ကေလး၏လက္ထဲတြင္ ေငြသံုးရာက်ပ္ထည့္ထားေသာစာအိတ္ကိို ကိုင္ေစကာ လူႀကီးက ကိုင္၍ ပံုစံျပဳေပးလ်က္ ရွိခိုးကန္ေတာ့ ခိုင္းေနၾကသည္။ လူႀကီိးလုပ္ေပးထားသည့္ပံုစံအတိုင္း ေမာင္ေအာင္ကလိုက္၍ ရွိခိုးဦးခ်ေနေပသည္။ ကၽြန္မရင္ထဲတြင္လႈပ္ရွားေနေလသည္။ ဒီတစ္ သက္တြင္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွ် ကုမရႏိိုင္ေတာ့ေအာင္ အေၾကာျဖတ္ပစ္ထားေသာ ခင္ေလးျမင့္၏ ေျခေထာက္ကို သြားျမင္လိုက္မိသည္။ အပ်ဳိေပါက္ကေလး အရြယ္သို႔ေရာက္လာလွ်င္ ခါးကို ေစာင္းကာ႐ြဲ႕ကာေလွ်ာက္သြားေနရရွာေသာ ပံုပန္းသဏၭာန္သည္ ေဖ်ာက္ဖ်က္၍မရေအာင္ ေပၚေနေလသည္။ ရင္ထဲ၌ ဆို႔တက္လာေသာ အလံုးကိုက်သြားရန္ ေျဖဆည္ေဖ်ာက္ဖြယ္ရာ ရေအာင္ ႏွစ္လံုးသြင္းလိုက္ရသည္။
ခင္ေလးျမင့္သူငယ္နာအေၾကာင္းျပဳ၍ သည္ကေလး အသက္ရွင္ရျခင္း……။
ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ ျမန္မာ့ေဆးပညာ စာအုပ္မွ ကူယူမွ်ေဝပါသည္။
5 comments:
တကူးတက ျပန္လည္ေဖာ္ျပေပးတဲ့ ေစတနာကုိ ေလးစားစြာနဲ႔ ဖတ္သြားပါတယ္အစ္မ။
ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ့ပါေစ .. ..
http://winzaw-mdy.blogspot.com
မခ်ဳိ လုိင္းမွန္ကုိေရာက္ေနၿပီလား :)
မအိမ္သူေရ ..
ႏွစ္ခါထက္ မနည္း ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ စာတပုဒ္ေပမဲ့ ေနာက္တေခါက္ ထပ္ဖတ္လိုက္ပါတယ္။ တေခါက္ ဖတ္တိုင္း ဓာတ္ေတြအေၾကာင္း ပိုၿပီး စိတ္၀င္စားရသလို ျဖည္းျဖည္းခ်င္းလည္း ပိုသေဘာေပါက္လာမိတယ္။ ခုလို ျပန္လည္ ေဖာ္ျပေပးတာ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ရွင္ ... ။
မခ်ိဳ...
တန္ဘိုးရွိတဲ ့ပညာရပ္ေတြကိုဖတ္ရတဲ ့အတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...ေနာက္ျပီး
အလုပ္ေတြမ်ားတဲ ့ၾကားက အခ်ိန္လုျပီး
အပင္ပန္းခံေရးသားလို ့ ဘေလာ့ဂ္ဖတ္သူေတြကိုျပန္လည္မွ်ေ၀ေပးတဲ ့ေစတနာ အားထုတ္မႈကို ခ်ီးက်ဴးပါတယ္ မခ်ိဳေရ..။
ေက်းဇူးပါ
Post a Comment