ဓာတ္ပညာျဖင့္ ျပဳစားျခင္း... ဆရာႀကီးဦးသာတင့္

ပန္းခ်ီ... သစ္နက္ဆူး

ျမန္မာသကရာဇ္ (၁၂၉၀) ခုႏွစ္ခန္႔က ျဖစ္သည္။ အိုင္ကေလာင္ဓာတ္ဆရာႀကီး ဆရာလႈိင္ႏွင့္ ေတာ္ခရမ္းအေရွ႕ဘက္ကမ္းေန လယ္ပိုင္ရွင္ ဦိးဘိုးသင္တို႔သည္ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး အလြန္ရင္းႏွီးၾက၏။ က်န္းမာေရးႏွင့္ပတ္သက္၍လည္း ဦးဘိ္ုးသင္တို႔က ဆရာလႈိိင္ကိုသာ အားကိုးေနၾကရသည္။ တစ္ေန႔ေသာအခါတြင္ ဆရာလႈိင္ႏွင့္ ဦးဘိုးသင္တို႔ ဆံုမိၾကၿပီိး ရင္းႏွီိးရင္းစြဲရွိသည့္အတိုင္း ဦးဘိုးသင္က ဆရာလႈိင္ကို စကားျဖင့္ ခနဲ႔သည္။
“ဒီိမယ္ ဆရာလႈိင္ ခင္ဗ်ားတုိ႔ဆရာေတြဟာ စုန္းျပဳစားတဲ့ ပေယာဂေတြကိုေတာ့ ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသႏိုင္ၾကတယ္၊ စုန္းပညာက်ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ မတတ္ၾကသလဲ” ဟု ေမးသည္။
“ခင္ဗ်ားက ဆရာေတြကို အထင္ေသးေနတာကိုး၊ ဆရာေတြက စုန္းထက္တတ္ေသးတယ္၊ ဒါကို ခင္ဗ်ားမွမသိဘဲ”
ဆရာလႈိင္၏စကားကို ၾကားေသာအခါ ဦးဘိိုးသင္က တဟားဟားရယ္ရင္း…
“ဆရာဟာ စကားေျပာတဲ့အခါမွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေအာက္က်မခံဘူးဆိုတာ သိပါတယ္။ ခင္ဗ်ားစုန္းေတြထက္တတ္တယ္ဆိုရင္ က်ဳပ္ကို ျပဳစားျပစမ္းပါ.. ေသေတာ့မေသေစနဲ႔ဗ်ဳိ႕”
“ ေသေတာ့မေသေစနဲ႔ ဟုတ္လား..၊ က်ဳပ္္ကျပဳစားၿပီး က်ဳပ္ကဘဲ ျပန္ကုေပးရဦးမယ္ေပါ့၊ ဟုတ္..ဟုတ္ေသးေတာ့ဗ်ာ။ ဒီမွာဦးဘိုးသင္ ေရမႈတ္ထဲမိေက်ာင္းေပၚ၊ မရာေက်ာ္ ကိုက္တဲ့ မိေက်ာင္း၊ ဟဲ့ မိေက်ာင္း ဟဲ့ မိေက်ာင္းဆိုတာ ခင္ဗ်ားသိရဲ႕လား”
“ ဒါေတာ့ ခင္ဗ်ားစဥ္းစားၾကည့္ပါဦးဗ်ာ၊ ေရမႈတ္ထဲ မိေက်ာင္းဘယ္လိုလုပ္ဝင္သလဲ၊ ဆံ့ေကာဆံ့ရဲ႕လား၊ မျဖစ္ႏိုင္တာပဲ က်ဳပ္တို႔ငယ္ငယ္တုန္းက ကေလးေတြ မဟုတ္က ဟုတ္က ေျပာတာကို ဆရာက စကားလုပ္ေျပာေနတာကိုး”
စသည္ျဖင့္ျပန္ေျပာၿပီး ရယ္ေမာေနသည္။ ထို႔ေနာက္ လမ္းခြဲခဲ့ၾကသည္။

တပို႔တြဲလတြင္ ေတာ္ခရမ္းအင္းမ အေနာက္ဖက္ကမ္းရြာ ရြာသူႀကီး ဦးေရႊဆုိင္၊ သူႀကီးကေတာ္ ေဒၚေစာတို႔အိမ္၌ ႏွမ္းမနဲေခၚ ထမနဲပြဲ က်င္းပသည္။ ထိုအလွဴက ဖိတ္ေသာေၾကာင့္ ေက်းဇူးရွင္ဆရာႀကီးသည္ မိုးမလင္းခင္ကပင္ ေတာ္ခရမ္းသို႔ ထြက္လာသည္။ ထိုသို႔လာရင္း လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ ေတြ႔ရသမွ်ေသာ ဝါးလံုးတို၊ ဝါးလံုးစ၊ ႏွီးမႈိက္ေထြးမ်ားကို ရသေလာက္ စုေဆာင္းေကာက္ယူခဲ့သည္။ ဦိးဘိုးသင္အိမ္သို႔ေရာက္ေသာအခါ အိပ္ယာမွ မထေသးေသာ ဦးဘိုးသင္ကို ႏႈိးၿပီး ထမနဲပြဲ သြားရန္ေခၚသည္။
“ ဆရာကလည္း မိုးမွမလင္းေသးဘူး၊ ဘယ္အခ်ိန္ကထလာလို႔ ဒီကိုေရာက္လာတာလဲ၊ ဆရာတို႔ လုပ္လိုက္ၿပီဆိုမွျဖင့္ အခ်ိန္ေတာင္မသိေတာ့ဘူးထင္တယ္”
ဟု ေျပာေျပာဆိုဆို အိပ္ယာမွထခဲ့သည္။
“ႏွာရည္ယိုရႊဲ တပု႔ိတြဲဆိုတာ မသိဘူးလား၊ ေစာေစာစီးစီး ခ်မ္းလွတယ္ဗ်ာ၊ မီးလႈံၾကရေအာင္”
ဟု ဆရာႀကီးကေျပာၿပီး ပါလာေသာ ဝါးလံုးတိုဝါးလံုစႏွင့္ ႏွီးမႈိက္ေထြးမ်ားကုိ မီးေမႊး ေလေတာ့သည္။ ဦးဘိုသင္လည္း ဆရာႀကီးႏွင့္အတူ မီးဝင္လႈံသည္။
“ဆရာ့ ဝါးတို ဝါးစေတြက ဘာလုပ္မွာလဲ၊ က်ဳပ္ကလယ္သမားပဲ၊ ဟိုမွာပံုထားတဲ့ ထင္းေတြကို ၾကည့္ပါဦး၊ ဆရာ့ကိုေတာင္ ဖို႔ႏိုင္ေသးတယ္၊ ႏွီးမႈိက္ေထြးဆိုရင္လည္း က်ဳပ္ၿခံစည္းရိုးမွာ ပံုေနတာပဲ၊ သက္သက္အပင္ပန္းခံၿပီး တျခားက သယ္လာတယ္”
“ ႏွီးမႈိက္ေထြးတို႔၊ ဝါးတိုဝါးစတို႔က မီးေမႊးလို႔ လြယ္တယ္ဗ်၊ ေျမၾသဇာျဖစ္မဲ့ဟာေတြ ဘာ့ေၾကာင့္ အမွတ္မဲ့ထားမလဲ၊ မီး႐ႈိ႕ပစ္ေတာ့ မီိးလည္းလႈံရတယ္၊ ျပာကလည္း ေျမၾသဇာျဖစ္တာေပါ့”
ေျပာေျပာဆုိဆို ျဖစ္ပင္ ၿခံစည္းရိုးနားတဝိုက္ရွိ ႏီွးမႈိက္ေထြးမ်ားကိုပါ ထပ္မံယူၿပီး မီးလႈံၾက သည္။ မိုးလင္းေသာအခါတြင္ အလွဴအိမ္ရွိရာသိို႔ ႏွစ္ေယာက္အတူ ထြက္လာၾကသည္။ ေတာ္ခရမ္းႀကီး အင္းမကိုျဖတ္၍ ေဆာက္လုပ္ထားေသာတံတားမွွာ ဦိးဘုိးသင္၏ အိမ္ေရွ႕မွာပင္ ရွိေနေသာေၾကာင့္ ထိုတံတားအတိုင္း ေလွ်ာက္လာၾကေလသည္။ တံတားအလယ္သို႔ ေရာက္သည္တြင္ ဆရာႀကီးက ဦးဘိုးသင္အား မေတာ္တဆ တိုက္မိသလိုလိုႏွင့္ လူခ်င္းတိုက္ခ်လိုက္သည္။ ဦးဘိုးသင္လည္း အရွိန္လြန္ၿပီိး ေရထဲသို႔က်သြားသည္။ ဦးဘိိုးသင္ေရထဲမွ ျပန္ေပၚလာၿပီး “ဆရာ ဘယ့္ႏွယ္လုပ္လိုက္တာလဲ” ဟု ေျပာသည္။ ဆရာႀကီီးကလဲ …
“ မေတာ္လို႔ပါဗ်ာ ၊ ကဲ… ဦးဘိုးသင္ ျပန္ေတာ့၊ ေရမႈတ္ထဲက မိေက်ာင္းမကိုက္ဘဲ အင္းထဲက မိေက်ာင္းကိုက္လိမ့္မယ္၊ ျမန္ျမန္တက္” ဟုေျပာကာ သူကိုယ္တိုင္လဲ အိုင္ကေလာင္သို႔ ခပ္ျမန္ျမန္ျပန္သြားေတာ့သည္။ ဦးဘိုးသင္သည္ အိမ္ေရာက္သည္ႏွင့္ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း အျပင္းဖ်ားေလေတာ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဆရာႀကီးကိိုပင္ သြားေရာက္ပင့္ေခၚၾကရသည္။
“ မင္းတို႔လူမမာ မေသပါဘူးကြာ၊ မသင့္တဲ့အစာေတြသာ မေကၽြးၾကနဲ႔၊ သန္ဘက္ခါ ေန႔လည္က်မွ ငါလာခဲ့မယ္” ဟုေျပာၿပီး ျပန္လႊတ္လိုက္သည္။ ေျပာသည့္ေန႔မွာပင္ ဆရာႀကီးေရာက္လာသည္။ လူမမာကို ဝါးရြက္ျပဳတ္ရည္ႏွင့္ သၾကားေရာစပ္ၿပီးတိုက္သည္။ ခဏႏွင့္ပင္ ေခၽြးထြက္ကာ ဆီးသြားၿပီးသက္သာသည္။ ေရာဂါ ရွင္းရွင္းေပ်ာက္ေအာင္ ဆက္လက္ကုသေပးလုိက္သည္။ ေရာဂါေပ်ာက္သျဖင့္ ဆရာႀကီးအား ေျခႂကြခႏွင့္ ဉာဏ္ပူေဇာ္ခေပးသည္။
“ေငြမယူပါဘူး၊ ဦးဘုိးသင္က ျပဳစားျပပါဆိုလို႔ ျပဳစားျပတာပါ၊ ေသေတာ့မေသပါေစနဲ႔လု႔ိ ေျပာထားတဲ့အတြက္ ေရမႈတ္ထဲက မိေက်ာင္းလိမၼာနဲ႔ ျပန္ကယ္ရတာပဲ၊ ေရမႈတ္ထဲက မိေက်ာင္းက အေသကိုက္ခိုင္းရင္ ေသေအာင္ကိုက္တတ္ေသးရဲ႕” ဟု ျပန္ေျပာသည္။ ထိုအခါတြင္ ဓာတ္ပညာသည္။ စုန္းပညာထက္ ထက္ျမက္ေၾကာင္း ယံုၾကည္ပါသည္ဟု ဦးဘိုးသင္က ဝန္ခံေလေတာ့သည္။
ပုဂၢပညတ္ဓာတ္က်မ္းအေျခခံကိို ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ေလ့လာၿပီးသူမ်ားအတြက္ အထူးရွင္း ေနရန္မလိုေတာ့ပါ။ ဦိးဘိုးသင္ဟူေသာ ေသာမပညတ္ကို ေသာမပညတ္ျဖစ္သည့္ဝါးျဖင့္ ဓာတ္ခိုက္ေစျခင္းျဖစ္သည္။ ဝါးသည္ ဦးဘိုးသင္အတြက္ နာမ္ေဆးျဖစ္ေသာ္လည္း ရုပ္ေဆးလုပ္၍ ဓာတ္ခိုက္ေစသည့္အတြက္ ယခုလို အျပင္းဖ်ားျခင္းျဖစ္သည္။
က်မ္းရင္းလကၤာ အပိုဒ္ (၇)
တစ္နည္းေထြလာ၊ မိန္႔ခဲ့မွာသည္၊ ရန္မွာရန္ငွား၊ သေဘာထားေလာ့၊ အ၊ ႏွင့္၊ စ၊ ရ၊ ေခတၱၿငိဳျငင္၊ မရႊင္ေဒါသ၊ မာနအမ်က္၊ ထြက္လိမ့္ပံုေသ၊ မယြင္းေပတည့္၊ အရွည္ေပါင္းကာ၊ သင့္တင့္ပါ၏။ ေနာင္လာလူမ်ား၊ ၿမဲမွတ္သားေလ၊ စီိးပြားခ်မ္းသာ၊ ဥစၥာဓန၊ ေပါႂကြယ္ဝေအာင္၊ တန္းခိုးေဆာင္သည္၊ ဘုန္းေရာင္ရွိန္ျပင္း၊ မိတ္ခ်င္းခိုက္ရန္၊ ျဖစ္တတ္ျပန္သည္၊ စိတ္ဉာဏ္ေဝခြဲေစသတည္း။
(အ၊ ႏွင့္၊ ရ၊ စ) ေခတၱၿငိဳျငင္၊ မရႊင္ေဒါသ၊ မာနအမ်က္၊ ထြက္လိမ့္ပံုေသ၊ မယြင္းေပတည္း ဟူေသာလကၤာအရ အင္းေရသည္ ႐ုပ္ေဆးအတြက္ အမွန္ပင္သင့္ေလွ်ာ္သည္။ သို႔ေသာ္ နာမ္ေဆးျဖစ္သည့္ ဝါးမီးတို႔ျဖင့္ မႈိင္းတိုက္ျခင္းက ထိခိုက္ေနသည္။ ႐ုပ္ေဆးအင္းေရျဖင့္ ေျဖ၍ေပးေသာ္လည္း ေခတၱၿငိဳျငင္ဆိုေသာ စကားကိိုေထာက္လွ်င္ သိသာႏိုင္ပါသည္။ အရွည္ေပါင္းခါ ၊ သင့္တင့္ပါ၏ ဟူေသာစကားႏွင့္ တဖန္ဆက္စပ္ၾကည့္မည္ဆိုပါလွ်င္ ေခတၱ ဓာတ္ခိုက္ေစနည္းဟူ၍ သေဘာေပါက္မည္ျဖစ္ပါသည္။ ေသာမပညတ္ဦးဘိုးသင္အား ေသလာေက်ာက္ဓာတ္ ပထဝီျဖစ္ေသာ သၾကားႏွင့္ ေရၾကည္အာေပါဓာတ္ ျဖစ္ေသာ ဝါးရြက္ျပဳတ္ရည္တို႔ကို စပ္၍တိုက္ေပးျခင္းသည္ ဝဂၤဓာတ္ပင္ျဖစ္သည္။ ဝင္-သည္ ဗုဒၶဟူးျဖစ္၍ ဂ-သည္ တနလၤာဟု သိေစလိိုသည္။
က်မ္းရင္းလကၤာ အပုဒ္ (၁၁)တြင္
မလြန္ေကာင္းစြာ၊ မွတ္တံုပါေလာ့။ ေျမပံသုဓာတ္၊ ခိုင္ခံ့လတ္ေသာ္၊ အပင့္ဝါေယာ၊ ေတေဇာလြန္ေျမာက္၊ ခန္းေျခာက္အာေပါ၊ က်ေလ်ာေစလို၊ ေရွ႕ကိုေထာက္ခ်င့္၊ ေပးသင့္ေသလာ၊ ဖက္စပ္ရာကား၊ “ဝ” ဟုပညတ္၊ ဝတၱဳစပ္၍၊ ဆံုးျဖတ္ေသာအခါ၊ လြတ္ကင္းရာသည္၊ ေပးရာမွန္လွ ဓာတ္စဥ္တည္း ဟု ပါရွိသည္။
အထက္က ေရးသားခဲ့သကဲ့သို႔ သံုးခြင့္သင့္က သံုးအပ္လွ၏။ စားခြင့္သင့္က စားအပ္လွ၏။ ေသာက္ခြင့္သင့္က ေသာက္အပ္လွ၏။ ေပးခြင့္သင့္က ေပးအပ္လွ၏ ဟူေသာ ကုထံုးမ်ားကို သတိျပဳရန္လိုပါသည္။ ဝါးမီးႏွင့္ ျပဳစား၍ ဝါးရြက္ႏွင့္ ျပန္လည္ကုသေပးျခင္းမွာ ႐ုပ္ေဆး နာမ္ေဆးျမင္သူတို႔အတြက္ ႀကံႏိုင္သေလာက္ တိုးတက္ႀကံႏိုင္သည္။ ႀကံႏုိင္ေသာ၊ တိုးတက္ေသာ ဉာဏ္ရွိဖို႔သာလိုသည္ဟု ဆံုးျဖတ္ရာ၏။

ဆရာႀကီး ဦးသာတင့္၏ ပုဂၢလပညတ္ အေျခခံဓာတ္က်မ္းမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။