၀ိပႆနာ....(မသက္သက္လြင္)

ဟႏၵ ဒါနိဘိကၡေ၀၊ အာမႏၱယာမိေ၀ါ၊
သယဓမၼာသခၤါရာ၊ အပၸမာေဒန သမၸာေဒထ။
ရုပ္နာမ္ဓမၼ၊ ခႏၶာငါးပါးတည္းဟူေသာ ျပဳျပင္၍ေပၚေပါက္လာရေသာ သခၤါရ တရားတို႔သည္ ကုန္ျခင္း၊ ဆံုးျခင္း၊ ပ်က္ျပဳန္းျခင္းသာ ရွိၾက၏။ မေမ့မေလ်ာ့ မေပါ့ေသာသတိျဖင့္ ႏွလံုးသြင္းဆင္ျခင္ၾကကုန္။

နညၾတေဗာဇၩာတပသာ၊ နညႀတိၿႏၵိယသံ၀ရာ
နညၾတ သဗၶနိႆဂၢါ၊ ေသာတနတၳိပႆဓိ ပါဏိနံ၊
၀ိပႆနာ အလုပ္တည္းဟူေသာ မဂၢင္အက်င့္၊ ေဗာဇၩင္ အက်င့္ကို ၾကဥ္ထား၍ လည္းေကာင္း၊ အိေျႏၵေစာင့္ေရွာက္ျခင္းတည္းဟူေသာ သိီလအလုပ္ကို ၾကဥ္ထား၍လည္းေကာင္း၊ ကိေလသာတို႔၏ ကုန္ရာ နိဗၺန္ကို ၾကဥ္ထား၍လည္းေကာင္း သတၱ၀ါတို႔အား ခ်မ္းသာျခင္းကို ငါဘုရားမျမင္ေခ်၊
ဗုဒၶျမတ္စြာ ဘုရားရွင္

ဤစာစုသည္ ၀ိပႆနာတရား ရႈမွတ္နည္း အေၾကာင္း ေရးသားထားျခင္း မဟုတ္ပါ။ ၀ိပႆနာ ဘာ၀နာ အက်င့္ျမတ္သည္ ဗုဒၶျမတ္စြာဘုရား၏ သာသနာေတာ္တြင္ အဓိကက်ေသာ အားကိုးအားထားရာ၊ ျမတ္စြာဘုရား အခ်ီးမြမ္းဆံုးေသာအလုပ္၊ တရားစစ္ တရားမွန္ျဖစ္ေၾကာင္းကို မိမိသိျမင္သကဲ့သို႔ လူအမ်ားသိေစလိုေသာ ကြယ္လြန္သူ၏ ေစတနာဆႏၵ၊ ကိုယ္ေတြ႔ဗုဒၶ၀ါဒ အႏွစ္သာရကို ေ၀ငွလိုေသာ မြန္ျမတ္ေသာ ရည္ရြယ္ခ်က္က ပဓာန ျဖစ္ပါသည္။

အထက္ပါ အမွာစကားမ်ားကို မသက္သက္လြင္၏ အသုဘအခမ္းအနားတြင္ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႔ရွိ က်န္ရင့္သူ မကဒတ ရဲေဘာ္ေဟာင္းမ်ားႏွင့္ သူမ၏ တျခားမိတ္ေဆြမ်ားက သူမွာမွာၾကားခဲ့ေသာ ၀ိပႆနာ အေၾကာင္းကို သူမ၏ကုသိုလ္အျဖစ္ စာအုပ္ငယ္ေလးအျဖစ္ ထုတ္ေ၀လွဴဒါန္းေပးရာ၌ စာအုပ္အဖံုးတြင္ အမွာစာအျဖစ္ ေရးခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။

မသက္သက္လြင္သည္ ABSDF တပ္ရင္း (၆၀၁) မွ တပ္ဖြဲ႔၀င္ ရဲေမတဦးျဖစ္ၿပီး ABSDF ဒုတိယအႀကိမ္ ညီလာခံ၌ ပထမဦးဆံုး အမ်ိဳးသမီး ဗဟိုေကာ္မီတီ၀င္အျဖစ္ အေရြးခ်ယ္ခံခဲ့သည့္ မကဒတအမ်ိဳးသမီး တပ္ဖြဲ႔၀င္ ျဖစ္သည္။ သူမသည္ ျပည္တြင္း၊ နယ္စပ္၊ ျပည္ပ စသည့္ ေနရာမ်ားအားလံုးတြင္ မကဒတ၏ တာ၀န္ကို က်ယ္ျပန္႔စြာ အမ်ိဳးသားမ်ားတပ္ဖြဲ႔၀င္မ်ားႏွင့္ ရင္ေဘာင္တန္းၿပီး ထမ္းေဆာင္ခဲ့သူတဦး ျဖစ္ပါသည္။ ၂၀၀၁ ခုႏွစ္တြင္ ၾသစေၾတးလ်ားႏိုင္ငံ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႔သို႔ ေရာက္ရွိၿပီး ၂၀၀၃ ခု ဧၿပီလ ၇ ရက္ေန႔ နံနက္ ၁၀ နာရီ မိႏွစ္ ၅၀ ၌ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႔ရွိ St. Joseph’s Hospital, Auburn တြင္ အစာအိမ္ ကင္ဆာေရာဂါျဖင့္ ဘ၀တပါးသို႔ ကူးေျပာင္းခဲ့ပါသည္။ ေအာက္ပါစာစုသည္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္မ်ားအတြက္ သူမ၏ အမွာစာျဖစ္ပါသည္။


၀ိပႆနာ
၂၀၀၁ ဒီဇင္ဘာကုန္တုန္းက အစာအိမ္ထဲမွာ ကင္ဆာျဖစ္ေနၿပီဆိုလို႔ အစာအိမ္ရဲ့ ေလးပံုသံုးပံုကို ၾသစေၾတးလ်ားႏိုင္ငံ ဆစ္ဒနီၿမိဳ႔ ၀က္(စ္)မိ ေဆးရံုမွာ ျဖတ္ေတာက္ခဲ့တယ္။ ေဆးရံုမွာ ကိုးရက္ေလာက္ေနၿပီးေတာ့ ခ်ဳပ္ရာေတြ က်က္တာနဲ႔ ျပန္ဆင္းခဲ့ရတယ္။ အိမ္ျပန္ေရာက္တဲ့အခါမွာ လူက နားေနဖို႔ အခ်ိန္ကို သတိမရပဲ အင္တာနက္ေတြမွာ အစာအိမ္ကင္ဆာနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ သတင္းေတြ ေလွ်ာက္ရွာဖတ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ့္လို အေျခအေနမ်ိဳး ကုလို႔မရတဲ့ အေျခအေနနဲ႔ သံုးေလးႏွစ္ေလာက္ ခံတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြ ပိုၿပီးမ်ားမ်ား ဖတ္ခဲ့ရတယ္။ ဖတ္သြားေလ ေၾကာက္တာေတြ ပိုတိုးလာေလ ျဖစ္ျဖစ္လာၿပီးေတာ့ လူဟာ ေတာ္ေတာ္ေဆာက္တည္ရာမရ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ကေလးေတြအေဖက ဒါကို နားလည္ခဲ့ပံု မရဘူး။ ေဆးရံုမတက္ခင္မွာ ရန္ျဖစ္ၿပီး ေဆးရံုတက္ခဲ့တယ္။ ေဆးရံုဆင္းေတာ့လည္း စကားမေျပာျဖစ္ၾကဘူး။ အိမ္မွာ ဒီလိုပဲ ကေတာက္ကဆ ျဖစ္ေနတာ အျမဲတမ္းပါပဲ။ ဒီေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း တေယာက္ထဲပဲ စီမံကိန္းေတြဆြဲ တေယာက္ထဲပဲ ရင္ဆိုင္ရင္းနဲ႔ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္ေမလထဲမွာ ကင္ဆာအတြက္ ဓါတ္ကင္ကုတာေတြ၊ ေဆးထိုးတာေတြ ဆက္လုပ္ခဲ့တယ္။ ဒီလိုေနလာရင္းနဲ႔ တကၠသိုလ္မွာ ၿမိဳ႔ျပအင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႔ ဆက္တက္ႏိုင္ေအာင္လည္း လိုအပ္တဲ့ သင္တန္းတိုေတြ ေျပးတက္ေနခဲ့တယ္။
ပိုၿပီးျဖတ္သန္းလာေလ ကင္ဆာေရာဂါရဲ့ မေရရာမႈေတြကို ပိုၿပီးနားလည္လာေလေလ ျဖစ္ရင္းနဲ႔ စိတ္ဓါတ္က်တဲ့အခါေတြ ျဖစ္တဲ့အအႀကိမ္လည္း အမ်ားႀကီး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ စာအုပ္ေတြ အမ်ားစုမွာလည္း ကင္ဆာသမားေတြအတြက္ တရားထိုင္တာ အင္မတန္ေကာင္းတယ္လို႔ ေရးသားထားၾကတာ ပါေပမယ့္ တရားထိုင္ဖို႔ ကိစၥကို စိတ္ကူးနျ႔ေတာင္ မလုပ္ႏုိင္ခဲ့ဘူး။ ဗမာျပည္က အစ္အႀကီးဆံုးနဲ႔ ဆက္သြယ္ၿပီး ဗမာေဆးတခ်ိဳ႔ကို ၀ယ္စားတာေလာက္ပဲ လုပ္ျဖစ္တယ္။ အဓိက ဗမာျပည္က အစ္မႀကီးကို တိုင္ပင္ စီမံကိန္းခ် ျဖစ္တာကေတာ့ ကင္ဆာေရာဂါ ကုလို႔ မရႏုိင္တဲ့အေၾကာင္း၊ ေစာေစာစီးစီး ေသသြားမယ္ဆိုရင္ သမီးေတြကို အစ္မႀကီးနဲ႔ ျပန္ထားမယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းေတြ ေဆြးေႏြးျဖစ္ရင္း ဗမာျပည္မွာ အိမ္ကေလးတလံုး ႀကိဳေဆာက္ထားဖို႔ ေဆြးေႏြးျဖစ္ခဲ့တယ္။ အစ္မႀကီး သေဘာတူပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူက ကေလးေတြကို က်န္းမာေရး၊ ပညာေရး ပိုစိတ္ခ်လံုျခံဳရတဲ့ ၾသစေၾတးလ်ားမွာပဲ ႀကီးျပင္းေစခ်င္တယ္။
ကိုယ္ကလည္း လက္ခံပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကေလးေတြ ဗမာဇာတိေပ်ာက္သြားမယ့္ အေျခအေနကို သိပ္စိုးရိမ္မိတယ္။ တခါတေလက်ေတာ့လည္း ကိုယ့္စဥ္းစားခ်က္ေတြ ေ၀၀ါးလို႔ ေနသလိုပါပဲ။ တိုင္ပင္ရမည့္သူကလည္း မရွိ၊ အတြင္းက်က် ထုတ္ေျပာရမည့္ သူကလည္းမရွိဘူးလို႔ စိတ္ထဲမွာ အျမဲလို ျဖစ္ေနေတာ့ ဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ကိုယ့္ရဲ့ အထီးက်န္ ခံစားခ်က္ေတြ ပိုၿပီးဆိုးရြားလာေနသလိုပါပဲ။ ႏို၀င္ဘာလက်ေတာ့ ကိုယ့္ေရာဂါ အေျခအေနေၾကာင့္ ရထားတဲ့ အစိုးရ ပင္စင္စား အိမ္ရာေလးတခုမွာ ေရႊ႕ျဖစ္ၾကတယ္။ အဆိုးထဲက အေကာင္းထြက္တယ္လို႔ ေျပာရမွာပဲေလ၊ ရတဲ့အိမ္ေလးက အိပ္ခန္း သံုးခန္းနဲ႔ ရပ္ကြက္သန္႔သန္႔တခုမွာ ဆိတ္ၿငိမ္တဲ့ အိမ္ေလးကို ရခဲ့တယ္။ ကေလးေတြ ေက်ာင္းအတြက္လည္း အဆင္ေျပတယ္။
အိမ္ေျပာင္းလာတဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီးေတာ့ လူက ေနရထိုင္ရတာ အဆင္မေျပေတာ့ဘူး။ အစာစားၿပီးရင္လည္း အန္တယ္၊ လူက၀မ္းလည္းခ်ဳပ္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ဆရာ၀န္နဲ႔ ခ်ိန္းထားတဲ့ရက္လည္း နီးၿပီမို႔ ေပၿပီးေစာင့္ေနလိုက္တယ္။ တကယ္တမ္း ဆရာ၀န္နဲ႔ သြားေတြ႔တဲ့ ရက္မွာ ကင္ဆာ ျပန္ျဖစ္လာေနတဲ့ လကၡဏာ ေပၚလာေနတယ္လို႔ သိလိုက္ရတယ္။ ေဆးရံုက အူလမ္းေၾကာင္း ျပန္ခ်ဲ့ေပးတဲ့နည္းနဲ႔ ကုသဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ဘူး။ အစာအိမ္ကို ဒုတိယအႀကိမ္ ထပ္ခြဲရျပန္တယ္။ လူဟာ အရင္တုန္းကထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ ေဆာက္တည္ရာမရ တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားမႈေတြ ျဖစ္လာခဲ့ရတယ္။ ခြဲစိတ္ၿပီးတဲ့အခ်ိန္ ၾကားရတဲ့ သတင္းကေတာ့ ကမၻာပ်က္တဲ့ အလားပါပဲ ကင္ဆာ ခြဲထုတ္လို႔ မရေတာ့ဘူး၊ ေနာက္သံုးလေလာက္ပဲ အသက္ဆက္ရွင္ႏုိင္ေတာ့မယ္။ ပထမဆံုး သတိရလိုက္တာကေတာ့ ဘုရားရွင္ ကိုယ္ေတာ္ျမတ္ႀကီးပါပဲ။ ဘုရား၊ ဘုရာ၊ ဘုရားလို႔ ႏႈတ္က တမိလိုက္တယ္။ သမီးေတြကို ဘယ္လိုလုပ္ ထားခဲ့ရမလဲ၊ ဗမာျပည္ျပန္ပို႔ဖို႔ အခ်ိန္မီပါ့မလား၊ ဘယ္သူက ျပန္ပို႔ေပးမွာလဲ၊ ဘယ္လိုလုပ္ ပို႔မွာလဲ ပိုက္ဆံလည္းမရွိဘူး အဲဒီလို ပူေနရင္းက ရွမ္းေလးဆိုတဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္ ေဆးရံုကိုလာလည္တယ္။ သူက ဒီလုိပဲ ေဆးရံုက ေျခာက္လပဲလို႔ လက္ေလွ်ာ့လိုက္တဲ့ ေရာဂါရွင္တေယာက္ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ေတာင္ ေနသြားဖူးတယ္၊ အဲဒီလိုပဲ ေလးလပဲခံမယ္ဆိုတဲ့ အဖြားႀကီးတေယာက္ အခုထက္ထိ ရွိေနတယ္ ဆိုတဲ့ အားေပးစကားေတြ လာေျပာေတာ့ ရင္ထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေလးတခု ျပန္ျမင္လာသလိုပဲ။ ကိုရွမ္းေလးက ထပ္ေျပာျပတယ္ အဲဒီလူေတြ အားလံုးက (Meditation) တရားထိုင္တာေတြ လုပ္ၾကတယ္တဲ့။
ဒီလိုနဲ႔ ေဆးရံုက ႏွစ္ပတ္ၾကာၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မိတ္ေဆြေတြလည္း ၀ိုင္းအံုေရာက္လာၿပီးေတာ့ ၀ိပႆနာအလုပ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ တရားေခြေတြ၊ စာအုပ္ေတြ ေပးဖတ္တယ္၊ လူငယ္ဘ၀တုန္းက ဗုဒၶဘာသာရဲ့ အဆီအႏွစ္ေတြ ေလ့လာတယ္၊ ဖတ္ရႈလက္ခံခဲ့တယ္။ သိပ္ႏွစ္သက္သေဘာက်ၿပီးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို လက္ေတြ႔က်တဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တဦး ျဖစ္ရျခင္းကို ကံေကာင္းတယ္လို႔ အျမဲယံုၾကည္ေက်နပ္ခဲ့သူ တေယာက္ ျဖစ္တယ္။ ၀ိပႆနာ အလုပ္ကို ေရေရရာရာ မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။အခုေတာ့ လုပ္ဖို႔ႀကိဳးစားပါတယ္။ ေနာက္က်တယ္၊ ေစာတယ္ဆိုတာ မရွိေပမယ့္ ထင္သေလာက္ေတာ့ ခရီးမေပါက္ခဲ့ပါဘူး။ အိမ္မွာ ပူပင္ရတဲ့ ကိစၥေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနေသးတယ္။ သားမီး သံေယာဇဥ္၊ မိသားစု သံေယာဇဥ္ေတြ တိကနဲ ျဖတ္ခ်လိုက္လို႔ ရေလာက္ေအာင္လည္း ပါရမီအခံ ရွိခဲ့သူ မဟုတ္ျပန္ဘူး။
ေဆးရံုျပန္ဆင္းလာၿပီ ဆိုေပမယ့္ အစာစားတဲ့ကိစၥက ပံုမွန္ျပန္ျဖစ္ႏိုင္မယ့္ဟာ မဟုတ္ဘူး။ ဒီၾကားထဲမွာ ဗမာေဆးေသာက္၊ ကခ်င္ေဆးေသာက္၊ တရုတ္ေဆးေသာက္နဲ႔ ယံုၾကည္ရာ ေဆးေတြ ဆက္ေသာက္ေန ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ အျမင့္ႀကီးကေတာ့ သိပ္မထားေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဒီဘ၀ သက္တမ္းေလးမွာ ဆန္႔ႏိုင္သေလာက္ ဆန္႔ၿပီး သြားႏိုင္စရာ အေၾကာင္းတရားေတြနဲ႔ ဆက္ၿပီးရွာေဖြေနတုန္းပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ ေဖေဖၚ၀ါရီ အလယ္ပိုင္းေလာက္က စၿပီး ေဆးရံုနဲ႔ အိမ္ၾကား ျပန္ေျပးခဲ့ရျပန္တယ္။ ေဆးရံ႔ု ျပန္မသြားရခင္ ဒီႏွစ္ NSW တကၠသိုလ္မွာ ၿမိဳ႔ျပပတ္၀န္းက်င္ဆိုင္ရာ အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႔အတြက္ ေက်ာင္းတက္ခြင့္ရတယ္လို႔ အေၾကာင္းၾကားစာ ရလာခဲ့တာလည္း ရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္အေျခအေနမွန္ကို သိေနၿပီျဖစ္ေတာ့ အဲဒီကိစၥအေပၚမွာ တာရွည္ႀကီး စဥ္းစားမေနျဖစ္လိုက္ပါဘူး။ ေဆးရံုမတက္ခင္မွာ သမီးေတြအတြက္ ဗမာလို စာမ်က္ႏွာ ငါးမ်က္ႏွာပါတဲ့ စာတေစာင္ေရးျဖစ္တယ္။ အဓိကကေတာ့ သူတို႔ေလးေတြ ဗမာလိုေနဖို႔ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အေျခခံက်က် အဆီအႏွစ္က်က် နားလည္ၾကဖို႔နဲ႔ ဗုဒၶရဲ့ အဆံုးအမအတိုင္း လူ႔ဘ၀မွာ ၿငိမ္းၿငိမ္းခ်မ္းခ်မ္း ေနသြားေစလိုတဲ့ ေစတနာနဲ႔ ေရးျဖစ္တာပါ။ ေဆးရံုက ျပန္ဆင္းလာတယ္ အစားမေျပာနဲ႔ ေရေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေသာက္ႏုိင္ေတာ့ပဲ အန္တယ္။ အိမ္မွာေရာ ေဆးရံုမွာပါ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေတြ ၾကြလာၿပီးေတာ့ ပရိတ္တရားမ်ား ေဟာၾကားေပးၾကပါတယ္။ သြန္သင္ဆံုးမမႈမ်ား ျပဳလုပ္ၾကပါတယ္။ မက်န္းမာစဥ္အတြင္းမွာ တရားမွတ္ၿပီး ေနထိုင္ျခင္းဟာ အေကာင္းဆံုးလို႔ သင္ၾကား ျပသေတာ္မူခဲ့ၾကပါတယ္။
ေဆးရံုက ဆင္းလာခဲ့ျပန္တယ္၊ အိမ္မွာ ေဇာ္ထြန္းဆိုတဲ့ မိတ္ေဆြတေယာက္က လာလည္တယ္။ တရုတ္ျပည္မွာ ေဆးသြားကုဖို႔အတြက္ မဆိုင္းမတြပဲနဲ႔ ၀ိုင္းၿပီးေတာ့ ကူလုပ္ၾကတယ္။ အဲဒီေန႔က သူတို႔ဇနီးေမာင္နံ ျပန္သြားအၿပီးမွာ တရားအဖန္ဖန္ ရႈမွတ္ရင္းနဲ႔ မိမိကိုယ္ကိုယ္မိမိ လက္ခံျခင္း၊ ေကာင္းစြာသိျခင္း အဆင့္ကိုရင္ထဲက ေတြးၾကည့္ရံု မဟုတ္ပဲနဲ႔ အားမတန္လို႔ မာန္ေလွ်ာ့ရတယ္ဆိုတဲ့ အေနအထားမ်ိဳးမဟုတ္ပဲနဲ႔ ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံလိုက္ႏိုင္တယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကေလးအေဖကို ဖုန္းဆက္ၿပီး ေျပာခိုင္းတယ္တရုတ္ျပည္မွာ ေဆးကုမယ့္ ကိစၥကို ဆက္မလုပ္ပါနဲ႔ေတာ့လို႔ ေျပာခိုင္းတယ္။ ေနာက္တေန႔က်ေတာ့ အိမ္မွာ ေန႔စဥ္လာေရာက္ ၾကည့္ရႈေပးေနတဲ့ ေဆးရံုဆရာမ တေယာက္ဆီမွာဆားရည္ခ်ိတ္ထားတာ ျပန္ျဖဳတ္ေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံလိုက္တယ္။ ဒီဆားရည္ေတြဟာ အသက္ရွည္စရာ အေၾကာင္းတရား မဟုတ္ႏိုင္တဲ့ အရာေတြပါပဲ၊ နာရီပိုင္းေလာက္သာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ေပးထားႏိုင္တဲ့အရာေတြပါ။ အဲဒါနဲ႔ ဆားရည္လည္း ျပန္ျဖဳတ္လိုက္တယ္။
အိမ္မွာေနရင္းနဲ႔လည္း ကေလးအေဖနဲ႔ ကေလးေတြကို အျမဲ အကဲခတ္ေလ့လာေနခဲ့တယ္။ သူတို႔ေတြ ကိုယ္နာမက်န္း ျဖစ္ေနတဲ့အေပၚ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တာရံု မဟုတ္ဘူး သိပ္ေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မထားႏိုင္တာကို သိေနၾကမွာပါ။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ကေလးေတြအတြက္သာ ကိုယ္က မိခင္ေမတၱာနဲ႔ ပူပန္စိတ္ အမ်ိဳးမ်ိဳး၀င္ေနရေပမယ့္ သူတို႔ေလးေတြဟာ ဘာမွ နာလည္ပံု မရၾကဘူး။ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဒီကေန႔ ေကာက္ကာငင္ကာ ေသသြားလည္း သူတို႔ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား နားလည္ခံစားတတ္မွာလဲ ကေလးဆိုတာ စားခ်ိန္စား ကစားခ်ိန္ကစား အိပ္ခ်ိန္တန္ အိပ္သြားတတ္ၾကတယ္ေလ။ အေျခအေနတခုေၾကာင့္ သူတို႔ရဲ့ဘ၀မွာ မိခင္ဆိုတာမ်ိဳး ေတာင္းတလာမယ့္ အခ်ိန္က်ေတာ့ ကိုယ္က မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ဒီအေျခအေနအားလံုးလည္း မိမိထိန္းခ်ဳပ္ ဖန္တီး ဟန္႔တားျပဳျပင္လို႔ ရတဲ့အရာေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီနိယာမဆိုတဲ့ လြန္ဆန္လို႔မရတဲ့ သဘာ၀တရားေတြကို ေက်ေက်နပ္နပ္ ခံယူလာႏိုင္တဲ့အခ်ိန္ဟာ မိမိအတြက္ တကယ္ကို ေအးခ်မ္းတဲ့ အခ်ိန္မ်ားပါပဲ။
ကိုယ့္ရဲ့ ၀ိပႆနာညာဏ္စဥ္ဟာ ဘယ္အဆင့္ကို ေရာက္တယ္ဆိုတာ မသိပါဘူး။ တခုထင္ရွားတာကေတာ့ ဒီ မတ္(ခ်္)လ ၁၂၊ ၁၃၊ ၁၄၊ ၁၅ ရက္အတြင္းမွာ လူက စိတ္အရ ေပါ့ပါးလြတ္လပ္လာတယ္။ ခႏၶာကေတာ့ နာေနတာေပါ့ေလ။ လိုအပ္တဲ့ ေဆး၀ါးေတြလည္း မီွ၀ဲေနဆဲပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ ညဘက္တိတ္ဆိတ္တဲ့ အခ်ိန္မ်ားမွာ ပိုၿပီး စိတ္ခ်မ္းသာတယ္။ စိတ္တုန္လႈပ္ျခင္း ေသာကေရာက္ျခင္းေတြ ရွိမေနေတာ့ဘူး။ အိပ္ေပ်ာ္ရာက ႏိုးလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒီဘ၀ကလြတ္ေျမာက္ဖို႔ရာ ပိုနီးလာပါလားဆိုတဲ့ ပီတိမ်ိဳးကို သိသိသာသာႀကီး ခံစားရတယ္။ ဒီပီတိျဖစ္ေနျခင္းဟာ ၀ိဘ၀တဏာဆိုတဲ့ ဘ၀ပ်က္ျခင္းကို အလိုရွိျခင္း ျဖစ္ေနၿပီလားသမၼာဒိဌိျဖစ္ေနမလားလို႔ သိခ်င္တာနဲ႔ ၁၅၊၀၃၊၀၃ ေန႔လည္ပိုင္းမွာ (ယေနာရာ) ဆရာေတာ္ အရွင္ ဦးဇာဂရထံမွာ ေလွ်ာက္ထား ေမးျမန္းခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးက ၀ိဘ၀တဏာက ကိုယ္လိုက္လို႔ ဒီစိတ္ေပၚတာ မဟုတ္တဲ့အျပင္ ျပဳဖူးတဲ့ကုသိုလ္ေတြေၾကာင့္ ေသရမွာကို မေၾကာက္တဲ့စိတ္ ေပၚလာတာ ျဖစ္တယ္လို႔ ရွင္းျပတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ကိုယ့္စိတ္ထဲမွာ ၾကည္ၿပီးေတာ့ ရွင္းသြားတယ္။ တခ်ိဳ႔ရက္ေတြမွာ ဆိုလို႔ရွိရင္ ဒီလိုစိတ္ေတြ ရွင္းဖို႔ အခ်ိန္မေရာက္ခဲ့ဘူး။ တခုမဟုတ္ရင္ တခုေသာကေရာက္လာတာပဲ။ အဲဒီေန႔ ရင္ထဲမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းလာမႈေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးေတာ့ စာေလးတေစာင္ေလာက္ ေရးခ်င္လိုက္တာလို႔ ဆႏၵရွိလာတာနဲ႔ ကေလးအေဖကို ေျပာျပတယ္။ သူက ေရးေပးမယ္ဆိုတာနဲ႔ ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။
အႏွစ္ခ်ုပ္ ေျပာခ်င္တာကေတာ့ လူတေယာက္ရဲ့ ဘ၀ေကာင္းရာမြန္ရာ ေနႏိုင္၊ ေရာက္ႏိုင္ေအာင္၊ တန္ဖိုးရွိေအာင္ သံသရာ ၀ဋ္ဆင္းရဲႀကီးကေန လြတ္ေျမာက္ၿပီး သံသရာ ခ်ဳပ္ၿငိမ္းသြားေအာင္ ရႏိုင္ေရာက္ႏိုင္တဲ့ တရားမ်ားဟာ ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားခဲ့တဲ့ တရားဓမၼမ်ားသာလ်င္ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဗုဒၶသည္သာ ကိုးကြယ္ရာ၊ ဓမၼသည္သည္ကိုးကြယ္ရာ သာသနာ့၀န္ကို သစၥာရွိစြာ ထမ္းေဆာင္ေနေသာ သံဃာသည္သာ ကိုးကြယ္ရာပဲ ရွိပါတယ္။ ဒီလို ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် အားထုတ္ေလ့လာႏိုင္တဲ့ တရားဓမၼဆိုတာ ဗုဒၶဘာသာမွာသာ ရွိတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ဒီစာကို ဖတ္တဲ့သူဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ျဖစ္ရင္ မိရိုးဖလာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အျဖစ္ေလာက္နဲ႔ပဲ မေက်နပ္ေနၾကပဲ ၀ိပႆနာ တရားမ်ားကို လက္ေတြ႔က်င့္ၾကံ အားထုတ္ၾကဖို႔ တိုက္တြန္းလိုပါတယ္။ ေသမွာကို မေၾကာက္ေတာ့ပဲ သတၱရွိရွိနဲ႔ ေသျခင္းတရားကို ရင္ဆိုင္သြားႏိုင္ၿပီဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ တန္ဖိုးရွိသလဲဆိုတာ တကယ္ရင္ဆိုင္ဖူးတဲ့သူပဲ သိႏိုင္ပါတယ္။ ဒီသတၱိေလး ရမလာခင္ ဒီသတၱိေလးရွိမလာခင္မွာ ျဖတ္သန္းလိုက္ရတဲ့ေသာက စိတ္ဆင္းရဲ ပင္ပမ္းျခင္းေတြဟာ ဘယ္ေလာက္ႀကီးတယ္ဆိုတာ ျဖတ္သန္းဖူးသူေတြသာ သိႏိုင္ပါတယ္။ ေစတနာ၊ ေမတၱာ ဂရုဏာ တရားေတြကို အေျခခံၿပီး ဒီစာကို ေရးျဖစ္ပါတယ္။ သာဓု အႏု ေမာဓနာ ေခၚယူၾကပါကုန္။

သာဓု သာဓု သာဓု



သက္သက္လြင္
စေနေန႔ ၁၅၊ ၃။ ၀၃