ေကာက္ညွင္းေပါင္း.... ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး

စမမွာ…
လွ်ာကခံစားေသာ စမ
ႏွာေခါင္းက ခံစားေသာ စမ
နားကခံစားေသာ စမ
မ်က္စိကခံစားေသာ စမ
ကိုယ္ကခံစားေသာ စမဟူ၍
စမ ငါးမ်ဳိးရွိေပသည္။
xxxxxxxxxxxx

ကၽြန္မ၏ေဆးတိုက္ထဲတြင္ ေဆးယူလာၾကေသာ လူနာမ်ားစဲသြားသည့္အခိုက္ စာေရးဆရာ ကိုသန္းေဆြသည္ ကၽြန္မထံသို႔ ေပါက္လာေလသည္။ ျမဝတီအတြက္ ဝတၳဳ၊ ေဆာင္းပါး အလိုရွိ၍ ကၽြန္မထံလာေတာင္းသည္ဟု ထင္မွတ္လိုက္မိသည္။
“ ကၽြန္ေတာ္ ဆီးေဆး တစ္ပုလင္းလိုခ်င္လို႔ခင္ဗ်” ဟုဆိုမွ ….
“ ရွင္က ဒီေဆးေတြစားေနသလား” ဟု အံ့ၾသစြာေမးလိုက္မိသည္။
“ ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေသြးဝမ္းေတြသြားေနလို႔ ၾကည့္ျမင္တိုင္က ဆရာႀကီးဆီမွာ ေဆးစား တာ ေဆးကုန္သြားလု႔ိ ဒီမွာလာဝယ္တာ” ဗီ႐ိုထဲမွ သူ႔အတြက္ဆီးေဆးပုလင္း ယူေပးေေနစဥ္
“ ဘယ့္ႏွယ္လဲ ေတာ္ေတာ္ေနရာက်သလား”
ဟု ကိုသန္းေဆြက လွမ္းေမးသည္။ သူ၏အသံမွာ ခပ္တိုးတိုးျဖစ္ေသာ္လည္း သာသေလာက္ စည္သေလာက္ စည္မည္သြားေလ၏။
ကိုသန္းေဆြေရွ႕၌ ေဆးပုလင္းကိုခ်လိုက္ကာ ေနရာတြင္ျပန္ထိုင္လ်က္ အေျဖေပးရန္ ႏႈတ္လွ်ာေလးေနေလသည္။ ဝလံုးကဲ့သို႔ သူ႔မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္းေပၚ၌ တပ္ဆင္ထားေသာ သူ႔မ်က္လံုးမ်ားသည္။ အေရာင္တစ္ေျပာင္ေျပာင္ထြက္ေနကာ ၾကားရမည့္အေျဖကို ႏွစ္လိုခ်မ္း ေျမ့စြာ ဝင္းပႀကိဳဆိိုေနသည္။ ကၽြန္မလည္းၿပံဳးလိုက္သည္။ အႏိုင္ႏိုင္ၿပံဳးလိုက္ရေသာအၿပံဳးမွာ ေလွ်ာ့ရဲရဲျဖစ္ေနသည္။ ကၽြန္မ၏ေလွ်ာ့ရဲရဲအၿပံဳးကို သတိထားမိသည့္ သူ႔မ်က္ႏွာမွာ ခ်က္ခ်င္း ေျပာင္းလဲသြားေလသည္။ ဝင္းပခ်ဳိျမေနေသာ အရိပ္အေယာင္မ်ား ေဖ်ာ့ေလွ်ာ့သြားကာ ခပ္အမ္းအမ္းျဖစ္ေနသည္။


“ေဆးဆရာျဖစ္ရတာ မသက္သာပါဘူးရွင္” ဟု ေလးတြဲ႔တြဲ႔ညည္းတြားလ်က္ လမ္းမဘက္သို႔ လွည့္ကာ ေငးစိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ တိုက္ေရွ႕၌ ျဖတ္ေမာင္းသြားေနၾကေသာ ပုစြန္တံဆိပ္ ကားထဲမွ ခရီးသည္မ်ားသည္ ကၽြန္မ၏ “ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး ေဆးတုိက္” ဟူေသာ ဆိုင္းဘုတ္ကေလးကို လွမ္းၾကည့္သြားၾကသည္။ ေနေရာင္ျဖင့္ ေျပာင္လက္ေန၍ ကတၱရာလမ္းမႀကီး၏ ပူျပင္းေသာအရွိန္သည္။ မ်က္ႏွာသို႔ပင္ လာဟပ္ေလသည္။ ကိုသန္းေဆြမလာခင္ ေစာေစာက လူနာမ်ားကို အာေပါက္ေလာက္ေအာင္ ေျပာရေဟာရ သျဖင့္ စိတ္ပင္ပန္းသြားေသာကၽြန္မမွာ ျပင္းထန္ေသာေနရွိန္ေၾကာင့္ ပိုမိုၿငီိးစီလာကာ ေခါင္းထဲကပင္ အံုလာသည္။
“လူနာကုရတာအပန္းမႀကီးဘူး၊ ေျပာရတာေမာပါတယ္ရွင္….”
ကိုသန္းေဆြသည္ စားပြဲေပၚကေဆးပုလင္းကို ထိပ္မွေန၍လက္ျဖင့္ အသာကုိင္လွည့္လ်က္
“ဓာတ္မသိေသးလို႔ ေျပာရ ေဟာရတာပါ၊ ဓာတ္သိေတာ့လည္း သေဘာေပါက္သြားတာပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း အစကမသိဘူး၊ ေနာက္ေတာ့ ကုေနရင္းနဲ႔ ကိုယ္နဲ႔ ဘာမတည့္ဘူး၊ တည့္တယ္ဆိုတာ တျဖည္းျဖည္းနားလည္လာတယ္” ဟု သူ႔အသိကို ျပန္ေျပာျပေနသည္။ ေဆးပညာကိုလိုက္စား၍ ေဆးဆရာနယ္ပယ္ထဲသု႔ိ လူသိသူသိေရာက္လာသည္ႏွင့္ အလုပ္တိုက္တြင္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ လူနာမ်ဳိးစံုႏွင့္ေတြ႔ဆံုကာ ေဆးကုေပးေနရ၏။ အခ်ဳိ႕ေသာ လူနာမ်ားမွာ ေနာက္ေနာက္ကအစြဲကို ေတာ္႐ံုႏွင့္ မကၽြတ္ႏိုင္ၾက၍ ခံစားေနရသည့္ေဝဒနာ ျမန္ျမန္ေပ်ာက္ဖို႔ရာရွိပါလ်က္ ေႏွာင့္ေႏွးေနရေပသည္။ ကၽြန္မလက္ေတြ႔အားျဖင့္ ေဝဒနာကို အစြဲကို အရင္ခၽြတ္ရသူခ်ည္း ေတြ႔ႀကံဳေနရေလသည္။ သူတို႔အနာကို ကိုယ့္အနာကဲ့သို႔ ျမန္ျမန္ေပ်ာက္ကင္းရန္ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ အေတာ္ႀကီးေျပာရသျဖင့္ ေဆးမကုခင္ သကၤာရွင္း ရျခင္းကို စိတ္ပင္ပန္းရသည္။ ကၽြန္မ၏ ေဆးပညာေဆာင္းပါးကို ေသြးေသာက္၊ ႐ႈမဝ မဂၢဇင္းမ်ားထဲတြင္ ဖတ္႐ႈရ၍ ေဆးကုလာၾကေသာသူမ်ားအနက္ ကာလ္တန္႐ုပ္ရွင္ရံုမွ လက္မွတ္ေရာင္းေသာ ကိုၿငိမ္းဆိုသူတစ္ေယာက္သည္ေျခမ်က္စိက ဒူးဆစ္အထိ ႏွင္းခူေရာဂါ ႀကီးစြဲကပ္လ်က္ အနာထ၍ ေရာင္ကိုင္းေနကာ လမ္းပင္ေကာင္းစြာမေလွ်ာက္ႏိုင္ရွာဘဲ ေျခေထာက္ကို ေထာ့က်ဳိးေထာ့က်ဳိးေလွ်ာက္ကာ တိုက္ထဲသို႔ ဝင္လာသည္။ ကၽြန္မက သူ႔ေျခေထာက္ကို လွမ္းၾကည့္ၿပီးေနာက္
“ ရွင့္ေရာဂါျမန္ျမန္ေပ်ာက္ခ်င္ရင္ ကၽြန္မစကားကို နားေထာင္မွေပ်ာက္မွာ” ဟုေျပာလိုက္ သည္။
“ ကၽြန္ေတာ္ မဂၢဇင္းထဲဖတ္ရတာနဲ႔ လာခဲ့တာပါ၊ နားေထာင္ပါ့မယ္” ဟု ေလးေလးစားစားရွိ ေသာဟန္ႏွင့္ဆုိသည္။
“ ရွင့္ေရာဂါက ႏြားသားစားမွေပ်ာက္မွာ”
ကိုၿငိမ္း၏မ်က္ႏွာသည္ လငပုပ္ဖမ္းသြားသလို ေမွာင္မည္းသြားသည္။ အညွီအေဟာက္စား လွ်င္ သည္အနာမ်ဳိးႏွင့္မတည့္ဟု ေလွနံဓားထစ္ စြဲထားေသာအယူအဆျဖင့္ ကၽြန္မကို မယံုသကၤာရွိေသာ မ်က္လံုးႀကီးမ်ားျဖင့္လည္း ျပဴးၾကည့္ေနသည္။
“ ရွင့္အနာက ေရထိလို႔လဲမျဖစ္ဘူး၊ သံပုရာသီးလဲ ႏိုင္ႏိုင္ႀကီးစားေပးႏုိင္မွ ျဖစ္မွာ”
ကိုၿငိမ္းသည္ သိသိသာသာမ်က္ႏွာပ်က္သြားျပန္သည္။ ေျခသလံုးႀကီးတစ္ခုလံုး ကိုင္းေရာင္ကာ အရည္တစိုစိုျဖင့္ ငန္းမန္းထေနေသာ ႏွင္းခူႀကီးကို အနာ- အခ်ဥ္စားလွ်င္ ယင္းသည္ဟူေသာ အစြဲျဖင့္ သံပုရာႏိုင္ႏိုင္စားရမည္ဆိုျခင္းကုိလည္း ထိတ္လန္႔ပံုရွိေနသည္။
“ကၽြန္မေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္မွေဆးကုေပးခ်င္တယ္၊ ကၽြန္မေျပာတာလုပ္လို႔ ေရာဂါတိုးလာရင္ ကၽြန္မတရားခံေပါ့၊ ကၽြန္မေျပာတဲ့အတိုင္း မလုပ္ဘဲ ေဖာက္သြားလို႔ ေရာဂါတိုးတာေတာ့ ကၽြန္မတာဝန္မယူႏိုင္ပါဘူးရွင္ ကၽြန္မနဲ႔ကုဖု႔ိိ စိတ္ရွိပါသလား”
ကိုၿငိမ္းသည္ ေတြငိုင္လ်က္ေန၏။ ထို႔ေနာက္ အားတံု႔အားနာ ၿပံဳးရယ္ကာ
“ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေပ်ာက္ခ်င္လို႔လာတာပါပဲ၊ ႏြားသားစားဖို႔ဆိုတာကေတာ့ အနာမ်ားပိုၿပီး ဆိုးလာမလားလို႔ပါဗ်ာ”
ဟုစိုးရိမ္မကင္းသံျဖင့္ ျပန္ေျပာေလသည္။
“ ကၽြန္မအခုေဆးကုေနတာ ေသတာ ရွင္တာကို ကုေပးေနတာမဟုတ္ပါဘူးရွင္၊ တည့္တာ မတည့္တာကို ကုေပးေနတာပါ၊ ႏွင္းခူေဝဒနာမ်ဳိးဟာ ႏြားသားစားရင္တည့္တယ္ ဆိုတဲ့အသိ၊ သညာအမွတ္နဲ႔ ကုသတာလည္းမဟုတ္ပါဘူး၊ ႏွွင္းခူေဝဒနာသည္ကိုၿငိမ္းနဲ႔ ႏြားသားနဲ႔ တည့္တယ္ဆိုတဲ့ အသိပညာနဲ႔သာ ကုတာပါ၊ ရွင္ႏြားသားစာမယ္ဆိုရင္ အနာမတိုးဘဲ ေပ်ာက္ရမယ္ဆိုတာ ကၽြန္မရဲရဲႀကီး အာမခံပါတယ္”
လူနာကို နားဝင္ေလာက္ေအာင္ သကၤာရွင္း၍ေသာ္၎၊ အာမခံ၍ေသာ္၎၊ ကုသရျခင္းမွာ သူ႔အနာေပ်ာက္ကင္းခ်င္လွသည့္ ေမတၱာစိတ္ေရွ႕႐ႈခ်က္ေၾကာင့္သာ ျဖစ္သည္။
ေျခေထာက္မွ ေကာင္းေကာင္းမေထာက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ကိုက္ခဲနာက်င္ေနေသာ ေဝဒနာႀကီးကို လွ်င္ျမန္စြာေပ်ာက္ကင္းေစခ်င္ေသာ ေဇာျဖင့္ အေတာ္ေမာေလာက္ေအာင္ ရွင္းလင္းေျပာျပႏိုင္ေတာ့မွသာ ေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္ပါမည္ဟု အေျဖေလသည္။
စားပြဲေပၚမွ စာေရးစကၠဴဆြဲ၍ “ ကိုၿငိမ္းလိုက္နာရန္၊ ဤစာရြက္ထဲမပါသည္ကို မစားရန္၊ မလုပ္ရန္ အထူးသတိျပဳပါ” ဟူ၍ေရးလိုက္သည္။
ကိုၿငိမ္းသည္ စာရြက္ေပၚတြင္ ကၽြန္မေရးေနေသာစာလံုးမ်ားကို မ်က္ျခည္မျပတ္ လိုက္ဖတ္ၾကည့္ေနသည္။
ႏြားႏို႔စစ္စစ္(မ်က္စိအျမင္) အစိမ္းေသာက္ရန္၊ ထိက႐ုန္း၊ အုန္းရည္၊ ေရႊဖ႐ံုသီး၊ ထန္းလ်က္၊ ႐ုန္းပတီသီး၊ ေကာက္ညွင္း၊ ဆီထမင္း၊ ရမ္းသီး၊ စားေတာ္ပဲ၊ ခရမ္းခ်ဥ္သီး၊ ဒူးရင္းသီး၊ ေၾကာင္ရွာသီး၊ ၾသဇာသီး၊ သံုပုရာသီး၊ နာနတ္သီး၊ တညင္းသီး၊ ဆီးသီး၊ နံနံပင္၊ ႏြားသား၊ ဆိတ္သား၊ မန္က်ည္းသီး၊ ငါးျမင္းရင္း၊ ငါးစင္႐ိုင္း၊ ပုစြန္၊ ငါးပုဏၰား။
ကိုၿငိမ္းႏွင့္ တည့္သည့္အစာမ်ားကို ဤသို႔ေရးေနစဥ္ ကိုၿငိမ္းလွမ္းဖတ္ၾကည့္ေနရာက အနာႂကြလာေအာင္ ေပးတဲ့အစာေတြလားဟု ျဖတ္ေမးလိုက္သည္။
“ ရွင္ ကၽြန္မဆီ အနာလာကုတာ သက္သာေအာင္၊ ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ လာကုတာမဟုတ္ ဘူးလား၊ အနာကို ႂကြေအာင္လုပ္ေပးရတယ္လို႔ ကၽြန္မသင္ယူတဲ့ ေဆးပညာမွာမရွိပါဘူး၊ အနာကို မႂကြေအာင္၊ ေပ်ာက္ေအာင္သာ လုပ္ေပးပါတယ္၊ အခုေပးတဲ့အစာေတြက ႂကြေအာင္လုပ္ေပးတဲ့ အစာေတြမဟုတ္ပါဘူး၊ မႂကြႏိုင္ေအာင္ ေပးတဲ့အစာေတြပါ”
ကၽြန္မေျပာသည့္စကားမ်ားသည္ သူ႔နားႏွင့္ ဆန္႔က်င္ေနသည္။ သည္အစာေတြစားခဲ့လ်င္ အနာႀကီးႂကြတက္လာေတာ့မွာပဲဟု ေတြထင္ေနပံုလည္းရွိသည္။ ကၽြန္မက ဆက္လက္၍ ေရးသားျပန္သည္။ သူကလည္း ဆက္လက္၍ လိုက္ဖတ္ၾကည့္ျပန္သည္။
ေရေအး- ေရစိမ္းမခ်ဳိးရ၊ ေရေႏြးခ်ဳိးရမည္။ ေလစိမ္းတိုက္ မ်ားမ်ားခံပါ၊ မီးခဲတြင္ င႐ုတ္ေကာင္း၊ နဲ႔သာျဖဴထည့္၍ အခုိးကို ႏွာေခါင္းႏွင့္႐ွဴပါ၊ ပါးစပ္ထဲမဝင္ေစႏွင့္။ တစ္ေန႔သံုးႀကိမ္ ေဆးမႈန္႔ႏွင့္ အနာကို ကြမ္းရြက္ႏွင့္ နာနာတိုက္ပါ။ ေဆးရည္တစ္ေန႔ သံုးႀကိမ္ေသာက္ပါ။
“ ရွင္နဲ႔ ဒီစာရြက္ထဲပါတာေတြနဲ႔သာ တည့္ပါတယ္၊ အတည့္ဆံုးကေတာ့ ႏြားသားပဲမ်ားမ်ားစား ပါ၊ ႏြားသားမရမွ ဒီစာရြက္ထဲပါတာေတြ လြယ္ရာလွည့္စားသြားပါ၊ ဒီစာရြက္ထဲမပါတာကိုေတာ့ ဘာတခုမွ မစားပါနဲ႔”
ကိုၿငိမ္း၏အကဲကိုခတ္ကာ ဤမွ်ေလာက္ေျပာလိုက္႐ံုျဖင့္ သည္အတိုင္းလိုက္နာဝ့ံမည့္သူ မဟုတ္မွန္းသိ၍ သည္အတိုင္းလုပ္ရဲရန္ ဘာေၾကာင့္ ႏြားသားႏွင့္ တည့္သည္ကို အာေျခာက္ ေအာင္ရွင္းေျပာျပရေလသည္။
ကၽြန္မကုသနည္းကား အမွန္စင္စစ္ အနာေပ်ာက္႐ံုသာမဟုတ္ပဲ သူ႔အတြက္ က်န္းမာေရး မ်ဳိးေစ့ခ်ေပးလိုက္ျခင္းလည္း မည္ေလသည္။
ထိုထက္တဆင့္တက္၍ ဘာေၾကာင့္ ဒီအစာေတြ တည့္ရသနည္းဟု ႀကံဆမည္ဆိုပါလွ်င္ ပညာ၏အစကိုပင္ရႏိုင္ကာ က်န္းမာေရးလက္ကိုင္ ရသြားေပလိမ့္မည္။ ကၽြန္မေပးေသာ ဓာတ္စာမ်ားမွာ ခုႏွစ္ခု-စား၊ ရွစ္ခု-စား၊ လႏွင့္ ရာသီႏွင့္ ေပးေသာ ဓာတ္စာမ်ဳိးမဟုတ္ေပ။ ကိုၿငိမ္းတသက္လံုး ဤစာရြက္ထဲပါသည္ကိုသာ စားေနပါက အျခားေဝဒနာ စြဲကပ္ဖို႔မဆိုထားႏွင့္ ေခါင္းပင္ကိုက္ခဲလိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။
၎အစာမ်ားႏွင့္ တည့္သည္၊ မတည့္သည္ကိုလည္း သူ၏ခႏၶာကိုယ္က သက္ေသခံရေပလိမ့္ မည္။
ေဝဒနာသည္မ်ားအား ခႏၶာငါးပါးမွစ၍ တည့္သည့္အစာႏွင့္ ေကၽြးကုသျခင္း၊ တည့္သည့္အသံႏွင့္ ကုေပးျခင္း၊ တည့္သည့္အနံ႔ႏွင့္ ကုေပးျခင္း၊ တည့္သည့္အထိိအေတြ႔ႏွင့္ ကုေပးျခင္းစသည့္ ဓာတ္သေဘာမွာ က်မေျပာ၍ တည့္သည့္ဓာတ္မဟုတ္ပဲ ကိုယ္တိုင္သိ ျဖစ္ေပမည္။ မတည့္သည့္ဓာတ္မ်ားကိိုလည္း ကိုယ္တိုင္ မိမိႏွင့္မတည့္မွန္း သိရေပမည္။
ကိုၿငိမ္း ေဆးယူျပန္သြားၿပီးေနာက္ က်မစိတ္ထဲ ထင့္ေနသည္။ က်မေပးလိုက္ေသာ ဓာတ္စာေဆးဝါးမ်ားႏွွင့္ သူ႔အနာႏွင့္ တည့္ပါမလားဟု ထင့္ရပံုမ်ဳိးမဟုတ္ဘဲ ႏြားသားႏွင့္ သံပုရာသီီးကို စားမွ စားပါ့မလားဟု ထင့္ေနမိသည္။

ဆယ္ရက္ေလာက္ၾကာလွ်င္ ကိုၿငိမ္းေပါက္လာေလ၏။ တိုက္ထဲမဝင္ခင္ သူ႔ကိုျမင္ျမင္ခ်င္း ေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္မွန္း သိလိုက္သည္။ ဖ်က္လတ္ သြက္လက္စြာ တိုက္ထဲသို႔ဝင္လာ ၿပီးေနာက္ “ အမ်ာႀကီးသက္သာသြားၿပီ” ဟု ၿပံဳးရႊင္စြာ ေျပာရင္း က်မ စားပြဲေရွ႕ ကုလားထိုင္တြင္ ဝင္၍ထုိင္သည္။
“ရွင္ႏြားသားစားေတာ့ အနာႂကြေသးလား”
က်မက ေျပာၿပီးၿပံဳးေနသည္။ သူ၏တက္ႂကြရႊင္လန္းအားရေနေသာ မူယာဟန္ပန္ကိုၾကည့္ လ်က္ အားရပါးရၿပံဳးေနမိသည္။
“ပထမေတာ့ ေၾကာက္ေနေသးတယ္ဗ်၊ ေျပာတာေတြ မလုပ္ဝံ့ေသဘူး၊ ေနာက္မွ ဘယ့္ႏွယ္ရွိရွိ ဒီေလာက္အာမခံထားတာ လုပ္မယ္ဆိုၿပီး ေန႔တိုင္းႏြားသားနဲ႔ သံပုရာသီးခ်ည္း စားတာပဲ၊ အနာမႂကြပါဘူး၊ ေျခေထာက္ေတာ့ ေပ်ာက္ကာနီးသေလာက္ ရွိိပါၿပီ၊ ေဆးကုန္လို႔ လာယူတာပါ”
ကိုၿငိမ္း၏ ႏွင္းခူအနာႀကီး ေပ်ာက္ကင္းသြားၿပီးေနာက္ စာရင္းစစ္ ဦိးဟင္ေဝး ဆုိေသာ ပုဂၢိဳလ္တေယာက္ကို ကိုၿငိမ္းကတစ္ဆင့္ ညႊန္လိုက္သည္။
လက္ေကာက္ဝတ္ကေန၍ တံေတာင္ဆစ္အထိ ရြံရွာဖြယ္အလိလိစုိရႊဲေနေသာ ႏွင္းခူအနာႀကီးႏွင့္ ေရာက္လာေလသည္။
ႏြားသားႏွွင့္ သံပုရာသီးေကၽြးလွ်င္ ရဲရဲသာစားရန္ ကိုၿငိမ္းက မွာလိုက္ေၾကာင္းကို ေျပာျပသည္။ က်မက သူ႔ရဲ႕အနာကိုၾကည့္ရႈၿပီး …
“ ဦိးရဲ႕အနာက ႏြားသားနဲ႔ သံပုရာသီး မတည့္ပါဘူး၊ အနာခ်င္းတူေပမဲ့ လူခ်င္းမတူၾကပါဘူး၊ တဦးနဲ႔ တည့္လို႔ တဦးနဲ႔ မတည့္ပါဘူး၊ ကိုၿငိမ္းအနာက ေရထိိလို႔မရဘူး။ ဦးအနာက ေရစိမ္ၿပီး ကုရမွာပါ။ ဦိးကေတာ့ ငါးသေလာက္၊ လိပ္ဥစားမွေပ်ာက္မွာပါ”
ကုိၿငိမ္းကဲ့သို႔ပင္ မ်က္စိမ်က္ႏွာ ပ်က္သြားျပန္၍ က်မေျပာသည့္အတိုင္းလုပ္လွ်င္ ျမန္ျမန္ ေပ်ာက္ကင္းသြားမည္ကို မေမာမပန္း သကၤာရွင္း ေျပာရျပန္ေလသည္။ ႏြားသားႏွင့္ သံပုရာသီးစား၍ တဦးေပ်ာက္တာ ကိုယ္တိုင္ျမင္ခဲ့၍ က်မ ႏြားသားႏွင့္ သံပုရာသးေကၽြးလွ်င္ စားဝံ့ပံုရွိသည္။
ငါးသေလာက္၊ လိပ္ဥ ဆိုလိုက္၍ တြန္႔သြားေလသည္။ ႏြားသားႏွင့္ သံပုရာသီးစား၍ တဦးေပ်ာက္တာျမင္ၿပီး လိုက္စားမည္ဆိုပါက အနာႂကြကာ လက္ကအသားေတြ ေႂကြက်ဖို႔ရာ ရွိေလသည္။ သူ႔ကုိ ငါးသေလာက္ႏွင့္ လိပ္ဥေႂကြးၿပီး အနာႂကြေအာင္လုပ္ကုတာဟု ထင္မွတ္ေနျပန္၍ အနာႂကြေအာင္ ေပးတာမဟုတ္ဘဲ အနာမႂကြေအာင္ ႏွိမ္ကုျခင္း ျဖစ္သည္ ကုိ သေဘာေပါက္ေအာင္ အေတာ္ သကၤာရွင္းေျပာရသည္။
ေဝဒနာသည္တို႔အား အနာကုရတာ ဒါေလာက္မခက္လွဘဲ ေနာက္ေနာက္ကစြဲထားသည့္ အစြဲကို ခၽြတ္ရသည့္အတတ္က ပိိုခက္ေနသျဖင့္ က်မ၏ အခက္အခဲမ်ားကို ကိုသန္းေဆြအား ညည္းညဴေျပာမိျခင္း ျဖစ္သည္။
“က်မအခက္ဆံုးက ေဝဒနာသည္ကို ေကာက္ညွင္းေကၽြးကုတာနဲ႔ ေရစိမ္၊ ေရေလာင္းကုတဲ့ ဓာတ္ကို ႐ုတ္တရက္လူေတြလက္ခံဖို႔ အခက္ဆံုးျဖစ္ေနတယ္”
ကိုသန္းေဆြသည္ သူ၏ေရာဂါေဝဒနာကုိ ဆရာႀကီးဓာတ္နည္းျဖင့္ ကုသေနသျဖင့္ ဓာတ္သေဘာကို တီးမိေခါက္မိရွိေနသည္။ သူသည္ ၿငိမ္သက္လွ်က္ေနရာမွ တစံုတရာကုိ စဥ္းစားမိဟန္ျဖင့္ ၿပံဳးရယ္လိုက္သည္။
“က်ေနာ့ကို ေဒၚခင္စု(ခင္ႏွင္းယု) ကေျပာဘူးတယ္ဗ်၊ သူမ်ားေတြေကာက္ညွင္းေပါင္းစားရင္ ဝမ္းခ်ဳပ္တယ္ဆိုေပမဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္အရာရွိႀကီးတဦိးကေတာ့ ဝမ္းခ်ဳပ္ရင္ ဝမ္းႏႈတ္ေဆးမစားဘူး၊ ေကာက္ညွင္းေပါင္းခိုင္းၿပီး ေကာက္ညွင္းေပါင္းအၿမဲစားတယ္၊ အဆန္းဘဲလို႔ေျပာဖူးတယ္”
က်မက ဘယ့္ႏွယ္ရွိစ အဓိပၸါယ္သက္ဝင္ေသာ ေမးခြန္းလကၡဏာဟန္ေပၚသြား႐ံုသာ ရိွေသး ကိုသန္းေဆြက ဆက္လက္၍ က်မေမးမည့္ အေမးကုိႀကိဳေျဖလုိက္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္လဲ ဒီဓာတ္သေဘာရိပ္မိမွ သူနဲ႔ေကာက္ညင္းေပါင္း တည့္လို႔သာဆိုတာ သက္ေသခံရေတာ့တယ္”
က်မတို႔ ႏွစ္ေယာက္စလံုး ကိုယ့္အေတြးႏွင့္ ကုိယ္ၿငိမ္သက္ေနၾကျပန္သည္။ ကိုသန္းေဆြ ဘာေတြးမည္ကို မသိႏိုင္ေသာ္လည္း က်မမွာမူ ေဆးပညာသင္စဥ္က ဆရာႀကီးဆံုးမ ျပသေသာ အခ်က္ကို ဒက္ကနဲေတြးမိသည္။
ဆရာႀကီးသည္ အေတၳာ အကၡရာ သညာေတာ အစရွိေသာ ပါ႒ိကို ပထမ ရြတ္ျပကာ အနက္ကို ရွင္းေျပာျပသည္။
ဆရာႀကီး ရွင္းျပဖူးေသာ ပါဠိအနက္ကို ျပန္ေတြးကာ အကၡရာဟူ၍၎၊ ဝဏၰဟူ၍၎၊ စမ ဟူ၍၎ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ အသံုးအားျဖင့္ ခြဲျခား၍ ေခၚပညတ္ျခင္း ျဖစ္ပံုေတြကို ေတြးဆင္ျခင္မိသည္။
သရရွစ္လံုး၊ ဗ်ည္းသံုးဆယ့္သံုးလံုးကိုေပါင္းပါက ဝဏၰ ေလးဆယ့္တလံုးေခၚေလသည္။ သုတ္သံုးက်မ္း၊ ဝိနည္း ငါးက်မ္း၊ အဘိဓမၼာ ခုႏွစ္က်မ္း၊ ၎ သံုးမ်ဳိးကို ပိဋကတ္သံုးပံုဟူ၍ ျပန္ပညတ္၏။
၎ပိဋကတ္သံုးပံုကုိ ေလးဆယ့္တလံုးေသာ ဝဏၰမွ ပို၍မေရးသားႏိုင္ေခ်။ ေရးသားေသာ အကၡရာမ်ား မပ်က္ မွန္ကန္ေအာင္ေရးႏုိင္ပါမွ ပါဠိမွန္ေပသည္။ ပါဠိမွန္မွ အနက္မွန္ေပမည္။ အနက္မွန္မွ အဓိပၸါယ္မွန္ေပသည္။ အဓိပၸါယ္မွန္မွ အက်င့္မွန္ေပသည္။
အကၡရာမွားလွ်င္ ပါဠိမွားေလသည္။ ပါဠိမွားလွ်င္ အနက္မွားကာ၊ အနက္မွားလွ်င္ အဓိပၸါယ္မွားလွ်က္ အဓိပၸါယ္မွားက အက်င့္မွားေလ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ အကၡရေကာသလႅဉာဏ္ကို ဦးစြာၿပီးေစအပ္၏ဟု သဒၵါႀကီးသႏၶိပထမပိုင္းတြင္ ဆိုထားေပသည္။
ဥပမာ- ကိုဋ္ ဟူေသာအကၡရာေရးနည္းမ်ဳိးကား ရွင္ဘုရင္ မကိိုဋ္သာလွ်င္ ေရးႏိုင္ေပသည္။ ေၾကာင္ကိုက္သည္ဆိုရာ၌ ထိုအကၡရာကို မေရးသားႏိုင္ေပ။ အကၡရာအထားအသိုလြဲလွ်င္ အဓိပၸါယ္လြဲရေပလိမ့္မည္။ အဓိပၸါယ္လြဲပါက အယူအဆအားလံုး လြဲသြားဖြယ္ရာရွိေပသည္။
“ အကၡရာေတြကို အကၡရာသိရံုနဲ႔ မၿပီးေသးဘူး၊ အသံထြက္ကို နားလည္သိရိွထားရေသး တယ္၊ ဥပမာ လူအမ်ားသီလေဆာက္တည္တဲ့အခါ ဗုဒၶံသရဏံ ဂစၦာမိကို ဆိုတတ္ရံုနဲ႔ ၿပီးေသာ္လည္း သာမေဏက်ေတာ့ ဆိုတတ္ရံုနဲ႔မၿပီးဘူး၊ ဥပဇၥ်ာယ္ဆရာႏွင့္တကြ သာမေဏပါ ႏႈတ္ခမ္းက ထြက္ရမည့္အသံ၊ သြားကထြက္ရမည့္အသံ၊ လွ်ာဖ်ားက ထြက္ရမည့္အသံ၊ အာေခါင္က ထြက္ရမည့္အသံ ႏႈတ္ခမ္းအဖြင့္အပိတ္ သိပ္အေရးႀကီးတယ္၊ သည္အကၡရာ အေရးႀကီးသလို ေလာကီပညာဘက္မွာလည္း စမ အေရးႀကီးတယ္”

ဆရာႀကီး အမိန္႔ရွိိဘူးသည့္အတိုင္းစမ အကၡရာအေရးႀကီိးေၾကာင္း ေတြးမိေပသည္။
စမ အကၡရာမသိပါက ကိုယ္ဟာကိုယ္မွားေနတာ ေတြ႔ရျပန္ေသာ္လည္း ဘာေၾကာင့္မွားေနမွန္း မသိေပ။ ကိုယ့္ဟာကို္ယ္ မွန္ေနတာ ေတြ႔ျပန္ေသာ္လည္း ဘာ့ေၾကာင့္မွန္ေနမွန္း မသိေပ
စမ ကုိသိမွ အေျဖကိို သိေပလိမ့္မည္။
အခ်ိဳ႔ ဓာတ္ခ်ဳပ္လွ်င္ ေကာက္ညွင္းစားပံုမွာ လမ္းမွန္ေနသျဖင့္ ဘာေၾကာင့္မွန္ေနမွန္းသိဖို႔ အေရးႀကီးေပသည္။
တဦးေကာက္ညွင္းစားပံု လမ္းမွန္ေသာ္လည္း ေနာက္တဦးဝင္စားပါက မုခ် ေဆးမျဖစ္ဘဲ ေဘးျဖစ္လိမ့္မည္။ ဘာေၾကာင့္ မတည့္မွန္းကိုလည္း သိအပ္လွေပသည္။ နံနက္တိုင္း ထန္းညက္သံုးခဲစားကာ ေရတဝေသာက္လွ်က္ ေကာက္ညွင္းသာ အၿမဲစားေနပါက ဆရာေခၚရေသာ ဒုကၡမွ လြတ္ၿငိမ္းသြားေပလိမ့္မည္။
ထန္းညက္ကား ေတေဇာျဖစ္ေသာ္လည္း ႐ိုး႐ိုးေတေဇာမဟုတ္၊ နဝင္းေတေဇာျဖစ္ေပသည္။ ထန္းကား-၁၀၊ ညက္ကား-၈၊ ၎ ၁၈ကို ၉-ႏွင့္စားလွ်င္ အႂကြင္းမရွိသျဖင့္ နဝင္းေတေဇာေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ ဤကား ဦးႏု၏ စမ အက်ဳိးျဖစ္ေလသည္။ စမ ဆိုသည္မွာ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ ျဖစ္ေၾကာင္းကိို ရွင္းခဲ့ၿပီးေလၿပီ။
စမ မွာ လွ်ာကခံစားေသာ စမ၊ ကိိုယ္ကခံစားေသာ စမ ဟူ၍ စမ ငါးမ်ဳိးကို အတိအက်မသိ၍ မ်က္စိလည္ေနပါက အႏၱ ပုထုဇဥ္ေခၚေပမည္။
၎ စမ ငါးမ်ဳိးကို ေလာကုတၱရာနည္းႏွင့္ ခႏၱာငါးပါးဟု ေခၚေပသည္။ ေလာကီနည္းႏွင့္ ေလာကုတၱရာနည္းႏွင့္ သူ႔ေနရာႏွင့္သူ အတိိအက်ခံစားတာေတြကိို သိပါမွ ကလ်ာဏ ပုထုဇဥ္ျဖစ္ေပေတာ့မည္။
“အဂၤလိပ္စာေတြ ကုန္းသင္ၿပီး ျမန္မာရဲ႕ အကၡရာစာေပ စမသေဘာနားလည္တဲ့သူမ်ားကုိ သည္ပညာနဲ႔ ေဆးကုနည္းသင္ျပဖို႔ဟာ မလြယ္လွဘူးရွင္”
က်မလည္း စမသေဘာကိို အက်ယ္တဝင့္ ျပန္လည္ေတြးေတာေနရာမွ ေနာက္ဆံုးနိဂံုးခ်ဳပ္ ေျပာလိုက္သျဖင့္ ကိုသန္းေဆြသည္ၿပံဳးကာ “ တျဖည္းျဖည္းေတာ့ လူေတြလက္ခံမွာပါပဲဗ်ာ၊ ဒီပညာျပန္႔ပြားရင္ ေဆးဖိုးအကုန္သက္သာၿပီး ကိုယ့္က်န္းမာေရး ကိုယ္ပိုင္သြားၾကမွာပဲ” ဟု စိတ္ေရာကိိုယ္ပါ ေထာက္ခံေျပာဆုိသြားေပသည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ကိုၿငိမ္းကို ေနဂိုဏ္း အဂၤါနာမ္ (စ၊ ဆ၊ စ်၊ ဇ၊ ည) အသံထြက္ကိုယူျခင္းျဖစ္သည္။