အင္းစိန္ပိုုင္ အထိမ္းအမွတ္ ေဘာက္ေထာ္ေျမနီလမ္း ဆံုႏွင့္ ရန္ကုန္ပုိင္ ကတၱရာလမ္းစပ္မွာ ခရီးဘယ္ေလာက္မွမေဝးဘဲ ကားမ်ားသည္ နာရီဝက္ခန္႔နီးနီး ၾကာေအာင္ ခ်ဳိင့္ထဲတြင္ တျဖည္းျဖည္းလွိမ့္ကာ သြားေနၾကရသည္။ ကၽြန္မ၏ကားသည္လမ္းေပၚတြင္ တေရြ႔ေရြ႔ ယိမ္းထိုးလႈပ္ကာ ေမာင္းႏွင္ေနေလသည္။
လမ္းဆိုးျခင္းသည္ ကၽြန္မ၏အေတြးကို ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္မရွိေအာင္ ေႏွာက္ယွက္ေနသည္။ ယေန႔နံနက္ အိမ္မွ ထြက္လာျခင္းသည္ ခါတိုင္းေန႔မ်ားလိုမဟုတ္။ ေခါင္းထဲတြင္ စဥ္းစားေတြးေတာစရာမ်ားႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ အိမ္ကထြက္လာခဲ့ရင္း ကိစၥႏွင့္ဆက္စပ္၍ စိတ္ကူးထုတ္ကာ တလႈပ္လႈပ္တနဲ႔နဲ႔ ေတြးရင္းေတြးရင္း သေဘၤာေပၚသို႔ ေရာက္သြားေလ သည္။
ေမာ္လၿမိဳင္ကၽြန္းမွ ဘိုကေလးသို႔ ခုတ္ေမာင္းေနေသာ ဧရာဝတီႏွစ္ထပ္ မီိးသေဘၤာႀကီးျဖစ္ သည္။ သေဘၤာဦးခန္းထဲတြင္ ကၽြန္မႏွင့္အတူ စီးလာၾကေသာသူမ်ားကား … ဒို႔ဗမာအစည္း အ႐ံုးမွ သခင္ေအာင္သန္း၊ သခင္ညီ၊ သခင္ဗစိန္၊ သခင္တင္ေမာင္၊ သခင္မ. မခင္ခင္(သခင္ညီ၏ဇနီး) ႏွင့္ ျပည္ သခင္မ. မသိန္းတင္တို႔ျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတို႔လူစုသည္ ေမာ္လၿမိဳင္းကၽြန္းသို႔ တရားသြားေဟာရာမွ ျပန္လာၾကသည္။
ေမာ္လၿမိဳင္ကၽြန္းဇရပ္ထဲတြင္ ကိုယ့္အလွည့္ႏွင့္ကိုယ္ အသီးသီး လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း ကာ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႔ကို အားရပါးရ ပုတ္ခတ္႐ႈတ္ခ် ေဟာေျပာျပန္ခဲ့ၾက၍ အေတာ္ေလး ေမာပန္းလာၾကသည္။ သေဘၤာခန္းထဲတြင္ ၿငိမ္သက္စြာထိုင္ေနၾကလ်က္ အားလံုးလိုလိုပင္ ျမစ္ကမ္းနဖူးဘက္ရွိ လယ္ကြက္၊ သစ္ပင္၊ တဲအိမ္ စသည့္ တရိပ္ရိပ္ေျပးေနေသာ သဏၭာန္မ်ားကို ေငးေမာေနၾကသည္။
ထုိအခိုက္ ရင္တုန္တတ္ေသာ သခင္ညီကသူ၏ အေပၚအကၤ်ီ၊ အတြင္းအိတ္ထဲမွ ပယင္းေရာင္ ေဆးပုလင္းေလးကိုထုတ္ကာ လက္ဝါးေပၚသို႔ ေဆးျပားကေလးမ်ား ေခါက္ခ်လ်က္ ပါးစပ္ထဲသို႔ ပက္မ်ဳိလိုက္သည္။
“ဘာေဆးလဲ.. သခင္ညီ”
ကၽြန္မက လွမ္းေမးလိုက္သည္။ သခင္ညီမွာ ေဆးျပားမ်ဳိေနခိိုက္ ႐ုတ္တရက္မေျဖႏိုင္…။
“ အဂၤလိိပ္ကို သခင္ညီတို႔ ျမန္မာျပည္က ဘယ္လိုဘဲေမာင္းထုတ္ေနေပမယ့္ အဂၤလိပ္ေဆး ေတာ့ သူ႔အိပ္ေထာင္ထဲက ဘယ္ေတာ့မွ မခ်ဝံ့ဘူး ခင္ဗ်”
သခင္ေအာင္သန္းက ဝင္ေနာက္လိုက္သည္။ အမ်ားရယ္ေမာၾကသလို ကၽြန္မလည္း ရယ္ေမာ မိသည္။ သိို႔ေသာ္ ထိုစကားမွာ ကၽြန္မအဖို႔ ၿပီိးၿပီးေပ်ာက္ေပ်ာက္မဟုတ္ဘဲ ေတြးစရာျဖစ္၍ ေတြးမိသည္။
“အဂၤလိပ္ေတြေမာင္းထုတ္လိုက္ပါၿပီတဲ့၊ ျမန္မာျပည္မွာ ကိုယ့္မင္းကိုယ့္ခ်င္း ကုိယ့္လြတ္လပ္ ေရးနဲ႔ကိိုယ္ရွိပါၿပီိတဲ့၊ ဘယ္မွာတုန္း ေဆး….”
ကၽြန္မ၏ေမးခြန္းကို ကၽြန္မေၾကနပ္ေလာက္ေအာင္ အေျဖမေပးႏိုင္ခဲ့။ ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ ေရးရလွ်င္ဟု စဥ္းစားမတိုင္း အမ်ဳိးသားေဆးျပႆနာ ေပၚလာသည္။
ျမန္မာေဆးဆိုလွ်င္ႏွာေခါင္း႐ႈံ႕တတ္ေသာ ကၽြန္မသည္ အဂၤလိပ္ေဆးကို မျပတ္မွီဝဲလ်က္ အဂၤလိပ္အစိိုးရႏွင့္ အတိုက္အခံလုပ္ကာ သခင္အသင္းဝင္ သခင္မ. ျဖစ္ေနသည္။
ထုိစဥ္က သခင္ေတြပင္နီဝတ္ၾကသလို ကၽြန္မလည္းပင္နီဝတ္ခဲ့သည္။ သခင္ေတြ ျမန္မာျဖစ္ အားေပးၾကသလို ကၽြန္မလည္းျမန္မာျဖစ္ကို တတ္ႏိုင္သမွ် အားေပးသည္။
အဂၤလိပ္အစိုးရကို မေကာင္းေဟာေျပာ၍၊ အဂၤလိပ္ကိုဆန္႔က်င္၍၊ အဂၤလိပ္ကိိုေတာ္လွန္၍…၊ သု႔ိေသာ္ အဂၤလိပ္ေဆးကို လက္မလြတ္ဝံ့၊ သပိတ္မေမွာက္ဝံ့။
“သူတို႔ကို ဘယ္လိုတိုက္တိုက္ ေဆးေတာ့ သူတို႔ေဆးကိုအားထားရမွာပဲ”
ယခုလို ေတြးေတာလက္ခံရသည့္အျဖစ္ကို စိတ္ထဲ၌ ေအာင့္သက္သက္ရွိလွသည္။ ကိုယ့္လူမ်ဳိး၊ ကိုယ့္ေဆးႏွင့္ကိုယ္ဟု ေရွ႕သို႔ တစ္ဆင့္တိုး၍လည္း မစဥ္းစားရဲ။ အဂၤလိပ္ေဆးဝါးကိုေတာ့ အာမခံဝံ့၍ ကိုယ့္အသက္ကုိ အဂၤလိပ္လက္ထဲ ဝ ကြက္အပ္ထားရသည္။
တရားေဟာစင္ေပၚတက္၍ လက္႐ံုးတန္းကာ အဂၤလိပ္အစိုးရအား ေသြးစုပ္၊ နယ္ခ်ဲ႕ ေျပာဆိုေနေစကာမူ စိတ္ထဲ၌ကား ေဆးဝါးႏွင့္ပတ္သက္၍ ေအာင့္သက္သက္ႏွင့္….။
ဤက စေလသည္။ မွတ္မွတ္ရရ အဂၤလိပ္ေဆးမရွိရင္ ဘယ္နည္းႏွင့္မွမျဖစ္သလို အဂၤလိပ္ေဆးသာ ေဆးေေအာက္ေမ့ခဲ့ေသာ ေနရာဌာနမွာ ဧရာဝတီသေဘၤာေပၚ၌ ျဖစ္ေလသည္။ ေနာက္ေၾကာင္းမ်ားကို အေတာမသတ္ေတြးေနစဥ္ ကားမွာ ေဘာက္ေထာ္ေျမနီလမ္းဆိုးကို ေက်ာ္ခဲ့၍ ကတၱရာလမ္းေပၚသို႔ေရာက္လာေလသည္။ ေျဖာင့္ျဖဴးေသာလမ္းေပၚတြင္ တၿငိမ့္ၿငိမ့္စီးက်လ်က္ တစိမ့္စိမ့္ပီတိျဖစ္ေနသည္။
ခါတိုင္း ျမင္ေနက် ျမင္းၿပိဳင္ကြင္း၊ ဓာတ္ဆီဆိုင္၊ ကားဆိပ္၊ ဒါေတြကို လွ်ံ၍ မ်က္စိထဲတြင္ ဝိုးဝိုးဝါးဝါးျဖစ္ေနသည့္ ႐ုပ္ပံုကို မွန္းၾကည့္လ်က္႐ွိရာ အသက္အရြယ္လည္းမခန္႔မွန္းႏိုင္၊ ႐ုပ္လကၡဏာလည္းေပၚေပၚထင္ထင္မ႐ွိ၊ ပံုဖမ္းၾကည့္ေသာသဏၭာန္၌ ထင္ရွားသည့္အသြင္ ကား အသားျဖဴျဖဴ၊ ဂါဝန္ဝတ္…
ဂါဝန္ဝတ္ထားေသာ အမ်ဳိးသမီး၏ ဝုိးတဝါးသဏၭာန္သည္ ကၽြန္မမ်က္စိေရွ႕၌ ဆီးေနေလ သည္။
မမေလး
မနက္ေစာေစာ ေဆးတို္က္ကိုလာခဲ့ပါ၊ အဂၤလန္က မစၥဟက္ဆင္ဆိုတဲ့ ဆရာဝန္မႀကီး ျမန္မာျပည္ေရာက္လာၿပီး ျမန္မာေဆးပညာကို စံုစမ္းခ်င္လို႔ ဘားမင္းသတင္းစာ အယ္ဒီတာ ဦးေမာင္ေမာင္ေျပက ဆရာ့ေဆးတိုက္မွာ ေဆြးေႏြးပြဲလုပ္ဖို႔ ခ်ိန္းထားလိုက္ၿပီး၊ ဆက္ဆက္လာခဲ့ပါ။
ဆရာႀကီးထံမွ ပု႔ိလိုက္ေသာ စာအားျဖင့္ မစၥစ္ဟတ္ဆင္ဟူ၍ နာမည္သာသိရေသးကာ လူခ်င္းမေတြ႔ခင္ ပံုသဏၭာန္ကို မွန္းၾကည့္မိသည္။ ေနာက္တုန္းက “လြတ္လပ္ေရးရလွ်င္ ဘယ္မွာတုန္း ေဆး”ဟု ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မေမးခဲ့သည္။
လြတ္လပ္ေရးမရခင္က ဤအေျဖကို ကၽြန္မမေပးႏိုင္ခဲ့။ ယခုအဂၤလိပ္လက္ေအာက္က လြတ္လပ္သြားသည့္ အခ်ိန္က်မွပင္ လြတ္လြတ္ကၽြတ္ကၽြတ္ အေျဖေပးႏိုင္ေသာအျဖစ္ကို တစိမ့္စိမ့္ပီတိျဖစ္မိသည္။
အဂၤလိပ္ဆရာဝန္မႀကီးတစ္ဦးက ျမန္မာေဆးပညာကို လိုလိုခ်င္ခ်င္ ေဆြးေႏြးစံုစမ္းလိုပံုမွာ လည္း စိတ္ဝင္စားစရာပင္။ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ၿပီး အဂၤလိပ္ဆရာဝန္မႀကီး တစ္ေယာက္ေရွ႕တြင္ ျမန္မာေဆးကိုသာ အားထားမွီဝဲ၍ ျမန္မာ့ေဆးပညာကို ေလးစား ေၾကာင္းျပရမည္မွာလဲ ေက်နပ္စရာပင္။
ကားသည္ ၾကည့္ျမင္တိုင္ ကြမ္း႐ြဲတန္း ေနလဝိဇၨာေဆးတိုက္နားတြင္ ထိုးဆုိက္လိုက္သည္။ ေဆးတိုက္ေရွွ႕တြင္ ကားေတြစီရရီရပ္ထား၍ အခ်ဳိ႕ဧည့္သည္မ်ား ေရာက္ႏွွင့္ေနၾကေလၿပီ။ ေဆးတိုက္ထဲသို႔ဝင္သြားေသာအခါ ထူးျခားေသာဆရာႀကီးကို သတိျပဳမိသည္။ ဆရာႀကီးသည္ မီးခိုးေရာင္ ဘန္ေကာက္လံုခ်ည္ကို ဝတ္ဆင္လ်က္ ပုဝါအသစ္ကို ေခါင္းေပါင္းထားသည္။ ေတာက္ေျပာင္ေသာအဝတ္အစားႏွင့္ ဆရာႀကီးကို ေတြ႔ရခဲဘိ၍ အခါအေလွ်ာက္ ေလာကအေၾကာင္းကိို လိုက္ေလ်ာသားပဲဟု ေအာက္ေမ့ရသည္။
ဂါဝန္ဝတ္ အဂၤလိိပ္ကျပားမတစ္ေယာက္ႏွင့္ စိန္ေပါလ္ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းဆရာမတို႔သည္ စားပြဲခံုတစ္ခုတြင္ ဧည့္သည္မ်ားေကၽြးေမြးရန္ ေပါင္မုန္႔မ်ားလွီးေနၾကသည္။
ေဆးဗီ႐ိုမ်ားအနီးရွိ ကုလားထိုင္မ်ားတြင္ ဧည့္သည္မ်ားထိုင္ေနၾကသည္။ အတြင္းဝန္ ဦးေမာင္ႀကီိး၊ တကၠသုိလ္ကထိကဆရာမ ေဒၚသင္းၾကည္၏ဖခင္ လယ္ဝန္ဦးႀကိဳ႔၊ တကၠသိုလ္ ဓာတုေဗဒ ဌာနဆရာ ဦးသိန္းၫြန္႔၊ စစ္ဗိုလ္ ဦးေမာင္ေမာင္၊ ဝတ္လံုေတာ္ရ ဦးထြန္းအိ။
သူတို႔သည္ ကၽြန္မအရင္အေစာႀကီးေဆးတိုက္သိို႔ ေရာက္ေနသည္။ ဆရာႀကီိးစားပြဲတြင္ တင္ထားေသာ ဘားမင္းသတင္းစာကို ေကာက္ယူၾကည့္လိုက္ရာ ဆရာဝန္မႀကီး မစၥစ္ဟတ္ဆင္၏ အေၾကာင္းကိို ေရးသားထားေသာ သတင္းမ်ားဖတ္႐ႈရသည္။
သူသည္ ျမန္မာ့ေဆးပညာကိုသာမဟုတ္၊ ဗုဒၶဘာသာ ဝိပႆနာသမထတရားကို ေလ့လာ အားထုတ္ရန္ ရန္ကုန္သို႔ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။
မစၥစ္ဟတ္ဆင္
( အမ္-ဘီ-ဘီ-အက္စ္၊ အမ္အာရ္-စၤ-အက္စ္)
(လန္ဒန္)
( အမ္-ဘီ-ဘီ-အက္စ္၊ အမ္အာရ္-စၤ-အက္စ္)
(လန္ဒန္)
ဟူေသာဂုဏ္ပုဒ္မ်ားအျပင္ သူမ၌ ခုိင္ၿမဲတည္ၾကည္ေသာ ဂုဏ္အဂၤါတစ္ရပ္လည္း ရွိေသး သည္။ ပထမကမၻာစစ္ႀကီိးတြင္ သူမသည္ ေဆးပညာဘြဲ႔ထူးကုိ ဆြတ္ခူးၿပီးေနာက္ စစ္ထဲသို႔ဝင္ေရာက္အမႈထမ္းသည္။ စစ္တပ္ထဲတြင္စစ္ဗိုလ္တစ္ဦးႏွင့္ ေတြ႔ဆံုကာ ခ်စ္ခင္စံုမက္ၾကေလသည္။ လက္မထပ္ရေသးခင္ ခ်စ္သူမွာ စစ္ထဲတြင္ ေပါင္က်ဳိးသြား၍ သူမကိုယ္တိုင္ ေဆးကုေပးရေလသည္။ စစ္အၿပီး ေပါင္က်ဳိးေနေသာ ဗုိလ္ႀကီးကို လက္ထပ္ခဲ့သည္။ ခင္ပြန္းသည္ ေျခတစ္ေပါင္က်ဳိးႏွင့္ ကေနဒါျပည္တြင္ လိုက္ေနေလသည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္တြင္ မစၥစ္ဟတ္ဆင္သည္ အဂၤလန္သိို႔ ျပန္လာခဲ့ကာ စစ္ေဆး႐ံုတြင္ ဆရာဝန္အလုပ္ျဖင့္ ဝင္ေရာက္အမႈထမ္းျပန္သည္။
မစၥစ္ဟတ္ဆင္၏ေယာက်္ား ကြယ္လြန္သြားၿပီးေနာက္တြင္ကား မစၥစ္ဟတ္ဆင္သည္ ဝိပႆနာတရားကို ေလ့လာအားထုတ္လို၍ သြားေရာက္စူးစမ္းေလ့လာကာ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဗုဒၶဘာသာထြန္းကားရာျဖစ္ေသာ ျမန္မာျပည္သို႔ ေခတၱလာေရာက္ျခင္း ျဖစ္ေပသည္။
ယေန႔နံနက္တြင္ မစၥစ္ဟတ္ဆင္၏ ေဆြးေႏြးပြဲသို႔ လာေရာက္ၾကေသာ ပရိတ္သတ္ကား အဂၤလိိပ္ေဆးဝါးထက္ ျမန္မာေဆးဝါးကို အားထားမွီဝဲေနၾကေသာ ေခတ္ပညာတတ္ ပုဂၢိဳလ္က မ်ားေလသည္။ မစၥစ္ဟတ္ဆင္မေရာက္လာေသး၍ ဧည့္သည္မ်ားဝိုင္းဖြဲ႔ကာ ေကာ္ဖီေသာက္ ေနၾကစဥ္ ကားတစ္စီးေဆးတိုက္ေရွ႕သိို႔ ထိုးဆိုက္လာသည္။ ဘိုမႀကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ဦးေမာင္ေမာင္ေျပတို႔ ကားေပၚမွဆင္းလာၾကသည္။ မစၥစ္ဟတ္ဆင္မွာ အသက္(၅၀) ခန္႔ရွိသည္။
အသားနီနီ၊ အရပ္ခပ္ျမင့္ျမင့္၊ ခပ္ပိန္ပိန္၊ ေခါင္းေပၚတြင္ ဆံပင္မ်ားျဖဴေဖြးေနသည္။ သြားပံုလာပံုမွာ ခပ္႐ို႕႐ို႕ ခပ္ကိုင္းကိုင္းျဖစ္သည္။ စကားေျပာသည့္အခါ ၿပံဳး၍ လူကိုမၾကည့္ဘဲ မ်က္လံုးကိုအေဝးသို႔ စူးစုိက္ကာ သိိမ္ေမြ႔ညင္သာစြာ ေျပာသည္။
ကန္စြန္းပြင့္အဆင္ဂါဝန္ျဖဴျပာကိို ဝတ္ထားကာ ရင္ေရွ႕အကၤ်ီေကာ္လာေအာက္တြင္ ၾကယ္ေစ့ အနက္ႀကီးမ်ား တပ္ထားသည္။ မစၥစ္ဟတ္ဆင္က သူ႔ေရွ႕တြင္တည္ခင္းထားေသာ ဆီထမင္းႏွင့္ ပဲျပဳတ္ကို အရင္စား၍ ေကာ္ဖီကုိေသာက္ၿပီး “ျမန္မာ့ေဆးပညာကို ေဆြးေႏြးခြင့္ ရရွိတဲ့အတြက္ ဝမ္းသာေၾကာင္း” စတင္ေျပာဆိုသည္။ ဆရာႀကီးမွာ မစၥစ္ဟတ္ဆင္ႏွင့္အတူ ယွဥ္ထိုင္လ်က္ ဝတ္လံုေတာ္ရ ဦးထြန္းအိက မစၥစ္ဟတ္ဆင္၏ ေဘးတြင္ထိုင္ကာ ဆရာႀကီးႏွင့္ မစၥစ္ဟတ္ဆင္တို႔ကုိ ဘာသာျပန္လုပ္ေလသည္။
ကၽြန္မလည္းဆရာမႀကီိးကို စူးစိုက္ကာေမးသမွ် ေမးခြန္းကို စိတ္ဝင္စားစြာ မွတ္သားေနမိ သည္။ ျမန္မာ့ေဆးပညာႏွင့္ ပတ္သက္၍ သစ္ဥ၊ သစ္ဖု၊ သစ္ျမစ္မ်ားကို စိတ္ဝင္စားေၾကာင္း အက်ယ္တဝင့္ေျပာဆိုၿပီးေနာက္ “ ျမန္မာ့ေဆးပညာတြင္ ေဆးမ်ဳိးေပါင္းဘယ္ေလာက္ ရွိပါ သလဲ” ဟု ဆရာႀကီးအားေမးေလသည္။
“ ေနလ ျမန္မာ့ေဆးပညာမွာ ေဆးမ်ဳိးေပါင္း တစ္ရာ့ရွစ္မ်ဳိးပဲရွိတယ္၊ တစ္ရာ့ရွစ္မ်ဳိးမွာ ပထမတန္းစား၊ ဒုတိယတန္းစား၊ တတိယတန္းစား သံုးမ်ဳိးရွိတယ္။ ဒီတစ္ရာ့ရွစ္နည္းကို က်ဥ္းလိုက္ရင္ ေဆးမ်ဳိး ႏွွစ္မ်ဳိးဘဲရွိတယ္”
သူမသည္ မ်က္ေမွာင္တြန္႔လိုက္ကာ “ ဒါအၿပီးပဲလား၊ ေနာက္ေဖာ္ဦးမလား…” ဟု အံ့ၾသသလို ေမးျမန္းသည္။
“ေနာက္ထပ္ေဖာ္ဖို႔မရွိဘူး၊ ဒါအၿပီးပဲ” ဟု ဆရာႀကီးက ျပန္ေျဖသည္။
“ အဂၤလိပ္ေဆးပညာမွာေတာ့ အဂၤလိပ္ေဆးမ်ားဟာ ေဖာ္စပ္လို႔မဆံုးဘူး၊ အနာတစ္ခုေပၚရင္ ေဆးတစ္မ်ဳိး ေပၚလာတာပဲ၊ အနာတစ္ခု ေဆးတစ္မ်ဳိးေဖာ္တဲ့အတြက္ ကၽြန္မကုသတဲ့ေနရာမွာ ေဆးေတြကို သိပ္အားမထားဘူး၊ ဟုိမ႐ိုပက္သီ ဆိုတဲ့ ေဆးပညာနည္းနဲ႔သာ ကၽြန္မကိုယ္တိုင္ စမ္းသပ္တယ္၊ လူအမ်ားလည္း ဒီနည္းနဲ႔ပဲ ေစာင့္ေရွာက္တယ္။ နန္းေတာ္ထဲက ဘုရင္မအဲလီဇဘတ္မင္းသမီးလဲ ဟုိမ႐ိုပက္သီနည္းကို စမ္းသပ္အသံုးျပဳတယ္။ ေဆးထိုးၿပီးမကုဘူး၊ မခြဲမစိတ္ဘဲ နဲ႔ ကုႏိုင္တာကို သေဘာက်တယ္၊ အဂၤလိပ္ေဆးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဝဖန္ရမယ္ဆိုရင္ ခြဲစိတ္ၿပီးကုရတာကိုေတာ့ ကၽြန္မသေဘာမက်ဘူး၊ အမွန္စင္စစ္ မခြဲမစိတ္ဘဲ ကုႏိုင္တာ သေဘာက်တယ္။ ေဆးထိုးကုေနတာဟာလဲ ေဆးထိုးလို႔ အနာေပ်ာက္ေၾကာင္း အတိအက်မေတြ႔ရဘူး၊ ေဆးထိုးတာ ေငြရတာျမန္တာသာ ေတြ႔ရတယ္”
ပရိတ္သတ္အားလံုးပင္ မစၥစ္ဟတ္ဆင္အားေငးစိုက္၍ နားေထာင္ေနၾကသည္။ ခြဲစိိတ္ကုသျခင္း၊ ေဆးထိုးကုျခင္းစသည့္ အေနာက္ႏိုင္ငံကုထံုးမ်ားကို အဂၤလိပ္ဆရာဝန္မက သေဘာမက်ႏိုင္ေၾကာင္း ႐ိုးသားစြာပင္ ရွင္းေျပာျပေနသည္။
ျမန္မာ့ေဆးပညာကို အထင္ေသးစဥ္ကဆိုလွ်င္ ကၽြန္မမွာ ေမ့ေဆးေပးကာ ဓားႏွင့္ခြဲစိတ္၍ ကုသပံုကို အဟုတ္ႀကီးထင္မွတ္ခဲ့မိသည္။ မစၥစ္ဟတ္ဆင္ေျပာသလို မခြဲမစိတ္ဘဲႏွင့္ ကုတာကိုသာ သေဘာက်ရမည္ဟု တစ္ခါမွ သေဘာမေပါက္မိ။ ခြဲစိတ္ကုတာကုိမွ အထင္ႀကီးကာ မ်က္စိလည္ေနေပသည္။
ျပဇာတ္ဆရာႀကီး ဘားနက္ေရွာက “ ဆရာဝန္၏အခက္အခဲ” ဟူေသာျပဇာတ္၌ ခြဲစိတ္ကုသ ျခင္းနည္းကို သေရာ္ထားခဲ့သည္။ သူကခြဲစိတ္ျခင္းသည္ လူသတ္ေနျခင္းဟုပင္ ေျပာခဲ့ေလသည္။
ျမန္မာ့ေဆးပညာကို ကၽြန္မသင္ၾကားဆည္းပူးသည့္အခါ ေဝဒနာတစ္ခုကို ေပ်ာက္တတ္သည့္ ေဆးနည္း (ဝါ) ေဖာ္နည္းကားကိုရွာ၍ ပညာကို ထံုျခင္းမဟုတ္ေပ။ ပညာအေျခခံဇစ္ျမစ္ႏွင့္ ယထာဘူတက်က် အမွားအမွန္ကိုသာ အတိအက် ရွာခဲ့သည္။
ပညာတတ္လွ်င္ေဆးကို ကိုယ့္နည္းႏွင့္ကိုယ္ ေဖာ္စပ္ရေပမည္။ ေဆးေလာကကို ကိုယ့္ပညာႏွင့္ကိုယ္ ဖန္တီးရေပမည္။ အမ်ိဳးအမည္၊ ေဆးအမည္မ်ားႏွင့္ အခ်ိန္ တစ္ေရြးသား၊ ႏွစ္ေရြးသား စသည္ေဖာ္စပ္ထားေသာ ေဆးနည္းမ်ားကို အားကိုးမွတ္သားကာ ေဆးကုသဖု႔ိရာ စိတ္ကူးထဲမွ်မထည့္ဖူးေခ်။ ေနလ ျမန္မာ့ေဆးပညာ အေျခခံဇစ္ျမစ္ကို လိုက္သည့္အခါ၌ ဆရာႀကီး အမိန္႔ရွိသည့္အတိုင္းပင္ ေနလျမန္မာ့ေဆးပညာတြင္ တစ္ရာ့ရွစ္နည္းမွေက်ာ္လြန္၍ ေဆးမရွိေပ။ တစ္ရာ့ရွစ္နည္းတြင္ သံုးစားရွိသည္ဆိုျခင္းမွာ အကယ္၍ လူနာရွင္က ေငြေၾကးတတ္ႏိုင္၍ ျပည့္ဝခ်မ္းသားခဲ့လွ်င္ ပုလဲကိုစားခိုင္းကာ အကယ္၍လူနာရွင္မွာ မတတ္ႏိုင္သူျဖစ္က ကႏုကမာေသြးတိုက္၊ သို႔မဟုတ္ ေယာက္သြားျဖင့္ကုရမည့္အတြက္ သံုုးစား ခြဲထားျခင္းျဖစ္သည္။ ပုလဲ၊ ကႏုကမာ၊ ေယာက္သြားတို႔၏ သတၱိအစြမ္းမွာ ေဝဒနာေပ်ာက္ျခင္းတူကာ အေႏွးအျမန္ ျခားနားျခင္းသေဘာ ရွိေပသည္။
တစ္ရာ့ရွစ္နည္းကို ပညာအရခ်ဳံ႕က်ဥ္းႏိုင္လွ်င္ ေနလ ျမန္မာ့ေဆးပညာတြင္ ေဖာ္စပ္ေဆးမွာ ႏွစ္မ်ဳိး ႏွစ္နည္းသာရွိသည္။ ပညာကိုသင္ျပေသာဆရာႀကီးက ကၽြန္မကို ၾသဝါဒေပးဖူးေလ သည္။ ေဆးမတိုက္မီ လူနာကို တည့္တာမတည့္တာ အတိအက် ဆရာကဆံုးျဖတ္ထားႏိုင္ ရမယ္။ အကယ္၍ လူနာရွင္က တည့္မတည့္ကိုသိလိုပါက သစ္ပင္ကိုျဖစ္ေစ၊ တိရစၦာန္ကုိ ျဖစ္ေစ၊ ထိုလူနာကိုျဖစ္ေစ၊ သို႔မဟုတ္ အျခားသူတစ္ေယာက္ကိုျဖစ္ေစ တည့္ မတည့္ေျပာၿပီး လုပ္ျပႏိုင္ရမယ္၊ “ေပ်ာက္ မေပ်ာက္ တာဝန္မခံႏိုင္ေပမဲ့” ဆိုေသာစကားမွာ ဝဋ္နာကံနာမ်ားကို ႁခြင္းခ်က္ထား၍ ေျပာဆိုျခင္းျဖစ္သည္။
မစၥစ္ဟတ္ဆင္မွာ “ေဆးေဖာ္ရန္ေနာက္ထပ္မရွိဘူး၊ ဒါအၿပီးဘဲ၊ အက်ယ္တစ္ရာ့ရွစ္၊ အက်ဥ္း-ႏွစ္” ဟူေသာ ဆရာႀကီး၏အေျဖကို အံ့ၾသသြားပံုရပါသည္။ “ေဆးေဖာ္စပ္လို႔ဆံုးတာ ျမန္မာ့ေဆးပညာ၌သာ ၾကားသိရေၾကာင္း” ေျပာျပကာ အံ့ၾသေနေပသည္။
ဆရာႀကီးက ထပ္မံ၍ ရွင္းျပရသည္။
“မိမိသင္အံေလ့က်က္တဲ့ေဆးက်မ္း အမွားအမွန္ခ်ိန္တာမရွိလို႔ ေဆးေဖာ္စပ္လို႔မဆံုးတာ၊ သင္အံေလ့က်က္တဲ့ ေဆးက်မ္းရဲ႕ အမွားအမွန္ကို ဆံုးျဖတ္ႏိုင္ရင္ ေဆးေဖာ္စပ္လိို႔ ဆံုးရမယ္” ဝတ္လံုေတာ္ရ ဦးထြန္းအိိက ဆရာႀကီးစကားကို မစၥစ္ဟတ္ဆင္ သေဘာေပါက္ေအာင္ ရွင္းျပသည္။ မစၥစ္ဟတ္ဆင္သည္ ေခါင္းကိုတညိတ္ညိတ္ႏွင့္ ေလးေလးနက္နက္ ေတြးေတာ မွတ္သားေနေပသည္။
“ စိန္ကုိ ျမန္မာ့ေဆးပညာမွာ သံုးပါသလား၊ ကၽြန္မအယူအဆမွာ စိန္ဟာ နည္းနည္းသံုးရင္ အျပစ္မရွိဘူး၊ ေဘးမရွိဘူး”
မစၥစ္ဟတ္ဆင္က ျမန္မာေဆးပညာကို ေတာက္ၾကည့္လိုက္သည္။ ဤေမးခြန္းကို ေဆးပညာ လိုက္စားတတ္သိသည့္ သူတိုင္းပင္ ဘယ္အဓိပၸာယ္ႏွင့္ေမးေၾကာင္း ရိပ္မိသိရွွိႏိုင္ၾကသည္။ မစၥစ္ဟတ္ဆင္၏ေမးခြန္းကို ဆရာႀကီးက “ စိန္ကို နည္းနည္းသံုးသံုး မ်ားမ်ားသံုးသံုး နားမလည္ရင္ေဘးရွွိတယ္၊ နားလည္ရင္ေဘးမရွိဘူး” ဟု ျပန္ေျဖလိုက္သည္။
ဓာတ္မ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ အသံုးခ်ရာတြင္ ျမန္မာ့ေဆးပညာတြင္ ဓာတ္ကိုပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ နားမလည္ မတတ္သိဘဲႏွင့္ ေဆးကိုင္ဖို႔ရာ ခက္သည္။ ဓာတ္မ်ားကား င႐ုတ္ေကာင္း၊ ပိတ္ခ်င္း၊ ဂ်င္းတို႔ထက္ ထက္ျမက္ေသာသတၱိရွိေပသည္။
“အုန္း၊ ကၽြန္း၊ စံ၊ ရာ၊ သံ၊ ဓာတ္၊ ရင္း၊ ေနွာ” ဟူသည္ ဓာတ္ကိုးပါးကို ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ နားလည္ခဲ့ပါလွ်င္ ေလာက၌ အားလံုးဖန္တီိးႏိုင္ေသာအဆင့္သု႔ိ ေရာက္ႏိုင္ေလသည္။
စိန္၊ ဟင္း႐ိုင္း၊ ဒု႒ာ၊ ျပဒါး၊ ေက်ာက္ခ်ဥ္၊ ယမ္း၊ ကန္႔၊ ေရႊ၊ ဆား ဤဓာတ္ကိုးပါးထဲမွ အေျမာက္၊ ဗံုးမွ အႏုျမဴအထိ ဖန္တီးႏုိင္ၾကသည္။ ျမန္မာမႈအစဥ္အလာအရဆိုလွ်င္ ယင္းဓာတ္သေဘာ မ်ားကို လူ႔ေလာကေကာင္းက်ဳိးအတြက္ လူအမ်ားက်န္းမာေရးအတြက္ အသက္ရွည္ေရး အတြက္ကိိုသာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့ၾကေပသည္။
ဓာတ္ကိုးပါးကို နားလည္တတ္သိေခ်က အလိုရွိသေလာက္ ေတာင္းခံႏိုင္သေလာက္၊ ထက္ျမက္ေသာေဆးစြမ္းကို ျဖန္႔ျဖဴးေပးကမ္းႏိိုင္သည္။
ဤကဲ့သု႔ိ ထက္ျမက္ျခင္းရွိလွေသာ အမ်ဳိးသားေဆးပညာ၊ ဓာတ္ပညာ၊ ဝိဇၨာပညာမ်ားမွာ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ေရာက္ေသာအခါ တိမ္ေကာခဲ့ရသည္။ မစၥစ္ဟတ္ဆင္သည္ တစ္စံုတစ္ရာကို စဥ္းစားသလို အကၤ်ီေကာ္လာမွ ၾကယ္သီးကို လက္ႏွင့္ပြတ္ရင္း
“ ေရာဂါရတာ ဘာေၾကာင့္ရပါသလဲ” ဟု ေမးေလသည္။
ဆရာဝန္မ၏ ေမးခြန္းတိုင္း ဆရာႀကီိးကေျဖသည္။ အဂၤလိပ္ဆရာဝန္ႏွင့္ ျမန္မာဆရာတို႔ အေမးအေျဖကုိိ ဧည့္သည္မ်ားက စိိုက္လ်က္စိတ္ဝင္စားစြာ နားေထာင္ေနၾကသည္။
“ေရာဂါရတာ အာ႐ံုငါးပါးမွ မတည့္တဲ့အရာဝတၳဳေၾကာင့္ ေဝဒနာရတယ္လို႔ေျပာလိုက္ပါ..၊ သူကဝိပႆနာလိုက္စားတယ္ဆိုေတာ့ အာ႐ံုငါးပါးကို နားေဝးမယ္ မဟုတ္ဘူးထင္တယ္၊ အထူးသျဖင့္ အစာေၾကာင့္ ေဝဒနာရတယ္လို႔ ေျဖလိုက္ပါ”
ဆရာႀကီး အမိန္႔ရွိသည့္အတိုင္းပင္ ဝတ္လံုေတာ္ရ ဦိးထြန္းအိက ဆရာဝန္မနားလည္ေအာင္ ရွင္းျပေလသည္။ မ်က္စိ၊ နား၊ ႏွာေခါင္း၊ ပါးစပ္၊ အထိအေတြ႔မွ ကိုယ္ႏွွင့္မတည့္သည့္အရာ၊ အနံ႔၊ အသံ၊ အဟာရ၊ အထိအေတြ႔ေၾကာင့္ ေဝဒနာရေၾကာင္း အၾကမ္းအားျဖင့္ေျပာျပကာ အစားေၾကာင့္ ေဝဒနာျဖစ္တာက မ်ားတယ္ဟု အေသးစိတ္ရွင္းေျပာျပသည္။
“ ေရာဂါတိုင္း ေပ်ာက္ေအာင္ကုႏိုင္ပါသလား”
“ကုႏိုင္ပါတယ္”
“ေဆးအျပင္ ဘယ္နည္းနဲ႔ကုေသးလဲ” ဟု မစၥစ္ဟတ္ဆင္ကစံုစမ္းျပန္သည္။
“ ေဆးနဲ႔မဟုတ္၊ အစာနဲ႔ ကုတယ္၊ ေဆးဆိုတာ စားရတဲ့အရာဝတၳဳေတြ၊ အမႈန္႔ အရည္လုပ္ထားတာပဲ၊ ကိုယ္နဲ႔တည့္တဲ့အစာစားရင္ ဒီအစာဟာေဆးပဲ၊ ေဆးရွာစရာမလိုဘူး”
သူမၿငိမ္သက္စြာပင္ စားပြဲကိိုစိိုက္ၾကည့္လ်က္ သူ၏ညာလက္ေမာင္းတြင္ရွိေသာ အဖုမ်ားကို လက္ႏွင့္ပြတ္ေနေလသည္။
“ ေဆးမရွိတဲ့ေနရာမွာ ေဝဒနာကုိ ေပ်ာက္ေအာင္ဘယ္လိုကုမလဲ”
ဤေမးခြန္းသည္ မစၥစ္ဟတ္ဆင္ကို ဆရာႀကီးကေမးလိုက္ေသာ ဆရာႀကီး၏ တစ္ခြန္းတည္း ေသာ ေမးခြန္းပင္ျဖစ္ေပသည္။
မစၥစ္ဟတ္ဆင္သည္ အေျဖကို႐ုတ္တရက္မေပးဘဲ ၿပံဳးကာစဥ္းစားေနသည္။ ဤတြင္ ဝတ္လံုေတာ္ရ ဦးထြန္းအိက ျမန္မာ့ေဆးပညာတြင္ ဆရာဆုိတာ ကိုင္မိတာ ေဆးျဖစ္ရမယ္ ဟူေသာပညာအေျခခံသေဘာကို အၾကမ္းဖ်င္း အခ်ိန္အေတာ္ၾကာေလာက္ေအာင္ ရွင္းေျပာ ေနေလသည္။
“ေနာက္ဆံုး ေဆးမရွိတဲ့ေနရာေရာက္ေနၿပီး၊ ေဆးမရိွဘူးဆိုပါေတာ့ …”
စားပြဲေပၚက စာရြက္ကုိ ေထာင္ျပလ်က္ ….
“ ေနာက္ဆံုးဒီစကၠဴပဲရွိတယ္ဆိုပါေတာ့၊ အဲ့ဒီိစကၠဴကိုပဲ ေဆးျဖစ္ေအာင္၊ ျမန္မာက ေပ်ာက္ေအာင္ကုသြားႏုိင္တယ္”
ဆရာမမွာ ၿပံဳးေစ့ေစ့ႏွင့္နားေထာင္ေနကာ စကားဆံုးလွ်င္…
“ ဘာေၾကာင့္ ဒီစကၠဴေၾကာင့္ ေဝဒနာေပ်ာက္ရတယ္ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္မနားမလည္ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ စကၠဴနဲ႔လည္း ေပ်ာက္ေအာင္လုပ္တတ္ရင္ ေပ်ာက္ႏိုင္တယ္ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္မအဖို႔ စိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းေနၿပီ”
မစၥစ္ဟတ္ဆင္သေဘာေပါက္ေအာင္ ဦးထြန္းအိက ရွင္းျပေနခိုက္ ကၽြန္မသည္ ျမန္မာ့ ေဆးပညာသမိုင္းတြင္ ယခုထက္တိုင္ထင္ရွားေသာ ဆရာဇီဝကအေၾကာင္းကို သံုးသပ္ကာ ေတြးေတာဆင္ျခင္မိသည္။ ဆရာဇီဝကသည္ တကၠသိုလ္တြင္ ပညာသင္ယူၿပီီးေသာအခါ တကၠသိုလ္ ဒိသာပါေမာကၡ ဆရာႀကီးက ဆရာဇီဝကကို အေရွ႕၊ အေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာသို႔ ခရီးတစ္တိုင္စီ သြားခိုင္းၿပီးလွ်င္ေဆးဖက္မဝင္သည့္ သစ္ပင္ကို ရွာရမည္ဟု ေစလြတ္လိုက္သည္။ ဆရာဇီဝကသည္ အေရွ႕ဘက္သု႔ိ ခရီးတစ္တိုင္ခန္႔ သြားၿပီး ေနာက္ ဆရာႀကီးအား ေဆးဖက္မဝင္သည့္ သစ္ပင္ဆို၍ တစ္ပင္မွ်ရွာမေတြ႔ခဲ့ေၾကာင္း ေျပာေလသည္။ အရပ္ေလးမ်က္ႏွာစလံုး၌ပင္ ခရီးတစ္တိုင္အထိ ေဆးဖက္မဝင္သည့္ သစ္ပင္ ဆို၍တစ္ပင္မွ ရွာမရေၾကာင္းျပန္ၾကားေသာအခါ “ အသင္ဆရာျဖစ္ၿပီ၊ သြားေတာ့” ဟု ဒိသာပါေမာကၡ ဆရာႀကီးက အမိန္႔ရွိလိုက္သည္။
ဆရာဆိုတာ ကိုင္မိိလွ်င္ေဆးျဖစ္ရမယ္ဆုိေသာ စကားႏွင့္ဆက္စပ္၍ ကၽြန္မလည္း အထက္ပါ အေၾကာင္းကို ျပန္လည္သံုးသပ္ ဆင္ျခင္ၾကည့္မိသည္။ ဘယ္အရာမွ ေဆးဖက္မဝင္တာ မရွိေသာ ျမန္မာ့ေဆးပညာနည္းကို အဂၤလိပ္ဆရာဝန္မႀကီး တတ္သိနားလည္မည္ဆိုလွ်င္ ဘယ္ေလာက္မ်ား စိတ္ဝင္စားလိုက္မလဲဟု ေအာက္ေမ့ရေလသည္။
“အေနာက္ႏိုင္ငံမွာ အခုေခတ္စားေနတာက ခြဲစိတ္ကု႐ံု၊ ေဆးထုိး႐ံုမဟုတ္ေသးဘူး၊ ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ဓာတ္မွန္သြား႐ိုက္ၾကည့္ခ်င္ၾကတာပဲ၊ ဓာတ္မွန္ေပၚလာမွ လူေတြေရာဂါ ေတာ္ေတာ္ထူ လာၾကတယ္၊ ကင္ဆာေရာဂါေဝဒနာဟာ ေၾကာက္ၿပီးျဖစ္တာလို႔ ကၽြန္မယူဆတယ္….. ထစ္ကနဲ႔ဆိုရင္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္က ဓာတ္မွန္ေျပး႐ိုက္ခ်င္တာပဲ၊ ကၽြန္မဆရာႀကီးနဲ႔ ျမန္မာ့ေဆး ပညာကိုေဆြးေႏြးၿပီးတဲ့ေနာက္ အနည္းငယ္ေဝဖန္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ဆရာႀကီးကုထံုးကုနည္း ဟာ ေတာရြာေတာၿမိဳ႔မွာပဲ ကိုက္တယ္၊ အခုလို ခြဲစိတ္၊ ေဆးထိုး၊ ဓာတ္မွန္႐ိုက္ ေခတ္စားေနတဲ့ ၿမိဳ႔ႀကီးျပႀကီိးမ်ားမွာ အခက္အခဲေတြ႔လိမ့္မယ္လို႔ သေဘာရမိတယ္”
မစၥစ္ဟတ္ဆင္သည္ ေနာက္ဆံုး ဤသို႔နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ကာ ျပန္ဖို႔ရန္ေနရာမွထ၍ အားလံုးအား လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္ေလသည္။ ကၽြန္မလည္း မစၥစ္ဟတ္ဆင္ကို ေဆးတိုက္ထဲရွိ ျမန္မာ့ေဆး ရည္၊ ေဆးမႈန္႔မ်ားကို ျပသလိုက္သည္။
“ဒီေန႔ ဆရာႀကီးနဲ႔ ေတြ႔ၿပီးေဆြးေႏြးၾကတာ ျမန္မာ့ေဆးပညာကို ဘယ္လိုသေဘာထားပါသလဲ” ဟု ေနာက္ဆံုးဆရာဝန္မႀကီးျပန္ကာနီး တံခါးဝတြင္ ကၽြန္မကေမးလုိက္သည္။
“ကမၻာလွည့္ၿပီး တ႐ုတ္၊ ကုလား၊ ေဆးဝါးကုထံုးေတြကို အက်ဥ္းေလ့လာဆည္းပူးၾကည့္ခဲ့ တယ္၊ မထူးျခားလွဘူး၊ ဆရာႀကီးေျပာတဲ့ ေရာဂါကို အစာနဲ႔ကုတယ္ဆိုတဲ့အခ်က္ဟာ ထူးျခားၿပီး မွတ္သားမိေအာင္ စိတ္ဝင္စားပါတယ္”
“ျမန္မာျပည္ကို ရွင္မလာခင္က ျမန္မာ့ေဆးပညာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ အစအနၾကားခဲ့ဖူးပါလား”
ဟု ကၽြန္မကထပ္ေမးျမန္းလိုက္ကာ မစၥစ္ဟတ္ဆင္ကို ၿပံဳးၾကည့္ေနသည္။
“ျမန္မာျပည္မွာ ေဆးဖက္ဝင္တဲ့ သစ္ျမစ္၊ သစ္ဖု၊ သစ္ဥေတြရွိတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းကို မလာခင္ကပဲ သိရပါတယ္၊ မျပန္ခင္အခ်ိန္ရရင္ ျမန္မာ့ေဆးပညာ ေဆြးႏြးဖို႔ ရွင္နဲ႔ ကၽြန္မေဆြး ေႏြးၾကရေအာင္”
ကၽြန္မလည္း ၿပံဳးလ်က္ကပင္ ေခါင္းကို အသာညိတ္ျပလ်က္ လက္ဆြဲႏႈတ္ဆက္လိုက္ကာ လူခ်င္းခြဲလိုက္ၾကရသည္။
မွတ္ခ်က္။ ။ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္မမေလး၏ ျမန္မာေဆးပညာစာအုပ္မွ ကူးယူမွ်ေဝပါသည္။
4 comments:
ဖတ္လို႔ေကာင္းလိုက္တာ.. ဗဟုသုတေတြ အမ်ားၾကီးယူသြားတယ္။ ဒီေလာက္ေကာင္းတဲ႔ စာေပကို ဖတ္ခြင့္ရေအာင္ တကူးတကရွာတင္ေပးတာ ေက်းဇွူးထပ္တင္ပါတယ္ ေဒၚေလးေရ.. း)
အားေပးေနပါတယ္ အမေရ ... ဆက္ေရးပါအံုး
ဖတ္သြားပါတယ္အစ္မ။
ကိုယ္တုိင္ ခရီးသြားေနရသလို ခံစားရပါတယ္။
ဘယ္ေတာ႔ ဖတ္ဖတ္ေကာင္းေနတာပါပဲ..ေက်းဂ်ဴး ဂိုင္ကဘာ ေကာဆိုင္
Post a Comment