ပုဂၢလပညတ္ အေျခခံဓာတ္က်မ္း နိဒါန္း... ဆရာႀကီးဦးသာတင့္

ပုဂၢလပညတ္ဓာတ္က်မ္းႏွင့္ပါတ္သက္၍ ဆရာႀကီးဦးသာတင့္ေရးသားေသာ ပုဂၢလပညတ္ အေျခခံဓာတ္က်မ္း၏ နိဒါန္းတြင္ေရးသားထားေသာအခ်က္မ်ားထဲမွ အခ်ဳိ႕ကို ေကာက္ႏႈတ္ တင္ျပလိုက္ပါတယ္။

ျမန္မာ့ရိုရာပုဂၢလပညတ္ဓာတ္ပညာကို လ်ဳိ႕ဝွက္သည္ဟု အမ်ားက အသိအမွတ္ျပဳၾကသည္။ အမ်ားအသိအမွတ္ျပဳၾကသကဲ့သို႔ လ်ဳိ႕ဝွက္ျခင္းလည္းရွိပါ၏။ နက္နဲျခင္းလည္းရွိပါ၏။ ယင္းသို႔ ျဖစ္ရသည္မွာ ေႏွာင္းလူမ်ား မတတ္ေျမာက္ေစလိုေသာ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ အျမင္ျဖင့္ လ်ဳိ႕ဝွက္ထားခဲ့ျခင္း မျဖစ္ႏိုင္ေခ်။ သီလ၊ သမာဓိမရွိဘဲ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ အလိုရမၼက္ ႀကီးမား သူမ်ား ဤပညာကိုတတ္ေျမာက္သြားပါက အလြန္တရာေဘးဥပဒ္အႏၱရာယ္ မ်ားႏိုင္သည္။ ဤပညာတတ္ေျမာက္သူမွာ ရန္ဓာတ္၊ မိတ္ဓာတ္တို႔ကို သိရွိနားလည့္အေလွ်ာက္ အျခားသူ တစ္စံုတစ္ေယာက္ကို နာေစ၊ ဖ်ားေစ၊ ပ်က္စီးေစ၊ ေကာင္းစားေစႏိုင္သည္။ သို႔ကလို ေဘးအႏၱရာယ္မ်ားျပားလွသည့္ ပညာရပ္ျဖစ္သျဖင့္ သီလ၊ သမာဓိျပည့္စံုသူ ပညာရွိမ်ား သာလွ်င္ ေတြးေတာ၊ ႀကံဆ ေလ့လာႏိုင္ရန္အတြက္ လွ်ဳိ႕ဝွက္စြာထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္တန္ရာသည္။

ဤသို႔ လွ်ဳိ႕ဝွက္ခဲသည့္ ပညာရပ္ကို တိမ္ေကာမသြားေစေရးအတြက္ တတ္စြမ္းသမွ် ႀကိဳးပမ္း အားထုတ္ရန္ စာေရးသူတြင္ဆႏၵရွိပါသည္။ အလားတူပင္ လက္လွမ္းမီိသူမ်ား၊ အေျခခံမွစ၍ တစ္ဆင့္ၿပီးတစ္ဆင့္တက္လွမ္းကာ သိသင့္သိထိုက္သည္မ်ား၊ တတ္သင့္တတ္ထိုက္သည္ မ်ားကို တတ္သိကၽြမ္းက်င္ရန္လည္း ဆႏၵရွိပါသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဤပညာကို တတ္ကၽြမ္းသမွ် ေဖာ္ထုတ္ေရးသားရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ လူသားတိုင္းသည္ က်န္းမာေရးႏွင့္ ျပည့္စံုလိုၾက၏။ ျပည့္လည္းျပည့္စံုသင့္ေပသည္။ မိမိတို႔ေန႔စဥ္မွီဝဲစားေသာက္ေနၾကေသာ အစာအာဟာရ မ်ားကို သင့္မသင့္ ေလွ်ာ္မေလွ်ာ္ ခ်င့္ခ်ိန္ၿပီးမွန္မွန္ကန္ကန္ မွီဝဲစားေသာက္တတ္ၾကျခင္း အားျဖင့္ အသက္ရွည္ရာ အနာမဲ့ေၾကာင္း နည္းလမ္းေကာင္းမ်ားကို လုိက္နာက်င့္ႀကံေနျခင္း လည္းမည္ပါသည္။

စာေရးသူမွာ အသက္ (၇၆) ႏွစ္ရွိၿပီိ။ မတိမ္ေကာမပေပ်ာက္သင့္သည့္ ပညာရပ္မ်ား တိမ္ေကာ ပေပ်ာက္သြားမည္ကို စိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ ထိမ္းသိမ္းသည့္အေနျဖင့္ ဇရာကိုအန္တုၿပီး ေရးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ပညာရွင္တို႔သည္ မိမိတတ္ကၽြမ္းသည့္ပညာကို တဆင့္ျပန္လည္ ျဖန္႔ေဝရာတြင္ ဆရာစားခ်န္တတ္ၾက၏။ ထိုအေလ့အထသည္ ျမန္မာပညာရွင္ မ်ားထဲတြင္ အေတာ္အသင့္လည္း အျမစ္တြယ္ႀကီိးထြားခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မတိမ္ေကာမပေပ်ာက္ သင့္သည့္ အတတ္ပညာအေျမာက္အမ်ားတို႔ တိမ္ေကာေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ရၿပီကို ဝမ္းနည္းဖြယ္ရာ ေတြ႕ရေပသည္။ တပည့္ကို ဆရာကပညာသင္ၾကားေပးရာတြင္ တတ္သိသမွ် အတတ္ပညာ တို႔ကို အိတ္သြန္ဖာေမွာက္ သင္ၾကားျပသေပးရန္လိုသည္။ တပည့္ကလည္း ဆရာ သင္ၾကားေပးသည့္ အဆင့္မွာပင္ တင္းတိိမ္ေရာင့္ရဲျခင္း ျဖစ္မေနဘဲ ဆရာထက္အစြမ္းထက္ ႏိုင္ရန္ ႀကိဳးစားရမည္။ သို႔မွသာ အတတ္ပညာမ်ား တစ္စထက္တစ္စ တိုးတက္ရင့္သန္ကာ လူ႔ေလာကႀကီးကလည္း တိုးတက္မည္။ ယင္းသို႔မဟုတ္မူဘဲ ဆရာကလည္းဆရာစားခ်န္၊ တပည့္ကလည္း ဆရာသင္သမွ်ႏွင့္ ေရာင့္ရဲေနပါက အတတ္ပညာ၊ အသိပညာတို႔၏ အသီးအပြင့္အခက္အလက္တို႔သည္ တစ္ေခတ္ထက္တစ္ေခတ္ အညြန္႔တံုးကာ လံုးဝ ေပ်ာက္ ကြယ္သြားေပမည္။

ျမန္မာေဆးသမိုင္း
ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ပုဂံေခတ္အေနာ္ရထာမင္းေစာလက္ထက္မွစၿပိး ရတနာပံုၿမိဳ႕တည္ နန္းတည္ မင္းတုန္းမင္းလက္ထက္တိုင္ေအာင္ ျမန္မာေဆးပညာမ်ားကုိ ဂါမဝါသီေခၚ ရြာဦးထိပ္၌ ကိုးကြယ္ထားခဲ့ၾကေသာ ဆရာဘုန္းေတာ္ႀကီးမ်ားက ရွာေဖြဆည္းပူး ေလ့လာခဲ့ၾကသည္။ တိုးတက္မႈကိို ရွာႀကံခဲ့ၾကသည္။ အလြန္တရာလည္း တိုးတက္ခဲ့သည္။ ထိုေခတ္အခါက ျမန္မာတို႔၏ ကုထံုးနည္းမ်ားမွာ …
၁။ ဗိေႏၶာနည္း
၂။ ဓာတ္နည္း
၃။ နကၡတ္နည္း
၄။ ဗရင္ဂ်ီနည္း
၅။ ပေယာဂနည္း ဟူ၍ရွိခဲ့သည္။

၁။ ဗိေႏၶာနည္း ဟူရာ၌ ေဆးျမစ္ေဆးဥတို႔ကို စုေဆာင္းေထာင္းထု အမႈန္႔ျပဳ၍ေသာ္ လည္းေကာင္း၊ အရည္ အခိုး သင့္ေလွ်ာ္ရာျပဳလုပ္စီရင္၍ေသာ္လည္းေကာင္း လူနာႏွင့္ လိုက္ဖက္ညီေထြရွိေစရန္ ေရလဲအမ်ဳိးမ်ဳိးျဖင့္ ကုေသာနည္းျဖစ္သည္။

၂။ ဓာတ္နည္းဟူရာ၌ အစားအေသာက္တို႔ကိုသင့္ေလ်ာ္ေအာင္ ေရြးခ်ယ္ၿပီး ေဝဒနာ အေလ်ာက္ စားေသာက္ေစျခင္း၊ လိမ္းေစ လူးေစျခင္းစေသာနည္းျဖစ္သည္။

၃။ နကၡတ္နည္းဟူရာ၌ ဓာတ္နည္းကဲ့သို႔ပင္ နကၡတ္ရာသီကိုခ်င့္ခ်ိန္၍ အစာႏွင့္ေဆးကိုျဖစ္ေစ၊ အမ်ဳိးမ်ဳိးကိုျဖစ္ေစ ေပး၍ကုေသာနည္းျဖစ္သည္။

၄။ ဗရင္ဂ်ီနည္းမွာမူျမန္မာနည္းမဟုတ္ေခ်။ သကၠရာဇ္ (၉၇၄) ခုႏွစ္တြင္ အေနာက္ဘက္လြန္ မင္းတရားႀကီးသည္ ငစင္ကာအမည္ရွိ ေပၚတူဂီလူမ်ဳိး သန္လ်င္ၿမိဳ႕စားကို တိုက္ခိုက္ ေအာင္ျမင္ေတာ္မူခဲ့သည္။ ယင္းသို႔ေအာင္ျမင္ရာတြင္ ကုလားျဖဴ (၈၀၀)ႏွင့္ ကုလားနက္ (၂၀၀၀) တို႔ကို ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္ခဲ့ၿပီး ေနေျမ၊ စားေျမတို႔ကိုေပးသနားေတာ္မူကာ ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း၌ ေနထိုင္ခြင့္ျပဳခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွစၿပီး ဗရင္ဂ်ီကုထံုးနည္းမ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္း၌ ျပန္႔ပြားလာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုနည္းသည္ ရုတ္တရက္ ထိခိုက္နာက်င္ ျခင္း၊ ေသြးထြက္သံယိုျဖစ္ျခင္း၊ အနာေပါက္ျခင္း၊ အေၾကာဆြဲျခင္း၊ အဆစ္အရိုးမ်ား ႀကဳိးျခင္းတို႔ကို လ်င္ျမန္စြာေပ်ာက္ကင္းေစသည္။

၅။ ပေယာဂနည္းမွာ စုန္းပူး၊ နတ္တုိက္၊ ေဆးမိ၊ အင္းျမွဳပ္၊ သူတစ္ပါးျပဳလုပ္ျပဳစားေသာ ေဝဒနာမ်ားကို အင္းအိုင္လက္ဖြဲ႔၊ ဂါထာမႏၱရား၊ သီလသမာဓိ စသည္တို႔ျဖင့္ ကုသျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုနည္းမွာလည္း အလြန္တရာအံ့ၾသေလာက္ေအာင္ ကုသႏိုင္ေၾကာင္း က်မ္းေဟာင္းမ်ား၌ ေရးသားေဖာ္ျပထားသည္မ်ားကို ျမင္ေတြ႔ရသည္။ ယခုမူ ယံုၾကည္သူ နည္းပါးလာၾကေလကုန္ၿပီ။ ဤသိို႔ ယံုၾကည္သူနည္းပါးလာရသည္မွာ ထိုပညာကို တိုးတက္ ေအာင္ လံု႔လဝါယမ စိုက္ထုတ္ႀကိဳးပမ္းျခင္း မျပဳခဲ့ၾကေသာေၾကာင့္ ပညာအေနျဖင့္ တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္ယုတ္လာျခင္းျဖစ္သည္။

ဆက္ရန္…