မင္းကိုမသတ္ဘဲ မင္းျဖစ္သူ....(၂)

သားေတာ္စိတ္လိုက္မာန္ပါေျပာေနသည္ကို မယ္ေတာ္မွာ ဝမ္းထဲမွ ႀကိတ္ၿပီးဝမ္းသာေနမိသည္။
“တိုးတိုးေျပာပါသားရယ္၊ မင္းျဖစ္တယ္ဆိုတာ လြယ္တာမဟုတ္ဘူး သားရဲ႕။ မင္းကိုသတ္ရဲမွ မင္းျဖစ္တာ။ သားကသတ္ရဲလို႔လား”
မယ္ေတာ္က လက္ရွိအစဥ္အလာကို အခိုင္အအမာလုပ္၍ေျပာရင္း သားအကဲကို စမ္းလိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။
“လူမေျပာနဲ႔ .. ပုရြက္ဆိိတ္ေတာင္ သားမသတ္ရဲပါဘူး။ လူသတ္ဝံ့မွလည္း မင္းျဖစ္ရတာမဟုတ္ပါဘူး မယ္မယ္ဘုရားရယ္။ ဘုန္းျမတ္ႀကီးဘုရားကေျပာတယ္…
၁။ ျဗဟၼစရိယေခၚတဲ့ အက်င့္သီလကို နည္းနည္းက်င့္ႏိုင္ရင္ လူမင္းျဖစ္သတဲ့။
၂။ အလယ္အလတ္က်င့္ရင္ ျဗဟၼာမင္းျဖစ္သတဲ့။
၃။ အေကာင္းဆံုးက်င့္ရင္ မင္းတကာ့မင္း ရဟႏၱာျဖစ္ၿပီး နိဗၺာန္ရသတဲ့။
သားေတာ္လဲ ငါးပါးသီလကို အၿမဲေစာင့္ေနတာပဲဟာ။ အခု မင္းလုပ္ေနတဲ့သူေတြထက္ေတာ့ သာတာပဲ။ အဲဒီဘုန္းႀကီးေတြဟာ အရက္လဲေသာက္တယ္။ သူတပါးသမီးပ်ဳိကိုလည္း “ပန္းဦီးလြတ္” တယ္ဆုိၿပီး က်ဴးလြန္ၾကသတဲ့။ သတ္ႏိုင္တိုင္းလဲ မင္းျဖစ္တာမဟုတ္ပါဘူး”
“ ေတာ္ပါေတာ့သားရယ္။ ေတာ္ၾကာ ရာဇဝတ္သင့္ေနပါဦးမယ္။ သီလရွိတဲ့လူဟာ ဘာမဆို လိုခ်င္တာရႏိုင္သတဲ့။ ေမာင့္ဘုန္းျမတ္ႀကီးဘုရား ေဟာတဲ့အတိုင္းသာ လိမ္မာေအာင္ေနပါ”
ေန႔ရွိသမွ် သားအမိႏွွစ္ေယာက္သား ရတနာသံုးပါးဝတ္ကို ျဖည့္လ်က္ေနလာခဲ့ၾကရာ သားေတာ္အရြယ္ေရာက္၍ လာသျဖင့္ ပုဂံေနျပည္ေတာ္တက္၍ အလုပ္လုပ္ရန္ စီစဥ္ေန၏။ ပုဂံေနျပည္ေတာ္၌ ေတာင္သူမင္းႀကီး နန္းတက္ခ်ိန္ျဖစ္သည္။
ဆရာဘုန္းေတာ္ႀကီးလည္း အသြင္မတူေသာ မိစၦာဒိ႒ိရဟန္းဆိုးတို႔အၾကားတြင္ မေနလို၍ သထံုဘက္သို႔ ထြက္ခြြာသြားေလ၏။ သားေတာ္လည္း မယ္ေတာ္ကိုကန္ေတာ့၍ ပုဂံေနျပည္ေတာ္သို႔ ထြက္ခြာလာခဲ့သည္။ ျမန္မာစာအေရးအသားႏွင့္ အတြက္အခ်က္လည္း ကၽြမ္းက်င္၍ ဥပဓိ ႐ုပ္လည္း ခန္႔ညား႐ိုးသာေသာ အမူအယာလည္း ေပၚလြင္လွသျဖင့္ နန္းေတာ္တြင္ ကြမ္းေဆာ္ရာထူး၌ ခန္႔အပ္ခံရ၏။

လူေတာ္မွနတ္မ

ကြမ္းေဆာ္ဆိုသည္မွာ အခြန္အေကာက္ ႏႈိးေဆာ္စီမံရသူျဖစ္သည္။ ေတာင္သူမင္းႀကီးထံတြင္ ကြမ္းေဆာ္ရာထူးျဖင့္ အမႈေတာ္ကိုထမ္းရြက္ရင္း သင္ယူခဲ့ရသမွ် သရဏဂံု ငါးပါးသီလ ကိုလည္း ႀကိဳးစား၍ ေစာင့္ထိန္း၏။ ဗုဒၶါႏုႆတိ ( ဘုရားဂုဏ္ေတာ္ကို အထပ္ထပ္ ေအာင့္ေမ့ျခင္း) စေသာ အႏုႆတိဆယ္ပါး “ အေျခခံ အိမ္တြင္း ဝိပႆနာ” တရားကိုလည္း ေန႔ရွိသမွ် ပြားမ်ား၏။
အလုပ္ကိုလည္း ႀကဳိးစားလုပ္သည္။ ဘာသာတရားကိုလည္း တမင္ထမ္းထားရသည္ မဟုတ္သျဖင့္ အလုပ္လုပ္ရင္းပင္ ႏွလံုးသြင္းေန၏။ ထို႔ေၾကာင့္ တရြာဝင္ တရြာထြက္ ကြမ္းေဆာ္လုပ္ရာ၌ ခင္မင္သူ ကူညီသူေပါ၍ အလုပ္လည္း ပို၍ေအာင္ျမင္ေနေတာ့သည္။
ကြမ္းေဆာ္လုလင္သည္ ကြမ္းေဆာ္ရန္ခရီးထြက္ရင္း ေမာေမာရွိသည္ႏွင့္ အရိပ္ေကာင္း လွေသာ ေစာင္းခ်မ္းပင္ႀကီးတပင္ေအာက္၌ အပန္းေျဖနားေနေလ့ရိွသည္။ ထိုေနရာကား အပန္းေျဖေနက်ျဖစ္သည္။ အေမာေျပလွ်င္ ပါလာေသာထမင္းထုပ္ကိုိျဖည္၍ ေစာင္းခ်မ္းပင္ နတ္ကုိ ရည္မွန္းၿပီး စားဦးစာဖ်ားျဖင့္ ပသ ေလ့ရွိ၏။ (နတ္ကိိုးကြယ္ျခင္းမဟုတ္။ ၿမဳိ႕ေစာင့္နတ္၊ ေတာေစာင့္နတ္မ်ားကို ပသ ေကာင္း၏။ အမွ်ေဝေကာင္း၏။ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ ခြင့္ျပဳၿပီးျဖစ္သည္။ ယခုအခါကဲ့သို႔ အရက္ၾကက္တို႔ျဖင့္ ပသျခင္းမ်ဳိး မဟုတ္သည္ကို ခြဲျခားသတိျပဳပါ။ ၾကက္ အရက္တို႔ျဖင့္ ပသျခင္းကိုမူ မလုပ္ေကာင္း။)
တေန႔ေသာအခါ ေစာင္းခ်မ္းပင္ေစာင့္နတ္သည္ ကိုယ္ထင္ရွားျပကာ -
“ မင္းသား၊ သင္သည္ တေန႔ေသာအခါ ဤပုဂံျပည္၌ မင္းျဖစ္လိမ့္မည္။ သရဏဂံုသံုးပါးႏွင့္ ငါးပါးသီလကို လံုၿခံဳေအာင္ေစာင့္ထိန္းပါ။ အႏုႆတိဆယ္ပါးကို မျပတ္ပြားမ်ားပါေလ”
ဟု သတိေပးေျပာဆိုကာ ေပ်ာက္ကြယ္သြား၏။ ပ်ဥ္ျပားမင္း၏ ေျမး၊ တန္နက္မင္း၏ သားျဖစ္ေသာ ကြမ္းေဆာ္လုလင္သည္ ငယ္စဥ္ကပင္ ဇာတိမာန္မင္းေသြးစိတ္ႏွင့္ သာသနာ အစစ္အမွန္ ျပန္႔ပြားေစလိုေသာ စိတ္ရွိသူပီပီ ပို၍ စိိတ္အားတက္လာ၏။ ေစာင့္ထိန္းေနက် ငါးပါးသီလကိုလည္း ပို၍လံုၿခဳံေအာင္ အထူးေစာင့္ထိန္းသည္။ ရတနာသံုးပါး ေက်းဇူးေတာ္ ဂုဏ္ေတာ္မ်ားကိုလည္း ပို၍ စူးစူးစုိက္စိုက္ ပြားမ်ားေလေတာ့သည္။
ေရွးကံလည္းပါ၊ မွန္ရာကိုလုပ္ေနသူအတြက္ နတ္တို႔လည္းမေနသာ ကူညီႏႈိးေဆာ္ မ-စ ၾကရၿမဲျဖစ္သည္။
“ နတ္မ၍ လူေတာ္လာရျခင္းမဟုတ္၊ လူေတာ္၍ နတ္မ လာရျခင္း ျဖစ္သည္” ကို ေကာင္းစြာ႐ႈျမင္သင့္သည္။
ကြမ္းေဆာ္လုလင္သည္ တေန႔ထက္တေန႔ အေကာက္အခြန္အလုပ္ကိုလည္း ပို၍ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္၏။ တရားကိုလည္း တိုး၍ေစာင့္သည္။ မင္းျဖစ္လိုလဲျဖစ္၊ မျဖစ္လိုလဲ ကုသိုလ္တိုးသည္ဟုသာ အမွတ္တမဲ့ေနခဲ့၏။
ပုဂံတၿမိဳ႕လံုး ေလးျပင္ေလးရပ္ ေကာလဟာလမ်ားျဖစ္ေန၏။ “မင္းေလာင္းေပၚေနၿပီိတဲ့။ မည္သည့္ေန႔ရက္ မည္သည့္ေနရာမွာ လာလိမ့္မတဲ့။”
ကြမ္းေဆာ္လုလင္သည္ ထိုသတင္း ထိုေကာလာဟာလကို အသိခ်င္ဆံုးျဖစ္၏။ ပုဂံတျပည္လံုးလဲ အုတ္အုတ္သဲသဲျဖစ္ေန၏။ တေန႔တြင္ ပုဂံျပည္သူျပည္သား တို႔သည္ အုပ္စုဖြဲ႔၍ပင္ သူ႔ထက္ငါ တူရြင္းေေတာင္ဘက္သို႔ သြားေနၾကသည္။ မင္းေလာင္းကုိ သူ႔ထက္ငါ အလ်င္ဖူးေတြ႔ရန္၊ ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ရန္။
ကြမ္းေဆာ္လုလင္သည္လည္း ရြာတရြာသို႔ ကြမ္းေဆာ္အလုပ္သြားရင္း လူအမ်ား ပြဲလမ္းတမွ် စည္ကားစြာသြားလာေနၾကသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ထိုေန႔ျပဳလုပ္ရန္ အလုပ္ကိစၥလည္း ၿပီးၿပီျဖစ္၍ မင္းေလာင္းၾကည့္ရန္ တူရြင္းေတာင္ဘက္သို႔ အေျပးထြက္လာခဲ့သည္။ “မင္းေလာင္းၾကည့္ၿပီးမွပင္ ေနျပည္ေတာ္သို႔ သြားေတာ့မည္” ဟုလည္း စိတ္ကူးထား၏။
ေရးႀကီးသုတ္ျပာလာယင္း လမ္းတြင္ျမင္းစီးလာေသာ အဖိုးအိုတဦးကို ေတြ႔ရ၏။ ေရွာင္သြားမည္အျပဳ -
“ အေမာင္၊ ငါ့ျမင္းကို ပုဂံသို႔ယူေဆာင္သြားစမ္းပါ။ အဘိိုးမွာကိစၥတခုရွိိေနေသးလို႔”
အဘိိုးအိုက ျမင္းကိုရပ္၍ ေျပာ၏။ မင္ေလာင္းၾကည့္လိုေဇာျဖင့္ အေမာတေကာသြားေနရစဥ္ အေရးထဲအရာေပၚ၍ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ -
“ဟာ … မျဖစ္ပါဘူးဘိုးဘိုး၊ အားေတာ့နာပါရဲ႕၊ ကၽြန္ေတာ္ တူရြင္းေတာင္ဘက္ကို မင္းေလာင္းသြားၾကည့္ခ်င္ေသးတယ္။ ေနလဲအေတာ္နည္းေနၿပီ”
အဘိုးအိုကို မတတ္သာလို႔သာ စကားဖက္ေျပာေနရ၏။ စိတ္ကမူ တူရြင္းေတာင္ဘက္ လူအုပ္ႀကီိးဆီိသို႔ ေရာက္ေနေတာ့သည္။
အဘိုးအိုက ဆိုျပန္၏-
“ အေမာင္ဘယ္လိုေျပာလိုက္တာလဲ၊ အေမာင္သြားမယ့္ခရီး ျမင္းပါေတာ့ ပိုၿပီးျမန္ျမန္မေရာက္ ရပါလား”
ကြမ္းေဆာ္လုလင္လည္း ထိုအခါမွ “ ဟုတ္ပါရဲ႕ဘိုးဘိုး၊ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေစာေနလို႔” ဟုဆိုကာ ျမင္းကိုတက္၍ စီးေလ၏။ အေျပးစိုင္းႏွင္ေတာ့မည္အျပဳတြင္ အဘိုးအုိသည္ ပါလာေသာ အထုပ္ကုိေျဖကာ -
ခဏေလးဆိုင္းငံ့ပါဦး ငါ့ေျမးရယ္၊ ေဟာဒီပတၱျမားလက္စြပ္ကေလး ဝတ္ၾကည့္စမ္းပါဦး၊ ငါ့ေျမးနဲ႔ ေတာ္ရဲ႕လား၊ ေနာက္ၿပီိး ေဟာဒီဥေသွ်ာင္( မင္းေဆာင္း ဦးထုပ္) ကေလးေရာ ၊ ေဟာဒီပတၱျမားေက်ာက္စီလွံကေလးေရာ လက္စနဲ႔ ယူသြားစမ္းပါ၊ ဘိုးဘိိုး ၿမဳိ႕အဝင္ဝက ေစာင့္ေနမယ္။ ဘိုးဘိုးေနာက္က်လို႔ မမီလဲ ေစာင့္မေနနဲ႔ ၊ မင္း နန္းရင္ျပင္ေရာက္ေတာ့ ေတြ႔ၾကတာေပါ့။ နန္းရင္ျပင္ကိုသာ ေမာင္းလာခဲ့ေပေတာ့”
အဘိုးအိိုေျပာသည္ကုိ စိတ္မရွည္ေတာ့ပဲ “ဟုတ္ကဲ့ပါဘိုးဘိုး” ဟုဆုိကာ ဘာမွ် စဥ္းစားမေနအားေတာ့ဘဲ ျမင္းကိုသာဒုန္းစိုင္း၍ ထြက္သြား၏။ ဥေသွ်ာင္ကိုလည္း အကိုင္ရခက္သျဖင့္ ေခါင္းမွာပင္ေဆာင္းထားၿပီး ပတၱျမားေက်ာက္စီလွံကိုလည္း လက္တဖက္ျဖင့္ ေထာင္၍ကုိင္ကာ တူရြင္းေတာင္ေျခရွိ လူအုပ္ႀကီးထဲသို႔ ျမင္းကို ဒုန္းစုိင္း၍ ဝင္လာခဲ့သည္။

ဆက္ရန္