ယံုၾကည္ျခင္းျဖင့္ ဆက္သည့္မ်ိဳးဆက္..... (ဂ်ဴး)

သို႔တၿပီးကား သင္ေသသြားေသာ္
သင္ဖြားေသာေျမ သင္တို႔ေျမသည္
အေျခတိုးျမင့္ က်န္ေကာင္းသင့္၏။

ကၽြန္မ တစ္ေနရာရာသို႔ ခရီးထြက္ခ်ိန္ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ျမင္ကြင္းက်ယ္က်ယ္ကို ျမင္ရၿပီ ဆိုလွ်င္ ဆရာႀကီးေဇာ္ဂ်ီ၏ ထိုကဗ်ာေလးကို ကၽြန္မ သတိတရ စိတ္ထဲက ေရရြတ္မိသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးမွာ ျမင့္မားသည့္ အေဆာက္အအံုေတြ၊ ကုန္ထုတ္စက္႐ံုေတြ၊ လွ်ပ္စစ္ဓါတ္ အားေပး စက္႐ံုေတြကို ျမင္ေနက်ပါ။ ဒါေပမယ့္ ခရီးထြက္ျဖစ္တဲ့အခါ သဘာ၀သယံဇာတေတြကို ျမင္ရ ေတာ့မွ ထိုကဗ်ာက ရင္ထဲမွာ ေပၚလာတတ္ျခင္းျဖစ္၏။
ထိုကဗ်ာသည္ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ အဆင့္ဆင့္ျမင့္မား တိုးတက္ေရးမွာ ကၽြန္မတို႔ တစ္ဦးတစ္ ေယာက္ခ်င္း ထားရမည့္ အသိစိတ္တစ္ခုကေန ဖြင့္ျပေပးလိုက္ျခင္းဟု ခံစားရပါသည္။
မ်ိဳးဆက္တစ္ခုကေန ေနာက္မ်ိဳးဆက္တစ္ခုဆီကို လက္ဆင့္ကမ္းေပးရသည့္ အေမြအႏွစ္ မ်ားတြင္ လူသားယဥ္ေက်းမႈလည္းပါသည္။
‘မ်ိဳးဆက္တိုင္းဟာ ပစၥဳပၸန္ထက္ပိုေကာင္းတဲ့ အနာဂတ္ကို ဖန္တီးဖို႔ တာ၀န္ရွိပါတယ္’
ထိုစကားကို ကၽြန္မ ႏွစ္သက္သေဘာက်စြာ ခဏခဏ ေရရြတ္မိသည္။
ကၽြန္မတို႔၏ေရွ႕က မ်ိဳးဆက္ေတြ ထားရစ္ခဲ့သည့္ အေမြအႏွစ္အားလံုး စာေပ၊ နည္းပညာ၊ သယံဇာတ၊ ကိုယ္က်င့္တရား၊ ဘာသာတရား အားလံုးကို ကၽြန္မတို႔ ပိုေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ ဖူးၿပီလားဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေမးခြန္းထုတ္ၾကည့္မိသည္။ ကၽြန္မတို႔ ဘာလိုေနေသးသလဲ....
‘ပိုေကာင္းတဲ့အနာဂတ္’ဆိုတာကို ဘယ္ေပတံႏွင့္ တိုင္းမလဲ။


‘တိုးတက္မႈ’ႏွင့္ တိုင္းတာၾကပါသည္။
တိုးတက္မႈဆိုသည္ကို အဓိပၸာယ္ဖြင့္သည့္အခါ ျမင္ကြင္းက်ယ္ျဖင့္ ျမင္တတ္ဖို႔လည္း အေရးႀကီးပါသည္။
လူသားသည္ ယဥ္ေက်းမႈအဆင့္ဆင့္ ျမင့္တင္တိုးတက္လာဖို႔ ခရီးရွည္ႀကီးကို ေလွ်ာက္လွမ္း ခဲ့ရသည္။ ၀ီလ္ဒူး ရန္႔တ္က လူသားအထြတ္အထိပ္ ဆယ္ခု Ten Peaks of Human Progression အက္ေဆးတြင္ ေျပာျပထားသည္မွာ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းပါသည္။
Speech (စကားေျပာျခင္း)
Fire (မီးကို ေတြ႔ရွိအသံုးခ်ျခင္း)
Conquer on animal (တိရစၧာန္မ်ားအေပၚ ေအာင္ႏိုင္ျခင္း)
Agriculture (စိုက္ပ်ိဳးေရး)
Social Organizations (လူမႈအဖြဲ႔အစည္းမ်ား)
Morality (ကိုယ္က်င့္တရား)
Tools (လက္နက္ကိရိယာ)
Science (သိပၸံပညာ)
Education (ပညာေရး)
Writing and Printing (စာေရးျခင္းႏွင့္ ပံုႏွိပ္ျခင္း) ဟု ေျပာပါသည္။
(၂၀၀ရ ဧၿပီလထုတ္ ကဗ်ာမဂၢဇင္းတြင္ လူသား၏ အထြတ္အထိပ္ဆယ္ခု အက္ေဆးကို ေရးျဖစ္ခဲ့ပါ သည္။)
ကၽြန္မတို႔က ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြျဖစ္သျဖင့္ ျမန္မာ၏တိုးတက္မႈေတြကိုခ်ည္း သီးသန္႔ထပ္ခြဲ ေမွ်ာ္လင့္ၾကည့္ခ်င္ပါေသးသည္။
ကၽြန္မတို႔ ဘယ္ေလာက္ထိ ခရီးရွည္ေရာက္ခဲ့ၿပီလဲ။ အေၾကာင္းေၾကာင္းအရ ေနာက္ျပန္ဆုတ္ ရတဲ့ ေျခလွမ္းေတြေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္တိုင္ေအာင္ ရွိခဲ့ၿပီးၿပီလဲ။
မညႇာမတာေျပာရရင္ေတာ့ ကၽြန္မတို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ဆုတ္ယုတ္ခဲ့ ၾကဖူးပါသည္။
အေရွ႕ေတာင္အာရွရဲ႕ သန္႔ရွင္းတဲ့ၿမိဳ႕ေတာ္ ျဖစ္ခဲ့ဖူးတာနဲ႔ပဲ ဟိုတုန္းက ရန္ကုန္အေပၚ ကၽြန္မ တို႔ ေက်နပ္ေနတာနဲ႔ပဲ ၿပီးမလား။ ဟိုတုန္းက တကၠသိုလ္ရဲ႕ဂုဏ္ေရာင္ထြန္းမႈ ခံ့ညားမႈကို ကၽြန္မတို႔ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ျပန္ရဖို႔ မႀကိဳးစားႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးလား။
ဆရာႀကီးဦးေဖေမာင္တင္ ေျပာခဲ့ဖူးေသာ စကားတစ္ခြန္းရွိသည္ဟု ၾကားဖူးပါသည္။
‘ဆရာ့ထက္ တပည့္က ေတာ္ရမယ္’
ေၾသာ္ ေလးစားဖို႔ေကာင္းလိုက္သည့္ စကားပါလား။
ဆရာ့ထက္ တပည့္ကေတာ္မွ ပညာေရးထြန္းကားမွာေပါ့။ မိဘထက္ သားသမီးေတာ္မွ မ်ိဳးဆက္ျမင့္မား ထြန္းကားမွာေပါ့။ စီးပြားေရးပဲျဖစ္ျဖစ္ တီထြင္ၾကံဆမႈပဲျဖစ္ျဖစ္ က်န္းမာေရးပဲျဖစ္ျဖစ္ ေနာက္မ်ိဳးဆက္က အရင္မ်ိဳးဆက္ထက္ ေတာ္ကိုေတာ္ေနမွ လူ႔ယဥ္ေက်းမႈ ျမင့္မားတိုးတက္လာမွာ ပါလားဟု ကၽြန္မ သေဘာေပါက္လာမိသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ကိုယ့္ေနာက္မ်ိဳးဆက္ လူငယ္ေတြကို ကိုယ့္ထက္ေတာ္ေစခ်င္သည္မွာ လူသား အားလံုး၏ မွန္ကန္ေသာ စိတ္ဓါတ္ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ထို႔အတူ ကိုယ့္ထက္ေတာ္ရမည့္ ေနာက္မ်ိဳးဆက္အတြက္ ကၽြန္မတို႔ လက္ဆင့္ကမ္းထားရစ္ ခဲ့မည့္ အေမြအႏွစ္မွာ အသံုးတည့္မည့္၊ တန္ဖိုးႀကီးမားသည့္ အေမြအႏွစ္ျဖစ္ဖို႔လည္း လိုသည္မဟုတ္ လား။
စိုက္ပ်ိဳးလို႔ျဖစ္ထြန္းမည့္ ေျမေတြ ထားခဲ့ရမည္။ ေျမဆီလႊာခန္းေျခာက္သည့္ ေျမေတြကို ထားခဲ့လို႔မရ။
စိမ္းေမွာင္အုပ္ဆိုင္းေသာ သစ္ေတာေတြကို ထားခဲ့ရမည္။ အေျပာင္ရွင္း လြင္တီးေခါင္ႀကီးကို ထားခဲ့လို႔မရ။
ျမန္မာလူမ်ိဳး၏သိကၡာကို တည္ၾကည္ေလးစားဖြယ္ရာအျဖစ္ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့ရမည္။ ပ်င္းရိသူ မ်ားအျဖစ္၊ အိပ္ေပ်ာ္သူမ်ားအျဖစ္၊ ငါတေကာ ေကာသူမ်ားအျဖစ္ ခ်န္ထားရစ္ခဲ့လို႔မရ။
လူ႔ယဥ္ေက်းမႈသမိုင္းမွာ တစ္ခ်ိန္က ထြန္းကားခဲ့ၿပီးမွ ယခုအခါ ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ တိုင္းျပည္တို႔လို နမူနာေတြလည္း ရွိေနသည္။
ဆရာႀကီးေဇာ္ဂ်ီက ေတြးေတာပူပန္ခဲ့ဖူးဟန္ရွိပါသည္။ ေဇာ္ဂ်ီ၏ တို႔တိုင္းျပည္ကဗ်ာကို ကၽြန္မတို႔ အလယ္တန္း မွာတုန္းက ျပ႒ာန္းကဗ်ာအျဖစ္ သင္ခဲ့ရသည္။

ထေလာ့ျမန္မာ အိုျမန္မာတို႔
တို႔ရြာတို႔ေျမ တို႔ရြာေျမ၀ယ္
ေစတီစပါး မ်ားလည္းမ်ား၏
မ်ားပါေလလည္း တမြဲမြဲႏွင့္
ဆင္းရဲကာသာ ကာလၾကာလွ်င္ ယာစကာမ်ိဳး
တညႇိဳးညႇိဳးႏွင့္ ပုထိုးျမင့္ေမာင္း
ေက်ာင္းႀကိဳေက်ာင္းၾကား လွည့္လည္သြားလ်က္
မစားေလရ ၀မ္းမဝ၍
ဆြမ္းမွ်မတင္ႏိုင္ ရွိမည္တည္း။
ထေလာ့ျမန္မာ အိုျမန္မာတို႔
တို႔ရြာတို႔ေျမ တို႔ရြာေျမ၀ယ္
ေရခ်ိဳေသာက္ရန္ ျမစ္ေခ်ာင္းကန္ႏွင့္
သီးႏွံခ်ိဳပ်ား မ်ားလည္းမ်ား၏
မ်ားပါေလလည္း တမြဲမြဲႏွင့္
ဆင္းရဲကာသာ ကာလၾကာလွ်င္
ျမင္သာျမင္ရ မစားရ၍
ေတာက ၿပိတၱာျဖစ္မည္တည္း။
ထေလာ့ျမန္မာ ျမန္မာထေလာ့
အားမေပ်ာ့ႏွင့္ မေလွ်ာ့လုံ႔လ
သူကစ၍ ငါကအားလံုး
လက္ရံုးျမားေျမာင္ ဉာဏ္ျမားေျမာင္ႏွင့္
စြမ္းေဆာင္ၾကေလ ေဆာင္ၾကေလေလာ့
ဤေျမဤရြာ ဘယ္သူ႔ရြာလဲ
ဤယာစပါး ဘယ္သူ႔စပါးလဲ
ထားေလာ့တာ၀န္ ပြန္ေလာ့လုပ္ငန္း
ဉာဏ္ေရွ႕ပန္း၍ တ၀မ္းတစိတ္ ညီေစသတည္း။

ကိုလိုနီလက္ေအာက္ခံဘ၀ ျမန္မာတို႔ကို ဆရာႀကီးက တပ္လွန္႔ႏိႈးေဆာ္သည့္ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ျဖစ္ပါသည္။ ၁၉၃၅ ခုႏွစ္ ပတ္၀န္းက်င္ေလာက္မွ ေရးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ေခတ္အဆက္ဆက္ မ်ိဳးဆက္ေတြသာေျပာင္းသြားေပမယ့္ ကဗ်ာ၏တန္ဖိုးက ေျပာင္းလဲ မသြားပါ။ ကဗ်ာစာဆို၏ စိတ္ဓာတ္ခြန္အားကို ကၽြန္မတို႔ လိုအပ္ေနဆဲျဖစ္သည္။ ကၽြန္မတို႔၏ေရွ႕က မ်ိဳးဆက္ေတြထားရစ္ခဲ့သည့္ အေမြအႏွစ္ အားလံုး စာေပ၊ နည္းပညာ၊ သယံဇာတ၊ ကိုယ္က်င့္တရား၊ ဘာသာတရားအားလံုးကို ကၽြန္မတို႔ ပိုေကာင္းေအာင္ ႀကိဳးစားၾကည့္ဖူးၿပီလားဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေမးခြန္းထုတ္ ၾကည့္မိသည္။ ကၽြန္မတို႔ ဘာလိုေနေသးသလဲ။
လိုေနတာေတြေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။ လိုမွန္းမသိမိမွာကိုသာ စိုးရိမ္မိပါသည္။
မ်ိဳးဆက္တစ္ခုမွတစ္ခုသို႔ လႊဲေျပာင္းေပးအပ္ရမည့္ ပိုင္ဆိုင္မႈႏွင့္ အေမြအႏွစ္မ်ားအေၾကာင္း ေျပာေရးဆိုခြင့္ရွိဖို႔ ကၽြန္မမွာ ဘာအရည္အခ်င္းေတြရွိပါသလဲ။
တစ္ခါတုန္းက ကၽြန္မတစ္ဦးတည္း ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုတြင္ ကၽြန္မက ‘ဘာေၾကာင့္ ပညာ သင္ၾကရသလဲ’ ဟူေသာ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ ပညာဂုဏ္ သတၱိမ်ားအေၾကာင္း ေျပာျပခဲ့ဖူးသည္။ ထိုေန႔က အေမးအေျဖ ေဆြးေႏြးခ်ိန္ေရာက္သည့္အခါ ကၽြန္မအား မိန္းကေလးတစ္ေယာက္က ေမးခြန္းတစ္ခု ေမးသည္။
‘ဆရာမ အိမ္ေထာင္မျပဳတဲ့အတြက္ မ်ိဳးဆက္ကို ခ်န္မထားခဲ့ႏိုင္ဘူးဆိုရင္ မ်ိဳးဆက္ထိန္းသိမ္း ဖို႔အတြက္ တာ၀န္ေက်ပါ့မလား။ တစ္ခုခု လိုအပ္ေနတယ္လို႔ ဆရာမ မခံစားရဘူးလား’တဲ့။
ကၽြန္မ တစ္ခါမွ အဲသည္လို မခံစားခဲ့ရဘူးပါ။
‘ကၽြန္မ အိမ္ေထာင္မျပဳခဲ့တဲ့အတြက္ ညီမေျပာတဲ့ ေသြးနဲ႔ဆက္တဲ့ မ်ိဳးဆက္ေတာ့ မရႏိုင္ဘူး ေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ေသြးနဲ႔ဆက္တဲ့ မ်ိဳးဆက္မက်န္ခဲ့ေပမယ့္ ယံုၾကည္ခ်က္နဲ႔ဆက္တဲ့ မ်ိဳးဆက္ေတြ က်န္ခဲ့ မွာပါ။ ကၽြန္မလံုး၀ ယံုၾကည္ပါတယ္။ ညီမကိုယ္တိုင္ေတာင္ ကၽြန္မရဲ႕မ်ိဳးဆက္မျဖစ္ဘူးလို႔ ဘယ္လိုလုပ္ ေသခ်ာႏိုင္ပါ့မလဲ’
ကၽြန္မမွာ ေသြးသားျဖင့္ ဆက္စပ္သည့္ တူ တူမေတြရွိသည္။ ကၽြန္မႏွင့္ ယံုၾကည္ခ်က္ျခင္း တန္ဖိုးခ်င္းတူသူေတြလည္း ပါႏိုင္သည္။ ေသြးသားမေတာ္စပ္ေပမယ့္ ယံုၾကည္ခ်က္ ခံယူခ်က္ ႏွလံုး သားေတြျဖင့္ ဆက္စပ္ခ်ိတ္ဆက္ထားသည့္ လူငယ္ေလးေတြရွိသည္။
ပို၍ေကာင္းမြန္တိုးတက္ေသာ စိမ္းလန္းစိုေျပေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ဖန္တီးဖို႔ လူငယ္ေတြကို ကၽြန္မ ေမွ်ာ္လင့္ပါသည္။
x x x x x
ဂ်ဴး
စံပယ္ျဖဴ မဂၢဇင္း၊ အမွတ္ (၁) ဇန္နဝါရီ၊ ၂၀၀၉ စာမ်က္ႏွာ ( ၈၆- ၈၉)

ေဆာင္းပါးကို ဤ ေနရာမွ ကူးယူတင္ျပပါသည္။