အေဖ့ေက်းဇူး...

ဒီႏွွစ္ ဇြန္လ ၂၁ ရက္ေန႔ဟာ အေဖမ်ားေန႔ဆုိၿပီးသိရပါတယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ အရင္တုန္းက ဒါေတြမသိခဲ့ပါဘူး။ ဒီိကုိေရာက္လာတာေတာင္ သမီးေတြက သူတို႔ေက်ာင္းေတြကေန အေမေန႔ဆို အေမအတြက္လက္ေဆာင္တခုခု၊ အေဖေန႔ဆို အေဖအတြက္ လက္ေဆာင္တခုခု အၿမဲလုပ္လာေလ့ရွိပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကိုယ္ကသတိိထားမိတာပါ။ အစိုးရ ရံုးပိတ္ရက္မဟုတ္လု႔ိလဲ ကုိယ္ကသတိမထားမိပါဘူး။ ေနာက္တခုက အမွတ္တရေန႔ေတြက တႏွစ္နဲ႔တႏွစ္ ရက္ေတြမတူၾကဘူး။ ဥပမာ- လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆုိ July 4 ျဖစ္ၿပီး အလုပ္သမားေန႔က စက္တင္ဘာလရဲ႕ ပထမဆံုးတနလၤာေန႔..။ Thanksgiving Day က ႏိုဝင္ဘာလရဲ႕ ေနာက္ဆံုးပတ္ ၾကာသပေတးေန႔..။ အဲ့ဒီလိုဆိုေတာ့ ေန႔ေတြရက္ေတြက တႏွစ္နဲ႔ တႏွစ္မတူဘူးျဖစ္ေနတယ္..။ ဒီိကေက်ာင္းေတြမွာက အမွတ္တရေန႔ေတြ အမ်ားသားပဲ..။ ကေလးေတြကေတာ့ ဒါေတြကိုအၿမဲ အမွတ္ရေနၾကတယ္။ ဒီလိုျဖစ္ေအာင္လဲ သူတို႔ေက်ာင္းေတြက အဲဒီရက္ေတြကို အမွတ္တရျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေပးၾကပါတယ္။ အေမေန႔ဆို ေက်ာင္းဖြင့္ခ်ိန္မို႔ ေက်ာင္းကျပန္လာရင္ လက္ေဆာင္ေလးေတြ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လုပ္ၿပီး ယူလာေပးႏိုင္ေပမဲ့ အေဖေန႔ကေတာ့ ေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္နဲ႔ တိုက္ေနလို႔ ႀကိဳတင္လုပ္ေပးလာၾကရတယ္။ သူတို႔က ဇြန္ ၁၈ ရက္ဆို ေႏြရာသီ ေက်ာင္းသံုးလပိတ္ၿပီေလ…။ အေဖေန႔ဆိုို အေဖကို စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ဦးစားေပးဆက္ဆံၿပီး အေမေန႔ဆိုလည္း အေမကို ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ အထူးအေရးေပး လုပ္ေဆာင္ေပးၾကတယ္။

ကိုယ္ေတြဆီမွာေတာ့ မိဘဆိုတာ အနႏၱဂိုဏ္းဝင္ေတြမု႔ိ ဦးစားေပးဆက္ဆံၾကတာ အစဥ္အလာလုိျဖစ္ေနတာပါ။ ေန႔ထူးေန႔ျမတ္ေတြဆို မိဘေတြကို ကန္ေတာ့ၿပီး ေျပာမွားဆုိမွား ပစ္မွားမႈေတြရွိခဲ့ရင္ ခြင့္လြတ္ဖို႔ ေတာင္းပန္ကန္ေတာ့တဲ့ အစဥ္အလာေတာ့ ရိွပါတယ္။ အေဖေန႔ အေမေန႔ရယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတာမရွိေတာ့ ေန႔ရက္ေတြကုိလည္း သတိမထားမိခဲ့ဘူး။ အခုမွ ပိုစ့္ေတြလိုက္ဖတ္ရင္း အေဖ့အေၾကာင္းေလးေရးခ်င္လာတာနဲ႔ ဒီပုိစ့္ေလး ေရလိုက္တာပါ။

အေဖက ပအိုဝ့္အမ်ဳိးသားစစ္စစ္ပါ။ အဂၤါသားမို႔ စိတ္ႀကီးပါတယ္။ က်မတို႔ငယ္ငယ္ကဆို အေဖ့ကို ခ်စ္ရမွန္းမသိေအာင္ကို ေၾကာက္တာပါ။ သားသမီးေတြကို အေမြေပးစရာ ပညာသာရွိတယ္ဆိုၿပီး သားသမီး ငါးေယာက္စလံုးကို ပညာတတ္ေတြျဖစ္ေအာင္ ငယ္စဥ္ကတည္းက ႀကိဳးစားေစခ်င္တဲ့ ေစတနာအျပည့္ရွိသူပါ။ အေဖက ေက်းရြာလယ္သမား ဘဝကေန စက္႐ံုအလုပ္သမားအျဖစ္နဲ႔ ဘဝကို႐ုန္းကန္ခဲ့တဲ့ အလုပ္သမားစစ္စစ္ပါ။ ပညာဆိုလို႔ ဖုန္းႀကီးေက်ာင္းစာကိုသာ ေက်ညက္ခဲ့သူပါ။ အလုပ္သမားဘဝမွာ ပညာရဲ႕တန္ဘိုးကုိသိၿပီး သားသမီးေတြႀကီးလာရင္ ေနပူထဲမွာ ပင္ပန္းတႀကီး အလုပ္လုပ္ ရမွာထက္ စားပြဲမွာထိုင္ၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း အလုပ္လုပ္ေနရတာကိုသာ ျမင္ခ်င္တဲ့သူပါ။ တခါတရံ ကိုယ့္ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ရွိေနၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေစ်းေရာင္း၊ ႏြားေက်ာင္းနဲ႔ ေငြရွာေနၾကကာ လြတ္လပ္ေနၾကတာကိုၾကည့္ရင္း ေက်ာင္းသြားစာသင္ရတာကို ၿငီးေငြ႔တဲ့ က်မက ေက်ာင္းမတက္ပဲ ေစ်းေရာင္းခ်င္တယ္ေျပာမိလို႔ အေဖ႐ိုက္တာ ခံခဲ့ရပါတယ္။ အေဖ စိတ္တိုလု႔ိ ႐ိုက္ရင္ တခ်က္တည္းနဲ႔ အီိစိမ့္ေနေအာင္ေဆာ္တာပါ။ ေက်ာင္းပ်င္းတဲ့က်မ အေဖ့ေၾကာင့္ စာတတ္ခဲ့တာပါ။ ဒါကိုလည္း အရြယ္ေရာက္ၿပီး ကိုယ့္ဘဝ ကိုယ္ထူေထာင္မွ ပညာတတ္မွွ လူရာဝင္တယ္ဆိုတာသိၿပီး အေဖ့ကိုေက်းဇူးတင္ခဲ့တာ။
ေနာက္တခုကေတာ့ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ပါ။ အေဖဟာ ငယ္စဥ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား ဘဝကတည္းက ဆရာေကာင္းနဲ႔ေတြ႔ခဲ့လို႔ ေထရဝါဒ ဗုဒၶဘာသာဝင္စစ္စစ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ သားသမီးေတြကိုလည္း ငယ္စဥ္ကတည္းက ဘာသာေရးလုိက္စားေစခဲ့တာပါ။ အေပ်ာ္အပါးထက္ တရားဘာဝနာဘက္ကို နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ လိုက္စားေစခဲ့တာပါ။ အေပ်ာ္အပါးမက္ၿပီး စိတ္ထားၾကမ္းတဲ့ က်မကုိ တရားဘာဝနာနဲ႔ ႏူးညံ့ေစခဲ့သူပါ။ အေဖကိုယ္တိုင္က ထစ္ကနဲဆုိ စိတ္တိုတတ္သူျဖစ္ေပမဲ့ သူတပါးအသက္သတ္တာ တခါမွမေတြ႔ခဲ့ဖူးပါ။ အိမ္ေမြးၾကက္ေတြ ေမြးထားေပမဲ့ အေဖၾကက္သတ္ၿပီး ခ်က္ေႂကြးတာ တခါမွမေတြ႔ဖူးပါဘူး။ အေမကၾကက္ေမြးၿပီး ဝယ္သူေတြလာလို႔ ၾကက္ဖမ္းရင္ ဆူညံေနတတ္တာကို ဘဝင္မက်လို႔ ဝင္ေငြေကာင္းေပမဲ့ သူတပါးအသက္နဲ႔ စီးပြားမလုပ္ဖုိ႔ အေဖတားျမစ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္မသတ္ေပမဲ့ သြယ္ဝိုက္တဲ့နည္းနဲ႔ အကုသိုလ္ ျဖစ္တယ္ဆိုလု႔ိ ဥစားၾကက္မေလးတေကာင္သာ သားသမီိးေတြ ၾကက္ဥစားရဖို႔ ေမြးခြင့္ရခဲ့တယ္။
လယ္၊ ၿခံနဲ႔ စက္႐ံုအလုပ္ေတြလုပ္ရင္း ဘဝကိုပင္ပန္းစြာျဖတ္သန္းခဲ့တဲ့အေဖဟာ အခုဆို အသက္ ၇၇ ႏွစ္ရွိပါၿပီ။ သားသမီး ငါးေယာက္မွာ အႀကီးဆံုးနဲ႔ အငယ္ဆံုးကလြဲရင္ က်န္အလယ္သံုးေယာက္က အိမ္ေထာင္အသီးသီးက်ၿပီး ကိုယ့္အိမ္ေထာင္နဲ႔ကိုယ္ ျဖစ္ေနၾကပါၿပီ။ အငယ္ဆံုးကလည္း အခုဆုိ လွ်ပ္စစ္အင္ဂ်င္နီယာဘြဲ႔ရၿပီးလု႔ိ မိိဘေတြနဲ႔အတူျပန္ေနႏိုင္ေနပါၿပီ။ မိဘေတြကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနခြင့္ေပးႏိုင္ေနၿပီျဖစ္ေပမဲ့ အေဖကေတာ့ အခုခ်ိန္ထိ အနားမယူေသးပါဘူး။ စက္႐ံုအလုပ္က ပင္စင္ရေနေပမဲ့ ၿခံစိုက္တာကိုေတာ့ ဝါသနာအရ တားလို႔မရေသးပါဘူး။ အခုခ်ိန္အထိ ေပါက္တူးတလက္နဲ႔ စားပင္၊ သီိးပင္ေတြ စိုက္ပ်ဳိးေနတုန္းပါပဲ။ အေဖ့လက္နဲ႔ စိုက္တဲ့အပင္ေတြကလည္း အခုထိ ျဖစ္ထြန္းေအာင္ျမင္ေနဆဲပါပဲ။ အေဖဟာ အလုပ္မလုပ္ရရင္ မေနႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ အေဖ့ကို တရားဘာဝနာပြားၿပီး ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းေနဖို႔ တိုက္တြန္းရင္ “ ဒီၿံခံဟာ အေဖ့တရားစခန္း ေပါ့သမီးရယ္.. တရားစခန္းသြားရတာက ကိုယ္ကနားမလည္ေသးလို႔ ေက်ာင္းသြားတက္ရတဲ့ သေဘာေပါ့.. ကိုယ္နားလည္သြားရင္ ကိုယ့္ခႏၱာမွာ ကိုယ္႐ႈမွတ္ရေတာ့မွာ.. အခုဒီၿခံေလးက လူေတြနဲ႔ေဝၿပီး ေအးခ်မ္းတိတ္ဆိတ္ေနလို႔ တရားမွတ္လို႔လဲေကာင္းတယ္။ အပင္ေတြစိုက္ထားေတာ့ မရွိတဲ့သူေတြ လာခူးစားလဲရတယ္… လာဝယ္ေတာ့လဲ ဆြမ္းလ်ဴဖို႔ရတယ္။ ေနာက္ဆံုး ေက်းငွက္ေတြစားသြားၾကေတာ့လဲ ကုသိုလ္ရတာပါပဲ” တဲ့ ။ အေဖ့ကို ေျပာမရတဲ့အဆံုး အငယ္ဆံုးေမာင္ေလးက အင္ဂ်င္နီယာအလုပ္မလုပ္ရဘဲ အေဖနဲ႔ ၿခံထဲမွာ အခုခ်ိန္ထိ ေပါက္တူးတလက္နဲ႔ ၿခံသမားေလးဘဝကို ေၾကေၾကနပ္နပ္နဲ႔ ျဖတ္သန္းေနရဆဲပါပဲ။
အေဖက ႏိုင္ငံေရးဘာညာေတာ့ နားမလည္ပါဘူး။ သူယံုၾကည္တဲ့ ဘာသာေရးနဲ႔ဘဲ ႏုိင္ငံေရးအေပၚအျမင္ကို အခုလိုဆံုးမထားတာေတာ့ ရွိပါတယ္..။ ဒီိစကားေလးကို ဘေလာ့ဆုိက္ဘားမွာလဲ တင္ထားပါတယ္..။ အေဖဆံုးမသလို တည္ၾကည္ေျဖာင့္မတ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေနထိုင္ရင္း အေဖ့ကိုေက်းဇူးဆပ္ပါမယ္…

သမီး… လူဆိုတာ တည္ၾကည္ေျဖာင့္မတ္ရမယ္။
ေလာကမွာ… မီးမ်ားမီးႏိုင္…
ေရမ်ားေရႏိုင္… ဆိုတာ ဓမၼတာပဲ။
တေန႕…တည္ၾကည္ေျဖာင့္မတ္သူေတြ
မ်ားလာရင္ ...
တို႕ႏိုင္ငံမွာ… တည္ၾကည္ေျဖာင့္မတ္တဲ့
အစိုးရတရပ္ ေပၚေပါက္လာမွာပါ။
အဲ့ဒီအခ်ိန္ဟာ အေဖလည္းရွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူး။
သမီးတို႕လည္း မွီခ်င္မွမွီမယ္
ဒါေပမဲ့သမီး… အေဖတို႕အခုစားေနရတဲ့
အသီးအပြင့္ေတြဆိုတာ
ေရွးလူႀကီးေတြစိုက္ပ်ဳိးခဲ့လို႕ပဲ။