မင္းကိုမသတ္ဘဲ မင္းျဖစ္သူ....ဇာတ္သိမ္း

မင္းေလာင္းမည္သူလဲ

တူရြင္းေတာင္ေျခ၌ စု႐ံုးေနၾကေသာ လူအုပ္ႀကီးမွာ ပန္းသေျပ ေညာင္ေရေလာင္းကာ ကြမ္းေဆာ္လုလင္အား ဝိုင္း၍ ပူေဇာ္ကန္ေတာ့ၾကကုန္၏။ မင္းေလာင္းၾကည့္ရန္သြားေသာ ကြမ္းေဆာ္မွာ လြန္စြာ အံ့အားသင့္သြားသည္။ မင္းေလာင္းၾကည့္ခ်င္ေဇာျဖင့္ ကေသာကေမ်ာ လမ္းကယူခဲ့သည့္ပစၥည္းမ်ားကို ခုမွပင္ သတိထား၍ၾကည့္မိရာ မင္းေျမာက္တန္ဆာမ်ား ျဖစ္ေနၿပီး မိမိကုိယ္တိုင္ မင္းေလာင္းျဖစ္ေနေၾကာင္း သတိျပဳမိေလေတာ့၏။
ထိုအခါမွပင္ တခ်ိန္က ေစာင္းခ်မ္းပင္ေစာင့္နတ္ ေျပာစကားကို ျပန္လည္သတိရေလေတာ့ သည္။ လူအုပ္ႀကီးကား သူ႔ကုိပင္ ဝိုင္း၍ကန္ေတာ့ေနၾက၏။ ပုဂံၿမိဳ႕ဘက္မွ၎၊ ေတာရြာမ်ားဘက္မွ၎ လူစုလူေဝးႀကီးမ်ားလည္း လာ၍မဆံုးေသး။ လာေနၾကတုန္းပင္ ျဖစ္သည္။ ကြမ္းေဆာ္လုလင္မွာလဲ ျမင္းစီးလ်က္က မင္သက္မိကာ ဘုမသိ ဘမသိ ေတြၿပီးစဥ္းစားေနစဥ္ ေနလည္းဝင္လုၿပီိျဖစ္၍ အႀကံရခက္ေန၏။ ျမင္းေပးလိုက္ေသာ အဘိုးအိုက “နန္းရင္ျပင္ကိုသာ ေမာင္းလာခဲ့ေပေတာ့” ဟု မွာသည္ကို သတိရကာ ျမင္းဇက္ႀကိဳးဆြဲလည့္ၿပီး ရတနာသံုးပါးဂုဏ္ အာ႐ုံျပဳလ်က္ ပုဂံေနျပည္ေတာ္သို႔ ထြက္ခဲ့ေလေတာ့သည္။
တူရြင္းေတာင္ေျခရွိ လူအုပ္ႀကီးႏွင့္ ဟိုမွ သည္မွ လာေနၾကေသာ လူအုပ္ႀကီးလည္း ျမင္းေနာက္ကပင္ လိုက္ပါလာၾက၏။ နန္းရင္ျပင္အထိ လိုက္လာၾကသူမ်ား ထြက္၍ၾကည့္သူမ်ားျဖင့္ ပုဂံေနျပည္ေတာ္တြင္ အစည္ကားဆံုးေန႔ႀကီး တေန႔ျဖစ္သြားသည္။ တနန္ေတာ္လံုး အုန္းေမာင္း စည္သံမ်ား ၿခိမ့္ၿခိမ့္ညံသြား၏။
ေတာင္သူႀကီးမင္းလည္း အံ့အားသင့္ကာ နန္းဦးက ထြက္လာ၏။
“ငါကိုယ္ေတာ္ျမတ္ရွိေနပါလ်က္ အဘယ္သူက မင္းျပဳလုိဘိသနည္း” ဟု ႀကိမ္းဝါးေျပာဆို၏။
သူ၏ မင္းျဖစ္ရမည့္ ကုသိုလ္ကံအရွိန္အဝါကလည္း ကုန္ေလၿပီျဖစ္၍ နန္းေတာ္၌ ထုလုပ္ထားေသာ တင္းပုတ္ထမ္းသည့္ ေက်ာက္လူ႐ုပ္ကပင္ သူအား႐ိုက္ပုတ္၍ တြန္းခ်လိုက္သည္။ ေတာင္သူႀကီးမင္းသည္ေသလြန္၍ ကြမ္းေဆာ္လုလင္သည္ မင္းျဖစ္ေလ၏။ သကၠရာဇ္ ၃၂၆- ခုႏွစ္

ကြမ္းေဆာ္လာၿပီ

ေတာင္သူႀကီးမင္၏ မိဘုရား ညီိအစ္မ သံုးဦးကိုလည္း မိဘုရားအရာ ဆက္လက္ ခ်ီးေျမာက္ေတာ္မူသည္။
အႀကီးညီအစ္မႏွစ္ဦးတြင္ “ၾကည္းစိုႏွွင့္ စုကၠေတး” မင္းသားႏွစ္ပါးတို႔ ကိုယ္ဝန္သေႏၶမ်ား ပါလာခဲ့၏။ ေတာင္သူႀကီးမင္း၏ သားမ်ားျဖစ္သည္။ အငယ္ဆံုးမိဘုရားတြင္ ကြမ္းေဆာ္မင္းႏွင့္မွ “အေနာ္ရထာ”ကုိ ဖြား၏။
ရတနာသံုးပါးေက်းဇူးေၾကာင့္ သိၾကားနတ္မ်ားပင္ မေနႏိုင္ဘဲ ကူညီေစာင့္မၾက၏။ ကြမ္းေဆာ္မင္းဟု၎၊ ေၾကာင္ျဖဴမင္းဟု၎ ေခၚဆုိၾကသည္။ မင္းျပဳလ်က္ကပင္ ရဟန္းဝတ္၍ ေထရဝါဒ သာသနာ အစစ္အမွန္မ်ား ျပန္႔ပြားထြန္းကားေအာင္ ေဆာင္ရြက္လိုစိတ္မ်ားလည္း မၾကာခဏ ျဖစ္ေပၚေန၏။
နန္းစံ ၂၂- ႏွစ္ရွိေသာအခါ ၾကည္းစုိႏွင့္ စုကၠေတး မင္းသားႏွစ္ဦးသည္ ေက်ာင္း ေဆာက္လုပ္ၾက၏။ ေက်ာင္းၿပီးလွ်င္
“ခမည္းေတာ္ဘုရား.. သားေတာ္မ်ားေဆာက္လွဴထားတဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ကို လိုက္၍ ၾကည္ညိုလွဲ႔ပါဦး၊ သာဓုေခၚပါဦီး။” ဟုပင့္ေခၚကာ ေက်ာင္းကုိ ျပသၾကကုန္၏။ ေက်ာင္းသို႔ေရာက္လွ်င္ အသင့္စီစဥ္ထားေသာ သကၤန္းမ်ားေပးအပ္၍ အတင္းအၾကပ္ ရဟန္းျပဳခိိုင္းၾကေလ၏။ “ သူ႔အလိုအေလွ်ာက္ ရဟန္းျပဳသြားၿပီ” ဟု ေနျပည္ေတာ္၌ ေကာလဟာလလုပ္ၿပီး သားအႀကီး ၾကည္းစိုက မင္းျပဳသည္။
ထို႔ေနာက္ စုကၠေတးမင္းျပဳရာ အေဒၚျဖစ္သူ အေနာ္ရထာ၏မိခင္ကုိပင္ မိဘုရားတင္ေျမာက္ရန္ ႀကံစည္သျဖင့္ အေနာ္ရထာႏွင့္ မသင့္မတင့္ျဖစ္ၾကသည္။ စီးခ်င္းထိုးၾကရာ စုကၠေတးက်ဆံုးသြားသည္။
“ခမည္းေတာ္ဘုရား.. ယေန႔အခါ ေဘးရန္မ်ားလည္း ကင္းရွင္းေနၿပီျဖစ္၍ ရဟန္းဝတ္ခၽြတ္လဲ ကာ မင္းျပဳေတာ္မူပါဘုရား”
သားေတာ္ငယ္အေနာ္ရထာသည္ ရဟန္းျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ မည္းေတာ္ထံ သြား၍ေလွ်ာက္၏။ ကြမ္းေဆာ္ဘုန္းေတာ္ႀကီးကား ေရွးယခင္ကပင္ ရဟန္းျပဳရန္ဆႏၵလည္းရွိ၊ တရားပီတိလည္း ရေတာ္မူေနၿပီီျဖစ္၍ ေလွ်ာက္ထားေတာင္းပန္သည္ကို ျငင္းပယ္လိုက္ေလသည္။
“သားေတာ္ .. ခမည္းေတာ္ဟာ ငယ္စဥ္ကာလကပင္ တရားသျဖင့္ မင္းျပဳရသည္ကိုသာ လိုလားခဲ့တယ္၊ ပုဂံေနျပည္ေတာ္တခြင္လံုး မစင္မၾကယ္ မဖြယ္မရာ ယုတ္မာညစ္ညမ္းေသာ ရဟန္းဆိုး ရဟန္းယုတ္မ်ားရဲ႕ တရားမွား အက်င့္မွားမ်ားကိုလည္း ေရွးယခင္ကတည္းက သုတ္သင္လိုခဲ့တယ္။ ခမည္းေတာ္လည္း အသက္ႀကီးၿပီ… မင္းလည္းမလုပ္လိိုေတာ့။ ငါ့သားေတာ္သာ တရားသျဖင့္ မင္းျပဳၿပီး ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အတုမရွိတဲ့ သာသနာေတာ္ႀကီး စည္ပင္ပြင့္လင္းေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပေတာ့..” ဟုဆိုကာ သားေတာ္ကိုပင္ မင္းျပဳေစ၏။

ဓမၼာစရိယ ဦိးေဌးလႈိင္၏ ရတနာသံုးပါးေက်းဇူး စာအုပ္မွကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။