Thursday, October 9, 2008

အဲ့ဒီေန႕က ေနၾကတ္ခဲ့တာပါ... ခၽြန္း

အလုပ္ကျပန္ေရာက္လို႕ နည္းနည္းပါးပါးနားခ်ိန္ရသေလာက္ ဘေလာ့ေတြလိုက္ဖတ္ ရင္း စီေဘာက္ေတြထဲမွာ ကြီႏိုင္းကို ခဏခဏေတြ႕ေတြ႕ေနရလို႕ တခ်ိန္က မေလးနဲ႕ ကြီႏုိင္း ေပါင္းၿပီး က်မကိုႏွိပ္စက္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လာရပါတယ္။
လြန္ေလၿပီးေသာ ဆယ္စုႏွစ္တခုေက်ာ္ကပါ။ စိမ့္ႀကီး၊ ၿမိဳင္ႀကီး၊ ရိပ္ႀကီးေတာေတာင္ ေနရာင္မခံ၊ ပန္းပ်ံပင္ဆင့္၊ ေျမႏွင့္ရန္ဘက္၊ ခက္လက္စိမ္းျမ၊ မိုးမခဘူး…… အစရွိတဲ့ သဇင္ပန္းအေၾကာင္း စပ္ဆိုထားတဲ့ ဝန္ႀကီးပေဒသရာဇာရဲ႕ ကဗ်ာကိုမွွတ္မွတ္ရရ ရွိေစတဲ့ ေနရာေလးမွာပါ။ သစ္ပင္ႀကီးေတြက ႀကီးမားလွပါတယ္။ သဇင္ပန္း ရွိမရွိဆိုတာ လွမ္းမျမင္ႏိုင္ ပါဘူး။ သစ္ခြပန္းေတြကေတာ့ ေပါမ်ားပါတယ္။ က်မသြားရမဲ့ ပစၥည္းမဲ့ေလးေတြဆီ မေရာက္ခင္ ခရီးတေထာက္မွာပါ။ စိမ့္စမ္းေရတသြင္သြင္စီးဆင္းေနတဲ့ ေျမွာင္ကေလးထဲက တဲစုမွာ က်မေနရစဥ္။

ၿမိဳ႕ကေန ေတာထဲသြားရပါမယ္ဆိုမွ ဘဝင္ျမင့္သြားသလားမသိ၊ က်မမွာ ထမိန္မပါ သြားဘူး။ စမ္းေခ်ာင္းမွာ ေရခ်ဳိးရေတာ့မယ္ဆုိမွ ဒုကၡေရာက္ေတာ့တယ္။ ေရခ်ဳိးရတဲ့ေနရာက လူသူေဝးတဲ့ေနရာျဖစ္ေပမဲ့ ကိုယ့္ဖာသာရွက္ေနလို႕ ဝတ္ထားတဲ့အဝတ္နဲ႕ဘဲေရခ်ဳိးရတယ္။ အဝတ္လဲေတာ့မယ္ဆိုမွ ျပန္္ဝတ္မဲ့အဝတ္ေရမစိုေအာင္ ၿခံဳနက္နက္ထဲ တိုးဝင္ၿပီးလဲရပါေရာ။ အဲဒီမွာ ကိုယ့္ကိုႏွိပ္စက္မဲ့ မေလးနဲ႕ေတြဖိို႕စတာ။
ေရာက္ၿပီးတလေလာက္မွာ က်မဆီကို မေလး စေရာက္လာတယ္။ စမ္းေခ်ာင္းကေန ေရခ်ဳိးၿပီးအျပန္ ခ်မ္းလာလို႕ ေစာင္ၿခံဳၿပီးေကြးပါတယ္ဆိုမွ အေႏြးဓါတ္ကဘယ္လိုမွမရႏိုင္ဘူး။ အတြင္းထဲကေန စိမ့္ၿပီးခ်မ္းလာလိုက္တာက ကလီဇာေတြလႈိင္းထေနသလား ထင္ရေအာင္ တုန္ခါလာၿပီး၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာေတာ့မွ အပူဓါတ္ျပန္ရလာေတာ့တယ္။ အေတြ႕အႃကံုမရွိေတာ့ ဘာျဖစ္လို႕ျဖစ္မွန္းမသိဘဲ အတူေနတဲ့အမတေယာက္ကိုေျပာျပမွ မေလးလက္ခ်က္ဆိုတာ သိရေတာ့တယ္။ အဲဒီမွာ မေလးလာရင္ေတြ႕ဖို႕ဆိုၿပီး အရန္သင့္ေစာင့္ေနတဲ့ ကြီႏုိင္းက သူ႕အ ေပါင္းအသင္းေတြျဖစ္တဲ့ တထြာတို႕ ပါရာတို႕ကိုေခၚၿပီး အင္အား အလံုးအရင္းနဲ႕ ေရာက္ခ် လာပါေရာ။
မေလးကအခ်ိန္မွန္တယ္။ သူ႕အခ်ိန္က်မွ သူကႏွိပ္စက္တာ။ သူနားတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုယ္ေအးေအးေဆးေဆး ေနႏိုင္တယ္။ အစားလည္းမပ်က္ပါဘူး။ ကြီႏိုင္းတို႕အုပ္စုေရာက္လာ မွ ပိုၿပီးဒုကၡေရာက္ေတာ့တာ။ လားလား..နားေတြက တစီစီေအာ္ေနၿပီီး ေခါင္းေတြကမထူႏိုင္ ေတာ့ဘူး။ ပါးစပ္ကခါးၿပီး၊ စားထားတာေတြကျပန္ထြက္.. အေတာ့ကိုရက္စက္တဲ့ ကြီႏိုင္းပါ။ သူကႏွိပ္စက္ေနေပမဲ့ တေန႕သံုးႀကိမ္ သူအတြက္အားျဖည့္ေပးရတယ္။ မေလးကဘယ္လိုေန လဲမသိေပမဲ့ က်မကေတာ့ မထႏိုင္ေတာ့ဘူး။
အတူေနတဲ့ အမကအေတြ႕အႀကံဳရွိေတာ့ အစားဝင္ေအာင္ႀကိဳးစားေပးရွာပါတယ္။ စမ္းေခ်ာင္းတိမ္တဲ့ေနရာကို ေရစီးရပ္ေအာင္ ပိတ္လိုက္ၿပီး ေက်ာက္တံုးေလးေတြၾကားမွာ ပုန္းခိုေနၾကတဲ့ ငါးကေလး၊ ပုဇြန္ဆိတ္နဲ႕ ဂဏန္းငယ္ေလးေတြကိုဖမ္းၿပီး တဲေဘးနားမွာ စိုက္ထားတဲ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္နဲ႕ ခပ္ျပစ္ ျပစ္ခ်က္၊ မိုးေမွ်ာ္င႐ုတ္သီးေထာင္းစပ္စပ္ကို ထမင္းနဲ႕ စားခိုင္းေတာ့မွ စားလို႕ရတယ္။ အစားဝင္ လိုက္မွ ကြီႏိုင္းႏွိပ္စက္သမွ် ခံႏိိုင္ေတာ့တာ။
ေခါင္းေထာင္ႏိုင္လာေတာ့မွ ကိုယ့္ရဲ႕ပါတ္ဝန္း က်င္ကိုသတိထားမိေတာ့တယ္။ သူတို႕ ႏွိပ္စက္ထားလို႕ အားငယ္စိတ္ေတြဝင္ေနရတဲ့ၾကားထဲ အံု႕မႈိင္းေနလိုက္တာ ငိုခ်င္စရာပါ ျဖစ္လာ တယ္။ ခလုတ္ထိမွ အမိတ ဆိုသလိုဘဲ အေမ့ကိုလည္း သတိရလိုက္တာ။ အစက တည္းက ရည္ရြယ္ခ်က္ ႀကီးႀကီးမားမားမရွိဘဲ ကိုယ့္ရဲ႕မေတာက္တေခါက္ ပညာေလးကို ပညာခ်ဳိ႕တဲ့့ မိဘမဲ့ေလး ေတြကုိ ေဝမွ်ခ်င္တာ တခုတည္းနဲ႕လာခဲ့တဲ့က်မ လာမိတာ မွားၿပီလားဆိုတဲ့ ေနာင္တေလး နည္းနည္းရမိပါတယ္။ အေမရယ္ က်မကိုလာၾကည့္လွည့္ ပါအံုး။ အံု႕မိႈင္း၊ ၫို႕ဆိုင္းေနတဲ့ လူသူေဝးတဲ့ ေတာေတာင္ထဲမွာ က်မတေယာက္တည္း။ ဒီအခ်ိန္မွာ ေသသြား လို႕ကေတာ့ ကိုယ္ဘယ္ကိုသြားလို႕သြားမွန္းမသိတဲ့ မိသားစုက သိခြင့္ ေတာင္ရ လိုက္မွာမဟုတ္ဘူး။ ေတြးရင္း ဆို႕ဆို႕နင့္နင့္ျဖစ္လာ၊ ေန႕ခင္းေၾကာင္ေတာင္ ပတ္ ဝန္းက်င္က ပိုေမွာင္လာလို႕ မိုးနတ္မင္းကမ်ား ငါ့ကိုအျပစ္ေပးေတာ့မလား။ ဆို႕နင့္မႈေတြက ရင္ထဲမွာျပည့္ၾကပ္ လာလို႕ သက္သာရာရေအာင္ အေမ ဆိုၿပီးေအာ္ငိုပစ္လိုက္တာ ေတာင္ နံရံေတြမွာပါ ပဲ့တင္ထပ္ သြားခဲ့တယ္။
ေအာ္ပစ္လိုက္ေတာ့ ဆို႕ၾကပ္မႈေတြက နည္းနည္းသက္သာသြားတယ္။ က်မကိုအား ေပးဖို႕ လူတခ်ဳိ႕ေရာက္လာၾကတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း လင္းလင္းခ်င္းခ်င္း နဂိုအတိုင္း။ မေလး နဲ႔ ကြီႏုိင္းတို႕ေပးတဲ့ဒုကၡက ခဏလြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ကစၿပီး သူတို႕နဲ႕ ရင္းႏွီးလာခဲ့တာ။ မေလးလာရင္ ေစာင္ၿခံဳၿပီး ဧည့္ခံလိုက္၊ ကီြႏိုင္းလာရင္ ခ်ဥ္ေပါင္ဟင္းနဲ႕ ဧည့္ခံရင္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႕ေပးတဲ့ဒုကၡကိုလည္း က်မခံႏိုင္ရည္ရွိလာၿပီ။ ေနာက္ ပိုင္းက် ေတာ့ မေလးကညင္ညင္သာသာ။ သူလာတာေတာင္ ကိုယ္ကသတိ မထားမိ လို႕ ေသြးကစကား ေျပာရတဲ့အထိ။ ကီြႏိုင္းကလည္း မေလးကိုမႏိုင္လို႕ မဟာမိတ္လုပ္ထား သလား ထင္ရတယ္။ အခ်ိန္တန္ရင္ မေလးကလာၿမဲ။
ကီြႏိုင္းက အ႐ႈံးေပးလက္နက္ခ်လိုက္္လို႕ အာတီစနိတ္နဲ႕မက္ဖလိုကြင္းတို႕ကို ပူးတြဲ တာဝန္ေပး လိုက္ေတာ့မွ မေလးကထြက္သြားေတာ့တာ။ အခုခ်ိန္အထိ ျပန္မလာေတာ့ပါဘူး။ တခါတေလေတာ့လည္း သတိရမိပါတယ္ မေလးရယ္။ တို႕တေတြက သံုးႏွစ္ေက်ာ္ေလာက္ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတာမဟုတ္လား။

ခၽြန္း
( ၂၅. ၉. ၂၀၀၈)

No comments: